ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Best Friend
คามิน : นายจะโกรธฉันทำไมฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ
นิค : ไม่จิง! ก็เนเธินบอกว่านายไปเดินกับเพื่อนคนอื่นเพราะเบื่อฉัน
คามิน : นี่! นายเชื่อหมอนั่นมากกว่าฉันงั้นเรอะ!!
นิค : ก็เพราะนายนั่นแหละ!
ครู : นักเรียนไปนั่งที่ได้แล้วนะค่ะ
นิค/คามิน : ฮึ่ย!!
ในห้องเรียน 11:40
Camin talk
"โอ๊ย!" ขวดนํ้าที่มีกระดาษถูกโยนมาใส่หัวผม ซึ่งมันมาจากทางนิค... ผมหยิบกระดาษออกมาอ่านในนั้นเขียนว่า 'มาหาฉันพรุ่งนี้ตอน 16:30 ที่ใต้อาคาร3'
ผมงงกับสิ่งที่นิคเขียนมาผมเลยหันไปมองเขาที่นั่งอยู่หลังผมไปอีก 3 แถว นิคกำลังจ้อฃผมอยู่แต่เมื่อสายตาของเราสบกันนิคก็รีบหันหน้าหนีผมทันที ผมไม่คิดว่านิคจะโกรธผมขนาดนี้ซึ่งแน่นอนว่าพรุ่งนี้ผมจะไปแน่ "คามิน!! เธอเหม่ออะไรอยู่เนี่ย" ห่ะๆ ผมโดนครูดุซะแล้ว "เอ่ออ...ไม่มีอะไรครับ"
"ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ!!!" อ่าา เสียงดังอย่างกับโทรโข่งเลย ผมหันไปมองนิคเขากำลังหัวเราะผมอยู่ "น่ารักชะมัดเลย" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ "เฮ้ย!!" ผมตะโกนจนทุกคนหัวมามอง ผมรุ้สึกได้ว่าหน้าผมแดงมากผมจึงวิ่งไม่ที่ห้องนํ้าโดยไม่ได้ขออนุญาติครู
"อะไรว่ะเนี่ย! คิดอะไรของเราเนี่ย'น่ารักงั้นหรอ' อึ่ยย!! ผมล้างหน้าตัวเองซํ้าแล้วซํ้าอีกพอผมตั้งสติได้ก็เลยเดินกลับไปที่ห้องเรียน ทุกคนยังคงนั่งกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...... "กริ๊ง!!" กระดิ่งพักเที่ยงดังขึ้นทุกคนรีบทำความเคารพครูแล้ววิ่งออกไปพักเที่ยง
อ่าา ผมต้องกินข้าวคนเดียวอีกแล้วสินะ น่าเบื่อที่สุด!!
"เห้ย คามิน!!" ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของโอ๊ต "ขอกินข้าวด้วยคนนะคามิน" ผมพยักหน้า นิคต้องโกรธผมแน่เลยผมเลิกคิดถึงนิคแล้วก็รีบกินข้าวต่อให้เสร็จ
Nick Talk
ไปกินข้าวกับโอ๊ตอีกแล้วหรอ....ทำไมต้องเป็นโอ๊ตทำไมไม่เป็นฉันล่ะ!!
"นิค!! ไปกินข้าวกัน" เสียงแจ๋นๆของธีรัตน์ตะโกนมา "เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเลี้ยงนายเอง^^"
"อืมๆ" ผมตอบพร้อมกับหันไปมองคามิน เขาดูมีความสุขกว่าตอนอยู่กับผมซะอีก "เฮ้ นายเป็นอะไรรึเปล่า" ผมสะดุ้ง "ป่าวๆ ไม่มีไรๆ" ผมเดินไปซื้อข้าวกับธีรัตน์....ปกติถ้าผมมากับคามินเขาจะซื้อข้าวหมูกรอบส่วนผมก็ข้าวมันไก้แล้วเราก็จะเอามาแบ่งกันกิน เห้อ...เขาคงเบื่อผมมากมั้ง
ณ ตึกเรียน
"โอ้ย!"
