ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Stunned :: 08
Stuuned :: 08
จินยองไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น... แต่จินยองจำได้
เธอคือคนที่เอาแต่ยืนจ้องเขาเขม็งตอนที่เขายืนอยู่คนเดียวเมื่อตอนเย็นที่เขาไปหาแจบอมที่คณะ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะปล่อยผมและดัดเป็นลอนหลวมๆ แทนการรวบตึง หรือเปลี่ยนชุดให้ดูน่ารัก อ่อนหวานไปจากเดิม แต่จินยองก็ยังจำได้
ท่าทีไม่เป็นมิตรของเธอไม่เพียงพอที่จะทำให้ร่างบางเอามาใส่ใจได้เลย เพราะส่วนมากผู้หญิงก็ชอบมองเขาแบบนี้อยู่แล้ว
เพียงแต่ไม่คิดว่าเธอคนนั้นจะมามีบทบาทกับความรู้สึกของเขาในเวลา
..
นี่เขาควรจะคิดมากรึเปล่านะ...
..
เขาจะต้องรู้สึกยังไง
..
ตัวเขาห่างหายจากความรู้สึกหึงหวงอะไรแบบนั้นมานานมากแล้ว
..
และไม่อยากกลับไปทำตัวงี่เง่าไร้สติเหมือนเมื่อก่อนอีก
..
หรือควรจะปล่อยมันไว้เฉยๆ ตัวหงุดหงิดนี่ถ้ามันเหนื่อยเดี๋ยวมันคงหยุดเองล่ะมั้ง
..
"โอ๊ะ!"
ร่างบางนิ่งไปพักใหญ่ หลังจากสะดุดทางเท้าจนเกือบจะล้มลงไปจับกบกับพื้น ไหล่บางพิงกับกำแพงข้างๆตัวที่คุ้นตา มือเรียวยกขึ้นตบที่อกตัวเองเบาๆ นี่เขาเอาแต่เดิน เดิน เดิน จนกลับมาถึงคอนโดฯได้ไงเนี่ย
ร่างบางสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดแปลกๆนี้ออกไป ถึงมันจะไม่ค่อยได้ผลก็เถอะ แต่มันมีสิ่งที่สำคัญกว่าความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ที่ต้องจัดการ
การทำให้ใครบางคนได้สำนึกซะบ้าง!
******************************
"ฮัลโหล...พี่ อื้อ...แบมอยู่ข้างนอก อ๋อ คือ... อยู่กับพี่มาร์คฮะ ....อ่าฮะๆ เดี๋ยวกลับแล้วฮะ แค่นี้นะ"
ร่างบางวางสาย ดูเวลาแล้ววางโทรศัพท์ไว้ตามเดิม กลุ่มผมนุ่มวางลงที่ต้นแขนคนที่นอนข้างๆด้วยอาการเพลียสุดๆ ไม่อยากลุกตอนนี้เลยแต่พี่โทรมาบอกว่ามีเรื่องสำคัญ
"พี่มาร์ค แบมจะกลับแล้วนะ" เจ้าของเสียงงัวเงียพูดทั้งที่กำลังหลับตา
"....หืม?..."
"........................." กำลังจะเคลิ้มอีกรอบแล้ว มันไม่ได้ดึกมากอะไรหรอก แค่สี่ห้าทุ่มเอง แต่ศึกที่เจอมาทำเอาร่างเล็กอ่อนเพลียเพราะสูญเสียพลังงานของวันนี้ไปจนหมด อย่าให้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากโดนหิ้วออกจากคลับเลย เพราะแบมแบมเองก็จำไม่ได้แล้วว่ามาสุดท้ายมานอนหมดแรงกันที่ห้องมาร์คได้ยังไง
แต่ต้องลุกนะแบม...ต้องฮึบนะ ไม่งั้นโดนพี่ฟาดแน่ๆ
"อื้มม... ลุกแล้วๆ" ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นนั่ง และยังไม่ยอมลืมตา มาร์คเองก็ตื่นตาม ก่อนจะหัวเราะอารมณ์ดีกับท่าทางน่าเอ็นดูของคนตัวเล็ก
"ง่วงก็ไม่นอนนี่เลยล่ะ ไม่ต้องกลับแล้ว นอนๆๆ" แขนแข็งแรงพาดกลับเข้าไปที่เอวบาง แล้วออกแรงกดให้ร่างเล็กนอนลงอีกครั้ง แต่แบมแบมขืนตัวเอาไว้
"ไม่ได้ พี่จินยองบอกว่ามีเรื่องปรึกษา ไม่รู้เป็นไรเสียงเครียดสุดๆเลย"
"แล้วแจบอมมันไปไหน ไม่ดูแลเมีย โอ้ย!" มือเล็กฟาดเพี๊ยะไปที่แขนคนพูดไม่แรงนัก แต่มาร์คกลับกระเด้งตัวขึ้นจากเตียง ร้องเสียงหลงอย่างโอเว่อร์แอคติ้งจนแบมแบมกรอกตา
"พูดไม่เพราะเลย"
"ไม่เพราะยังไง คำว่าเมียนี่มันไม่เพราะหรอ"
"จิส์ อย่ามาแกล้งไม่รู้เรื่องได้มั้ยนี่ห๊ะ" ร่างเล็กขมวดคิ้ว เม้มปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเขยิบตัวออกห่างเพื่อลุกจากที่นอน จะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบกลับ
"ก็ไม่รู้ มันไม่เพราะหรอ พี่ชอบเรียกนะ เมียจ๋า" มาร์คขยับตามและคว้าเอวบางได้อีกครั้ง ร่างเล็กที่กำลังก้าวลงเตียงอย่างไม่มั่นคงจึงหล่นตุ๊บลงมานั่งที่ตักอีกฝ่าย
"บ้า... ใครเป็นเมียพี่ห๊ะ แฟนก็พอ อื้อออ อย่ากัดหูสิ"
"แฟนไม่พอ เป็นเมียถูกแล้ว"
"เป็นเมียได้ไง ยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย" อ๊า! แกะออกสักที! มือคนหรือมือปลาหมึก นี่แน่ใจนะว่ามีแค่สองมือไม่ใช่แปด แบมแบมรีบลุก กะจะคว้าผ้าขนหนูด้วยความเร็วสูงเพื่อที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนที่มาร์คจะลุกตามมาทัน แต่ผ้าขนหนูเจ้ากรรมก็ดันพันกับราวไม่ยอมหลุดติดมือมาอีก T-T มาร์คตามทันเลยเห็นมั้ย
"อ๊าาาา ปล่อยยยย แบมจะอาบน้ามมม"
"ไม่... ยอมเป็นเมียพี่ก่อนเร็ว" เป็นตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ากันละป๊ะ...
