คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter4:ความลับแค่สองคนกับอีกห้า100%
Happy Holidays
Chapter4: ความลับแค่สองคนกับอีกห้า
By’Ssilent_BpgS
ผมเดินมากับซอลลี่ที่หน้าห้อง ผมสงสัยมากว่าเค้าจะคุยอะไรกับผม ซอลลี่สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยมาประโยคนึง
“พี่ค่ะคือว่า.....” ผมเลิกคิ้วลุ้นกับคำตอบแต่แล้วคำตอบก็ทำผมช๊อคไม่น้อยเช่นกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คือว่าซอล..ซอลชอบพี่ชาลยอลค่ะ”
“ห๊ะ!!!”ผมปิดปากตัวเองก่อนจะมองหน้าซอลอีกครั้งว่าเค้าพูดจริงรึป่าว ซอลพยักหน้าหงึกๆ
“จริงๆแล้วซอลชอบพี่เซฮุนนะค่ะ แต่เมื่อกี้ ซอลเห็นพี่ชานยอลเข้าอยู่ๆความรู้สึกก็เปลี่ยนไปคือว่าซอลชอบพี่ชานยอลมานานแล้วหละค่ะ แต่ว่าซอลเห็นเค้ามีแฟนแล้วเลยตัดใจ มาชอบพี่เซฮุนแทน แต่พอเจออีกรอบซอลก็รู้ว่าตัวยังตัดใจไม่ได้จริงๆ” ซอลลี่หน้าแดงระเรื่อเพราะคำพูดที่ออกมาจากใจ ผมรู้สึกเหมือนเครื่องช๊อต
“พี่ช่วยซอลหน่อยได้มั้ยค่ะ? ซอลชอบพี่เค้าจริงๆนะ ช่วยซอลหน่อยนะ..”ซอลกุมมือตัวเองไว้แล้วมองหน้าผมอย่างกับเด็กขอกินขนม
“อ่า.....ก็ได้พี่จะช่วย..”ผมตอบตกลงไปซอลยิ้มร่าแล้วกระโดดเหมือนเป็นเด็กๆ
“เรารู้เรื่องนี้แค่สองคนนะพี่เฮนรี่”ซอลลี่ทักท้วงผมอีกรอบ ผมยิ้มให้เค้าก่อนที่ซอลจะเดินเข้าไปในห้องก่อน ผมเหลือบไปเห็นเซฮุนที่ยืนถือโทรศัพท์ค้างอยู่ ผมก็ไม่ต่างจากเค้าที่ตกใจไม่แพ้กัน เซฮุน นายแอบฟังนานเท่าไหร่แล้วเนี่ยยยยยย
ผมโดนเซฮุนดึงไปให้อยู่หลังประตู เซฮุนทำท่าจุ๊ปากใส่ผมให้ผมเงียบ
“เงียบๆ”
“นายได้ยินอะไรบ้างเนี่ยเซฮุน”
“..... รู้ว่าซอลชอบฉัน จบมั้ยหละ”เซฮุนเอาหัวโขกกำแพงเบาๆ
แบบนี้เค้าก็ได้เรียกว่าความลับแค่สองคนแล้วสิเนี่ยยย
“จบ...แล้วทำไงแต่ซอลก็ไปชอบชานยอลแล้วนิ”
“ฉันรู้แต่......”เซฮุนชะโงกหน้าไปมองซอลลี่ที่นั่งหัวเราะเล็กๆอยู่ในกลุ่มก่อนจะกลับมาคุยกับผม
“แต่ อะไร?”ผมขมวดคิ้ว เซฮุนมองหน้าผม
“คือ...ฉัน..ฉันว่าเราซวยแน่เลยว่ะคือเมื่อกี้ชานยอลโทรผิดมาหาฉัน..”
