คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Pink Spy : EP3 : 100% (ชอบ! + ตอบคำถาม) แก้จ้ะ
3
[ ไวน์ : Talk ]
ยัยป้าหฤโหดนั่นก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เธอตัวเตี้ยวกว่าผมตั้ง 20 เซ็นแน่ะ แต่ใจกล้ายืนจ้องหน้าผมได้ตั้งนานสองนานไม่เมื่อยคอบ้างรึไงนะ พอนึกถึงหน้าขาวๆ ตาโตๆ ผมสีน้ำตาลทองนั่นแล้วใจมันเต้นตุ้บๆยังไงก็ไม่รู้ ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ
กริ๊ง~~~ กริ๊ง~~~
"ครับ"
"คุณไวน์คะ มีสายเข้าถึงคุณไวน์ค่ะ จะให้ต่อสายเลยไหมคะ?"
"ครับ ต่อเข้ามาเลย"
"ฮัลโหลครับ"
"ไวน์นี่แม่นะ"
"ครับแม่"
"ทำไมแม่โทรเข้ามือถือเราแล้วปิดเครื่องล่ะ"
"อ๋อ ผมทำโทรศัพท์หายน่ะครับ"
"งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ซื้อใหม่ซะนะ จะได้ติดต่อสะดวก"
"ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปซื้อนะครับ"
"จ้า ^^ แม่คิดถึงลูกนะ ว่างๆก็แวะไปที่บ้านบ้างสิอย่าเอาแต่อยู่ที่คอนโด"
"ครับแล้วผมจะแวะไปนะฮะ"
"แค่นี้นะจ๊ะ บายจ้า ^^"
พ่อกับแม่ผมเป็นเจ้าของธุรกิจส่งออกเสื้อผ้าแบรนด์ดังในประเทศไทย พวกท่านเลยไม่ค่อยอยู่บ้าน มักจะไปต่างประเทศบ่อยๆไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ประเทศไหน (ลืมถาม) แต่พวกท่านก็รักผมทำเพื่อผม ผมรู้ พวกท่านเป็นคนใจดีมาก ผมรักพวกท่าน ตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดเป็นคอนโดของไอ้เบียร์มัน พ่อแม่มันทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ที่อยู่อาศัยในชื่อ "เจ้าชาย" ยังมีไร่อีกไม่รู้กี่ที่ เวลามีใครถามมันว่าพ่อกับแม่ทำอาชีพอะไร มันมักจะตอบว่า "พ่อกับแม่ผมทำไร่กับให้เช่าบ้านครับ" ตลกไหมล่ะ พูดซะจนเชียว
พูดถึงโทรศัพท์มือถือ ผมควรจะโทรไปดีไหมนะ
[ พั้นช์ : Talk ]
นายไวน์ทำไมชอบตามมาหลอกหลอนฉันอยู่เรื่อยเลยนะ เฮ้อ~~ พูดแล้วก็เหนื่อยใจ ผู้ชายอะไรกวนเป็นบ้าเลย อารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆ …เอ๊ะ!! นี่มันโทรศัพท์ของลูกค้าที่ทำหล่นไว้นี่นา สงสัยว่าจะเป็นของนายหนอนปีศาจ แบตหมดด้วย ฉันควรจะชาร์จไว้เผื่อเจ้าของจะโทรมาถามเอาคืน ว่าแต่ใช้ที่ชาร์จรุ่นเดียวกับของฉันรึเปล่านะ ลองดูก็แล้วกัน
"อืมม~~~ อ๊ะ!!~~~ ใช้ได้ด้วย ติดแล้ว ^o^"
ตี๊ด~~~ ตี๊ด~~~
เอ๋? มีคนโทรเข้าเหรอ สงสัยเป็นเจ้าของเครื่องสินะ ชาร์จปุ๊บโทรปั๊บเลย
"เอ่อ ฮัลโหลค่ะ"
"…………."
"คือว่าฉันชื่อพั้นช์นะคะ เป็นเจ้าของร้านเบเกอร์รี่ที่คุณทำโทรศัพท์หล่นไว้"
"…………."
"คุณใช่เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้รึเปล่าคะ?"
"………….."
"คุณคะ!! …คุณคะ!!! ทำไมเงียบล่ะ!!"
"………….."
"นี่!!!! จะเอาคืนไหมโทรศัพท์น่ะ ทำไมไม่พูดฮะ!!!!"
"ฮะๆ ฮ่า 555+"
"แกเป็นใคร?" ฉันชักยัวะแล้วนะ เป็นใครกล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะฉัน
"ใจเย็นก่อนสิ นี่ฉันเอง"
"ฉันเอง?? …นายไวน์เหรอ!!"
"ถูกต้อง!" หมอนี่เป็นเจ้าของโทรศัพท์จริงๆด้วย โอ๊ย~~ แย่ชะมัดเลย นึกว่าผู้ชายแสนดีที่ไหนจะเป็นเจ้าของซะอีกจะได้ทำความรู้จัก ที่ไหนได้ซาตานหน้าหยกดีๆนี่เอง
"นายเองเหรอ นึกว่าจะเป็นใครที่ดีกว่านี้ซะอีก"
"อย่าทำเสียงผิดหวังนักจะได้ไหม"
"ก็ฉันผิดหวังจริงๆนี่!!"
"ยัยสตอฯ หยุดผิดหวังเดี๋ยวนี้นะ!"
"ไม่!! ฉันผิดหวังมากที่เป็นนาย เข้าใจไหม!! นายหนอนปีศาจ"
"พอๆๆ ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้ว …ที่โทรมาแค่จะโทรมาดูว่าโทรศัพท์ฉันมันหายไปอยู่ไหน ที่แท้ก็ไปอยู่กับป้าสตอฯนี่เอง…"
"นายหนอนปีศาจ!!"
"โอเคๆ …ถ้ามันอยู่กับเธอ ฉันก็ไม่เอาคืนหรอกนะ"
"ทำไมล่ะ?"
"เอาเถอะนา บอกว่าไม่เอาคืนก็ไม่เอาคืนสิ …นี่เธอพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนฉันไปรับนะ"
"ฉันกลับเองได้ อีกอย่างฉันต้องไปที่ร้านด้วย"
" เธอเป็นเจ้าของร้านนะจะไปทำไมทุกวัน อีกอย่างฉันเห็นเธอไปที่ร้านทุกวันก็ไม่เห็นเธอจะทำตัวมีประโยชน์เลยซักนิด ไปเกะกะเปล่าๆ"
"นายหนอน…"
"หยุด! เอาเป็นว่าฉันขอโทษที่ว่าเธอ…ถึงมันจะจริงก็ตาม"
"แล้วนายจะพาฉันไปไหน?"
"ไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่"
"อะไรนะ!! ซื้อใหม่ทำไมล่ะ นายมาเอาคืนไปก็จบ จะซื้อทำไมให้เปลือง ฉันรู้ว่านายรวยไม่ต้องอวดหรอกนะ"
"ฉันไม่ได้อวดซักหน่อย"
"ถ้านายซื้อเครื่องใหม่แล้วจะให้ฉันเอาเครื่องนี้ไว้ทำไมไม่ทราบ"
"เอาไว้ให้ฉันโทรหาเธอไง ก็เธอไม่ยอมบอกเบอร์โทรศัพท์ฉันเองนี่"
"นายประสาทกลับรึเปล่า? ยังอยากได้เบอร์ฉันอยู่อีกเหรอ จะเอาไปทำไมซื้อหวยรึไง"
"เฮ้อ~~~ เธอนี่นะ ก็เอาไว้โทรหาน่ะสิ ฉันไม่เอาเบอร์เธอไว้โทรสั่งพิซซ่าหรือว่าซักรีดหรอกนะ …แต่ถ้าดูดส้วมก็ไม่แน่…" โทรหาฉันเหรอ โทรมาก่อกวนมากกว่า ปากดีจริงๆเลยนะ!
"นายหนอนฉันว่านายอย่าซื้อเครื่องใหม่เลยฉันเสียดายตังค์อ่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้นายมาหาฉันตอนเลิกเรียนแล้วฉันจะคืนโทรศัพท์ให้นะ ตกลงไหม"
"ตกลง …แต่ต้องเมมเบอร์เธอเอาไว้ในเครื่องด้วย"
"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?"
"ถ้างั้นให้ฉันทำไง" เออนั่นสิ แล้วจะให้ทำไง…อืมม…รู้แล้ว!!!
"นายต้องตอบคำถามฉันให้ถูก 3 ข้อแล้วฉันจะเมมเบอร์ไปให้"
"คำถามเหรอ? …ได้สิ ว่ามาเลย"
"ข้อแรก ทำไมโดเรม่อนถึงตัวสีฟ้าแล้วเดิมทีโดเรม่อนตัวสีอะไร"
"คำถามอะไรของเธอเนี่ย! …จริงๆแล้วโดเรม่อนตัวสีเหลืองเหมือนโดเรมีแต่โดนหนูกัดตกใจกลัวกลายเป็นตัวสีฟ้าอย่างที่เห็นนี่แหละ"
"นายรู้ได้ไง?"
"ฉันเก่ง ^^" หลงตัวเองอีกแล้ว ฟลุคมากกว่ามั้ง
"ข้อที่ 2 ในเรื่อง F4 ภาคเกาหลีตัวละครเด่น 5 คนคือพระเอก นางเอก เพื่อนพระเอกชื่ออะไรบ้าง?" ถ้าไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้แบบฉันตอบไม่ถูกนะเนี่ย
"ยัยบ้าถามอะไรเนี่ย!! …พระเอกชื่อกูจุนเพียว นางเอกชื่อกึมจันดี พระรองชื่อจีฮู เพื่อนพระเอกคนที่เป็นนักปั้นชื่อโซอีจอง คนที่เป็นมาเฟียชื่อวูบิน แถมให้เพื่อนนางเอกชื่อคาอึล"
"……….."
"นี่เธอ!! ยัยวตอฯ!!!" รู้ได้ไงเนี่ย!!! OoO!!!
"นายรู้ได้ไง?"
"บอกแล้วไงว่าฉันเก่ง" ข้อนี้ไม่รอดแน่
"ฮึ่ย!!! ข้อสุดท้ายนะ นักร้องเกาหลีวง Dong Bang Shin Ki มีกี่คนชื่อว่าอะไรบ้าง?"
"ถ้าฉันตอบถูกอย่าลืมสัญญานะ"
"นายโกงฉันรึเปล่า? อย่าโกงนะ!! ห้ามเปิดเน็ต ห้ามถาม ห้ามเปิดหนังสือด้วย!!!"
"ฉันไม่ได้โกง ฉันไม่ได้เปิดเน็ตหรือว่าเปิดหนังสือแน่นอน รับประกัน!!"
"ว่ามา"
"5 คน หัวหน้าวงคือยูโนว์-ยุนโฮ คนที่หน้าสวยๆคือฮีโร่-แจจุง คนที่เด็กที่สุดคือแม็กซ์-ชางมิน คนที่เสียงเพราะๆแหลมคือเซีย-จุนซู คนสุดท้ายที่ดูกะล่อนๆหน่อยคือมิกกี้-ยูซอน"
"ฉันยอมแพ้เลยล่ะ ฉันนึกว่านายจะไม่รู้จักเรื่องพวกนี้ซะอีก"
"เธอคิดผิดแล้วล่ะ ไม่มีเรื่องไหนที่ฉันไม่รู้หรอกนะ"
"อย่าโม้ไปหน่อยเลย ฉันไม่เชื่อหรอก"
"สัญญาล่ะ!" นั่นสิสัญญา!
"ได้! ฉันพั้นช์ พิชชา คำไหนคำนั้นอยู่แล้ว" และแล้วฉันก็ต้องบอกเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้นายหนอนชาเขียวไป จากวันนี้ชีวิตฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ พระผู้เป็นเจ้าขา …อย่าพรากความสงบสุขไปจากชีวิตลูกเลยนะคะ …เพี้ยง!!!
[ ไวน์ : Talk ]
ไม่อยากจะเชื่อผมได้เบอร์ของยัยป้าหฤโหดมาแล้วจริงๆ เย้!! ^^ …เอ๋?...แล้วทำไมผมต้องดีใจขนาดนี้ด้วยนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ปกติแล้วผมไม่เคยขอเบอร์จากผู้หญิงคนไหนเพราะพวกเธอเต็มใจจะให้ผมเองโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอ แต่พอมาถึงยัยนี่! เธอไม่ยอมให้กลับตั้งคำถามปัญญาอ่อนมา 3 ข้อ ผมจะบอกความลับให้นะ …จริงๆแล้วเรื่องคำถาม 3 ข้อ ผมให้คนไปสืบประวัติของเธอมาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้วเพราะว่าผมรู้สึกว่าเธอน่าสนใจดี พั้นช์ชอบโดเรม่อนเพราะเธออยากได้ไทม์แม็ทชีนจะได้ย้อนเวลากลับไปหาพ่อกับแม่…ช่วงนี้เธอกำลังติดซีรี่ย์เกาหลีเรื่อง F4 อยู่ …นักร้องที่เธอชอบมากคือ DBSK
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนบอกว่าผมไม่หล่อ ไม่น่าสนใจมาก่อน พั้นช์เป็นคนแรกที่ตั้งท่ารังเกียจและไม่คิดจะเกรงกลัวผมเลยซักนิด ผมคิดว่าซักวันหนึ่งข้อมูลพวกนี้จะต้องได้ใช้แล้วมันก็ได้ใช้จริงๆด้วย อันที่จริงถ้าผมจะสืบเบอร์โทรศัพท์ของเธอมาเลยก็ได้แต่คนอย่างผม ต้องได้มาด้วยความสามารถของตัวเองเท่านั้นถึงจะพอใจ โฮะๆๆ!~~ ^O^
"นี่ป้า!"
