The Last Soul Of Demon

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter - 5 - ความทรงจำ

.........เคนจิ.....เคนจิ นายอยู่ที่ไหน คงไม่ได้ไปตามหาครอบครัวฉันหรอกนะ.......

หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่บนหินผาเหนือน้ำตกนาราคิโอโตะ เธอกำลังมองขึ้นบนท้องฟ้าซึ่งตอนนี้ได้เกือบจะกลายเป็นสีดำมืด เธอพึมพำกับตัวเองถึงคนรัก ที่หายสาบสูญไปเมื่อครั้งที่ครอบครัวของเธอได้ถูกจับตัวไป ในสงครามเวทย์

        ....ผมอยู่ที่นี่ อยู่กับคุณ ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป..... เอริกะจับเสียงแว่วผ่านสายลมได้ ทันใดนั้นเธอได้ล้มลงกับพื้น พร้อมทั้งน้ำตาไหลพรากออกจากดวงตาสีฟ้า

            “หึหึหึหึ...ไม่ต้องเสียใจไปหรอก เคนจิน่ะ มันได้ตายไปแล้วหล่ะ แล้วหวังว่าแกก็ตามไปหามันด้วย”

        เสียงนี้ทำให้เอริกะเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงอย่างรวดเร็ว แต่ก็สายไปเสียแล้ว เอริกะถูกคมดาบพิษสีดำฟาดฟันอย่างทรมาน ร่างกายเธอนั้นมีแต่รอยดาบฟันทั้งน้อยใหญ่ ก่อนเธอจะสลบไป เธอได้มีโอกาสเห็นแค่รองเท้าของคนร้ายนั้นเท่านั้น มันเป็นรองเท้าส้นสูงสีแดงเลือด มีลวดลายของเอลฟ์นักบวชโบราณ

            “กรี๊ด!!!!อย่าฆ่าชั้น” เอริกะกรีดร้องจนทำให้ เท็นท์ที่สลบอยู่ข้างสะดุ้งตื่นขึ้นมา เอริกะได้ฝันถึงเรื่องราวนี้มาตั้งแต่พวก demon’s curseได้พามาที่บ้านแล้ว

        “เอริกะเป็นอะไรไปคับ แล้ว.....” เท็นท์ถึงกับชะงักคำพูดไว้ เนื่องจากตอนนี้รอบตัวเขาได้กลายเป็นป่าหิมะ ที่มีท้องฟ้าสีดำมืด น้ำตกด้านหลังเอริกะไม่มีแม้แต่เศษน้ำแข็งเพียงชิ้นเดียว

            “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” เท็นท์ถามเอริกะอย่างรุกลี้รุกลน

            “ที่นี่คือป่าเอกิดาวะ ในดินแดนเอลิเมนท์โซล” เอริกะพูดเสียงค่อนข้างเมื่อเทียบกับเสียงของเท็นท์ จากน้ำเสียงของเธอนั้นดูเหมือนกับว่า เธอตื่นตระหนกกับอะไรบางอย่าง

            “แล้วเรามาที่ได้ไงอ่ะ” เท็นท์ถามด้วยความงงงวย

            “เวทย์มนตร์ยังไงหล่ะ ถามได้” เอริกะตอบอย่างเบื่อหน่าย

            “เอ่อ....ผมไม่เชื่อคุณหรอกน่า...อย่าหลอกซะให้ยากเลย” เท็นท์พูดอย่างลังเล

            “งั้นดูนี่นะ....นายเห็นต้นไม้เล็กๆสองต้นนั่นมั้ย” เอริกะถามเท็นท์ เพื่อจะทดสอบอะไรบางอย่างให้เท็นท์ดู

            “ไหนหรอ....อ่อ..เหนแล้วค้าบ....” เท็นท์ยืดตัวแล้วชะโงกดูต้นไม้ที่เอริกะชี้ให้ดู

            “ชั้นไม่รู้นะว่า นายอาจจะคิดอยากให้มันสูงใหญ่ เพื่อให้มันมีร่มเงา” หญิงสาวพูดพร้อมกับปลายกลีบดอกซากุระสีม่วงอ่อนจากมือที่เมื่อครู่นี้ว่างเปล่าอยู่ กลีบดอกได้ลอยไปเกาะกับต้นไม้สองต้นนั้น

