คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :HanHyuk: ผมกลัวเข็มฉีดยา!!! [EDIT]
HanHyuk :: ผมกลัวเข็มฉีดยา!!
สถานพยาบาลโด่งดังนามว่า S Hospital เต็มไปด้วยผู้ป่วยตั้งแต่เด็กเพิ่งคลอด จนถึงผู้ป่วยวัยสูงอายุที่เข้ามารักษากันอย่างต่อเนื่อง ร่างบางผอมนั่งนิ่งรอพยาบาลขานชื่อตนเข้าไปรับการรักษาอย่างเงียบๆ ภายใต้ดวงหน้าหวานปกปิดด้วยแว่นเก๋คอลเลคชั่นใหม่จากปราด้า เสื้อผ้าปิดมิดชิดแต่ยังคงความเป็นแฟชั่นนิสต้าได้เป็นอย่างดี ท่วงท่างามสง่าเทียบเท่ากับดารานั้น แม้ว่าจะนั่งหลบมุมเพียงใด ก็เป็นที่จับจ้องของคนอื่นๆได้ไม่ยาก
“คุณ ลี ฮยอกแจ เชิญห้องหมายเลข 8 ค่ะ” ร่างเพรียวระหงเดินตามพยาบาลไปยังห้องหมายเลขแปด ก่อนจะได้รับคำบอกให้เปลี่ยนชุดของโรงพยาบาลเพื่อทำการรักษากับคุณหมอที่เขายังไม่เห็นหน้าค่าตา ได้ยินเพียงกิตติศัพท์ล่ำลือกันหนาหูว่า มากความสามารถ
“ค่ะ ถ้าคุณลีเปลี่ยนชุดแล้ว นำเสื้อผ้ารวมทั้งของมีค่าไว้ที่ตู้ตรงนี้ได้เลยนะคะ อีกประมาณสิบนาที คุณหมอท่านจะเข้ามาตรวจค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ฮยอกแจรับคำ แต่ก็อดหวาดกลัวอยู่ในใจ .. เตียงนอนสีขาวสะอาดกลางห้อง เครื่องมือต่างๆ ทั้งไฟส่องขนาดใหญ่ที่คร่อมเตียงไว้ อ่างน้ำเล็กๆ รวมถึงอุปกรณ์มากมายที่เขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก
แม้ในห้วงลึกของจิตใจจะกลัวเพียงใด แต่เขาตัดสินใจแล้วยังไงก็ต้องหาย!! เพื่อคนที่เขารัก เพื่อคุณพ่อ เพื่อคุณแม่ ลีฮยอกแจสู้ๆ!!
ร่างเพรียวสูดหายใจเข้าลึกๆ ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นแล้วเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วย เขานั่งรอบนเกาอี้อย่างใจจดจ่อ คุณหมอที่พี่สาวแนะนำมาให้ จะทำการรักษาอะไรบ้างเขาก็ไม่รู้ แม้แต่ตอนนี้เขาเป็นโรคอะไรตัวเองก็ยังไม่รู้เลย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูเป็นเชิงอนุญาต ฮยอกแจตกใจเล็กน้อย ก่อนจะจัดแจงผมเผ้าให้ดูสุภาพ ตั้งสติตัวเองให้เข้าที่ไม่เตลิดไปซะก่อน
“สวัสดีครับคุณ.. อ่า ลี ฮยอกแจสินะครับ” คุณหมอยังหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลาดันแว่นขึ้นจมูกเล็กน้อย ท่วงทาแสนสมาร์ทตลอดเวลา คนไข้ใจอ่อนแอเลยเผลอปลื้มจนเหม่อไปชั่วขณะ
“คุณ ลีฮยอกแจครับ”
“...”
“คุณครับ คุณ!” ฮยอกแจสะบัดหัวไปมา พลางยิ้มเขินๆ ก็แหม สายตาคมสบมาระยะประชิด มือก็จับที่ต้นแขนอย่างนี้ ใครเจอแล้วไม่เขินบางล่ะ
ฮยอกแจก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองหมอสักเท่าไหร่ แต่สายตาแอบเหลือบมองเป็นระยะๆ เวลาที่คนตรงหน้าตั้งใจ อ่านประวัติของเขาแล้วคิดไปพร้อมๆกัน มันมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ตาหวานกวาดมองช่วงไหล่ ลำคอ ช่วงแขนไม่ให้เจ้าตัวรู้ ป้ายชื่ออันเล็กติดไว้บริเวณหน้าอกบอกชื่อสกุลคุณหมอ ยิ่งทำให้คนไข้ใจระทวยไปกันใหญ่
ฮันกยอง
อ่า..แค่ชื่อก็รู้ว่าหมอฮันกยอง เป็นคนยังไง
เยือกเย็น..เงียบสงบ..แข็งแกร่ง และแฝงความนัยน์อันน่าค้นหา
“คุณฮยอกแจครับ..เท่าที่ผมอ่านประวัติการรักษา คุณได้รับการรักษามาแล้วสองครั้งกับคุณหมอคิม ไม่มีอาการแพ้ยา ..แล้วตอนนี้ อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
“คือ..ผม ไม่ทราบฮะ”
“ไม่ทราบ? หมายความว่ายังไงครับ”
“ผมไม่รู้ฮะว่าผมเป็นอะไร ไปหาหมอมาหลายครั้งก็ไม่หาย ตอนดึกๆนอนไม่ค่อยหลับ ทานยาก็หายเป็นครั้งคราว แล้วก็กลับมาเป็นอีก” ดวงตากลมโตจ้องตาคมไม่หลบหลีก หมอหนุ่มขบคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามต่อด้วยความอยากรู้
“คุณฮยอกแจมีอาการอะไรบ้างครับ”
“มันจะคันๆช่วงสะโพกนะครับ..บางทีก็ร้อนแบบไม่มีสาเหตุ ร้อนมากจนนอนไม่หลับเลยล่ะฮะ”
“ผิวบริเวณคอและหน้าแดงด้วยรึเปล่าครับ?”