"นายหนอนชาเขียว บอกว่าอย่าเรียกป้า"
"ก็มันติดปากนี่นา เธอขี้บ่นจะตายเหมือนป้าเลย"
"ฉันไม่ใช่ป้านายนะ"
"คร้าบบ~~ ผมรู้แล้ว ต่อไปนี้สัญญาว่าจะพยายามไม่เรียกเธอว่าป้าอีก โอเคไหม?"
"อืมดี ^^" อย่าทำเสียงน่ารักใส่โทรศัพท์ได้ไหม ฉันรู้สึกหวิวๆ~~
"พั้นช์ง่วงรึยัง"
"ไม่ง่วงมั้ง 4 ทุ่มครึ่งแล้ว"
"ถ้างั้นไปนอนเถอะ"
"อืมแค่นี้นะ บาย"
"เดี๋ยว!"
"อะไรอีกอ่ะ อย่าบอกนะว่า…"
"ฝันดีนะ"
ตู๊ด~~~ ตู๊ด~~~ ตู๊ด~~~
ทำไมผมต้องเขินแล้วรีบวางโทรศัพท์ด้วยเนี่ย ตั้งแต่เกิดมาผมบอกฝันดีสาวๆเป็นกิจวัตรประจำวันเหมือนเข้าส้วมแล้วทำไมคราวนี้มันรู้สึกแปลกๆนะ ^//^
[ พั้นช์ : Talk ]
เฮ้ย!! นึกจะวางก็วาง จะรีบไปอุนจิมาเนะรึไงยะ! ไม่มีมารยาท …ฝันดีเหรอ? นายหนอนชาเขียว นายจะทำให้ฉันฝันร้ายซะมากกว่านะฉันว่า ว่าแต่ฉันรู้สึกวูบๆยังไงก็ไม่รู้หมือนหน้าจะร้อนๆเลยแฮะ ฉันคงไม่ได้กำลังเขินหรอกมั้ง …ไม่เอาแล้ว!!! นอนดีกว่า ว่าแล้วฉันก็เอามือปิดโคมไฟ เอาผ้าห่มคลุมหัวทันที
วันนี้อากาศดีทั้งวันเลยแฮะ ^^
ตืด~~~ ตืด~~~~ ตืด~~~~
"ฮัลโหล~~~" ใครโทรมาตอนนี้นะ
"เธออยู่ไหน?"
"อยู่โรงเรียน …ใครน่ะ?"
"ฉันเอง"
"ฉันเอง? …" เสียงคุ้นๆนะ เหมือนได้ยินเมื่อคืน
"นายหนอนปีศาจ!"
"ถูกต้องนะคร้าบบ!!!!"
"ง่ะ! …โทรมาทำไม"
"เธอเป็นปลาทองรึไง ขี้ลืมจริงๆเลย"
"อ๋อ! มาเอาโทรศัพท์สินะ เดี๋ยวฉันเอาไปให้นะ"
"อืม"
"นายอยู่ไหนล่ะฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วนะ"
"อยู่นี่ แบร่~~~"
"กรี๊ดดด!!!! แม่ช่วยลูกด้วย!!!"
"ฮะๆ ฮ่าๆๆ 555+ ^O^" เฮ้ย!! นายหนอนปีศาจ นายตายแน่! ยังจะมาทำหน้ากวน teen อีก
จะตายยังไม่รู้ตัว หึๆ!
"แกล้งฉันเหรอ? …ย้ากกก!!!!"
"พั้นช์!" โอ๊ะ! ใครเรียกฉันเนี่ย ขัดจังหวะจริงๆเลยเกือบจะงับหัวหมอนี่อยู่แล้วเชียว หมอนี่ดวงแข็งจริงๆเลย
"พั้นช์ ไม่ไปประชุมเหรอ" อ้าว! ยัยชะเอมนี่เอง นึกว่าใครแม่จะหันไปวีนใส่ซักหน่อย โทษฐานขัดจังหวะการฆ่าคนของฉัน
"อ๋อ ไปจ้ะ เธอไปก่อนนะเดี๋ยวฉันตามไป ขอเคลียร์ก่อน…" ไม่พูดเปล่าฉันยังส่งสายตาพิฆาตไปให้นายไวน์ด้วย เป็นอันรู้กันว่านายตายแน่!
"อืมๆ แล้วตามมานะ^^" ฉันไม่มีอารมณ์มายิ้มกับเธอแล้วชะเอม ทันทีที่ชะเอมพ้นรัศมีรังสีอำมหิตของฉัน ฉันก็…
"นายไวน์!!"
"หยืย~~~ ทำไมต้องทำหน้าน่ากลัวขนาดนั้นล่ะ ฉันแกล้งเธอหน่อยเดียวเองนะ"
(>~<)*** หน่อยเดียวเหรอ หน่อยเดียวก็ไม่ยอมโว้ย!!!!
"ย้ากกก!! ป้าบบ!!!"
"โอ๊ย!!~~เจ็บนะ! มาตบหัวฉันทำไมเนี่ย ผู้หญิงอะไรมือหนักกว่าโหนกอูฐอีกนะ!"