“ห๊ะ!!!! เห้ยพูดจริงป่ะเนี่ย!”ผมชะโงกหน้าไปมองชานยอลที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่ ผมกลับมามองหน้าเซฮุนที่ทำหน้าแหย่ๆ
“จะโกหกนายทำไมหละ”
“ชิบหายแล้วไง ซอล....”ผมเอ่ยเบาๆ เซฮุนแตะบ่าผม
“ฉันว่าเราสองคนต้องช่วยกันทำให้เรื่องนี้จบลง”
“ตกลง..”ผมตอบก่อนที่เซฮุนจะเดินกอดคอผมเข้าห้องไป ซอลลี่มองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้ ผมหันไปมองหน้าชานยอลว่าเค้าจะรู้เรื่องอะไรจริงรึป่าว แต่ดูเหมือนปกติทุกอย่าง
ผมมองหน้าเซฮุนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนที่ผมจะทำปากบอกว่า มันไม่รู้เรื่องอะไร เซฮุนถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะบอกกลับมาว่า ยังไงก็ต้องทำให้จบลงอยู่ดี
“ตัล...เราว่าเรากลับห้องกันเถอะจะหมดคาบแล้วนะห้องเราอยู่อีกตึกนึงด้วย”ซอลเอ่ย ตัลเบ้ปาก
“พี่แอม..งั้นตัลไปก่อนนะค่ะ ตัลขอกอดหน่อยยย” คริสตัลเข้ามาสวมกอดแอมเบอร์แน่นก่อนจะคลายกอดแล้ว วิ่งออกนอกห้องไป และแล้วบรรยกาศก็เงียบไปซะเฉยๆ
“นี่..”
เสียงของชานยอลทำเอาผมกับเซฮุนสะดุ้ง
“คือ.....”
ตึกตักตึกตัก
เสียงหัวใจผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกไม่ใช่ว่าผมชอบมันนะแต่ผมรู้ว่าถั้นรู้เรื่องจริงๆมันคงทำตัวแปลลกๆใส่วอลแน่แต่มันคงจะด่าผมก่อนที่จะทำแบบนั้น
“เราปวดฉี่ว่ะ ฮะๆๆ เดี๋ยวมา”ชานยอลรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำก่อนที่ผมเหงื่อแตกพลั่กจนเสื้อเปียกไปหมด
“เชี่ยเอ๊ย!”เซฮุนสบถขึ้น แอมเบอร์หันมามองที่ผม
“เฮ้ นายเป็นไรรึป่าว เหงื่อท่วมเชียว”
“อ..อ่อป่าวๆ”ผมส่ายหัว คริสกอดคอผม
“แอร์มันร้อนกุเข้าใจเว่ย!”ผมเออ ออตาม ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแอมเบอร์ดังขึ้น
“ฮัลโหลครับ........อืม....ไม่....รู้แล้ว..แค่นี้นะ”เมื่อกดวางสาย หน้าของจงอินและเซฮุนก็เปลี่ยนไป แอมเบอร์นิ่งไปสกพักก่อนจะยิ้มขึ้นมาใหม่
“เราพึ่งนึกได้ เราเอาขนมมาหละฮะๆๆๆ”แอมเบอร์หยิบกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะหยิบขนมออกมาไว้บนกลางโต๊ะ
ไม่นานนักชานยอลก็เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาที่นิ่งอย่าผิดปกติผมกับเซฮุนมองหน้ากันก่อนจะทำเป็นกินขนมของแอมเบอร์ต่อ
“เห้ย…..น้องซอลชอบกู”
“แค่กๆๆๆๆ!!”
“ห๊ะ อะไรนะ!”
“คนไหนว้ะ??”
“!!”
ผมกับเซฮุนได้ยินคำพูดจากปากซอลทำเอาขนมติดคอจนต้องสำลักอย่างห้ามไม่ได้ ส่วนแอมเบอร์ถามย้ำอีกรอบ ส่วนคริสก็ถามว่าคนไหน ส่วนจงอินสะดุ้งเบิกตากว้างเป็นใข่ห่าน
“กูไปเข้าห้องน้ำมาเมื่อกี้แล้วกูได้ยินน้องเค้าพูดกับตัลหน้าห้องน้ำ แม่ งเอาซะกูเงิบเลย”
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อ?”
“เชี่ยบอกกูก่อนว่าคนไหนนน”
เซฮุนหันไปถามส่วนคริสก็ยังถามเอาคำตอบอยู่ว่าซอลที่ว่าคือใคร
“กูก็ไม่รู้ว่ะ เอาไงดีว้ะ?”
