คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3:คิดถึง100%
Happy Holidays
Chapter3: คิดถึง
By’Ssilent_BpgS
“นี่เฮนรี่.....ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง?”พี่ลูน่าเงยหน้าจากจานข้าวถามผม ผมไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าให้
“สงสัยจะปกติดีสินะ ฮะๆ”พี่ลูน่าขำออกมาผมยิ้มให้เค้า
“ก็ไม่มากหรอก มันก็มีอะไรๆ เข้ามาทุกวันนั่นแหละพี่”
“เล่าให้ฟังบ้างสิ”
“วันนี้ตอนผมฉี่อยู่ก็มีคนเข้าห้องน้ำผิดผมตกใจจนมันหดหมดแล้วพี่”
“ฮะๆ ทำไมหละ เค้าเป็นกระเทยรึไง?”
“ถ้าเป็นกระเทยคงไม่ตกใจขนาดนี้หรอกพี่....เค้าเป็นผู้หญิง”ผมยกน้ำดื่มแล้วมองหน้าพี่สาวที่มีท่าทีตกใจไม่น้อย
“หึ้ยยย! จริงดิ! แล้วคนนั้นเป็นไง? แล้วๆ เค้าหน้าตาเป็นไง??”
“เค้าทำหน้านิ่งใส่ผม หน้าตาก็ดูดี แล้ววิคชวนผมกลับบ้านแต่ผมไม่กลับกับเค้าแต่ผมกลับกับแอมเบอร์แทน”
“หื้ม?? แอม...เบอร์? ใครหรอ”
“คนที่เข้าห้องน้ำผิด”
“นั่น....แสดงว่านายกับเค้าเป็น....กิ๊กกันอ่อ”
“เห้ยบ้าพี่ก็....เราแค่คุยด้วยกันเฉยๆ พึ่งคุยกันเอง”
พี่ลูน่าหัวเราะออกมาเรานั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผมกับพี่สาวอยู่ด้วยกันแค่สองคนปกติอยู่กับน้าด้วย แต่ช่วงนี้เค้าไปทำงานนอกประเทศบ่อยๆ ผมเลยอยู่กันแค่สองคน พ่อกับแม่เองก็เป็นแบบแอมเบอร์เค้าไปอยู่ที่เมืองนอก ทิ้งผมกับพี่ลูน่าไว้สองคนกับน้าแต่เค้าก็เล่นสไกป์กับผมบ่อยๆ พวกเค้ามักเข้าใจผมดี ไม่ได้ใจร้ายอะไร พี่ลูน่าลุกขึ้นแล้วไปยืนข้างหลังผมก่อนจะสวมกแดจากด้านหลัง แขนอันอบอุ่นของเค้าโอบกอดคอผมไว้หลวมๆ
“มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟังนะรู้มั้ย?”พี่ลูน่าโยกตัวไปมาช้าๆ ผมก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ผมมีความสุขจัง.......
Amber’s Part
ฉันนั่งนิ่งบนเก้าอี้พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพที่ฉันตกใจเสียงฟ้าผ่าแวบเข้ามาในหัว ฉันทึ้งหัวตัวเองที่ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นไป
“แอม...ลงไปกินข้าว”ฉันหมุนเก้าอี้ไปมองคนที่ประตู ‘พี่ซูโฮ’ยืนอยู่ที่ประตูห้อง
“อื้ม...เดี๋ยวลงไป”ฉันตอบก่อนจะหมุนกลับฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของซูโฮ
“วันนี้คุณพ่อกลับมานะท่านอยู่ข้างล่าง”
ฉันหันเก้าอี้กลับไปหาพี่ชายก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินผ่านเค้าไป ฉันเดินลงไปข้างล่าง เห็นพ่อนั่งหันหลังอยู่ ฉันเดินไปที่เก้าอี้ ผู้ติดตามของพ่อเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง พี่ซูโฮเดินมานั่งข้างฉัน บรรยกาศเงียบสนิทมีแต่เยงช้อนกับซ่อมที่กระทบกับจานข้าว จนฉันอึดอัดพ่อของฉันชายตามองก่อนจะเอ่ยมาประโยคนึง
“ที่โรงเรียนแกเป็นยังไงบ้าง?”พ่อพูดเสียงเรียบพี่ซูโอมองฉันกับพ่อสลับกัน
“ก็ดีค่ะ....”
