คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : . บทนำ
“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ฟารอน!”
เสียงทุ้มลึกของใครบางคนตวาดก้องไปทั่วบริเวณ ในเวลานี้ผืนนภามีสีฟ้าครามสดใสและเปิดกว้าง มีบ้างเล็กน้อยที่จะถูกแต่งแต้มด้วยสีขาวจากปุยเมฆซึ่งถูกพัดมาตามสายลม ดวงอาทิตย์เองก็ทอแสงลงมายังพื้นโลกอย่างอ่อนๆจนไม่รู้สึกร้อนผิวกายนัก เรียกได้ว่าบรรยากาศช่างเป็นใจราวกับอวยพรให้ทุกคนมีความสุขกายสบายใจกันถ้วนหน้า
จะยกเว้นก็มุมเล็กๆในรั้วพระราชวังแห่งนี้กระมัง
“ฟารอน... ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นแล้ว”
ร่างสูงของชายหนุ่มยืนกอดอกสร้างเงาพาดผ่านร่างของอีกคนที่นอนหงายอยู่กับพื้นหญ้า ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองอีกหนึ่งบุรุษด้วยแววตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่ายเสียให้ได้เดี๋ยวนั้น ยิ่งรวมเข้ากับเสียงที่กดต่ำอย่างเหลืออดก็เป็นสัญญาณบ่งบอกชั้นดีว่าเขากำลังไม่สบอารมณ์อย่างที่สุด
แต่อีกคนกลับไม่สะทกสะท้าน
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ควรจะปลุกให้นุ่มนวลกว่านี้นะ”
นัยน์ตาสีน้ำทะเลดูลึกล้ำค่อยๆถูกเผยให้เห็นความงาม และเมื่อปรับโฟกัสภาพตรงหน้าเรียบร้อย ฟารอนก็จ้องตอบนัยน์ตาสีอเมทิสต์ของคนปลุกอย่างไม่มีถอย แน่นอนว่ามันไม่ใช่อากัปกิริยาที่คนเพิ่งตื่นหมาดๆจะทำได้ แสดงว่าฟารอนนั้นคงตื่นมาได้สักพักแล้วนั่นเอง เห็นเช่นนั้นแล้วคนตัวสูงกว่าก็ถอนหายใจด้วยเหนื่อยอ่อน
“คนโดดงานอย่างเจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือไง ถ้าเจ้าไม่หนีมาแอบหลับอยู่ตรงนี้เรื่องก็จบแล้วแท้---”
“ก็ข้ารู้ว่าเจ้าจะมาตามน่ะสิ” ฟารอนชิงตอบทันควัน ตัวของเขายังไม่ยอมลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้าและยังคงจับจ้องรอดูปฏิกิริยาของอีกคน…อย่างคาดหวังอะไรบางอย่างลึกๆในใจ
หากแต่คนถูกคาดหวังกลับปัดมันตกอย่างไร้เยื่อใย ซ้ำยังเปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ “ตื่นแล้วก็กลับไปทำงานต่อซะ องค์ราชากำลังรอเจ้าอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินดุ่มๆจากไปโดยไม่หันไปมองหน้าคนที่พูดด้วยเลยแม้แต่น้อย
แต่ถึงเขาจะไม่หันไป เขาก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายแสดงสีหน้าเช่นไรออกมาตอนที่เขาหันหลังให้แล้วจากมาเช่นนี้
ขุนนางหนุ่มอย่าง ไวส์ รอนเวลล์ รู้ทุกอย่าง… เขาเห็นแววตาที่ฉายแววเว้าวอน เห็นเรียวปากที่กำลังเม้มน้อยๆอย่างอดกลั้น เห็นมือบางที่กำแน่นจนน่าสงสาร รู้กระทั่งความในใจของเพื่อนสมัยเด็กเพียงหนึ่งเดียวอย่าง ฟารอน โครนิคัส ที่มีต่อเขา
ทว่าเขากลับเลือกจะทำเป็นมองไม่เห็นสิ่งเหล่านั้น
และเมินเฉยแม้แต่เสียงกรีดร้องในใจของตัวเอง…
ขายาวหยุดชะงักเมื่อเดินมาได้ระยะหนึ่ง นางกำนัลหลายคนเดินผ่านเขาไปพลางโค้งแสดงความเคารพตามฐานะ ซึ่งไวส์ไม่ได้สนใจนัก มีบ้างที่จะชายตามองพวกหล่อน หากแต่ในใจกลับประหวัดไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนับตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาอยู่ในรั้วพระราชวังแห่งนี้…
เขากับฟารอนเข้ามารับราชการในวันเดียวกันแต่คนละตำแหน่ง ตัวเขาได้รับตำแหน่งขุนนางที่ปรึกษา ส่วนฟารอนได้รับเลือกเป็นองครักษ์สมดังที่เจ้าตัวใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเล็ก
เพื่อนสมัยเด็กของเขาคนนี้เป็นพวกร่าเริงสดใสและบางทีก็มีพลังงานเหลือเฟือเกินเหตุจนกลายเป็นตัวป่วนกลายๆ ดูเผินๆแล้วก็ไม่มีอะไรโดดเด่นซ้ำยังใกล้เคียงกับคำว่า ‘ไม่ได้ความ’ ทว่ากลับมีความมุ่งมั่นในสิ่งที่ตนรักอย่างบริสุทธิ์ใจจนน่าทึ่ง
พวกเขาสนิทกันมานานแล้ว นานมากเสียจนรู้ไปหมดว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ ดังนั้นถึงแม้ฟารอนจะไม่เคยพูดมันออกมา ไวส์ก็ทราบแก่ใจดีว่าสิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในใจของเพื่อนคืออะไร และเขาก็มั่นใจเสียยิ่งกว่ามั่นใจด้วยว่าอีกฝ่ายก็รู้แล้วเช่นกันว่าเขารู้ แต่ที่ไม่ยอมสารภาพมันออกมาเสียทีก็คงเพราะเจ้าตัวรู้ต่อไปอีกว่าเขาจะตอบอย่างไร สุดท้ายแล้วต่างฝ่ายจึงต่างทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
องครักษ์คือสมบัติขององค์ราชา
นั่นคือคติพจน์ประจำกององครักษ์ของอาณาจักรแห่งนี้
…เป็นคติพจน์ที่ไม่ต่างไปจากโซ่หนามซึ่งพันตรวนหัวใจของพวกเขาเอาไว้
บทนำมาแล้วครับผม (?) ทำไมมันสั้นอย่างเน้
ตอนนี้ขอนำเสนอแค่คู่หลักของนิยายเรื่องนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนต่อๆไปจะมีคู่อื่นโผล่อีกแน่
แต่ละคู่ก็คนละอารมณ์ไป อย่างคู่หลักอาจดราม่า แต่คู่รองมีแววจะหวานจนมดขึ้น (……)
# ผมเองก็สงสัยนะว่าตัวเองแต่งอะไรลงไป ฟฟฟฟฟฟฟ
เอาเป็นว่าเจอกันตอนถัดไปนะครับบบบ บ XD
อย่าลืมเม้นท์เป็นกำลังใจหรือติ-ชมผมด้วยละทุกท่าน
ASHLEY
ความคิดเห็น