ใจ....เจ้าเอย

ลำดับตอนที่ #6 : สร้อยคอ( 100%)

วันรุ่งขึ้นยัยแก้วไม่มาเรียน ผมอยากจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องสร้อยคอซักหน่อย แต่วันนี้ตั้งแต่เช้าผมยังไม่เห็นเธอเลย น่าแปลกถึงยัยนั่นจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่เธอก็เป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาก เรียกได้ว่า ถ้าฟ้าไม่ถล่มยังไงเธอก็ไม่ขาดเรียน ผมเปิดไล่หนังสือเรียนไปเรื่อยๆ เอ....เมื่อกี้อาจารย์สอนถึงไหนนะอ้อ...อาจารย์บอกให้ลองแก้โจทย์ข้อ3.1นี่นา ต้องรีบทำซะหน่อย เดี๋ยวเรียกถามแล้วจะตอบไม่ได้ ไม่นานนัก อาจารย์ก็เรียกผม

เห็นไหมล่ะผมทายถูกซะด้วย

“นายอิสระข้อสามจุดหนึ่ง ตอบว่า “

ผมรีบลุกแล้วตอบอย่างมั่นใจ

“เอ่อ...เอ๊กซ์ เท่ากับ วายยกกำลังสองครับ “

เงียบดูเหมือนทั้งห้องมองผมเป็นตาเดียว อาจารย์ก็มองผมด้วยสายตาอึ้งๆ

“เอ่อ...ผิดหรือครับ “ ผมมองด้วยความสงสัย

“ครูคิดว่าคงไม่ผิดหรอกนะ แต่นี่เป็นวิชาประวัติศาตร์นะนักเรียน “ เธอขยับแว่นตาที่เลื่อนมาตรงปลายจมูก

ตายโหง นี่ผมเหม่อจนไม่รู้ตัวเรอะ ว่าเปลี่ยนคลาสตั้งแต่เมื่อไหร่
อาจารย์ส่ายหัว....ก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะของคนทั้งห้อง หลายๆคนคงสงสัยว่าทำไม ผมไม่ถามพี่บีเรื่องสร้อยคอ แต่มาถามกับยัยแก้ว คือเรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวาน ผมพยามถาม พี่บีเกี่ยวกับเรื่องสร้อย
แต่ก็ได้รับคำตอบแบบนี้


หลังเหตุการณ์ช็อคโลก  เรามาถึงที่บ้านโดยที่พี่น้ำนิ่งมาส่งเรา  ในรถมีแต่ความเงียบ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรกันซักคำ หลังจากที่รถคันนั้นจอดหน้าบ้าน ผมที่ลงจากรถเรียบร้อยแล้ว ก็หันมามองพี่สาวผมที่นั่งอยู่ในนั้นโดยไม่ยอมลง
"พี่บีไม่ลงหรือไง" ผมถามเธอ

" รู้แล้ว แกเข้าบ้านไปก่อนเถอะ "

ผมได้ยินอย่างนั้น ก็เลยเดินเข้าบ้านไปก่อน จากนั้นเดินอ้อมมาแอบหลบหลังพุ่มไม้ แหมก็คนมันเป็นห่วง
ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมายซักหน่อย  เอ๋ .....ทำไมมองผมด้วยสายตาที่ไม่เชื่อถือแบบนั้นกันล่ะครับ
...
.......
 ผมแอบอยู่พักหนึ่งยุงก็เริ่มกัด ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นกันล่ะเนี่ย แต่ก็ตบไม่ได้ เดี๋ยวสองคนนั้นรู้ตัว
ทั้งสองนั่งอยู่เฉยในรถโดยไม่พูดอะไรกัน

"ฉันไปก่อนนะ" พี่บีเป็นฝ่ายที่ขยับตัวและพูดก่อน

""เดี๋ยว...ก่อนคือฉันเอ่อ...คือ... " พี่น้ำนิ่งจับมือพี่บี ก่อนจะมองไปยังใบหน้าพี่บี
สีหน้าของเธอค่อยๆขึ้นสีระเรื่อ.....

ผมโน้มตัวมาข้างหน้าแบบว่าอารมณ์อยากรู้

แกร๊บ!!
ตายล่ะ  ผมเหยียบกิ่งไม้เข้า ทั้งสองเลยสะดุ้งและออกห่างจากกันทันที พี่บีรีบออกมาจากรถและเดินเข้าบ้านโดยไม่ฟังเสียงพี่น้ำนิ่งที่ร้องเรียก ก่อนเกาหัวตัวเองแล้วออกรถ

ชิ....ขัดใจจัง ( ทำไมรู้สึกว่า ตัวเองโรคจิตยังไงก็ไม่รู้แฮะ )

ช่างเถอะวันหน้ายังมี  ผมเดินเข้าบ้านไปทางหลังบ้าน ก่อนจะพบพี่บีกำลังกินน้ำที่หน้าตู้เย็น
จริงสิ ผมต้องถามเรื่องสร้อยคอ ภาพที่ผมเห็น คืออะไร ผมสังหรณ์ใจบางอย่างว่ามันต้องเกี่ยวกับสร้อยคอของน้ำอุ่นแน่ๆเลย  และ สร้อยคอของพี่บีก็ด้วย

"พี่บี...ผมมีอะไรอยากจะถามหน่อย "

แค่ก!! เธอสำลักน้ำทันทีที่ได้ยิน
"มีอะไร "