"ไม่เอาาา ปล่อยยย"
"จะเป็นดีๆ หรือจะให้พี่ปล้ำ คราวนี้จะเอาให้ท้องเลยนะ" มุขอะไรของเขาเนี่ย....ก็ในเมื่อเล่นมาอย่างนี้....
"จะท้องได้ไง แบมยังไม่มีเมนส์เลย"
"..............."
"ฟุ... ฮ่าๆๆๆ นี่แหน่ะ" ร่างเล็กดีดนิ้วตรงหว่างคิ้วที่ขมวดมุ่น ไม่รู้กำลังงงหรือว่าไม่รู้จะต่อมุขยังไงกันแน่ ได้จังหวะเลยเบี่ยงตัวให้หลุดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
"ฮึ่ม! ฝากให้ก่อนเถอะเด็กแสบ"
"ไม่รับฝากของคนบ๊องหรอก... " แบมแบมอมยิ้ม ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ ตั้งใจไม่ล็อคประตู ใจหนึ่งก็รู้ว่าต้องรีบอาบน้ำ แต่ใจหนึ่งอยากโดนแกล้ง(?) ถ้าพี่มาร์คตามความคิดเขาทันล่ะก็ เขาก็จะยอมโดนแกล้งละกันนะ....
...........
นี่เขาคิดอะไรเนี่ย! ต้องรีบสิพี่รออยู่!
...........
........
แกร๊ก
อ๊า... พี่ แบมขอไปเลทนิดนึงละกันนะฮะ
*************************************
"ว่าไงนะ!"
"อืม..."
"แล้วไปเจอได้ไง"
"เป็นรุ่นพี่ที่คณะของแจบอม"
"โอ้ย อยู่ๆโลกก็กลมขนาดนี้ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เห็นเจอเลยอ่ะ"
"เขาเรียนจบไปก่อน วันนี้เขามาที่คณะ พี่ไปหาแจบอมพอดี"
"แล้วพี่แจบอมเจอตอนอยู่กะเขาป่ะ!?" ร่างเล็กเสียงสูงขึ้นเรื่อยๆด้วยความลุ้นระทึก ตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นไปอีก แบมแบมเกาะที่เข่าพี่ชายอย่างลุ้นระทึกเพราะตัวเองกำลังนั่งคุกเข่าสำนึกผิดที่กลับมาช้าไปตั้งชั่วโมง
"เจอดิ..."
"ยึ๋ย... "
"ไม่เกิดไรขึ้นหรอกน่า แจบอมไม่รู้หรอก"
"ก็ต้องไม่รู้อยู่แล้ว แต่พี่แจบอมไม่ว่าอะไรเลยหรอ ไม่สงสัยไม่ถาม"
"เขาไม่สนใจหรอก" จินยองเล่าเรื่องในร้านหนังสือให้น้องชายฟังด้วย แจบอมไม่สนใจจริงๆนะ หรือตัวเขาเองที่แกล้งเลี่ยงไม่พูดเรื่องนี้ก็ไม่รู้ล่ะ แต่จากที่เจอชยอนูที่คณะ จนมาถึงร้านหนังสือ ที่จินยองไม่แน่ใจว่าแจบอมจะได้ยินรึเปล่า แต่แจบอมก็ไม่มีท่าอะไรเกี่ยวกับชยอนูเลย แถมยังรีบไล่เขากลับขึ้นห้องอีกต่างหาก
อาจจะรีบกลับไปเจอเธอคนนั้นก็ได้มั้ง...
"แล้วพี่มีอะไรจะปรึกษาแบมอ่ะ?" ร่างเล็กกำลังเต้นเร่าๆอยู่ก็ชะงัก ทีแรกก็นึกว่าจะทะเลาะอะไรกับพี่แจบอมเลยจะปรึกษาแต่ก็เปล่า แบมแบมเกาหัวก่อนจะลงไปนั่งขัดสมาธิเมื่อเห็นว่าพี่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องทำโทษเขาแล้ว
"พี่....ว่าจะตอบรับพี่ชยอนู..."
"ฮื้อ! ไม่เอานะพี่จินยอง พี่ยังชอบเขาอยู่หรอ เขาทำกับพี่แบบนั้นพี่ยังชอบเขาหรอ ไม่เอานะ ไม่เอาาา" แบมแบมลุกขึ้นงอแงเป็นเด็กเลย เขาไม่เคยยุ่งนะ ถ้าพี่จะใช้ชีวิตอย่างสนุกขนาดไหน ตอนที่พี่แจบอมเข้ามา เขาดีใจมากจริงๆนะ ที่พี่ได้เจอใครสักคนสักที แต่พอได้ยินว่าจะกลับไปหาคนนิสัยเลวอย่างนั้นแล้วมันยอมไม่ได้แล้ว! ไม่ยอมเด็ดขาดเลย!
