คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter - 2 - การพบปะ
ซู่ๆ......เสียงน้ำอุ่นๆพุ่งผ่านฝักบัวในห้องน้ำ มากระทบกับผิวสีขาวนวลของว่านน้ำ เดือนที่สองของปิดเทอมครั้งสุดท้ายของโรงเรียนอิซาคาวะ สำหรับว่านน้ำเธอไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยแม้ว่า คนอื่นๆรวมทั้งเพื่อนร่วมกลุ่มแทบทุกคนกำลังวิ่งวุ่นหาที่เรียนต่อกันหมด
“ว่าน..... แม่เอาใบสมัครโรงเรียนซากุเรน มาให้นะลูกโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนหญิงล้วนนะ”แม่ของว่านน้ำตะโกนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูแต่งตัวก่อน”
ก๊อกๆๆ..เสียงประตูไม้มะฮอกกะนีหน้าบ้านของว่านน้ำดังขึ้น
“หวัดดีค่ะ/ครับ คุณน้า” ที่แท้ก็เป็นพวก demon’s curse นี่เอง
“อ้าว..หวัดดีจ๊ะ พวกเธอเข้ามากันก่อนนะ ว่านน้ำกำลังแต่งตัวหน่ะ” แม่ของว่านน้ำรีบต้อนรับเพื่อนๆของลูกเข้ามาในบ้านทันที
“ว่านจ๊ะเพื่อนๆลูกมาหาน่ะ รีบลงมาสิ เห็นว่านเค้าบอกว่าไม่ได้เจอนานคิดถึงมากเลยนะ” แม่ของว่านน้ำตะโกนบอกว่านน้ำอีกทีพลางหันมาพูดกับพวกแก๊งค์ของลูกสาวต่อ
“คือ..วันนี้พวกเราจะไปเที่ยวที่ศาลเจ้าอาซารุเกะกันน่ะค่ะ ว่านน้ำว่างไปด้วยมั้ยคะ” เรยาห์พูดขึ้นหลังจากทุกคนได้นั่งลงบนโซฟากำมะหยี่ราคาย่อมเยาสีแดงสด
“ได้สิจ๊ะ รีบพาไปเลยก็ดีนะ เห็นนั่งเบื่อตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นละ แม่ไม่ค่อยสบายใจเลยจ๊ะ” แม่ว่านพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ว่านน้ำเค้าคงจะคิดถึง....อุ๊บ!!!”ระหว่างที่เท็นท์พูดฟางรีบเอามือปิดปากไว้ทันทีทันควัน
“คิดถึงใครฮึ!! เท็นท์พูดซิ” น้ำเสียงของแม่ว่านน้ำเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
‘ไอ้เท็นท์บ้า....เดี๋ยวความก็แตกกันหรอก...โอ๊ย! เจ้าโง่’ ทุกคนที่นั่งในบ้านด่าเจ้าเท็นท์จอมประมาทในใจ
“เอ่อ..คือ...ว่านน้ำคิดถึงโรงเรียนน่ะครับ แหม!ใครจะไปตัดใจลงภายในวันเดียวหล่ะคร้าบ...” เท็นท์รีบหาข้อแก้ตัวทันควัน
“อืม...ก็ใช่อยู่นะจ๊ะ โทษทีนะ ถ้ายังไงถ้ามีผู้ชายหน้าไหนมารังควานว่านน้ำก็บอกแม่ด้วยละกัน” แม่ของว่านน้ำกลับสู่ภาวะเดิมแต่ก็ยังเป็นกังวลกับลูกสาวสุดสวยของเธออยู่ดี
“อ้าว...มาทำไมกันแต่เช้าเชียวหล่ะ พวกเธอน่ะ” ว่านน้ำพูดขึ้นพลางเดินลงมาจากชั้นสอง วันนี้ว่านน้ำใส่ชุดเสื้อยืดสีฟ้าไม่รัดรูปนัก กางเกงยีนส์ เหมือนทุกๆครั้ง
“นี่..วันนี้เราจะไปศาลเจ้ากันน่ะไปด้วยกันมั้ย..” ฟางออกปากถามว่านน้ำ ว่านน้ำรีบพยักหน้าแล้ววิ่งลงมาคว้าเสื้อกันหนาวสีดำใส่ทันที
“ได้สิ..ไปเลยดีมั้ย” ว่านน้ำดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดเลยทีเดียว ในวันนี้
“เดี๋ยวซิจ๊ะ ลูกยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยนะ” แม่ท้วงขึ้นก่อนที่ว่านน้ำจะชักมือฟางและเพื่อนไป
“ไม่เป็นไรค่ะแม่...เดี๋ยวหนูไปกินข้าวข้างนอกก็ได้ค่ะ” ว่านน้ำตะโกนบอกแม่ผู้เป็นห่วงเป็นใยจากหน้ารั้ว
“นี่...จะว่าไปนะแม่เธอก็ดีนะเป็นห่วงเป็นใยดีเนอะ พวกเรา” เรยาห์พูดยอแม่ว่านน้ำ พร้อมกับขอความเห็นจากเพื่อนร่วมทาง
“อืม...ใช่ มันรู้สึกดีนะที่ แม่คอยห่วงใยเราน่ะ” ว่านน้ำพูดอย่างภูมิใจ
“นั่นไงศาลเจ้าอาซารุเกะน่ะ ไม่น่าเชื่อว่ามันสวยได้ขนาดนี้นะ” เปียโนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงธรรมดาแกมแอ๊บแบ๊ว
“เน่...ยัยเปียโน ไม่ต้องพูดเสียงขนาดนั้นก็ได้ย่ะ แถวนี่น่ะไม่มีใครมาฟังเสียงน่ารักของเธอหรอก” แอมป์รีบแย้งทันที และแล้วสงครามวาจาก็ปะทุขึ้น!!!!.....
