คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Stunned :: 02
Stunned :: 02
แบตหมด!
“เวรละ...” วันนี้จะสบถแบบนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว วันนี้ก้าวเท้าข้างไหนออกจากบ้านนะ จิ้งจกทักรึเปล่า!? ทำไมมีแต่เรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างนี้นะ แล้วนี่จะติดต่อพี่ยังไงเบอร์ก็เมมไว้อย่างเดียวไม่เคยจำ หันไปมองมาร์คที่นอนหลับตาพริ้มข้างๆก็ยิ่งเซ็ง ตอนนี้พี่จินยองต้องงาบพี่แจบอมไปแล้วชัวร์ ส่วนเขาน่ะหรอ ไม่คิดจะเอามาร์คเป็น ‘เหยื่อ’ แน่ๆ
“อือ....” เสียงครางในลำคอของคนที่นอนอยู่ทำเอาแบมแบมแทบจะกระเด้งตัวลุกออกจากเตียงทันที ยืนจังก้าจ้องมองอยู่ปลายเตียง พอเห็นว่ามาร์คแค่ครางและหลับไปต่อก็ผ่อนคลายท่าทีลง
“หรือว่ามันเป็นยานอนหลับ?” พึมพำกับตัวเอง นึกย้อนไปถึงผงสีขาวที่เขานัดแนะกับเด็กเสิร์ฟที่ร้านเอาไว้ คงเพราะทุกทีเขาสั่งยานอนหลับละมั้ง เด็กคงเตรียมให้เหมือนทุกที คิดได้อย่างนี้ก็เบาใจ มาอีหรอบนี้เขาก็รับมือได้สบายอยู่แล้ว
ร่างบางเดินสำรวจไปรอบๆห้อง หลายๆครั้งที่มาใช้บริการไม่เคยเข้าพักห้องแบบนี้สักที ส่วนมากจะเงินไม่ถึง หรือไม่ก็เป็นตัวแบมแบมเองที่เลือกห้องแบบธรรมดาเพราะก็ด้วยความละอายนิดหน่อย แต่สำหรับคุณหน้าหล่อที่นอนพริ้มอยู่นี่น่ะหรอ รู้สึกโชคดีชะมัดที่ห้องที่เหลือห้องเดียวคือห้องที่เรทราคาแพงที่สุด!
“ว้าว... มีวิสกี้ด้วย ห้องแพงๆมันดีอย่างนี้” แบมแบมหยิบขวดที่มีฉลากสีน้ำเงินออกมาจากหลายๆขวดที่วางเรียงกันบนเชลฟ์บิวด์อินข้างผนังห้อง ปกติพี่ไม่เคยให้ลองดื่มเลย บอกว่ามันแรงไป เดี๋ยวดูแลตัวเองไม่ได้ ไหนๆวันนี้มีโอกาสแล้วก็ขอลองสักหน่อยเถอะ
พี่จ๋า แบมของชิมนิดเดียวเองนะ ><
…………
ภายในห้องนั่งเล่นคอนโดสุดหรูย่านธุรกิจกลางเมือง แจบอมนั่งนิ่งๆรอร่างบางทำธุระส่วนตัวในห้องนอน ร่างสูงต่อสู้ความง่วงของตัวเอง ตาเล็กๆแทบจะปิดทุกๆสามวินาที จนในที่สุดก็เอนกายไปกับพนักพิง
รู้สึกตัวอีกทีตอนมีอะไรนิ่มๆหอมๆมาแตะที่แก้ม อ่า... มือจินยองนี่เอง ร่างบางกลับมาในสภาพที่ทำให้เขากลืนน้ำลายไม่ถนัด เสื้อเชิ้ตตัวเดียว ไม่มีกางเกงมาบดบังขาขาวเนียน รอยยิ้มอ่อนหวานส่งมาให้ ร่างเซ็กซี่.. เอิ่ม.. ร่างบางวางแก้วเครื่องดื่มมึนเมาเอาไว้ที่โต๊ะแก้วหน้าโซฟาหลังจากที่เขาส่ายหน้าปฏิเสธ ดื่มไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ง่วงแล้วหรอ รอแปปนึงนะ เดี๋ยวมาร์คก็คงมา” ด้วยเหตุผลนี้ทำให้แจบอมเดินตามขึ้นมารอบนห้องอย่างว่าง่าย! จินยองนั่งลงท่าขัดสมาธิตรงพื้นที่โซฟาข้างๆ ทำทีเบียดกายเข้าหาจนหนุ่มแว่นทำอะไรไม่ถูก จะขยับหนีก็กลัวจินยองจะคิดมาก ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่กำลังกลัวใจตัวเอง มันเต้นแรงเกินไปแล้ว ได้แต่ยั่งนิ่งๆให้คนตัวเล็กกว่าเกยที่ต้นขาอย่างสบายอารมณ์
“อ่า..ครับ ผมค่อนข้างคออ่อน ไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไหร่” !!!!
