คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Pink Spy : EP 1 : 100% (เอาจริงแล้วนะ)
1
"พี่พั้นช์อรุณสวัสดิ์ค่ะ ^o^" พนักงานเสิร์ฟสาวน้อย 5 คนกล่าวอรุณสวัสดิ์เจ้าของร้านต้อนรับวันใหม่
"หวัดดีจ้ะ ^^" พั้นช์ทักทายตอบ
เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยแฮะ เพราะไอ้หมอนั่นคนเดียวเลย ผู้ชายอะไรคอยตามหลอกหลอนแม้กระทั่งในฝัน นึกถึงตอนที่หมอนั่นส่งจูบมาให้แล้วอยากจะอ้วก หยี~~~ บรื๋อ! ซะไม่มีอ่ะ
"ห๊าว~~~~" ง่วงนอนชะมัดเลย ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ถึงเป็นวันเสาร์ก็ต้องแวะมาที่ร้านอยู่ดี
อ๋า~~ นี่ฉันลืมแนะนำตัวเหรอเนี่ย ^o^ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพั้นช์นะคะ ฉันเป็นลูกคนเดียวแล้วก็อยู่ตัวคนเดียว เพราะว่าพ่อกับแม่ฉันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อ 3 ปีที่แล้วตอนนั้นฉันอยู่ม.3 หมายความว่าตอนนี้ฉันอยู่ม.6 ใช่ค่ะฉันเรียนอยู่ม.6 โรงเรียนมัธยมหญิงล้วนขึ้นชื่อของประเทศ >o< ฉันอยู่ห้อง A เชียวนะคงไม่ต้องบอกว่าฉันน่ะทั้งเก่ง ทั้งฉลาดแค่ไหน (หลงตัวเองมากไป : [writer]) เปลี่ยนเรื่องดีกว่า อันที่จริงฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหัวเดียวกระเทียบลีบหรอกนะคะ ฉันมีคุณน้าที่แสนน่ารักและใจดีอีกตั้ง 1 คนแน่ะ คุณน้าทำงานเป็นผู้จัดการธนาคารชื่อดังที่มีเงินหมุนเวียนตลอดเวลา คุณน้าจัดได้ว่าเป็นคนรวยคนหนึ่งเลยล่ะ แต่เพราะศักดิ์ศรีและความเกรงใจทำให้ฉันเลือกที่จะย้ายออกมาอยู่คนเดียวมากกว่าที่จะเกาะคุณน้ากิน ฉันใช้เงินจากมรดกของคุณแม่กับคุณพ่อเอามาแบ่งออกเป็น 2 ส่วนส่วนหนึ่งเก็บไว้ยามฉุกเฉินและอีกส่วนหนึ่งก็เอามาซื้อร้านเบเกอรี่ข้างๆโรงเรียนนานาชาติ DR นี่แหละค่ะ
"พี่พั้นช์คะ เค้กสตรอเบอร์รี่กับสตรอเบอร์รี่นมสดค่ะ" พนักงานคนหนึ่งยกของโปรดของฉันมาให้
"ขอบใจจ้ะ ^^" ฉันเลือกนั่งโต๊ะใกล้หน้าต่างที่ด้านนอกเป็นสวนหย่อมเล็กๆที่ฉันจัดขึ้นเองกับมือ ฮ้า~~วันนี้อากาศดีจัง
กุ๊ง กิ๊ง~~~
โอ๊ะ!! มีคนมา ใครนะมาแต่เช้า
"อรุณสวัสดิ์ยินดีต้อนรับค่ะ" สาวน้อยของฉันทั้ง 5 คนประสานเสียงกันรับแขก ช่างน่าปลื้มใจจริงๆ เดี๋ยวขึ้นเงินเดือนให้นะจ๊ะ ^.^ เด็กผู้หญิงพวกนี้ฉันไปเจอแล้วก็รับมาทำงาน ทุกคนมีชะตาชีวิตน่าเศร้าทั้งสิ้น อย่างยัยส้มโอพ่อแม่เสียชีวิตทั้งคู่เหมือนฉัน ยัยเปี้ยวเกือบจะต้องขายตัวเพราะยากจน จิ๋วกับจ๋าฝาแฝดเป็นเด็กในสลัมเกือบต้องติดยา นุชถูกแม่เอามาทิ้งตอนอายุ 10 ขวบตอนนี้ก็ 12 แล้วที่เหลือก็ไม่เกิน 16 ปีกันทั้งนั้น ยัยพวกนี้รักฉันมากเหมือนที่ฉันก็รักพวกเธอ ฉันเช่าบ้านใกล้ๆโรงเรียนของให้พวกเธออยู่กันแล้วก็ส่งเสียให้เรียนถึงจะไม่ใช่โรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากนัก ขนาดตัวฉันเองยังให้คุณน้ารับผิดชอบเรื่องค่าเล่าเรียนเลยนี่นา(เป็นสิ่งที่คุณน้าขอ)
"หวัดดีป้า" ป้าเหรอใครบังอาจมาเรียกฉันว่าป้า =_=! สงสัยไม่เคยตาย!!!
