คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : A m b e r g r i s
A m b e r g r i s l อ ำ พั น ท ะ เ ล
เวอร์ิเนียวอเอร์
เอร์รีย์
ประเทศอัฤษ
ท่ามลาพายุฝนที่โหมระหน่ำในืนมื แมนันสีเทาอ่อนรูปทรสถาปัยรรมนีโออร์เียนถูปะทะถาโถม้วยแรลมฝนระโ ถึะไม่ใ่อาารเ่า แ่็ให้วามรู้สึอึมรึมและโเี่ยวาสรรพสิ่ทั้ปว ที่หน้า่าสูั้นบนสุทาปี้ายมีแสสีนวลปรารำไร ใรนหนึ่เลื่อนไหวอยู่หลัม่าน เานั่บนเ้าอี้ ำลับันทึื่อวแ้ว่านาที่เรียรายอยู่เ็มโ๊ะลในระาษ โยมีวแ้วอีนับพันใบอยู่บนั้นรายล้อมรอบัว แล้วเา็วาปาา เยหน้าึ้น เมื่อไ้ยินเสียเาะประู
“นายท่านอรับ” เสียทุ้ม่ำัามมา ถ้อยำนั้นสุภาพ เป็นสำเนียอัฤษแบบนั้นสู
ายหนุ่มผิวาวใบหน้าเลี้ยเลายับแว่นา นัยน์าสีน้ำาลมีแววประหลาใ หันไปมอนาฬิาแวนผนัที่บอเวลาีสอสี่สิบห้านาที ่อนะลุไปปลล็อประูรับายรารูปร่าผอมเ้ามา
“าเนียล” เาเอ่ย มอโทรศัพท์ไร้สายในมือฝ่ายนั้น
“ุวิลสันโทร. มาาอเมริา ้อารเรียนสายนายท่านอรับ”
“อบุมา” ายหนุ่มพนัหน้า รับโทรศัพท์มาุย “ว่าไโรเอร์”
“ยาเย็นเหลือเินนะอรับ ุอิสรา” น้ำเสียฝ่ายนั้นล้อเลียนเา “ว่าะไุ้ยันแ่ละรั้”
“็ไุ้ยนี่แล้วไ มีเรื่ออะไรว่ามา” อิสราอบเสียเรียบ ท่าทาไม่รู้ร้อนหนาว
“วันนี้ันเพิ่...เออ...ะพูยัไี...”
“ิออแล้ว่อยโทร. มาใหม่ไหม”
“เฮ้ย เี๋ยวสิวะ!” โรเอร์ร้อโหวเหว
“ั้น็รีบพูมา”
“เออ...ืออย่านี้นะ...”
อิสราับน้ำเสียอึอัอโรเอร์ไ้ เาพอะรู้แล้วว่าฝ่ายนั้น้อารพูอะไร
“นายฟัให้บ่อนนะ โอเไหม แล้ว่อยให้ำอบ” โรเอร์บอ แ่อิสราไม่ไ้อบอะไร หนุ่มอัฤษึพู่อ “ืออย่านี้ มิสิสพอร์แลน์รู้ว่าสัาอนายับแอลวีเอ็มเอำลัะสิ้นสุปลายเือนนี้ เธอเลยมาุยับัน อยาให้นายเ้าไปุย้วยหน่อย...”
“อยาให้ันไปทำาน้วยอีนแล้วใ่ไหม”
“เี๋ยวสิเว้ย” โรเอร์โวย “บอว่าฟัให้บ่อน”
อิสราหันไปบอาเนียลให้ไปนอน ะฟัโรเอร์พู่อ
“มิสิสพอร์แลน์ไม่ไ้อยาให้นายไปทำาน้วยในานะลู้า เธอ้อารเป็นนายทุนให้นายทำแบรน์อัวเอึ้นมาใหม่ นายสามารถบริหารทุอย่าเอ เป็นนายัวเอร้อยเปอร์เ็น์”
อิสราั้ใฟั สีหน้าเรียบเย
“นายิูสิ นายไม่้อวัเินสัะปอน์ ไม่้อแบรับวามเสี่ยอะไรเลย น่าสนในะ”
“ถ้าอย่านั้นเธอ้อารอะไราัน”
“ไม่้อารอะไรเลย” โรเอร์อบไว “เธอแ่อยาเห็นนายลับมาอยู่แถวหน้าอีรั้”
อิสรายิ้มมุมปา หัวเราะหึ “นายเป็นทนายวามประสาอะไรโรเอร์ โลนี้มีอฟรี้วยเหรอ นาย็รู้...หรือไม่รู้”
“รู้” โรเอร์อบ
“แล้ว?”