"ช่วยไม่ได้ เอานี่! โทรศัพท์ของนาย ฉันไปล่ะต้องไปประชุมเรื่องงานประจำปีของโรงเรียน"
"ไปสิ ฉันรอตรงนี้แหละ"
"อืม…ห๊า! นายจะรออะไร"
"รอเธอไง"
"รอทำไม"
"ไม่รู้ รู้แต่จะรอ มีอะไรไหม"
(=_=)! กรรม
"ตามใจ อยากรอก็เชิญ!" ฉันไม่ได้สั่งให้นายรอนะนายไวน์ จะมาโทษฉันไม่ได้ล่ะ
ห๊าว~~~~ ง่วงจังเลยนั่งฟังยัยเอมี่พูดมา 2 ชั่วโมงแล้วนะ เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องซักทีมัวแต่พูดถึงความสวยอลังการของเวทีบ้างล่ะ ความหล่อของพวกนักบาสบ้างล่ะ…วันนี้ยัยเอมี่นัดทุกคนในห้องมาร่วมประชุมกันเรื่องการแสดงที่ม.6 ห้อง A ได้รับมอบหมายมา
"พั้นช์!"
"หืม! มีอะไรเหรอ" เสียงยัยเอมี่เรียกฉันทำให้ฉันหลุดออกมาจากห้วงนิทรา ก็เสียงเธอแหลมเสียบไส้ใหญ่ซะขนาดนั้น ไม่ตื่นก็หูหนวกแล้วล่ะ
"นี่เป็นเอกสารการเตรียมการแสดงทั้งหมดที่ฉันคิดขึ้นเธอควรจะเอาไปดูในฐานะหัวหน้าและชี้แจงให้ทุกคนทราบ" ฉันรับกระดาษ A4 ในมือเอมี่มาอ่านดู
แผนงานฝ่ายการแสดงสำหรับงานประจำปีในปี 2010 การแสดงจะมีทั้งหมด 5 ชุดการแสดงใหญ่ๆแบ่งตามวันที่จัดงานคือวันจันทร์ วันอังคาร วันพุธ วันพฤหัสฯและวันศุกร์ สถานที่ที่ใช้แสดงคือเวทีกลางบนโรงยิมชั้น 2 ที่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นหอประชุมโดยฝีมือของฝ่ายการจัดการที่ทั้งอึด ถึกและทน …สำหรับการแสดงในแต่ละวันนั้นยัยเอมี่ได้คิดไว้เรียบร้อยแล้ว
"ทุกคนฟังฉันนะ" ทันทีที่ฉันเอ่ยปากนักเรียนทั้งห้องก็ให้ความสนใจฉันทันที บางคนทำท่ายืนตัวให้หลังตรงด้วย บางคนนั่งบางคนยืน ส่วนตัวฉันยืนอยู่
"วันจันทร์เป็นการแสดงเกี่ยวกับนาฏศิลป์ไทย มอบหมายหน้าที่นี้ให้บัว เธอเป็นหัวหน้าการแสดงชุดนาฏศิลป์ไทยเพราะว่าเธอถนัดด้านนี้และเป็นหัวหน้าชุมนุมนาฏศิลป์ด้วย" บัวพยักหน้าอย่างรู้งาน เธอคงจะรู้ตัวล่ะมั้ง
"วันอังคารเป็นการแสดงเกี่ยวกับการเต้น หัวหน้าการแสดงชุดนี้คือจีจี้ เธอเป็นหัวหน้าชุมนุม Dance เธอคงไม่มีปัญหานะ" จีจี้ลุกขึ้นยืนกอดอก เป็นอันรู้ว่า 'ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว' ชุมนุมนี้วันๆไม่ทำอะไรนอกจากเต้น เต้นลีลาศ เต้นบัลเลย์ แจสแดนซ์ และอีกมากมาย
"พั้นช์"
"มีอะไรเหรอนัท"
"วันพุธฉันขอนะ" ฉันหันไปมองหน้าเอมี่
"เธอจะทำอะไรล่ะ" เอมี่ถามออกไปด้วยเสียงแหลมคมบาดตับฉันจริงๆ
"ช่วงเช้าฉันจะโชว์ B-Boy ช่วงบ่ายจะโชว์กายกรรม" ฉันหันไปมองหน้าเอมี่อีกครั้ง ซึ่งเธอก็ทำหน้างงไม่แพ้ฉัน จะไม่ให้งงได้ยังไงล่ะ ในเมื่อนี่มันโรงเรียนหญิงล้วนนี่นาแล้วจะโชว์ B-Boy กับกายกรรมได้ยังไง
"เอ่อ …นัท ที่นี่โรงเรียนหญิงล้วนนะ เธอลืมไปแล้วเหรอ?"
"เหอะๆ …ฉันจะเชิญนักเรียนชายจากโรงเรียนอื่นมา" นัท! ทำไมเธอต้องหัวเราะเสียง เหอะๆ เหมือนเยาะเย้ยฉันด้วยนะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นซักหน่อย เพียงแค่ไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ก็เท่านั้นเอง ฉันหันไปขอความเห็นจากเอมี่ ซึ่งเธอก็พยักหน้าโอเคเป็นอันว่า ไม่มีปัญหา!
"พายจ๊ะ เอาเอกสารนี้ไปแก้ด้วยนะ ฉันหันไปพูดกับพายเพราะเธอเป็นเลขาฯของห้อง" พายพยักหน้าแล้วก็ส่งยิ้มมาให้
"วันพฤหัสฯ เป็นการแสดงเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ หัวหน้าฝ่ายกิจกรรมคือปอ" ปอเป็นผู้หญิงที่เท่ห์ที่สุดในโรงเรียนเธอเป็นนักกีฬาเทควันโด ปอได้เข้ามาเป็นสมาชิกชมรมเทควันโดของโรงเรียนตั้งแต่ม.1 ด้วยส่วนสูง 170 เวลาฉันยืนข้างเธอแล้วเหมือนเสาส่งสัญญาณโทรศัพท์กับหม้อแปลงไฟฟ้าเลยล่ะ ปอหันมายิ้มให้ฉันแล้วก็ยักคิ้วข้างซ้ายให้เบาๆ ง่ะ! >O< เธอคงไม่คิดอะไรกับฉันหรอกนะ ฉันไม่ชอบแบบ same forest
"ส่วนวันศุกร์เป็นวันที่พิเศษที่สุดซึ่งทุกคนก็รู้ดี เนื่องจากจะมีการจัดงานกลางคืนเป็นการส่งท้ายกิจกรรมด้วย วันนี้เอมี่จะเป็นคนรับผิดชอบเอง"
"ใช่แล้วล่ะ! วันศุกร์พวกเราจะมีการจัดโชว์วงดนตรีสากลตลอดทั้งวันช่วงเช้า และช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดคือโชว์ตอนกลางคืนซึ่งเป็นที่สนใจของคนทั้งโรงเรียนรวมทั้งบุคคลนอกโรงเรียนที่ได้เข้าชมด้วย" เอมี่เว้นช่วงแป๊บนึง หุบปากซักนิดก็ดัเหมือนกัน ขี้หูฉันเต้นจนหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันแล้วล่ะ …เหนื่อยแทน
"ฉันจะทำละครเพลงเรื่องซิลเดอเรลล่า 2010" ทุกคนเงียบและให้ความสนใจเอมี่มากๆ เธอยิ้มหวานแล้วเอามือสยายผมดัดลอนสีน้ำตาลส้มแสบทรวงจากนั้นก็พูดต่อ
"เนื้อหาก็เหมือนเรื่องซิลเดอเรลล่าต้นฉบับแต่จะมีการดัดแปลงเนื้อหานิดหน่อย แล้วก็ไม่มีการพูดหรือการบรรยาย เราจะร้องเพลงกันอย่างเดียว!" โอ้โห! ความคิดเอมี่นี่เจ๋งไปเลย ว่าแต่ใครจะแสดงล่ะ
"ฉันคิดว่าพวกเราก็อยู่ ม.6 กันแล้ว งานนี้น่าจะเป็นงานใหญ่ครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะได้ขึ้นเวที…" อย่าบอกนะว่า
"นักแสดงก็คือพวกเราเอง" ห๊า!!! พวกเรางั้นเหรอ ทันทีที่เอมี่พูดจบ นักเรียนทั้งห้องก็เริ่มพูดคุยกัน มีเสียงดังอื้ออึงไปทั่ว พวกเขาจะต้องไม่ยอมรับแน่ๆคงไม่มีใครอยากขึ้นเวทีหรอก
"ส่วนนักแสดงชายฉันจะใช้วิธีเดียวกับนัท"
10 นาทีผ่านไป
"ฉันเห็นด้วย" เอ๋? ใครกันที่เห็นด้วย
"ฉันด้วย" O-O!
