คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 06 ; So , my dear
So, my dear please comeback to be my sunshine ..
{ 06 }
“ เพราะผมคงเป็นได้แค่… แม่มดชั่วร้ายที่กำลังตกหลุมรักเจ้าชายผู้แสนดี เพียงแค่นั้น ”
ชานยอลปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกระลอกด้วยหลังมือ ชายหนุ่มหันกายออกจากเตียงช้าๆ เมื่อคิดว่าบางทีคนที่กำลังนอนอยู่อาจจะต้องการพักผ่อนก่อนที่จะตื่นขึ้นมา ขาเรียวที่กำลังย่างก้าวห่างออกจากเตียงหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสของบางสิ่ง ..
บางสิ่ง..ที่อบอุ่น อ่อนโยนและมั่นคงไม่เคยเปลี่ยนแปลง..
อ้อมกอดของคริสฮยอง..
สัมผัสที่มาจากวงแขนแกร่งของคนที่เขาคิดว่ากำลังหลับ อ้อมกอดอบอุ่นที่กระชับแน่นบริเวณเอวของคนตัวบาง จมูกโด่งเป็นสันที่แนบลงชิดกับแผ่นหลังจนทำให้หัวใจเต้นรัว ลมหายใจอุ่นๆของคนตัวสูงที่เข้าออกเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอทำให้หยดน้ำตาไหลลงมาอีกอย่างช่วยไม่ได้
เขาไม่ได้ร้องไห้หนักแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ....
“ ทำไมถึงคิดแบบนั้น.. เด็กขี้แยแถมยังชอบเอาแต่ใจแบบนายจะเป็นแม่มดร้ายได้ยังไงกัน? ” เสียงทุ้มแหบแห้งกว่าปกติเล็กน้อย ถ้อยคำที่สมกับเป็นอีกฝ่ายทำให้เขามั่นใจว่าไม่ได้กำลังฝันอยู่
“ เพราะพี่ไม่ยอมตื่นนี่.. ” ชานยอลตอบโดยไม่หันกลับไปมองเจ้าของคำถาม มือเรียวยกขึ้นจัดการกับน้ำตาของตัวเองจนเรียบร้อย
“ ตื่นนานแล้ว.. แต่อยากลองนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น ” เสียงแหบๆนั่นตอบหน้าตาเฉย ชานยอลขมวดคิ้ว ใจหนึ่งอยากจะโกรธ แต่พอนึกภาพที่ชายหนุ่มผมทองนอนหลับตาพริ้มไม่ตอบสนองแบบนั้น คำต่อว่าก็ถูกกลืนกลับลงลำคอไปในทันที
“ แล้วเห็นมั๊ย? ถ้าไม่นอนนิ่งๆแบบนั้นคงไม่เห็นคนบางคนลักหลับคนอื่นหรอก ” อีกฝ่ายว่าต่อพลางกระชับวงแขนให้รัดแน่นมากยิ่งขึ้นจนคนถูกกอดต้องก้าวถอยหลังจนชิดขอบเตียง
“ ตากฝนจนไม่สบาย.. แต่ได้ค่าตอบแทนแบบนี้ สำหรับฉัน.. มันคุ้มค่ามากนะ ”
อีกแล้ว... คนๆนี้ไม่เคยโทษเขาเลย ไม่เคยต่อว่าหรือพูดให้เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ
ซ้ำยังมาพูดว่ามันคุ้มกับการต้องตากฝนจนไม่สบาย..
