1001 Night | ألف ليلة وليلة { KAIxHUN }

ลำดับตอนที่ #3 : 01 - 45%

PORCELAIN  THEMEs

One Night 01

แรกราตรี

“ ครีญ่า อย่าให้เขาตาย  ”  เจ้าของนามครีญ่าพยักหน้าพลางหันกลับไปสั่งบริวารที่มีศักดิ์ต่ำกว่าให้ไปจัดการเตรียมข้าวของ

“ นายท่าน เขาเป็นใครหรือ?  ”  ทาสผู้ซื่อสัตย์เอ่ยถามผู้เป็นนายเสียงเบา ครีญ่ากวาดสายตามองเจ้าของรูปร่างแบบบางซูบผอมในสภาพอิดโรยและมอมแมมด้วยความสงสัย แม้ชายชราจะพินิจมองอย่างถี่ถ้วนก็ไม่พบแม้สักเบาะแสที่จะไขความข้องใจของเขาได้ 

“ ทาส ” ผู้เป็นนายตอบเสียงเรียบเฉย ใบหน้าคมเข้มหันกลับไปมองนอกหน้าต่าง ดวงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า ความมืดและความหนาวเหน็บโรยตัวโอบล้อมทะเลทรายอันกว้างใหญ่ดั่งเช่นที่แผ่นฟ้าโหยหาอ้อมกอดของแผ่นดิน คงถึงเวลาพักหลังจากเดินทางไกล ชายหนุ่มคิดพลางหันกายเตรียมเดินออกจากห้อง ทว่าเสียงของครีญ่ากับดังขึ้นขัดเสียก่อน

“ ท่านไค หากเขาฟื้นแล้ว มิทราบว่าท่านจะให้เขาพักที่ไหนขอรับ? ” ชายชราก้มหน้ามองพื้นหลีกเลี่ยงที่จะไม่สบตาผู้เป็นนาย เขารู้ดีไคไม่ใช่คนที่ชอบให้ใครขัดใจ หากชายหนุ่มต้องการสิ่งใด ไม่ว่าจะด้วยวิธีการอย่างไร ชายหนุ่มผู้มีสมญานามว่าเหยี่ยวทะเลทรายผู้นี้ก็จะต้องได้มันมา ที่เขาเอ่ยถามก็เพื่อป้องกันให้ตนเองปลอดภัยจากการลงโทษอันทารุณของเจ้านายผู้แสนเอาแต่ใจคนนี้ หากสิ่งที่เขาตัดสินใจทำในภายหลังไปสร้างความไม่พอใจให้ไคเข้า

“ ที่นี่แหละ ให้ที่นี่เป็นห้องของเขา ” 

“ แต่.. แต่ว่านายท่านบอกว่าเขาเป็นทาส ”  ครีญ่าขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ หากชายหนุ่มร่างบางคนนี้เป็นเพียงทาส เหตุใดกันเล่า? นายท่านถึงได้ยกห้องสำคัญเช่นนี้ให้ใช้เป็นที่ซุกหัวนอน

“ เลิกถามได้แล้วครีญ่า ข้าสั่งก็ทำตามนั้น  ” ไคสะบัดเสียงห้วน ชายหนุ่มจ้องครีญ่าด้วยสายตาดุดันเป็นการทิ้งท้ายก่อนจะหันกายสะบัดชายผ้าคลุมแล้วเดินออกจากห้องไป

“ ทำไมกัน.. ทั้งๆที่นี่เป็นห้องของท่านเซรีญ่าแท้ๆ ” ชายชราพึมพำหลังจากผู้เป็นนายก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป

“ เจ้ามาจากแห่งหนใดกัน พ่อหนุ่มน้อย และเหตุใดกัน เหยี่ยวทะเลทรายถึงได้เอ็นดูเจ้านัก ” ครีญ่าเคลื่อนตัวไปทรุดนั่งที่อีกฟากฝั่งของเตียง สายตาที่เฝ้ามองดูความเป็นไปของโลกมายาวนานหลายปีกวาดมองตามร่างกายของคนที่กำลังนอนหลับอยู่

“ พ่อเฒ่า.. ข้าคิดว่าอาจจะเป็นเพราะนี่ก็เป็นได้..   ”  หญิงสาวที่กำลังขมักขเม้นกับการเช็ดตามร่างกายที่สกปรกมอมแมมพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นานสองนาน

“ ทำไมรึทีน่า? ” ชายชราหันไปมองผู้พูด คิ้วสีดอกเลาขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ ท่านดูนี่สิคะ.. ”  หญิงสาวว่าพลางออกแรงดันให้ชายหนุ่มร่างบางพลิกตัวไปหาคนที่เธอสื่อสารด้วย ใบหน้าที่เคยมอมแมมเต็มไปด้วยคราบไคลและเศษฝุ่นผงดินทรายบัดนี้กลับกลายเป็นดวงหน้าสะอาดสะอ้าน ผิวกายขาวนั้นดูละเอียดนุ่ม เด็กหนุ่มที่นอนสลบไสลอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ดูมียศถาบรรดาศักดิ์เกินกว่าที่จะเป็นเพียงทาสดั่งเช่นที่ชายชราได้รับรู้มาจากผู้เป็นนาย ทว่าลักษณะภายนอกของเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ทำให้ชายชราตกใจได้เท่ากับใบหน้าขาวนวลนั่น ครีญ่าเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก มิใช่เพราะผิวกายขาวผ่อง หรือหน้าตางดงามของชายหนุ่ม แต่ทว่าที่ชายชราตกตะลึงนั้นก็เป็นเพราะใบหน้าของเขาละม้ายคลายคลึงกับคนๆนึงเสียจนน่าตกใจ 

“ ท่านเซรีญ่า  ”

. . .