"ฉันก็ด้วย" OoO!!
"อืม ฉันด้วย" และอีกมากมาย OoO!!!! …สรุปแล้วเขาเห็นด้วยกันทั้งห้องเลยเหรอเนี่ย แม้กระทั่งยัยชะเอมเพื่อนรักตัวดีของฉันก็ยังเห็นด้วย มีฉันคนเดียวสินะที่ไม่ (อยาก) เห็นด้วยแต่ก็ต้องยอมเพราะมติเป็นเอกฉันท์นี่นา หวังว่าวันนี้คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วนะ
"ถ้าอย่างนั้นเราก็มาเลือกตัวแสดงกันนะ" เอมี่เลือกตัวแสดงนู่นนี่จนหมด เหลือแต่พระเอกกับนางเอก
"เอมี่! …พั้นช์ร้องเพลงเพราะนะ ฉันเคยได้ยิน" ใครเสนอชื่อฉันเนี่ย …หา!! ยัยชะเอมเพื่อนทรยศ เธอทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง ไม่นะ!!
"จริงเหรอพั้นช์" เอมี่หันมาส่งเสียงแหลมบาดตับให้ฉันพร้อมด้วยสายตาเฉียบคมกริบ ฉันไม่เคยแย่งแฟนเธอนะทำไมต้องมองฉันอย่างนั้นด้วยล่ะ T^T
"ไม่จริง!! ฉันร้องเพลงเห่ยจะตาย" ฉันรีบปฏิเสธพัลวัน
"แต่เธอได้คะแนนเต็มวิชาขับร้องนี่นา" ชะเอมอีกแล้วครับท่าน ยัยเพื่อนทรยศ!!
"พั้นช์เธอคิดจะไม่ช่วยงานของห้องเหรอ" เอมี่จ๋า~~เสียงเธอทะลุหลังคาโรงเรียนเร็วกว่ายิ่งกว่ายอดขายหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวันซะอีก เบาๆหน่อยไม่ได้รึไง
"เปล่า ฉันแค่…"
"แค่อะไร?"
"เถอะนะพั้นช์ เธออยู่ ม.6 แล้วนะ" ไม่ต้องมาพูดเลยยัยเพื่อนทรยศ โถ่เอ๊ย! แย่แล้วฉัน
"อืม ตกลง" ยอมตกลงไปเถอะ ก่อนที่ขี้หูฉันจะเนรเทศตัวเองออกมาเต้นต่อด้านนอก
"เย้!!!!~~~~~" นักเรียนทั้งห้องช่วยกันร้องยินดี บางคนร้องเพราะการวางแผนประสบความสำเร็จ บางคนร้องเพราะดีใจจะได้กลับบ้าน ส่วนยัยชะเอมร้องเพราะฉันตกลง ดีใจซะให้พอก่อนตายนะชะเอม หึๆ!
"เดี๋ยวทุกคน!! …แล้วพระเอกล่ะ" เพื่อนคนนึงในห้องพูดขึ้น
"เรื่องนั้นฉันจัดการเอง" เอมี่พูดไปด้วยก็กอดอกทำสายตากรุ้มกริ่มไปด้วย สาธุ! อย่าให้อะไรๆเลวร้ายไปกว่านี้เลยนะคะ
"ตกลงตามนี้นะ ทุกคนกลับบ้านได้จ้ะ ^^" เอมี่พูด แล้วก็โบกมือบ๊ายบายมาให้ฉัน
"วันนี้มันวันอะไรเนี่ย ทำไมฉันโชคร้ายขนาดนี้!!" พระเจ้าไม่เห็นใจฉันเลยเหรอ ฮือๆ ToT
"พั้นช์!/พั้นช์!" ใครเรียกฉันอีกล่ะเนี่ย ฉันพึ่งพ้นประตูโรงเรียนมา 2 ก้าวเองนะจะเรียกกลับไปรับชะตากรรมอีกรึไง ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ถ้าไม่เครียดฉันคงไม่เดินคอตกออกมาจากโรงเรียนแบบนี้หรอก ToT
"พั้นช์" มีคนเดินเข้ามาหาฉัน ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปดูเขา ชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติ DR เหรอ …
"เลโอ!!!"
"ใช่แล้วล่ะ ดีใจจังที่เธอจำฉันได้ ^^" ฮึ่ย! มาอยู่นี่ได้ยังไง หรือว่าเลโอคือคนที่เรียกฉันก่อนหน้านี้ แล้วทำไมฉันถึงได้กลิ่นปีศาจลอยมาจากด้านหลังฉันนะ …อย่าบอกนะว่า…
"ดีใจแล้วก็กลับไปสิ!" เสียงเย็นชาแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนอีกแล้ว…
"นายหนอนปีศาจ!" นายยังไม่กลับไปอีกเหรอ โอ้ไม่นะ! พระเจ้า! พิชชาอยากตาย!!!
"นายมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน!" เสียงของเลโอเรียบเฉยแต่ทำไมพอฟังแล้วขนลุกล่ะ
"ฉันจะไล่ใครจะทำไม!!" ความรุนแรงของน้ำเสียงดูได้จากจำนวนเครื่องหมายตกใจ (!)
"เอ่อคือว่า …ถ้าพวกนายมีเรื่องต้องคุยกัน ฉันซึ่งเป็นคนนอกกลับล่ะนะ" โบราณบอกว่ารักษาตัวรอดเป็นยอดดี
"ไม่ได้!!!" ทีอย่างนี้แล้วประสานเสียงกันเชียวนะ
"เธอต้องไปกับฉัน!!!" ไวน์จับข้อมือฉันเอาไว้
"ไม่ได้!!!" เลโอปัดมือของไวน์ออกแล้วดึงฉันเข้าไปหาเขาจนเราเกือบจะกอดกัน
อุ๊ย!!! เจ็บนะยะ เบาๆสิ ฉันร้องออกมาเบาๆ ไวน์ไม่พูดไม่ทำอะไร ได้แต่ยืนมองหน้าเลโอ สายตาของเขาก้าวร้าวและรุนแรงมากจนฉันกลัว ท่าทางของเลโอก็ไม่ได้แสดงอาการว่ากลัวไวน์แม้แต่น้อย เลโอยังจ้องไวน์อยู่แต่ก็ออกแรงดึงข้อมือฉันให้เดินไปตามแรงของเขา ฉันไม่ได้อยากไปกับเลโอแต่เขาบีบข้อมือฉันแรงมาก จนฉันเจ็บไปหมดแล้ว อีกมือนึงก็เอามาผลักหลังฉันให้เดินไปทั้งๆที่ฉันออกแรงขัดขืนแล้วนะ ถึงยังไงฉันก็ไม่กล้าร้องให้คนช่วยเพราะแค่นี้คนอื่นก็มองเราเยอะมากพอแล้ว…นี่ฉันต้องขึ้นรถของเลโอจริงๆเหรอเนี่ย ToT
"เดี๋ยว" ไวน์เดินมาจับไหล่เลโอเอาไว้ก่อนที่เราจะเดินไปถึงรถแค่นิดเดียว เกือบไปแล้วไหมล่ะ ทำไมไม่ตัดสินใจให้เร็วกว่านี้นะนายไวน์
เลโอไม่ได้พูดอะไรเขาปล่อยมือฉันออกแล้วหันกลับไปจ้องหน้าไวน์อีกครั้ง ผู้ชาย 2 คนนี้ดูดีทั้งคู่ ส่วนสูงก็เท่าๆกัน ความหล่อน่ารักและเท่ห์ก็เท่าๆกัน เอ๊ะ! ฉันพึ่งสังเกตว่าเลโอมีไฝเม็ดเล็กกระจิ๋วอยู่ที่ใต้ตาขวา มันไม่น่าเกลียดแต่ทำให้เขาดูเซ็กซี่ขึ้นมานิดนึงด้วยล่ะ
"นายจะเอายังไง" เลโอพูดขึ้น ฉันเห็นไวน์ยิ้มมุมปากด้วยล่ะ
"หึๆ! …ก็ให้พั้นช์ตัดสินสิ ฉันไม่ยอมให้พั้นช์ไปกับนายง่ายๆหรอกนะ" ไวน์ตอบ
"ตัดสินยังไง?" เลโอขมวดคิ้วเล็กน้อย เดี๋ยวแก่เร็วนะเลโอ (มันใช่เวลาไหม?)
"ตอบคำถาม!" ตอบคำถามเหรอ
"พั้นช์เธอเป็นคนถามนะ ใครตอบถูกก็ชนะไป" ให้ฉันตั้งคำถามเหรอ ไวน์หันมามองตาฉันเหมือนว่าเขาจะบอกอะไรฉันซักอย่าง
"ได้!! … 3 ข้อนะ" ฉันพูด เลโอหันมามองหน้าฉันเหมือนจะรู้ว่าไวน์ส่งสัญญาณบางอย่างมาให้ฉัน แต่เลโอนายไม่ต้องห่วงหรอกนะเพราะฉันก็ไม่รู้หรอกว่าไวน์ส่งสัญญาณอะไรมาให้
"ข้อแรก ฉันชอบเรียนวิชาอะไร?"
"ประวัติศาสตร์/ประวัติศาสตร์" เลโอกับไวน์ตอบพร้อมกัน
"ข้อนี้เสมอ" ฉันสรุป
"ข้อที่ 2 ฉันชอบดาราหรือนักร้องคนไหนบ้าง? บอกมาคนละ 2 ชื่อหรือ 2 วง"
"กอล์ฟ ไมค์" ไวน์ตอบ
"อันนี้ฉันนับเป็น 1 นะ" ฉันหันไปบอกไวน์ เขาขมวดคิ้วจนจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้ว ฉันทำอะไรผิดเหรอ? ทำไมต้องส่งสายตาเชือดเฉือนมาให้ฉันด้วย @-@*
"ดงบังชินกิกับจิโร่ ฟาเรนไฮต์" เลโอตอบ เขารู้ได้ไงเนี่ย ส่วนไวน์เงียบไปซักพัก
"คิบอม SJ" แล้วข้อนี้ฉันก็ต้องสรุปว่าเสมออีกเช่นกัน แล้วข้อสุดท้ายฉันจะถามอะไรดีนะ …ในที่สุดฉันก็เลือกที่จะถามว่า…
"ระหว่างสีฟ้ากับสีเขียวมะนาวฉันชอบสีไหนมากกว่ากัน?" ฉันถามออกไปแล้วข้อนี้จะเป็นข้อตัดสินแล้วสินะ บอกไว้ก่อนนะนายไวน์ว่า…ฉันไม่ได้โง่นะ…^^
"สีเขียวมะนาว" เลโอตอบด้วยเสียงที่เบาและเย็น เขาหันมามองหน้าฉัน ซึ่งฉันก็ทำได้แค่หลบตาเขาเท่านั้น
"สีฟ้า" ไวน์ตอบเบาๆแล้วก็หันมามองหน้าฉัน ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองไวน์ช้าๆ สายตาของเขาเหมือนต้องการจะบอกอะไรฉันซักอย่าง มันไม่ใช่การเอาชนะหรือว่าการบีบบังคับให้ฉันต้องเลือก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าฉันอบอุ่นและปลอดภัย …คำถามข้อนี้ ไม่ว่าจะตอบสีอะไรก็มีผลเหมือนกัน เพราะมันไม่ได้วัดกันที่คำตอบแต่วันที่ฉันต่างหากล่ะ