"คือผม...." ไม่ทันที่ผมจะถามเธอก็เดินหนีผม ทำเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก
พอผมเดินตามเธอไปก็ พบว่าเธอหายไปในห้องผม  ว่าแต่จะหลบผม ทำไมไม่หลบในห้องตัวเอง
สักพักผมก็ได้คำตอบ
เธอออกมาพร้อมกับแมวสุดรักของผม ที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิด ปกติมันจะชอบนอนอยู่ห้องพี่เอ สงสัยพี่เอไม่ได้เปิดห้องเอาไว้ล่ะมั้งเนี่ย  ดูหน้าตามันงัวเงียนิดหน่อย  พร้อมกับมองพี่บีด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
เธอถือปากกาเมจิกเอาไว้ในมือ ปลายปากจ่อไปที่ดวงตาของมัน

" พี่จะทำอะไร อุ๊ยโยว่ของผมน่ะ(ชื่อแมว)"
แมวสีขาวปลอด มองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรมัน

" ฟังนะไอ้หมา เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่อุบัติเหตุ ที่พูดมานี่เข้าใจมั้ย "

"คือ ....." ผมจะบอกว่า ผมจะถามเรื่องสร้อยคอ ไม่ได้ถามเรื่องที่พี่กับพี่น้ำนิ่ง...
เธอเอาปากกาเมจิกววงรอบดวงตาของมัน ทันทีที่ผมพูดจบ

อ๊า!!! อุ๊ยโยว่ของผม กลายเป็นนกฮูกไปข้างหนึ่งแล้ว

"ถ้าเกิดฉันได้ยิน แกพูดถึงเรื่องนี้อีกคำเดียว  รับรอง แมวแกได้เป็นแฮรี่ พอตเตอร์แน่ "

" ใจเย็นก่อนนะครับ มีอะไรบอกกันได้  วางอาวุธก่อนเถอะ " ถ้ามีโทรโข่งอันหนึ่ง แล้วมีกองเชียร์เอ๊ย!! ไทยมุงอยู่ด้านหลังล่ะก็ ผมว่าใช่เลย  ผมว่าผม เข้าใจความรู้สึกของตำรวจก็งานนี้ล่ะ 

"เธอหลิ่วตาลงข้างหนึ่งก่อนจะจ่อปากกาลงไป
เราจ้องตากัน
......
ผมพร้อมจะบุกชิงตัวประกันทุกเมื่อ
...............
ท่ามกลางแรงกดดัน ในที่สุดผมก็พ่ายแพ้
"ก็ได้ ผมจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แลกกับการที่พี่ต้องเก็บกวาดห้องตัวเองให้เรียบร้อย "

"ฉันเก็บอยู่ทุกวัน "

ผมว่าจะเถียงว่า เก็บอยู่ทุกวัน หรือ รกทุกวันกันแน่(วะ) แต่คิดๆดูแล้ว ไม่เอาดีกว่า
"เก็บให้เรียบร้อยกว่านี้ "

"ก็ได้ " ได้ผล เธอปล่อยตัวประกันออกมา

นี่ล่ะครับ เหตุผลที่ผมต้องมาถามกับยัยแก้ว เพราะรู้สึกว่าบรรดาพี่ๆของผมรวมทั้งน้ำอุ่น จะซื้อสร้อยคอมาจากร้านนี้

เข้าสู่ปัจจุบัน
                  แอร์เนี่ยมันเย็นดีจริงๆนะ ตอนนี้ผมอยู่ในห้างสรรพสินค้า ที่ยัยแก้วเปิดร้านอยู่ อากาศร้อนดูจะมลายหายไป เมื่อเรามาอยู่สถานที่แห่งนี้ ไอ้ครั้นจะไปหาเธอที่บ้านก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน  ว่าแต่ทำไมวันนี้คนเยอะจัง
มือของผมกระทบหลังมือน้ำอุ่นโดยไม่ตั้งใจ  บ้าเอ๊ย.....ใจเต้นอีกแล้ว  ผมมองดูมือบอบบางที่แกว่งไปมาอยู่ด้านข้างผม  จะจับดีไหมนะ คนเยอะกันเดี๋ยวหลงหรอก  น้ำอุ่นเป็นน้องสาวแกนะ พี่ชายเขาไม่คิดแบบที่แกคิดอยู่หรอก
สำนึกสองด้านของผมกำลังต่อต้านกันอย่างหนัก
" น้ำอุ่นจะกินอะไรรึเปล่า " ผมเอ่ยถาม เมื่อเราเดินผ่านร้านไก่ทอดชื่อดัง

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ น้ำอุ่นหิวแล้ว " เธอส่งยิ้มบางมาให้ผม ยิ้มที่ทำให้ความหนักใจห่างหายไป

ผมเดินเข้าไปจับจองที่นั่งริมหน้าต่าง  ผมมองออกไปยังข้างนอกที่แสงแดดกำลังเริ่มอ่อนแรงลงทุกที ความมืดเริ่มคืบคลานมาเยือน  แสงจากธรรมชาติเริ่มขาดหายไป  ผมเฝ้ามองรถราที่วิ่งกันขวักไขว่
ผมเคยคิดเล่นๆ แสงดาวจากท้องฟ้าไม่ได้หายไปไหน มันถูกย้ายลงมายังพื้นดินต่างหาก