            แล้วต้นไม้นั้น มันก็เริ่มขยับตัวแล้วมันได้แทงรากจากดินแผ่ออกไปในบริเวณกว้าง ลำต้นสูงใหญ่ขึ้น จนกลายเป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่พอให้ร่มเงาได้มากทีเดียว

            “หรือจะให้มันเหี่ยวเฉาดีล่ะ” พูดจบต้นไม้ทั้งสองได้ผลัดใบออกทั้งที่ใบยังสดอยู่ แล้วลำต้นก็ดูลีบลงอย่างเห็นได้ชัด

            “รึว่าให้มันถูกโค่นดีหล่ะ” ต้นไม้ใหญ่ทั้งสองหักครึ่งทิ้งตัวลงมายังบริเวณที่เท็นท์และเอริกะยืนอยู่

            เท็นท์รีบยกมือขึ้นป้องกันต้นไม้ที่กำลังจะล้มทับตัวเอง ทั้งที่ไม่สามารถช่วยได้เลยสักนิด ทันใดนั้นต้นไม้ทั้งสองได้หายกลับไปและคืนสภาพเดิมไปในที่สุด

            “เอริกะ นี่คุณเล่นบ้าอะไรเนี่ย!!!! ผมไม่สนุกด้วยนะ” เท็นท์ตวาดใส่เอริกะอย่างเสียอารมณ์   จนต้องทำให้เอริกะแทบหัวเราะไม่ได้

            “555 ... นายท้าชั้นเองนะ ว่าชั้นหลอกนายน่ะ ชั้นก็แสดงให้ดูละน่ะสิ” เอริกะพูดเยาะเย้ย ทำเอาไอ้เจ้าเท็นท์มาดขี้เล่นตบะแตกได้

        “โอเค ผมเชื่อคุณก็ได้ ว่าแต่เราจะกลับบ้านยังไงดีอ่า...(๐_๐)?” เท็นท์ถามด้วยสีหน้าที่ดูสับสน ตอนนี้เท็นท์กลับกลายเป็นพวกหวาดระแวงไปเสียแล้ว

            “ม่ายต้องห่วงหรอกน่า...เดี๋ยวชั้นพากลับเองน่า...มาได้กลับได้อยู่แล้วล่ะ” เอริกะพูดอย่างมั่นใจเกินร้อย >๐<!!

            “เรื่องนั้นไว้ก่อนละกัน ว่าแต่เนี่ยหรอหมู่บ้านคุณหน่ะ ทำไมมันน่ากลัวจังง่ะ” เท็นท์รีบถอยมาอยู่ด้านหลังเอริกะ แล้วสอดส่ายสายตามองผ่านไปในเงามืดของป่าที่เอริกะเรียก เอกิดาวะ

ทันใดนั้น!!!!....เท็นท์กับเอริกะเห็นเงาลักษณะคล้ายเงาของมนุษย์วิ่งผ่านไปตรงพุ่มไม้ด้านหลังของทั้งสองคน

“ง่ะ.....O[]Q!!!เอริกะ มานตัวอะไรอ่า....ที่นี่มีแต่คนใช่ป่ะ” เท็นท์ตกใจสุดขีดถึงกับขาอ่อนทรุดลงไปกอดขาขงเอริกะ แล้วถามเอริกะ หวังให้หญิงสาวปลอบใจตัวเอง

“มีทุกอย่างตั้งแต่ภูตผีร้าย จนถึงเทพ” คำปลอบใจที่เอริกะคิดว่าดีแล้ว กลับทำให้เท็นท์เข่าอ่อนกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ถ้าจะให้ดีนะ หยุดเรียกชั้นคุณได้แล้ว ชั้นก็มีชื่อเล่นเหมือนกันนะ” เอริกะเริ่มรำคาญกับการที่เพื่อนเรียกชื่อเธออย่างไม่สนิทสนม

“แล้วเธอชื่อเล่นว่ารายอ่า” เท็นท์ถาม ด้วยดวงตาส่องประกายความหวัง

“ริกะ” สั้นๆได้ใจความ แต่ดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากบอกชื่อนี้เท่าไรนัก

“อ่อชื่อสวยดีนะ” เท็นท์ได้ชื่นชมชื่อของเอริกะท่ามกลางเสียงกรีดร้องแห่งพงไพร

วี้ด..............ดดดด....!!!! เสียงกรีดร้องของภูติไพรดังก้องสนั่นป่าเอกิดาวะ สร้างบรรยากาศน่าขนลุกได้ดีทีเดียว

