~* รวมคลังนิยายซิลมาริลลิออน*~

ลำดับตอนที่ #1 : The Desire ( Morgoth / Luthien )

 

 The Desire ( Morgoth / Luthien )

Rate : PG - 13

Summary : มอร์กอธได้ยลโฉมของลูธิเอน ทินูเวียล เป็นครั้งแรก

ความคิดที่ชั่วร้ายมาตังแต่จากแดนวาลินอร์ก็เกิดขึ้น ดังเปลวเพลิงสุมในทรวง

~^~^~^~^~

นางเงยหน้าลุกขึ้นมองมายังข้า...ใบหน้างดงามยิ่ง...ใบหน้าสุกสว่างดังแสงดาราของเทวีวาร์ดา

บุตรีของเทพไมอาร์เมลิอัน...ข้าจำได้แล้ว...

ความงดงามของนางทำให้ข้ารู้สึกสนใจขึ้นมาทันที แม้ซิลมาริลสามดวงที่ประดับอยู่บนศีรษะข้า

ก็หาได้เทียบแสงสว่างของนางไม่...เรือนผมดำ หยักศก เป็นลอนคลื่น งามระบาย

ดวงตาสีเทาสุกสว่างดังสีของน้ำทะเล...ใช่ ข้าเกลียดทะเลนัก ข้าชิงชังพลังอำนาจแห่งเทพอุลโม

ข้าชิงชังทุกอย่างที่เป็นกระแสน้ำและความเย็นที่พวกบุตรแห่งพระเป็นเจ้าผู้โง่เง่า

ความมันเป็นความสุขสันต์ที่พระเป็นเจ้าประทานให้...

ข้าต่างหากคือ พระเจ้าของโลกนี้ !

“ ข้า ลูธิเอน และมีอีกนามหนึ่งว่า ทินูเวียล บุรุษผู้เป็นที่รักเรียกข้าดังกล่าวด้วยความรัก ”

ข้าหัวเราะเยาะใส่อิสตรีพรายร่างแบบบางนั่นอย่างเย้ยหยัน

“ แม่สาวน้อย แล้วเจ้าปรารถนาอะไร ถึงกล้ามาถึงอังก์บันด์ สถานที่นี้ไม่เหมาะกับมาลีชนิดที่งดงาม

ล้ำเหนือแผ่นดินเช่นเจ้าหรอก ”

นางขยับกายเล็กนาง และเชิดใบหน้านั้นขึ้นมองข้า สำหรับนางต่อหน้าข้า ก็เหมือนมดตัวหนึ่ง

...ข้าจะทำอะไรกับนางก็ได้....ข้าควรทำลายนาง แล้วส่งคืนร่างแสนสะสวยให้แก่ธิงโกล บิดาของนาง

...หรือ นางควรเป็นที่ร่วมอภิรมย์ของข้า...ข้าไม่ได้สัมผัสเรือนกายอบอุ่นของสตรีมานานแล้ว...

...ข้ารู้ว่า เบเรน รอข้าอยู่ แค่ได้ซิลมาริลนั่นมา ทุกอย่างก็จบ...

….ข้าจะกลับไปหาทูลหม่อมพ่อของข้า ท่านจะให้ได้ข้าและเบเรนเคียงคู่กันตลอดไป...

แต่ว่า เสียงคำรามของเจ้าสุนัขร้ายคาร์คาธอธนั้นทำให้ข้าสะพรึงกลัว...

ข้าพยายามดึงความกล้าหาญออกมา อย่างน้อยเบเรนก็อยู่กับข้า...

...แต่เบื้องหน้าของข้า ข้าเห็นใคร...

ข้าเห็นบุรุษผู้หนึ่งในอาภรณ์สีดำ เขาสง่างามเหลือเกิน รูปลักษณ์งามกว่าเทพบุตรไมอาร์

หน้าตาที่คมคายกว่าเบเรน และสูงสง่ากว่าทูลหม่อมพ่อของข้า...

เรือนผมสีดำสลวยทอดลงกับพิ้น รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากสีแดงดุจสีของโลหิต

แววตาสีนิลดูล้ำลึกเกินกว่าข้าจะบรรยายได้...เขาพูดได้คำเดียว...เขางดงามกว่าบุรุษผู้ใดทั้งสิ้น...