"ตัวเอง เราเลิกกันเถอะ " เสียงหวานใสจนผมอยากเห็นหน้าเจ้าตัวดังด้านหลังผม

"ท!!...ทำ..ทำไมล่ะ เค้าทำอะไรผิดเหรอ " น้ำเสียงตื่นตกใจไม่แพ้กันเอ่ยปากถาม

" เค้ารู้ว่าตัวเองกำลังฝืน ตัวเองกำลังคิดถึงใครคนหนึ่ง ที่.....ไม่ใช่เค้า " ความเศร้าสร้อยถูกส่งผ่านมา

" เค้าไม่ได้.... "

เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นมาทันที ทำให้ผมหันไปสนใจเล็กน้อย (จริงๆก็สนใจตั้งแต่แรกนั่นล่ะ)
"พอเถอะ เค้าไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว  เราเลิกกันเถอะ "
ผมมองดูสาวสวยผมสีน้ำตาล กำลังเดินจากไป
หน้าแบบนั้น
หุ่นแบบนั้น
คนนั้นมัน

"เฟย์เดี๋ยวก่อน " เสียงร้องเรียกจากอีกคนที่ฟังดูคุ้นๆหู ถ้านั่นใช่น้องเฟย์ดาวโรงเรียน งั้นอีกคนก็ต้อง...
ผมหันไป ก็พบ แหมทำไมแทงหวยไม่ถูก(วะ)

" ยัยแก้ว"

ยัยนั่นสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงผม
"ไอ้หมาแกมาได้ยังไง "

"ฉันมาเที่ยวกับน้ำอุ่น "  ผมหันไปทางน้ำอุ่นแทนการบอก

"งั้นเหรอ..." เธอมองมาทางน้ำอุ่นด้วยแววตาที่ผมบอกไม่ถูก  มันกึ่งโกรธ กึ่งโหยหา
ดูท่าทางจะหึงแฮะยัยนี่  พึ่งเลิกกับแฟนไปไม่ถึงนาทีเนี่ยนะ

เธอบิดชายเสื้อไปมาก่อนจะพูด
"ว่าแต่ แกไม่เห็นเมื่อกี้ใช่เปล่า "

"อ๋อ.....ถ้าแก อยากให้ฉันไม่ได้ยิน ฉันก็ไม่ได้ยินก็แล้ว " ผมแสยะยิ้มไปให้

"เอ่อคือ....ถ้าแกไม่มีธุระอะไร ฉันขอตัวก่อนนะ "
แปลกๆแฮะ ยัยนี่ ปกติพอ ผมพูดแบบนี้จะต้องด่ากลับมาสักคำสองคำนี่นา

"เดี๋ยว!! "ผมผวาไปคว้าข้อมือเธอ
เธอมองข้อมือของตัวเองก่อนจะมองผม
"คือจริงๆแล้ว ฉันอยากจะถามแกเรื่องไอ้นี่ "ผมหยิบสร้อยคอชุให้เธอดู

"ฉ..ฉะ...ฉันไม่รู้อะไรหรอก " ทันทีที่เห็นใบหน้าเธอก็ขาวซีด
มันอะไรกันนะ

"แกไม่รู้ได้ไง ก็พี่ฉันซื้อสสร้อยนี่มาจากร้านแก" แถมยัยนั่นพึ่งจะพูดถึงเรื่องสร้อยคอ ไปหยกๆนี่นา

"คะ...คนไหน "

"ทั้งสามคนเลย "

"ทั้งสามคนเป็นพี่สาวแกงั้นเหรอ ตลกละสามคนนั่นสวยมากเลยนะ แล้วทำไมแกผ่าเหล่าล่ะ "
ผมเขม้นมองตาเธอ 
"ก็...เอ่อ....คือสร้อยคอนี่จะให้แรงสมหวังต่อผู้ที่อธิฐานต่อสร้อยคอ  แต่แค่คนเดียวเท่านั้นย้ำนะแค่คนเดียว "

"แล้วเกิดอะไรขึ้นภาพที่เห็น มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องสักนิด ก็ในเมื่อฉันยังไม่ได้ขออะไรกับสร้อยคอนี่ "

เธอมองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ แต่ก็ตอบตามที่เธอเข้าใจ
"แกอยากได้อะไรรึเปล่า บางทีสร้อยคออาจจะเลือกแกก็ได้นะ เคยมีเคสนี้อยู่เหมือนกัน แบบประมาณว่าแค่ทำให้เป็นจริงนิดหน่อย พอเป็นโปรโมชั่นน่ะ ถ้าอยากได้เต็มๆก็ต้องขอกับสร้อยตรงๆ"

เธอมองข้อมือที่ถูกผมจับอยู่ จนผมเลยปล่อย เธอเป็นอิสระ แล้วเธอก็จ้ำหนีผมอย่างรวดเร็ว
แต่ช่างเถอะผมได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว 

ผมนึกถึงคำพูดของเธอ

ทำอย่างกับห้างตอนท้ายปี  แต่เดี๋ยวก่อน หรือว่าตอนนั้น
ตอนที่อยู่ในรถ ตอนที่พวกพี่ๆเอาสร้อยมาอวด ตอนนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียว
ผม.....อยากให้ไอ้แบร์ออกไปจากร่างน้องผม

ผมหันไปทางน้ำอุ่นที่มองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

"น้ำอุ่นเรียกผู้ชายคนนั้นออกมาได้มั้ย "

