คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::Chapter 2:: (100%)
Chapter 2
คืนต่อมาที่ท่าเรือกลางดึก เสียงกระสุนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณโกดังเก็บของ วันนี้มีข่าวรายงานมาว่าจะมียาล็อตใหม่เข้ามาและหัวใหญ่ก็จะลงมาคุมเอง ฮยอกแจเลยสั่งให้ลงมือคืนนี้เลย เสียงปืนดังสะเปะสะปะไปทั่ว พวกลูกน้องขนยาพากันตายเกลื่อนก่อนลูกน้องของพรรคกุหลาบพิษจะพาหัวหน้าใหญ่ออกมาที่ลานหน้าโกดัง
“เรียบร้อยแล้วครับนายท่าน”ลีทึกปาดเหงื่อก่อนจะโทรไปรายงาน ไม่นานนักรถคันหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาในบริเวณก่อนที่ฮยอกแจจะก้าวออกมาจากรถคันนั้น
“ฮันเคียง”เสียงเรียบๆ ที่เอ่ยขึ้นราวกับเสียงของมัจจุราชที่เรียกให้ชายแก่คนหนึ่งมองขึ้นไป ใบหน้าหวานขาวซีดราวกับกระดาษเมื่อยู่ใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืน เสื้อเชิ้ตสีดำและเสื้อคลุมสีดำกันขลับให้ฮยอกแจดูเด่นเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว ผมสีน้ำตาลอ่อนภายใต้แสงจันทร์ส่องประกายราวกับเย้ยหยันในโชคชะตาของคนตรงหน้าเต็มที
“ฮ...ฮยอกแจ ฮยอก...ฮยอกแจ ช่วยป๊าด้วย!”ชายคนนั้นตะเกียกตะกายคลานเข้ามาฮยอกแจ ทันทีที่ฝ่ามือหนาจับรองเท้าลีทึกก็ชักปืนออกมายิงขาฮันเคียงทันที
“แกทำให้รองเท้าของนายท่านเปื้อน!!”
“…เลือดเลวๆ ของแกนี่...ล้างเท่าไหร่ก็ไม่ออกนะฮันเคียง”รองเท้าหนังเตะเข้าที่ใบหน้านั้นเต็มแรงจนตาของคนที่นอนอยู่บวมมากกว่าเดิมแต่ฮยอกแจก็ไม่ได้สนใจกับมันนัก
“คนอื่นล่ะ”
“ตายหมดแล้วครับนายท่าน”
“ยัง...หึหึ แก...แกลืมอะไรไปรึเปล่า”ชายแก่พูดพร้อมๆ กับยิ้มร้าย
“ไอฮันเกิงลูกชายแกป่านี้มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนไม่รู้! แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวอีกสักพักมันคงตามพ่อมันไปเองแหละ”ลีทึกว่าก่อนจะจิกหัวของฮันเคียงขึ้นมา ฮยอกแจเดินเข้ามาหาพร้อมๆ กับมีดเล่มเล็กๆ ในมือก่อนที่ใบมีดจะถูกกรีดไปบนใบหน้านั้นช้าๆ เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังไปรอบๆ บริเวณ
“พอเถอะฮยอกแจ”เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ลูกน้องของฮยอกแจต่างพากันยกกระบอกขึ้นเล็งไปที่ผู้มาใหม่ ดวงตากลมโตฉายแววเย็นชา ริมฝีปากเรียวแดงขึ้นเมื่ออากาศรอบๆ ตัวเริ่มเย็นลง
“ฮันเกิง จะมาห้ามกันทำไม”
“แต่นั่นมันพ่อฉัน!”ฮันเกิงขึ้นเสียงก่อนจะยกปืนไปทางฮยอกแจ มือเล็กๆ สั่งให้ลูกน้องลดปืนลงก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปช้าๆ
“คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่านายทำอะไรไปบ้าง”เสียงเย็นๆ พูดขึ้นมือขาเล็กๆ ก้าวผ่านตัวฮันเกิงไปด้านหลัง
“แล้วไม่คิดหรอว่าฉันจะเสียใจแค่ไหน”มือหนาเริ่มสั่นน้อยๆ เหงื่อเม็ดเล็กๆ มากมายผุดขึ้นที่หน้าผากของฮันเกิงต่อเนื่อง
“นายเคยคิดบ้างรึเปล่าฮันเกิง”
“....ฉันรักนายนะ”เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะมองใบหน้าหวานที่เคยยิ้มให้กันอย่างเปิดเผยเมื่อวันวาน ฮยอกแจใจกระตุกวูบเพียงเพราะสายตาแบบนั้น เพียงแค่คำพูดแค่นั้นทำเอาจิตใจที่เย็นชาอ่อนยวบ
“รักฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ฮันเกิง!!”เสียงหวานตะโกนใส่
“นายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ!! ในเมื่อคนที่สั่งก็คือพ่อบังเกิดเกล้าของฉัน!”