"เดี๋ยวๆ แบมแบม ใจเย็นๆก่อน นี่! ฟังพี่" จินยองคว้าแขนน้องให้นั่งลง ฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างแนบแก้มนิ่มของน้องชายแน่นจนแบมแบมขยับปากไม่ได้ XD
"อื้อ......อังแอ้ว อ่อยอ่อนอิ"
"พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขา ไม่ได้ชอบเขาแล้ว"
"แล้วทำ..ม..." ร่างเล็กเงียบไปทันทีเมื่อเห็นพี่ชายยกมือท่าเตรียมจะบีบแก้มเขาอีกครั้ง
"ก็อย่างที่แบมว่าไง ว่าสิ่งที่เขาทำกับพี่ พี่ว่าเขาควรจะได้รับผลตอบแทนซะบ้าง"
"เอาจริงดิพี่ ไม่ต้องสนใจไม่ดีกว่าหรอ"
"เขาเริ่มก่อนนี่ ถ้าเขาไม่มายุ่งก่อนพี่ก็ไม่คิดจะยุ่งหรอก"
"แล้วพี่แจบอมอ่ะ"
"แจบอมก็อยู่ส่วนของแจบอม พี่ไม่เอาเขามาเกี่ยวเรื่องนี้หรอก" จินยองจะพยายาม พยายามทำเรื่องนี้ให้ไม่กระทบถึงแจบอมมากที่สุด เขาไม่อยากให้แจบอมารับรู้เหลวแหลกในอดีตให้รู้สึกไม่ดีหรอก
หรือไม่ก่อนที่แจบอมจะรู้ ก็อาจจะเลิกกันไปก่อนก็ได้.............
ยิ่งเขาพยายามไม่คิด ภาพที่เขาเห็นที่สถานีรถไฟฟ้าเมื่อกี้ก็ยิ่งฉายวนอยู่ในหัวซ้ำๆ ถึงจะเจ็บใจแต่ลึกๆเขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่าพวกเขาเหมาะสมกันจริงๆ และอีกไม่นานแจบอมก็คงจะรู้ตัวได้ไม่ยากเหมือนกัน
ถ้าถึงตอนนั้นจินยองคงจะไม่แปลกใจ หากว่าสุดท้ายแล้ว คนที่บอกเลิกความสัมพันธ์งงๆของพวกเขา อาจจะเป็นแจบอมก็ได้
***********************************
ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์แล้วที่จินยองตอบรับชยอนูให้กลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ยิ่งกลับมาเจอมารู้จักกันยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่กับผู้ชายคนนี้มากขึ้นจนบางครั้งก็ปั้นหน้ารื่นรมย์ไม่ออก
ภายนอกเขาดูเป็นสุภาพบุรุษที่น่าหลงใหล ดูแลเอาใจเกินพอดี จนจินยองรู้สึกเลี่ยน แต่เจ้าตัวก็มักจะอ้างว่าอยากจะทำเพื่อชดเชยที่เคยทำให้เสียใจ
กล้าพูดจริงนะ!
หลายครั้งที่จินยองอยากจะตอกกลับไปว่า 'จำได้แล้วหรอ' แต่ก็เงียบไว้ เดี๋ยวจะเสียแผน
อีกอย่างที่จินยองรู้สึกไม่ชอบเอามากๆคือชยอนูชอบพูดถึงแจบอมจนน่ารำคาญ ไม่ใช่รำคาญเรื่องของแจบอมนะ ทีแรกเขาก็ตื่นเต้นดีอยู่หรอกที่จะได้รู้จักแจบอมในอดีตหรือด้านอื่นๆบ้าง แต่หลังๆมันเริ่มไม่โอเคเพราะอีกฝ่ายเอาแต่เล่าเรื่องในแง่ที่่ทำให้แจบอมดูแย่หรือน่าอาย ไปๆมาๆบทสนทนาที่เกี่ยวกับแจบอมก็กลายเป็นการเปรียบเทียบคนเนิร์ดของเขากับตัวเองอย่างแนบเนียน
อยากจะบอกว่าเขาไม่เชื่อคำพูดคนอย่างชยอนูเลยสักนิด!
แต่ก็ต้องทำเป็นตลก สนุกไปกับการยกตัวเองข่มคนอื่นอย่างน่ารังเกียจ
ยิ่งเสียเวลาอยู่กับชยอนูนานเท่าไหร่
...ยิ่งโหยหาช่วงเวลาที่อยู่แจบอม...
ไม่ได้ๆ ล้มเลิกความตั้งใจตอนนี้ไม่ได้ ความสัมพันธ์ปลอมๆที่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการนี้ต้องดำเนินต่อไป จนกว่าจะสำเร็จเท่านั้น!
...............
....แต่สุดท้าย เขาก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้มาหาแจบอมไม่ได้...
