คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Pink Spy : EP2
2
"ในทุกๆปีนักเรียนม.6 จะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้และปีนี้ก็เช่นกันซึ่งครูคิดว่าพวกเธอที่เรียนมี่นี่มานานน่าจะรู้ดีแต่เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน ...ครูจะแจ้งรายละเอียดอีกครั้งนะ งานนี้จะจัดเป็นเวลา 1 สัปดาห์นะจ๊ะและจะแบ่งออกเป็น 5 ฝ่ายคือ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ฝ่ายอาหารและเครื่องดื่ม ฝ่ายวิชาการ ฝ่ายการจัดการและฝ่ายการแสดง โรงเรียนของเรามีม.6 ทั้งหมด 5 ห้องซึ่งก็พอดีกับพวกเธอ เราจะใช้วิธีในการจับฉลากเพื่อเลือกฝ่ายที่จะต้องรับผิดชอบ"
ฉันควรจะภาวนาให้ได้ฝ่ายไหนดีล่ะ เท่าที่ฟังรุ่นพี่เล่าให้ฟังไม่ว่าฝ่ายไหนก็หนักทั้งนั้น ฝ่ายแรกประชาสัมพันธ์ โรงเรียนของเราเปิดให้คนนอกเข้าร่วมด้วยดังนั้นการประชาสัมพันธ์จึงเป็นหน้าที่ของฝ่ายนี้ รวมทั้งการประชาสัมพันธ์ภายในโรงเรียนด้วยนะ ตั้งแต่แจกใบปลิว เสียงตามสายหรืออะไรก็ตาม แล้วต้องทำหน้าที่เสียงตามสายตลอดอาทิตย์อีกด้วย
ฝ่ายที่ 2 หนักที่สุดเลยก็ว่าได้ ฝ่ายอาหารและเครื่องดื่มต้องรับผิดชอบอาหารการกินของทุกคนในงานตลอดทั้งสัปดาห์ นอกจากบริการน้ำให้ผู้ปกครองแล้วยังต้องจัดบูธขายอาหารที่เป็นธรรมเนียมของโรงเรียนอีกด้วย พูดง่ายๆก็คือรับผิดชอบทั้งของฟรีและของขาย
ฝ่ายที่ 3 ฝ่ายวิชาการ ฟังชื่อฝ่ายแล้วรู้สึกยากแต่เปล่าเลย(ถ้าเทียบกับฝ่ายอื่น)แค่รวบรวมผลงานของนักเรียนทั้งโรงเรียนแล้วเอามาจัดนิทรรศการ จะเหนื่อยเฉพาะวันแรกแต่เมื่อไหร่ที่จัดนิทรรศการจบ ในวันงานก็รอแค่ให้คนอื่นมาชมเท่านั้นเอง(จะว่าไปก็หนักเหมือนกันนะเนี่ย)
ฝ่ายที่ 4 ฝ่ายการจัดการ ฝ่ายนี้เน้นความถึก ทน เพราะงานส่วนใหญ่คือเรื่องสถานที่และการประสานงานเรื่องฝ่ายต่างๆ ต้องวิ่งไปวิ่งมาทั้งวัน ขนเต็นท์ ขนไม้ ขมซุ้มนั่นแหละคืองานหลัก
ฝ่ายที่ 5 ฝ่ายการแสดง ฝ่ายนี้งานตรงกับชื่อคือจัดการแสดงบนเวทีกลางตลอดทั้งสัปดาห์ ใช้หน้าตาบวกความสามารถล้วนๆ ที่แน่ๆคือฉันไม่ขออยู่ฝ่ายนี้นะ!!
"พิชชา! นี่ของเธอ"
"คะ?" อะไร??
"เธอรับผิดชอบฝ่ายการแสดงจ้ะ"
"อะไรนะคะ!!!" OoO!!!ไม่จริงอ่ะ ฉันต้องฝันกลางวันอยู่แน่ๆ
"ม.6 ห้อง A รับผิดชอบฝ่ายการแสดงจ้ะ. . .ก็เธอมัวแต่นั่งเหม่อ ถอนหายใจเฮ้อ ฮ้าอยู่คนอื่นเขาก็เลือกกันไปหมดแล้ว" อะไรกันเนี่ย ไม่ยุติธรรมเลย T-T
"ก็ได้ค่ะ" TT
"ดีจ้ะ ^^ แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว งานจะเริ่มในอีก 2 สัปดาห์นะ" อาจารย์สั่งทิ้งท้าย ฝ่ายการแสดงเหรอ ฉันควรจะลาออกจากการเป็นหัวหน้าดีไหมนะ เฮ้อ~~~ กรรมของช้านนน~~~
หลังจากที่ฉันชี้แจงรายละเอียดต่างๆให้เพื่อนๆในห้องฟังปุ๊บ ทุกคนก็ร้องเฮทันที ดีใจนักหรือไงที่ได้อยู่ฝ่ายการแสดง บางคนบอกว่าดีจังจะได้แต่งตัวสวยๆ บางคนบอกว่าตรงกับความสามารถตัวเอง คงมีแต่ฉันที่เสียใจล่ะมั้ง
"ดีจังเลยนะ ที่ได้ฝ่ายการแสดง" ชะเอมก็อีกคนเหรอเนี่ย
"ดีตรงไหนล่ะ น่าเบื่อจะตาย" _ _**
"ก็ดีกว่าไปหามเวที ดีกว่าหัวหมุนกับเอกสาร ดีกว่าเสียงแหบเสียงแห้งหั่วปั่น แล้วก็ดีกว่าหน้ามันหัวฟูอยู่หน้าเตาด้วย" ที่ยัยนี่พูดก็ดูมีเหตุผลนะ แล้วเราจะแสดงอะไรกันดีล่ะ
"พั้นช์"
"ว่าไงเอมี่" เอมี่สาวสวยเซ็กซี่ประจำห้อง มีดีกรีเป็นรองอันดับ 1 สาวหน้าใสประจำโรงเรียนเลยนะ! มีหนุ่มๆมารุมตอม เอ๊ย! รุมจีบกันให้พรึ่บ!!! ยิ่งกว่าอั้ม พัชราภา มาเปิดคอนเสิร์ตซะอีก (เว่อร์ซะ แล้วอั้มเขาร้องเพลงด้วยเหรอยะ ...ยัยนี่มั่ว!)