“อึก ฮันเกิง...”
“ขอร้องล่ะ...อย่าทำแบบนี้เลยนะฮยอก ปล่อยพ่อของฮันแล้วเราก็ลืมเรื่องนี้ไปซะ ฮันสัญญาว่าฮันจะจบเรื่องนี้เอง”มือหนายืนมาหมายจะจับมือฮยอกแจ แต่คำขอร้องที่ส่งผ่านมาทำให้ฮยอกแจปัดมือนั้นทิ้งก่อนจะตัดสินใจยกปืนไปทางฮันเกิงแทนคำตอบ
“อย่าพยายามอีกเลย.... ถึงแม้ฉันจะรักนายแต่ฉันก็ทำเพื่อพรรคเหมือนกัน”
“ฮยอกกำลังคิดผิดนะ”
“ฉันยังรักนายนะฮันเกิง นายยังเป็นฮันของฉันเสมอ”รอยยิ้มหวานระบายอ่อนๆ บนหน้าของฮยอกแจ ดวงตากลมโตเริ่มวาววับไปด้วยน้ำ ในขณะที่ฮันเกิงเองก็ยกปืนขึ้นมาเล็งไปที่ฮยอกแจเช่นกัน กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเล็งปืนเข้าหากันอยู่
“ฮยอกแจ.....”ฮันเกิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่สายตาที่สองส่งมีแค่คนสองเท่านั้นที่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังเจ็บปวดแค่ไหน
“...ไม่มีคำว่าเพื่อนในวงการมาเฟีย ไม่มีคำว่ามิตรภาพในหมู่โจร ไม่มีคำว่าสหายในคนเลว ไม่มีคนที่น่ารักอีกต่อไปแล้วฮันเกิง....”
“ยิงมันเลยฮันเกิง!! ยิงมัน!!”เสียงของฮันเคียงดังขึ้นก่อนที่ลีทึกจะเตะให้เงียบอีกรอบ นาฬิกาข้อมือถูกยกมาดูเวลา มือของคนเป็นพี่แตะเบาๆ ที่ไหล่ฮยอกแจเพื่อที่จะบอกว่าเวลาเล่นสนุกกำลังหมดลงแล้ว
“ฮยอกแจถ้าให้นายต้องเลือกระหว่างฉันกับพรรคของนาย นายจะเลือกอะไร”คำถามที่ตอบยากที่สุดในนาทีนี้ถูกส่งมาให้กับคนตรงหน้า ฮยอกแจก้มหน้าลงพลางสงบจิตใจและรวบรวมสมาธิที่มีอยู่น้อยนิด กระบอกปืนที่สั่นไหวหยุดนิ่งก่อนที่ฮยอกแจจะเงยหน้าขึ้นมา
“ขอโทษนะ ในตอนนี้ฉันเป็นคนรักของนายไม่ได้ และสุดท้าย...ฉันก็ยังเลือกพรรคของฉันมากกว่านาย ฮันเกิงฉันขอโทษ...”