-ขอทำตามใจตัวเองหน่อย คงไม่ทำให้แผนล่มหรอกน่า-
เพราะความคิดแบบนี้ เขาถึงได้มาที่นี่
มือเรียวไล่ไปตามสันหนังสือ ที่วางเรียงกันบนชั้นในห้องสมุดคณะที่ไม่คุ้นเคย ชื่อหนังสือและเนื้อหาที่แตกต่างไปจากคณะของเขาทำให้จินยองตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว ร่างบางเลยไม่รู้สึกเบื่อเมื่อต้องฆ่าเวลาเพื่อรอเจอแจบอมที่นี่
เขาไม่ได้เจออีกฝ่ายมาหลายวันแล้ว หลายวันที่เขาก็ต้องจำใจเอาแต่คลุกอยู่กับคนน่าขยะแขยงคนนั้น วันนี้โอกาสเหมาะ แจบอมว่าง(ก่อนที่จะเข้าช่วงที่ยุ่งมากๆ) เขาก็เลยทำตัวว่างเพื่อมาหาคนเนิร์ดของเขาคนนี้
"อ๊ะ รุ่นพี่แจบอมนี่นา"
"ไหนนน อื้อออ เดี๋ยวนี้พอมีแฟนหล่อขึ้นเนอะ" เสียงสาวๆที่ลอดผ่านชั้นหนังสือที่ถัดไปสองสามชั้น ทำเอาจินยองเผลอยิ้มออกมา กำลังจะก้าวออกไปหาเจ้าของชื่อที่กำลังถูกกล่าวถึงแล้วแท้ๆ แต่รอยยิ้มอ่อนหวานก็เจือนไปทันใดเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
"แต่เสียดายอ่ะ ไม่น่าเป็นแฟนกับคนนั้นเลย"
"ทำไมอ่ะ"
"เอ้า! แกไม่รู้จักแฟนพี่เขาหรอไง ที่ชื่อจินยองอ่ะ" เสียงนินทาเหมือนจะเบาลงเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จำทำให้จินยองไม่ได้ยิน
"อ๋อ คนที่นอนกะใครก็ได้แต่แค่คืนเดียวนั่นอ่ะหรอ"
"คนนั้นแหละ! เสียดายเนอะ"
"เออ แย่ว่ะ"
"จินยองครับ อยู่นี่เอง รอนานมั้ย เป็นอะไรไป ไม่สบายรึเปล่า" เมื่อเสียงแจบอมดังขึ้นน ทำให้สองสามหยุดชะงัก มองหน้ากันเลิกลั่ก ร่างสูงถามเสียงร้อนรนเมื่อเห็นจินยองสีหน้าไม่ดี
"อ่า.. เปล่า ไม่เป็นไรหรอก แจบอมเสร็จแล้วหรอ" เสียงหวานเอยแผ่วเบา พยายามยิ้มกลบเกลื่อนออกไป
"เรียบร้อยแล้วครับ หิวรึยังครับ"
"อื้มม..."
ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ แต่เขารู้ว่ามันไม่ปกติ พวกเขาไปทานข้าว เดินเล่นกัน กลับคอนโดฯของจินยอง นั่งกอดกันบนโซฟาดูหนังกันจนดึก
เหมือนทุกๆครั้ง แต่มันไม่เหมือนทุกครั้ง เขามักจะเห็นสายตาที่ฉายแววเศร้าของจินยอง แม้เพียงแว๊บเดียว แต่เขาก็ทันสังเกตเห็นมัน
"จินยอง มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่าครับ เล่าให้ผมฟังได้มั้ย" ริมฝีปากอุ่นคลอเคลียที่ใบหูนุ่ม ก่อนจะไล่จุมพิตไล่ลงมาที่ไหล่ลาด จนจินยองหัวเราะออกมา
"อื้มม ไม่มีอะไรจริงๆ เราคงจะเครียดเรื่องเรียนไปหน่อย" จินยองหันไปสบตา ยิ้มอย่างจริงใจ คำพูดธรรมดาๆของแจบอม กลับทำให้เขาคลายกังวล อุ่นไปทั้งใจขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ มือเรียวไล้หลังมือไปตามสันกราม ก่อนจะแตะนิ้วไปที่จุดสองจุดตรงล่างปลายคิ้ว แล้วมองเข้าไปในตาของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องกลับมา
ตึก...
ตึกตึก...
จินยองรู้สึกตระหนักได้ในความรู้สึกบางอย่างของตัวเอง ความรู้สึกที่เขาเคยคิดว่ารู้จักมันแล้ว และเข็ดขยาดกับมันเป็นที่สุด ความรู้สึกที่เขาเอาแต่หนีมันมาตลอด ตอนนี้จินยองรู้สึกว่ามันได้เกิดขึ้นจริงๆแล้ว กับคนตรงหน้านี้
ไม่มีอะไรต้องสงสัยเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองอีกแล้ว
คำถามเดียวที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้ก็คือ... จินยอง นายน่ะ ดีพอสำหรับเขารึเปล่า...
"จินยองครับ" ทักเสียงอ่อนโยนที่จู่ๆร่างบางก็ขยับตัวเข้ามาแนบชิด
"..............." จินยองไม่ได้ตอบอะไร กลุ่มผมนิ่มสะบัดซ้ายขวาเบาๆตามการกระทำของเจ้าตัวที่กำลังเอาหน้างุดๆ ส่ายไปมาที่อกของเขาอยู่
"ง่วงแล้วหรอครับ งั้นผมกลั..."
"ไม่ให้กลับ" เสียงอู้อี้แผ่วเบา พร้อมกันอ้อมกอดที่แน่นขึ้น แจบอมยิ้มอ่อน ก่อนจะก้มลงกระซิบตอบอย่างเอาใจ
"โอเคครับ"
คืนนั้น ร่างสูงได้แต่นอนคิด มองใบหน้าที่หลับพริ้มของคนในอ้อมแขน แจบอมไม่รู้ว่าจินยองมีเรื่องไม่สบายใจเรื่องอะไร อดกังวลใจไม่ได้ว่าเป็นเรื่องเขารึเปล่า เขารู้ว่าช่วงนี้จินยองสนิทสนมกับรุ่นพี่ชยอนู และแจบอมยังจำได้เสมอว่า สิทธิ์ขาดในการคบกันครั้งนี้ขึ้นอยู่กับจินยอง แน่นอนว่าเขาจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ที่สุด
แต่หากที่สุดแล้วจินยองเลือกจะไป เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกล้าขัดใจอีกฝ่ายรึเปล่า
รู้เพียงแต่ว่าเขาจะไม่มีวันเป็นคนปล่อยมือจากจินยองก่อนแน่นอน
...................................