"ฉันขอคิดเรื่องการแสดงนะ งานประจำปีปีนี้ฉันรอมาตั้ง 5 ปี งานนี้ฉันขอนะ" ยัยเอมี่ทำท่าอ้อนสุดฤทธิ์ เสียใจย่ะฉันไม่ใช่ผู้ชาย แต่ถึงไม่ใช่ก็ยอมล่ะเพราะฉันไม่ถนัดนี่นา
"อืมก็ได้ ฉันไม่ค่อยถนัดการแสดงพอดีเลย" ฉันตอบยิ้มๆ
"จ้า ^^ ทุกคนฟังฉันนะ…" พอฉันอนุญาตปุ๊บ ยัยเอมี่ก็จัดการแบ่งงาน (วางก้าม) ทันที แล้วหน้าที่ของฉันก็คือดูแลความเรียบร้อยภาพรวม จัดการของบประมาณ พูดง่ายๆคืออำนวยความสะดวก ก็ดีเหมือนกันไม่เหนื่อยมาก
วันนี้ทั้งวันฉันไม่เห็นว่านักเรียนคนไหนในโรงเรียนจะสนใจเรียนซักคน นี่พวกเขาให้ความสำคัญกับงานประจำปีขนาดนี้เลยเหรอ … 5 โมงแล้วเหรอ ทำไมวันนี้เวลาผ่านไปเร็วจัง
"เอมี่"
"ว่าไง?"
"ฉันกลับก่อนนะ" ฉันพูดกับเอมี่กำลังนั่งประชุมหัวเราะคิกคักทำหน้าฝันหวานอยู่กับเพื่อนฝูงของเธอที่ม้านั่งใกล้ๆกับลานกิจกรรมที่อยู่ส่วนหน้าของโรงเรียน
"อืม" ยัยนั่นหันมาพยักหน้านิดๆ แล้วก็หันกลับไปคุยต่อ ดูท่ายัยนี่จะเป็นเอามาก
ฉันจะบรรยายบรรยากาศของโรงเรียนฉันให้ฟังละกันนะ เริ่มจากรั้วโรงเรียนเป็นรั้วสีเงินสูงมาก ดูหรูหราชะมัด เดินเข้ามาในโรงเรียนจะเจออาคาร 2 หลังอยู่ตรงหน้ามีทางเชื่อมถึงกันที่ชั้น 2 ทางซ้ายคืออาคารเรียนศิลปะ ทางขวาคืออาคารอำนวยการ เดินลอดทางเชื่อมไปจะเจอลานกว้างเป็นลานกิจกรรมของโรงเรียนเอาไว้จัดซุ้ม จัดการแสดงเวลามีงาน ด้านซ้ายเป็นอาคารเรียน 1 สูง 7 ชั้นของนักเรียนม.ปลาย ด้านขวาเป็นอาคารเรียน 2 สูง 6 ชั้นของม.ต้น สาเหตุที่ตึกม.ปลายสูงกว่าม.ต้นเพราะว่าที่ตึกนี้มีห้องเก็บสารเคมีกับห้องแล็บใหญ่อยู่ด้วย แล้วตรงหน้าก็คือศูนย์อาหารของโรงเรียน ชั้น 2 กับชั้น 3 ของศูนย์อาหารเป็นโรงยิม ชั้น 2 สำหรับกีฬาทั่วไปเช่นบาสฯ แบตฯ ส่วนชั้น 3 จะติดกระจกใสกั้นห้อง 4 ห้องปูเบาะ 2 ห้องสำหรับเรียนเทควันโด,คาราเต้ ส่วนอีก 2 ห้องสำหรับเรียนเต้นทุกประเภท นอกจากนั้นยังมีสระว่ายน้ำอยู่ที่ดาดฟ้าอาคารศูนย์กีฬาอีกด้วย ถ้าเดินเลยศูนย์อาหารไปจะเจอตึกชั้นเดียวเป็นตึกคหกรรมกว้างมากทีเดียว
ตอนนี้ฉันกำลังเดินออกจากโรงเรียนแถวนี้มีแต่โรงเรียนเต็มไปหมด ถ้ายึดโรงเรียนฉันเป็นศูนย์กลางแล้วล่ะก็เดินไปทางซ้ายประมาณ 1 กิโลเมตรข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามก็จะถึงโรงเรียนสหศึกษาที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาของนักเรียน ที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็ค ไม่เพียงแต่หน้าตาดีเท่านั้นนะยังฉลาดอีกด้วย! ^^ ข้ามถนนกลับมาเดินต่ออีก 1 กิโลกว่าๆก็จะเจอโรงเรียนนานาชาติ DR ที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องความรวย ความหยิ่งยโสและความโอ้อวดไม่น่าคบเลยจริงๆ ><!