“อ้าวหรอ งั้นแบมแบมก็ทำคุณลำบากแย่สิ”
“ไม่หรอกครับ น้องเป็นคนน่ารักดี คุยสนุก” อย่าสิครับ… อย่าลูบต้นขาตัวเองแบบนั้นจินยอง
“นั่นสิ ใครๆก็บอกว่าว่าแบมน่ารัก ไม่เหมือนผมหรอก นี่.. จะคุยกับขาผมหรอ” นิ้วเรียวแตะที่ปลายคางของร่างสูง ออกแรงเชยเบาๆให้อีกคนเงยหน้าขึ้นสบตา ก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ที่เห็นแจบอมเขินจนรีบหันหน้ามองไปทางอื่น
“จินยองก็น่ารักครับ” คนเนิร์ดทำอะไรไม่ถูก จึงคว้าแก้วที่วางบนโต๊ะตรงหน้าขึ้นดื่ม รู้สึกประหม่าที่เผลอทำอะไรน่าอายอย่างนั้น ทำไมถึงไปลวนลาม (?)จินยองเขาแบบนั้น ใช้ไม่ได้เลย
“จริงรึเปล่า… แกล้งชมให้ผมดีใจเล่น” ร่างบางเปลี่ยนท่านั่ง หันหน้าเข้าหาแจบอมทั้งตัว เรียวขาขาวจัดถูกพับไปข้างหลัง แขนเล็กคล้องกับแขนของเขาทั้งสองข้าง
“จริงครับ…” เจ้าตัวใช้นิ้วดันแว่นตาขึ้น พึมพำตอบ แล้วก็นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ความเงียบปกคลุมทั้งคู่อีกครั้ง จินยองกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ นายทึ่มเอ้ย! ขี้เกียจรอแล้วนะ!
“โอ้ย.. จินยองโดนอะไรกัดก็ไม่รู้อ่ะ” เปลี่ยนการแทนตัวเองด้วยชื่อ ก่อนจะสวมบทบาทเวลาโดนแมลงสัตว์กัดต่อยเหมือนในโฆษณา ดิ้นเร้าๆปัดป่ายตัวเองจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เผยให้เห็นไหล่ขาวน่ามอง ร่างสูงแทบจะละสายตาไม่ได้ ยิ่งในระยะใกล้ เพราะจินยองพาตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมตักของเขาเรียบร้อยแล้ว
ถ้าอยู่ในสภาวะปกติ ตอนนี้แจบอมคนขี้อายคงจะนิ่งเป็นหุ่นกระบอก หรือไม่ก็อุ้มอีกคนลงจากตักไปนั่งให้อยู่ในสภาพที่เรียบร้อยกว่าตอนนี้ แต่ในสถานการณ์ที่สติสัมปชัญญะเลือนราง การยับยั้งชั่งใจถูกลืมไว้ที่ไหนสักแห่งบนร่างบางที่กรุ่นกลิ่นหอมคนนี้ สิ่งที่แสดงออกจึงมาจากจิตไร้สำนึกทั้งนั้น!
………………..
“นายน่ะ คุณหน้าดุ จริงๆแล้วหล่อมากๆเลยนี่นา”
…………………..
“ทำไมชอบกวนกันนักห๊ะ นิสัยไม่ดี แบมไปทำอะไรให้”
………………….
