NEVER KNEW I NEEDED ; { Krisyeol }

ลำดับตอนที่ #12 : 11 ; And you slowly melt my sadness

cinna mon

 And you slowly melt my sadness

{ 11 }

“  พี่...อยากเป็น..  ”   ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้พูดจนจบประโยค ฝ่ามือของเจ้าของคำถามก็พุ่งมาปิดริมฝีปากของเขาไว้อย่างรวดเร็ว  ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลและขอบตาที่ปริ่มด้วยน้ำใสๆ ทำให้คนนิ่งๆอย่างคริสทำอะไรไม่ถูก มือหนาทำได้เพียงแค่รวบอีกฝ่ายมากอดไว้หลวมๆ อย่างปลอบประโลม

“  ผม.. ผมให้ไม่ได้..  ”  เสียงของปาร์คชานยอลสั่นเพราะก้อนสะอื้น  ไหล่บางๆนั่นสั่นไหวน้อยๆยามพูดถ้อยคำเหล่านั้นออกมา

“  หืม? ”

“ อย่าขอ..   ”  มือหนาลูบเบาๆไปทั่วแผ่นหลังของเจ้าของเสียงสั่นเครือ คนในอ้อมกอดของเขา.. ในตอนนี้ช่างเปราะบางเหลือเกิน

“ ...  ”  คนตัวสูงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป สัมผัสชื้นๆที่หัวไหล่แม้จะเพียงน้อยนิดแต่นั่นก็ทำให้เขากลัว

“ อย่าขอ.. อย่าขอแค่เป็นคนดูแลเหมือนที่เคย.. ผมยอมให้ฮยองเป็นแบบนั้นไม่ได้  ”   วงแขนรัดแน่นขึ้นจนชายหนุ่มหายใจแทบไม่ออก

“ แล้ว..พี่ควรขอว่าอะไร?  ”  

“ ...  ”  มีเพียงความเงียบกับริมฝีปากบางๆที่เม้มเน้นแทนคำตอบ

“ นายอยากให้พี่เป็นอะไร ปาร์คชานยอล  ”      คริสถอยตัวห่างจากอ้อมกอดเพียงเล็กน้อย มือหน้าเชยคางมนของคนอ่อนไหวให้เงยขึ้นมาสบตา  สายตาจริงจังที่ไม่ได้แตกต่างจากความรู้สึก เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงมันได้ไหม  แต่ทุกคำพูดที่เขากำลังจะพูดมันออกไป มันคือคำพูดที่ถ่ายทอดออกมาจากหัวใจของเขาจริงๆ   

คำพูด.. ที่เขาเก็บเอาไว้นานแสนนาน

“  พี่รักนาย .. อู๋อี้ฟานคนนี้รักปาร์คชานยอล ...    รักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ รัก  มาตั้งแต่วันที่หัวใจของนายยังมีแต่เขา รัก.. .. ”      มือหนาไล้ไปตามใบหน้าเรียวของคนที่เขารักสุดหัวใจ  ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำใสๆที่ปริ่มอยู่ออกอย่างเบามือ  ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดประโยคต่อไป..

“ รักและขอแค่ได้อยู่เคียงข้าง..  ”    ดวงตาคมมองลึกลงไปในดวงตากลมโตของคนในอ้อมกอด  หวัง..แม้เพียงน้อยนิด.. แต่ก็ขอให้ปาร์คชานยอลรับรู้สิ่งที่เขากำลังพูด

“  พี่เคยคิดว่ามันพอ.. แค่ได้ดูแล และทำให้นายยิ้มมันก็มากเกินพอ.. ”

“  แต่พี่เป็นคนโลภ.. พี่เป็นคนไม่รู้จักพอ.. ”    รอยยิ้มบางๆคลี่ตัวบนใบหน้าของคนตัวสูง   รอยยิ้มที่เหมือนกับเขากำลังหัวเราะเยาะสมเพชตัวเอง

“ ถึงมันจะเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กๆในใจ.. แต่มันก็ค่อยๆโตขึ้นจนพี่คุมไม่อยู่  ”