“ ไม่ตลกนะ ” ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยก่อนขบเม้มอย่างสกัดกั้นอารมณ์
“ หืม? ” อ้อมกอดอบอุ่นคลายออก มือหนาออกแรงดึงข้อมือให้คนที่ยืนอยู่หันกลับมาสบตาตนเอง
“ ทำไมไม่ด่าผม ไม่ว่าผม .. ฮยองทำเหมือนผมไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทั้งๆที่ผมปล่อยให้ฮยองตากฝนอยู่นานขนาดนั้น ทั้งๆที่ผมลืม... ”
“ ทั้งๆที่ผมเป็นคนลืม... ทำไมถึงไม่โกรธ.. ” เสียงสั่นเครือร่ายยาวเป็นชุด ทำนบน้ำตาแตกออกอีกครั้ง หยาดน้ำใสๆไหลอาบแก้มนวล
“ หนึ่งชั่วโมง.. ” คำพูดของคนที่ถูกลืม ทำให้มือเรียวที่กำลังปาดน้ำตาค้างเติ่ง ดวงตากลมเบิกกว้างกับความจริงที่พึ่งได้รับรู้
“ พี่...นั่งรอนายอยู่ตรงนั้นหนึ่งชั่วโมง.. หนึ่งชั่วโมงที่นั่งมองท้องฟ้าร้องไห้งอแงไม่ต่างจากนายตอนนี้ ” มือหนายกขึ้นลูบแก้มนวลของคนขี้แยอย่างปลอบประโลม คำแทนตัวที่ไม่ได้ใช้มานานทำเอาใบหน้าคมร้อนผ่าว ไม่เคยชินที่จะเรียกตัวเองว่าพี่เท่าไหร่ แต่ครั้งนี้เขาก็เลือกที่จะใช้มันอีกครั้ง
“ หกครั้งที่นายจูบพี่.. ” รอยยิ้มที่ไม่เคยมอบให้คนอื่นปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของคนพูด แววตาจริงใจที่ยืนยันได้ว่าชายหนุ่มไม่ได้พูดโกหก
“ สิบนาทีต่อหนึ่งจูบ.. มันก็คุ้มดีออก ถ้าเทียบกับเวลาที่พี่ใช้รอนายมาตลอด ” มือหนากุมฝ่ามือบางมาแนบกับแผ่นอกกว้าง
“ จูบที่มาจากใจ ไม่ใช่แค่การแกล้งทำเหมือนที่ผ่านมา.. ต่อให้ต้องตากฝนรอทั้งวัน..พี่ก็จะทำ ” แววตาจริงจังไร้ซึ่งการล้อเล่นยิ่งทำให้ชานยอลเจ็บปวด
“ ผมขอโทษ.. ฮยอง..ผมขอโทษ ” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มโผเข้ากอดอีกฝ่าย ใบหน้านวลกดลงกับไหล่กว้าง สัมผัสเย็นชื้นที่หัวไหล่ทำให้คริสรู้ว่าคนในอ้อมกอดกำลังร้องไห้..
“ ไม่ว่าหัวใจของนายจะเป็นของใคร... ” เสียงทุ้มเว้นจังหวะ
“ ต่อให้นายยังลบเขาออกไปจากใจไม่ได้ ” มือหนาลูบแผ่นหลังของอีกฝ่าย ขณะที่ยังคงพูดต่อไป
ประโยคที่ออกมาจากใจ ไร้ซึ่งการปรุงแต่งใดๆ... เหมือนความรู้สึกที่เขามีต่ออีกฝ่าย
คริสกำลังถาม..
ถามปาร์คชานยอลด้วยคำถามเดียวกับเมื่อหนึ่งปีก่อน
และหวังว่าคำตอบของคนๆนี้จะไม่เปลี่ยนไป..
“ ให้พี่เป็นคนดูแลหัวใจที่เจ็บช้ำของนายได้หรือเปล่า? ”
-*-*-*-*-*-*-
“ ฟื้นแล้วสินะ ” เซฮุนลอบมองผ่านช่องกระจกเล็กๆหน้าประตูเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นรุ่นพี่ของเขาอยู่ในอ้อมกอดของคนๆนั้น
“ แบบนี้ก็คงไม่มีอะไรน่าห่วง ” ชายหนุ่มพึมพำขณะทิ้งตัวลงกับที่นั่งสาธารณะหน้าห้องพักคนไข้ เขาทอดสายตาไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย
โรงพยาบาลในยามดึกดูเงียบสงบกว่าหลายๆครั้งที่เขาเคยเข้ามา
สงบจนทำให้รู้สึกโหวงเหวงชอบกล...
“ ขอโทษนะครับ คุณใช่ญาติของผู้ป่วยหรือเปล่าครับ? ” เสียงทุ้มกว้างของใครสักคนเรียกให้เขาหันกลับมามอง
“ ..... ” ทันทีที่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาคมจึงเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ให้ตายเถอะ.. นี่มันบังเอิญเกินไปแล้ว!
“ เอ่อ... คุณครับ ผมนายแพทย์ไค หมอเจ้าของไข้.. ไม่ทราบว่าคุณใช่ญาติของคุณอู๋ฟานหรือเปล่าครับ? ”
โลกกลมเกินไปแล้วหรือเปล่า? ที่คุณหมอผมดำผู้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้...