“ไอเหี้ยยยยยยย พวกมึงมีใครฟังกูป่ะเนี่ยกูถามว่าคนไหนน”
แอมเบอร์มองหน้าคริสก่อนจะตะไหล่คนร่างสูง ก่อนจะส่ายหัวให้ ชานยอลขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไปหมด ส่วนจงอินนั่งเงียบสงสัยจะช๊อคกับคำตอบ
“แล้วมึงชอบน้องเค้ารึป่าว?” ผมถามชานยอลได้แต่ยักไหล่เซฮุนนั่งเกาหัวอยู่อย่างนั้น
“เราว่านะ บอกน้องเค้าเลยดีมั้ยว่านายได้ชอบ?”แอมเอบร์ออกความคิดเห็นบ้างชานยอลส่ายหัว
“ไม่อ่ะเราว่าถ้าบอกไปน้องคงเสียใจ”
ดีแล้วที่คิดอย่างนั้นไอเพื่อนเอย ไม่งั้นน้องซอลคงหาว่าเราไปบอกแน่นอน
“งั้น......หรือเราจะสร้างภาพดีหละ? จงอินมึงเคยชอบน้องเค้าไม่ใช่อ่อว้ะ?”แอมเบอร์เอ่ย จงอินหัวเราะในลำคอก่อนจะเบือนหน้าหนี
“แสดงว่ายังชอบอยู่ ฮุนมึงว่าไง?”
“กูก็คิดแบบมึง มึงอ่ะไปดิจะได้ช่วยเพื่อนแล้วก็สมหวังไปด้วย”เซฮุนหันไปคุยกับจงอิน
“ทำไมกูต้องทำ?”จงอินหันมาทำหน้านิ่งๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก แอมเบอร์มองหน้าจงอินด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
“มึงจะทำมั้ย?”แอมเบอร์ถามย้ำ
“เออทำก็ได้ว้ะ”จงอินตอบ แอมเบอร์ยิ้ม
“ดีมากไอดำเพื่อนยากฮ่าๆๆ”
ในเวลาเรียนผมก็แอบหลับเหมือนเคย แอมเบอร์กางหนังสือเรียนบังให้ผมก่อนจะหันไปคุยกับคริสเรื่องเรียนกันอย่างที่คริสไม่เคยทำมาก่อน และเป็นครั้งแรกที่เค้าทำงานเสร็จก่อนหมดคาบ และเมื่อเลิกเรียนทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านกัน มีผมกับแอมที่กลับบ้านทางเดียวกัน วันนี้ไม่เหมือนกับเมื่อวานฝนไม่ตกแต่กับมีลมเย็นๆพัดเข้ามาเป็นระยะๆ
“เห้ย!”
“อะไรหรอเฮนรี่?”แอมเบอร์หยุดเดินแล้วันกลับมามองผมที่ค้นกระเป๋าตัวเองอยู่
“เราลืมของไว้ที่โรงเรียนอ่ะดิ”
“อ่าว..มันสำคัญมากรึป่าว?”
“ก็ไม่มากหรอก”
“งั้นก็ค่อยไปเอากลับบ้านพรุ่งนี้ก็ได้นี่”
“เอางั้นหรอ?”
“อื้อ..ว่าแต่ลืมอะไรหละ?”
“เราลืมรายงานของเพื่อนที่เราจะเอามาลอกอ่ะ”
“รายงาน?...ของอาจารย์นภัสป่ะ?”
“ใช่ๆ”
“เอาของเรามั้ย? แต่ของเราอยู่ที่บ้านอ่ะ บ้านเรากับนายใกล้ๆกันนี่”
“แบบนั้นก็ได้”
“งั้นก็โอเค”
แอมเบอร์เดินนำผมไป สักพักผมก็ถึงบ้านแอมเบอร์ บ้านแอมเบอร์ก็ใหญ่ไม่ใช่น้อยดูเป็นคนมีตังเลยก็ว่าได้ แอมเบอร์เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับผม
“คุณหนูกลับมาแล้วหรือครับ”
“อื้อ นี่เพื่อนเรานะ ชื่อเฮนรี่ พ่ออยู่รึป่าว?” แอมเบอร์ยืนคุยกับพ่อบ้านที่ดูท่าทางใจดีและแก่พอสมควร
“ครับคุณท่านยังไม่กลับคงอีกสักพักหละครับ”
“อ่อ..ไปเถอะเฮนรี่”
แอมเบอร์เดินขึ้นห้องไปก่อนจะเอารายงานมาให้ผมด้วยที่หน้าห้องของเค้า
“รีบๆกลับหละกลับบ้านดีๆนะเราขอโทษที่ไปส่งนายไม่ได้”
“ไม่เป็นไรเราขอบคุณมากนะเรื่องรายงานเดี๋ยวพรุ่งนี้เราเอาไปส่งให้”
แอมเบอร์พยักน้าให้ผมก่อนจะเดินเข้าห้องไป ผมเดินกลับลงมาข้างล่างในขณะที่ผมกำลังจะออกนอกประตูบ้าน เสียงของพ่อบ้านก็เรียกผมให้หันกลับไป
“พ่อหนุ่ม...”
