คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Stunned :: 03
Stunned :: 03
กว่าจะเคลียร์เรื่องพรีเซ็นต์ที่คณะเสร็จก็บ่ายคล้อยแล้วกว่าเขาจะกลับมาถึงที่หอ ยังดีที่อาจารย์ยอมให้พรีเซนต์วันพรุ่งนี้แทน แต่ก็ต้องแลกโอกาสนี้มาด้วยการยอมฟังอาจารย์บ่นเป็นชั่วโมงจนหูชา... ไขกุญแจเข้าไปก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์เปิดอยู่ จึงรู้ว่าเพื่อนกลับมาแล้ว
มาร์ควางขวดแก้วบรรจุของเหลวสีอัมพันราคาแพงที่หิ้วกลับมาด้วยจากโรงแรมไว้ที่เค้าเตอร์บาร์ ยืนมองอาการแปลกๆของเพื่อนก่อนจะทักออกไป
"ซักช่องมั้ยมึง?"
"................" ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ในมือแจบอมยังคงกดไล่ช่องไปเรื่อยๆ ทีแรกว่าจะเฉ่งมันซะหน่อยที่ปล่อยให้เขาต้องไปเผชิญสภาวะเสียงกับการหูดับคนเดียว แต่พอเห็นสภาพมันตอนนี้ความคิดนั่นก็หายไปทันที
"ไอ่แจบอม!"
"ห๊ะ... อ้าว กลับมาแล้วหรอ" ในที่สุดรีโมตก็ถูกวางลงข้างกาย หน้าจอฉายรายการเรียลลิตี้เกมโชว์รายการโปรดของเพื่อนเนิร์ดพอดีแต่มันไม่ยักกะสนใจ ร่างโปร่งจึงนั่งลงที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง
"เมื่อคืนมึงเป็นไง" นั่งเหม่อขนาดนี้คงไม่พ้นสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ แจบอมเด็กเนิร์ดโดนยัยแมวยั่วฟาดแล้วทิ้งมาแหง...
"กูรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ" ถอดแว่นออกแล้วกำไว้ในมือ ก่อนจะเอนหลัง เงยหน้าวางศีรษะไปกับพนักพิง มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นมาวางพาดหน้าผากไว้
"เห้ย มึงไม่ต้องมาสาวน้อยเลย อย่าคิดมากดิวะ"
"แต่เขาลุกไม่ขึ้นเลยนะ..."
"........................"
"........................"
"...เดี๋ยว....นี่มึงเสียใจเรื่องไรนะ?"
"คือกู...หยุดตัวเองไม่ได้ว่ะ" แจบอมกลับมานั่งในท่าปกติ มือสองข้างสานจับกันไว้เท้าศอกไว้กับเข่า นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาเอาใจตัวเองกับจินยองจนเกินไป เกินขีดจำกัดของร่างบาง ยอมรับว่าทีแรกเขาไม่รู้ต้องทำยังไง พูดกันตามตรงเขาก็ยังไม่เคย.. จินยองต้องบอก ต้องแนะนำอยู่พักใหญ่
มันเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก จินยองตัวนุ่มนิ่ม หอมหวานไปทั้งตัว เขาถูกมอมเมาไปด้วยเสียงคราง การตอบรับทางร่างกาย นัยน์ตาเรียวที่จ้องตอบกลับมาอย่างไม่ลดละ ความอยากที่ไม่ยอมลดลง ราวกับแก้วแห่งอารมณ์ใคร่นั้นไม่มีก้นแก้ว เทเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม จนจินยองสิ้นไร้เรียวแรงและสลบไศลไปตอนเกือบรุ่งสาง เขาจึงได้สติ
แม้ว่าจะเห็นว่าสีหน้าเพื่อนแสดงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน แต่มันช่วยไม่ได้เลยที่มาร์คจะขำกับท่าทีแบบนั้น
"ขำอะไรวะ" คิ้วขมวดแน่นเข้าไปอีก
"ไอ่เนิร์ด กูแม่งก็นึกว่ามึงเศร้าถูกเขาเอาแล้วทิ้ง ผิดคาดว่ะ ฮ่าๆๆ" ร่างโปร่งหัวเราะเสียงสูงตามสไตล์ก่อนจะกล่าวขอโทษขอโพยแบบไม่จริงจังเมื่อเพื่อนเริ่มไม่ฮาด้วย
"มาร์ค....ไม่ขำ"
"เอ่อๆ มึงอย่าคิดมาก อย่างเขากูว่าคงชินเรื่องแบบนี้ โอ้ย!.... มึง..." มาร์คหงายหลังอย่างแรงเมื่อโดนหมอนฟาดเข้าที่หนา พอทรงตัวกลับมานั่งได้ ยังไม่ทันจะได้ด่าอะไรก็เจอเข้ากับสายตาไม่พอใจของเพื่อนเข้าอย่างจัง
"อย่าพูดถึงจินยองแบบนั้น........" ก่อนจะเงียบไป
"แจบอม... มึงต้องยอมรับความจริงเรื่องนี้นะ" มาร์คพูดออกมาเสียงเรียบๆ เขาไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่สิ่งที่เขาพูดมันคือข้อเท็จจริง จินยองกับแบมแบมเป็นที่รู้จักในวงกว้าง เพราะเป็นการพูดปากต่อปาก เรียกได้ว่าในมหาลัยไม่มีใครไม่รู้จัก 'Jinyoung One-Time' หรือ *Foreplay BamBam
"กูรู้...แต่กูชอบเขา"
"....................."
"ไม่ว่ามึงจะคิดยังไงแต่กูก็ชอบเขาว่ะ"
"กูยังไม่ได้ว่าอะไรเล้ยมึงนี่ ชอบก็จีบแค่นั้นล่ะวะ" มาร์คหัวเราะน้อยๆ ส่ายหน้าก่อนจะหันไปสนใจรายการเรียลลิตี้ ต่อไป เขาถือว่านั่นคือเรื่องส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรสนิยมที่ดูแตกต่างจากความเป็นตัวเองแบบสุดขั้วของแจบอม หรือ เหตุผลที่ทำให้จินยองเก็บแต้มหนุ่มน้อยใหญ่ ไม่ว่ามันจะมี หรือไม่มีก็ตาม
"จีบได้หรอวะ" แจบอมทำตาโต.... เท่าที่ตาเรียวคู่นั้นจะโตได้ เพื่อนเนิร์ดของเขาทำท่าทางประหลาดใจราวกับเขาเพิ่งบอกแนวข้อสอบวิชาที่มันติดเอฟอะไรแบบนั้น เพราะแจบอมไม่คิดว่านั่นคือสิ่งที่จะมีทางเป็นไปได้เลย
"เอ้า แล้วใครห้ามมึง ชอบก็จีบดิ"
"จินยองไง..." จินยองชัดเจนในความสัมพันธ์กับทุกคน จนเขาไม่กล้า
"จินยองหรือตัวมึงเองกันแน่ อยากจีบก็ลอง ไม่เสียหาย มีอะไรก็บอกเดี๋ยวกูช่วยมึงเอง" มาร์คดักคอเพื่อนตัวเองอย่างรู้ทัน เห็นท่าทางของแจบอมแล้วก็ทำให้คิดถึงคนของตัวเองขึ้นมาบ้าง จึงเสนอตัวช่วยอย่างไม่อิดออด แม้ว่าในใจจะเถียงกันอยู่ระหว่างความต้องการกับทิฐิก็ตาม