"นี่เธอ" เสียงใคร??
"เธอคนที่ผมสีน้ำตาลคนนั้นนั่นแหละ" ฉันก็ผมสีน้ำตาลนี่นา
"โอ๊ะ!" แอบสะดุ้ง
"^-^" หมอนี่เป็นใครมาจับแขนฉันทำไมเนี่ย!! อ้าว!!! ยังจะมายิ้มอีก
"นี่นายปล่อยแขนฉันนะ" ใจยังเย็นอยู่
"ไม่ปล่อย …ฉันชื่อเลโอนะ เธอล่ะ?"
"ไม่บอก!"
"ถ้าไม่บอกฉันก็ไม่ปล่อย" อยากตายหรือไง รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว
"นี่!!! บอกให้ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย ฮะ!" ทำบ้าอะไรของนาย หมอนี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมาก มากจนเรากำลังจะ…
"ทำบ้าอะไรของนาย" ลดเดซิเบลลงมานิด รู้สึกว่าตัวเองกำลังตื่นเต้น ก็หน้าใกล้กันซะขนาดนี้ ไม่ตื่นเต้นยังไงไหว หมอนี่หล่อดีแฮะ~~ (อย่าหื่น!)
"ถ้าเธอร้องฉันจะ…" เอาไงดีล่ะ ฉันก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ ตอนนี้หลังชนฝาซะด้วยสิ
"เฮ้ย!! …ฝนตก" อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ฝนดันตกลงมาได้กรรมของฉันจริงๆ นึกว่าวันนี้เป็นวันดีของฉันซะอีก โถ่~~~ _ _* (นึกว่าเสียดาย)
"มานี่!" เฮ้! จะลากฉันไปไหนเนี่ย ผู้ชายคนนี้แรงเยอะชะมัดเลยฉันหยุดเขาไม่ได้เลย!!!
"จะไปไหน …เอ๋? โรงเรียนนานาชาติ DR นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?"
"หลบฝน" ห๊ะ!!!
"อะไรนะ!!" กว่าจะมาถึงที่นี่ฉันก็เปียกหมดแล้ว แล้วจะหลบฝนเพื่อ???… หน้าตาหล่อแต่สมองกลวง น่าขำจริงๆ
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ป้ายรถเมล์ใกล้จะถึงทางเข้าโรงเรียนนานาชาติ DR โดยมีผู้ชายยืนอยู่ข้างๆฉัน 1 คน ก็คนที่ลากฉันมานั่นแหละ ตอนนี้เขาก็เปียกฝนไปไม่ต่างจากฉันหรอก จะว่าไปแล้วเขาก็เป็นคนที่หน้าตาดีมากคนหนึ่งเลยล่ะ ผมสีบลอนออกครีมส้มหน่อยๆเสยเปิดหน้าผาก ผิวขาว ปากสีส้มอ่อนๆแอบอมสีชมพูน่ารักดี โห!!~~สูงกว่าฉันมากทีเดียวพอๆกับนายหนอนชาเขียวล่ะมั้ง ...แล้วฉันจะไปนึกถึงนายนั่นทำไมนะ
"หยุดมองฉันได้แล้ว" O-O!
"หา! นายว่าไงนะ"
"ฉันบอกว่าหยุดมองฉันได้แล้ว" เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาหาฉันช้าๆ จะทำอะไรคนเยอะแยะ (ทะลึ่งแล้วยัยพั้นช์) ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบอีกแล้ว ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งรู้ว่าเขาหน้าใสขนาดไหนและในขณะเดียวกันใบหน้าของเขาก็เปล่งความเจ้าชู้ออกมามากมายเหมือนกัน _ _! ไม่เข้าใจ ทำไมคนหล่อต้องเจ้าชู้อยู่เรื่อยเลย!
"เอาหน้าออกไปได้ไหม?" ฉันพูดเสียงเรียบ เขาเอาหน้า (หล่อๆ) ออกไปแต่โดยดี แล้วก็ถอดเสื้อนอกที่เป็นสูทของโรงเรียนนานาชาติ DR ออก เขาเป็นนักเรียนที่นี่สินะ
"เอาไปใส่ไว้จะได้ไม่หนาว แล้วอีกอย่างฉันยังไม่อยากรู้ตอนนี้ว่าเธอใส่ชุดชั้นในสีอะไรอยู่" จะบ้าเหรอ ฉันใส่เสื้อซับในย่ะ แต่ถึงยังไงมันก็สีขาวอยู่ดี เชอะ! รับก็ได้เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจหรอกนะ ว่าแต่เสื้อสูทสีเทาตัวนี้ก็สวยดีนะ
"ฝนหยุดแล้วฉันกลับล่ะ" ฉันรีบก้าวออกมาแต่ว่าถูกดึงแขนกลับไป (อย่างแรง)
"โอ๊ย!! เจ็บนะ!"