“จงอินกับเซฮุนหละ”
“ก็ปกติดีค่ะ”ฉันยกน้ำดื่ม
“แล้ว.....การเล่นดนตรีของแกหละเลิกรึยัง? รือแกยังเล่นอยู่ แต่ก็นะฉันได้ยินมาว่าแกยังเล่นอยู่รู้ยันการเต้นของแกด้วย เพราะฉะนั้น อย่ามาโกหกฉัน”
“……”ฉันหยุดชะงักทุกอย่างเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้ฉันบอกแกแล้วไงว่าให้เลิกซะ เต้นกินรำกินจะทำอะไรได้ สืบทอดบริษัทของฉันดีกว่า”
“….”
“คิดว่าฉันอยู่ที่นู่นแล้วจะไม่รู้รึไง?”
“พ่อก็ไม่ควรจะกลับมาตั้งแต่แรกแล้ว...”ฉันพูดแทรกทันที พ่อเงียบไม่ตอบอะไร
“แอมเบอร์..”พี่ซูโฮพูดห้ามฉัน
“ขอตัวนะค่ะแอมอิ่มแล้ว”ฉันลุกพรวดออกจากเก้าอี้ ผู้ติดตามของพ่อเดินมากันฉันไว้ ฉันยืนนิ่ง
“ฉันบอกแกแล้วนะ ว่าให้เลิกเล่น”พ่อพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าฉัน
“หลบไป…”ฉันผลักผู้ติดตามของพ่อแล้วเดินขึ้นห้องไป ก่อนจะปิดประตูอย่างแรง
ปัง!!
“ซูโฮ..”
“พ่อครับ..ผมว่าปล่อยพวกเราเหมือนกับที่พ่อปล่อยแม่เถอะครับ...”ซูโฮลุกออกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินขึ้นที่นอนกับแอมเบอร์ คำพูดของซูโฮทำเอาผู้เป็นพ่อเงียบลง
“อาหารเย็นวันนี้อร่อยดีนะ”พ่อเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู
ซูโฮเดินเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆน้องสาว
“โอเคมั้ย?”พี่ซูโฮเอ่ย ฉันพยักหน้าให้เค้าเป็นคำตอบ
“เธอคิดอะไรอยู่ หื้ม??”
“คิดถึงแม่ คิดถึงคนที่ทำให้ฉันมีความสุข”
พี่ซูโฮจับหัวฉันให้ซบไหล่บางของเค้าก่อนจะลูบหัวเบาๆ อย่างเอ็นดู
“แม่อยู่กับเราเสมอไม่ต้องห่วง”
“ฉันรู้...แม่ไม่ทิ้งเราไปไหนหรอก”
ฉันหลับตาลงเพื่อที่หัวสมองจะได้รับความผ่อนคลายได้บ้าง ไม่อยากอยู่ที่นี่เลย
เหนื่อยจัง....