เอาเข้าจริงๆแจบอมไม่มีเวลาเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เพราะหน้าที่ความรับผิดชอบต่างๆล้อมหน้าล้อมหลังจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ อาทิตย์นี้เขาหาเวลาไปเจอจินยองไม่ได้อีกแล้ว เพราะนอกจากจะต้องคอยคุมปีหนึ่งซ้อมกีฬาสำหรับการแข่งขันระดับคณะแล้ว เขายังต้องมีหน้าที่รับผิดชอบในส่วนของสโมสรนักศึกษาอีก
ก่อนหน้านี้ทุกๆอาทิตย์แต่ละคณะต้องส่งตัวแทนไปประชุม แต่พอยิ่งใกล้วันงานก็ยิ่งประชุมบ่อยขึ้น จนตอนนี้ก็ประชุมมันทุกวัน กลายเป็นว่าเป็นตัวเขาเองที่ไม่มีเวลาให้จินยอง พยายามปลอบใจตัวเองว่า มันก็คงไม่แปลกที่จินยองจะใช้เวลากับเพื่อนบ้าง ถึงแม้ 'เพื่อน' คนนั้นของจินยองจะกวนใจเขาอยู่ไม่น้อยก็ตาม
"แจบอม...เอ่อ แจบอม"
"ครับ?" แจบอมหลุดจากภวังค์หันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบว่าในห้องประชุมเหลือแค่เขากับเพื่อนที่เป็นกรรมการจากคณะเดียวกันแค่สองคน
"เขากลับกันหมดแล้ว แจบอมเหลืออะไรที่ต้องทำอีกรึเปล่าจ้ะ"
"อ่อ... ไม่มีแล้วล่ะ" พูดไปเก็บของไปพลาง เมื่อเดินออกจากห้องประชุมมาก็พบว่าฟ้ามืดแล้วเหมือนเคย "ซอนอาต้องไปเอาของที่คณะก่อนมั้ย"
"ไม่จ้ะ เราเอาของมาหมดแล้ว"
"งั้นกลับเลยเนอะ" แจบอมยิ้ม และยื่นมือไปเอาหนังสือเล่มโตๆจากหญิงสาวมาถือไว้เอง ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มเดินไปด้วยกันเงียบๆ
ซอนอาเป็นเพื่อนปีเดียวกันที่คณะที่ได้รับเลือกจากเพื่อนๆให้มาเป็นคณะกรรมการพร้อมกับเขา ปกติก็ไม่ค่อยได้มีเรื่องคุยกันมากเท่าไหร่ เพราะเท่าที่รู้ซอนอาไม่ค่อยทำกิจกรรมแต่จะออกแนวตั้งใจเรียนมากๆ อาจจะเพราะเธอเป็นนักเรียนทุนที่ต้องรักษาระดับเกรดให้ดี แต่นั่นก็ทำให้เธอเพื่อนน้อยไปด้วย
ช่วงสองสามเดือนมานี้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองไปมากทีเดียว พอเธอเริ่มทำกิจกรรม เธอดูเฟรนลี่ขึ้น ทำให้เพื่อนๆทำงานกับเธอง่ายขึ้นรวมทั้งตัวเขาเองด้วย พอได้เจอกันบ่อยๆ คุยกันบ่อยๆ ก็พบว่าเธอกับเขามีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่าง ทั้งเรื่องวิชาที่สนใจ งานอดิเรก หรือแม้กระทั้งหนังสือการ์ตูนที่อ่าน ก็เป็นเรื่องเดียวกันเกือบหมดเลย
ซอนอาลอบยิ้มกับท่าทีของคนที่เดินเยื้องอยู่ข้างหน้าเธอสองสามก้าว เธอรู้ว่าแจบอมเป็นสุภาพบุรุษและใจดีกับทุกคน แต่ในเมื่อตอนนี้คนที่แจบอมใส่ใจคือตัวเธอ ก็คงไม่ผิดที่เธอจะรู้สึกอิ่มเอมอยู่ในใจจนกลั้นยิ้มไม่อยู่
ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกัน เธอทำได้แต่แอบชอบเขามาเงียบๆ ไม่คิดว่าต้องเปิดเผยอะไร คนที่รู้ก็มีแค่กลุ่มเพื่อนสนิทไม่กี่คน เพราะเธอคิดว่าในสายตาคนทั่วไป แจบอมไม่ใช่คนน่าสนใจขนาดนั้น นั่นทำให้เธอชะล่าใจ และเมื่อสองเดือนก่อนที่เธอรู้ตัวว่าเธอพลาดทุกอย่าง
เพื่อนๆแซวกันค่อนคณะว่าแจบอมมีแฟนแล้ว เพราะเจ้าตัวเอาแต่ไปเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นจนเพื่อนๆสังเกตได้ เธอรู้สึกปวดหนึบไปทั้งใจแต่ก็ยังไม่อยากจะยอมรับ เหมือนพยายามปิดกั้นความจริงส่วนนั้นไม่ยอมรับรู้ สนใจแค่แจบอมในสายตาเธอก็พอ
แต่สิ่งที่กำแพงจินตนาการที่เธอสร้างไว้ก็พังลงในวันนั้น วันที่คนๆนั้นมาที่นี่ เป็นครั้งแรกที่เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป แม้ว่าซอนอาจะไม่พยายามจินตนาการว่าคนรักของแจบอมเป็นยังไง แต่ก็คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็นผู้ชาย
แต่ท่าทางอินโนเซ้นท์ ยิ้มให้คนไปทั่วนี่มันนั่นหมั่นไส้จริงๆ และแม้ว่าเธอรังเกียจที่จะยอมรับแต่คนๆนั้นก็เป็นคนที่มีเสน่ห์มาก แม้แต่กับเพศเดียวกัน
วันนั้นทำให้เธอตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง ตัวตนของเธอที่เป็นอยู่ในทุกๆวันนั้นไม่เพียงพอที่กระตุ้นความสนใจของแจบอมได้อีกแล้ว เธอจึงต้องทำอะไรสักอย่าง และต้องทำตั้งแต่ตอนนี้เลย!