“หลับเก่งจัง นี่ตายป่ะเนี่ย ห้ามตายนะ แบมกลัวผี”
เสียงบ่นกะปอดกะแปดที่ดังเป็นระยะปลุกให้เขาตื่น เปลือกตาที่หนักอึ้งทำให้มาร์คต้องต่อสู้กับตัวเองอยู่สักพัก เขาอยากจะนอนต่อจะแย่ แต่ตัวยุ่งที่กำลังนอนคว่ำเกยเขาทั้งตัวนี่แหละที่ทำให้นอนไม่ได้ มาร์คยังคงหลับตาแม้ว่าจะตื่นแล้ว คิดกลับไปกลับมาอยู่ครู่หนึ่งภาพต่างๆก็ไหลเข้ามาในหัว
‘จะมอมยาใครเราไม่เคยถูกจับได้อยู่แล้วฮะ’
เจ้าเด็กแสบ!
“งื้อ... แบมง่วงแล้ว เมื่อไหร่พี่จะมารับ เอิ้ก...” พูดไปหัวเราะไป แถมยังเอาหัวมาถูกับอกเขาไปมาอีก อาการแบบนี้ เมาล่ะสิเด็กน้อย.. ไม่นานมาร์คก็เหมือนจะคิดวิธีแก้เผ็ดร่างเล็กขึ้นมาได้ ยกยิ้มอย่างนึกสนุก
“อื๊อ....” แบมแบมรู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่โอบเข้าที่เอวของเขา ก่อนจะสอดเข้ามาที่ใต้เสื้อตัวบาง ลูบไล้ไปมาแผ่วเบา คนถูกลวนลามรีบหันกลับมามองที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังหลับตาสนิท ดวงตากลมโตที่ปรือด้วยความง่วงจับจ้องไปที่คนนอนหลับ
..เมื่อกี้เหมือนจะเห็นยิ้มเลยแหะ...
ไม่ใช่หรอกเนอะ!
“หลับอยู่แล้วยังจะลามกอีก คิกคิก นี่แหน่ะ!” มือเล็กบีบเข้าไปที่สันจมูกโด่งด้วยความหมั่นไส้ จนคิ้วเข้มขมวดแน่น วงแขนรัดแน่นขึ้นจนกลายเป็นว่าตอนนี้ แบมแบมขึ้นมานอนอยู่บนตัวคนขี้แกล้งทั้งตัว มาร์คหรี่ตาขึ้นมองก็ขำ ร่างเล็กพยายามเบี่ยงตัวไปมาให้หลุดจากกอดของเขาแต่ก็ทำไม่ได้
“อื้ออออ...ปล่อยนะคุณหน้าดุลามก!” เพราะการกระทำของสองคนที่ตรงกันข้ามกัน ทำให้เกิดการเสียดสี(?)สองมือเล็กกดที่อกกว้างพยายามจะชันตัวขึ้นแต่ยิ่งทำอย่างนั้น ยิ่งย้ำสัมผัสให้หนักหน่วงเกินกว่าจะหยุดยั้งความรู้สึก จากที่คิดว่าจะแกล้งเล่นๆ ตอนนี้แค่เล่นไม่ได้ซะแล้ว
“อ๊ะ! ท...ทำไม?!” จู่ๆเด็กแสบก็ถูกเหวี่ยงตัวลงกับเตียงนุ่ม ก่อนจะถูกทาบทับด้วยคนตัวโตกว่า แบมแบมเวียนหัวไปหมดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป
“ทำไมอะไร...” ริมฝีปากแดงจัดยกยิ้มอย่างพอใจ จริงๆเจ้าเด็กนี่ก็หน้าตาน่ารักใช่เล่นเหมือนกันนะ เห็นตอนมืดๆคิดว่าจะทั่วๆไป พอได้ดูใกล้ๆ แสงไฟสว่างทำให้เห็นหน้าชัดๆ ดวงตากลมโตฉายแววสับสน ยิ่งเห็นยิ่งอยากแกล้ง... ถ้ามีน้ำตาคลอด้วยจะเป็นยังไงนะ พอปากอิ่มที่ถูกกัดจนบวมช้ำ
