[fic Henry+Amber]Happy Holidays ผมคงบ้าจริงๆนั่นแหละ

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 :ฟ้าผ่า! 100%

Chapter2 :ฟ้าผ่า!
by'Ssilent_BpgS

______________________________________________________________________________________________
 

ผมนั่งเรียนวิชาของอาจารย์กรกมลอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงซุบซิบแอบคุยเป็นระยะๆ แต่ก็ได้ยินเสียงของอาจารย์ดุขึ้นมาซะทุกรอบ ผมก้มๆเงยๆมองกระดานสลับกับชีสที่อาจารย์เค้าให้ไว้ จนตอนนี้ผมเริ่มตาลาย อากาศเริ่มหนาวมาขึ้น ผมอยากจะเอากระดาษเผ่ชีสตรงหน้าเื่ผื่ออากาศจะเย็นขึ้นบ้างผมก็ได้แต่ถอนหายใจเอามือกุมหัวแล้วสะบัดหัวไปมาเบาๆ ส่วนชานยอลเองก็นอนกรนออกมาอย่างไม่เกรงใจ ส่วนคริสก็เล่นไอโฟนใต้โต๊ะ ให้ตายเถอะเพื่อนผมช่างเป็นเด็กดีรักเีรียนซะจริงๆ
 

"วิคๆ.."ผมกระซิบเรียกคนข้างหน้าผม วิคตอเรียค่อยๆหันมามองตามคำเรียกของผม


"มีอะไรหรอเฮนรี่?"


"ข้อที่10 อาจารย์เค้าว่าไงหรอ? เราจดไม่ทัน"ผมเอ่ยถาม วิคตอเรียหันไปเปิดดูที่ชีสตัวเอง


"อาจารย์บอกให้ตอบข้อ4 อ่ะ"วิคตอเรียหันมาบอกผม ผมพยักหน้าก่อนจะกาข้อ4ที่เป็นคำตอบ


"ขอบคุณนะ" วิคตอเรียยิ้มให้ผมก่อนจะนั่งกลับไปฟังอาจารย์ต่อ ผมนั่งเท้าคางมองแล้วมองไปที่ไอโฟนของคริสอย่างผ่านๆ ก่อนผมจะหันไปมองนู่นนี่ ผมหาววอดใหญ่ๆ ก่อนจะนั่งจดงานต่อไปตอนนี้ผมรอเสียงออดดังๆอยู่ และก็สมหวังออดดังขึ้นทันทีที่ผมคิด


"คราวหน้าครูจะมาสอนต่อนะ อ๋อ....คุณเฮนรี่ช่วยปลุกคุณปาร์คด้วยหละ น้ำลายไหลเต็มโต๊ะหมดแล้ว.." คำพูดของอาจารย์ทำผมขำออกมาเบาๆก่อนจะหันไปหาชานยอลแล้วปลุกมัน


"ตื่นมึง....จารย์ไปแล้ว"


"หื้อออ.....ขอบคุณครับอาจารย์.."ชานยอลพูดเสียงอู้อี้เพราะหน้ายังซุกอยู่ที่แขนของตัวเองก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วปาดน้ำลายข้างแก้ม


 ผมส่ายหัวก่อนจะเดินออกนอกห้องไป ผมบอกว่าจะไปเดินเล่นสักพักเดี๋ยวกลับมา ผมเดินขึ้นไปนั่งตรงบันไดที่ชั้นต่อไปเป็นห้องว่างๆไม่มีใครแล้วก็เป็นที่เงียบๆไม่ค่อยมีใครขึ้นมา ผมนั่งเงียบอยู่คนเดียวสักพักก่อนจะมีคนขึ้นมานั่งกับผมแล้วนั่งลงข้างๆ


"นายมาทำอะไรตรงนี้คนเดียวเนี่ย เฮนรี่?"แอมเบอร์ปัดฝุ่นที่มือตัวเอง ผมหันไปมองก่อนจะยิ้มให้