"ใครใช้ให้เธอทิ้งฉัน"
"พูดอะไร ใครทิ้งนาย เราไม่รู้จักกันจำไม่ได้เหรอ"
"ถูกต้อง เราไม่รู้จักกันเพราะฉะนั้นเราต้องทำความรู้จักกัน ไม่อย่างนั้นเธอก็ห้ามกลับบ้าน" พูดไม่รู้เรื่องแฮะ ตอนนี้ฉันกับเขาอยู่ในสภาพลากกันไปลากกันมา คนอื่นๆคงคิดว่าพวกมันจะเอายังไงกันแน่ เริ่มมีคนสนใจเยอะขึ้นเรื่อยๆด้วย
"ฉันอายคนนะ!" ทำเสียงเข้มใส่ซะเลย
"อายก็อยู่นิ่งๆสิ" ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนไปได้
"ตกลง!" หมอนี่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะแนะนำตัว หลังจากยืนคิด(แผนการ)อยู่ซักพัก มันต้องใช้เวลา รอให้ตายใจซักแป๊บแล้วค่อยชิ่ง
"...ฉันชื่อ…" เขายอมปล่อยแขนฉันแล้ว ตอนนี้ล่ะ!!
ปี๊นนน !!! ~~~~~~ กรี๊ดดด!!!! ~~~~~
ฉันตัดสินใจวิ่งหนีออกมาตอนที่เขาเผลอและกำลังตั้งใจฟังชื่อฉันอยู่ แต่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนอากาศเพราะก่อนหน้านี้ไม่ถึง 1 นาทีฉันเห็นรถคันหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็ว เร็วมาก ...ตอนนี้ฉันคงนั่งอยู่บนสวรรค์หรือไม่ก็กำลังนั่งอยู่ในกระทะทองแดงแหงๆเลย ฉันถูกรถชนแล้วสินะ TOT หนูจะได้ไปเจอคุณแม่กับคุณพ่อแล้วนะคะ TT
"เธอ เธอ…" ฉันได้ยินเสียงคนพูดด้วยนะ ในนรกเขาพูดภาษาคนด้วยเหรอ?
"เฮ้ย!! ยัยป้าสตอฯ" เอ๊ะ! ชื่อนี้ฉันคุ้นๆหูนะ เคยได้ยินที่ไหน …นายหนอนชาเขียว!!! บังอาจตามมาหลอกหลอนกันถึงในนรกเลยเหรอเนี่ย!!!
"ป้า!! …ลืมตาสิ!" ใช่ ฉันหลับตาอยู่นี่นา ที่ฉันไม่ลืมตาเพราะฉันไม่อยากเห็นกระทะทองแดงนี่! เอาวะ!! ลืมตาก็ลืมตา ท่านยมบาลจะน่ากลัวรึเปล่านะ >o<
"ลืมตาสิป้า" ไม่ต้องทำเสียงเหนื่อยใจก็ได้มั้ง
"…นายหนอนชาเขียว เกิดอะไรขึ้น!!!" ฉันกำลังมองไปรอบๆ ทุกคนกำลังนิ่งและอึ้งรวมทั้งผู้ชายบ้าที่ทำให้ฉันวิ่งหนีเขาจนรถเกือบชนด้วย …เกือบชนแสดงว่าไม่ได้ชน ฉันยังไม่ตายเหรอ?!!!
"ก็ป้าวิ่งทะเล่อทะล่าออกมากลางถนน จนฉันเกือบขับรถชนป้าน่ะสิ…"
"เย้!! ~~~~~" ฉันยังไม่ตาย 555+ อิอิ /^O^/ ดีใจจังเลย ฮูเล่ๆ~~ ฮุล่าๆ~~~ โว้ววว~~~~
"อ้าวเฮ้ย!~ แล้วมากอดฉันทำไมเนี่ย ไม่ต้องดีใจมากขนาดนั้นก็ได้"
"ก็คนมันดีใจนี่…" หา! ฉันกำลังอยู่ในท่ากอดคอนายหนอนชาเขียวอยู่และนายนั่นก็เอามือโอบเอวฉันอยู่เหมือน…
"ปล่อยฉันนะ!!"
"เธอกอดฉันก่อนนะ" อ๋อเหรอ? ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย (ทำเป็นรู้เรื่องอีก _ _!)
"เธอหนีอะไรมา"
"ก็หนี…"
"เธอ!" ไม่เรียกเปล่า ยังกระชากแขนฉันอีก ไอ้หมอนี่ไม่บ้าอย่างเดียวยังซาดิตส์ด้วย จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนที่ฉันหนีมา พอหายอึ้งก็ตามมาฉุดเลยนะ
"ปล่อยฉันนะ!"