“เรากลับกันเลยดีมั้ย....ที่นี่ดูเหมือนจะไม่ปลอดภัยละนะ ริกะ” เท็นท์พูดหลังจากมองไปรอบข้างตัวเองอย่างหวาดระแวง

“อืม...ก็ได้ดูเหมือนทหารพรานพวกดาร์คชิลเลนจะมาตั้งค่ายทหารแถวนี้นะ” เอริกะพูดขณะหลับตาเงี่ยหูฟังเสียงสายลมที่พัดผ่านมา

 

“จะกลับกันละนะ.....เท็นท์ ระวังดีๆนะ นายอาจตาย!!!- -+” เอริกะพูดพร้อมขู่เจ้าเท็นท์ให้กลัวเล่น

“อย่าพูดให้ขวัญเสียอย่างน้านซี” เท็นท์พูดด้วยเสียงที่ดูหวาดระแวง พร้อมทั้งเขย่าตัวเอริกะ เพื่อเป็นสัญญาณบอกให้รีบๆไป

จากนั้นแสงสีขาวสว่างขึ้นรอบตัวของเอริกะและเท็นท์ โดยมันสว่างจ้าขึ้นไปเรื่อยๆ จากนั้นแสงสีขาวทั้งหมดก็ดับวูบลงไปในที่สุด แล้วทั้งสองก็หมดสติไปอีกครั้ง

............

แสงดวงอาทิตย์ที่คุ้นเคยที่สว่างอีกครั้งภายในโสตประสาทการมองเห็นอีกครั้ง เท็นท์กับเอริกะเริ่มคืนสติมาได้ แล้วรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย

“อ๊าก!กี่โมงละเนี่ย......ห๊า!!!!ห้าโมงครึ่ง” เท็นท์พูดพร้อมทั้งยกมือข้างขวาขึ้นดูนาฬิกา แล้วเอะอะกับตัวเองจากนั้นก็วิ่งจากไป ปล่อยให้เอริกะยืนอยู่ในเรือนกระจกกลางสวนสาธารณะคนเดียว

            ‘หึหึหึหึ.......เอริกะ....แก.....ระวังตัวให้ดี.....ในไม่ช้าปีศาจปริศนาจะได้ฟื้นคืนชีพแล้ว......แกและพวกสวะนั่น!!!!ไม่รอดจากเงื้อมมือข้าได้หรอก.....’

            เสียงกระซิบข้างหูเอริกะ เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยที่ให้เธอเกือบจะไม่มีชีวิตรอดมาได้   เอริกะเกิดอาการกลัวอย่างสุดขีด เมื่อหันไปมองทางเข้าเรือนกระจก พบเงาของราเมียเพียงเลือนราง แต่แสงสีแดงเลือดจากดวงตาของเธอยังคงสว่างจ้าอยู่ในความทรงจำของเอริกะ

            “ว้าย!!!!เอริกะทำไรเนี่ย แล้วตะกี้เธอทำได้ไงอ่ะ เลิศมาก” แอมป์ตกใจสุดขีด เมื่ออยู่ดีๆเอริกะได้โผล่ออกมาจากต็เสื้อผ้าในห้องนอนของเธอ

            “ก็ชั้นใช้เวทย์มนตร์หน่ะสิ” เอริกะเริ่มแนะนำพลังของเธอให้แอมป์ฟังอีกครั้ง 

            “ช่างเหอะ.........ไปพักผ่อนเถอะ เอริกะเนี่ยเล่นรายก็ไม่รู้ ” แอมป์พูดพร้อมกับถอนหายใจ แต่ดูเหมือนว่าเอริกะผิดหวังอย่างมากที่มีคนรู้ว่าตัวจริงของเธอเป็นเพียงไม่กี่คน

            คืนนั้นเอริกะได้ใช้มนตร์ของเธอตกแต่งห้องของเธอ ให้ดูเป็นบ้านของเธอให้มากที่สุด เธอย้ายเตียงจากมุมห้องด้านขวา มาอยู่ตรงกลาง เปลี่ยนต้นซากุระหน้าห้องน้ำให้กลายเป็นต้นบอนไซยักษ์สูงเท่ากับมนุษย์ บริเวณพรมที่เป็นสีชมพูอ่อน ได้เปลี่ยนเป็นโต๊ะวางตำราเก่าแก่ที่ดูคล้ายหนังสือเวทย์มนตร์ในหนังเรื่อง แฮร์รี่ พอตเตอร์

            .................................................................................................................................................................