เธอมองผมด้วยสายตาที่งงๆ แต่ก็พยักหน้า
"น้ำอุ่นไม่รู้เหมือนกันค่ะ "

ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ ในเมื่อสร้อยคอบอกเราว่าไอ้แบร์ถูกใครบางคนฆ่าตาย บางทีมันก็ อาจเป็นทางที่จะทำให้
ไอ้หมอนั่นออกไปจากร่างน้องผม
เธอหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเกิดรอยย่นที่หัวคิ้ว  ความร้อนก็เกิดขึ้นที่หน้าอกผมบริเวณที่ใส่สร้อยคอเส้นนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อ ร่างของเธอเปล่งแสงสีแดงออกมา ดูเหมือนครั้งนี้ ผมจะเป็นคนเดียวที่มองเห็น เพราะทุกอย่างในร้านยังคงเป็นไปตามปกติ ไม่มีการแตกตื่น  แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น สายตาที่แข็งกร้าวถูกส่งผ่านออกมา
"ว่าไงไอ้หมา  "

"แกได้ยินเรื่อง ฉันพูดกับยัยแก้วรึเปล่า "

"เออ..ได้ยิน เหลือเชื่อไปหน่อยว่ะ" เจ้าตัวพูดโดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองก็เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อเหมือนกันนั่นล่ะ

"ฟังนะฉัน เห็นตอนที่แกรถคว่ำมี ใครบางคนฆ่าแก "

ไอ้หมอนั่นสูดลมหายใจด้วยความตกใจ
"ตลกแล้ว "

"เกิดอะไรขึ้นตอน ที่รถแกคว่ำ" ผมถามพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย


เจ้านั่นหลับตาลง คิ้วคู่สวยถูกขมวดเข้าหากันครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"ฉันไม่รู้ ฉันจำไม่ได้ "

"จำไม่ได้ ....หมายความว่ายังไง " ผมอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

"ฉันไม่รู้ ฉันจำได้แค่ว่ามีแสงสว่าง แล้วก็เสียงดังแล้วจากนั้นก็ ตื่นมาเจอหน้าแก "

"แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ แกไปทำอะไรมา "

"เจ้านั่นทำท่าเดิมอีกครั้ง ก่อนจะลืมตาขึ้น ด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง
"ฉันจำได้แค่วันที่ ทะเลาะกับแกแค่นั้นเอง  นอกจากนั้น" เจ้านั่นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูด
"ฉันจำไม่ได้  นึกไม่ออกจริงๆ บ้าเอ๊ยอะไรเนี่ย ทำไมจำไม่ได้วะ " มือบอบบางขยี้หัวตัวเองอย่างขัดใจ

ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือ
"บางที เราน่าจะขอกับสร้อยคอดู "


.........................

" แกว่า แกจะขอกับสร้อยคองั้นเหรอ " หมอนั่นเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัย

"ใช่ฉันคิดว่าสร้อยคอนี่น่าจะช่วยเรื่องของแกได้ " ผมประมวลผลในสิ่งที่เห็นและเป็น

" มันจะเหลือเชื่อไปหน่อยมั้ง " เจ้าตัวตอบผมกลับมาโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า
ตัวเองก็เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ เหมือนกันนั่นล่ะ

"ตอนที่ฉันเห็นแก อยู่ในร่างน้ำอุ่นฉันว่า แค่นี้ก็ไม่มีอะไรน่าเหลือเชื่อสำหรับฉันแล้วล่ะ  ตอนนี้ถ้ามีคนบอกมาว่าประธานาธิปดีอเมริกา เป็นมนุษย์ต่างดาวฉันยังเชื่อเลย  "

" เป็นๆจริงเหรอ เคยได้ยินมาเหมือนกัน  เห็นเค้าพูดกันอยู่นะ " เมื่อเห็นสีหน้าที่อืมๆของผม หมอนั่นก็ยกมือเสมออกสัญลักษณ์เชิง ยอมแพ้
"โอเคตลกพอละ แล้วแกจะทำยังไง"


"อยู่เฉยๆแล้วกัน " ผมมองหน้าหมอนั่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหลับตาลง ว่าแต่ไอ้เค้านี่มัน ใคร เห็นมีแต่คนพูด
เค้าว่ากันว่า เค้าลือกัน  ผมว่าคนที่ชื่อเค้านี่ มันต้องอยู่หน่วยสืบราชากรลับที่ไหนซักแห่ง เห็นรู้ไปหมดทุกเรื่อง
 ผมแนบหน้าผากเข้ากับมือที่กำเจ้าสร้อยคอเส้นนั้นเอาไว้

ผมอยากเห็นอดีตของคนข้างหน้าผม ผมนึกอย่างตั้งใจ
.............
........
.....
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้จนกระทั่ง
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่มีการร้อนขึ้น ไม่มีแสงสว่างอย่างที่ผมคิดว่ามันจะมี
ผมลืมตาขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ

"ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย " ไอ้เจ้าแบร์เอียงคอมองด้วยความสงสัย