ซอนอาเคยคิดว่าการตื่นเช้าก่อนเวลาเรียนเพื่อมาแต่งสวยมันเป็นเรื่องไร้สาระ เพราะแทนที่จะต้องพิถีพิถันก่อนออกจากบ้านขนาดนั้น เธอเอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่า แต่ทุกวันนี้เธอต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือตอนเช้าของเธอมาครึ่งหนึ่ง เพื่อทำอะไรๆที่เธอว่ามันไร้สาระนั่นแหละ
หญิงสาวใช้ความสนิทสนมของเพื่อนที่เป็นประธานรุ่นนิดหน่อย ทำให้เธอแล้วแจบอมได้มาเป็นคณะกรรมการทำงานด้วยกัน เป็นการสร้างโอกาสให้ตัวเองได้ใกล้ชิดเขามากขึ้น ความสนใจในเรื่องต่างๆของแจบอมที่เธอใช้เวลากับมันเป็นปีๆ ถึงเวลาที่จะทำให้เขารู้แล้ว
แจบอมชะงักไปเมื่อเห็นว่าทางที่เดินมาวันนี้คือถนนเส้นโปรดของจินยอง ก่อนจะก้าวเดินต่อในขณะที่ในหัวยังเห็นแต่ภาพของร่างบาง มือเรียวที่มักจะซีดจนเห็นเส้นเลือดเวลาที่อากาศหนาวจัดแต่ก็ไม่ยอมใส่ถุงมือ แถมยังบ่ายเบี่ยงด้วยการจับมือเขาแล้วบอกว่า
'แจบอมก็จับมือเราไว้ไงเราจะได้อุ่นๆ'
และเพราะความดื้อเอาแต่ใจตัวเองนั่นล่ะ ที่พอเข้าร้านหนังสือแล้วหยิบหนังสือใหม่ทีไร ก็จะชอบโดนกระดาษบาดไม่รู้ตัว เพราะปล่อยให้ตัวเองมือเย็นจนชา กว่าจะรู้ตัวเลือดก็เปลอะที่เปื้อนหนังสือหลายครั้ง แล้วคนที่รู้ตัวก่อนดันเป็นเขาซะอีก ร่างสูงรีบเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองมาซับให้ แต่ก็ไม่วายโดนจินยองหัวเราะขำเพราะตอนนั้นหน้าเขาซีดกว่ามือของจินยองเสียอีก
'กลัวเลือดหรอ' จินยองทายเอาจากท่าทางของร่างสูง แจบอมเอาผ้าเช็ดหน้ามากำมือเขาแน่น แต่กลับหันหนีไปอีกทาง
'ผม ไม่ค่อยชอบเห็นน่ะครับ'
'หุ...ฮ่ะฮ่าๆๆ ขอโทษๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ก็แจบอมน่ารักอ่ะ' เขาชอบเวลาจินยองหัวเราะอย่างนั้นที่สุดเลย ถึงแม้ว่าเขาจะชอบจินยองในทุกๆตอน ก็เถอะ แต่เวลาจินยองหัวเราะได้เพราะเขา มันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ
...คิดถึงจัง...
คิดถึงจินยองจังเลยครับ
"แจบอมรีบกลับรึเปล่าจ้ะ"
"อ่า...ก็" จู่ๆ จินยองก็หายวับไปกับเสียงเรียก แจบอมเหมือนจะเห็นสายตาไม่พอใจจากซอนอาเพียงชั่วแว๊บเดียวก่อนจะกลับมาเป็นปกติ เลยเข้าใจไปว่าเขาคงคิดไปเอง
"รีบกลับใช่มั้ย งั้นไม่เป็นไรจ้ะ เราว่าจะแวะหาอะไรทานก่อน พอดีที่บ้านไม่มีใครอยู่ แจบอมกลับก่อนเลยก็ได้" เธอเห็นนะ ที่อยู่แจบอมก็เหมือนยิ้มกับตัวเอง และรู้ด้วยว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเธอ
ทั้งที่เธอยืนอยู่ข้างๆเขา แต่คนๆนั้นก็ยังจะมาแย่งความสนใจจากเขาไปอย่างนั้นหรอ!
เธอเอื้อมมือไป แต่แจบอมขยับแขนหนีไม่ยอมให้เธอเอาหนังสือคืน ซอนอาสบตาแสร้งทำเหมือนสงสัย ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าแจบอมไม่มีทางปล่อยเธอกลับคนเดียวแน่ๆ
"ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ได้รีบ เดี๋ยวผมไปส่งได้"
เห็นมั้ย....