ผ่านไป 2 นาที....
ผัวะ!!! ผัวะ!!! เสียงฝ่ามือของฟางกระทบกับหัวของยัยเปียโนกับยัยแอม ทำให้โลกกลับสู่ความสงบอีกครั้ง
“เฮ้อ...พอๆกันน่ะแหละ นี่ขนาดอยู่หน้าศาลเจ้าแล้วนะยังจะมาเถียงกันอีก”
“เงียบไปเลย!!!...ยุ่ง!!!” แต่ความหวังดีของฟางกลับกลายเป็นสิ่งกีดขวางการโต้วาทีไปซะงั้น -_-+
“งั้นเราปล่อยสองคนไว้ตรงนี้ละกัน เดี๋ยวเราค่อยกลับมาเอาตัวไปหลังจากไหว้เจ้าเสร็จนะ” แน็ปปี้พูดขึ้นด้วยความรำคาญ เพราะสองคนนั้นทะเลาะกันทุกวี่ทุกวัน จนทั้งกลุ่มต้องเดินหนีเวลาสองคนนี้ทะเลาะกัน
“ใช่ๆรีบไปกันเถอะ จะได้รีบกลับ เดี๋ยวเรากับแม่จะไปปลูกต้นไม้กันน่ะ” ปานวาดพูดอย่างอ่อนโยนแต่ฟังดูแล้วเหมือนรีบเร่ง
“งั้นก็ไปไหว้เจ้ากันล่ะนะ” ฟางกับเรยาห์พูดขึ้นพร้อมกัน แล้วเริ่มต้นวิ่ง
“ใครถึงก่อน ชั้นจะเลี้ยงทาโกะยากิหนึ่งกล่องเลยอ่ะ” ฟางพูดท้าเพื่อนที่กำลังวิ่งกัน เพราะตัวเองวิ่งเร็วที่สุด
“ว้าว!!! จริงหรอ งั้นไม่วางมือหรอกเฟ้ย!! ” เมื่อจอมเขมือบอาหารเท็นท์ได้ยินก็รีบเร่งฝีเท้าโดยเร็ว แล้วเท็นท์ก็ไปถึงชายคาศาลเจ้าเป็นคนแรก และทุกคนก็วิ่งมาถึงจนครบ ‘- -
“เน่...ยัยฟางอย่าลืมสัญญาหล่ะ” เท็นท์พูดท้วงขึ้น
“เฮ้อ...ก็ได้อ่ะ เจ้าจอมตะกละ เท็นท์!!!” ยัยฟางพูดอย่างเสียอารมณ์ โดยเน้นชื่อเจ้าเท็นท์ซะน่ากลัว
และเมื่อทุกคนไปอธิษฐานที่ศาลเจ้ากันเสร็จแล้ว จึงพากันไปกินข้าวกลางวันกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในชานเมือง ทุกคนเที่ยวห้างฯกันอย่างจุใจ จนเวลาล่วงเลยมาถึงพลบค่ำ
“นี่ อาทิตย์หน้ามาเจอกันอีกดีมั้ย” ฟางพูดขึ้นหลังจากแอบปรึกษากับเรยาห์ในร้านไอศกรีม
“อือ งั้นก็ดีนะ จะได้มาพบปะ เล่าสารทุกข์สุกๆดิบๆกัน” เท็นท์พูดมาด้วยน้ำเสียงมีน้ำหนักกว่าทุกครั้ง แต่ก็ยังมีมุขกระบือแทรกเป็นครั้งคราว
“ถ้างั้นพวกเราก็เดินไปส่งกันเลยสิ ไหนๆทางกลับบ้านก็ไปทางเดียวกันหมดนะ ถึงมันจะไกลกันก็เถอะ” เปียโนพูดเสียงธรรมดา เพราะเปียโนเป็นคนขี้ระแวงนิดหน่อย
ทั้งแปดคนเดินไปตามทางเดินริมถนน พร้อมทั้งพูดคุยกันไปเป็นคู่ๆอย่างสนุกสนาน พวก Demon’s curse ก็เริ่มบอกลากันทีละคน เมื่อถึงบ้านของเพื่อนในกลุ่ม ว่านน้ำกลับบ้านเป็นคนแรก แล้วตามด้วยเท็นท์ จากนั้นก็แอมแปร์ ตามด้วยเปียโน แล้วก็ปานวาด แล้วสุดท้ายก็สองสาวหล่อฟางกับเรยาห์ ที่บ้านอยู่ติดกัน
...............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น