“แล้วมึงอ่ะ เมื่อคืนไปไหนมา”
“หึ...ก็ไปกับน้องแบมของมึงไง”
"กับแบมแบม? แล้วมึงพาน้องเขาไปไหน"
"ใครเป็นคนพาใครไปกันแน่ เล่นเอาเงินพิเศษกูหมดเกลี้ยงเลย" พอเห็นแจบอมทำหน้าไม่เข้าใจก็บุ้ยปากไปที่ขวดเหล้าที่วางเอาไว้ก่อนหน้านี้ แม้แจบอมจะไม่ค่อยดื่มมากมายนักแต่เขาก็พอรู้ว่าไอ่ขวดที่วางอยู่นั่นคือเหล้าที่รสชาติดีที่สุดในบรรดาตระกูลยี่ห้อนี่แล้ว
"Blue เลยหรอวะ แต่มันก็ไม่น่าแพงขนาดทำมึงหมดตัวนี่... อืมม... " พูดพลางพยักหน้าไปด้วยราวกับกำลังวิเคราะห์นิสัยแบมแบม จากที่คุยกันแค่ช่วงประมาณ 2 ชั่วโมง แบมแบมถือได้ว่าเป็นคนที่น่ารักมากๆ ไม่ใช่เพียงหน้าตาเท่านั้น น้องยังเป็นคนช่างพูดช่างคุย ทำให้เขาผ่อนคลายกับบรรกาศอึดอัดที่มักจะเกิดขึ้นทั่วๆไปกับคนที่ไม่คุ้นเคยกัน มันหายไปอย่างที่เขาไม่ทันจะสังเกตด้วยซ้ำ น้องอาจจะไม่ได้แกล้งก็ได้...
“นี่น่ะแค่ของแถม มึงคิดว่าห้องโรงแรมแบบไหนที่จะมีเหล้าแพงๆบริการขนาดนี้...” คิดถึงเด็กแสบแล้วก็เจ็บใจ แต่ในความรู้สึกนั้นก็เจือไปด้วยความเอ็นดู ยิ่งนึกไปถึงช่วงเวลาบนเตียงนั่นความโกรธแทบจะหายไปเลย
“คือมึงกับน้อง....”
“เอ่อ เหมือนมึงนั่นแหละ”
“.........”
“............”
“แล้วมึง....”
“กูขอแล้ว ตอกกลับกูซะหน้าหงายเลย”
“แล้วมึงจะทำไงอ่ะ”
“ไม่คบก็ไม่ง้อดิวะ ไม่ใช่เรื่อง” แจบอมขำเพื่อนก่อนจะตีหน้านิ่งเมื่อร่างโปร่งหันมา กลัวมันจะเห็นแล้วจะโดนยันซะก่อน พูดมาขนาดนี้ยังมาทำปากแข็ง จริงๆมาร์คก็สนใจแบมแบมไม่น้อยเลย
“แต่มึงไม่ต้องกังวลไป เรื่องจินยองกูช่วยอยู่แล้ว” รีบอธิบายเมื่อเพื่อนมีท่าทีแปลกใจ แต่ใจจริงแล้วอดตื่นเต้นกับภารกิจครั้งนี้ไม่ได้ การช่วยเรื่องจินยองยังไงซะก็ต้องได้เจอเจ้าเด็กแสบ คราวนี้ล่ะจะแก้เผ็ดให้อ่วมเลย
แจบอม มองท่าทีหมายมั่นปั้นมือของมาร์คก็ได้แต่สงสัยว่าคงจะไม่ใช่แค่เรื่องช่วยเขาอย่างเดียวซะล่ะมั้ง
✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩
แบมแบมที่กลับมาถึงห้องในตอนสาย ก็ดิ่งตรงเข้าห้องนอนไป อย่างไม่ได้สนใจสภาพห้องที่ข้าวของเกลื่อนกลาดด้วยซ้ำ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยร่างกายเหนื่อยอ่อน ไม่รู้ตัวว่าหลับไปนานเท่าไหร่แล้วแต่ท้องเจ้ากรรมก็เริ่มร้องเสียงดังขึ้นเรื่อยๆเหตุเพราะยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อคืน