Henry’s Part
ปิ๊ปๆๆๆ!!!!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมค่อยๆใช้แขนยาวเรียวไปกดปิดอย่างเชื่องช้า
“อือออ.....”ผมเอาหน้ามุดหมอนก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่ง ผมอ้าปากหาวอย่างสะลึมสะลือก่อนจะเก้าขาลงจากเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด
ผมเดินลงจากบันไดสะพายเป้ ผมมองซ้ายมองขวา
“ยังไม่ตื่นอีกหรอว่ะ..” ผมมองหาพี่สาวสุดแสบของผม ก่อนจะเดินไปใส่รองเท้าแล้วเดินออกจากบ้านปิดประตูให้เรียบร้อย ผมเดินสะลึมสะลือไปตามทาง
“โย่ววววว!!! เฮนรี่!!!~~”เสียงที่ผมคุ้นเคยเจื่อยแจ้วดังขึ้นก่อนจะมีมือหนักๆฝาดมาที่ไหล่ของผมอย่างแรง
“โอ๊ย!!”ผมหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆ
“เราเจ็บนะ”
“ฮะๆ ขอโทษทีๆ”กอดคอผม ผมลูบไหล่ตัวเองปอยๆ
ผมเดินคุยกับแอมเบอร์ตลอดทางจนถึงโรงเรียน ผมนั่งลงบนเก้าอี้ จงอินหันมามองหน้าผมกับแอม ผมว่าสีหน้าแอมในวันนี้ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“มึงเป็นไร? กูเห็นมึงซึมตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”จงอินหันไปถามคนล่างเล็กที่นั่งวางคางอยู่กับโต๊ะ
“กูป่าว...”แอมเบอร์ตอบจงอินเสียงเรียบ จงอินเลื่อนเก้าอี้ให้ชิดคนข้างๆมากยิ่งขึ้น
“เมื่อวานพ่อกับแม่กูบอกว่าพ่ อมึงกลับมาที่บ้าน มึงมีเรื่องกับเค้าอีกแล้วใช่มั้ย?”จงอินพูดเสียงเบาลง แอมเบอร์นิ่งไปสักพัก
“อืม..”
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องเดิมๆน่ะ ชั่งเหอะ” แอมเบอร์ถอนหายใจก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้
“กูว่ามึงมานอนบ้านกูเถอะไม่ก็ไปนอนบ้านไอฮุนก็ได้ พวกกูไม่ทำอะไรมึงอยู่แล้ว”
“แล้วพี่กูจะอยู่กับใคร?”
“…..”
“กูขอบคุณนะที่มึงช่วยกู แต่กูคงไม่ไปหรอก กูไม่อยากทิ้งซูโฮว่ะ กูแค่รู้สึกไม่ดี เหี้ยแ ม่งก็แบบทุกครั้งที่เค้ากลับมาแม่ งเป็นแบบนี้ตลอดเลย เชี่ยเอ๊ย!”แอมเบอร์ผลักโต๊ะตัวเองจนคนทั้งห้องหันไปมองรวมถึงเฮนรี่ด้วย จงอินเอื้อมมือไปแตะไหล่ผู้เป็นเพื่อนเพื่อทำให้อารมณ์ของเค้าเย็นขึ้นมาบ้าง
“กูเข้าใจ มึงคงเครียดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว กูกะจะไปหามึงที่บ้านเมื่อวาน แต่กูเห็นว่าพ่ อมึงกลับมากูเลยไม่ไป”
“มีเรื่องไรกันว้ะ? เสียงดังแต่เช้าเลยสัส”เซฮุนเดินมาวางกระเป๋าข้างๆก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ชิดแอมเบอร์บ้าง แต่พอเห็นสีหน้าของแอมเบอร์เลยไม่พูดอะไร
ผมเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ผมตกใจสุดๆที่เห็นแอมเบอร์ผลักโต๊ะไปเมื่อครู่ ผมเห็นทั้งสามคนคุยกันอย่างใกล้ชิด ผมอยากที่จะเข้าไปคุยกับแอม เมื่อเช้านี้เค้ายังหัวเราะกับผมอยู่เลย...