"นี่!! . . . เฮ้ย!!! นายอีกแล้ว! >O< มาทำไม?"
"มากินชาเขียว" หมอนั่นตอบหน้าตาย ยังจะมายิ้มอีก ระวังชะตาขาดไม่รู้ตัว ~_~^
"ไปนั่งที่อื่นไป!!! ไป๊!! ชิ่วๆ"
"ป้า! ฉันไม่ใช่หมานะ"
"ฉันก็ไม่ใช่ป้านายเหมือนกัน!" เรียกป้าอยู่ได้ แฝดนายในกระจกหน้าแก่กว่าฉันซะอีก (ถึงจะหล่อก็เหอะ)
"ชาเขียวได้แล้วค่ะ ^-^" ส้มโอเอาชาเขียวมาเสิร์ฟ
"นายชอบกินชาเขียวเหรอ"
"ใช่ ^o^" ไม่ต้องทำหน้ามีความสุขขนาดนั้นก็ได้มั้ง =-=!
"แล้วป้าล่ะ ชอบกินสตอฯเหรอ"
"นี่!! สตรอเบอร์รี่ย่ะ เรียกให้เต็มๆชื่อด้วย" เมื่อเช้าลืมพาหมาในปากไปวิ่งหรือไง ออกมาเรียกร้องสิทธิกันใหญ่แล้วนั่นน่ะ
"อย่าเห่าแต่เช้าได้ไหม ฉันยังไม่อยากอิ่ม เสียดายเค้ก!" หมั่นไส้ เว้ย!!!
"ป้าสตอฯปากดีจัง ^^" ยังจะมายิ้มอีก
"ช่วยอะไรฉันอย่างสิ ^^" ฉันทำเสียงหวานใส่
"ช่วยออกไปไกลๆเหรอ มุกนี้เก่าแล้วป้า สมเป็นป้าสตอฯจริงๆ" กรี๊ดดด!!!!! ฉันเกลียดแก!
"ย้ากกกก~~~~~~"
ตุ้บ! เอ๋งๆ
"เฮ้ย!!!"
"……^O^…..โฮะๆ~~"
"โอ๊ย~~~"
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ" ไม่ต้องไปห่วงมันจิ๋วจ๋า ปากอย่างนี้สมควรแล้ว หึๆ~~ สะใจเว้ย รู้จักพั้นช์น้อยไปซะแล้ว . . .ไม่ต้องงงหรอกค่ะ เสียงตุ้บ! เมื่อตะกี้เกิดจากเจ้าของหมาโดนเตะสกายคิกร่วงลงมาจากเก้าอี้ก็เท่านั้นเอง ส่วนเอ๋งๆคือเสียงหมาในปาก นี่ฉันลืมบอกไปเหรอเนี่ยว่าฉันเป็นแชมป์เทควันโดเยาวชนทีมชาติตั้งแต่อยู่ม.3 ถึงแม้ว่าตอนนี้เลิกเล่นไปแล้วก็ตาม
"นี่เธอ! ทำอะไรอ่ะ"
"ทำอะไรเหรอ . . .ก็ทำให้นายอายไงล่ะ ฮิๆ ^^" ฉันเป็นคนกล้าทำกล้ารับนะจะบอกให้ ภูมิใจไหมล่ะ ^o^ น่าสงสารหมอนี่จังเลย โดยลูกเตะสกายคิกของฉันจนได้ ฮะๆๆฮ่าๆๆ หุหุ~
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยป้าสตอฯ ยัยป้ามฤตยู"
"อย่าลืมมาเอาคืนนะ นายหนอนชาเขียว" ฉายานี้ออกมาจากสมองส่วนลึกที่ว่านายนี่ชอบกินชาเขียว อิอิ~~
"ฮึ่ย!!" เจ็บใจล่ะสิ หนอนชาเขียว (อย่าคิดทะลึ่งนะ) แล้วหมอนั่นก็เดินเอามือจับก้นกบออกจากร้านไป คิดแล้วขำ ล้มท่าสวยชะมัด teen ชี้ฟ้าเลย 555+++
"เอ๊ะ! ส้มโอนี่โทรศัพท์ของเธอหรือเปล่า"
"ไหนคะ? เปล่าหรอกค่ะ ส้มโอไม่มีปัญญาซื้อหรอกค่ะ แล้วคงไม่มีใคร ณ ที่นี้มีปัญญาด้วยเพราะว่านั่นมันโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่แพงหูหลุดฉุดก็ไม่อยู่เลยนะคะ" เว่อร์ซะ