“อื้อ....อื้ออออ” มาร์คไม่รอให้ตัวเองพิจารณาความน่ารักของคนตรงหน้าจนครบทุกส่วน ก็บรรจงบดจูบลงไปอย่างรวดเร็วจนร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงไล้ริมฝีปากของตัวเองไปรอบๆปากอิ่ม หยอกเย้าให้อีกฝ่ายคล้อยตามอย่างเผลอไผล
จากที่ต่อต้านในทีแรก ตอนนี้กลับยอมให้อีกฝ่ายแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากอย่างไร้การขัดขืน ในหัวแบมแบมขาวโพลนไปหมด ไม่รู้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือรสจูบของมาร์คกันแน่ที่มอมเมาจนแทบลืมทุกสิ่ง
สันจมูกคมกดลงสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอสีน้ำผึ้ง ลิ้นร้อนๆเริ่มระรานไปในส่วนต่างๆ โดยยิ่งต่ำลง ตัวของแบมแบมก็เริ่มสั่นเทาขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเมื่อถูกถอดเสื้อผ้าออกจนเกือบหมด ร่างเล็กก็ผวากอดตัวเองอยู่บนเตียงจนมาร์คผิดสังเกต
“แบมแบม...” ร่างสูงกระซิบปลอบโยนที่ข้างหู แต่กลับยิ่งทำให้แบมแบมหลับนาแน่น ชันขาขดตัว กอดตัวเองยิ่งกว่าเดิมก่อนจะขอร้องเสียงสั่น
“อย่า...อย่าทำแบมเลย แบมกลัว”
“กลัวอะไรหื้ม... แบมแบมไม่ชอบให้พี่ทำอย่างนี้หรอ” จูบเบาๆที่หัวไหล่มน แล้วลากริมฝีปากไปกับผิวเนียนขึ้นมาเรื่อย หอมแก้มใส่และจบลงที่จุมพิตที่หน้าผาก ความอ่อนโยนนั้นช่วยให้ร่างเล็กคลายกอดตัวเอง ดวงตากลมโตลืมขึ้นมาอีกครั้ง สบตากับคนที่ตั้งคำถามด้วยความไม่แน่ใจ เขากลัว...แต่เขาก็รู้สึกดี
“ชอบ...” คำตอบที่ได้ทำเอามาร์คยิ้มไม่หุบ ทีแรกเขาคิดว่ามันคือมารยา อย่างแบมแบมนะหรอจะไม่เคย เด็กแสบที่วางยาเขาเนี่ยนะ แต่ความคิดนั้นก็ถูกลบเลือนไปทันที สิ่งที่สะท้อนนัยน์ตาออกมามันไม่ได้โกหก อาการกลัวจนสั่นไปทั้งร่างนั่นก็ไม่ใช่การแสดง
“แล้วอย่างนี้ล่ะ” จุมพิตดูดดื่มถูกปนเปรอให้ร่างเล็กอีกครั้ง และอีกครั้ง ลิ้นร้อนๆรุกรานโพรงปากเล็กไปทั่วจนพอใจ ก่อนจะถามอีกครั้ง “ชอบมั้ย....”
“อื้มม......” แบมแบมเบือนหน้าไปอีกทางก่อนที่แก้มจะขึ้นสี แขนเล็กยกขึ้นมาบังหน้าตัวเองไว้ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “ชอบ...”
“งั้นอย่างนี้ล่ะ.....” การหลอกล่อเด็กยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ... มาร์คทำไปถามไปจนสุดท้ายเสียงที่ตอบรับกลายเป็นเสียงครางแสนหวาน สุดเร้าอารมณ์ การหลอกล่อเด็กนี่มันดีจริงๆ
............
“ไม่นะ....” ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!