"นายเป็นใคร?" นายหนอนที่งงอยู่นานพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนหน้ามองหน้าผู้ชายคนนั้นรู้สึกว่าจะชื่อ ...ชื่อ...เลโอ
"ฉันชื่อเลโอ ยัยนี่เป็นแฟนฉัน เราทะเลาะกันนิดหน่อย" เฮ้ย!! เอาอะไรมาพูดยะ ใครเป็นแฟนนาย ทำหน้าเนียนซะด้วย เอาไปเลยออสก้า!
"จะบ้าเหรอ ฉันไม่รู้จักนายนะจะเป็นแฟนกันได้ยังไง" ฉันรีบเถียงทันทีเลย
"อีกเดี๋ยวก็เป็นเอง" พูดกับฉันแต่มองหน้านายหนอนชาเขียวเนี่ยนะ!
"เธอบอกว่าไม่รู้จักนาย ยังจะหน้าด้านอยู่อีกเหรอ?!! ถ้าเป็นฉันคงวิ่งกลับบ้านไปแล้วล่ะ!" นายหนอนชาเขียวดึงมือฉันให้ลุกขึ้นแล้วก็พาฉันไปที่รถ ฉันแอบหันไปดูหน้านายเลโอ แว้บ! นึงฉันรู้สึกเหมือนเขาจะกำลังโกรธมาก ถ้าฉันมีตาทิพย์ต้องเห็นควันสีแดงพุ่งออกจากหูแน่ๆเลย อิอิ ^^
"ยิ้มอะไร"
"เปล่า ^^"
"ไม่คิดจะขอบใจฉันเลยเหรอ"
"อ้อ! ขอบใจนะ ^o^" มองหน้าทำไมยะ ฉันยิ้มสวยล่ะสิ
"จะไปไหน? จะไปส่ง"
"ไปร้านเบเกอรี่"
"งั้นเดินไปก็ได้" ก็ใช่น่ะสิ อยู่ใกล้แค่นี้เดินต่อไปอีก 100 เมตรก็ถึงแล้ว ฉันหันกลับไปมองเลโออีกครั้ง ถึงระยะห่างจะไกลพอสมควร แต่ฉันรู้สึกได้นะว่าเลโอกำลังจ้องมาทางนี้ ไม่ใช่สิกำลังจ้องไวน์อยู่ต่างหากล่ะ เพราะสายตาที่เขามองมาทำให้ฉันคิดว่า ถ้าเลโอเหาะได้ล่ะก็ นายหนอนชาเขียวคงโดนกัดหูไม่ก็โดนงับหัวกระจุยไปแล้วล่ะ
"มองอะไร?" หืม! นายรู้ได้ยังไงว่าฉันหันไปมองข้างหลังทั้งๆที่นายเดินนำหน้าฉันไป 2 ก้าว แถมยังไม่หันมามองหน้าฉันอีก
"เปล่าซักหน่อย" โกหกแบบติดสปีด
"เธอเป็นห่วงไอ้เลโอเหรอ?"
"ไม่ใช่นะ!!" แก้ตัวติดสปีดกว่า แซงหน้าคำโกหกเมื่อกี๊ไปเลย
"ร้อนตัวล่ะสิ"
"ไปกันใหญ่แล้ว!! ฉันไม่รู้จักหมอนั่นแล้วก็ไม่อยากรู้จักด้วย!!! …ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงว่าฉันหันกลับไปมองเขา"
"ก็เธอเดินช้าไป 2 ก้าว การที่เธอหันหลังมันทำให้ช่วงก้าวเท้าของเธอช้าลง" พูดซะวิชาการเลย รู้สึกเหมือนหมอนี่มันฉลาด เอ๊ะ! หรือว่าฉันโง่กันแน่
"เธอโง่!!"
"เฮ้ย!! นายพูดว่าไงนะ มาอ่านใจฉันได้ยังไง" มันเก่งเกินไปแล้วนะ!!! ><!
"ขอบใจนะที่ชมว่าฉันเก่ง"
"OoO!"
"เลิกทำหน้าตลกแบบนั้นเถอะ มันไม่เข้ากับหน้าป้าๆของเธอหรอกนะ"
"นี่!!!"
"ถึงร้านแล้วล่ะ" เอ๋? ถึงแล้วเหรอ? …อ้าวเฮ้ย!! เดินเข้าไปก่อนยังจะปิดประตูใส่ฉันอีก
"เจ็บนะ!!" ฮึ่ย! ทำเป็นไม่สนใจเหรอ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย เคยได้ยินไหม Lady first !!!
"นั่งสิ ยืนเต้นท่าลิงอยู่ได้ ไม่อายเด็กในร้านเหรอ" พูดแบบนี้ไม่อยากตายดีใช่ไหม />O</
"ย้ากก!!!~~~~ …"
"พี่พั้นช์สวัสดีค่ะ" แป่ว!! ยัยเปี้ยวถ้าเธอมาช้ากว่านี้ซัก 2 วินาที ฉันสับหัวนายหนอนชาเขียวหลุดไปแล้วก็ได้นะ!
