my best friend รู้อีกทีก็รักเธอหมดใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ความลับที่เปิดเผยไม่ได้

Nick's 

ในที่สุดก็วันเสาร์แล้ว วันนี้กลุ่มผมมีนัดไป Ocean World กัน จริงๆแล้วผมไม่อยากไปหรอก แต่ผมต้องทำรายงานเกี่ยวกับแมงกะพรุน ละผมก็ไม่อยากอยู่บ้านด้วย เรานัดเจอกันที่หน้าทางเข้า ผมเห็นคามินยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ มีคามิน โอ้ต ธีรัตน์ เนเธิน ละก็... เห้ย! นั่นมัน...

"นิคคคค! รีบมาเร็วว โชว์ใกล้เริ่มแล้วนะ"

บ้าเอ้ย! ทำไมนํ้าถึงมาด้วยละ? นํ้าคือคนคุยเก่าของผม เรื่องมันผ่านมานานแล้ว เราตกลงกันว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเพราะมันน่าจะดีที่สุด รู้สึกว่าหลังจากที่เลิกคุยกับผมสักพัก นํ้าก็ไปคบกับรุ่นพี่คนนึงแต่ผมก็ไม่ค่อยได้ข่าวเลยช่วงนี้ 

หลังจากที่ซื้อตั๋วเสร็จ พวกเราก็เดินเข้าไปข้างใน ผมไม่ค่อยกล้ามองหน้าคามินเลยหลังจากเหตุการณ์วันนั้น หมอนั่นรีบเดินนำหน้าไปที่โซนปลาฉลามก่อนใครเพื่อนเลย ส่วนผมก็เดินรั้งท้าย นํ้าค่อยๆเดินช้าลงจนผมตามเธอทัน "เป็นยังไงบ้าง นิค" เธอถามผมด้วยแววตาที่เป็นประกาย นี่แหละคือเหตุผลที่ผมเคยชอบเธอ เพราะทุกครั้งที่เธอพูดทุกๆอย่างรอบๆตัวผมก็ดูสว่างขึ้นมา 

"ฉันก็เหมือนเดิม สบายดี เธอละ? ยังคบกับรุ่นพี่คนนั้นอยู่รึป่าว?"

"อืม.. เรื่องนี้แหละที่ฉันอยากคุยกับนาย" เอาแล้วไง สีหน้าเธอเปลี่ยนทันทีหลังจากที่ผมถามคำถามนั้นไป "คือฉันเลิกกับพี่เค้ามาสักพักแล้วล่ะ แต่มันก็ดีนะ ตอนที่คบกันฉันก็ไม่มีความสุขเท่าไร" อยากที่ผมคิดไว้เลย เลิกกันแล้วจริงๆด้วย

"แย่จังนะ คนน่ารักๆอย่างเธออะ เด๋วก็คงมีคนมาจีบเองละ ไม่ต้องกลัวหรอก" 

"แต่จริงๆแล้ว..." ผมชักเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้ว ใช่ ผมคิดว่าเธอน่ารักนะ แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ผมคงคิดกับเธอเกินเพื่อนไม่ได้หรอก

"ทำไมหรอ" ผมถามเธอแล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้

"คือฉัน... ฉันคิดว่าคามินน่ารักมากๆเลยอะ" เพล๊ง! ผมได้ยินเสียงแก้วแตกในหัวของผม อะไรกัน เธอไม่ได้จะกลับมาคุยกับผมหรอกหรอ เธอกลับบอกว่าคามินน่ารักซะงั้น แต่เอาเข้าจริงๆผมคิดว่าถ้านํ้ากับคามินเป็นแฟนกันก็น่าจะดูเข้ากันได้ดี 

"ดูสิ เธอหน้าแดงหมดแล้ว หมอนั่นยังไม่มีคนคุยหรอก"

"จริงหรอ! แปลว่าทางสะดวกชิมิ" นํ้ายิ้มกว้างให้ผมแล้วก็รีบวิ่งตามพวกเพื่อนๆไป 

พวกเราเดินมาถึงโซนโชว์ปลาฉลาม ขณะที่ผมมองไปรอบๆ ผมเห็นคามินกำลังยืนชี้ปลาฉลามกับนํ้าด้วยท่าทางมีความสุข ถ้าเพื่อนผมมีความสุขผมก็ควรมีความสุขใช่มั้ย? แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนหัวใจผมกำลังจะหยุดเต้นเลยละ รอยยิ้มแบบนั้นของคามินน่ะ ไม่ค่อยมีใครได้เห็นหรอกนะ หมอนั่นเอาแต่ทำหน้าเก็กทั้งวัน น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย คามินหันมามองผมด้วยหางตานิดๆ ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจแต่ก็อดแอบมองไม่ได้จริงๆ 