“  จน...พี่...  อยากเป็นมากกว่าคนที่ได้ดูแล..  มากกว่าที่ชานยอลให้พี่เป็น   ”   มือหนาละออกจากใบหน้าเรียวแล้วทาบไปที่ตำแหน่งของสิ่งที่เขาคอยดูแลปกป้องมาตลอด

“  พี่รู้.. ว่ามันมากเกินไป..  แต่พี่ก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว  ”

“ เราใกล้กันเกินไป..   ใกล้จนพี่ล้ำเส้นของตัวเอง..  ”

“  ชานยอลขโมยหัวใจของพี่ไป..   ”  ตาคมจ้องมองไปยังตำแหน่งที่ทาบฝ่ามือลงไป  ตำแหน่งที่รับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นที่ผิดปกติของอีกคน

“  .. ขโมยไปได้ง่ายๆ.. เพราะพี่เต็มใจยกให้เอง  ”    

“  ...  ”   ชานยอลก้มมองตามสายตาของร่างสูง  ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเขาโง่เง่ามากแค่ไหน..ที่มองผ่านคนๆนี้ไป

“  ....พี่รักชานยอลนะ...  และพี่คงไม่ขอเหมือนเดิม  ”  คำตอบที่ในที่สุดคนตัวสูงก็พูดออกมาเรียกสีสดให้แต่งแต้มบนใบหน้านวลของชานยอล ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้อีกฝ่ายช้าๆ ขณะที่ดวงตากลมของคนในอ้อมกอดปรือปิดลงราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“  พี่ขอหัวใจของชานยอลบ้างได้ไหมครับ?  ”   ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่บนผิวหน้า มือหนาประคองใบหน้านวลของอีกฝ่ายไว้อย่างถะนุถนอม  ก่อนที่ช่องว่างระหว่างคนทั้งสองคนจะลดลงช้าๆ

“  พี่.. อยากเป็นคนที่ชานยอลรัก  ”  

“  ได้ไหมครับ?  ” 

“ ครับผ.. ”    ไม่ต้องรอให้จบประโยคช่องว่างที่หดเล็กลงเหลือเพียงแสงลอดผ่านก็ถูกปิดลง  ริมฝีปากอิ่มถูกกลืนกินช้าๆทันทีที่ริมฝีปากหน้าของคนตัวสูงกว่าทาบทับลงมา  สัมผัสที่หวานละมุนค่อยๆหลอมละลายความลังเลและไม่มั่นใจที่เคยมีออกไปจนหมด 

สิ่งที่เต้นอยู่ในอกของปาร์คชานยอลตอนนี้กำลังบอกเขา..

หัวใจ..ที่เต้นเป็นเสียงบอกเขาว่า..

เขาไม่สามารถปล่อยให้คนๆนี้จากไปไหนได้อีก..

เสียงหัวใจที่บอกว่า.. 

ปาร์คชานยอลรักอู๋อี้ฟานจริงๆ..

-*-*-*-*-*-

“ ขอบคุณที่เลี้ยงครับ  ” เซฮุนว่าก่อนจะดูดชานมหยดสุดท้ายจนหมด การกระทำนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของใบหน้าหวานๆได้เป็นอย่างดี

“  ถ้าชอบขนาดนั้นสั่งกลับบ้านก็ได้นะเซฮุน แค่ชานมแก้วเดียวไม่ระแคะระคายกระเป๋าตังค์เสี่ยไคเค้าหรอก  ” ลู่หานพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ ว่าไง?.. จะเอาอีกแก้วหรือเปล่า?  ”  คนที่ถูกพาดพิงถึงหันมาเลิกคิ้วถาม

“ พอแล้วล่ะครับ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว อุตส่าห์เลี้ยงผมตั้งมื้.. ” 

“ ชานมไข่มุกอีกแก้วครับ..  ”  ไม่ทันพูดจบประยคคนผิวเข้มก็หันกลับไปสั่งบริกรเรียบร้อยพร้อมๆกับเสียงหัวเราะชอบใจของนางฟ้าที่นั่งข้างๆ