“ก็มีบ้างนะฮะ ส่วนใหญ่จะแดงแถวๆ..เอ่อ...นั่นละฮะ”
ฮันกยองอมยิ้มเล็กน้อยให้กับคนไข้แสนน่ารัก ท่าทางไม่ประสีประสาและเขินอายยามอธิบายนั้นดูน่าแกล้งไม่หยอก นี่ถ้าไม่ติดว่าเขามีเวลาตรวจร่างกายแค่หนึ่งชั่วโมง เขาคงจะหาทางยืดเวลาออกไปอีกสักหน่อย
“ถ้าอย่างนั้น..รบกวนคุณฮยอกนอนลงที่เตียงเลยนะครับ ขอหมอตรวจดูสักหน่อย” หมอฮันกยองสุดหล่อยิ้มอย่างให้กำลังใจ ร่างบางตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะต้องนอนลงกับเตียงกลางห้องที่เห็นตั้งแต่แรก
“ขอโทษนะครับ” ฮันกยองแหวกเสื้อบางออกเล็กน้อย มือหนาใช้สเตทโทสโคปสอดเข้าไปก่อนจะเลื่อนไปตามหน้าอกบริเวณหัวใจ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ สูดหายใจเข้าลึกๆ ครับ..ดีมากครับ ..อย่างนั้น” ผิวเหล็กเย็นเฉียบไล้ไปทั่ว ฮยอกแจเกร็งตัว มันรู้สึกแปลกๆ ..หมอก็รักษาตามปกติ..หรือว่าที่รู้สึกแบบนี้เป็นเพราะ..หมอฮันกยองกันแน่นะ?
“อัตราการเต้นของหัวใจปกตินะครับ งั้นช่วยถอดเสื้อด้วยครับ หมอขอดูหลังหน่อย”
คนตัวเล็กอ้าปากค้างด้วยความตกใจ จะบ้าเหรอไง .. อยู่ดีมาให้ถอดเสื้อ เขาอายนะ -/////////-
“หม..หมอฮะ หันหลังก่อนได้มั้ยฮะ” เสียงใสเอ่ยตะกุกตะกัก เขาประหม่าเกินไปจนพูดจาติดอ่างแทบไม่รู้เรื่อง คุณหมอใจดีพยักหน้ายิ้มอย่างเข้าใจ ฮันกยองเดินไปเตรียมเครื่องมืออีกมุมหนึ่งของห้อง ฮยอกแจทำใจกล้าค่อยๆเลิกเสื้อโชว์แผ่นหลังขาวนวลเนียนให้คุณหมอดู
ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน..แต่มันก็อายอยู่ดีนั่นแหละ
“คุณฮยอกแจ รบกวนนอนคว่ำนะครับ”
ร่างบางค่อยๆพลิกตัวคว่ำตามคำสั่งของหมอช้าๆ ฮันกยองเดินเข้ามาใกล้ใช้ไฟฉายขนาดเล็กส่องตามผิวขาวนวลเนียนไร้รอยขีดข่วน
“อืม.. บริเวณด้านหลังก็ไม่เป็นอะไรนะครับ..หมอขอดูบริเวณสะโพกได้มั้ยครับ”
“อะ..เอ่อ คือ..” เสียงใสตะกุกตะกัก แก้มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ขนาดคนในครอบครัวยังไม่มีโอกาสได้เห็นร่างกายเขาขนาดนี้ แต่กับคนตรงหน้า...
“กะ..ก็ได้ฮะ”
คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..ก็คุณฮันกยอง เป็นหมอนี่นา..