“ เจ้าได้เห็นรูปลักษณ์อันงดงามของข้าแล้วสินะ ลูธิเอน ”

บุรุษผู้นั้นเดินวนรอบกายข้า “ นี่คือ ร่างของเทพวาลาร์ที่แท้จริงของข้า และข้าจะกล่าวย้ำ

ข้ามีความงามไม่แพ้เจ้าหรอก ข้าจะดูงามสง่าและมีอำนาจขึ้น ยามได้ครองซิลมาริลนี้

และข้ามีข้อเสนอ ถ้าเจ้าสนใจ...”

“ ข้ารักเบเรน ข้ารักเบเรน ข้าไม่สนใจว่าท่านจะแปลงกายว่าแบบไหน ก็ไม่ทำให้ข้าตามใจท่านได้ ! ”

ใบหน้าคมคายของมอร์กอธเริ่มบิดเบี้ยว

“ เจ้าจะสนใจเบเรนทำไม หรือเจ้าคิดว่าตัวเองใฝ่หาบุตรแห่งเฟอานอร์ผู้นั้นมากกว่า ”

ปลายนิ้วสีดำนั้นแตะเรียวคางของข้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นเพ่งมองข้าจนข้ารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง

“ สมเป็นบุตรแห่งพระชนกเจ้าของข้า ความงามที่ภายในน่ารังเกียจ ”

ข้าหัวเราะ “ ขอบใจที่ท่านชมข้าเช่นนี้ ตลอดชีวิตของข้า มีแต่คนชื่นชมความงามของข้า

แต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจว่า ข้าต้องการอะไร มอร์กอธ อย่างน้อย ท่านก็มองตัวตนข้าออก ”

“ หึๆ สำหรับบุตรีที่หนีตามบุรุษด้อยค่า ปล่อยให้บิดามารดาต้องระทม แล้วตัวเองจะได้เสพสมกับ

เจ้าทุติยชนอ่อนแออายุสั้นแค่นี้ สำหรับข้า ลูธิเอนเอ๋ย เจ้ามันก็น่ารังเกียจแล้ว ”

ข้ากำมือของตนเองไว้แน่น “ งั้นท่านก็น่ารังเกียจมากกว่าเพราะอย่างน้อย ข้าก็ไม่เคย

ทำลายใครหรือสิ่งใดที่มีค่านิ่งของโลก เหมือนดังต้นทวิพฤกษานั้น ”

“ เจ้าเป็นหนี้บุญคุณข้า แม่สาวน้อย ถ้าตะวันกับจันทราไม่มาแทนที่สองต้นไม้แห่งแดนวาลินอร์

เจ้าก็ไม่มีโอกาสได้รักกับมนุษย์จำไว้เถิด อีกอย่างหนึ่ง ข้าก็ไม่รังเกียจว่า จะรับเป็นชายาหรอกนะ ”

“ ข้าไม่ต้องการเป็นชายาของใครนอกจากเบเรน !! ”

จอมมารร้ายนั้นก็หัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ มือสองข้างนั้นบีบคางมนของข้าแน่นขึ้นอีก

“ งั้นก็ให้รู้ไปว่า ข้าจะทำอะไรเจ้าได้ นังพรายลูกผสม ”

ข้ารู้สึกว่า โลกควรจะดับสิ้น ให้ข้าและเบเรนได้ตายเถิด อย่างน้อย เราก็จะได้อยู่ด้วยกัน...

แต่ว่ามอร์กอธกลับถอยห่างข้า....

“ เต้นรำให้ข้าสิ แสดงความงามและความสามารถที่เจ้ามี จากนี้จะไม่พรายตนใดมาได้แสดงให้ข้าเห็น...”

ฝีเท้าของข้าก้าวไปด้านหน้า “ ตกลง ท่านมอร์กอธ ”

แล้วร่างสูงก็กลับกลายสูงใหญ่ขึ้น กลายเป็นร่างดำทมิฬที่ข้าเห็นในครั้งแรก

ข้าพร้อมแล้วว่าต้องทำอะไรต่อไป...

ข้ารักท่าน...ลูธิเอน...

อย่างน้อย เบเรนจะรอจังหวะเพื่อนำซิลมาริลดวงหนึ่งออกจากมงกุฎโลหะของมอร์กอธ

...ข้ายิ้ม...ข้าพร้อมแล้วจะเอาชนะปีศาจร้ายตนนี้...

~*~*~*~*~

แม่หญิงลูคนสวย เทพมากกกกก มอร์กอธ ดูหล่อแฮะๆ เพราะได้แรงจิ้นแฟนอาร์ตนะครับบบบ XD