~* รวมคลังนิยายซิลมาริลลิออน*~

ลำดับตอนที่ #2 : Best Friend of mine ( Beleg/ Turin )

 

 Best Friend of mine ( Turin/Beleg )

Rate : PG

Warning : Yaoi เล็กๆนะ

Summary : ทูรินกำลังอยู่ในกลุ่มโจรในป่า แล้วสหายรักอย่างเบเล็กจึงกลับมาพบและคุยกัน

~*~*~*~*~*~

 

 ทูรินก็มองเห็นพรายหนุ่มผมสีอ่อนผู้นั้นอิงต้นเบิร์ช เขาไม่อยากจะพบกับพรายตนไหนเลย..

...พวกลูกน้องของเขาต่างชิงชังพราย...ชิงชังทุกอย่างยกเว้นตัวเอง...

...แต่เบเล็ก ยอดทหารเอก ยอดพรายจอมธนู กลับมาหาเข้าถึงป่ารกแห่งนี้...

“ พีี่ไม่ควรมาที่นี้ ” ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ปอยผมสีดำยาวสลวยยุ่งเหยิงกลับแสดงใบหน้าเรียว

ตอบให้เด่นชัดขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองพรายหนุ่มผู้เป็นทั้งเพื่อน ครูและพี่ชาย

“ พี่เป็นห่วงเจ้า พี่ถึงมาจากนครสหัสคูหา ”

ร่างสูงใหญ่หากสง่างามแบบพรายซินดาร์ของเบเล็กลดระดับลง

“ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง น้องชาย ”

น้ำเสียงของพรายหนุ่มยังไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แม้เวลาจะผ่านไปกี่ปี...เขาก็ยังเหมือนเดิม...

“ หึ ! ” ชายหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าหัวเราะในลำคอ “ ข้าเป็นคนเถื่อนแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องให้ท่านมาตาม

จอมธนูพรายผู้ยืนยงเช่นท่านกลับไปเสียจะดีกว่า...”

เบเล็กจึงลุกขึ้นยืน สาวฝีเท้าบนพิ้นดินที่มีใบไม้กรอบแกรบดัง ดวงตาสีเข้มไม่ได้มองที่ทูริน

“ ข้านำความหวังดีจากคนที่รักเจ้า และยังรักไม่เสื่อมคลายมาให้เจ้า ”

“ พวกท่านเหล่านั้นเหรอ ฮ่าๆ ข้าไม่ต้องการแบกความละอายกลับไปโดเรียธ ”

คิ้วเรียวได้รูปของเบเล็กขมวดเป็นปม พลางก้มลงยังเสบียงขนมปังเลมบัสของพระราชินีประทานมา

พร้อมกับหมวกเกราะมังกรทองคำแห่งตระกูลฮาดอร์ ซึ่งเป็นตระกูลมนุษย์ของทูริน

“ แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด ลูกมนุษย์ ”

"ข้าจะรับหมวกเกราะของพ่อไว้ เห็นแก่ความตั้งใจดีของท่านที่อุตส่าห์เก็บรักษาไว้ให้"

ทูรินว่าเสียงขรึม "แต่ข้าจะไม่รับของขวัญอื่นใดจากโดริอัธ"

"ถ้าอย่างนั้นก็จงคืนดาบของเจ้าและเครื่องอาวุธทั้งหมดของเจ้าไปเสียสิ"

เบเล็กตอบ "ส่งคืนความรู้ของเจ้า ส่งคืนการเลี้ยงดูในวัยเยาว์ของเจ้า

แล้วปล่อยให้คนของเจ้า ซึ่ง(เจ้าบอกว่า)ซื่อสัตย์มั่นคง

ตายไปในทะเลทรายเพื่อให้สบอารมณ์ของเจ้า

ประการหนึ่ง เสบียงนี้ไม่ใช่ของขวัญสำหรับเจ้า แต่เป็นของขวัญสำหรับข้า และข้าจะจัดการมันตามใจของข้าเอง