"เราไม่ชอบเสียงดังๆน่ะ ฮะๆๆ"ผมตอบแอมเบอร์พยักหน้าก่อนจะมองหน้าผม


"เราก็เหมือนกันปกติเรามักจะใส่หูฟังเวลาอยากอยู่เงียบๆ แต่วันนี้เราลืมเอามา อีกอย่างไอ้จงอินชอบกอดเรา จนเราปวดตัวไปหมดแล้วเนี่ย"แอมเบอร์นวดแขนตัวเองเบาๆ


"ให้เรานวดให้มั้ยหละ ฮะๆๆๆ"ผมหัวเราะออกมาแอมเบอร์เลยหัวเราะตามผม


"นายจะนวดให้จริงหรอ? ก็ดีนะฮะๆๆ แล้วนายขึ้นมาบนนี้บ่อยมั้ย?"


"อ่า...บ่อยนะ"


"เราก็มาบ่อยๆแต่ทำไมเราไม่เห็นนายเลยก็ไม่รู้ ฮะๆ"


"งั้น...เวลาเราไม่สบายใจอะไร เรามาระบายกันที่นี่มั้ย?"แอมเบอร์ออกความคิดเห็นให้กับผม


"ก็ดีนะ ดีกว่าเก็บเงียบๆไว้คนเดียว"ผมยิ้ม แอมเบอร์หัวเราะออกมาเบาๆ 


"ที่ตรงนี้เป็นที่ของเราสองคนนะ มีความลับอะไรมาบอกที่นี่คนอื่นจะได้ไม่รู้"


"โอเคเราตกลง"
 

   ผมกับแอมเบอร์นั่งคุยกันไปเรื่อยๆก่อนที่ผมกับเค้าจะเดินกลับเข้าห้องไปด้วยกัน จงอินกับเซฮุนมองผมกับแอมเบอร์ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน ผมรีบเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ จงอินซุบซิบอะไรกับแอมเบอร์ก่อนที่จะกวักมือเรียกเซฮุนเข้าไปร่วมวงด้วย วิคตอเรียมาหยุดยืนที่หน้าโต๊ะของผม ผมเงยหน้ามอง


"เฮนรี่...วันนี้กลับบ้านกับเราได้มั้ย??"


"ได้สิ..ก็ทางเดียวกันอยู่แล้วนี่่ เีดี๋ยวเราแวะไปส่งวิคก่อนก็ได้"ผมยิ้มให้ สีหน้าของวิคแดงระเรื่อขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพื่อไมใ้วิคตอเรียเขินผมไปมากกว่านี้


"งั้นเราจะกลับเลยมั้ย? มันคาบว่างนี่.."


"อ..อ๋องั้นก็ได้งั้นเราเก็บของแปปนึงนะวิค"


"อะแห่ม!"คริสทำเป็นกระแอ่มกระไอใส่ ผมมองหน้าคริสก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ


"กูกลับก่อนนะเว่ย กลับบ้านดีๆหละพวกมึง:))"ผมสะพายเป้แล้วตบไหล่คริสเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินนำวิคตอเรียไป 



 ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านกับวิคตอเรีย วิคตอเรียพยายามที่่จะให้มือของเค้ามาสัมพัสกับมือของผม เค้าทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนผมเอามือซุกกับกระเป๋ากางเกง วิคตอเรียเอามือขึ้นเกาหัว ผมเหล่มองเค้า เค้าทำหน้าอย่างเขินอาย เค้ากำลังจะทำอะไร? เค้าต้องการอะไรจากผม??  ผมเดินมาถึงบ้านของวิคตอเรีย 


