ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    my best friend รู้อีกทีก็รักเธอหมดใจ

    ลำดับตอนที่ #1 : Best Friend

    • อัปเดตล่าสุด 14 มิ.ย. 57


    คามิน : นายจะโกรธฉันทำไมฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ
    นิค : ไม่จิง! ก็เนเธินบอกว่านายไปเดินกับเพื่อนคนอื่นเพราะเบื่อฉัน
    คามิน : นี่! นายเชื่อหมอนั่นมากกว่าฉันงั้นเรอะ!!
    นิค : ก็เพราะนายนั่นแหละ!
    ครู : นักเรียนไปนั่งที่ได้แล้วนะค่ะ
    นิค/คามิน : ฮึ่ย!!

    ในห้องเรียน 11:40
    Camin talk
    "โอ๊ย!" ขวดนํ้าที่มีกระดาษถูกโยนมาใส่หัวผม ซึ่งมันมาจากทางนิค... ผมหยิบกระดาษออกมาอ่านในนั้นเขียนว่า 'มาหาฉันพรุ่งนี้ตอน 16:30 ที่ใต้อาคาร3'
    ผมงงกับสิ่งที่นิคเขียนมาผมเลยหันไปมองเขาที่นั่งอยู่หลังผมไปอีก 3 แถว นิคกำลังจ้อฃผมอยู่แต่เมื่อสายตาของเราสบกันนิคก็รีบหันหน้าหนีผมทันที ผมไม่คิดว่านิคจะโกรธผมขนาดนี้ซึ่งแน่นอนว่าพรุ่งนี้ผมจะไปแน่ "คามิน!! เธอเหม่ออะไรอยู่เนี่ย" ห่ะๆ ผมโดนครูดุซะแล้ว "เอ่ออ...ไม่มีอะไรครับ"
    "ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ!!!" อ่าา เสียงดังอย่างกับโทรโข่งเลย ผมหันไปมองนิคเขากำลังหัวเราะผมอยู่ "น่ารักชะมัดเลย" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ "เฮ้ย!!" ผมตะโกนจนทุกคนหัวมามอง ผมรุ้สึกได้ว่าหน้าผมแดงมากผมจึงวิ่งไม่ที่ห้องนํ้าโดยไม่ได้ขออนุญาติครู
    "อะไรว่ะเนี่ย! คิดอะไรของเราเนี่ย'น่ารักงั้นหรอ' อึ่ยย!! ผมล้างหน้าตัวเองซํ้าแล้วซํ้าอีกพอผมตั้งสติได้ก็เลยเดินกลับไปที่ห้องเรียน ทุกคนยังคงนั่งกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...... "กริ๊ง!!" กระดิ่งพักเที่ยงดังขึ้นทุกคนรีบทำความเคารพครูแล้ววิ่งออกไปพักเที่ยง
    อ่าา ผมต้องกินข้าวคนเดียวอีกแล้วสินะ น่าเบื่อที่สุด!!
    "เห้ย คามิน!!" ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของโอ๊ต "ขอกินข้าวด้วยคนนะคามิน" ผมพยักหน้า นิคต้องโกรธผมแน่เลยผมเลิกคิดถึงนิคแล้วก็รีบกินข้าวต่อให้เสร็จ

    Nick Talk
    ไปกินข้าวกับโอ๊ตอีกแล้วหรอ....ทำไมต้องเป็นโอ๊ตทำไมไม่เป็นฉันล่ะ!!
    "นิค!! ไปกินข้าวกัน" เสียงแจ๋นๆของธีรัตน์ตะโกนมา "เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเลี้ยงนายเอง^^"
    "อืมๆ" ผมตอบพร้อมกับหันไปมองคามิน เขาดูมีความสุขกว่าตอนอยู่กับผมซะอีก "เฮ้ นายเป็นอะไรรึเปล่า" ผมสะดุ้ง "ป่าวๆ ไม่มีไรๆ" ผมเดินไปซื้อข้าวกับธีรัตน์....ปกติถ้าผมมากับคามินเขาจะซื้อข้าวหมูกรอบส่วนผมก็ข้าวมันไก้แล้วเราก็จะเอามาแบ่งกันกิน เห้อ...เขาคงเบื่อผมมากมั้ง

    ณ ตึกเรียน
    "โอ้ย!"
    "อ๊อย" ผมเดินชนร่างๆหนึ่งเป็นร่างที่ใหญ่กว่าผมนิดหน่อยเนื่องจากกองสมุดที่ผมถือมามันบังผมซะมิดเลยนะสิครับ ว่าแต่เสียงเมื่อกี้มันคุ้นๆนะ "นายชนฉันทำไมเนี่ย" น..นะ..นี่มัน..คามินนิ!! "เอ่อ...ฉันขอโทดนะ คือฉัน..." ผมพูดยังไม่ทันจบคามินก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายนะเป็นไรรึเปล่า มา!ฉันช่วย" เขาหยิบสมุดที่ผมถืออยู่ไปเกือบครึ่งแล้วเขาก็เดินนำผมไปก่อน "นายช่วยฉันทำไม" ผมตัดสินใจถามคามิน เขาดูเหมือนจะชะงักไปกับคำถามของผม สุดท้ายเขาก็หันมาตอบผมว่า "ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่หน่า" เขายิ้มให้ผมด้วยแววตาสีนํ้าตาลที่มีเสน่ห์มาก....เขาดูน่ารักเหลือเกิน อ่ะ นี่ผมคิดอ่ะไรของผมเนี่ย!!! ตั้งสติไว้นะนิค
    "ขออนุญาติครับอาจารย์" คามินพูด "ฉันจำได้ว่าฉันสั่งให้นิคถือมาไม่ใช่หรอ" ครูเอ่ย "เอ่อ...คือคามินเค้ามาช่วยผมครับ"
    ระหว่างเดินกลับห้อง "นิค...นายโกรธฉันเรื่องที่ไปกินข้าวกับโอ๊ตรึเปล่า?" ผมหลบหน้าเขาทันทีเมื่อเขาตั้งคำถามนี้กับผม "นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย.....ตอบมาสิ!" คามินยํ้า "เออ..ไม่โกรธ" ผมทำนํ้าเสียงประชดใส่เขา "ฉันมันไม่เคยสำคัญในสายตานายหรอก ฉันมันน่าเบื่อมากสินะนาถึงได้ไปคบกับโอ๊ตแทนฉันนะ" ผมโยนปากกาที่อยู่ในมือใสเขาแล้วก็วิ่งหนีไป.....วิ่งไปให้ไกลจากเขาที่สุด ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมต้องโกรธที่คามินไปคบกับโอ๊ตขนาดนี้ด้วย....ทำไม?

    To be continued.........

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×