NEVER KNEW I NEEDED ; { Krisyeol }

ลำดับตอนที่ #5 : 04 ; To my heart

cinnamon

 



To my heart

{ 04 }

“  ผมจะเอารถไปหาที่จอดนะครับ.. รุ่นพี่ รุ่นพี่ครับ?   ”   เซฮุนเรียกชื่ออีกฝ่าย

แกร๊ก! เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น พร้อมๆกับร่างของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่วิ่งออกไปท่ามกลางสายฝนอย่างเร่งรีบ โดยไม่แม้แต่จะปิดประตู 

“ รีบไปไหนของเขา?  ”  เซฮุนบ่นอุบ พลางยืดแขนจนสุดดึงประตูกลับมาปิด   ชายหนุ่มคิดว่าจะวนหาที่จอดรถให้ได้ก่อนแล้วค่อยตามชานยอลไป 

-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“ ฮยอง! อยู่ไหน?   ”   ชานยอลตะโกนแข่งกับสายฝนจนสุดเสียง  หยดน้ำที่พร่างพราวจากฟากฟ้าทำเอาตาเขาพร่าจนแทบจะลืมไม่ขึ้น  แต่ถึงกระนั้น  เขาก็ยังไม่หยุดตะโกนเรียกหาอีกฝ่าย

“  คริสฮยอง!! ได้ยินผมไหม?   ”   ความรู้สึกผิดแล่นเข้าเกาะกุมหัวใจของเขาในทันที

ทั้งที่เป็นคนขอร้องเองว่าให้คริสออกมารับเองแท้ๆ..

ทั้งที่เป็นคนบอกว่าจะยืนรออีกฝ่าย.. 

แต่เขากลับลืมคำขอร้องของตัวเอง..

ลืมมันไปอย่างง่ายดาย.. 

“ ผมผิดเอง...  ฮยองอยู่ที่ไหนครับออกมาเถอะ   ”   ชายหนุ่มตัดพ้อท่ามกลางสายฝน  ชานยอลทรุดตัวพิงกับประตูรถของคริสหลังจากวิ่งวนจนทั่วแล้วไม่เห็นแม้แต่เงาของอีกฝ่าย  จะมีก็แต่รถยนต์สีดำคันงามที่จอดเยื้องๆอยู่ริมฟุตปาธคันนี้เท่านั้น

ไม่มีใครอยู่ภายใน..  มีแค่รถที่จอดอยู่เดี่ยวดาย  โดยไม่หลงเหลือไอความร้อนของเครื่องยนต์แม้แต่น้อย..

อาจจะเพราะฝนตกจนสัมผัสถึงความร้อนไม่ได้อีก

หรือ  เป็นเพราะ  ฮยองของเขามาถึงนานแล้ว

ไม่ว่าด้วยเหตุผลไหน..

ปาร์คชานยอลก็ไม่ได้รู้สึกผิดน้อยลงเลย..

-*-*-*-*-*-

“ หอสมุดปิดแล้วแท้ๆ ทำไมไม่มีที่จอดเลยเนี่ย  ”  เซฮุนบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด  เขาตัดสินใจขับวนอีกครั้งเผื่อว่าจะโชคดีมีรถคันไหนออกจากอาคารไปบ้าง 

“ เฮ้ย  ”   ชายหนุ่มอุทานอย่างตกใจ  เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเสื้อแดงยืนรออยู่ทางปากประตูหลังของหอสมุด

‘ ทัก? ไม่ทัก? ทัก? ไม่ทัก? ’  ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อเพราะอากาศหนาวของคนที่เขาแอบมองอยู่เสมอทำให้เขาใจเต้น

ดูเหมือนว่าความกล้าจะเอาชนะความกลัวในใจของชายหนุ่มได้ในที่สุด..

 มือหนาเลื่อนไปกดบานกระจกให้เลื่อนลง  เพื่อเอ่ยคำทักทายกับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น 

แต่ดูเหมือนว่า...  จะช้าไปเสียแล้ว

โอเซฮุน ที่เคยมั่นใจนักหนาว่ารู้ทุกๆอย่างของคนที่ตนแอบชอบ  รู้สึกเหมือนมีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมากลางหัวใจ

เพล้ง...   เสียงหัวใจของหนุ่มน้อยแตกหักดังขึ้นในจิตใต้สำนึกของเขาทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

ใบหน้าคมคายที่โผล่มาพร้อมกับร่มในมือ  มือหนาที่คลุมเสื้อให้กับคนที่เขาเฝ้ามองอยู่เสมอ  ภาพตรงหน้าสโลว์โมชั่นราวกับจะย้ำให้เขาเห็นอย่างเต็มๆตา 

ริมฝีปากหนาของชายหนุ่มผมดำคนนั้นทาบทับกับริมฝีปากบางของชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ก่อน ช้าๆ.. 