"ก็ไม่มีน่ะสิ" ผมไม่เข้าใจเลย นี่ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่า ผมลองสังเกตุดูสร้อยคออย่างละเอียดอีกครั้ง เพื่อจะพบคำใบ้ แต่ก็ไม่มีสร้อยคอยังรูปลักษณ์เดิม
" หรือว่าเราจะต้องสืบกันเอาเองวะเนี่ย " ผมได้แต่หงุดหงิด เด็กผู้ชายม.ปลาย สองคนจะไปทำอะไรได้
แถมอีกคนจะนับว่าเป็นผู้ชายเต็มปากก็ไม่ได้อีก

" เฮ้ยเอาน่า เดี๋ยวก็มีทางแก้ไข ว่าพรุ่งนี้วันหยุดนี่หว่า แกมีธุระที่ไหนรึเปล่า "

"เปล่า ว่าง มีอะไร "

"เออ......." หมอนั่นเม้มริมฝีปากก่อนจะหยุดพูดเล็กน้อย "ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้ร่างตัวเอง ฝังอยู่ที่ไหน "

..........................................

ผมกำลังรอเวลา...
ผมนัดหมอนั่นไว้ที่นี่นา แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก เมื่อคืนผมหาทั้งคืนเลยนะว่า หมอนั่นอยู่วัดไหนในอินเตอร์เนตก็ลงแต่ข่าวการตายของ หมอนั่น แต่ไม่มีที่ไหนเลยที่บอกเราว่า อัฐิหมอนั่นอยู่ไหน ผมเลยบอกไปตามตรง ว่าหาไม่เจอ เราเลยตั้งใจจะไปถามที่สนพที่ลงข่าวเป็นที่แรกเพื่อจะได้อะไรดีๆ ว่าแต่ไอ้นี่เมื่อจะมากันล่ะเนี่ยร้อนก็ร้อน เฮ้อ.....ให้ตายเถอะ

ผมมองดูผู้คนที่ผ่านไป ผ่านมา แดดที่ร้อนแรงตามช่วงเวลา  ส่งผลให้ไออากาศที่อยู่ตรงหน้าพร่าเลือน
เมื่อคืนผมก็ไม่ได้นอน สติผมก็ใกล้จะเลือนๆตามอากาศแล้วนะเนี่ย

"สวัสดีค่ะพี่ดี  " น้ำอุ่นนั่นเองเธออยู่ในชุดเสื้อกระโปรงวันพีช สีฟ้าอ่อนขับผิวขาว ที่ตอนนี้ขึ้นสีชมพูเพราะฤทธิแดดให้ดูผุดผ่องมากขึ้น ผู้ชายที่อยู่แถวนั้นต่างมองน้ำอุ่นเป็นตาเดียว
บ้าเอ๊ย!! ทำไมผมถึงอยากทิ่มตาคนมาเฉยๆซะอย่างงั้น

"ร้อนไหม " ผมหยิบซองเอกสารที่ปริ๊นมาเมื่อคืนบังแดดให้เธอ

"นิดหน่อยค่ะ" เธอส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
ตึก....
ใจผมเต้นอีกแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ท่องไว้ นั่นน่ะน้องสาว น้องสาวนะ
ผมหมุนตัวหันหลัง ออกเดินนำเธอ โดยพยามไม่มองหน้า เพื่อจะได้ลดอาการเต้นของหัวใจได้บ้าง
หลังมือของผมกระทบกับมือบอบบางของเธอ  ถ้าผมเลือกกุมมือเธอเอาไว้จะผิดไหมนะ ถ้าไม่อยากให้เธอไปไหนจะดูแปลกไปหรือเปล่า  ความคิดไม่เป็นสาระวิ่งวุ่นอยู่ในหัว
แล้ว.....สัมผัสบางเบาก็ตามมา
แผ่วบางจนแทบไม่รู้สึก จนคิดว่ารู้สึกไปเอง ปลายก้อยของผมถูกสัมผัสอย่างไม่แน่ใจ
ก่อนจะเพิ่มขึ้นเมื่อถูกกุมเบาๆทั้งฝ่ามือ
ริมฝีปากแดงระเรื่อถูกเม้มขึ้นด้วยความเขินอาย แววตาประหม่าถูกส่งผ่านมา
"คนเยอะ น้ำอุ่นกลัวหลงน่ะค่ะ "
ในหัวผมได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเอง นี่ผมเป็นอะไรไปนะ

"หมอนั่นว่ายังไงบ้าง "

"เค้าขอร้องน้ำอุ่นให้มาน่ะค่ะ  เค้าบอกว่าใจจริงเค้าอยากมาเอง แต่ว่าเค้าออกมาไม่ได้ " 

ผมสังเกตคนข้างกาย แววตาของเธออ่อนโยนและสดใส เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน นี่คือน้ำอุ่นแน่นอน
ผมว่าผม พอจะเข้าใจกฏเกณฑ์ การสลับตัวของหมอนั่นกับน้ำอุ่นบ้างแล้วล่ะ
ถ้าสลับตัวกัน  อีกคนจะไม่เชิงหลับไป แต่รับรู้การกระทำของอีกฝ่าย  แล้วเมื่อกลับเข้าไป
จะออกมาไม่ได้อีกในเวลาหนึ่งวัน  เพียงแต่ว่า ผมไม่รู้ว่าถ้าไม่เป็นตามนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เราเดินกันไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองหลวง  
จากซอยหนึ่ง ก็ผ่านเข้าสู่อีกซอยหนึ่ง
จากตรอกหนึ่งก็ผ่านเข้าสู่ถนนอีกเส้น
ในที่สุดเราก็ผ่านความแออัด ที่เราพยามหลีกเลี่ยงมาได้
เราเดินผ่านโบสถ์คริสตร์แห่งหนึ่ง ล้อมไปด้วยรั้วสี่เหลี่ยมสูงแค่เอวเท่านั้น  ราวกับอยู่อีกโลกหนึ่งไม่มีสิ่งใดที่เคลื่อนไหว  บรรยากาศเงียบสงบแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ใจกลางเมืองหลวง
เมืองฟ้าที่หลายคนมอง  แม้ว่าในบางครั้ง จะไม่เป็นอย่างที่เราเข้าใจ