แอมเบอร์เดินออกจากห้องไป ผมรู้ว่าเค้าจะไปไหน ผมรู้ว่าเค้าต้องการจะอยู่คนเดียว ผมลุกขึ้นแล้วมุ่งเดินไปที่ๆผมรู้ว่าเค้าจะไป ผมเดินไปที่บันไดห้องดาดฟ้า ผมค่อยๆก้าวขาขึ้นไปผมหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งกอดเข่าฟุบหน้าลงกับเข่า ผมค่อยเดินไปหาเค้าช้าๆ
“มาอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่เหงาหรอ?”ผมเอ่ยถามแอมเบอร์ แอมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผม
“คงไม่เหงาแล้วหละนายมาแล้ว”ผมยิ้มให้เค้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“เราเห็นเธอเมื่อกี้เลยรีบตามมาหาน่ะ”
“หึ....เห็นในห้องสินะ คงตกใจหละสิ”แอมเบอร์หัวเราะในลำคอ
ใช่ผมตกใจจริงๆนั่นแหละ
“เรารู้ว่าเธอมาที่นี่แน่นอนเลยรีบตามมา”
“อ่อ...”
และแล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมเราสองคนทั้งคู่ผมเป่าปากเบาๆ พ่นลมหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย แต่แล้วแอมเบอร์ที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างผมก็เอนตัวซบที่ไหล่ของผม ผมสะดุ้งเล็กๆ แต่ผมก็นั่งนิ่งพยายามไม่ใส่ใจอะไร
“เราเหนื่อยจังเลยเฮนรี่...”แอมเบอร์เปล่งเสียงอันแหบพร่าออกมาเบาๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอ
“....พักสิ”ผมตอบไปตรงๆ แอมเบอร์หัวเราะเบาๆ
“เราพักจนเหนื่อยแล้วหละ ฮะๆ ไปเรียนกันเถอะ”แอมเบอร์ลุกขึ้นยืนก่อนจะทำท่าจะลงบันได ผมจึงรีบลุกและรีบตามคนตัวเล็กไปทันที
บรรยกาศในห้องเรียนก็เป็นอย่างเคย เพียงแต่ผมก้มหน้าก้มตารีบจดงานที่ค้างไว้ และเสียงอาจารย์ที่พูดๆบ่นๆไปตามประสา อาจารย์สอนนักเรียน
“เอาหละ....วิชาของครูหลังจากนี้ห้องเราจะจัดโต๊ะใหม่นะ ให้นั่งแยกเป็นกลุ่มๆไป กลุ่มละ5คนนะ..”
“หื้ม...มึงจารเค้าว่าไงนะ?”ผมงายหน้าจากงานไปถามชานยอล
“เค้าบอกให้นั่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละ5คน”
“ก็เหลืออีกแค่2คนว่ะ จะเอาใครมาดีหละ”
ครืดด~
เสียงโต๊ะที่ดันให้ชิดกับโต๊ะของคริสจนโต๊ะของคริสนั้นเลื่อน คริสทำหน้าไม่พอใจแล้วกำลังจะหันไปโวยวายแต่เค้าก็ต้องเงียบลงเมื่อคนที่ดันนั้นเป็นแอมเบอร์
“โอ๊ะ! โทษทีเราไม่ได้ตั้งใจจะทำแรงขนาดนั้น”แอมเบอร์กล่าวในขณะที่แขนเล็กยังขาอยูที่ขอบโต๊ะ
“..ไม่เป็นไรๆ”คริสตอบกลับไปแต่แล้วเค้าก็ยังหันไปมองอีก
“แล้วดันมาทำไมจะให้เราเขยิบให้หรอ?”คริสทำท่าจะเขยิบโต๊ะ แอมเบอร์ส่ายหัว
“ป่าวๆ ก็เราเป็นกลุ่มเดียวกันนี่”
“ห๊ะ!? กลุ่มเดียวกันหรอ?”ชานยอลตะโกนออกมา แอมเบอร์พยักหน้า
“เราแอมเบอร์”แอมเบอร์ยื่นมือมาจ่อที่หน้าของคริส คริสค่อยๆจับมือทักทายอย่าง งง ๆ
“เราคริส”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”แอมเบอร์ยิ้มให้