ไม่มีแล้ว ลิงค์ ^^ อยากอ่านลองหาเอา.. แฟนพันธ์แท้คงรู้ว่าต้องหาจากไหน
เข้าใจนะ!!! ^^
ฉ.ฉิ่งไล่ช้างเลยต้องไปอ่านอีกทีนึง..นะจ๊ะ :D
“ก..ก็ดีฮะ” เสียงหวานใสเอ่ยออกมาอย่างอายๆ มือบางรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย ขณะนี้ เขาและคุณหมอจึงกลับมาอยู่ในชุดฟอร์มก่อนหน้าการตรวจทั้งคู่
“สำหรับวันนี้ ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ คุณฮยอกแจกลับบ้านได้เลยนะครับ”
ฮันกยองพูดพลางยิ้มแย้มแจ่มใส ฮยอกแจขบริมฝากเบาๆ ..ทำไมคนตรงหน้าถึงทำกับเขาเหมือนกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งในการรักษาแค่นั้น ทั้งๆที่เขานึกว่าฮันกยองจะรู้สึกรักชอบและหวั่นไหวไปกับเขาเสียอีก
“ฮ..ฮะ ไปนะฮะ” ร่างเพรียวลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปยังประตูอย่างรวดเร็ว
เพียงแค่สมองประมวลออกมาว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาทั้งสองคนมันไม่มีอะไรลึกซึ้งมากกว่านั้น น้ำตาก็พาลจะไหลเสียดื้อๆ
“เดี๋ยวครับ นี่นามบัตรผม.. แล้วผมจะนัดใหม่นะครับ”
ฮันกยองหยิบบัตรลวดลายงามมีชื่อเขาพร้อมเบอร์โทรและที่อยู่พิมพ์ไว้เรียบร้อย แขนแกร่งสอดเข้ากอดเอวบาง แล้วกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“รอพี่นะ..น้องอึน”
..อ อะไรนะ? ทะ ทำไม ถึงคุณหมอถึงเรียกเขาว่า “น้องอึน” ..
หรือว่า..............
.
.
.
สามเดือนผ่านไป
“คุณพ่อคุณแม่ฮะ น้องอึนไปก่อนนะฮะ พี่สาวฮะ บ๊ายบายครับ” ร่างเล็กผลุนผลันวิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถคันงามที่คนทั้งบ้านรู้จักเจ้าของรถ แต่ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนูเล็กกับสารถีสักเท่าไหร่
“น้องอึนเนี่ยไปไหนแต่เช้านะอึนจอง” คุณพ่อผู้เงียบขรึม ถามเสียงเรียบกับลูกสาวคนโต อาการหวงลูกสาว(?)หน่อยมันชักจะกำเริบขึ้นมาเสียแล้ว
“แฟนเขามั้งคะ ฮิฮิ” อึนจองหัวเราะนิดๆแล้วเดินหนีไปอีกทางไม่อยากตอบคำถามอะไรมาก แต่คุณแม่วัยกระเตาะต่างหากที่เป็นคนเฉลยให้
“ก็คุณหมอที่รักษาน้องอึนไงคะคุณ” เพียงแค่นั้น คุณพ่อสุดขรึมถึงกับตบหน้าผากดังลั่น
เพี๊ยะ!
“เสียลูกไปแล้วสิเรา เห้อ อ..”
“หมอฮะ ทำไมวันนี้พามาทะเลละฮะ” ฮยอกแจเอ่ยเสียงหวานถามเจื้อยแจ้ว สองข้างทางที่เต็มไปด้วยตึกสูงใหญ่ๆค่อยเปลี่ยนภูมิทัศน์เป็นทุ่งหญ้าสีเขียวกับภูเขาสูงแทน
“ก็..จะได้มารักษานอกสถานที่ไงครับ”
“บ้า!! คนบ้า!!!” -///////////////-
ฮยอกแจเขินกระมิดกระเมี้ยนแสนน่ารัก ..ก็เพราะท่าทางอย่างนี้แหละนะ ไอ้เพื่อนพี่สาวอย่างฮันกยอง ถึงได้ตะล่อมเกลี้ยกล่อมอึนจองให้ยอมส่งน้องมาให้รักษา แล้วพอได้พบเจอแถมสบตา อาการบอกว่าใช่ก็ดังทะลุอก
เห็นท่าว่า.. ฮันกยองคงจะรักษาให้ฮยอกแจไปอีกนานแสนนาน ไม่แน่..ก็ตลอดชีวิตเขานั่นแหละ หึหึ
-------------THE END-----------
(( ไม่ต้อง แบน แล้วนะ ^^ ไม่มีไรให้แบนแล้ว ถ้าข้องใจเรื่องฮันฮยอกมาเคลียร์กันได้ อย่ากวนประสาทด้วยการกดแบน ไรเตอร์ไม่ได้อารมณ์ดีบ่อยๆ อย่ามาแกว่งมือหาส้น(ตีน) นะจ๊ะ ^^))
จบไปแล้วกับฮันฮยอกนะคะ ^^ คุณหมอฮันกับน้องอึนนี่น่ารักจริงๆเลย กิกิ อยากอ่านสเปต่อป่ะ? ฮ๋าๆ แต่ไรเตอร์ไม่อยากแต่งอ่ะ ฮ่า าาาา (ถามเพื่อ?) = = อิอิ ตอนมันอาจจะยาวๆสักหน่อย แต่งไปแต่งมาแล้วมันส์มือ ฝากคอมเม้นติชมกันด้วยนะคะ ^^
แหม่ะ สองเรื่องที่ผ่านไปก็ดูใสๆ(?) ไม่อะไรมากมายเนาะ แต่ถ้าใครชอบแรงๆแบบแซงทางโค้ง เสียวจนทะลุคอหอย ก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์นะจุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น