"หวัดดีจ้ะ เปี้ยว~~" กร่อด~~ กร่อด~~ ตอนนี้ฉันกัดฟันจนเหงือกเบี้ยวแล้วล่ะ
"หวัดดี เธอชื่อเปี้ยวใช่ไหม" นายหนอนชาเขียวทัก
"ใช่ค่ะ พี่ชื่อไวน์รึเปล่าคะ?"
"อืมใช่ เธอรู้จักชื่อพี่ด้วยเหรอ" ฉันเป็นนางเอกนะ ทำไมไม่มีบทล่ะ (ใจเย็นๆสิ)
"ค่ะ ^^ เพื่อนหนูแอบชอบพี่น่ะค่ะ"
"สมัยนี้ยังมีคนปัญญาอ่อน ตาถั่วอยู่อีกเหรอ? ฉันนึกว่ารัฐบาลช่วยเหลือไปหมดแล้วซะอีก" และแล้วก็ถึงบทของฉัน~~~
"ป้า! หมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า คนที่จะชอบนายได้ไม่ใช่แค่โง่แต่ต้องปัญญาอ่อนด้วย!" ชัดไหมจ๊ะ โฮะๆ
"~_~**" นายหนอนชาเขียว
">~<!" ส่วนนี่ฉัน
"พี่ 2 คนคะ พอเถอะค่ะ" เธอสิพอยัยเปี้ยว ฮึ่ย!! ฉันไม่ยอมนายหรอกนายหนอนตัวเขียว (ไม่ใช่ชาเขียวหรอกเหรอ) เปลี่ยนเป็นตัวเขียวแล้ว น่าเกลียดกว่ากันเยอะ!!! หนอนชาเขียวมันน่ารักเกินไปสำหรับหมอนี่!
"พี่ไวน์จะรับอะไรดีค่ะ" อย่าไปยิ้มให้มัน (พาลอีก)
"พี่เอาชาเขียวแก้วนึง …ส่วนยัยป้านี่เอาน้ำยาขัดส้วมมาโหลนึง"
"ไม่เอาจ้ะ ^^ พี่ขอเป็นมีดหลังร้านมา 2 เล่ม!" ฉันแสร้งยิ้มกลับไป หุหุ!~~
"เอามาทำไมคะ? ToT" ดูท่ายัยเปี้ยวจะอาการหนักแล้วยัยนี่ขวัญอ่อนซะด้วยสิ
"เอามาสับหัวคนปากหมาน่ะสิ วันนี้พี่จะกินเลือดสด!!!" ฉันเล่นเกมจ้องตากับหมอนี่จนไม่รู้ว่ายัยเปี้ยววิ่งร้องไห้เข้าหลังร้านไปตั้งแต่เมื่อไหร่ …นานพอดูที่ฉันยืนจ้องตากับนายหนอนชาเขียวแล้วจู่ๆ…หมอนี่ก็ส่งสายตาแปลกๆมาให้
"ตาเธอสวยจัง ยิ่งมองก็ยิ่งสวย…"
"นายจะทำอะไร" นายหนอนเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆตาก็ยังจ้องฉันอยู่อย่างนั้น เขาจะทำอะไรเนี่ย!
"ออกไปห่างหน่อยได้ไหม!!" ฉันเริ่มใช้เสียงเข้าสู้ เดี๋ยวหมอนี่ตกใจก็ถอยออกไปเอง …ที่ไหนได้ล่ะ ยิ่งเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก ToT
"เธอหลบตาฉันเหรอ …ตัวสั่นเป็นอึ่งอ่างตกส้วมเลยนะ ^O^"
"ตัวสั่นเป็นลูกนกย่ะ ไม่ใช่อึ่งอ่างตกส้วม!!"
"เธอแพ้แล้วนะ" เฮือก! จริงสิ ฉันเล่นเกมจ้องตาอยู่นี่!!
"ถ้านายไม่เอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ ฉันไม่แพ้นายแน่!" หลังจากยิ้ม (เยาะเย้ย) อยู่ซักพักนายหนอนก็นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉันที่โต๊ะตัวในสุดของร้าน มุมตรงนี้ติดไฟสีส้มเอาไว้
โรแมนติกสุดๆเลยล่ะ ฉันเป็นคนออกแบบเองเลยนะ ^^ (นอกเรื่องแล้วย่ะ)
"ส้มโอ! พี่เอานมเย็นแก้วนึงนะ" เรียกซะสนิทเชียวนะ คิดอะไรกับน้องสาวฉันรึเปล่าเนี่ย
"ไม่ต้องหึงหรอก ฉันไม่คิดอะไรกับน้องๆของเธอหรอกนา" ใครหึงนาย บ้า! หลงตัวเอง ฉันไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไปหรอกนะแค่ทำปากแบะใส่เท่านั้น เป็นอันว่ารู้กันว่าหมอนี่หลงตัวเอง
"นี่! นายสั่งชาเขียวไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"ทำไม? จะกินสองแก้ว"
"แค่ชาเขียวยังแต๋วไม่พออีกเหรอคิดยังไงถึงได้สั่งนมเย็น"
"หยุดกัดฉันซัก 5 นาทีไม่ได้รึไง …ฉันไม่ได้เป็นแต๋วอย่างที่เธอกล่าวหาหรอกนะ ก็แค่ไม่ชอบกินกาแฟเพราะรู้สึกว่ามันเหม็นขม"
"เหม็นขม??" @-@**
"ใช่! เหม็นขม เธอไม่รู้จักเหรอ"
(-_-! ) (-_-) ( !-_-)~~
"คนบ้าอะไรไม่รู้จักเหม็นขม"
"นายสิบ้า! มีที่ไหนเหม็นขม มีแต่เหม็นเขียว!!" หมอนี่แปลก บางทีก็บ้า บางทีก็ปัญญาอ่อน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย 3 วันบ้าอีก 3 วันบอ อยู่ใกล้มากๆความเพี้ยนจะแพร่ใส่สมองฉันไหมนะ
"แล้วเธอไม่กินอะไรเหรอ"
"พวกเธอรู้ว่าฉันจะกินอะไร"
"สตรอเบอร์รี่สินะ"
"ใช่!" ฉันยักคิ้วทำหน้าระรื่นใส่หมอนี่ไป 1 ที
"ทำไมไม่ลองกินชาเขียวดูบ้างล่ะ"
"ก็เพราะลองแล้ว ถึงได้รู้ว่าไม่ชอบกิน"
"ทำไม?"