ไม่อยากลุก.... พึมพำกับหมอน แล้วซุกตัวกับผ้าห่มเข้าไปอีก
เสียงเปิดก๊อกน้ำที่ดังมาจากห้องครัว และอุปกรณ์ทำครัวต่างๆกระทบกันไปมาทำให้เขารู้ว่าพี่กำลังเริ่มทำอาหาร ทั้งที่ได้ยินแค่เสียงแต่ตัวตะกละในกระเพาะของเขาก็เริ่มส่งเสียงท้วงขึ้นมาแล้ว แบมแบมยังคงนอนเล่นพลิกไปพลิกมาไม่อยากลุก ยังไม่อยากเผชิญความจริงอะไรทั้งนั้น น้ำตารื่นเอ่อที่ดวงตาคู่กลมโตอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะเช็ดอย่างลวกๆเมื่อจินยองเปิดประตูเข้ามา ร่างเล็กแสร้งทำเป็นขยี้ตา
“ตื่นละหรอ หิวป่าว ทำไมตัวร้อนอย่างนี้อ่ะ ไม่สบายหรอ ปวดหัวมั้ย” เมื่อคนพี่นั่งลงบนเตียงนุ่ม จึงจับสังเกตได้ว่าน้องชายตัวรุมๆ มือเรียวเย็นๆแตะที่หน้าผาก ลูบผมนุ่มอย่างปลอบประโลม ทำให้ความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่พังลงมาไม่เป็นท่า แบมแบมสะอื้นสั่นก่อนที่น้ำตาจะทะลักออกมาแขนเล็กโอบเข้าที่เอวพี่และมุดหน้าลงกับหมอน ปล่อยตัวเองให้ร้องไห้
จินยองนิ่งไปครู่หนึ่ง คิ้วสวยขมวดมุ่นด้วยความสงสัย แต่เมื่อทบทวนหลายๆเหตุผล แบมแบมกลับบ้านช้าผิดปกติ ที่รู้เพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้วและตอนนั้นน้องก็ยังไม่กลับ อาการเพลีย แล้วมีไข้อ่อนๆแบบนี้ก็ทำให้สันนิษฐานไม่ยากเลย
“แบม...หยุดร้องแล้วคุยกับพี่ก่อน” จินยองร้อนใจ ไม่รอให้น้องหายสะอื้น คนเป็นพี่ดึงแขนน้องขึ้นมานั่งให้หันหน้าเข้าหากัน มือเล็กเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไปก่อนจะเงยหน้าสบตาพี่
“มาร์คใช่มั้ย”
“ฮึก....อย่าพูดชื่อนั้น” แค่ได้ยินชื่อน้ำตาก็พาลจะไหลอีก แบมแบมไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขารู้สึกอะไร โมโห โกรธ เสียใจ แค้นใจ มันปนๆกัน สลับกันเข้ามาทำให้หัวใจอ่อนแอ
“เวร.... แล้วไปพลาดได้ไง พี่เห็นเราเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง” ได้ทุกครั้งจริงๆยกเว้นครั้งนี้ แบมแบมไม่เหมือนเขา น้องยังไม่เคย และความลับนี้เขาสองคนเท่านั้นที่รู้ ตอนนี้คงจะเป็นสามคนแล้วถ้ามาร์คฉลาดอย่างที่เขาคิด
“แบม...แบมลองดื่มวิสกี้..ของโรงแรม” ร่างเล็กตอบเสียงอ่อย รู้ว่าต้องโดนดุแน่ๆ เพราะจินยองย้ำเขาหนักหนาว่าไม่ให้เขาดื่ม อย่างน้อยก็ห้ามดื่มพร้อมแอลกอฮอล์หลากหลายชนิดแบบเมื่อคืนที่ผ่านมา
“ย่าห์.....แบมแบม!”