แจบอมน่ะใจดี เธอไม่ต้องพยายามสร้างสถานการณ์ด้วยซ้ำ พอเห็นว่าประชุมกลับดึกกันทุกวันเขาก็ถามเธออย่างมีน้ำใจว่ากลับบ้านยังไง แถมยังบ่นเธอเรื่องที่เธอไม่ยอมบอกตั้งแต่ทีแรก ว่าทางกลับบ้านมันเปลี่ยว เขารู้สึกแย่ที่เคยไปส่งเธอแค่ที่สถานีรถไฟแล้วปล่อยให้เธอกลับเองคนเดียว ตั้งแต่วันนั้นมาแจบอมจึงไปส่งเธอกลับบ้านทุกวัน
"ร้านนี้แล้วกันเนอะ จะได้ไม่รบกวนเวลาแจบอมมากไป" ซอนอายิ้มอ่อนหวาน สะกิดแขนแจบอมเบาๆ ชี้ไปที่ร้านอาหารข้างทาง ก่อนจะเดินนำเข้าไป
ร่างเล็กที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่เดินก้าวเข้าไปในร้านเป็นคนที่เขาคิดจริงๆก็ก้าวขาตามทันที แต่หากโดนแรงรั้งเอาไว้ที่ช่วงเอวอย่างแรงจนเซถอยหลังมาปะทะกับอกกว้างของอีกคนที่รออยู่
"จะไปไหน"
"ก็ตามเข้าไปทักน่ะสิ"
"อย่าไปยุ่งน่า"
"ไม่ให้ยุ่งได้ไง แล้วพี่มาร์คจะห้ามแบมทำไม พี่แจบอมมากับผู้หญิงคนอื่นนะ!" ช่วงสองสามอาทิตย์นี้แบมแบมเห็นหลายทีแล้วด้วย แต่ไม่มีครั้งไหนที่จะจังหวะดีขนาดนี้ จะให้เขาปล่อยไปได้ยังไงล่ะ
"แจบอมแค่เดินกับผู้หญิงเองนะ" แบมแบมอยากจะกรอกตา คิดอย่างนี้อีกคนละ เขาเคยบอกเรื่องนี้กับจินยองแล้วเหมือนกัน ใส่ไข่ใส่พริกไทยไปบ้าง อร่อยดี ไม่ใช่! ก็ใส่ใข่ใส่สีไปบ้าง ไม่ได้อยากทำให้คู่รักทะเลาะกัน เขาแค่อยากให้จินยองหึงหวง แล้วก็ล้มเลิกไอ่แผนการอะไรนั่นไปซะเลย
"พี่มาร์คเข้าข้างเพื่อนใช่มั้ย กับคนนี้แบมเห็นหลายทีแล้ว แล้วนี่มันก็เดทชัดๆไม่ใช่หรอไง"
"แล้วทีจินยองล่ะ" มาร์คเองก็เห็นเหมือนกัน อดห่วงมันไม่ได้ คราวก่อนก็ไอ่รุ่นพี่คนนี้ไม่ใช่หรอไงที่แย่งจีบคนที่แจบอมชอบไปต่อหน้าต่อตา ทั้งที่สนิทกันจนแจบอมเล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ฟัง สุดท้ายก็โดนหมาคาบไปแดก แต่ก็ยังนับถือมันเป็นรุ่นพี่ได้อยู่ เป็นเขาน่ะ จะตามกระทืบหมาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
"พี่ทำไปเพราะมันเป็นแผนการต่างหากเล่า!.......... โอ๊ะ!" ร่างเล็กตาโต ตกใจตัวเองที่เผลอหลุดความลับออกไป
"แผนการ?"
"ดอกไม้สวยจังเลยยย" แบมแบมหันควับ หวังจะเบนความสนใจอีกฝ่ายไปที่ดอกไม้นานาชนิดที่วางอยู่เรียงรายหน้าร้านจัดดอกไม้ข้างๆกาย
"ไม่ทันแล้วแบม..."
"........." หันมองซ้ายขวา เมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรที่ช่วยให้รอดได้แล้วก็เดินหนีเอาดื้อๆ
"เห้ยๆ มานี่เลยตัวดี" แขนแกร่งคว้าเอวบางเอาไว้ได้อย่างทันควัน จับร่างบางให้หันกลับมาเผชิญหน้ากันแต่ที่วงแขนยังกอดเอวอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
"ไม่ใช่ตัวดีสักหน่อย ชื่อแบมมีตัว D ตรงไหน โคตรมั่วเลย"
"หึหึ เล่นลิ้นกับพี่หรอ ไหนมาลองหน่อยสิว่าจะเก่งแค่ไหน"
"ฮื้ยย ทำอะไรรร" ร้องโวยวายเมื่อจู่ๆร่างโปร่งก็ก้มเอาหน้ามาใกล้ ถนนเส้นนี้คนเดินเต็มไปหมดยังจะมารุ่มร่ามอีก
"บอกมาให้หมด ไม่งั้นโดนจูบตรงนี้แน่"
"เอ๊ะ!" มือเล็กฟาดไปที่ต้นแขนของมาร์คแล้วก็เป็นฝ่ายสะบัดมือเร่าๆเองเพราะฟาดไปเจอแต่กล้ามเนื้อที่มาร์คแกล้งเกร็งแขนรอไว้
"ตีพี่ทำไมเนี่ย พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ จะบอกไม่บอก" มาร์คกลั้นยิ้มเมื่อเห็นร่างเล็กทำหน้าลำบากใจ ไม่ได้อยากจะคิดว่าตัวเองโรคจิตหรอก แต่เขาชอบเวลาคนน่ารักทำหน้าจะร้องไห้จริงๆ ให้ตายสิ
"งื้อออ บอกๆ บอกแล้ว เอาหน้าออกไปสิ อื้อออ แบมอายนะ หยุดดด" อยากจะตะโกนแต่ก็กลัวจะยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจ ร่างเล็กพยายามยกไหล่ขึ้นกันไม่ให้ริมฝีปากร้อนรุกรานต้นคอของเขาได้แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล
"ก็ดื้อเอง แต่ดื้อก็ดี พี่ได้กำไรอื้อเลย" คลายอ้อมแขนออกมาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายอึดอัด
"จิส์ ฝากไว้ก่อนเหอะ" ร่างเล็กขมุบขมิบปากแต่มาร์คก็อ่านออกอยู่ดี ร่างโปร่งหัวเราะก๊ากออกมา จนโดนฟาดอีกรอบ ก่อนแบมแบมจะเริ่มเล่าแบบรวบรัด จนมาร์คต้องมาคอยถามคอยขู่จะปล้ำกันในที่สาธารณะกันอยู่เป็นนานสองนาน
...................................