ถ้ามันฝืดคอนัก เจ้าก็ไม่ต้องกิน แต่คนอื่นอาจจะหิวมากกว่าและหยิ่งน้อยกว่าเจ้า"

ดวงตาของทูรินทอประกายวับ แต่เมื่อเขาจ้องมองดวงหน้าของเบเล็ก

เปลวไฟในดวงตานั้นก็มอดลงและกลายเป็นสีเทา เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมีใครเคยได้ยิน

น้ำเสียงที่อ่อนโยนมาจากหัวใจ...แข็งกระด้างดวงนี้

“ ข้าประหลาดใจนักที่เห็นท่านลดศักดิ์และหวนกลับมาหาคนกเฬวรากอย่างพวกเรา ข้าจะยอมรับทุกอย่างทีท่าน

ให้ แม้แต่คำดุว่าติเตียน นับจากนี้ไปขอท่านโปรดแนะนำข้าในทุกเรื่องเถิด เว้นแต่เรื่องการเดินทางกลับโดริอัธ

เท่านั้น"

พอกล่าวจบ ชายหนุ่มจึงยอมก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดเต็มเปี่ยม

เวลานั้นเบเล็กรู้สึกว่าได้เห็นเด็กชายผมสีดำคนเดิมที่เขาพบครั้งแรกเมื่อหลายปีมาแล้ว

เด็กชายที่มีใบหน้างามน่ารัก และมีดวงตาสีเทาวาบวับเปล่งประกาย

“ วันหนึ่งข้าจะเป็นยอดทหารเอกของกษัตริย์พราย และแก้แค้นแทนพ่อของข้า ”

พรายหนุ่มจึงยิ้มรับ “ เจ้าสำนึกได้ก็ดีแล้ว ทูริน พี่ไม่ถือโทษอะไรเจ้าหรอก ”

แล้วมือเรียวของเบเล็กก็ถูกกุมไว้แน่น “ พี่เบเล็ก “

ดวงตาสีเทาคู่นั้นแสดงความมั่นคงอย่างที่เบเล็กเข้าใจมาตลอด

“ ขอบคุณนะที่พี่ไม่เคยทิ้งข้า “

ริมฝีปากของทูรินจรดลงบนหลังมือของพรายหนุ่ม เบเล็กจึงย่อเข่าลงพลางลูบเรือนผมสีดำยุ่งเหยิง

ด้วยความรัก...เขาคนนี้ก็คือ ทูรินน้อยของข้าอยู่ดี....

“ ไม่เป็นไรหรอกน้องชาย พี่จะดูแลเจ้าอยู่ที่นี้...เจ้าเป็นเพื่อนของข้าเสมอ”

แล้วชายหนุ่มก็ตรงเข้าสวมกอดเบเล็กจอมธนูไว้ คางเรียวชิดแผ่นไหล่แกร่ง พลางหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

“ ฮานอนเล เมลลอน ' นิน ข้าขอบใจที่มีเพื่อนแบบพี่มาตลอด พี่ไม่เคยทิ้งข้าเลย”

“ ไม่เป็นไรหรอก น้องทูริน พี่อยู่กับเจ้าตรงนี้แหละ ”

ชายหนุ่มโอบกอดร่างสูงนั้นไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะห่างเข้าไป แต่สายลมแห่งชะตากรรมที่พัดพาไป

ใครเล่าจะหยั่งรู้ได้....แม้แต่พระเป็นเจ้าก็ตามที...

~*~*~*~*~*~

อยากเพิ่ม ช็อตกว่านี้ ผู้อ่านว่าไงคร้าบบ ฮี่ๆ >///<

แปะแฟนอาร์ตหน้ออออ....สมัย ทูรินยังเด็กกำลังเรียนวิชายิงธนูจากเบเล็กคร้าบบบ ^^