คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter8:ไม่ได้หวง!100%
Happy Holidays
Chapter8:ไม่ได้หวง!
By’Ssilent_BpgS
“หม่าม้า!!”
“แอม..หนีไปลูกเร็วเข้า..”
“คุณหนู...วิ่งไปอย่าหยุดนะครับคุณหนู!”
“ตายซะ! ตายซะ!”
“แอมอย่าเป็นอะไรนะเว่ย อดทนไว้!”
แอม แอม แอม แอม แอม!!!
แฮ่ก..แฮ่ก
ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับเหงื่อที่โชกไปทั้งตัว ฉันยกมือขึ้นปิดตาก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างอยากลำบาก ฝันแบบนี้อีกแล้ว เป็นฝันที่ไม่อยากจะหลับต่อเลยสักนิด
4:45 am
“บ้าจริง”ฉันลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียง เหงื่อโชกขนาดนี้ นี่นอนหรืออบซาวน่ากันแน่
“อึก..”ฉันที่กำลังจะบิดกลอนประตูก็เกิดกลัวขึ้นมาซะเฉยๆ กลัวที่จะบิดลูกบิดนี่กลัวที่จะเปิดไปเจอใครในตอนนี้
“แอม”
เฮือก!
ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่ซูโฮ ฉันหันกลับไปมองก่อนจะพูดเสียงนิ่งเหมือนเคย
“อะไร”
“จะไปไหน เหงื่อท่วมเชียว”ซูโฮขมวดคิ้วพลางขยี้ตาไปด้วย
“จะไปข้างล่างหน่อยน่ะ ลืมของไว้”
“หึ..หรอลงไปเอาตอนเช้าก็ได้นี่ ฝันอีกแล้วหรอ?” ฉันถอนหายใจก่อนจะกลับมานั่งที่เตียงของตัวเอง
“.....”
“มันผ่านมาหลายปีแล้วนะ”
“หลายปีแต่ในใจมันทุกวินาที”
“แอม..”
“พี่ไม่ได้เห็นต่อหน้าต่อตาแบบฉันหนิ คืนวันที่หม่าม้าตาย คืนวันที่พี่สาวแม่บ้านงี่เง่าตาย คืนวันที่ตาลุงจินกุกเกือบตาย คืนที่ฉันควรจะตาย!”
“หยุดพูดแบบนี้ได้แล้ว! หยุดโทษตัวเอง...ซักครั้งจะได้มั้ย”
“พ..พี่”
“ก็จริงอยู่ที่ฉันไม่ได้อยู่ แต่เธอคิดว่าฉันไม่เจ็บปวดบ้างเลยรึไง ได้เห็นแม่ที่ต้องนอนอยู่บนเตียงที่มีผ้าปิดหน้า เห็นเธอที่นอนอาการโคม่าเป็นเดือนที่ยังไม่ฟื้นเห็นสายตาคนอื่นๆที่ต้องมองบ้านเราอย่างกับเป็นเศษขยะน่ะ!”
ฉันก้มหน้าลงก่อนจะกุมหัวที่จะระเบิดออกมา
“ฟังฉัน..ดีแค่ไหนแล้วที่เธอมีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้มันดีแค่ไหนแล้ว ถึงจะทรมารกับสายตาของใครต่อใครในระแวกนี้ทรมารกับสิ่งที่พ่อทำ ทรมารกับรูปภาพวันเก่าๆของแม่ แต่มันก็ดีที่สุดสำหรับฉันที่ไม่ได้เสียเธอไป มันดีแค่ไหน..ดีที่สุดแล้ว..ที่..เธอ...ไม่เป็นอะไร”ซูโฮกอดฉันไว้แน่น ฉันกำแขนเสื้อของซูโฮเอาไว้
“มัน...จะดี..แค่ไหนกัน”
Henry’s Part
ตุบ!