“โธ่อิส ิอะไรมาวะ นายไม่ไว้ใันเลยหรือไ”
“แล้วันพูอนไหนว่าันไม่ไว้ในาย” อิสราอบสบายๆ หยิบวแ้วสีานารึ่ืบใล้มือึ้นไปวาบนั้น บนวนั้นมีัวหนัสือสีทอแวววาวพิมพ์ว่า ‘Damask Rose Otto’
“โอเๆ ยอมแพ้ พูันรๆ เลยนะ นาย็รู้ว่ามิสิสพอร์แลน์ิยัไับนาย แล้วเธอ็ร่ำรวยนาไหน ไม่แปลหรอนะที่เธออยายื่นมือเ้า่วยนายแลับารไ้ใล้ิ”
“อ๋อ...ะายเพื่อนิน”
“เฮ้ย!” โรเอร์ร้อสบถเสียลั่น “มอให้มันเป็นธุริสิ นายหายไปาวารห้าปีเ็มหลัาายแบรน์ให้แอลวีเอ็มเอ ถึะไ้เินมามายให้มีินไปทั้าิ แ่นายไม่ิถึีวิแบบเ่าบ้าเหรอ ื่อเสีย เินทอ แล้วัน็เห็นว่านายยัิสูรน้ำหอมใหม่ๆ อยู่ลอ สัาเ็บัวระหว่านายับแอลวีเอ็มเอไม่ไ้ทำให้นายเลิหลใหลในลิ่นหอมหรอ ันพูถูใ่ไหม”
“็ทำนอนั้น” อิสราอบ “แ่ใรบอนายว่าันอบีวิแบบเ่า”
“โวะ!” โรเอร์ถอนหายใแร
“ปิเสธเธอให้ัน้วยแล้วัน ให้เหุผลีๆ นายทำไ้อยู่แล้ว ใ่ไหม”
“ไม่ลอเ็บไปิูหน่อยเหรออิส เธอรอนายไ้นะ ันอยาให้นายไร่รอให้ี”
“อบุนะ แ่ันไม่เปลี่ยนใ”
“แล้วนายะทำยัไหลัานี้ ะรับ้าทำน้ำหอมเป็นิ้นๆ ไปน่ะเหรอ”
“ั้น”
“ันไม่เ้าในายเลยให้ายสิอิส” โรเอร์ถอนใอี ฟัูหุหิเหนื่อยหน่ายใไม่น้อย “ปีนี้นาย็สามสิบสอแล้วนะ อะไรๆ ็มีพร้อมทุอย่า ผู้หิทั้สวย ลา แถมยัเป็นแม่ม่ายทรเรื่อมีเินมหาศาลมารัมาอบ หยิบยื่นโอาสให้ นายลับไม่สนใ ที่ผ่านมาันรู้ว่านายทำทุอย่าเพื่อแม่ ทั้ที่เป็น…แบบนี้ แ่ท่าน็าไปั้นานแล้ว นายิว่าพ่อแม่ที่อยู่บนสวรร์มอลมาะภูมิใในัวนายหรือไ”
“เ็บำพูพยายามมอนายไว้ใ้ในศาลีว่านะ” อิสราอบเรียบๆ “ันรู้ว่าัวเอ้อารอะไร ไม่้อารอะไร แ่นี้ใ่ไหมธุระอนาย”
“หรือนายหวัอยามีรัแท้ ถึไม่โอเับใระที” โรเอร์รีบพูั
“เพ้อเ้อ แ่นี้นะ ันะนอนแล้ว”
อิสราวาสายแล้ววาโทรศัพท์ลบนโ๊ะ สูหายใเ้าลึ ไ้ลิ่นหอมาน้ำมันสัธรรมาิที่ำายอยู่ทั่วห้อ เาถอแว่นาแล้วเอนศีรษะพัลบนอบพนัเ้าอี้ สายาับที่รูปถ่ายใบให่ในรอบไม้บนผนั ภาพายหนุ่มาวอัฤษนัยน์าสีน้ำาลยืนยิ้มอย่าเป็นสุ บนเ้าอี้ไม้เ่าๆ ้าายเามีหิสาวผมำยาว ใบหน้าสวยผุผาึ่เป็นใบหน้าอนเอเียระบายยิ้มอ่อนโยนนั่อยู่ ในอ้อมออเธอมีเ็ายัวน้อย นัยน์าสีน้ำาลอ่อนเป็นประายเบิบานหลัรอบแว่นสายา เหนือศีรษะพวเาเป็นุ้มวิสทีเรียอสีม่วบานสะพรั่รับน้ำฝนเย็น่ำลาฤูใบไม้ผลิ
วามอบอุ่นที่เหลือไว้เพียวามทรำ...
ความคิดเห็น