ผมมองเห็นรถสีเหลืองที่ดูคุ้นตา นั่นมันรถไอ้เจ้าแบรนี่ ผมจำได้ ผมเห็นชายคนหนึ่งอายุราวสี่สิบปลายๆ
กำลังยืนคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด  สุทสีดำที่ใส่และบุคคลิก
ทำให้เหมือนมีคำว่า เจ้านาย ลอยเด่นอยู่บนหัว  ผู้ชายคนนั้นพับโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋า
ก่อนจะเปิดรั้วเข้าไปใบริเวณโบสถ์


"พ่อ...." เสียงสั่นเครือดังมาจากปากของคนข้างตัว  ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อของน้ำอุ่นงั้นก็ต้องเป็น
พ่อของไอ้เจ้าแบร์ ผมหันไปมองคนข้างตัวแววตาที่ส่งผ่านมามีแต่ความแข็งกร้าว 
ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันก็ผิดหมดน่ะสิ  ก็นี่มันยังไม่ครบวันเลยนี่นา
เพียงแต่ว่าในความแข็งกร้าวนั่นมี...ความโหยหาปนอยู่ด้วย
มันอะไรกันนะ
ทันใดนั้นเอง
"โอ๊ย!!" เสียงหลงที่เกิดจากอาการเจ็บปวดมาจากคนข้างตัว มือบอบบางกุมข้างศรีษะ

"น้ำอุ่น!!! " ผมได้แต่ตกใจโดยที่ทำอะไรไม่ได้ ครั้งนี้ดูเหมือนจะรุนแรงกว่าเก่า  แล้วภาพที่ผมเห็นใช้คำว่าเหลือเชื่อดูมันจะน้อยไปกับสิ่งที่ผมเห็น น้ำอุ่นกับไอ้เจ้าแบร์กำลังซ้อน อยู่ในภาพเดียวกัน  บางครั้งน้ำอุ่นก็ดูจะชัดเจนบางครั้งก็ดูเลือนลาง  ทั้งสองสลับกันอยู่อย่างนี้ แต่แล้วน้ำอุ่นกลับดูจางลงทุกที  ขณะที่ไอ้เจ้าแบร์กลับชัดเจนขึ้น

"กริ๊ด!!!!! " เสียงร้องที่เกิดจากความเจ็บปวด ดังออกมาจากปากของเธอ ตอนนนี้เธอลงไปนอนที่พื้นแล้วผมได้แต่กอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก โดยหวังแค่เพียงจะให้เธอหายเจ็บปวด  ผมจะทำไงดี ทำไมไม่มีใครออกมาเลย
เธอยังไม่หยุดดิ้นเลย มือที่อยู่ข้างหัวจับแน่นราวกับคีม

ทันใดนั้นเอง ประตูโบสถ์ที่อยู่ข้างหน้าก็เปิดออก บาทหลวงชรารูปหนึ่งเดินออกมา

ท่านมองดูผมด้วยดวงตาที่เป็นสีเทาขุ่น  บาทหลวงรูปนี้ตาบอดงั้นเหรอ ร่างบอบบางยัง ดิ้นอย่างรุนแรงในอ้อมกอดเพียงแต่ว่าไม่มีเสียงร้อง ไม่รู้ว่าเธอร้องไม่ออกหรือว่า อาการดีขึ้นกันแน่
ท่านคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ก่อนจะหยิบขวดเล็กๆขึ้นมา แล้วสบัดน้ำที่อยู่ในนั้นรอบตัวเธอ 
ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนผม ดิ้นน้อยลง น้อยลง จนกระทั่งหยุดนิ่งในที่สุด คิ้วที่เคยขมวดแน่น ก็กลับเป็นผ่อนคลาย

ผมไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดีนอกจากคำว่า
"ขอบคุณครับ "

บาทหลวงรูปนั้นเก็บน้ำมนตร์เข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างเดิม
"ทำไมร่างนี้ถึงมีวิญญาณสองดวง "

"ท่านรู้..เหรอครับ "

ดวงตาสีเทาไม่ได้บอกอะไรผม เพียงลุกขึ้นยืนแล้วออกเดิน บางอย่างในตัวผม บอกให้ตามบาทหลวงรูปนี้เข้าไป 
ผมอุ้มน้ำอุ่นที่สีหน้าตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ตามหลังท่านเข้าไป

ทันทีที่ผมเดินพ้นผ่านธรณีประตู ความร้อนของอากาศก็ดูจะจะมลายหายไป บรรยากาศที่เงียบขรึมและเยือกเย็นเข้ามาแทนที่ ผมมองเพดานสูงที่วาดภาพเรื่องราวในพระคำภีร์  แม้ว่าผมจะนับถือพุทธแต่ก็อดไม่ได้ที่จะให้ความเคารพสถานที่แห่งนี้  ผมวางร่างของน้ำอุ่นไว้ที่แท่น หน้าไม้กางเขน  ใจผมที่เคยร้อนรุ่มกลับสงบลงอย่างประหลาด