“แบมรู้ฮะ แบมขอโทษ” ก้มหน้าจนชิดอก แม้ว่าจะไม่ได้ร้องไห้แล้วแต่แบมแบมก็สั่นน้อยๆไปทั้งตัว มือเล็กบีบนิ้วตัวเองจนข้อขาว จินยองเห็นอย่างนั้นความโกรธก็พลันหายไปหมด
“นี่ พี่ไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากเรานะ” มือเรียวเชยคางน้องชายขึ้นมา “พี่เป็นห่วง ถึงได้ห้าม คราวนี้เห็นรึยังว่าแค่เพราะ ‘อยากลอง’ ผลที่ตามมาเป็นยังไง” ร่างเล็กพยักหน้าอีกครั้ง
“ครั้งนี้จำไว้เป็นบทเรียน เพราะพี่ไม่โทษมาร์คหรอก เรามันน่ากินน้อยซะที่ไหน”
“พี่อ่ะ!!! ไม่ต้องเลย แล้วพี่แจบอมของแบมล่ะ อร่อยมั้ย” อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้ว จึงถามคำถามทะลึ่งติดตลกกับพี่ เพราะพอได้คุยกับจินยองก็เหมือนได้ปลดปล่อยความทุกข์ใจออกไป
“หืม...ก็...ดีนะ เห็นเนิร์ดอย่างนั้นก็แข็งแรงดี” จินยองอมยิ้ม หลบสายตาน้อง ไม่บอกตรงๆว่าเขาถูกใจพ่อหนุ่มแว่นเมื่อคืนแค่ไหน ไม่เคยมีใครทำเขาหมดแรงได้แบบนั้นสักคนยกเว้นตาเนิร์ดคนนี้
“แหน่ะ... ถูกใจมากๆก็บอก มาก็ดงก็ดีอะไร ทำพี่หมดแรงได้นี่ไม่เบาเลยนะ”
“เออ! เสียตัวทีเดียวนี่กล้ากับพี่หรอ มาร์คฉีดอะไรให้ล่ะหืม ถึงได้ปากดีขนาดนี้”
“โอ้ยยย อย่าพูดถึงเขานะ ไปกินข้าวดีกว่า ไหนพี่ทำอะไรให้แบมกิน” ว่าแล้วก็สะบัดผ้าห่มก่อนจะลุกขึ้นอย่างยากเย็นเพราะยังเจ็บร้าวที่สะโพก จนโดนจินยองแซวเข้าให้อีก มื้อบ่ายวันนั้นจึงดำเนินไปด้วยบรรยากาศผ่อนคลายของเสียงหัวเราะ และเสียงแซวกันไประหว่างสองพี่น้อง ที่คนพี่มักจะได้เปรียบซะส่วนใหญ่
✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩
เวลาผ่านไปจนจะเข้าสัปดาห์ที่สองแล้วหลังจากวันอันแสนวุ่นวายสับสนวันนั้น แต่จินยองก็ยังคิดไม่ตก ไม่ใช่เพราะแบมแบมไม่ยอมเที่ยวกับเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น แต่ปัญหาเกิดขึ้นจากตัวเขาเอง ที่ทำให้ต้องมานั่งกร่อยอยู่หน้าเค้าเตอร์ จิบไวน์ไปหลายแก้วก็ยังไม่ได้คำตอบซักที
“เป็นอะไรไม่จ้ะจินยอง นั่งหน้ามุ่ยแบบนี้มาสองสามวันแล้วนะ” บาเทนเตอร์สาวสวย(?)สุดล่ำที่สนิทกัน ร้องทักเมื่อเห็นเขาถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ยากจะนับ
“ไม่มีอะไรครับเจ้ ผมก็ยังนึกไม่ออกเหมือนกันรู้แค่ว่าเบื่อ” และรู้แค่ว่ากำลังคิดถึงใครคนนึงอยู่มาตลอดอาทิตย์ ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่ไม่รู้จะเถียงตัวเองให้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา ในเมื่อเขาพยายามจะควงใครตั้งหลายคนในช่วงหลายวันนี้ แต่ก็ดันล่มไม่เป็นท่าเพราะจู่ๆหน้าของแจบอมก็ลอยเข้ามาจนจะทำอะไรกับใครก็ชวดไปหมด
“ถ้าเบื่อก็ตรงโน้นเลย หน้าใหม่เพียบ” เจ้คนสวยสุดล่ำพยักพเยิดหน้าไปที่โต๊ะแถวๆหน้าเวที จินยองไม่ได้มองตามเพราะขี้เกียจ ยังไงตอนนี้คนเหล่านั้นก็น่าสนใจไม่เท่าแก้วไวน์ในมือนี้หรอกน่า
“อื้อ....ไม่เอาน่าเจ้” ร้องห้ามเมื่อโดนดันไหล่ให้หันไปมอง จนในที่สุดก็ยอมหันตามจะได้จบๆเรื่องไป
“นั่นน่ะ คนเสื้อสูทขาวนั่นเจ้ก็ว่าน่าสนใจดีนะ...โอ๊ะ จินยอง จินยองจะไปไหนจ้ะ!” เจ้บาร์เทนเดอร์หันไปมาอย่างเลิกลั่กที่จู่ๆร่างบางก็ลุกออกไปดื้อๆ ตรงดิ่งไปยังกลุ่มคนหน้าเวทีอย่างรวดเร็ว
........................