"เฮนรี่่เข้าไปกินน้ำในบ้านเราก่อนมั้ย?"วิคตอเรียเปิดประตูบ้านรอผม ผมพยักหน้าเล็กๆก่อนจะเดินเข้าบ้านของวิคตอเรีย ผมนั่งที่โซฟามองข้าวของภายในบ้านของเค้าสักพักเพราะว่าเค้าบอกจะไปเปลี่ยนชุด  วิคตอเรียวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะตรงหน้าของผม ผมมองเค้าครั้งแรกที่เห็นเค้าแต่งชุดอยู่บ้าน วิคตอเรียทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม บรรยกาศเงียบอึมครึมจนน่าอึดอัด ผมกะจะยกน้ำดื่มแล้วรีบขอตัวกลับบ้าน แต่แล้วมือเล็กก็มาวางไว้บนตักของผม จนผมสะดุ้งอย่างห้ามไม่ได้


"ว..วิคตอเรีย..เธอจะทำอะไร.."ผมค่อยๆเขยิบตัวหนีเค้าออกมา วิคตอเรียจับหน้าผมให้ผมสบตากับเค้า ผมมองเข้าไปในตานั้นเพื่อที่่อยากจะรู้ว่าเค้่าต้องการอะไรจากผม วิคตอเรียค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ผมพยายามที่จะถอยห่างออกมา แต่วิคตอเรียเองก็ยิ่งโน้มเข้ามาใกล้ขึ้น ปากนิ่มของเค้าค่อยๆแตะที่ปากของผมเบาๆ สูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที


"วิคทำแบบนี้กับเราทำไม? มันไม่ดีนะ"ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย และเตรียมตัวจะกลับบ้าน วิคเงยหน้ามองผมน้ำตาคลอเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นตาม


"เฮนรี่ยังไม่รู้อีกหรอ? เราทำแบบนี้ยังไม่รู้อีกหรอ?? เราต้องทำยังไงให้นายหันมาสนใจเราบ้าง? เราต้องทำแบบนี้ใช่มั้ย!?"

__________________________

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ผมมองไปรอบๆก่อนจะคิดในหัวว่า


'ให้ตายเถอะกูฝันบ้าอะไรของกูเนี่ย!'


  ผมเอาหัวโขกกับโต๊ะซ้ำๆ ก่อนจะขยี้หัวตัวเองไปมา แต่ดีแล้วที่่มันเป็นความฝันถ้าไม่ใช่หละก็คงไม่ดีแน่ๆ ตอนนี้ผมรู้สึกไม่กล้าที่จะไปส่งวิคที่บ้านแล้ว คือ....ผมกลัวถ้าเป็นแบบในความฝันขึ้นมาจะเป็นยังไง? ผมคงสติแตกสนองความต้องการวิคแน่เลยผมว่า...ผมแค่คิดเฉยๆนะ- -


"วิค....เราไปส่งเธอไม่ได้แล้วหละเราติดธุระน่ะ"ผมตัดสินใจโกหกเค้าไป วิคดูเหมือนจะนิ่งไปเล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม


"อ่อ...ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเรากลับกับเพื่อนก็ได้ เราอาจจะรบกวนเฮนรี่มากเกินไป"วิคตอเรียยิ้มให้ผม ผมยิ้มแห้งๆให้กับเค้าไป


"ฮะๆๆๆ ไม่หรอกเราขอโทษนะไว้วันหลังนะ.."ผมค่อมหัวให้เค้านิดนึงก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ส่วนวิคตอเรียก็เหมือนจะเงียบไปเล็กน้อย คริสหยิบที่เซฟแบตขึ้นมาเสียบชาตกับไอโฟนของเค้าแล้ววางไว้เฉยๆ ส่วนชานยอลเพิ่งเดินเข้ามาในห้องเนื่องจากยืมชีสของคริสไปซีลอค ผมจะเล่าเรื่องให้คริสฟังดีมั้ย?หรือจะเล่าให้ชานยอลฟังดี? ผมถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านอยากกลับไปมากๆ แต่ฝนก็ตกไม่มีท่าทีจะหยุดเลย ผมเก็บของใส่กระเป๋ารอเวลากลับบ้าน ผมหันไปมองหน้าคริส คริสหันมามองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว


"อะไรมึง?~ หน้ากูมีอะไรติดอ๋อ? หรือความหล่อกูแยงตามึง-..-"


"...."