"แพงกว่าค่าเทอมของจิ๋วกับจ๋าตั้ง 3 เท่าเห็นจะได้นะ" จิ๋วสมทบ เอ๋! หรือว่า เป็นของนายหนอนชาเขียว ไม่จริงหรอกมั้ง แค่คิดก็สยองแล้ว บรื๋อ~~
"บ้านคือวิมานของเรา~~" วันนี้เหนื่อยจังเลย งานที่ร้านก็ยุ่ง ยังมาเจอเรื่องนายหนอนชาเขียวอีก ฮ้า~~ กว่าจะได้กลับห้องก็เกือบ 4 ทุ่มแน่ะ หิวด้วย กรอก~~~ แกรก~~ จ๊อกๆ เสียงท้องร้องเหรอเนี่ย น่าเกลียดจัง ^///^ ตอนนี้ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดอพาร์ทเม้นท์ที่ฉันอาศัยอยู่ เป็นอพาร์ทเม้นท์ที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนของฉันมากพอสมควร (อยู่ระหว่างโรงเรียนนานาชาติ DR กับโรงเรียนของฉันและอยู่ตรงข้ามโรงเรียนสหศึกษานั่นเอง) ถึงจะไม่หรูหราจนเกินไปแต่ก็สะดวกสบายใช้ได้ พอเดินเข้ามาปุ๊บก็จะเจอเตียงนอนอยู่กลางห้อง มีมุมทำอาหารเล็ก (สำหรับอาหารจานด่วนอย่างบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป) แล้วก็มีห้องน้ำในตัวห้องนี้ไม่ใช่ห้องแอร์ถ้าจะติดแอร์จะอยู่ชั้นบนซึ่งราคาแพงกว่า สำหรับฉันแค่นี้ก็พอแล้วอีกอย่างมันก็ไม่ร้อนด้วยเพราะว่าห้องนี้อยู่ฝั่งหลังทางทิศตะวันออก ส่วนหลังห้องฉันไม่โดนแดดยามบ่ายเพราะมีตึกเรียนนานาชาติ DR กั้นแสงแดดให้
"มาม่า ยำยำ ไวไว รอแม่เดี๋ยวนะลูก ^o^"
[ ไวน์ : Talk ]
"เฮ้ย!! โทรศัพท์อยู่ไหนวะ"
"อะไรของแกไอ้ไวน์"
"ไอ้ปายโทรศัพท์ฉันหายว่ะ"
"เหรอ! แล้วไปทำหายที่ไหนวะ" ไอ้สปายเพื่อนผมพูดหน้าตาย ผมมีเพื่อนอยู่ 4 คนคือไอ้สปาย หนุ่มเท่ห์ มาดขรึม อารมณ์ศิลปิน ไอ้เบียร์ หนุ่มขี้เล่น อารมณ์ดี และบ้า! ไอ้แอล บอกได้คำเดียวว่า มันโหด! และผมไวน์ หนุ่มเจ้าเสน่ห์ หน้าตาดี บอกได้คำเดียวว่า เพอร์เฟ็ค ^O^
"ฮะๆฮ่า โทรศัพท์หายก็ซื้อใหม่ดิ ไม่เห็นจะยาก" ไอ้เบียร์เป็นคนพูดขำไม่รู้เวลา
"มีคนขโมยของแกเหรอวะ บอกมาเดี๋ยวจะจัดการมันให้ รู้ไหมว่ามันเป็นใคร" นี่ไอ้แอล แกกะจะต่อยตีอย่างเดียวเลยเรอะชีวิตนี้ กรรมของผมจริงๆที่มีเพื่อนอย่างพวกมัน เฮ้อ!!~~~
"ช่างมันเหอะ"
"ตามใจ~~~" ประสานเสียงเชียวนะพวกเอ็ง ขี้เกียจช่วยก็บอกมาเหอะ! สงสัยผมจะทำตกตอนโดนยัยป้าหฤโหดเตะตกเก้าอี้แน่ๆเลย สงสัยต้องกลับไปเอา แต่นี่ก็เกือบ 2 ทุ่มแล้วนะ ร้านยังเปิดอยู่ไหมเนี่ย ก็คนมันพึ่งรู้ตัวให้ทำไงได้ล่ะ
"มีคนอยู่ไหม?"