"เห้!" คุณพระ! ผมตกใจมาก อยู่ดีๆธีรัตน์ก็เดินมาตบบ่าผม

"นายทำบ้าอะไร หัวใจฉันเกือบวาย"

"นายนั่นละไอหรั่ง ยืนเหม่อเป็นพระเอกเอมวีไปได้" อ่า ผมลืมบอกไป ว่าผมเป็นลูกครึงอังกฤษ หน้าผมก็ตามนั้นอะพอดูได้ ผมผิวสีแทน แต่อย่างหนึ่งที่ผิดแปลกไปก็คือความสูงของผมเนี่ยแหละ ทำไมผมถึงไม่สูงปร๊ดเหมือนพวกนายแบบนะ!

"ฉันไม่ได้เหม่อสักหน่อย" ผมแอบมองคามินซึ่งกำลังหัวเราะกับนํ้าอยู่ ปกติแล้วหมอนั่นไม่ค่อยจะคุยกับผู้หญิงสักเท่าไร ก้นะ วันๆเอาแต่เก๊ก "ฉันไปดูแมงกระพรุนก่อนนะ" ผมเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ ผมชอบแมงกระพรุนมาตั้งแต่เด็กแล้ว ผมคิดว่ามันน่าสนใจมากๆ โดยเฉพาะเวลาที่มันอยู่ในตู้และมีแสงสวยๆ ดูแล้วมันเพลินมากเลยละ ผมเดินมาถึงโซนแมงกระพรุนแล้ว โซนนี้เต็มไปด้วยดูจัดแสดงและไฟหลากสี ไฟของพิพิธภัณฑ์ถูกรี่ลงเพื่อให้เห็นชัดขึ้น ผมเดินไปที่ตู้ตรงกลางห้อง แมงกระพรุนที่อยู่ใต้ตู้กำลังค่อยๆว่ายขึ้นไปด้านบน ผมสบตากับผู้ชายผมสีเข้มตาสีนํ้าตาล เป็นตาคู่เดิมที่ผมเห็นทุกวัน 

"นิค.." คามินเดินมาหาผมจากอีกฝั่งของตู้ "ทำไมนายต้องหลบหน้าฉันด้วย"

"ฉันไม่ได้หลบสักหน่อย"

"ก็เห็นๆอยู่ว่านายหลบ นายไม่คุยกับฉันสักคำเลย มีไรก็คุยกันดิ"

"บ้าหน่า.." ผมฝืนยิ้มให้กับคามิน "ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ฉันเห็นนายอยู่กับนํ้าเลยไม่อยากเข้าไปเป็นกขค.ไงเล่า" ผมลากเสียงยาวๆ และก็หัวเราะเจื่อนๆ 

"เรื่องนํ้านะ นายโกรธฉันรึป่าว?"

"ฉันจะโกรธนายทำไม ฉันไม่ได้ชอบนายแบบนั้นสักหน่อย ถึงฉันจะมองว่านายน่ารักก็เหอะ" เห้ย! เดี๋ยวนะ! ผมพูดอะไรออกไปวะเนี่ย แย่แล้ว "นํ้า.. ฉ..ฉันหมายถึงว่าฉันไม่ได้ชอบนํ้าแบบนั้น" ตายแล้วๆ สีหน้าของคามินดูงงๆกับสิ่งที่ผมพูด ทำยังไงดีละ สมองบ้าๆของผมมันคิดอะไรก็ไม่รู้ 

"พวกนายทำไรกันวะเนี่ย จะต่อยกันในนี้รึไง" เนเธินเข้ามาช่วยชีวิตผมไว้ได้ทัน

"พวกฉันแค่ยืนคุยกันรอพวกนายต่างหาก" คามินตอบด้วยนํ้าเสียงโมโห

"ก้ยัยนํ้านะสิ มัวแต่ทำไรไม่รู้"

"โทษทีน้า คือฉันเห็นตู้กดเหรียญที่ระลึก ก็เลยอยากได้อ่า" นํ้าทำนํ้าเสียงอ้อน และเข้าไปควงแขนคามิน "ฉันทำรูปฉลามมาให้นายด้วยนะ" สีหน้าของคามินเปลี่ยนไปทันที จากหน้าบูดๆกลายเป็นรอยยิ้ม คามินดูน่ารักมากๆเลยเวลาที่หน้าแดง แต่ทำไม... ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้...