"อ๊อย" ผมเดินชนร่างๆหนึ่งเป็นร่างที่ใหญ่กว่าผมนิดหน่อยเนื่องจากกองสมุดที่ผมถือมามันบังผมซะมิดเลยนะสิครับ ว่าแต่เสียงเมื่อกี้มันคุ้นๆนะ "นายชนฉันทำไมเนี่ย" น..นะ..นี่มัน..คามินนิ!! "เอ่อ...ฉันขอโทดนะ คือฉัน..." ผมพูดยังไม่ทันจบคามินก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายนะเป็นไรรึเปล่า มา!ฉันช่วย" เขาหยิบสมุดที่ผมถืออยู่ไปเกือบครึ่งแล้วเขาก็เดินนำผมไปก่อน "นายช่วยฉันทำไม" ผมตัดสินใจถามคามิน เขาดูเหมือนจะชะงักไปกับคำถามของผม สุดท้ายเขาก็หันมาตอบผมว่า "ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่หน่า" เขายิ้มให้ผมด้วยแววตาสีนํ้าตาลที่มีเสน่ห์มาก....เขาดูน่ารักเหลือเกิน อ่ะ นี่ผมคิดอ่ะไรของผมเนี่ย!!! ตั้งสติไว้นะนิค
"ขออนุญาติครับอาจารย์" คามินพูด "ฉันจำได้ว่าฉันสั่งให้นิคถือมาไม่ใช่หรอ" ครูเอ่ย "เอ่อ...คือคามินเค้ามาช่วยผมครับ"
ระหว่างเดินกลับห้อง "นิค...นายโกรธฉันเรื่องที่ไปกินข้าวกับโอ๊ตรึเปล่า?" ผมหลบหน้าเขาทันทีเมื่อเขาตั้งคำถามนี้กับผม "นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย.....ตอบมาสิ!" คามินยํ้า "เออ..ไม่โกรธ" ผมทำนํ้าเสียงประชดใส่เขา "ฉันมันไม่เคยสำคัญในสายตานายหรอก ฉันมันน่าเบื่อมากสินะนาถึงได้ไปคบกับโอ๊ตแทนฉันนะ" ผมโยนปากกาที่อยู่ในมือใสเขาแล้วก็วิ่งหนีไป.....วิ่งไปให้ไกลจากเขาที่สุด ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมต้องโกรธที่คามินไปคบกับโอ๊ตขนาดนี้ด้วย....ทำไม?
To be continued.........
นิค : ไม่จิง! ก็เนเธินบอกว่านายไปเดินกับเพื่อนคนอื่นเพราะเบื่อฉัน
คามิน : นี่! นายเชื่อหมอนั่นมากกว่าฉันงั้นเรอะ!!
นิค : ก็เพราะนายนั่นแหละ!
ครู : นักเรียนไปนั่งที่ได้แล้วนะค่ะ
นิค/คามิน : ฮึ่ย!!
ในห้องเรียน 11:40
Camin talk
"โอ๊ย!" ขวดนํ้าที่มีกระดาษถูกโยนมาใส่หัวผม ซึ่งมันมาจากทางนิค... ผมหยิบกระดาษออกมาอ่านในนั้นเขียนว่า 'มาหาฉันพรุ่งนี้ตอน 16:30 ที่ใต้อาคาร3'
ผมงงกับสิ่งที่นิคเขียนมาผมเลยหันไปมองเขาที่นั่งอยู่หลังผมไปอีก 3 แถว นิคกำลังจ้อฃผมอยู่แต่เมื่อสายตาของเราสบกันนิคก็รีบหันหน้าหนีผมทันที ผมไม่คิดว่านิคจะโกรธผมขนาดนี้ซึ่งแน่นอนว่าพรุ่งนี้ผมจะไปแน่ "คามิน!! เธอเหม่ออะไรอยู่เนี่ย" ห่ะๆ ผมโดนครูดุซะแล้ว "เอ่ออ...ไม่มีอะไรครับ"
"ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ!!!" อ่าา เสียงดังอย่างกับโทรโข่งเลย ผมหันไปมองนิคเขากำลังหัวเราะผมอยู่ "น่ารักชะมัดเลย" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ "เฮ้ย!!" ผมตะโกนจนทุกคนหัวมามอง ผมรุ้สึกได้ว่าหน้าผมแดงมากผมจึงวิ่งไม่ที่ห้องนํ้าโดยไม่ได้ขออนุญาติครู
"อะไรว่ะเนี่ย! คิดอะไรของเราเนี่ย'น่ารักงั้นหรอ' อึ่ยย!! ผมล้างหน้าตัวเองซํ้าแล้วซํ้าอีกพอผมตั้งสติได้ก็เลยเดินกลับไปที่ห้องเรียน ทุกคนยังคงนั่งกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...... "กริ๊ง!!" กระดิ่งพักเที่ยงดังขึ้นทุกคนรีบทำความเคารพครูแล้ววิ่งออกไปพักเที่ยง
อ่าา ผมต้องกินข้าวคนเดียวอีกแล้วสินะ น่าเบื่อที่สุด!!