"เอ้าไอ้เชี่ยตอบกูสิ"


"กูมองเฉยๆ กูไม่มีอะไรทำ กูอยากกลับบ้าน"


"มองกูดีว่าไอ้เฮนรี่ กูหล่อกว่ามันตั้งเยอะ"ชานยอลพูดในขณะที่เค้าระเบิดขำออกมา


"...." ผมไม่ตอบผมเงียบแล้วทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันที ชานยอลกอดคอผม


"มึงเป็นไรมีไรว่ามา เพื่อนมีไว้ทำไรว้ะแสรดดด"ชานยอลขยี้หัวผม ส่วนคริสก็ขำออกมาเบาๆ


"กูป่าว แต่กูมีบางอย่างจะเล่าให้พวกมึงฟังว่ะ"


"เล่าๆๆๆๆ ว่ามากูรอฟังอยู่"คริสยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อรอฟังเรื่องที่ผมจะเล่าไม่ต่างจากชานยอล ผมดันไอ้สองคนนี้ออกให้ห่างก่อนจะเล่าเรื่องให้ฟัง ผมมองหาวิคตอเรียเพื่อเช็คว่าเค้าไม่ได้อยู่แถวนี้


"คือ...วิคตอเรียชวนกูกลับบ้าน..แล้วคือบ้านกูก็อยู่แถวๆบ้านเค้าช้ะ?"


"ใช่/ใช่"คริสและชานยอลประสานเสียงพร้อมกันผมมองหน้าทั้งสองคน


"กูเล่าต่อนะ..แล้วทีนี้กูก็เผลอหลับไปพวกมึงก็คงรู้"


"อื้อหึ๊/อ่าห๊ะ"


"ไอ้สัสมึงไม่ต้องมาประสานเสียงตอบกูทุกประโยคก็ได้"


"......"


"ประชดกูใช่มั้ยเนี่ย?...ชั่งเหอะกูเล่าต่อละ แล้วคือกูฝันว่าพอกูไปถึงบ้านวิคเสร็จเค้าชวนกูไปกินน้ำในบ้านกูก็เข้าไปแล้วทีนี้ เค้าก็จะจูบกู แล้วกูก็ตื่น"


"เชร้ดดดดดนี่ฝันนะ แล้วถ้าเป็นเรื่องจริงมึงคงแบบว่าๆ....ซั่มเค้าเลยฮะๆๆๆ"ชานยอลขำ


"ขำๆ กูเป็นคนดีพอครับพวกมึง"ผมยักไหล่ คริสผลักหัวผมไปทีนึง


"คนดีๆ แหม....มึงทำอะไรไว้อย่านึกว่ากูไม่รู้นะ มึงก็ร้ายไม่เบานะไอ้สัส แอบไปสนิทกับแอมเบอร์ของรักของหวงของจงอินกับเซฮุนตอนไหนอ่ะมึงอ่ะ"


"บ้า!กูกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยมึงก็เลอะเทอะตลอด"ผมรีบปฏิเสธคริสไปทันที ชานยอลหัวเราะออกมา


"นั่นไงๆ กูว่าใช่ว่ะไอ้คริส ดูดิมึงถามว่าไปแอบสนิทตอนไหน ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไรกันฮะๆๆๆๆ พลาดแล้ไอ้ฟายฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ชานยอลหัวเราะลั่นแล้วทุบโต๊ะเบาๆ


"ใช่...จริงอย่างที่ไอ้ยอลพูด มึงร้อนตัวเองนะไอ้เฮนรี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆมึงชอบเค้าอะเด้~"