“ปัง!! ปัง!!!!”เสียงปืนสองนัดดังขึ้นก่อนที่ร่างของฮันเกิงจนทรุดลงไปอยู่แทบเท้าของฮยอกแจพร้อมๆ กับน้ำตาหยดหนึ่งที่หยดลงไปบนแก้มของคนที่นอนจมกองเลือดพอดี
“ฮันเกิง!!!”เสียงของชราดังขึ้นก่อนที่ลีทึกจะสั่งให้ลูกน้องจัดการ ฮยอกแจก้มลงเกลี่ยเส้นผมสีทองที่ปิดบังใบหน้าหล่อเอาไว้ ฮยอกแจตีหน้าเรียบเฉยแต่ภายในกลับราวร้านแทบไม่มีชิ้นดี
“ฮัน....”ฮยอกแจยกมือขึ้นปิดปากก่อนที่จะปล่อยโฮอกมาลีทึกรีบผวาเข้ามากอดปลอบไว้ก่อนจะลูบหัวเบาๆ
“ฮยอกทำดีแล้วนะ ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องร้อง”
“ฮือๆ ขนาดเค้ารู้ว่าจะตายเค้าก็ยังมา ฮือๆ และในขณะที่เค้ามา ฮึก เค้าก็ใส่แหวนคู่ของเราอยู่ พี่เห็นไหม ฮือ”ฮยอกแจกอดลีทึกอย่างไร้ที่พึ่งก่อนจะปล่อยโฮออกมามากมายกว่าเดิม เพราะต่อจากนี้ไม่มีอีกแล้วคนที่จะคอยซับน้ำตา ไม่มีอีกแล้วคนที่จะคอยโทรหา ไม่มีอีกแล้วคนที่จะคอยบอกว่ารักทุกๆ คืน ต่อจากนี้....จะไม่มีฮันเกิงอีกต่อไปแล้ว
หลังจากนั้นงานศพของฮันเกิงก็ถูกจัดขึ้นเงียบๆ ตามคำสั่งของฮยอกแจ นักข่าวมากมายและเพื่อนร่วมวงการต่างก็แสดงความเสียใจแก่ฮยอกแจหลังจากที่ได้รับรู้ข่าวว่าฮันเกิงและพ่อของเค้าเครื่องบินตกที่จีน
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม ไม่มีใครสงสัยในการตายของตะกลูฮันใช่รึเปล่า”
“ครับคุณลีทึก ทางเราปล่อยข่าวไปแบบนั้นและตอนนี้ก็เรียบร้อยดีครับ”
“ฮยอก เป็นยังไงบ้าง”ดงเฮถามเพื่อนเสียงเรียบ ใบหน้าของฮยอกแจถูกปกปิดด้วยแว่นตาสีดำอันใหญ่เข้ากับชุดสีดำ เพื่อนพ้องจำนวนไม่มากพากันเคารพศพและพูดคุยกับฮยอกแจก่อนจะเดินจากไป
“ด็อง ฉันฝากนายดูแลพรรคแทนสักสองสามวันได้ไหม”
“อืม ไม่มีปัญหา”ดงเฮบีบมือเพื่อน เค้ารู้ความจริงทั้งหมดมาจากลีทึกและก็เลือกที่เข้าข้างเพื่อน ในขณะที่ซองมินเองก็เงียบตลอดจนเริ่มพิธี
“ขอให้ทุกท่านสงบนิ่ง”
“....”ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมบริเวณ
“ไว้อาลัยให้แก่ฮันเกิง บุตรแห่งอดัม ของให้เค้าได้ไปอยูบนสรวงสวรรค์..”ฮยอกแจหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่ภาพเก่าๆ จะฉายชัดในความทรงจำและปิดท้ายด้วยจูบหวานๆ ที่เค้าไปเที่ยวกับฮันเกิงครั้งแรกที่สวนดอกไม้
“ขอให้เพื่อน พี่น้อง ญาติ และคนรักของเค้า ระลึกถึงเค้า....”