ดันบังเอิญเป็นคนเดียวกับที่จูบลู่หานในลานจอดรถหอสมุดเมื่อตอนนั้น ?!
โอย... โอ เซฮุนอยากจะบ้าตาย...
-*-*-*-*-*-
“ ไม่เอา.... ” คำตอบของชานยอลทำให้คริสตกใจ ไม่ได้คิดเอาไว้เลยว่าอีกฝ่ายจะตอบแบบนี้..
“ ทำไมล่ะ? ” กลั้นใจถามทั้งๆที่กำลังเจ็บปวดจนใจจะขาด
ชายหนุ่มรู้ดีว่าแทบจะไม่มีหวังที่เขาจะได้รับความรักจากอีกฝ่ายเช่นเดียวกับที่เขามอบให้..
แต่ถึงจะไม่มีหวัง แต่เขาก็อยากอยู่เคียงข้างคนๆนี้..
เพราะแบบนั้นถึงได้ร้องขอ..
ขอแค่ได้ดูแลหัวใจที่เจ็บช้ำดวงนั้นก็พอ... ไม่ต้องมีสิ่งใดตอบแทน
เขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ.. แต่คำตอบเมื่อครู่ทำเอาเขาพูดอะไรต่อไปไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง..
ขอแค่นั้น... ปาร์คชานยอลยังให้เขาไม่ได้เลยงั้นเหรอ?
“ พี่ไม่ได้หวังให้นายมารัก.. พี่รู้อยู่ตลอดว่านายยังไม่พร้อมให้พี่เข้าไปอยู่ในนั้น ” คริสดันตัวอีกฝ่ายออก มือหนาทาบลงไปบริเวณที่มีสิ่งที่เขาพูดถึงอยู่ รอยยิ้มแสนเศร้าฉายชัดบนใบหน้าคมคาย ร่องรอยความเศร้าที่กระจายตัวจนชานยอลยกมือบางทั้งสองข้างขึ้นแนบแก้มของเขา
“ ให้พี่ไม่ได้เลยเหรอ?.. แค่ช่วยดูแลหัวใจ ไม่ใช่เข้าไปเป็นเจ้าของ นายก็ให้ไม่ได้เหร.. ” ริมฝีปากบางที่ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็วดูดกลืนถ้อยคำที่เขากำลังจะพูดต่อไปจนหมด สัมผัสนุ่มละมุนที่ทำให้หัวสมองขาวโพลน
ปาร์คชานยอลกำลังจูบเขาอยู่...จริงๆ
“ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงอนุญาตไปแล้ว ” เจ้าของใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ตอบหลังจากถอนริมฝีปากของตนออก
“ ทำไมไม่ลองขอให้ผมรักฮยองบ้าง? ”
“ ไม่อยากถูกปฏิเสธ.. ” เสียงทุ้มตอบสั้นๆ
“ แล้วที่ผ่านมาไม่เสียใจเหรอที่ผมทำแบบนั้น.. หลอกใช้ความรัก ใช้ความใจดีของฮยองรักษาหัวใจของตัวเอง ”
“ แค่นายอยู่ข้างๆมันก็เกินพอ.. ”
“ ดีเกินไปแล้ว ” ชายหนุ่มตรงหน้าตัดพ้อ
“ ผมจะไปหาคนแบบคริสฮยองได้จากที่ไหนอีกนะ.. ” เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะกลบเสียงของเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่ถึงแบบนั้นหูของเขาก็ยังได้ยินประโยคของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
“ มีอยู่ตรงนี้แล้วยังจะไปหาที่ไหนอีก? ” คริสตอบพร้อมอ้าแขนให้อีกคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ เรามาลองรักกันจริงๆดีไหม?.. ” คำถามที่เร่งให้จังหวะหัวใจของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองเร็วขึ้นอีก ขณะที่อีกฝ่ายกลับมาซุกตัวลงในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
“ ให้ผมได้ตอบแทนความรู้สึกของฮยองบ้าง ”
“ คำว่าตอบแทน...มันไม่ใช่ความรักซะหน่อยเด็กดื้อ ” มือหนายีผมคนในอ้อมกอดด้วยความเอ็นดู