"กูกลับบ้านแล่ว ไอ้เชี่ยอยู่กับพวกมึงแล้วกูปวดหัว กลับบ้านดีๆนะพวกมึงอ่ะ"ผมรีบตัดบทสะพายกระเป๋าออกจากห้อง


"เห้ย!! ไปไหนอ่ะมึง! กลับบ้านดีๆนะเว่ย!"ชานยอลตะโกนตามหลังผม ผมยกมือเพื่อแสดงว่าได้ยินแล้ว 


  ผมยืนอยู่ใต้ตึกรอฝนซาลงบ้างแต่ก็ไม่มีท่าทีจะเบาลงเหมือนเคย ผมหยิบร่มออกมากางก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเดินลุยฝนไป แล้วผมก็เห็นใครคนนึงวิ่งผ่านผมไป ผมมองตามคนๆนั้น เค้ากำลังใช้กระเป๋านักเรียนกันฝนอยู่ ผมจึงเพ่งมองดีๆก่อนจะรู้ว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร


"แอมเบอร์!!!!"ผมวิ่งตามเข้าไป แอมเบอร์หยุดวิ่ง ผมรีบเอาร่มไปบังฝนให้เค้า ส่วนผมอยู่นอกร่ม แอมเบอร์หันมามองผม


"เห้ยนาย!"แอมเบอร์รีบดึงให้ผมมาอยู่ในร่มด้วยกัน


"นายทำบ้าอะไรเนี่ยบังฝนให้คนอื่นแต่ตัวเองดันอยู่ข้างนอกซะเองบ้าชะมัด"แอมเบอร์ขมวดคิ้ว ผมหัวเราะแหะๆ


"ก็เราลืม แล้วทำไมเธอไม่เอาร่มมารึไง?"


"นายเห็นเราถือรึป่าวหละ?"


"......"


"ฮะๆๆๆ ขอโทษๆ อย่าเงียบสิเดี๋ยวนายงอนเราแล้วไม่บังฝนให้ฮะๆๆ"แอมเบอร์หัวเราะ ผมเงียบ ผมจุกกับคำตอบของเค้ามาก ดีเค้าไม่ตอบผมว่า เอาร่มไปตีหัวพ่อผม...


"แล้วนี่นายกลับทางไหนเนี่ย?"แอมเบอร์เริ่มก้าวเท้าเดินผมค่อยๆเดินตามเค้าข้างๆ


"เรากลัับฝั่งนี้ บ้านเราอยู่หมู่บ้านJ"


"เห้ย!จริงดิ หมู่บ้านเดียวกับเราเลยนายกับเรานี่บังเอิญเนอะฮะๆๆ"แอมเบอร์หัวเราะ


"งั้นเรากลับด้วยกัน โอเค๊? เราจะได้ไม่ต้องเปียกฝนอีกฮะๆๆ"


"จะให้เราถือร่มให้ก็บอกเถอะ"ผมสวนกับเสียงขำของแอมเบอร์


"ใช่ เราจะให้นายถือร่มให้เรา"เค้าหันมามองหน้าผมหน้าตาย ผมเห็นแล้วถ้าเกิดเป็นไอ้คริสหรือไอ้ชานยอลป่านนี้มันคงโดนผมต่อยกลางฝนแน่


"โอเคเรายอมแล้ว เดี๋ยวเราไปส่งถึงบ้านเลย- -"


"เห้...นายพูดแล้วนะพูดแล้วห้ามคืนคำด้วยลูกผู้ชาย"


"ครับๆ...ไม่คืนคำครับ"


"เย้:'D"


  ผมเดินคุยกับแอมเบอร์ตลอดทาง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างแอมเบอร์จะช่างจ้อขนาดนี้ ตอนที่อยู่กับเซฮุนกับจงอินเห็นดูเงียบๆขี้รำคานไปซะทุกอย่าง แต่พออยู่กับผมดันพูดไม่หยุดซะได้...อีกอย่างนิสัยเด็กกว่าที่ผมคิดมากๆด้วย