“โอยยยย~~ เมื่อยโคตรๆเลยเว่ยยย”ทุกคนหันไปมองคนร่างสูงผิวสีแทนที่นั่งบิดขี้เกียจอยู่บนโต๊ะ
“เงียบบ้างเป็นมั้ยมึงอ่ะ”แล้วตามมาด้วยเสียงที่ปนหงุดหงิดของคนผิวขาวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้
“นั่นที่ตัวดำๆชื่อ จงอิน ส่วนไอขาวๆนี่ชื่อเซฮุน”แอมเบอร์แนะนำเพื่อนของตัวเองให้พวกผมฟัง จงอินกับเซฮุนยกมือทักทายพวกผม ผมมองหน้าจงอินก่อนที่เค้าจะยักคิ้วกวนให้ผม ยิ่งผมเห็นผมก็ยิ่งหมั่นหน้าเค้าเข้าไปอีก- -
“นายชื่อ เฮนรี่ช้ะ?”เซฮุนชี้มาที่ผม ผมพยักหน้าให้กับเค้า
“ยินดีที่ได้รู้จัก”เซฮุนเอ่ย ผมยิ้มให้เค้าบางๆ
“เอ่อ...จารค่ะ พวกเราขอ6คนได้มั้ยค่ะ??”แอมเบอร์ยกมือถามอาจารย์ที่อยู่หน้าชั้น
“ได้สิไม่มีปัญหา”อาจารย์เก็บของที่อยู่บนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป แอมเบอร์ยิ้มแย้มขึ้นมาทันที คาบต่อไปก็พักคงได้มีเวลาได้ทำความรู้จักกัน
แอมเบอร์นั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง ชานยอลนั่งคนแรกผมนั่งคนที่สองถัดมาเป็นคริสและถัดไปอีกก็จงอินแล้วก็แอมเบอร์กับเซฮุน พวกเราตกลงกันว่าจะนั่งคละกันโดยแอมอยู่ระหว่างกลางระหว่างผมกับคริสส่วนชานยอลจะนั่งระหว่างกลางระหว่างจิงอินและเซฮุน
“โหยยย นายนี่ตัวสูงดีแหะ”แอมเบอร์หันไปมองคริสที่นั่งข้างๆ คริสขำออกมา
“งี้แหละ กินนมเยอะๆ นอนไวๆจะได้ตัวสูงๆ แบร่”คริสแลบลิ้นใส่แอมเบอร์ แอมเบอร์เบ้ปากเล็กๆ
“ไม่คุยกับนายแล่ว”
“เห้ยย งอนแล้วอ่อออ ง้อๆ”
ผมเห็นทั้งสองคนเล่นกัน แปลกมากแค่มานั่งกันแค่แปปเดียวก็สนิทกันถึงขนาดนี้ จงอินที่นั่งอยู่ข้างหน้าพวกผมก็หันตัวเองนั่งเข้าหาโต๊ะเรียนของคริสแล้วเท้าคางมองพวกผม
“ทำความรู้จักกันไว้สิ จะได้สนิทๆ กัน”ชานยอลหมุนเก้าอี้เข้าหาแอมเบอร์ตามด้วยเซฮุนหันเข้าหาผม
“อะ..งั้นพวกนายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คนในกลุ่มต้องมีเบอร์ของแต่ละคนช้ะ”แอมเบอร์ว่าพลางหยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมาก่อนจะยื่นให้ผม ผมรับโทรศัพท์แอมมาก่อนจะกดเบอร์ตัวเองลงไป แต่แปลกมากๆทำไมผมรู้สึกแปลกๆเวลาที่สัมพัสไอโฟนของเค้า ทุกคนต่างแรกเบอร์กันจนครบ
“พี่แอมมมมมมมมมมม!!!!”เสียงใสๆของคริสตัล ตะโกนดังเข้ามาในห้องจนพวกผมหันไปมอง และผมก็เห็นคริสตัลยืนอยู่หน้าประตูห้อง
“ตัวยุ่งมาแล้ว”เซฮุนเบือนหน้าหนี คริสกับชานยอลมองอาการของเซฮุนอย่าง งงๆ ส่วนจงอินก็ หัวเราะในลำคอเบาๆ
“ตัลอย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวก็โดนดุเอาหรอก”มีเด็กสาวอีกคนที่ยืนเกาะแขนคริสตัลอยู่ คริสตัลยู่ปากเล็กๆ
“ง่า....ซอลละก็ ก็เราคิดถึงพี่แอมนี่นา..”