ผมถูกคนข้างๆถีบลงจากเตียงลงมาสู่พื้น เหมือนกระดูกจะหักเลยจริงๆ ผมงัวเงียเกาะเตียงขึ้นมามอง เพื่อนคนใหม่ที่คิดว่าสนิทกันแล้วอย่างเซฮุนที่นอนถีบผมลงมาข้างล่างนี่
“เจ็บเหี้ย..”ผมจับเอวที่รู้สึกจะเข็ดก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปเขย่าเซฮุน
“ตื่น...เห้ยตื่น”
“...อืออ เชี่ยอย่าเขย่าดิ กูกำลังสบาย”เซฮุนที่หนีผมไปอีกฝั่งก็งัวเงียไม่แพ้กัน
“ตื่น พี่สาวทำข้าวเช้ารอแล้ว”
“ห๊ะ!”เซฮุนเด้งตัวขึ้นมาทันที
“ข้าว!”
“เออดิ- - จะให้เป็นแกรบก็ได้นะเดี๋ยวไปหามาให้”
“พี่สาวครับบบ ผมกำลังหิวเลยครับพี่!!”เซฮุนรีบวิ่งลงไปทันทีแล้วเปิดประตูข้างไว้ไม่ปิดให้ผมด้วยนะ ต่างจากเมื่อวานลิบลับเลยครับผม
“เสียงดังแต่เช้าเชียว พี่ยังทำข้าวไม่เสร็จเลยนะ”พี่ลู่น่าพูดพร้อมรอยยิ้มเหมือนเดิม เซฮุนนั่งบนเคาส์เตอร์
“ผมรอได้ครับพี่สาวJ”เซฮุนยิ้มผมเดินลงมามองมันตั้งแต่บันไดขั้นแรก นี่มานอนบ้านกูวันเดียวจะล่อพี่กูเลยรึป่าวเนี่ย!
“แหม..ปากหวานจริงนะเพื่อนเฮนรี่เนี่ย ฮ่าๆๆๆ”พี่ลู่น่าหัวเราะก่อนจะทำกับข้าวต่อ โธ่พี่ก็อย่าไปเล่นกับมันสิครับ
“อ่าวนายยืนทำหน้าเป็นเด็กหวงของไปได้ หื้ม…หวงพี่สาวหรอว้ะ?”
“เงียบปากไปเลยนายน่ะ”ผมรีบตอบทันควันก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น เซฮุนหัวเราะ
“นายนี่น้า”
“เฮนรี่เค้าเป็นแบบนี้แหละหวงพี่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะเวลาผู้ชายมาบ้านหรือมาคุยเฮนรี่ก็มั้งจะทำหน้าบอกบุญไม่รับตลอด ฮะๆๆ กลัวว่าพี่จะมีแฟนแล้วจะไม่ทำข้าวให้กินล่ะมั้ง”พี่ลู่น่าหัวเราะผมยกน้ำกินแล้วมองด้วยหางตานิดๆ
“พี่สาวยังโสดอยู่หรอครับเนี่ย! โอ้ววน่าสนใจแหะน่าเอาไปเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่บ้านผมจริงๆ”
....ไอเซ...ฮุน..จะมากไปแล้วนะ อยู่โรงเรียนเห็นเงียบๆมาอยู่นี่ไม่ต่างจากจงอินเลยสักนิด พี่ก็ยังจะแฉเรื่องผมอีก จะบ้าตาย
“เสร็จแล้วจ้า มากินข้าวกันนะ ฮะๆJ”พี่ลูน่าตักข้าวใส่จานเซฮุนรีบช่วยแล้ววางจานไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งรอเป็นคนแรกผมเดินมาข้างๆมันก่อนจะเตะเก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์เซฮุนหันมามองผมก่อนจะหัวเราะออกมา
“ไอเด็กหวงพี่”
“เรื่องของฉันน่ะ”ผมตอบก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่ลูน่าเดินมาพร้อมกับถาดใส่แก้วแล้วเอามาวางให้
“มีเรื่องเล่าอะไรหนุกๆบ้างมั้ยเนี่ย?”พี่ลู่น่าเอ่ยเซฮุนมองหน้าผมที่กินข้าวอยู่เงียบๆ
“ก็ไม่มีนะครับ พี่สาวหละ?”เซฮุนเลิกคิ้วพี่ลูน่าขำนิดๆก่อนจะยกน้ำดื่ม
“มีนะ เรื่องที่ตอนเด็กๆเฮนรี่ไปขโมยลิ้นจี่บ้านคนอื่นมาน่ะ”
พรูดดด!!