"ฉันชอบสีฟ้า…มากกว่า" ทันทีที่ฉันพูดจบสายตาของไวน์ก็เปลี่ยนไปเป็นประกาย
"โอ๊ย!!" เลโอกระชากแขนฉันอย่างแรงทำให้ตัวฉันโดนเหวี่ยงไปตามแรงกระชาก ฉันต้องละสายตาจากไวน์แล้วมามองหน้าเลโอแทน มือ 2 ข้างของเขาจับไหล่ฉันแน่นจนฉันเจ็บ
"ฉันเจ็บนะ!!" ฉันบอกออกไปอย่างนั้น แต่เลโอก็ไม่ยอมปล่อย นัยน์ตาของเขาดูแข็งกร้าวแต่ว่ากลับน่าสงสาร ฉันเห็นอะไรบางอย่างในตาสวยคู่นั้น
"ปล่อยเธอนะ!! แพ้ก็ยอมรับความจริงสิ!" หลังจากที่ไวน์พูดจบแววตาของเลโอก็เปลี่ยนไปกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้งจนน่ากลัว
"นายจำไว้นะไวน์ ฉันไม่ยอมแพ้นายแน่!" ถึงจะไม่ใช่เสียงดังมากนักแต่ฉันกลับได้ยินมันชัดเจน ไวน์ก็คงได้ยินเหมือนกัน เลโอปล่อยมือจากไหล่ฉันแล้วเขาก็เดินไปขึ้นรถและขับออกไป
"ฮัลโหล~~~"
"พี่พั้นช์เหรอคะ" เสียงสดใสของนุชดังมาตามสัญญาณโทรศัพท์
"ใช่จ้ะ นุชวันนี้พี่ไม่เข้าร้านนะ บอกพี่ส้มโอว่าฝากดูร้านด้วยอย่าลืมปิดน้ำปิดไฟล่ะ"
"เจ้าค้า~~~~" นุชทำเสียงยาน เดี๋ยวนี้หัดล้อเลียนพี่เหรอ
"พี่พั้นช์ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ฟังเสียงดูเหนื่อยๆนะคะ"
"ก็เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ" เหนื่อยใจจ้ะ =-=^
"พี่พั้นช์พักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวนุชจะบอกพี่ส้มโอให้ ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"จ้า บาย"
"เฮ้อ~~~~"
"นี่ป้า แค่นี้ยังแก่ไม่พออีกเหรอ ถึงได้มานั่งถอนหายใจเพิ่มความแก่อยู่ตรงนี้น่ะ"
"หุบปากไปเลย" ฉันเหนื่อยนะ นายอย่ามากวนฉันตอนนี้ได้ไหม
"เดี๋ยวฉันมานะ" ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนขนาดเล็กของโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง เวลา 6 โมงเย็นแบบนี้คงไม่มีใครอยู่แล้วเพราะเด็กอนุบาลจะเลิกเรียนตั้งแต่บ่าย 2 กว่าๆ ฉันเคยเรียนที่นี่มาก่อนเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว เวลาฉันไม่สบายใจหรือว่าผ่านเรื่องไม่ดีมาฉันจะแอบมานั่งที่นี่บ่อยๆ สวนหย่อมนี่อยู่ส่วนหลังของโรงเรียนมีตึกเรียนบังด้านหน้าอยู่ เวลามาฉันจะเดินอ้อมมาทางด้านข้างเลียบรั้วของโรงเรียนและใช้วิธีปีนรั้วด้านข้างเข้ามา ก็รั้วที่นี่สูงแค่เอวฉันเองนะ การมาที่นี่ทำให้ฉันนึกถึงพ่อกับแม่ ฉันมักจะมาปรับทุกข์ให้ท่านฟังเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ว่าฉันไม่ได้มาคนเดียวเพราะมีนายหนอนชาเขียวตามมาด้วย! ทั้งๆที่สัญญาแล้วว่าจะไม่เรียกฉันว่าป้าแต่ก็ยังเรียก ฉันก็เลยเรียกหมอนั่นว่าหนอนชาเขียวตามเดิมสลับกับหนอนปีศาจ ^^ พอคิดถึงหมอนี่อารมณ์ก็ดีขึ้นมานิดนึง
"กลับมาแล้ว!!! ^o^" นายไวน์ออกไปซื้ออะไรมาเต็มมือเลย
"มาช่วยกันหน่อยสิ!" หมอนั่นตะโกนเข้ามาทำให้ฉันต้องเดินไปช่วยถือของ เขาจะได้ปีนเข้ามาได้สะดวกๆ
"นายซื้ออะไรมาเยอะแยะ"
"ของกินไง นี่ก็เย็นแล้วนะ เธอไม่หิวเหรอ?"
"ก็… จ๊อกๆ~~~ กรอกๆ แกรกๆ~~~" ทำไมต้องมาร้องตอนนี้ด้วยนะ ขายหน้าชะมัดเลย
"เธอปฏิเสธว่าไม่หิวไม่ทันแล้วล่ะ เพราะท้องเธอมันร้องออกมาซะก่อน ฮะๆ ฮ่าๆ~~"
จะขำอีกนานไหม? ฉันส่งสายตาอาฆาตไปหมอนั่นทำให้เขาหยุดหัวเราะทันที เดี๋ยวแม่กินหัวแทนข้าวซะนี่ ~o~!!
"นั่งลงสิ" ตอนนี้เขานั่งลงกับพื้นหญ้า ส่วนฉันยืนเท้าสะเอวอยู่
"ไม่นั่ง!"
"ฉันบอกให้นั่ง ฉันเมื่อยคอที่จะต้องเงยหน้าคุยกับเธอนะ!!"
"…………"
"บอกให้นั่ง! อย่ามายืนค้ำหัวฉัน"
"ใครบอกว่าฉันยืนค้ำหัวนาย ถ้าค้ำหัวมันต้องแบบนี้ต่างหากล่ะ" ฉันเอาแขนไปวางบนหัวเขาแล้วก็เอาเท้าไขว้กัน อิอิ ^^ สบายเหมือนกันแฮะ
"เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ!"
"ไม่! ^o^ ฮะๆ ฮ่า …กรี๊ดด!!! … อุ๊บ!"