‘ ถ้าจะสั่งให้ตั้งแต่แรกแล้วมาถามความเห็นทำไม? ’   โอเซฮุนบ่นอุบอิบในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป.. เพราะลึกๆแล้วของฟรี.. เป็นใครก็ชอบทั้งนั้น

“  เซฮุนนี่เหมือนจะชอบกินชานมมากเลยเนาะ  ” 

“ หะ หืม? อ่อ ครับ  ชอบมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะ.. อร่อยดีนะครับ  ”   ดวงตากลมที่เต็มไปด้วยประกายสดใสของลู่หานเป็นภาพที่เขาไม่อยากละสายตาจากไปเลยจริงๆ

“ ผมมีร้านเด็ดอยู่ร้านนึงล่ะ ไว้วันหลังจะพาไปเลี้ยงดีไหม?  ”  รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะนี่ก็ด้วย โลกทั้งใบของโอเซฮุนเหมือนจะหยุดหมุนไปแล้วเมื่อฟังจบทั้งประโยค

“ ไปครับ!  ”  ไวเท่าความคิด.. ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายคำตอบของคำถามเมื่อครู่แน่นอนอยู่แล้วว่าชายหนุ่มจะไม่ปฏิเสธ

“ ชานมได้แล้วค่ะ  ”   ลู่หานหัวเราะน้อยๆกับคำตอบของอีกฝ่ายก่อนหันไปส่งยิ้มให้กับบริกรสาวที่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนา  ชานมแก้วใหญ่วางเด่นอยู่กลางโต๊ะ เซฮุนจ้องของโปรดของตนตาไม่กระพริบ

“ ก่อนที่ผมจะพาไปเลี้ยงที่ร้านเด็ด.. เซฮุนคงต้องกินแก้วนี้ให้หมดก่อนนะครับ.. กินไม่หมดเดี๋ยวคนเลี้ยงเค้าจะเสียใจแย่  ”

เมื่อพูดถึงคนเลี้ยง.. โอเซฮุนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนผิวเข้มที่นั่งอยู่ไม่ห่างเท่าไหร่

ใบหน้าคมคาย ริมฝีปากหยักได้รูป กับนัยย์ตาคมเข้ม..

ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าคนๆนี้เป็นคนที่มีพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตา แล้วไหนจะยัง หน้าที่การงานที่มั่นคงอีก..

เ



ป็นคนที่หากเอามาเทียบกับตัวเขาแล้ว..

โอเซฮุนคนนี้.. คงมีแต่คำว่า “ แพ้ ”  กับ  ” แพ้ ”  เท่านั้น..

“  ได้ของเสร็จแล้วก็คงต้องแยกย้ายกันแล้วล่ะ.. เสี่ยวลู่.. เดี๋ยวผมคงต้องไปเข้าเวรต่อแล้ว กลับบ้านดีๆ ระวังตัวด้วย..  ”

เซฮุนก้มหน้าดูดชานมขณะที่สองหูก็จดจ่ออยู่กับบทสนทนาตรงหน้า.. 

“ ยังไง.. ผมรบกวนคุณไปส่งเสี่ยวลู่ให้ผมหน่อยได้ไหม?  ”

“ แค่ก!..  ”

ประโยคที่เขาได้ยินทำเอาเซฮุนสำลักชานม..

อีกแล้ว... ฝากปลาย่างไว้กับแมวอีกแล้ว..

แต่ก็แน่ล่ะ .. ใครจะยอมพลาดโอกาสดีๆ  เซฮุนอมยิ้มขณะที่พยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลง

ถึงจะมีแต่คำว่า  “ แพ้ ” กับ ” แพ้ ”  ...

แต่เขาก็มีสิทธิ์ที่จะลองแข่งดูสักตั้ง ใช่ไหม?...

เอาวะ! ลองสักตั้งไม่เสียหาย

โอเซฮุนสู้ตายเว้ย!!