". . . . . . . ."
"มีคนอยู่ไหม?" สงสัยไม่มีคนอยู่แฮะ กลับดีกว่า
"พี่มาหาใครเหรอคะ ร้านปิดแล้วนะคะ" ยัยเด็กนี่เป็นใคร . . . .อ๋อ! ลูกจ้างที่ร้านนี้เอง
"พี่ลืมโทรศัพท์ไว้น่ะ" เด็กนั่นทำท่านึกอยู่สักพัก
"อ๋อ!! โทรศัพท์รุ่นโคตะระแพงน่พเหรอคะ อยู่ที่พี่พั้นช์คะ"
"เหรอ? ขอบใจนะ . . .ว่าแต่น้องอายุเท่าไหร่เหรอ?"
"12 ค่ะ" หา! 12 เองเหรอ ทำไมเด็กจังล่ะหรือว่ายัยป้านี่ทรมานเด็กแบบในข่าว
"นี่น้อง ยัยป้า เอ๊ย! ยัยพั้นช์บังคับข่มขู่น้องมาทำงานเหรอ มีอะไรบอกพี่ได้นะ"
"^-^ เปล่าหรอกค่ะ พั้นช์ช่วยหนูไว้ต่างหาก ถ้าไม่มีพี่เขาหนูก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน พี่พั้นช์ส่งหนูเรียนด้วยนะคะ"
"ไม่ใช่แค่ยัยนุชหรอกนะ พวกเราก็ด้วย" สาวเสิร์ฟที่เหลืออีก 4 คนมากันครบเลย ถ้าที่พวกเธอพูดเป็นเรื่องจริง ยัยป้านี่ก็นิสัยดีเหมือนกันนะ
"เรื่องโทรศัพท์พี่คงต้องมาวันจันทร์แล้วล่ะค่ะ" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น ว่าแต่ทำไมถึงมี 2 คนล่ะ แยกร่าง!!!! (ฝาแฝดย่ะ : [writer]) รู้สึกว่าจะชื่อจิ๋ว เอ๊ะ!หรือว่าจ๋ากันแน่นะ ช่างมันเถอะ! ผมไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มตอบเท่านั้น
[ พั้นช์ : Talk ]
"โอ๋ย~~~~" ฮ้า! ทำไมอิ่มอย่างนี้นะ ^O^
อ้าว! นี่มันโทรศัพท์ของนายหนอนชาเขียว(มั้ง)นี่นา … แล้วจะคืนยังไงล่ะเนี่ย เอาไว้เจอกันเมื่อไหร่ก็คืนเมื่อนั้นละกัน สำหรับคืนนี้ ...กินอิ่มแล้วไปนอนซะ อิอิ~~ >o< (พูดเหมือนดื่มซุปไก่ : [writer[)
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ เด็กๆ" ^_^
"วันนี้พี่พั้นช์อารมณ์ดีจังเลยนะคะ" ยัยนุชเจ้าเดิมเอ่ยทักฉัน ก็คนมันอารมณ์ดีนี่นาคงเพราะอากาศดีล่ะมั้ง
"ทำไมวันนี้พึ่งมาล่ะคะ?" หา! พึ่งมาเหรอ . . .โอ๊ะ!! 7 โมงครึ่งแล้วเหรอ นึกว่า 7 โมงซะอีก หลงคิดว่าตัวเองตื่นเช้าสงสัยเมื่อคืนกินอิ่มไปหน่อย แหะๆ ^//^
"พี่พั้นช์คะ พวกเราไปเรียนแล้วนะคะ"
"จ้า ^^ ตั้งใจเรียนนะส้มโอแล้วก็ทุกคน เจอกันตอนเย็นนะจ๊ะ" รู้สึกเหมืนฉันกับพวกนี้อายุห่างกันซัก 10 ปีดูคำพูดสิหรือว่าฉันทำตัวป้าจริงๆ ไม่หรอกมั้ง
[ ไวน์ : Talk ]
"ไอ้เบียร์ทำไมไม่ปลุกวะ"
"อะไรว้า~~~" แล้วมันก็หลับต่อ เมื่อคืนพวกผมมานอนบ้านมันเพราะเรามีปาร์ตี้สังสรรค์กันเล็กน้อย...ถึงปานกลาง...ถึงมากและ...มากที่สุด
กะจะตื่นสัก 7 โมงที่ไหนได้รู้สึกตัวก็ 8 โมงครึ่งเข้าไปแล้ว ตอนนี้ผมอยู่บนรถสปอร์ตสีชมพูคู่ใจ แล้วผมก็มาถึงหน้าโรงเรียนตัวเอง
"ร้านจะเปิดหรือเปล่านะ . . .เอ๊ะ!"