แบมแบมหลับตา นับหนึ่งถึงสิบช้า... ผ่อนลมหายใจเข้าออก... ฝัน มันต้องเป็นความฝันสิ....... ฝัน
........ฝัน
“ฮอล.....” ร่างเล็กถอนในหายทั้งที่ยังหลับตา ความรู้สึกตอนนี้อาจจะร้องไห้แต่มันร้องไม่ออก มันจะเป็นความฝันไปได้ยังไงในเมื่อเขายังรู้สึกถึงสัมผัสที่โอบกอดร่างเขาตอนนี้อย่างชัดเจน
“อืมม... ตื่นแล้วหรอ หลับต่ออีกหน่อยก็ได้นะ...” มาร์คกระชับอ้อมกอดทำให้แผนหลังบางแนบเข้ากับแผงอกแนบแน่นขึ้น เตรียมตัวจะเข้าสู่นิทราอีกครั้ง แต่ก็งุนงงเพราะอยู่ๆร่างบางๆของแบมแบมก็ลุกพรวดหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา
“โอ้ย....ส...” เจ็บอ่ะ...หันกลับมามองคนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นด้วยอารมณ์โกรธสุดขีด ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองลุกเข้าห้องน้ำไป
แบมแบมทำความสะอาดร่างกายด้วยความกระดากใจ ร่องรอยการทำรักเมื่อคืนเต็มไปทั่วร่างกาย ยอมรับว่าความรู้สึกตอนนั้นมันดี ....โอเค มันดีมาก แต่ตอนนี้ เมื่อสติครบถ้วน และทิฐิที่ในใจมันมีมากกว่า
โกรธ เพราะสุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าตัวเองพลาดท่าเสียทีให้ไอ้คนหน้าหล่อที่นอนอยู่บนเตียงนั่นไปแล้ว แบมแบมไม่เคย สักครั้งที่จะพลาดให้กับใคร ไม่ว่าจะหน้าไหนทั้งนั้น เขามีวิธีจัดการกับเหยื่อพวกนั้นได้ และมันใช้ได้ผลทุกครั้ง คนเหล่านั้นจำไม่ได้ด้วยซ้ำกว่า ได้ทำหรือไม่ได้ทำ อะไรต่อมิอะไรกับเขารึเปล่า แต่มันไม่ใช่ครั้งนี้
ยิ่งโกรธ คือทำไมต้องเสียตัวให้ไอ่คนปากร้าย นิสัยไม่ดีคนนั้นด้วย
และที่โกรธที่สุด เขาดันรู้สึกดีนี่แหละ!
“ห้ามร้องนะแบมแบม...ห้ามร้องเด็ดขาดเลย” จะโกรธใครได้ถ้าไม่โกรธตัวเอง ถ้าเขาไม่ดื้อ เชื่อพี่จินยอง ไม่ลองวิสกี้บ้าๆนั่น เขาก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่อยากโกรธตัวเอง ฉะนั้นเขาจะโกรธไอ่คุณหน้าหล่อข้างนอกนั่น จบนะ!
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย แบมแบมออกจากห้องน้ำ เดินรอบห้องชุดหรูหราเพื่อหาสัมภาระของตัวเอง โดนไม่สนใจผู้ชายนั่งหน้ายุ่งอยู่บนเตียง
“จะไปไหน” เสียงทุ้มดังขึ้นจากคนที่นั่งนิ่งมานานดังขึ้นทันทีที่เขาเดินฉับไปที่ประตูห้อง
“ไม่ต้องยุ่ง” ขึ้นเสียงใส่ อย่ามาชวนคุยได้มั้ย ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากมองหน้า
“ไม่เอาน่า อย่าโกรธสิ คุยกันดีๆก่อน” เมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตามที่บอก มาร์คก็สะบัดผ้าห่มออกแล้วรีบเดินมาคว้าแขนอีกคนไว้
“เอ๊ะนี่!” แล้วดูแต่งตัว นี่จะยั่วหรืออะไร ใส่แต่กางเกงใน! มั่นหน้ามากใช่มั้ยว่าหุ่นดี ห๊ะ!