แอ๊ด.....เสียงเปิดประตู  ทำให้ผมละความสนใจจากไม้กางเขนที่อยู่บนหัว บาทหลวงดวงตาสีเทา เดินเข้ามาในมือของท่านมีขวดเท่าฝ่ามือที่บรรจุน้ำที่ผมคิดเอาว่ามันเป็นน้ำมนตร์ 

"เกิดอะไรขึ้นกับน้ำอุ่นครับ  " แม้ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะตอบคำถามผมได้หรือไม่ แต่ใจผมกลับยับยั้งไว้ไม่ทัน

บาทหลวงรูปนั้นไม่ตอบคำถามผม ท่านเทน้ำใส่ฝ่ามือ  ก่อนพรมลงบนใบหน้าของน้ำอุ่น
สีหน้าของเธอที่เคยซีดจาง บัดนี้กลับมีเลือดฝาดขึ้น

"กายเด็กคนนี้มีวิญญาณสองดวง  มันผิดธรรมชาติ  วิญญาณสองดวงจะอยู่ในร่างเดียวกันไม่ได้  ถ้าฝืนร่างเนื้อจะรับไม่ไหว "

นี่เอง  สาเหตุที่ทำให้น้ำอุ่นเป็นแบบนี้  ตอนที่ผมเจอไอ้เจ้าแบร์ครั้งแรกในร่างน้ำอุ่นก็เป็นแบบนี้ ครั้งนั้นน้ำอุ่นคงจะพยามจะออกมา พร้อมกับไอ้เจ้าแบร์ ครั้งที่ช่วยผมก็เหมือนกัน 
" แล้วจะเกิดอะไรขึ้นครับ  "

"วิญญาณดวงใดดวงหนึ่งจะแตกสลาย หรือทั้งสองดวง พ่อบอกไม่ได้  แต่เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ "

" มันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ  "

"วิญญาณดวงหนึ่ง ไม่อยู่ที่ควรอยู่ ติดอยู่ในโลกนี้เพราะใครบางคนใช้อำนาจบางอย่าง หรือเพราะวิญญาณนี้มีห่วงจนไม่อาจละทิ้งได้ พ่อเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน  ต้องถามเจ้าตัว "

"เจ้าตัว เค้าจำไม่ได้ครับ  "

"อะไรนะ ไหนดูซิ "
ท่านเอามืออังหน้าผากมนของน้ำอุ่นก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง  ดวงตาสีเทาไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
"มีคนปิดกั้นความทรงจำของ วิญญาณดวงนี้ "

"แล้วเราจะทำไงดีครับ "

รอยยิ้มบางๆ ที่ผมนึกไม่ออก ว่าเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ที่ไหน  ถูกส่งมาให้ผม
"สิ่งที่อยู่ในอกเสื้อเธอน่าจะช่วยได้นะ "

ผมคลำอกเสื้อโดยไม่รู้ตัว สำผัสเรียบลื่นและเยือกเย็นยังคงเหมือนเคย
"ผมลองไปแล้วครับ "

"นั่นเพราะบรรดาเจ้าของคนก่อน ยังไม่สมหวัง " บาทหลวงรูปนั้น ตอบกลับมา

เจ้าของคนก่อนก็ พวกเจ๊ๆน่ะสิ แล้วบาทหลวงรูปนี้รู้ได้ไงนะ
"แล้วเจ้าของคนก่อน เค้าอธิฐานอะไร  หลองพ่อพอจะรู้มั้ยครับ "

ท่านไม่ตอบว่าอะไร เพียงแต่หันหน้าไปทางรูปปั้นเทวดาองค์เล็กถือคันสรเป็นรูปหัวใจ เทพแห่งความรัก

" ความรักงั้นเหรอ.....แล้วท่านรู้ได้....."เมื่อผมหันมา บาทหลวงรูปนั้นก็หายไปแล้ว อะไรกันนะ
แต่ถึงอย่างไร แม้ว่าผมจะยังไม่เข้าใจอะไรในหลายๆอย่าง แต่ว่าผมเริ่มมองเห็นแสงสว่างรำไรแล้วล่ะ
แต่จะว่าไปมีแสงสว่างจริงๆด้วย  แสงของดวงอาทิตย์ลอดผ่านบางอย่างออกมา  ตัวกับบรรยากาศสลัวภายในนี้อย่างชัดเจน แสงสว่างทำให้ ผมสงสัยจนผมต้องเดินไปดู ประตูไม้หลังแท่นบูชาถูกเปิดทิ้งไว้ บาทหลวงรูปนั้นคงจะเดินออกไปทางนี้  

" อือ....พี่ดี " เสียงเล็ก ฟังดูอ่อนแรงดังขึ้น ทำให้ผมต้องรีบหันไปดู
ร่างเล็กบางเริ่มมีการขยับ

"น้ำอุ่นเป็นไงบ้าง " ผมลูบหน้าผากมนเบาๆ

"ที่นี่ที่ไหนคะ " ดวงตาคู่สวยมองไปมายังรอบๆตัว

"ในโบสถ์ แถวที่เราเป็นลมน่ะ "
เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบๆ

