คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10 ; Cause you are my sunshine
{ 10 }
“ นี่.. ไม่ทราบว่าคุณจะนอนอีกนานไหมครับ? ผมหิวข้าวแล้ว ” เสียงเรียกกับแรงสั่นไหวบริเวณศีรษะทำให้เซฮุนปรือตาขึ้นด้วยความหงุดหงิด สิ่งแรกที่ชายหนุ่มผู้ง่วงงุ่นทำคือก้มมองนาฬิกา
“ ผมพึ่งนอนได้สองชั่วโมงเองนะคุณ! ” ชายหนุ่มแหว นี่พึ่งสองชั่วโมงหลังจากที่เขาได้หลับต่อเอง เรื่องอะไรต้องปลุกเขาด้วยล่ะ
“ ตั้งสองชั่วโมงแล้วต่างหาก ผมเมื่อยนะคุณ นั่งพิงผมแบบนี้ ” อีกฝ่ายว่ากลับ พลางชี้นิ้วให้ดูตามที่บอก
“ เฮ้ย! ” โอเซฮุนสะดุ้งโหยงทันทีที่มองตามปลายนิ้วของอีกฝ่าย เขากลายเป็นคนนั่งพิงคุณหมอโรคจิตคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ครั้งสุดท้ายไคต่างหากที่นั่งพิงเขา
“ ฮื่อ.. เสียงดังจัง ผมยังง่วงอยู่นะครับ ” เสียงหวานๆงัวเงียขึ้นมา ลู่หานยกมือขยี้ตาช้าๆขณะที่ดันตัวออกจากตักของเซฮุน
“ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้ตื่นนะ ” เซฮุนหันไปขอโทษคนพึ่งตื่นด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะหันขวับไปถลึงตาใส่คุณหมอที่นั่งข้างๆโทษฐานทำให้คนตัวเล็กของเขาตื่น
“ เสี่ยวลู่ ตื่นแล้วเหรอ? หิวหรือยัง ไปหาอะไรกินกันเถอะ ” ไคชะโงกหน้าคุยกับคนที่พึ่งตื่นโดยไม่สนใจสายตาที่มองมาด้วยความโมโหของคนนั่งตรงกลางเลยสักนิด
“ เค้ายังไม่หิวเลย.. อา ขอบคุณที่ให้ผมนั่งพิงทั้งคืนนะครับ ขอบคุณมากๆ ” เจ้าของใบหน้าหวานๆตอบกลับไค แล้วหันมาส่งยิ้มหวานให้หมอนข้างกิตติมาศักดิ์
“ ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เองสบายมาก ไม่ลำบากหรอกครับ ” รอยยิ้มหวานๆนั่นทำเอาหัวใจที่แห้งเหี่ยวของโอเซฮุนพองโต ความสุขล้นแน่นคับอกจนอธิบายไม่ได้ เขารู้ดีว่าตอนนี้หน้าของเขาต้องบานฟูฟ่องด้วยรอยยิ้มแน่ๆ
แค่นางฟ้ายิ้มให้เค้า.. ให้ยืนจมกองหิมะทั้งคืนยังได้เลย!