(OoO)! ฉัน
(O-O)! ไวน์
ตอนนี้ฉัน…กำลังนอนทับตัวนายไวน์อยู่ ส่วนปากของฉันก็…อยู่บนแก้มของเขาน่ะสิ เพราะว่าเขาเอามือดึงแขนฉันให้นั่งลงโดยที่เท้าฉันไขว้กันอยู่ก็เลยล้มลงแล้วก็…
"อ๊าย!! ไอ้บ้า!!" ทันที่รู้สึกตัวฉันก็รีบสปริงตัวขึ้นนั่งอย่างเร็ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันเอามือจับหน้าตัวเองเอาไว้ ฉันรู้สึกร้อนที่ใบหน้า หัวใจเต้นตูมตาม!!! เหมือนกลองสะบัดชัยเลยล่ะ (เว่อร์)
[ ไวน์ : Talk ]
ตอนนี้หน้าผมชาไปหมด มือไม้ก็สั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ผมจูบผู้หญิงก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่นา แล้วทำไมแค่ยัยป้าหฤโหดจุ๊บแก้มผมแค่นี้ ผมต้อง…เขินด้วย ถึงยังไงผมก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันนะ ตอนนี้ผมบอกได้คำเดียวว่า…ผมมีความสุข ^^ (ทะลึ่งไปพระเอกเรา)
"นี่ป้า"
"………."
"ป้า"
"………."
"ป้า!! มัวแต่เขินอยู่นั่นแหละ กลับบ้านได้แล้ว"
"หา! อะไรนะ กลับบ้านเหรอ ไปสิไป" ดูท่ายัยนี่จะเพี้ยนไปแล้วมั้ง ทำท่าเหลอหลา ดูป้ำๆเป๋อๆชอบกล เชื้อเอ๋อเข้าครอบงำมั้ง…
"ฉันจะเดินไปส่งนะ" ยัยป้าไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าเท่านั้น (_ _)(-_-)(_ _) ดูแล้วตลกจัง เราเดินมาตามฟุตบาท อพาร์ทเม้นท์ของพั้นช์อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักเพราะมันอยู่หลังโรงเรียนผมเอง เดินเข้าซอยไปนิดนึงก็ถึงแล้วล่ะ
"ถามอะไรหน่อยสิ"
"ถามอะไร?" เดินมาเกือบ 10 นาที นี่เป็นประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากป้าเลยนะ
"วันนี้ทำไมเธอถึงเลือกสีฟ้าล่ะ"
"ก็ฉันชอบสีฟ้า"
"แล้วเธอไม่ชอบสีเขียวมะนาวเหรอ?"
"ชอบ!" เธอหยุดไปซักพักแล้วก็พูดต่อ
"จริงๆแล้วฉันก็เกือบเลือกสีเขียวมะนาวเหมือนกันนะ"
"หมายความว่าไง?!!" แล้วทำไมต้องอารมณ์เสียด้วยนะ
"นายรู้ไหมว่าสีเขียวมะนาวไม่ได้ดูสวยสดใสเสมอไปหรอกนะ …บางทีมันก็ดูน่าสงสารได้เหมือนกัน"
"ฉันไม่เข้าใจ"
"นายอาจจะไม่เข้าใจนะ…" เธอพูดโดยมองทางไปข้างหน้า
"สีเขียวมะนาวเกิดจากสีเขียวผสมกับสีเหลืองใช่รึเปล่าล่ะ ดูภายนอกแล้ว มันผสมเข้ากันจนออกมาสวยมากๆ แต่ถ้านายมองให้ดีนายจะเห็นว่าสีเหลืองที่ซ่อนอยู่ในนั้นมีความเศร้าแฝงอยู่"
"ฉันก็ยังงงอยู่ดี @-@^… แล้วสีฟ้าล่ะ ทำไมเธอเลือกสีฟ้า ไม่ใช่เพราะชอบอย่างเดียวใช่ไหม?"
"อืม ไม่ใช่ แต่เพราะ…เวลาฉันมองสีฟ้าแล้ว ฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย สีฟ้าไม่ใช่แค่สีที่สดใสไปวันๆแต่ลึกๆแล้วกลับดูจริงจังและมุ่งมั่นได้เหมือนกัน" ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่คำตอบของเธอทำให้ผมรู้สึกดีและมีความสุขมากๆเลย
"ส่งฉันแค่นี้แหละ"
"อืม ฝันดีนะ"
"อื้ม ^^" พั้นช์เดินเข้าอพาร์ทเม้นท์ไป ผมรอจนเธอเดินขึ้นบันไดไปแล้วจึงหันหลังกลับ ถึงแม้ว่าเวลาที่ผมรู้จักกับเธอจะยังไม่นานแต่ผมก็รู้สึกว่าพั้นช์ไม่เหมือนคนอื่น ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยเจอมา ผมชักจะชอบเธอซะแล้วสิ ^^
"นี่นาย" ใครเรียกวะ?
"ฉันเอง หึ!" เขาหัวเราะในลำคอ เขาที่พึ่งจะเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
"เลโอ!"
"ตกใจมากเลยเหรอที่เห็นหน้าฉัน"
"นายมีอะไร"
"ไม่มีอะไรหรอก …แค่จะมาย้ำให้ชัดๆว่า ฉันไม่ปล่อยพั้นช์ให้นายง่ายๆแน่"
"เช่นกัน!"
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!" หมอนั่นพูดจบแล้วก็เดินไปขึ้นรถคันเดิมกับเมื่อตอนเย็น ผมมองรถหมอนั่นจนลับตาไป มันจะเอายังไงกับผมกันแน่นะ สงสัยเรื่องที่เบียร์ไปสืบมาจะเป็นเรื่องจริง
เมื่ออาทิตย์ก่อนไอ้เบียร์มาบอกพวกผมว่ามีนักเรียนห้อง S เอกภาษาสเปน 4 คนต้องการจะแข่งกับกลุ่ม 4 Spy ของผมในทุกๆเรื่อง ส่วนเหตุผลของพวกนั้นไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร งานนี้ไอ้เบียร์ลงมือสืบประวัติด้วยตัวของมันเองแสดงว่าพวกนี้ไม่ธรรมดา
...............................................................
writer : ตอนนี้ยาว อลังการมากเลย อย่าพึ่งขี้เกียจอ่านกันนะคะ ^^ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
คอมเม้นท์ไหนที่ต้องการให้ writer ตอบเม้นก็บอกกันได้นะคะ >O<!
พรุ่งนี้จะอัพตอนที่ 4 ให้นะคะ
ความคิดเห็น