“ แล้วต้องใช้คำว่าอะไรถึงจะหมายถึงความรัก? ” คำถามซื่อๆที่ทำเอาเขาไปต่อไม่ถูก จริงๆชายหนุ่มก็ไม่รู้หรอก ว่า แท้จริงแล้ว.. ความรัก มันคืออะไรกันแน่
“ ไม่รู้.. ”
“ เรื่องแบบนี้มันเข้าใจยากชะมัด ” ปาร์คชานยอลบ่นอุบอิบ สำหรับเขาแล้ว... ในตอนนี้แค่ได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดนี้ก็มากเกินพอ
“ สักวันนายจะเข้าใจ ”
“ ภาษาคนแก่เด็กไม่เข้าใจครับ.. ” เจ้าตัวยุ่งที่หยุดร้องไห้ไปแล้วบ่นงึมงำ
“ เรามาลองรักกันจริงๆดีไหม? .. เรื่องแบบนี้มันลองได้ซะทีไหน ถ้ารักไปแล้ว มันถอนตัวออกมาไม่ได้หรอก ”
“ ผมจริงจังนะ.. ”
“ มั่นใจแล้วเหรอว่าไม่ได้หลอกตัวเองน่ะ หืม? ” นิ้วเรียวเกลี่ยข้างแก้มนวลเบาๆ
“ ให้เวลาผมพิสูจน์ตัวเองหน่อยสิ ” พนันได้เลย คริสเชื่อว่าคนในอ้อมกอดคงกำลังทำหน้ายู่ปากจู๋แน่ๆ
คนที่ทำให้เขายิ้มออกมาได้ง่ายๆ คงมีแต่คนๆนี้เท่านั้น..
พิสูจน์ตัวเองงั้นเหรอ?...
“ แค่อย่าเห็นพี่เป็นตัวแทนของใครก็พอ... ได้ไหม? ”
“ อื้ม.. ผมสัญญา.. ”
คริสไม่ได้หวังว่าชานยอลจะพูดคำว่าสัญญา เพราะแค่อีกฝ่ายรับปากว่าจะทำ
หัวใจของเขาก็พองโตด้วยความสุขที่ล้นปริ่มจนแทบทะลัก
คงเป็นเรื่องที่ดีที่สุด... ถ้าปาร์คชานยอลหันหลับมารักเขาบ้าง
แต่แค่สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในตอนนี้... มันก็เกินกว่าที่เขาเคยวาดฝันเอาไว้เสียอีก..
วันนี้เป็นวันที่คริสจะจำไปจนวันตายอย่างแน่นอน..
วันที่ปาร์คชานยอล จูบแล้วก็กอดเขาก่อน..
วันที่การกระทำทั้งหมดออกมาจากใจ.. ไม่ใช่การแกล้งทำเหมือนทุกที
วันที่เขาได้เข้าใกล้คำว่า “ รัก ” ของคนๆนั้นมากขึ้นไปอีกนิด
“ ถ้านายเป็นแม่มดจอมวายร้าย.... ”
“ ดูท่า... เจ้าชายคงหลงเสน่ห์แม่มดตัวร้ายจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วล่ะ ”
writer's part ;
ง่วงจังเลย... *โดนนักอ่านเตะปลิว*
แวะมาอัพให้ตอนดึกอีกแล้ว ๕๕
ต่อจากนี้คงจะไม่อัพทุกวันแล้วล่ะค่ะ
ไรท์เตอร์ไม่ไหวจริงๆ
ปล.ตอนนี้ไม่ได้ดราม่าแล้วสักหน่อย เอาผ้าเช็ดหน้าไปซักกันก่อนสิคะ :D
อ้อ.. ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ออัพตอนพิเศษค่ะ
เอาตอนนี้ไปทดแทนแล้วกันเนอะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ดีๆนะคะ
เลิ้บยูจู้บ! ไรท์เตอร์ชอบมากก
อ้อ ขอบคุณสำหรับยอดวิวที่เกินห้าร้อยไปแล้วด้วย
เย้เย้! จริงๆแล้วฟิคเรื่องนี้จะแบ่งเป็นสองภาคนะคะ (ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด)
เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงนะคะ ยังอยู่กันไปอีกนานแสนนานค่ะ /สปอยล์
เจอกันตอนหน้ายังไม่ชัวร์วันที่ค่ะ..
{ อีกนิด ; ใครเล่นทวิตเตอร์ก็ฟอลๆมาคุยกันได้เด้อ @_phalb เวิ่นคริสยอลซะส่วนใหญ่นะคะ }
ความคิดเห็น