“เบาเสียงลงหน่อยเถอะนะตัล”ซอลลี่ยังคงเตือนคริสตัลอยู่ แอมเบอร์ถอนหายใจเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกซอล พวกพี่มีแค่6คนเองนะ ฮะๆ”แอมเบอร์ยิ้มให้ ซอลลี่ยิ้มก่อนจะค่อมหัวให้
“เห็นมั้ยยซอล ตัลบอกแล้วไม่เป็นอะไรหรอกก”ตัลหัวเราะร่าออกมาก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามาทางแอมเบอร์ซึ่งเค้าแทรกผมเข้าไปหาแอมเบอร์
“อ่า..เดี๋ยวตัล นี่ คริส ชานยอล แล้วก็ เฮนรี่ เพื่อนใหม่พี่”แอมเบอร์มองมาทางผม คริสตัลมองหน้าพวกผมก่อนจะยิ้มให้นิดๆ ดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่เลย-_-‘’
“คริสตัลค่ะ ส่วนนี่ซอลลี่..”คริสตัลแนะนำตัว ซอลลี่ยิ้มแบบเขินๆก่อนจะโค้งให้
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ แบร่...”คริสตัลแลบลิ้นใส่ผมเป็นเด็กๆ แอมเบอร์หัวเราะก่อนจะยีหัวคริสตัลเบาๆ
“เด็กน้อยยย”
“งื้ออพี่แอมอ่ะ”คริสตัลยู่ปากก่อนจะกอดแอมเบอร์แน่น จงอินปรายตามองคริสตัลอย่างไม่สบอารมณ์นัก
ผมมองหน้าจงอินก่อนจะขำเบาๆ ซอลลี่ลากเก้าอี้มานั่งตรงหัวโต๊ะ ส่วนคริสตัลก็ลากมานั่งข้างแอมเบอร์ เห้อ ติดแอมเบอร์เป็นตุ๊กแกเชียว
“พวกพี่ไม่กินข้าวกันหรอ?”คริสตัลเอ่ยถามก่อนจะหยิบลูกอมมาแกะกิน
“อ่อ..พวกพี่ไม่หิวน่ะ”แอมเบอร์ตอบ ผมยิ้มนิดๆ คริสตัลมองมาทางผมก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่น
คริสตัลนั่งไขว่ห้างตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วไป ต่างกับซอลลี่ที่นั่งเรียบร้อย เซฮุนลุกพรวดออกจากเก้าอี้เพราะเสียงโทรศัพท์ของเค้าดังขึ้น แอมเบอร์มองตามเซฮุนที่เดินออกไป ก่อนจันมาคุยกับคริสตัลต่อ
“เอ่อ....พี่ค่ะ พี่..”ซอลลี่สะกิดผม ผมหันไปมองซอล
“หื้ม??”
“ซอลขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ยค่ะ??”
TalkToTalk
Hay Yo!!
ไรเตอร์กลับมาแว้ววววววว คิดถึงม้อยยยยยยย
ไรเตอร์คิดถึงมว๊ากกกก ดีใจมากๆที่ได้กลับมาแต่งอีก
ช่วงนี้ไรเตอร์ติดอ่านหนังสือสอบ ไรเตอร์ใช้เวลายิบๆย่อยๆ
ในการแต่งค่อยๆแต่งไปเรื่อย จนถึงตอนนี้ ฮิ้ววววว
เรื่องราวก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว มั้งนะ-0-;;
แล้วก็ขอคอมเม้นนนค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น