-*-*-*-*-

“ ผมอยากไปทะเล  ”   เสียงของคนที่เดินอยู่ข้างๆทำลายความเงียบเฉียบของคนสองคนลงในทันที

“ หน้าหนาวแบบนี่น่ะเหรอ?..  เด็กบ๊อง  ”   ประโยคคำถามที่ไม่ได้หมายความว่าตอบรับหรือปฏิเสธพร้อมกับมะเหงกลูกโตๆของคนตัวสูงทำเอาชานยอลขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ

“ แล้วมันไปไม่ได้เหรอครับ? ไปทะเลหน้าหนาวเนี่ย?  ”   เรือนผมสีน้ำตาลสะบัดหน่อยยามเจ้าตัวก้าวเท้าไปตามฟุตปาธ รอยยิ้มสดใส แก้มนวลๆกับท่าทางเอาแต่ใจ ยียวนกวนประสาทไม่เคยหลุดจากสายตาของคริส

ถ้าทำได้.. เขาแทบจะอยากจับคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าใส่กุญแจมือล็อคไว้ข้างๆตัวตลอดเวลา

“ หืม?.. ตกลงไปได้ไหมครับ?  ”   คริสชะงักไปในทันที เมื่อเจ้าของดวงตากลมหยุดเดินแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาคาดคั้น  ส่วนสูงที่ไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไหร่ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบเท่านั้น อยู่ในระยะประชิดขนาดนี้.. คนตรงหน้าไม่ได้รู้ตัวเลยหรือไงนะว่ามันอันตรายขนาดไหน

“ ในเมื่อแม่มดใจร้ายออกคำสั่ง.. เจ้าชายทาสก็ต้องปฏิบัติตามอยู่แล้ว  ”   รอยยิ้มสดใสคลี่ตัวออกบนใบหน้านวลทันทีเมื่อได้รับคำตอบที่พอใจ ชานยอลกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจจนไม่ทันระวัง ร่างบางเซตกขอบฟุตปาธลงไปกองกับพื้น

“ ระวังหน่อยสิ ถึงพี่จะดูเราอยู่ตลอดแต่ก็ใช่ว่าจะช่วยทันนะ เฮ้อ.. เจ้าตัวยุ่ง ”  มือหนาเอื้อมไปรั้งตัวคนที่นั่งกองกับพื้นให้ลุกขึ้นมายืน

“ ผมพลาดนิดเดียวเองครับ คริสฮยองไม่ต้องบ่นเป็นคนแก่เลย  ”   ปาร์คชานยอลย่นจมูกเมื่อฟังอีกฝ่ายบ่นอุบอิบเสร็จ

“ แก่แล้วรักหรือเปล่า?  ”  คำถามเดิมวนกลับมาอีกครั้ง.. สายตาจริงจังที่ทอดมองมาของคนตัวสูงทำเอาลมหายใจติดขัด

“ ไม่รักพี่.. แล้วผมจะรักใครได้อีก  ”   ความเงียบเพียวชั่วอึดใจก่อนจะตามมาด้วยคำตอบที่ทำให้คริสยิ้มไม่หุบ มือหนาเอื้อมไปคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้หลวมๆขณะที่ขายาวๆเริ่มก้าวต่อไป

ก้าวต่อไปพร้อมๆกับฝ่ามือที่กระชับเข้าหากันโดยคนอีกคน..

ฝ่ามือที่กุมกันไว้แน่นราวกับจะไม่มีอะไรแยกมันออกจากกัน

สัมผัสอบอุ่นที่ฝ่ามือ..กับเท้าที่ก้าวเดินไปข้างๆกัน

..เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีกว่าคำพูดไหนๆ..

วันนี้...  หัวใจของปาร์คชานยอล.. อยู่ในมือของอู๋อี้ฟานแล้วจริงๆ..

“ ไปทะเลกัน.. ปาร์คชานยอล ทะเล.. ที่ทำให้เราเจอกันครั้งแรก  ”