“แค่กๆ พี่!”ผมแทบจะพ่นน้ำออกเป็นปลาวาฬ พี่ลู่น่าหัวเราะส่วนเซฮุนก็มองหน้าผมก่อนจะหัวเราะตาม
“เห้ยย ขโมยลิ้นจี่เนี่ยนะ!”เซฮุนถามย้ำผมทำเป็นไม่สนใจ
“ใช่แล้ว ก็วันนั้นน่ะ เฮนรี่อยากกินลิ้นจี่มาก แล้วที่นี้ก็ไปเห็นบ้านนึงเค้าซื้อลิ้นจี่มาแล้ววางไว้บนโต๊ะหน้าบ้าน เฮนรี่ก็ปีนรั้วไปเอาแล้วพอเจ้าของเห็นก็รีบวิ่งหนีเข้ามาที่บ้าน ทั้งๆที่ปากยังคาบลิ้นจี่ที่ตัวเองกินอยู่เลยนะฮะๆๆแล้วพอวิ่งมาถึงบ้านพี่ก็ไม่เห็นว่าเฮนรี่วิ่งมา พี่ก็เลยปิดประตูเฮนรี่ก็เลยวิ่งชนประตูบ้านเต็มๆเลยหละฮ่าๆๆ”
“พี่...วันนั้นพี่ตั้งใจปิดประตูใส่หน้าผมต่างหาก”
“โห เฮนรี่นี่นาย ชั่วไม่พอ โง่ด้วยนะเนี่ย ไอเด็กขโมยลิ้นจี่”
“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ”
“เด็กขโมยลิ้นจี่ รีบกินข้าวซะก่อนที่ฉันจะแย่งนายกินซะก่อนฮะๆๆๆ”
ให้ตายเถอะชีวิต กูไม่ใช่เด็กขโมยลิ้นจี่เว่ย!
30%
ผมนั่งอารมณ์นอยตั้งแต่กินข้าวเช้าเสร็จอยู่คนเดียวบนโซฟา เสียงของเซฮุนที่หัวเราะคิกคักกับพี่ลูน่าจนผมหมั่นไส้ หงุดหงิด ไม่ได้หวงแต่แค่ไม่อยากให้มายุ่ง เท่านั้นเอง- -
“พี่สาว พี่สาวไม่แฟนหละครับ”
“ไม่หละ มากินชากันดีกว่านะJ”พี่ลูน่าตัดบทแบบนิ่มๆก่อนจะรินชาหอมกรุ่นใส่แก้ว
“เฮนรี่มากินชาได้แล้ว”
“เดี๋ยวไป”
“เด็กขโมยลิ้นจี่มากินเร็วเดี๋ยวหมดหรอก”
“……”ผมเงียบกริบรู้สึกได้ถึงเส้นเลือดเต้นตุบๆที่ขมับ
“ฉันไม่ใช่เด็กขโมยลิ้นจี่เว่ย!”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง”เซฮุนตอบกลับหน้านิ่ง
“ไม่ใกล้เคียเลยสักนิด”
“ก็จะเรียก ‘เ ด็ ก ข โ ม ย ลิ้ น จี่ ’ ”เซฮุนย้ำคำพูดก่อนจะหัวเราะลั่นออกมาผมปาหมอนอิงใส่หน้า
“เงียบปากไปซะ!”