"~~ รู้ตัวหรือเปล่า เธอทำอะไรให้ชีวิตของฉัน
มากมายเท่าไร ที่ได้จากการที่มีเธออยู่ข้างกัน
เป็นความอบอุ่นในหัวใจ เป็นความยิ่งใหญ่ของทุกวัน
เป็นจุดมุ่งหมาย และเรี่ยวแรงใจอันสำคัญ
เพราะว่าเธอนั้นคือดวงใจของฉัน
ที่ทำให้ทุกๆวันฉันเดินสู้ต่อ
ต้องล้มแล้วลุกเท่าไรไม่เคยจะท้อ ไม่เคยหวั่นไหว
ขอเพียงยังมีเธออยู่ด้วยกัน ตลอดไป~~" (เพลงเพื่อเธอของพี่โต๋)
ที่หน้าร้านแขวนป้าย Close เอาไว้แล้วใครร้องเพลงกันนะ นี่เพลงโปรดผมเลยนะหรือว่า …บรื๋อ~~ ไม่ใช่หรอกมั้ง จะว่าไปเสียงดีแฮะแอบฟังดีกว่า
แกร็ก!!
"ใครน่ะ?" อยู่ไม่ได้ซะแล้วสิ ไปดีกว่าเดี๋ยวโดนจับได้
[ พั้นช์ : Talk ]
อ้าว!! ได้ยินเสียงเหมือนมีใครอยู่หน้าร้านนี่นา …ไม่มีใครหรอกเหรอหรือว่าฉันหูฝาด ช่างเถอะ! ไปเรียนดีกว่านี่ก็ 9 โมงเข้าไปแล้ว ฉันไม่ได้โดดเรียนนะแต่เพราะว่าวันนี้ฉันไม่มีเรียนช่วงเช้าต่างหากล่ะ
ม.6 ห้อง A
"พั้นช์!"
"ชะเอม หวัดดีจ้ะ^^" ชะเอมเพื่อนสนิทฉันเองค่ะรู้จักกันตั้งแต่ม.4 ฉันทักชะเอมแล้วก็นั่งลงข้างๆเธอโต๊ะประจำฉันเอง
"พิชชา มาพบครูที่ห้องพักครูด้วยนะจ๊ะ . . .เดี๋ยวนี้!" พิชชาคือชื่อของฉันเองค่ะ
"นี่พั้นช์เธอไปทำอะไรเอาไว้หรือเปล่า"
"บ้านา! ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"
"อืมๆ ฉันเชื่อเธอรีบไปเถอะ แล้วเจอกันนะ" ชะเอมโบกมือให้ฉันเบาๆ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนฉันกำลังจะตายด้วยนะ ยิ่งใจคอไม่ดีอยู่
ห้องพักครู
โห! หัวหน้าห้องม.6 อยู่กันครบทุกคนเลยแฮะ มีเรื่องอะไรกันแน่
"มาแล้วเหรอพิชชา เธอเดินช้ากว่าครูอีกนะ"
"ขอโทษค่ะ" โดนดุจนได้
"เอาล่ะ ที่ครูเรียกหัวหน้าห้องของทุกห้องมาเพื่อจะมาแจ้งเรื่องงานประจำปีนะจ๊ะ" ใช่สิงานประจำปีถึงแล้วนี่นา
ความคิดเห็น