“ครับ?’
“ผมชื่อจินกุก เป็นพ่อบ้านของคุณหนูแอมเบอร์ จากนี้ช่วยดูแลคุณหนูด้วยนะครับ ถ้าคุณหนูขอให้ช่วยอะไรช่วยทำตามที่คุณหนูขอด้วยนะครับ”จินกุกโค้งให้ผม ผมรีบโค้งกลับทันที
“ครับ...ได้ครับ ผมกลับก่อนนะครับ”ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้าน เมื่อผมเดินห่างออกจากบ้านของแอมได้พอสมควรผมก็หันหลังกลับไปมอง
ในหัวผมกำลัง งงกับคำพูดของพ่อบ้านแต่ก็คิดว่าชั่งมันเถอะคงเป็นการให้ดูแลเพื่อนตามปกติเท่านั้น ผมเดินหลบรถคันหนึ่งที่สวนกับผม รถดูราคาแพงพอดูผมถึงหลบ- - รีบกลับบ้านดีกว่าก่อนที่พี่สาวของผมจะโดดถีบผมเอา..
รถสีดำคันหรูเข้ามาจอดในบ้านก่อนที่คนขับรถจะเดินมาเปิดประตูให้ชายวันพ่อออกมาจากรถ คนที่มีชื่อว่า ประธาน คิม มินซอก มินซอกก้าวเท้าลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบขรึมเหมือนก่อน แม่บ้านและพ่อบ้านพากันมาต้อนรับกันอย่างเคย มินซอกถอดเสื้อสูทให้แม่บ้านคนแรกก่อนจะถอดเนกไท้และปลดกระดุมคอเสื้อออก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปบนห้องของลูกสาวตนเอง และเดินขึ้นไปบนห้องทันที เสียงกีต้าร์ที่ดังออกมาจากห้องอย่างแผ่วเบาทำให้ผู้เป็นพ่อต้องเคาะประตูทันที เสียงกีต้าร์หยุดลง และไม่นานประตูก็เปิดออก
“ทำอะไรอยู่?”มินซอกเอ่ย แอมเบอร์หันไปมองกีต้าร์ที่วางอยู่บนที่นอน
“เล่นกีต้าร์คลายเครียด พ่อมีอะไรรึป่าว?”
“ฉันขึ้นมาดูแกเฉยๆ ซูโฮหละ?”
“อ่านหนังสืออยู่”
“ทำไมแกไม่ทำแบบพี่แกบ้างหละ?”
แอมเบอร์ละสายตามองไปทางอื่นก่อนจะกลับมามองคนตรงหน้าอีกรอบ
“อ่านแล้ว”
“งั้นหรอ?”
“…..”
“แกควรจะปอ่านหนังสือต่อไม่ใช่มาเล่นกีต้าร์แบบนี้”
“จบแล้วใช่มั้ยค่ะ?”แอมเบอร์ตอบเสียงเรียบ
“....”
“พ่อ ออกไปจากตรงนี้ลงไปกินข้าวเถอะ”
“นี่แก..”
“ลงไปได้แล้วค่ะ แล้วก็...แอมอยากใช้เวลาทำเรื่องส่วนตัวที่ชอบบ้าง”
แอมเบอร์ปิดประตูทันที มินซอกเดินลงไปข้างล่างก่อนจะเดินไปหาจินกุก
“จินกุกจากนี้ไปดูพฤติกรรมของแอมเบอร์ด้วยเข้าใจมั้ย”
“ครับ ท่านผมจะดูแลคุณหนูครับ”
“ดีมาก ฉันไปกินข้าวแล้ว..”
มินซอกเดินไปที่ห้องอาหารปล่อยให้จินกุกยืนมองตามไปเรื่อยๆ
“คุณหนูครับ....”
TalkToTalk
โย่วววว
ห่างหายไปนานกับฟิคเรื่องนี้ฮะๆๆ
เป็นยังไงบ้างเอ่ยยสบายดีมั้ยทุกคน
เอาหละๆ เรื่องราวภายในบ้านแอมเบอร์ช่างน่าเห็นใจ;_;
แล้วชานยอลจะทำยังไง?? แล้วจงอินจะทำอย่างไร??
ติดตามต่อไปเลยจ้า คอมเม้นหน่อยเจ้(?)
ความคิดเห็น