“ ผมทำให้เมื่อยรึเปล่านะ ขอโทษจริงๆนะครับ ไค! ขอบคุณเดี๋ยวนี้เลยนะ ” นางฟ้าหน้าหวานของเซฮุนยิ้มอีกครั้งก่อนจะขมวดคิ้วใส่คนอีกคนที่นั่งผิวปากอย่างสบายอารมณ์อยู่อีกด้าน
“ เสี่ยวลู่สั่งหรอกนะ.. ผมขอบคุณมากครับ ที่นั่งเฝ้าเค้าให้ผมแถมยังเป็นหมอนข้างให้เค้าอีกด้วย ขอบคุณมากนะครับ ” ชายหนุ่มผิวเข้มพูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ คิวเรียวๆนั่นยักขึ้นลงยั่วโมโหคนฟังอย่างเซฮุนให้เต้นตาม
“ ไม่เป็นไรครับ คุณลู่หานไม่ได้ทำให้ผมลำบากเลย ” เซฮุนพูดเน้นเสียงคำว่าลู่หานเมื่อให้อีกฝ่ายรู้ซะทีว่าคนที่ทำให้เขาลำบากน่ะ มันคือตัวคนพูดเองนั่นแหละ
“ ไค เค้าบอกให้ขอบคุณดีๆนะ เดี๋ยวเถอะ เอ้อใช่.. ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยครับ คุณ.. ” เสียงหวานๆตัดบทขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตากลมโตจ้องมองมาจนคนถูกมองแทบจะละลาย
“ เซฮุนครับ โอเซฮุน เรียกเซฮุนก็ได้ครับ คุณลู่หาน ” เซฮุนตอบเจ้าของคำถามพร้อมรอยยิ้ม วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีสำหรับเขาจริงๆ
“ เรียกลู่หานเฉยๆก็ได้นะครับ ผมไม่ถือ ” ใบหน้าหวานยิ่งน่ารักขึ้นไปอีกยามประดับด้วยรอยยิ้มสดใส ที่สำคัญ..มันเป็นรอยยิ้มที่มอบให้เขาไม่ใช่คนอื่น
“ จะแนะนำตัวกันอีกนานไหมครับ? ผมหิวข้าว เดี๋ยวต้องเข้าเวรอีกรอบ ถ้าไม่ได้กินอะไร ผมคงตายคาที่ทำงานแน่ๆครับ ” นายแพทย์ขี้บ่นพึมพำแล้วลุกขึ้น มือหนาของเขายื่นมาตรงหน้าของลู่หานซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ปฏิเสธฝ่ามือเล็กๆวางลงไปอย่างเบามือก่อนดึงตัวขึ้นไปยืนข้างๆไค
“ ผมว่า.. แทนคำขอบคุณ ไปกินข้าวด้วยกันนะครับเซฮุน ผมจะให้ไคเลี้ยงเอง ” ลู่หานยิ้มหวานอีกครั้ง แล้วหันไปกดดันเจ้าของชื่อท้ายประโยค ชายหนุ่มตัวเล็กในเสื้อกันหนาวสีแดงทำหน้างอและเถียงกับคนผิวเข้มอีกเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาในที่สุด
สองคนนั้นเถียงอะไรกันก็ไม่รู้.. เซฮุนไม่ได้ตั้งใจฟัง
เพราะตอนนี้เขากำลังมีความสุข
ไม่สิ... อาจจะตั้งแต่ที่นายแพทย์จอมโรคจิตคนนั้นฝากให้เค้านั่งเฝ้าลู่หานเมื่อคืนแล้วก็ได้
ฝากปลาย่างหอมกรุ่นไว้กับแมวชัดๆ..
หัวใจที่เคยเหี่ยวแห้งกลับมาพองโตด้วยความหวัง อีกครั้ง
ความหวังที่มาพร้อมกับความคิดชั่วร้ายในหัว
ความคิดที่ว่า
น่ารักขนาดนี้ถ้าไม่พยายามแย่งมาก็บ้าแล้ว!
โอย.. โอเซฮุนมีความสุข!
-*-*-*-*-*-*-
“ ถ้าไม่รังเกียจ... คบกับผมได้ไหมครับ? ” เหมือนโลกทั้งใบของอู๋อี้ฟานกำลังหยุดหมุน หูของเค้ารับรู้ได้เพียงเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าร้อนวูบกับสมองขาวโพลน ความรู้สึกเหมือนยืนอยู่ไม่ติดพื้น
ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำนี้..
ไม่ใช่ไม่เคยคิด.. เขาไม่กล้าแม้แต่จะคาดหวัง
ไม่เคยคิดและไม่เคยหวังว่าปาร์คชานยอลจะเป็นคนขอเขาคบ
หัวใจของเค้ากำลังพองโต.. แต่มันก็ยังคงเต็มไปด้วยความกังวล..