“มาครั้งแรกรึเปล่าคะ ไม่เคยเจอเลย” หญิงสาวที่ยืนข้างกายเขาถามขึ้นด้วยเสียงแหลมเล็ก ที่ฟังดูก็รู้ว่าพยายามดัดเสียงให้ฟังดูน่ารัก หล่อนเอียงคอไปมาเล็กน้อย ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจกับท่าทางแบบนั้นเขาเธอ
“ไม่ใช่ครั้งแรกครับ” แจบอมหันไปตอบอย่างสุภาพแต่ก็ไม่ได้ชวนคุยอะไรต่อ แต่กลับสอดส่องสายตาไปตามส่วนต่างๆภายในร้าน แม้จะทำอย่างยากลำบากเพราะมองอะไรไม่ค่อยชัดก็เถอะ เพื่อนของมาร์คโทรมาบอกว่าเห็นจินยองกลับมานั่งที่ร้านได้สองสามวันแล้ว แต่นี่เขาหายังไงก็ยังไม่เจอ แล้วนี่มาร์คก็มาหายไปอีกคน
“หรอคะ แต่มาไม่บ่อยใช่มั้ยน้า งั้นเราขอเบอร์ได้มั้ยคะ คราวหลังจะได้.... เอ๊ะ!! อ๊ะ!! เดี๋ยวสิเธอ!” หล่อนร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆแจบอมก็ถูกใครก็ไม่รู้ลากออกไปต่อหน้าต่อตาเธอ แถมเจ้าตัวยังเดินตามออกไปต้อยๆ อย่างไม่คิดจะทักท้วงอีก อุตส่าห์เต๊าะหนุ่มสูทขาวคนนี้ตั้งนาน ให้มันได้อย่างนี้สิ!
พอแจบอมถูกพาตัวออกไปครู่หนึ่ง มาร์คก็โผล่มาจากอีกฝั่งขอเวที ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มอย่างพอใจ “ติดเบ็ดล่ะ”
2_B_Con_in_Stunned04
Talk
*Foreplay BamBam เป็นฉายาที่คนอื่นตั้งให้แบมแบมค่ะ คนทั่วไปจะเข้าใจว่าเป็นคำว่า Foreplay
จินยองกับแบมแบมพอรู้ว่าตัวเองถูกตั้งฉายาก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่เอามาเปลี่ยนคำที่รู้กันสองคนค่ะ
ฉายาของแบมแบมฉบับของสองพี่น้องจะมาจากคำว่า Fore-Pay BamBam คือ จ่ายก่อน เพื่อได้แค่เล้าโลม ไม่มีใครได้กิน นะคะ น้องยังไม่เคยมีใครได้กินจริงๆ จนมาถึงมาร์คต้วนนี่ล่ะค่ะ กินไปหลายคำเลย XD
ความคิดเห็น