"เห้ย คามิน!!" ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของโอ๊ต "ขอกินข้าวด้วยคนนะคามิน" ผมพยักหน้า นิคต้องโกรธผมแน่เลยผมเลิกคิดถึงนิคแล้วก็รีบกินข้าวต่อให้เสร็จ
Nick Talk
ไปกินข้าวกับโอ๊ตอีกแล้วหรอ....ทำไมต้องเป็นโอ๊ตทำไมไม่เป็นฉันล่ะ!!
"นิค!! ไปกินข้าวกัน" เสียงแจ๋นๆของธีรัตน์ตะโกนมา "เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเลี้ยงนายเอง^^"
"อืมๆ" ผมตอบพร้อมกับหันไปมองคามิน เขาดูมีความสุขกว่าตอนอยู่กับผมซะอีก "เฮ้ นายเป็นอะไรรึเปล่า" ผมสะดุ้ง "ป่าวๆ ไม่มีไรๆ" ผมเดินไปซื้อข้าวกับธีรัตน์....ปกติถ้าผมมากับคามินเขาจะซื้อข้าวหมูกรอบส่วนผมก็ข้าวมันไก้แล้วเราก็จะเอามาแบ่งกันกิน เห้อ...เขาคงเบื่อผมมากมั้ง
ณ ตึกเรียน
"โอ้ย!"
"อ๊อย" ผมเดินชนร่างๆหนึ่งเป็นร่างที่ใหญ่กว่าผมนิดหน่อยเนื่องจากกองสมุดที่ผมถือมามันบังผมซะมิดเลยนะสิครับ ว่าแต่เสียงเมื่อกี้มันคุ้นๆนะ "นายชนฉันทำไมเนี่ย" น..นะ..นี่มัน..คามินนิ!! "เอ่อ...ฉันขอโทดนะ คือฉัน..." ผมพูดยังไม่ทันจบคามินก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายนะเป็นไรรึเปล่า มา!ฉันช่วย" เขาหยิบสมุดที่ผมถืออยู่ไปเกือบครึ่งแล้วเขาก็เดินนำผมไปก่อน "นายช่วยฉันทำไม" ผมตัดสินใจถามคามิน เขาดูเหมือนจะชะงักไปกับคำถามของผม สุดท้ายเขาก็หันมาตอบผมว่า "ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่หน่า" เขายิ้มให้ผมด้วยแววตาสีนํ้าตาลที่มีเสน่ห์มาก....เขาดูน่ารักเหลือเกิน อ่ะ นี่ผมคิดอ่ะไรของผมเนี่ย!!! ตั้งสติไว้นะนิค
"ขออนุญาติครับอาจารย์" คามินพูด "ฉันจำได้ว่าฉันสั่งให้นิคถือมาไม่ใช่หรอ" ครูเอ่ย "เอ่อ...คือคามินเค้ามาช่วยผมครับ"
ระหว่างเดินกลับห้อง "นิค...นายโกรธฉันเรื่องที่ไปกินข้าวกับโอ๊ตรึเปล่า?" ผมหลบหน้าเขาทันทีเมื่อเขาตั้งคำถามนี้กับผม "นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย.....ตอบมาสิ!" คามินยํ้า "เออ..ไม่โกรธ" ผมทำนํ้าเสียงประชดใส่เขา "ฉันมันไม่เคยสำคัญในสายตานายหรอก ฉันมันน่าเบื่อมากสินะนาถึงได้ไปคบกับโอ๊ตแทนฉันนะ" ผมโยนปากกาที่อยู่ในมือใสเขาแล้วก็วิ่งหนีไป.....วิ่งไปให้ไกลจากเขาที่สุด ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมต้องโกรธที่คามินไปคบกับโอ๊ตขนาดนี้ด้วย....ทำไม?
To be continued.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น