"ยืนไหวรึเปล่า " ผมประคองเธอให้ค่อยๆลุกขึ้นยืน เธอลงจากแท่นที่ใช้นอน ก่อนจะก้าวลงอย่างทุลักทุเล ขาของของเธอยังสั่นอยู่เลย
"พี่ว่าเราไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่ามั้ย"

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ " ใบหน้าของเธอแม้จะมีเลือดฝาดมาบ้างแล้วแต่ยังคงไม่สู้ดีนัก

ผมค่อยๆประคองเธอไปยังประตูที่บาทหลวงคนนั้นเปิดทิ้งไว้
เราผ่านประตูนั้นออกไปสู่ภายนอกก็พบกับแสงสว่างที่ชวนให้แสบตา ด้านหลังมีที่กว้างจนไม่น่าเชื่อ เมื่อมองจากภายนอก จะไม่รู้เลยว่ามีสถานที่กว้างขวางขนาดนี้ตั้งอยู่ แท่งหินตั้งเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  เมื่อเราเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าเป็นป้ายหลุมฝังศพนั่นเองสีเขียวสดของสนามหญ้าราวพรมเนื้อนุ่มชั้นดี  คงมีไม่กี่คนที่จะเห็นว่าสถานที่นี้น่ากลัว  

ผมพาเธอมานั่งที่ใต้ร่มไม้ สายลมเบาพัดเอากลิ่นสดชื่นของต้นไม้ใบหญ้ามาตามลม
ผมลูบหน้าผากมนเบาๆก่อนจะเอ่ย

"ดีขึ้นมั้ย  "

ใบหน้าเล็กๆนั่นพยักเบาเชิงคำตอบ

ทางนี้......

"อื๋อ...น้ำอุ่นพูดว่าอะไรนะ "

เธอส่ายหัวปฏิเสธ
"เปล่านี่คะ "

อยู่ทางนี้..........
ทันใดนั้นเองสายลมที่พัดมาเอื่อยๆก็เปลี่ยนแรงทันที ผมหันหน้าไปตามทิศทางลม
ก็พบกับแท่นสุสาน ที่มีดอกไม้ช่อหนึ่ง อะไรบางอย่างทำให้ผมเดินไปหาแท่นสุสานนั้น

ป้ายสุสานนั้นสะอาดเอี่ยมเหมือนมีคนคอยดูแลเป็นอย่างดี  ดอกไม้ยังคงสดอยู่เหมือนพึ่งมีคนมาวางไว้ผมลองก้มลงไปดูชื่อ ก็พบว่าชื่อในป้ายนั่นก็คือ...

ไอ้เจ้าแบร์

"เธอเป็นอะไรกับลูกชายฉัน " เสียงทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยอำนาจดังขึ้นด้านหลัง
ผมหัวไปดูก็พบกับผู้ชายคนนั้น ดวงตาที่ทรงอำนาจ ทำให้ผมรู้สึกประหม่านิดๆ

"ผมเป็นเพื่อนน่ะครับ "

แววตานั่นอ่อนแสงลง ก่อนเอ่ย
"งั้นเหรอ เธอเป็นเพื่อนกับไอ้เจ้าลูกโง่ของฉันงั้นเหรอ "

" พี่ดีคะ "น้ำอุ่นเดินมาเกาะแขนของผมพร้อมกับมองชายวัยกลางคนอย่างสนใจ
ดวงตาทรงอำนาจสีเทาสบตาสีน้ำตาลคู่สวย

"สวัสดีสาวน้อย " สายทรงอำนาจนั่นดูอ่อนโยน เมื่อมองน้ำอุ่น

"เอ่อ...สวัสดีค่ะ "ร่างเล็กเบียดเข้าหาด้านหลังผม ด้วยความหวาดระแวง

ชายคนอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย
"เธอรู้จักลูกชายฉันด้วยเหรอ "

"ทำไมเอ่อ...คุณลุงถึงว่าพี่เค้าโง่ล่ะคะ  พี่เค้า.... เอ่อ....ดูเป็นคนฉลาดออกนะคะ"  เธอเอ่ยทักท้วง อย่างสงสัย

"โง่สิ  เด็กคนนนั้นไม่รู้อะไรเลย แม้กระทั่ง " เสียงเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ย
"ไม่รู้ว่า ลูกชายควรจะมาฝังพ่อไม่ใช่.....พ่อต้องมา "คำมีพูดเพียงเท่านั้น  ก่อนที่มือหนาจะลูบหน้าแล้วเบือนไปทางอื่น  ริ้วรอยบรรยากาศแห่งความเศร้าปกคลุมแผ่นหลัง ที่ดูเหมือนจะหดเล็กลง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ชายวัยกลางคนต้องกดรับ ก่อนที่
แววตาที่อ่อนแอจากความโศกเศร้า จะกลับมาดุดันและทรงอำนาจอีกครั้ง
ร่างของวัยกลางคนเคลื่อนห่างออกไปทุกที

"พี่ดีคะ "

" หืม ว่าไง "

"พี่ดีช่วยผู้ชายคนนั้นด้วยนะคะ "

"เราไม่บอกพี่ก็จะทำอยู่แล้ว " ผมวางมือบนหัวทุยได้รูปเบาๆ  แม้ว่าจะยังมองไม่เห็นทางไหนเลยก็ตาม


.........................................................