“ฮยอกแจ”ดงเฮเรียกเมื่อเห็นไหล่เล็กๆ สั่นสะท้าน ฮยอกแจยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยืนนิ่งตามเดิม
“สิ่งที่เราอยากให้เค้าคิดถึงเรา ให้เพื่อนและญาตินำมาให้เค้าก่อนเราจะส่งเค้าไป...”สิ้นเสียงบาทหลวงเพลงจากคณะนักร้องประจำโบสถ์ก็ดังขึ้นเบาๆ ราวกับจะขับกล่อมให้คนที่นอนอยู่ฝันดีตลอดกาล
“โชคดี”ลีทึกพูดก่อนจะใส่รูปฮันเกิงกับฮยอกแจลงใปในโลง ข้างใต้มีภาษาเกาหลีที่เขียนว่า...ขอโทษ คนต่อมาคือซองมินที่ออกมาพร้อมกับดอกไม้สีขาวและการ์ดอีกใบก่อนจะจากไป
“อย่าโกธรฮยอกเลยนะฮัน ฮึก ฉันขอให้นายพบแต่ความสุข ฮึก”ดงเฮวางหมวกไหมพรมสีเทาที่ฮันเกิงชอบมายืมเค้าใส่ลงไปก่อนจะร้องไห้ ลีทึกจึงเดินมาประคองดงเฮอกไป แขกคนอื่นๆ เริ่มทยอยวางดอกไม้และสิ่งของที่ต้องการให้กับฮันเกิง จนคนสุดท้าย....
“......”ใบหน้าหล่อนอนนิ่งอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ราวกับเจ้าชายที่กำลังหลับใหล เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ กล่อมให้คนตรงหน้าดูฝันดีที่สุด ชุดที่ฮันเกิงใส่ฮยอกแจก็เป็นคนเลือกเอง มันเป็นชุดสูทสีขาวสะอาดตาทำให้คนที่นอนอยู่ตรงหน้าเหมือนเจ้าบ่าวที่กำลังจะแต่งงาน ตรงหน้าอกข้างซ้ายมีรอยสีแดงจางๆ เกิดจากบาดแผลเมื่อคืน บาดแผลที่ฮยอกแจเป็นคนยิงฮันเกิงเองกับมือ...
“สวัสดีที่รัก....อีกนานเลยนะจนกว่าเราจะเจอกัน”เสียงหวานเริ่มพูดก่อนจะย่อเข่าลงข้างๆ โลงศพ ดอกไม้ที่ฮันเกิงชอบถูกฮยอกแจวางลงข้างๆ อย่างแผ่วเบา
“ฉันรู้..ว่าฉันผิด ฉันมัน....ฉันมันไม่น่าได้รับความรักจากนายเลย ฮึก”เสียงเพลงบรรเลงขับขานทำให้ทุกๆ รอบๆ เริ่มเงียบและพูดคุยให้เบาราวเสียงกระซิบ หลายๆ คนมองภาพที่ฮยอกแจพูดกับฮันเกิงครั้งสุดท้ายแล้วก็ร้องไห้ออกมา แต่คนที่เจ็บปวดที่สุดคงหนีไม่พ้นคนที่ฆ่าฮันเกิงเอง
“ฮือ ฉันขอโทษนะฮัน ฮยอก...ฮึก ฮยอกขอโทษ”นิ้วเรียวค่อยๆ บรรจงถอดแหวนวงสวยออกจากนิ้วตัวเองช้าๆ ก่อนจะจูบซ้ำกับที่ฮันเกิงเคยทำแล้ววางมันลงในกลีบดอกไม้สีขาวข้างๆ
“ฮือๆ ฮยอกไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากฮัน...”ลีทึกเดินเข้ามาจับไหล่เล็กๆ ก่อนจะค่อยๆ พยุงฮยอกแจขึ้นมาช้าๆ
“ฮึก ขอโทษนะที่รัก ฉันรักนาย”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างสั่นเครือก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปพร้อมๆ กับลีทึก
“ขอให้เค้าได้ไปสู้สรวงสวรรค์ที่แสนสุข ขอให้พระผู้เป็นเจ้าทรงยิ้มรับเค้า”ลูกน้องของพรรคกุหลาบเลือดสี่ห้าคนช่วยกันยกโลงลงไปวางที่ก้นหลุมก่อนจะตักดินลงไปในหลุดช้าๆ ฮยอกแจได้แต่ยืนนิ่งเงียบตลอดเวลาจนจบพิธี
“ขอบคุณนะครับๆ เดินทางโดยปลอดภัย”ลีทึกกล่าวกับผู้ใหญ่ในงานก่อนจะมองไปที่ฮยอกแจที่กำลังยืนอยู่หน้าหลุมศพเพียงลำพัง สายฝนเริ่มโปรยปรายบรรเลงเพลงเศร้านี้ให้ขับขาน หยดน้ำที่ตกลงมาจากฟ้าราวกับตกลงมาทดแทนน้ำตาของฮยอกแจที่ไม่มีใครเห็นได้
“อย่าร้องไห้สิฮัน...”