“ อือ.. ”   เซฮุนปรือตาขึ้นช้าๆ แสงไฟที่ไหววูบไปมาปลุกให้เขาตื่นขึ้นในที่สุด ภาพตรงหน้ายังคงพร่าเบลอเพราะความอ่อนเพลียที่สั่งสมมาตลอดการเดินทาง เซฮุนกระพริบตาถี่เพื่อปรับสายตา พอภาพตรงหน้าก็กลับมาชัดเจนอีกครั้งเซฮุนก็ต้องตรงใจกับสิ่งที่เห็น เชิงเทียนทองเหลืองที่ดูมีราคาตั้งอยู่อีกฟากของห้อง อีกทั้งผ้าม่านโปร่งแสงที่โยงระยางจากบนเพดานลากยาวลงมาครอบเตียงนอนหนานุ่มที่เขากำลังนอนอยู่  แผงกั้นระหว่างประตูที่ฉลุลวดลายอ่อนช้อยสวยงาม และกลิ่นหอมของกำยานที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบห้อง

เซฮุนไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน ชายหนุ่มผอมบางรู้เพียงแต่ว่าสถานที่แบบนี้ ไม่ใช่สถานที่ที่ชนชั้นล่างอย่างเขาจะเข้ามาหลับนอนได้ตามอัธยาสัย ของตกแต่งหรูหราอีกทั้งเครื่องหอมกำยานที่หากไม่ใช่ผู้มั่งคั่งด้วยเงินทองแล้วก็คงเป็นเชื้อสายราชวงศ์เท่านั้นที่มีสิทธิ์มีเครื่องหอมเหล่านี้ไว้ในครอบครอง

“ หรือว่าข้าตายไปแล้ว? ” พูดพลางเบิกตากว้าง สองมือยกขึ้นลูบตามเนื้อตามตัวของตนเองอย่างรีบเร่ง เมื่อรู้สึกว่าตนเองยังสัมผัสได้ถึงร่างเนื้อของตน ชายหนุ่มจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จริงอยู่ว่าหากให้เลือกระหว่างความตายกับการเป็นทาสนั้น เซฮุนเองก็คงเลือกความตาย แต่ถ้าหากต้องตายโดยที่ยังไม่มีวันได้ลิ้มรสแม้เพียงเศษเสี้ยวแห่งอิสรภาพ ความตายนั้นก็ช่างไร้ค่าเสียจริง

ต่อให้ไร้ซึ่งหนทางอื่น มีเพียงความตายเท่านั้นชายหนุ่มก็รู้ดีว่าแท้จริงแล้วตราบจนลมหายใจสุดท้ายของเซฮุน ตัวเขาก็ยังคงถวิลหาอิสรภาพเหล่านั้นอยู่ดี

                  ค่อยๆประคองตัวเองลุกจากเตียงช้าๆ ก่อนจะรู้สึกว่าพื้นที่เหยียบยืนอยู่นั้นโคลงเคลงเหลือเกินจนต้องใช้แขนค้ำกับโต๊ะไม้เอาไว้ ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆห้องพลางพยายามนึกทบทวนในใจว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้  ทว่าภายในความทรงจำอันเลือนลางก่อนที่เขาจะหมดสติไปนั้น เซฮุนจำได้เพียงสีน้ำตาลสว่างของทะเลทรายที่ทอดยาวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา

“ ที่นี่คือที่ไหน.. ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ” ถามตัวเองด้วยคำถามเหล่านี้ซ้ำๆแม้จะไร้ซึ่งคำตอบยิ่งนานก็ยิ่งพบว่าจะมีก็แต่คำถามใหม่ๆเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น อย่างชุดที่เขาสวมใส่อยู่ในตอนนี้ก็เช่นกัน เสื้อตัวสั้นที่เย็บปักเป็นลวดลายประณีตตรงปลาย ไหนจะกางเกงตัวพองที่เกาะอยู่บริเวณสะโพกนี่อีก ชายหนุ่มคิดว่าเขาจำได้ดีทีเดียวว่าครั้งสุดท้ายที่มีสติเขาอยู่ในสภาพแบบไหน

“ ตื่นแล้วเหรอพ่อหนุ่ม? ”  เสียงแหบพร่าของใครบางคนดังขึ้น 









45%


TBC

#พรตคฮ


@Wolinr