ศาลนี้ผีดุ จงระวังไว้ได้ดี ใคร? มาบนแล้วไม่แก้ระวังจะเจอดี !

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น

 

บทที่1

แนน : วันอันแสนสดใส ใช่สิวันนี้ฉันนัดกับยัยอินว่าจะไปวัดนี้น่านี้ก็บ่ายกว่าแล้วยังอยู่ในที่นอนอยู่เลย อึ๊บลุกไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า

ยี่สิบนาทีต่อมา……

อาบน้ำเสร็จแล้ววว โทรหายัยอินดีกว่าเนอะ “ตู๊ด.....ตู๊ดดด อะโหลแนนอ่อ อยู่ไหนแล้วไกล้ถึงยัง เราไกล้ถึงแล้วนะ”

“อืมเราก็ไกล้ถึงแล้วเจอกันข้างหน้าวัดนะ บายยเจอกัน”ฮิฮิยังไม่ได้ออกจากบ้านเลยแต่ไม่เป็นไรหรอกบ้านอยู่ไกล้ๆวัดนี้เอง ไปดีกว่า

ณ วัดXXX

แนนหยิบโทรสับขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะโทรหาเพื่อนสาวอิน “นี้เธออยู่ไหนแล้วฉันถึงแล้วนะอยู่หน้าวัดอ้ะ”

“อ๋อๆเห็นแล้วๆเดียวเดินหาแค่นี้นะ”

ยัยอินพูดพลางโบกมือยกใหญ่แล้วเดินเข้ามาไกล้ๆ

“แฮ่ๆ เข้าไปไหว้พระกันเถอะป้ะ”อินพูดพลางชี้ไปทางโบถส์

“ป้ะ”ฉันพะยักหน้าแล้วเดินตามยัยอินยินไป

ข้างในมีพระพุทธรูปองค์ใหญ่สามองค์มีพนังลายไทยสวยงาม และอยู่ดีๆเธอก็หันไปเห็นศาลตั้งไกล้ๆเธอจึงชวนเพื่อนเธอไป

“แก ฉันอยากไปไหวศาลข้างๆตรงนั้นว่ะไปด้วยกันไหม”

“อืมๆไปดิๆ”

เมื่อเดินไปไกล้ก็เห็นศาลตั้งเป็นสง่าเป็นศาลไม้ดูเก่าๆผุๆมีรูปปั่นคนหลายๆคนนั่งอยู่ข้างใน เธอมองแบบเย้ยๆและนั่งลงข้างๆพร้อมๆกับหยิบธูปที่ทางวัดจัดเตรียมไว้ไห้ขึ้นมาจุดไฟแล้วยกขึ้นเหนือหัวแล้วพูดในใจว่า

“ถ้าสิ่งศักด์ศิดแถวนี้มีจริงฉัน นางสาว นัฐนิชา เหมืองแก้ว ขอให้ถูกรางวัลชิงโชค ไปเที่ยวฟรีที่เชียงใหม่1อาทิตย์ ถ้าถูกรางวัลจริงฉันจะมารำแก้บนด้วยตัวเองสองวันสองคืน!”

ห้าๆๆๆดูสิว่าจะได้จริงรึเปล่า คิดจบเธอก็หันไปพูดกับอินว่า

“วันนี้ฉฉันอยากกลับแล้วอ้ะ กลับกันเถอะนะๆ”

“อ่า งั้นเธอกลับไปก่อนสิเดียวเราจะอยู่ต่ออีกแปปนึง บายยยเจอกัน”อินพูดพลางโบกมือ

เห้อกลับบ้านดีกว่าเราเธอคิดพลางเดินไปขึ้นรถเมล์เธอเดินขึ้นไปก็เห็นว่าแทบไม่มีที่นั่งเธอเลยไปยืนไกล้ๆยายคนนึง ยืนไปได้สักสองสามป้ายเธอรู้สึกได้ว่ายายคนนั้นจ้องเธออยู่ตลอด แอ๊ดดดดดดดดด

“โอ้ยยย”

รถเมล์มันขับังไงวะแม่งแบร็กสะแรงเลย!ประตูรถเมล์ก็เปิดออกยายคนนั้นก็ลุกขึ้นแล้วชี้ที่หน้าฉันแล้วพูดว่า

“อีหนู ช่วงนี้ดวงไม่ดีเลยนะเองอ้ะระวังตัวไห้ดีละ”

เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยที่เห็นยายแก่นั้นพูดอย่างนั้นแต่ก้ช่างเถอะคนแก่มั่วไปถั่วแหละเฮ้อถึงบ้านแล้วสิ เอาของไปส่งชิงโชคดีกว่าเพื่อว่าจะได้รางวัลไปเที่ยวเชี่ยงใหม่ พูดเสร็จเธอก็ไปหยิบใบชิงโชคแล้วเดินไปที่ตู้ไปรษณีย์แล้วหยอดใบชิงโชคลงไป ความหวังมีแต่ศูนย์ๆๆๆๆๆๆๆเฮ้ออ

“Because I Naughty, Naughty Hey! Mr. Simple
Because I Naughty, Naughty”

“อุ๊ โทรสับมา”เธอพูดพลางหยิบโทรสับขึ้นมารับสาย

“ฮะโหล ใครอ้ะ”

“เค้าไง แฟนต๊ะเองอ้ะฟิวไงจำไม่ได้หรอเค้าเสียใจนะ”

 

“ไม่ไช้นะ พอดีเค้าลืมดูชื่ออ้ะรีบไปหน่อย แหะๆ วันนี้โทรมาเย็นจัง เออไช้เค้าส่งใบชิงโชคแล้วนะแต่ไม่รู้จะได้รึเปล่าลุ้นสุดๆ”

“จริงดิ เค้าว่าเราอาจจะได้ก้ได้นะของแบบนี้ต้องเสี่ยง”

“ช่ายยยยย คิดถึงฟิวจัง”

“เหมื่อนกันนน ไปกินข้าวกันไหมเค้าอยากเลี้ยง”

“ได้เลยยเจอกันที่ไหนดีไป เอสพานาส กันไหมเค้าอยากกิน ชาบูชิ อ้ะไม่ได้กินนานแล้ว”

“ได้สิ อะไรก้ได้ไม่เรื่องมากเจอกันตอนนี้เลยไหม”

“อืม ป้ะแค่นี้นะเจอกันนะ”

 

 

 

(ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ^^   คอมเมนต์ไห้ด้วยนะคะ)