“เปาะแปะๆๆ”เม็ดฝนยังคงตกลงมาเบาๆ เรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกแต่อย่างใด ลูกน้องมากมายพากันยืนตากฝนก้มหน้าแสดงความอาลัยแก่คนที่จากไปและรอฮยอกแจรวมถึงลีทึกด้วย
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฮยอกแจก็มานั่งเงียบอยู่ในห้องทำงาน บุหรี่เจ้าเดิมถูกหยิบขึ้นมาอัดสารนิโครตินเข้าปอดเพื่อระบายความเครียดที่มีมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ทำให้ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมา
“ไงมิน ไงด็อง”
“แกทำอย่างนี้ได้ยังไงฮยอก...”ซองมินเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ข้อมืออีกข้างถูกดงเฮดึงไว้ให้ใจเย็นๆ ดวงตากลมมองหน้าเพื่อนอย่างเฉยชาและไร้ความรู้สึก
“ฉันทำอะไร”
“ฉันรู้ความจริงจากพี่ลีทึกหมดแล้วนะฮยอก! ฉันขอบคุณที่นายเลือกพรรค...แต่นั่นมันฮันเกิงไม่ใช่หรอ ทำไมนายไม่ฟังข้อเสนอของเค้าบ้างล่ะ!”ดวงตาของซองมินวาววับไปหยาดน้ำตา เสียใจแทนเพื่อนที่เผลอทำผิดลงไปและเสียใจที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
“แล้วถ้าฉันฟัง....มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าทางนั้นไม่ทำตาม”ฮยอกแจพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงแล้วพ่นควันสีขาวออกมา
“นั่นสิมิน อย่าไปโทษฮยอกเลยนะแค่นี้....ก็เจ็บกันทุกฝ่ายอยู่แล้ว”ดงเฮช่วยพูดอีกแรง
“ถ้าเป็นนายนายจะทำยังไง ถ้านายต้องมาเจอแบบเดียวกันฉัน...”ฮยอกแจว่าพลางเหลือบตามองซองมินไปด้วย
“ถ้าเป็นฉันนะฮยอก ฮึก ฉันจะต้องหาทางออกที่ดีกว่านี้ได้แน่ๆ ฮึก”
“ใช่ ทางออกที่ดีที่สุด....ก็คือ คนไหนตายก่อน ก็จบเกมส์ เพราะอย่างนี้ฉันถึงเลือกเป็นผู้ชนะไงล่ะ”
“ฮือ ฉันไม่คิดเลยนะว่าเพื่อนฉันจะคิดอะไรแบบนี้ นั่นแฟนนายนะ คนที่นายยิงไป ฮึก เมื่อคืน ฮือๆ นั่นแฟนนายนะ!!!”เสียงของซองมินดังไปทั่วบ้าน แต่คนต่างสำนึกผิดแต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้ในเมื่อเจ้านายเป็นคนตัดสินใจไปแล้ว แววตาของฮยอกแจไหววูบไปชั่วขณะก่อนจะกลับมาเป็นแววตาที่เย็นชาเช่นเดิม
“แล้วไง”
“นายมันใจร้ายฮยอกแจ! ฮือๆ นายฆ่าเค้า นายทำไปได้ยังไงกัน!!”มือเล็กสะบัดดงเฮออกก่อนจะเขย่าแขนฮยอกแจทั้งน้ำตา ฮยอกแจเองก็รู้สึกผิดเช่นกัน แขนเล็กๆ เลยโอบซองมินไว้หลวมๆ
“นายจะว่าอะไรฉันก็ได้นะ แต่...ตั้งแต่ตอนที่ฉันเหนี่ยวไกลใส่เค้าหัวใจฉันก็ถูกทำลายจนแตกละเอียดไปหมดแล้ว”ซองมินพลักเพื่อนออกก่อนจะมองหน้าเพื่อนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ริมฝีปากสวยขยับพูดว่า
“ฮึก แต่นั่นมันฮันเกิงนะฮยอก...นั่นมันคนที่นายรักสุดหัวใจไม่ใช่หรอ!!!!”