“แค่นี้ถึงกับต้องใช้กำลังกันเลยอ๋อว้ะ!”ไม่นานการทะเลาะวิวาทแบบเด็กๆของผมกับเซฮุนก็เกิดขึ้นแต่มีบางอย่างที่ขัดกับฟิลลิ่งของพวกผมสุดๆคือ
“ลั้นลา..ลาล่าลั้นลา หอมได้ที่เลยนะเนี่ยJ” พี่ลูน่าที่ดมชาอย่างใจเย็นโดยไม่สนว่าผมจะตีกับไอเซฮุนจนหัวเกือบแตกเลยสักนิด ไม่คิดจะห้ามหรือพูดให้หยุด ผมดึงคอเสื้อเซฮุนส่วนเซฮุนก็ดึงคอเสื้อผมเหมือนกัน
“ปล่อยคอเสื้อกูไอเฮนรี่”เซฮุนเอ่ย
“มึงนั่นแหละปล่อยก่อน”
“มึงแหละปล่อย”
“มึงอะปล่อย”
“นี่ทั้งสองคน หยุดทะเลาะกันแล้วมานั่งกินชาดีกว่านะ J”พี่ลูน่าเริ่มยิ้มอย่างจริงใจผิดปกติจนผมรู้สึกเหงื่อแตกพรั่ก
“ค..ครับ”
ผมนั่งลงบนเก้าอี้เช่นเดียวกับเซฮุนผมหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่มก่อนจะนั่งนอยเหมือนเดิม เกิดมาไม่เคยนอยอะไรขนาดนี้เลยครับ
“เดี๋ยวผมดื่มชาเสร็จก็ขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ไปเลยดี”ผมสวนเซฮุนมองหน้าผมก่อนจะทำท่าจะต่อย
“อ๋อ..งั้นก็อย่าลืมแวะมาเล่นกับเฮนรี่บ่อยๆนะ”
“ครับผมฮะๆ เดี๋ยวผมจะมาเล่นกับเด็กขโมยลิ้นจี่ ทุกวันเลยครับ”เซฮุนยิ้มก่อนจะยกแก้วดื่มหมดแล้วลุกขึ้น
“ขอตัวนะครับเดี๋ยวผมจะมาใหม่ ไปแล้วเว่ยเด็กขโมยลิ้นจี่ ฮะๆๆๆๆ”เซฮุนหยิบของแล้วเดินออกไปนอกบ้านทันที
“ไม่ต้องกลับมาก็ดีนะ- -”ผมตะโกนไล่หลังไป
“โอ๊ยยยๆๆๆๆพี่เจ็บ!”พี่ลูน่าบิดหัวหน้าอกของผมจนผมรู้สึกได้ว่ามันแทบจะบิดเป็นเกลียวอยู่แล้ว พี่ลูน่าเบะปากก่อนจะยกชาไปเก็บ
“นิสัยไม่ดีเลยเฮนรี่”
“ผมก็ได้มาจากพี่นั่นแหละ”
พี่ลูน่ายีหัวผมก่อนจะดูทีวีต่อ
Rrr…Rrr…Rrr…
ผมหันไปมองโทรศัพท์ที่สั่นจนจะเดินไปจ่ายตลาดได้ที่โต๊ะหน้าโซฟา
“ไปรับสิ ฉันรำคานนะเฮนรี่”
“ครับๆ ไปรับแล้วครับ”ผมรีบเดินไปรับโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ทันที่จะกดรับ
เบอร์ใคร?
ผมขมวดคิ้วก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ทว่าโทรศัพท์ก็เข้ามาอีก ผมมองโทรศัพท์อยู่นาน พี่ลูน่าก็เริ่มขมวดคิ้ว
“รับสักทีฉันดูหนังไม่รู้เรื่องแล้วนะ- -”
“รู้แล้วล่ะน่า- -”
ปิ๊ป!
“ฮัลโหลครับ...”
คัมสะแบคค ไรเตอร์อยากจะบอกว่า
น้ำตาไหลเลย พอเห็นคอมเม้นที่ให้กันมา
เป็นฟิคเรื่องแรกที่มีคนตามแล้วก็มีคนรอด้วย
;_;เดี๋ยวจัดเอนซีให้ดีมั้ยเนี่ย(?) เป็นไงกันบ้าง??
สบายดีมั้ย ไรเตอร์อาจจะชอบหายไปนานๆ
จนใครๆก็บอกว่าทิ้งคนอ่าน แต่จริงๆไรเตอร์ไม่ได้ทิ้งเลย;_;
พอเห็นคอมเม้นอย่างแรกที่ทำคือ เปิดเวิทร์แล้วปั่นต่อ!
รักทุกคนนะ;_; ขอโทษจริงๆ ไรเตอร์ชอบดอง...
ความคิดเห็น