วินาทีนั้นทำให้ชายหนุ่มผู้อาภัพรักที่กำลังนั่งเบิกตาโพลงอยู่ภายในรถยนต์ของตน

ได้ข้อมูลของคนที่เขาแอบชอบเพิ่มมาอีกข้อ..

ข้อเท็จจริงไม่มั่วนิ่ม ที่เขาเห็นเองกับตา ..

                                ข้อเท็จจริงที่ว่า..  ลู่หานคนนั้นจะมีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนซะแล้ว..

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

“  คริสฮยอง  ”  ชานยอลเรียกชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบา  เขาไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาหรือน้ำฝนกันแน่ที่กำลังไหลอาบแก้มของเขาในตอนนี้    เสื้อผ้าที่เคยแห้งสนิทเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน  


เขาได้แต่หวังว่าคริสจะไม่เป็นอะไร คนตัวสูงคนนั้นคงกำลังหลบฝนอยู่ที่ไหนสักแห่ง..  

แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง..  ทำไม่คริสถึงไม่ออกมาหาเขาล่ะ

หนาว...    ความหนาวเย็นทำให้ปาร์คชานยอลคิดถึงอ้อมกอดอบอุ่นที่คุ้นเคยของคนที่เขากำลังตามหาอย่างสุดใจ

ให้ตายเถอะ...  หายไปไหนกันนะ  

ชานยอลเริ่มเดินตามหาทั่วบริเวณโดยรอบอีกครั้ง ดวงตากลมโตสอดสายตาสาดส่องด้วยความตั้งใจไปทั่วทีละจุดต่างจากครั้งแรก เผื่อว่าสายฝนจะทำให้เขามองข้ามมุมใดมุมหนึ่งไป

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาเดินวนไปมาอยู่แบบนั้น  ชายหนุ่มไม่กล้าจะขยายวงค้นหามากนัก..

เขากลัวว่าถ้าคริสก็กำลังตามหาเขาอยู่เช่นเดียวกัน.. 

คนสองคนคงจะคลาดกันในที่สุด

“  ผมจะร้องไห้แล้วนะ  ทำไมยังไม่ออกมาอีก  ”   ชานยอลหยุดยืนนิ่ง  เสียงตะโกนของเขาสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ ขณะที่สายฝนค่อยๆเบาบางลงทีละน้อย

“  คริสฮยอง  ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้ผมร้องไห้ไง  จะผิดสัญญาหรอ?   ”    มือเรียวยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น

นี่เขา..  จะร้องไห้จริงๆแล้วนะ

นี่อีกฝ่ายคิดจะเล่นซ่อนหากับเขาหรือไง?

“ ไม่เล่นด้วยแล้ว เลิกซ่อนทีเถอะ ฮยองครับ  ”  ม่านน้ำตาก่อตัวช้าๆ  ชายหนุ่มสมเพชกับความคิดแบบเด็กๆของตน  ไม่มีทางที่คนแบบนั้นจะแกล้งเขาจนร้องไห้ได้ลง  ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจที่ด้านชาของชานยอลที่ละนิดจนพอกพูน  

กลัว...  ที่จะสูญเสียคนๆนั้นไป..

แพรขนตาพริ้มปิดลงช้าๆ  ชานยอลกุมมือตัวเองแน่น แล้วเริ่มร้องขอ

พระเจ้าครับ..

พระองค์ส่งเขามาดูแลหัวใจของผมไม่ใช่เหรอ

ในเมื่อส่งเขามาแล้ว...  ทำไมถึงจะแย่งเขากลับไปล่ะ?

ผมยังไม่ได้ตอบแทนเขาเลย..

ยังไม่ทันได้ดูแลเขาอย่างที่เขาทำให้ผม

คืนเขากลับมาให้ผมก่อนได้ไหมครับ?

...ได้โปรดเมตตาคนบาปอย่างผมสักครั้ง...

..ผมขอร้อง..

อย่าลงโทษผมแบบนี้เลย..