"นี่....นายว่าเราดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ? มีแต่คนไม่กล้าคุยกับเรา มีคนบอกเซฮุนมาอ่ะ"แอมเบอร์ทำลายความเงียบที่ผ่านมาไปเมื่อครู่ ผมมองหน้าเค้า


"เราเคยคิดนะ ฮะๆแต่พอคุยจริงๆก็ไม่แล้วหละ"ผมกลัวเสียงหัวเราะกับความคิดเค้ามากกว่า-.-


"เรามีแค่จงอินกับเซฮุนเป็นเพื่อนปกติเราจะกลับบ้านกับพวกมันบ่อยๆเราเป็นเพื่อนกับพวกนั้นมานานแล้วหละโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ฮะๆๆพ่อกับแม่เราสนิทกันดี"


"อ่อ...แล้วพ่อกับแม่เธอหละ?"คำถามของผมทำให้แอมเบอร์เงียบลงทันที


"พวกเค้าไม่อยู่แล้วหละฮะๆๆ"


"เห้ย คือ...เราขอโทษ"


"บ้าไม่ได้หมายถึงแบบนั้นเราหมายถึงเค้าไปเมืองนอกต่างหากที่เราเงียบเมื่อกี้เราจะเรอ..." ผมมองหน้าแอมเบอร์ แอมเบอร์มองหน้าผมแล้วกระพริบตาปริบๆ


"อย่าเงียบแบบนี้สิ เรากลัวนะ"แอมเบอร์เบ้ปาก ผมหลุดขำออกมา


"ฮะๆๆ นี่แอมเบอร์ตัวจริงรึป่าวเนี่ยเราเริ่มสงสัยแล้วฮะๆๆๆ"ผมพูดไปตามความรู้สึก


"อย่าไปบอกใครหละโดยเฉพาะเจ้าพวกนั้น ไม่งั้นโดนล้อตายเลย หึ้ย!!!!!" เสียงฟ้าร้องดังสนั่นผมเองก็ตกใจเหมือนกันแล้วผมรู้สึกถึงอะไรอุ่นๆที่ลำตัว ผมมองแอมเบอร์ที่เบียดกับตัวผมหลับตาปี๋ยกมือขึ้นอุดหูทั้งสองข้างมือข้างนึงกำแขนเสื้อของผมไว้แน่น ผมยื่นช๊อคไม่ใช่เพราะเสียงฟ้าผ่าแต่ช๊อคที่แอมเบอร์เบียดตัวแล้วกำแขนเสื้อผมไว้แน่น แอมเบอร์ค่อยๆเงยหน้ามองผมแล้วผละตัวออกทันที ผมทำเสียงไอกลบเกลื่อนแล้วเกาหัวแก้ขัดไป ส่วนแอมเบอร์หันหน้าไปทางอื่น


"ร....เรื่องนี้ก็ไม่ต้องพูดด้วย เข้าใจมั้ยถ้าขืนนายไปพูดละก็นายตายแน่!"แอมเบอร์จ้องหน้าผม คนอะไรเปลี่ยนฟิวส์ไวเป็นบ้า ผมพยักหน้างึกๆก่อนจะเดินต่อจนถึงบ้านแอมเบอร์


"ขอบคุณที่มาส่งนะเฮนรี่...อย่าลืมหละถ้านายบอก นายตายแน่"


"อื้อออ...ไม่บอกเราจะไม่บอกเลย.."