“ไม่คิดจะคบกันดูบ้างหรอ” คำพูดที่ออกมาจากปากของมาร์คทำเอาแบมแบมขมวดคิ้วหนักตีความไปจนยุ่งยาก นี่จะมาไม้ไหนอีก ผิดกับอีกคน ที่คิดยังไงก็พูดออกไปอย่างนั้น เขาถูกใจก็ขอคบกันนั่นก็ตรงประเด็นที่สุดแล้ว
“ทำไม? ติดใจผมหรอ?” ถามแดกดันอย่างจงใจ แต่คำตอบที่ได้ก็แทบอยากจะกรีดร้อง
“อืม... ก็ใช่นะ” มาร์คตอบกลับแบบสบายๆ ยิ่งทำให้แบมแบมรู้สึกว่ามันไร้สาระ
“โทษนะ ความจำสั้นหรอ เราไม่ถูกกัน เมื่อวานเราก็เถียงกันแทบตาย จำไม่ได้หรอ”
“พอตอนกลางคืน เราก็มาครางด้วยกันบนเตียง จำได้แม่นเลย” ร่างสูงส่งสายตาล้อเลียนให้อย่างแพรวพราว โอ้ยย ไอ่บ้า!!!
“แต่แบมไม่ชอบ!!! และคุณก็ไม่ได้ชอบแบม อย่าเขวไปหน่อยเลยน่า มันก็แค่เซ็กส์”
“ถึงแม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกของนายน่ะหรอ” มาร์คเริ่มไม่โอเคกับคำตอบของแบมแบมแล้ว คนน่ารักเมื่อคืนนี้หายไปแอลกอฮอล์ที่ระเหยอออกไปหรอ เดี๋ยวก็จับเหล้ากรอกปากมันทุกวันซะเลยนิ
“คุณมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นครั้งแรกของผม ผมอาจจะแค่แสดงละครก็ได้” ยิ้มเยาะ ยกไหล่ทำท่าเหมือนไม่ได้แคร์อะไร ร่างสูงเห็นแล้วหงุดหงิด กัดฟันเบาๆก่อนจะตอบกลับไป
“ฉันไม่ได้โง่แบมแบม”
“แต่ผมว่าคุณโง่ ปล่อยได้แล้ว!” ร่างเล็กสะบัดข้อมือจนหลุดจากการเกาะกุม กระชับกระเป๋าก่อนจะเดินออกไปไม่เหลียวหลัง ก่อนจะกระแทกประตูด้วยความโมโห
ปัง!!
“เออ! จะเอาอย่างนั้นก็เอา!” ไม่ง้อเหมือนกันเว้ย!
2_B_Con_in_Stunned02
Talk
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นสำหรับทุกๆคน ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่ลองกดเข้ามาอ่านกัน
เราไม่ได้เขียนฟิคเรื่องยาวนานแล้วค่ะ ส่วนมากจะเขียน One shot เพราะรู้สึกยิ่งเข้าวัยทำงานความสามารถในการรักษาพลอตจะยิ่งหายไป เราจะชอบออกทะเล จนสุดท้ายหาจุดจบไม่ได้ ทำให้เราค่อนข้างเกรงใจคนอ่านค่ะ T-T
เรื่องนี้ แรงบันดาลใจมาจากฟิคที่เราชอบมากเรื่องหนึ่ง คือ Love Fool ของ พี่ Urara ค่ะ
เราออกตัวก่อนว่า บางมุกหรือบางสถานการณ์ที่ใช้เราก็ยกมาจากในเรื่องเดิมเลยค่ะ ฉะนั้น
ถ้าอ่านตอนที่ 1-2 แล้วรู้สึกว่าชอบหรือว่าสนุก เราขอยกความรู้สึกชื่นชมนั้นให้กับพี่ Urara และเรื่อง Love Fool นะคะ
โดยหลังจากตอนที่ 3 พลอตถึงจะเริ่มเปลี่ยนไปตามเนื้อเรื่องของเราค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ด้วยนะคะ ทุกคอมเม้นท์มีความหมายกับเรามากค่ะ
Edit : 04.05.2015 เรื่องแท็คฟิคนะคะ ยังไม่รู้จะใช้ชื่อไหนค่ะ XD คือตอนนี้อยากใช้ทั้ง #จินยองวันไทม์ และ #โฟร์เพล์แบมแบม แต่เลือกใช้อันใดอันหนึ่งไม่ได้เพราะเป็นเรื่องของสองคู่ค่ะ TvT ขออภัยกันความสบสนและเลือกไม่ได้ของเราด้วยค่ะ XD
ความคิดเห็น