"มันเหม็นเขียว!"
"ไม่เหม็นซักหน่อย เขาเรียกว่าหอมต่างหากล่ะ" ขืนเถียงกับหมอนี่มีหวัง หน่อย บุษกร คลอดลูกคนที่ 2 ก็ไม่จบ (หน่อยแฟนเคน)
"ฉันขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว"
"พี่ๆคะ มาแล้วค่ะ พี่ไวน์จะสั่งเค้กด้วยไหมคะ?" เปี้ยวถามอย่างอารมณ์ดี ขวัญกลับมาแล้วเหรอยิ้มระรื่นเชียว
"ไม่ล่ะ ขอบใจนะ"
"ค่ะ ^^" พูดจบยัยเปี้ยวก็เดินไปบริการลูกค้าคนอื่นต่อ ช่วงเลิกเรียนแบบนี้คนเยอะเป็นธรรมดา เอ๊ะ! นี่กี่โมงแล้วนะ
"ทุ่มครึ่ง"
"ใครถามนาย?"
"ฉันอยากตอบ"
"นายอ่านใจคนออกเหรอ ทำไมถึงตอบตรงคำถามทุกทีเลย ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ถาม"
"เปล่าหรอก ฉันแค่สังเกตสีหน้าคนเก่งก็เท่านั้นเอง …ความสามารถพิเศษของฉันคือสายตา อวัยวะที่ฉันรักมากที่สุดคือดวงตา" อ๋อ~~~ ว่าแต่...ถ้ามีคนถามฉันว่าในร่างกายของเขาอะไรดูดีที่สุดฉันคงจะตอบไม่ได้ แต่ถ้าถามว่าอะไรน่าหลงใหลที่สุด...คงจะเป็นดวงตาของเขานี่แหละ
"ฉันยอมรับนะ ว่าตานายสวยจริงๆ" นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย!!!
"ขอบใจนะ" พูดดีก็เป็นเหมือนกันนี่
"พี่พั้นช์คะ พวกเราขอกลับก่อนนะคะ"
"ทำไมล่ะ? มีอะไรเหรอ?" ฉันหันกลับไปถามส้มโอ
"พอดีว่าจิ๋วกับจ๋าติดละคร นุชมีการบ้าน เปี้ยวมีรายงาน"
"แล้วส้มโอล่ะ"
"วันนี้เป็นเวรซักผ้าของส้มโอค่ะ" จะว่าไปตอนนี้ก็คงใกล้ๆ 2 ทุ่มแล้วล่ะ ปิดร้านก่อนเวลาแป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"จ้ะ ไปเถอะ อีกซักพักพี่ก็กลับแล้วล่ะ ปิดหน้าร้านให้ด้วยนะ"
"ไปเถอะเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนพี่พั้นช์เอง" ห๊า! อยู่กับนายหนอนเหรอ งั้นฉันกลับบ้านดีกว่า
"ค่ะ ฝากพี่พั้นช์ด้วยนะคะพี่ไวน์" นุชเธอฝากผู้หญิงบอบบางน่ารักไว้กับคนบ้าไม่ได้นะ TT
"ครับผม บ๊ายบาย ^^"
"บ๊ายบายค่ะ~~~" ทุกคนไปแล้วเหลือแค่ฉันกับนายหนอนปีศาจเหรอเนี่ย (ตกลงมีกี่ชื่อ)
"นี่นาย! ฉันจะกลับแล้วนะ"
"เดี๋ยวสิ!!"