   แอมเบอร์รีบหันหลังเดินเข้าบ้านไปส่วนผมมองเค้าจนเดินเข้าบ้าน ผมถึงจะหันหลังเดินกลับบ้านของตัวเอง ใบหน้าของแอมเบอร์ที่ซุกผมตอนได้ยินเสียงฟ้าผ่าผุดขึ้นมาในหัวของผม ผมเดินเกาหัวตลอดทางนี่ผมเป็นอะไร??  ผมกำลังเขินหรอ?บ้าน่าผมไม่ได้ชอบแอมเบอร์ซะหน่อยจะเขินทำไมกัน ผมส่ายหัวไปมาเบาๆ ผมเปิดประตูเข้าบ้านถอดรองเท้าแล้ววางร่มไว้ข้างๆตู้รองเท้า 


"กลับมาแล้วครับ"


"เฮนรี่~~~~ กลับมาแล้วหรอไอ้น้องชาย"เสียงของพี่สาวของผมที่วิ่งเข้ามาโดดเกาะหลังผม จนผมต้องหันไปมอง


"แล้วนี่ผมยังไม่กลับหรอ พี่?"


"นี่พี่ถามนายดีๆนะ"


"โอ๋ๆ อย่างอนผมนะดีกันๆ"


"...." ผมง้อคนตรงหน้า แต่เค้าก็ทำเป็นไม่สนใจ


"นะๆๆ ดีกันนะๆพี่...พี่ลูน่าาาค้าบบบผมผิดไปแล้วดีกับผมนะ"ผมยกนิ้วก้อยขึ้นแล้วฉีกยิ้ม พี่ลู่น่ายิ้มก่อนจะเกี่ยวก้อยกับผม


"เย้~"


"โตเป็นหนุ่มแล้วนะเราน่ะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้"พี่ลูน่าจับที่เป้ากางเกงของผม ผมรีบปัดมือของพี่สาวตัวดีออก


"เห้ย!พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย ผมโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆแล้วที่พี่จะมาจับของผมอ่ะ= ="


"ฮะๆๆๆ ถ้าคุณน้ามานายก็โดนจับเหมือนกันแหละน่า"


"พี่ก็- -...อย่าพูดถึงน้าสิเค้าเจอผมทีไรก็จับทุกทีเลย"


"ฮะๆๆ ไปๆขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ"พี่ลูน่าดันหลังผมให้ขึ้นบันได


"ค้าบบ ไปแล้วค้าบ" ผมเดินขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเองไป


"เห้อ..เด็กน้อยเอ๊ย"ลูน่ามองตามผมจนเข้าห้องแล้วหัวเราะแล้วส่ายหัวเบาๆ


  ผมวางกระเป๋าเรียนไว้กับพื้นก่อนจะถอดเสื้อผ้าใส่ตะกร้าหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วเปิดฝักบัวอาบน้ำ ไม่นานมากผมก็นุ่งผ้าเช็ดตัวที่คลุมส่วนนั้นไว้ ผมเช็ดหัวไปพลางๆ ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าออกมาแต่งตัว ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของผม ผมนั่งพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย ผมนึกถึงตอนที่แอมเบอร์ทำสีหน้าตอนที่พูดว่า ถ้าผมไปบอกคนอื่นผมตายแน่ขึ้นมา ผมก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ผมว่านะตอนนี้แอมเบอร์มุดใต้โต๊ะไปแล้วแน่ๆ


เปรี๊ยง!!!!!


  ผมสะดุ้งทันทีเมื่อเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น


"ฮะๆๆ บ้าจริงดันตกใจเองซะได้"


  ผมหัวเราะออกมาก่อนจะเดินเปิดประตูแล้วลงไปหาพี่ลูน่าข้างล่าง อ๋อ..ผมต้องไม่บอกเรื่องนี้กับใครด้วยใช่มั้ยเรื่องที่ผมตกใจเสียงฟ้าผ่า...


_____________________________________________________________________________________


Talk

เสร็จไปอีกบทแล้ว~ 5555 
เรนรีบแต่งเลยนะ>< ชอบมั้้ยๆๆ
อย่าลืมคอมเม้นนะจ้ะที่รักจุ้บบบ จะรีบมาแต่งต่อให้ไวที่สุดเบย

ปล.รักทุกคนนะ สะกำบ่อก้า-.......-