ปาร์คชานยอลร้องขอกับพระเจ้า  แม้จะไม่เคยเชื่อว่าพระเจ้ามีอยู่จริง  แต่ในยามที่อับจนหมดหนทางเขาก็อยากจะลองดูสักครั้ง   เขาไม่รู้ว่าพระองค์จะได้ยินไหม..  แต่ถ้าหากได้ยิน

ชายหนุ่มก็หวังว่าพระเจ้าจะเมตตาคนอย่างเขา...

ชานยอลปาดหยาดน้ำบนใบหน้าออกอย่างลวกๆ   เขาเริ่มต้นค้นหาใหม่อีกครั้ง... 

และได้แต่หวังว่าเขาจะเจออีกฝ่ายสักที.. 

-*-*-*-*-

“  คนน่ารักแบบนั้น ...  ยังไงก็ต้องมีเจ้าของอยู่แล้ว   วาดฝันเป็นตุเป็นตะไปได้นะเรา  ”   เซฮุนพูดปลอบใจตัวเอง ใบหน้าของเขาซบลงกับพวงมาลัยด้วยความผิดหวัง..

ถึงแม้จะเคยเผื่อใจเอาไว้แล้ว..  แต่เมื่อเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงๆ

ความรู้สึกเจ็บปวดมันรุนแรงเสียยิ่งกว่าที่เขาคาดคิดไว้เสียอีก

“  เฮ้อ  ”  ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนเปิดประตูลงจากรถ

มันจบลงแล้วรักแรกของเขา..

ประสบการณ์ที่ทั้งหวานและขมอย่างที่เขาเคยกล่าวเอาไว้

รอยยิ้มบางๆแทนคำปลอบใจให้ตัวเอง  นี่ไม่ใช่เวลาเสียใจ  รุ่นพี่ของเขาก็กำลังมีปัญหา เขาควรยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเช่นเดียวกับที่ชายคนนั้นตกปากรับคำขอร้องของเขาโดยไม่คิดอะไรมากมายให้เสียเวลา..

นี่ไม่ใช่เวลามานั่งเสียใจ..

ถึงแม้ความหวังของเขาจะหมดลง  แสงเทียนที่ริบหรี่มาตั้งแต่ต้นดับสนิทลงแล้ว..

แต่สีหน้าของปาร์คชานยอล รุ่นพี่ของเขาที่วิ่งลงจากรถเมื่อครู่  ยังเต็มไปด้วยความหวังอยู่เลยนี่นา ..

โอเซฮุนคว้าร่มมาถือไว้แล้ววิ่งไปด้านหน้าหอสมุดเพื่อช่วยเหลือรุ่นพี่ของเขาในทันที

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ชานยอลหักเลี้ยวบริเวณมุมตึกด้านซ้าย  มุมตึกด้านนี้เป็นบริเวณที่เขาวิ่งผ่านไปมาโดยไม่ได้สังเกตอะไรละเอียดนัก

และมันคงเป็นที่สุดท้ายที่เขาอาจจะเจอคนที่ตามหาอยู่..

และดูเหมือนพระเจ้าจะได้ยินคำขอร้องของเขา..

“  ฮยอ..  ”  เสียงของเขาขาดห้วง ดวงตากลมเบิกกว้าง ความรู้สึกโหวงๆที่กลางอกมาพร้อมกับความรู้สึกผิด 

ชายหนุ่มผมทองทรุดนั่งกับพื้นอยู่ตรงนั้น  ในซอกข้างๆบานประตูฉุกเฉิน   ผมสีทองที่จับตัวเป็นกลีบลู่ลงปรกใบหน้าที่คุ้นเคยของเขา  เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกน้ำจนแนบติดตัว  กันสาดที่ยืนออกมาเล็กน้อยนั่นไม่ได้ช่วยป้องกันคนตัวสูงคนนั้นจากสายฝนเลย

“  คริสฮยอง  ”   มือเรียวยกขึ้นแนบแก้มอีกฝ่ายทันทีที่วิ่งมาถึง  สัมผัสของคนตรงหน้าเคยอบอุ่นอยู่เสมอ แต่ว่าในตอนนี้มันกลับเย็นเฉียบ  หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา

“ ได้ยินผมรึเปล่า?  ”   คนเอาแต่ใจกระซิบบอก ใกล้ๆใบหู  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่หลับตาพริ้มตรงหน้า

“ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ...  ไม่งั้นผมจะไม่พูดกับฮยองอีกเลย  ”  คำขู่ที่เคยได้ผลอยู่เสมอถูกงัดออกมาใช้  มือของชานยอลขยุ้มเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายจนยับ  แต่ไม่ว่าจะเขย่าสักเท่าไหร่ คริสก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมาตามที่เขาขู่

“  อยู่กับผมก่อนสิ  ”   มือเรียวสอดรั้งมือหนาขึ้นมาแนบแก้มนิ่ม  สัมผัสเย็นเยียบทำเอาหัวใจของเขากระตุกด้วยความกลัว

คนตรงหน้ายังอยู่กับเขาหรือเปล่า?... 

คนแข็งแรงที่อุ้มเขาได้สบายๆอย่างคริสไม่น่าจะเป็นอะไรจากการตากฝนแค่นี้...

แต่อาการไร้การตอบสนองของคนตรงหน้าทำให้เขาอดกลัวไม่ได้.. 

“ ฮรึก...  ผิดสัญญาแล้วนะ..  ผะ...ผมจะเกลียดฮยองจริงๆแล้ว  ”   ชานยอนสะอื้นไห้  ใบหน้านวลแนบลงกับอกกว้างของคนที่นิ่งเป็นหุ่นตรงหน้า  หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตากลมโต 

มันคือน้ำตาจริงๆ ไม่ใช่สายฝนที่หยดพรมลงบนใบหน้าของเขา  น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเสียใจ...

“  อย่าพึ่งทิ้งผมไปตอนนี้สิ....  ”

“  ผมยังไม่ได้บอกพี่เลย...   ”  

“ ตื่นมาฟังผมก่อน..  ”    ไหล่ของเขาสั่นไหว มือเรียวทุบแผ่นอกกว้างอย่างอ่อนแรง

“  ตื่นมาฟังคำขอบคุณของผมก่อน...  ฮยองครับ  ”  

“ พี่ชานยอล!!   ”  เสียงของรุ่นน้องเรียกให้เขาหันกลับไปมอง..

“ ไปเอารถมาเร็วเข้าเซฮุน!!  ”  แสงเทียนที่ริบหรี่นั้นยังไม่ดับสนิท..

ปาร์คชานยอลเชื่อว่าหูของเขาไม่ได้ฝาด

เสียงแผ่วๆในอกของคนตรงหน้าที่เขาได้ยินตอนแนบใบหูลงไป... 

เป็นหลักฐานยืนยันว่า คริสยังไม่ได้จากไปไหน

เขายังอยู่ตรงนี้...

Writer’s part :’(

โฮ.........  *แจกผ้าเช็ดหน้าให้กับนักอ่านอีกครั้ง* 

ผ่านไปอีกตอนกับตอนสั้นๆตอนที่ 4

อะไรคะ?..อย่าพึ่งตบตีไรท์เตอร์สิคะ ฮรือออ ไรท์เตอร์ไม่ใจร้ายให้เฮียตายตั้งแต่สามตอนแรกแน่ๆคะ

 ฮรือ......  ช่วงนี้บีบหัวใจดีเนอะ อ่านคอมเม้นท์แล้วน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ /ไม่รู้ว่าทำไม ๕๕

ตอนนี้ exo-m กลับไปจีนแล้ว.. ไรท์เตอร์เลยเฟลนิดหน่อย.. อารมณ์ดราม่ามาจากไหนไม่รู้เยอะแยะ

พาลทำฟิคเศร้าโศกาไปด้วยเลย //เพราะอารมณ์ดราม่าเลยยังไม่ได้อัพอีกเรื่องเลย *โดนตบ*

หลังจากอาทิตย์หน้าสปีดการอัพคงลดลงแล้วล่ะคะ แต่ก็จะพยายามมาอัพให้ได้มากที่สุดนะคะ

รักทุกคนมากค่ะ >3< ขอบคุณที่ตามอ่านมาตลอด

ขอบคุณจริงๆนะคะ

พบกันตอนหน้าค่ะ J

อ๊ะอ๋า.... จริงๆไรท์เตอร์มีตอนพิเศษมาฝากค่ะ...  
เห็นว่าดราม่าน้ำตาหลากท่วม(มั้งคะ?)มาหลายตอน
ลองมาอ่านอะไรน่ารักๆแก้เครียดกันค่ะ..


LET'S GO



*ย้ายสถานที่เก็บไปแล้วน้า *