"อะไรอีกล่ะ" จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
"อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนสิ"
"อะไรของนาย"
"เมื่อกี๊เธอแพ้ฉันนะ"
"ฉันเลี้ยงชาเขียวนายแล้วนะ"
"ถ้าอย่างนั้นฉันจ่ายค่าชาเขียวให้ก็ได้"
"เรื่องมากจริงๆเลย มีอะไรก็ว่ามา"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยไม่ได้เหรอ ใจดำจริงๆเลย" ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ น่าสงสารเหลือเกิ๊น เหลือเกิน (ประชดนะ)
"เออก็ได้! แต่ว่าอย่านานนะ"
"อื้ม ^^" เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย ฉันล่ะงงจริงๆกับผู้ชายคนนี้ อยู่ๆก็ยิ้มฟันขาวเชียว
"นี่ป้า!..."
"ถ้าเรียกป้าฉันไปนะ!!!"
"ทีเธอยังเรียกฉันว่าหนอนชาเขียวได้เลย"
"ก็นายชอบกินชาเขียวเองนี่ อีกอย่างถ้านายไม่ปากเสีย ฉันก็ไม่หาเรื่องนายหรอกนะ ฉันไม่ใช่คนนิสัยเสียชอบหาเรื่องคนอื่นก่อน!"
"โอเค!! ถ้างั้นฉันจะไม่เรียกเธอว่าป้า เธอก็อย่าเรียกฉันว่าหนอนชาเขียว ตกลงไหม?"
"ก็ได้ฉันจะไม่เรียกนายว่าหนอนชาเขียว แต่จะเรียกว่าหนอนปีศาจแทนเพราะนายมันร้ายกาจเหมือน Devil" ฉันทำท่ายิ้ม กอดอก กวน teen เหมือนกันนะเรา อิอิ^^
"ฉันเหนื่อยกับเธอแล้ว" ไวน์ทำหน้าเหนื่อยใจ
"ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน!"
"เฮ้อ!~~~ ขี้เกียจเถียงแล้ว"
"ดี!"
"…พั้นช์ ทำไมเธอมาอยู่คนเดียวล่ะ"
"ก็ฉันเป็นเด็กกำพร้านี่"
"เหรอ?!! ฉัน…ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ ฉันนึกว่าเธอแค่…"
"แค่นึกว่าฉันเป็นเด็กอวดดี อยากออกมาเผชิญโลกคนเดียวว่างั้น"
"อืม" เขาพยักหน้าเบาๆ ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ พฤติกรรมฉันมันบอกแบบนั้นนี่!
"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดหรอก เรื่องพ่อกับแม่ฉันทำใจได้ตั้งนานแล้วล่ะ พวกท่านจากฉันไป 3 ปีแล้วนะ ตั้งแต่ฉันอยู่ ม.3 แน่ะ"
"เธอไม่กลัวฉันเอาเรื่องของเธอไปบอกคนอื่นเหรอ"
"ทำไมต้องกลัว นายจะเอาเรื่องของฉันไปป่าวประกาศก็ไม่เป็นไรเพราะมันเป็นเรื่องจริงฉันไม่แคร์หรอกนะ หรือว่านายจะเอาเรื่องของฉันไปขายเป็นบทหนัง มันไม่เชยไปหน่อยเหรอ บทเด็กกำพร้าออกมาเผชิญโลกกว้างคนเดียวเนี่ย"
'เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะพั้นช์ ฉันนับถือเธอจริงๆ'
"นายคิดอะไรอยู่"
"เปล่าหรอก ฉันดีใจนะที่เธอไว้ใจฉันในระดับหนึ่ง"
"ถึงนายจะเป็นหนอนปีศาจ แต่ก็เป็นแค่หนอนไม่น่ากลัวซักหน่อย"
"ฉันว่ามันทะแม่งๆนะ เธอหมายความว่าไง"
"หมายความว่า สำหรับฉันนายไม่ใช่คนน่ากลัวไงล่ะ"
"จริงเหรอ? ^^"
"แต่น่าอันตรายมากกว่า"
"(_ _!)"
"ล้อเล่นนา … อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหม กลับบ้านกันเถอะ"
"ให้ฉันไปส่งนะ" หมอนี่แปลกแฮะ ยิ่งดึกยิ่งเป็นคนดี ตลกจริงๆ จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ใช่คนน่ากลัวหรือว่าเลวร้ายนักหรอกนะ ถึงจะเป็นผู้ชายเจ้าชู้แต่ก็ไม่ใช่คนไร้มารยาท ปากว่ามือถึงซักหน่อย คบได้ถือว่าผ่าน ^^
"ไม่ต้องหรอก ใกล้แค่นี้เอง"
"เธออยู่ที่ไหนเหรอ?"
"อพาร์ทเม้นท์ใกล้ๆกับโรงเรียนนายนั่นแหละ"
"ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปทางเดียวกันเพราะฉันต้องไปเอารถ จำไม่ได้เหรอ"
"นั่นสินะ"
"ถึงแล้วล่ะ นายไปเถอะนี่ก็มืดแล้วนะ"
"อื้ม ฉันไปนะ"
"บาย~~" ฉันยกมือขึ้นมาบายหมอนั่นแป๊บนึงแล้วก็เอามือลง ฉันเห็นหมอนั่นยิ้มด้วยล่ะ ^^.............................................................
เย้~~~~ จบแล้วนะคะ ^^ ตอนที่ 2 แล้ว จะมาต่อตอนที่ 3 ต่อนะ
ความคิดเห็น