“ก๊อกๆ พี่เอง”เป็นลีทึกที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเดินไปหาฮยอกแจ
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงซองมิน ฮึก ในเมื่อพรรคนี้ฉันเสียมันไม่ได้! แล้วจะให้ฉันทำยัง ฮือ ในเมื่อฮันเกิงคนคือที่ทรยศฉัน!!”
“ดงเฮ พาซองมินกลับไปก่อน พี่อยากให้ฮยอกพักผ่อน”ดวงตาสวยมองไปดงเฮก่อนจะพยักหน้า ซองมินเลยถูกดงเฮดึงออกไปจากห้อง
“ฮือๆ พี่ลีทึก ฮือ”ทันทีที่ประตูปิดลงฮยอกแจก็โผเข้าหาลีทึกทันที ไม่มีใครจะเข้าใจเค้ามากกว่าคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ อย่างลีทึกอีกแล้ว คนที่เป็นเหมือนพี่ชาย คนที่เป็นเหมือนญาติเพียงคนเดียว คนที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเค้า
“ฮยอกไม่ผิดหรอก พี่ว่าฮันเองก็คงเข้าใจ”
“ฮือๆ”สายฝนยังคงเทลงมาทั้งวันราวกับจะแสดงความเสียใจไม่มีที่สิ้นสุดของใครอีกหลายๆ ท่ามกลางบรรยากาศขมุกขมัว กุหลาบงามได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องทั้งวันโดยไม่สนใจใคร
....หากเลือกที่จะไร้หัวใจ
แต่ทำไมกลับรู้สึกเจ็บเจียนตายขนาดนี้
...หรือเพราะจริงๆ แล้ว คำว่ารักไม่ได้อยู่ที่ใจ
แต่มันกลับอยู่ในที่ที่เราสองคนเคยผูกพัน
กุหลาบพิษแม้หอมหวาน แต่ลี ฮยอกแจก็ดูบริสุทธิ์ไปในคราวเดียวกัน
....คำว่ารักของฉันมันคงไม่พอใช่ไหมฮัน
___________________________________________________
ทักทายสไตล์โมจิจัง
เต็ม 100 แล้วนะจ๊ะ หุหุหุ ตอนนี้โมจิกำลัง
หางานพิเศษทำอยู่ แล้วก็มีเพื่อนติดต่อให้ได้แล้ว
เดือนหน้าต้องไปทำงานพิเศษแล้ว T^T ต้องเก็บเงินๆ
มีอะไรหลายอย่างมากมายที่อยากได้ 5555555+
เอาเป็นว่าไรเตอร์จะพยายามอัพเรื่อยๆ แล้วกันเนอะ ^^
ตอนนี้มีเรื่องไม่ดีมากมายเกี่ยวกับพี่ชายเรา
อยากให้ร้ายๆ ผ่านไปไวไวแล้วกลับมาเป็น 13 เหมือนเดิม T^T
ยังไงซะเอลฟ์ทุกคนก็อยู่ข้างพี่ชายเสมอๆ นี่เนอะ
มาสู้ไปพร้อมๆ กับเอลฟ์คนอื่นๆ และพี่ชายด้วยกันเถอะ!! >-<
ปล. สมมุติถ้าโมจิอยากจะตีพิมพ์เรื่องนี้มีคนต้องการมั๊ย?
(ลองถามเฉยๆ อยากรู้ๆ ถ้ามีเยอะอาจจะเก็บไปคิดก็ได้ ^^)
PS. พื้นหลังสีดำแสบตากันหรอ? ถ้าแสบตาเดี๋ยวจะได้เอาออกให้
ถ้าเขียนตกหล่อตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ -____-"
210310 17.31
Loma_ p
ความคิดเห็น