ใจ....เจ้าเอย

ลำดับตอนที่ #8 : ความจำเป็นของหัวใจ 5%

หลังจากที่ผมเจอเหตุการ์นั้นสร้อยคอก็พาผมกลับสู่ปัจจุบัน  ผมกลับมาสู่ห้องครัวอีกครั้งทีวีก็ยังแสดงละครเกาหลีอยู่เหมือนเดิม  ตู้เย็นก็ยังส่งเสียงคราง  ที่ผมเห็นนั่นคือ อดีตของพี่เอสินะ  แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมสร้อยคอถึงให้ผมเห็นอดีตของพี่เอล่ะ 

“ ไอ้หมา  เป็นอะไรไป “  พี่บีเขย่าแขนผม ดวงตาของเธอส่อแววกังวล

“ม..มะ..มี อะไรเหรอครับ “  ผมมองเธออย่างแปลกใจ

“ฉันเห็นแกนิ่งเงียบไปถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ “

“อ๋อ...พอดีผมเหม่อไปหน่อยน่ะ  พี่เรียกผมนานหรือยัง “อะไรบางอย่างนิ่มๆ มาถูกกับหน้าแข้งผม อุ๋ยโหย่ว (ชื่อแมว) นี่เอง  ผมอุ้มหนุ่มน้อยประจำบ้านขึ้นมาบนไหล่

“ก็แป๊บหนึ่งน่ะ แกจะเอาน้ำไปให้แขกไม่ใช่เหรอ “  พี่บีมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง

“อ๋อ...พอดีผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ  “ตายล่ะนี่ผมทำอะไรไปไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย 

ผมล้างมือก่อนจะหยิบแก้วน้ำไปในห้องรับแขกก็พอดีกับที่พี่เอ เดินลงมาพอดี

“ไง วันนี้ฉันหยุดไม่ใช่เหรอ “ พี่เอส่งยิ้มไปให้

คุณนทีขยับแว่นก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด

“ผมขอถามคุณว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร “  หนังสือพิมพ์บันเทิงฉบับหนึ่ง ถูกวางอยู่บนโต๊ะ

“อะไรของนาย เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย “ เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เมื่อมองเห็นภาพหญิงสาวคนหนึ่งกำลังลงจากรถ ในสภาพที่เมามาย  ผมรู้สึกว่าคงไม่เหมาะที่จะเดินเข้าไปตอนนี้  ผมเลยหันหลังกลับ แต่ทว่าผมกลับเดินชนบรรดาพี่ๆที่มาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ไอ้หมามานี่เร็ว “ พี่บีดึงคอเสื้อผมให้หลบหลังกำแพง 

พอผมจะเอ่ยปากทักท้วง มือเล็กๆของพี่บีก็เอื้อมมาปิดปากผม

“อะไออ้องอวกอี้เอี้ย “(อะไรของพวกพี่เนี่ย)

พี่ซีเอาปลายนิ้วแตะปาก ก่อนจะกระซิบ

“เบาเสียงหน่อยสิจ๊ะดี เสียงดัง รบกวนคนอื่นเค้าจะคุยกัน “

ผมว่ามันก็คือการแอบฟังนั่นล่ะ

แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมว่าลองฟังดูหน่อยดีกว่าไม่ใช่ผมอยากรู้เรื่องหรอกนะ แต่ผมเป็นห่วงพี่เอต่างหาก

(จริงๆนะ)

ในห้องรับแขกพี่เอยังอมยิ้มตรงกันข้ามกับคุณนที ที่แม้จะไม่บ่งบอกความรู้สึกออกมา แต่ว่ารัศมีความเคร่งเครียด ก็ยังแผ่ประกายออกมาจากผู้ชายคนนี้

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ “  คุณนทีเลื่อน  หนังสือพิมพ์ไปตรงหน้าพี่เอ ก่อนที่นางเอกชื่อดังจะรับมันมาดู

“แล้วไง ไม่เห็นจะเป็นอะไรสักหน่อย “ พี่เอก้มหน้ามองก่อนจะยักไหล่ให้ทีหนึ่ง

“”จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง คุณเป็นนางเอกที่มีภาพลักษณ์เรียบร้อยนะ “  แม้ว่าพูดด้วยน้ำเสียยงราบเรียบ แต่ความไม่พอใจก็ออกมาตามน้ำเสียงอยู่ดี

“แล้วไง  บางที ฉันอาจจะอยากเปลี่ยนภาพก็ได้ “

“ผมปฏิเสธงานพวกภาพวาบหวิว  เพราะคุณบอกว่าอยากเป็นแบบนี้นะ “ มือหนาขยับแว่นตาที่เลื่อนลงมาที่จมูก  ก่อนส่งสายตาดุดันไปให้

มีเพียงรอยยิ้มที่อ่านยากจากพี่เอส่งตอบกลับมา

“หากคุณอยากจะทำอย่างนั้น อยากลดคุณค่าของตัวเอง  ผมขอลาออก ผมบอกแล้วไงผมจะทำงานกับคนที่มองไปข้างหน้าเท่านั้น    “  ซองจดหมายสีขาวถูกวางบนโต๊ะ

“ น้องชายฉันเอง “ พี่เอเอ่ยยิ้มๆ

คุณนทีหลับตาลง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถึงคุณจะบอกว่า  คุณคิดกับผู้ชายคนนั้นแค่น้องชาย แต่คนที่อ่านข่าวเขาไม่ได้คิดอย่างคุณหรอกนะ “

“ฉันบอกว่านั่นน่ะ น้องชายฉันเอง  ผู้ชายในรูปน่ะ  คิดเองเออเอง ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะเจ้าหนู “

“อะไรนะ.....” คุณนทีหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูดีๆอีกครั้ง ก่อนมองมาที่ผม  มองที่หนังสือพิมพ์สลับกันไปมา
แววตาดุดันอ่อนแสงลง
"ยังไงก็ต้องให้ข่าวไป  มีข่าวแบบนี้คงไม่ดีกับภาพลักษณ์คุณเท่าไหร่ "

"ไม่ล่ะ ปล่อยไปอย่างนี้ล่ะ " พี่เอยักไหล่ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม

"อะไรของคุณ  คุณโตแล้วนะ  อย่ามาทำเป็นเด็กๆไปหน่อยเลยน่า " คุณนที เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น