รถไฟใต้ดินวันนี้คนค่อนข้างแน่นขนัดเมื่อเทียบกับเมื่อวาน คงเพราะวันนี้พวกเขากลับผิดเวลา และคงเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ คนวัยทำงานส่วนใหญ่ที่แวะสังสรรค์กันหลังเลิกงานก็กลับบ้านกันเวลานี้พอดี จึงทำให้นอกจากจะไม่ให้นั่งแล้ว ทั้งแจบอมและซอนอายังต้องมายืนเบียดคลื่นมนุษย์เงินเดือนลูกใหญ่อยู่ใกล้ๆประตูทางออก
"ซอนอา ยืนตรงนี้ก็ได้ครับ" มันพอจะมีที่ว่างอยู่นิดหน่อย และเพราะขยับแขนไม่สะดวก แจบอมจึงบุ้ยปากบอกแทน ซอนอาหัวเราะไปพยักหน้าไปแล้วขยับไปตามที่แจบอมบอก
ร่างสูงเท้ามือมือข้างหนึ่งไปกับประตู เพื่อให้เกิดพื้นที่พอให้เพื่อนยืนอยู่ในช่องว่างอ้อมแขนเขาได้ ซอนอาได้แค่ก้มหน้า ไม่กล้ามองขึ้นสบตา แต่หากเธอลองมองขึ้นมาก็จะเห็นว่า จริงๆแล้วแจบอมไม่ได้สนใจจะมองมาที่เธอเลย
คนเนิร์ดกำลังคิดเรื่อยเปื่อย ซึ่งความคิดเหล่านั้นคือเรื่องของจินยองล้วนๆ ยิ้มของจินยอง ผิวนิ่มๆของจินยอง กลิ่นหอมๆของจินยอง
?!!
นี่เขาจินตนาการได้ก้าวล้ำกลายเป็นระบบสี่มิติเลยหรอ แค่แต่หลับตาคิดถึงจินยองก็ได้กลิ่นแล้ว แต่กลิ่นเบาบางเหลือเกิน แจบอมก้มหน้าลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ
'แชะ'
แล้วจู่ๆรถไฟก็กระตุก แม้จะไม่รุนแรงมากแต่ก็พอที่จะทำให้ร่างสูงหลุดจากภวังค์ได้ ทันทีที่แจบอมลืมตาขึ้น เขารีบผงกหัวตัวเองขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อพบว่าใบหน้าของหญิงสาวอยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ ซอนอากำลังหลับตาอยู่เช่นกัน และเธอไม่ได้ก้มหน้าอีกต่อไป แจบอมอยากจะขอบคุณความขรุขระของรางรถไฟ ที่ทำให้เขาได้สติทันเวลา ก่อนที่เขาจะเผลอทำอะไรไม่ดีเขา
........................
..............
.........
ร่างเล็กที่กำลังพองแก้มอยู่ในอ้อมกอดของมาร์คนี่ทำไมถึงน่าฟัดขนาดนี้ ครั้งนี้สาเหตุความหงุดหงิดจนแก้มพองของอีกฝ่ายไม่ได้เกิดจากเขาเลยสักนิด แต่คิดว่าเดี๋ยวคงไม่พ้นระเบิดลงที่เขาแน่นอน
"พี่มาร์ค" นั่นไง........
"จ๋า"
"ทำไมเพื่อนพี่เป็นคนอย่างงี้อ่ะ ทำไมพี่แจบอมทำอย่างงี้" ร่างเล็กบ่นงุ้งงิ้ง ก็สถานการณ์และสถานที่มันไม่ได้อำนวยที่จะเล่นใหญ่ก่อนกว่านี้ได้ หลังจากเล่าเรื่องให้มาร์คฟังแบบย่อๆ ด้วยสกิลการย่อความเป็นเลิศได้คะแนนการย่อความเป็นที่หนึ่งตลอดในชั้นเรียนแล้ว เขาก็หันมาเห็นแจบอมเดินออกจากร้านอาหารแห่งนั้นกับผู้หญิงคนนั้นพอดี
แบมแบมจึงรีบลากตัวมาร์คให้เดินตามแบบห่างๆ มาจนถึงสถานี และรีบโดดขึ้นมาอยู่ขบวนเดียวกันจนได้ และแน่นอนว่าคู่นี้ก็ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ปลากระป๋องเช่นเดียวกัน มาร์คและแบมแบมแทบจะอยู่ท่าเดียวกับคนคู่นั้น เพียงแต่ยืนอยู่ประตูคนละฝั่ง แม้จะไกลแต่แบมแบมก็พอที่จะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตรงนั้นบ้าง
แบมไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรกัน แต่การที่แจบอมเอาหัวก้มลงไปใกล้กับผู้หญิงคนนั้นแบบนั้น ก็สร้างความไม่พอใจให้กับเขามากพอแล้ว
เรื่องนี้ไม่ต้องถึงพี่จินยอง ถึงแบมแบมนี่แหละก็พอแล้ว!!!
To b con
26 Dec 2015 : Time 21.27 แก้คำพูดแบมแบมตอนท้ายนิดนึงนะคะ ขออภัยด้วยค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น