“ คบกับผมได้ไหมครับ...ฮยอง? ” เจ้าของคำถามเริ่มหน้าเสียเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไปซะดื้อๆ เขาใช้ความกล้าไปเยอะกับประโยคเมื่อกี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาจากอีกฝ่ายกลายเป็นความเงียบ ความมั่นใจที่เคยมีก็ลดฮวบฮาบเอาเหมือนกัน
“ คบ.. แบบไหน? ” คริสไม่ได้มองหน้าคนถาม เขาไม่รู้ว่าที่ถามออกไปตัวเองต้องการคำตอบแบบไหน เพราะเขาเคยอยู่ในฐานะของคนดูแลมาตลอด ต่อให้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของ.. แต่ก็เป็นได้แค่ชื่อ เพราะตลอดมาเขาไม่รู้เลยจริงๆว่าได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของปาร์คชานยอลบ้างหรือเปล่า เพราะเมื่อก่อนเขาขอแค่ได้ดูแลหัวใจของอีกฝ่าย.. เท่านั้นก็เพียงพอ
“ คบแบบไหน?.. ฮยองหมายถึงอะไรครับ? ” คิ้วเรียวของคนตากลมขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจ คบแบบไหน? คำถามของเขายากเกินไปรึเปล่านะ? คริสได้แต่ต่อว่าตัวเองในใจ
“ พี่.. ถามว่าอยากคบแบบไหน? พี่หมายถึงชานยอลอยากให้ “ พี่ ” อยู่ในฐานะอะไร ” เขาตอบเสียงเบา ใจหนึ่งก็อยากจะตกลงคบกับอีกฝ่ายไปเลย แต่อีกเสียงในใจกลับทักท้วงให้เขาถามออกไป
เขากำลังโลภรึเปล่านะ?
ทำไมวินาทีนี้ เขาถึงได้แต่ภาวนาให้คำตอบของปาร์คชานยอลไม่เหมือนเดิม
ไม่ใช่ในฐานะคนที่ได้แค่คอยดูแลหัวใจที่บอบช้ำดวงนั้นเท่านั้น..
ไม่ใช่.. แค่นั้น
“ ฮยองอยากอยู่ในฐานะอะไรครับ?.. อยากเป็นอะไรสำหรับผม ” สายตาที่ชานยอลมองกลับมาเป็นสายตาที่เขาไม่เคยเข้าใจ อีกฝ่ายถามเขามาแบบนี้.. เขาควรจะตอบกลับไปยังไง
ควรจะตอบเหมือนเดิม.. เพราะกลัวคำตอบ
หรือควรจะตอบตามที่หัวใจจริงๆของเขาต้องการ...
อู๋อี้ฟาน.. ควรจะทำยังไง?
“ พี่...อยากเป็น.. ”
-*-*-*-*-*-
“ กินอะไรกันบ้าง? ” เสียงของคนหัวโต๊ะเรียกให้เซฮุนหันไปมอง ไคที่นั่งประจำตำแหน่งเจ้ามือประจำมื้อนี้ยักคิ้วกลับมาให้เขาอย่างกวนๆ คุณหมอโรคจิตที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในเสื้อกราวน์ก็ไม่ต่างจากคนทั่วไป แขนยาวๆของเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถูกถกขึ้นไปเหนือข้อศอก ผมเรียบๆที่เคยเห็นตอนนี้ยุ่งเหยิงไม่ต่างจากรังนก เซฮุนไม่รู้ว่านั่นควรจะเรียกว่าเป็นทรงผมดีไหมเพราะมองยังไงมันก็คือรังนก ยิ่งมาเทียบกับเจ้าของใบหน้าหวานๆ ที่นั่งเยื้องไปทางขวายิ่งทำให้ดูต่างกันราวฟ้ากับเหว รอยยิ้มน่ารักประดับอยู่บนใบหน้าหวานๆ เสื้อกันหนาวสีแดงถูกขยุ้มกองไว้ข้างๆตัวเผยให้เห็นเสื้อยืดคอกลมสกรีนลายโดนัลด์ดั๊กตัวใหญ่ ทุกอย่างที่เขามองอยู่ยิ่งขับให้ลู่หานดูน่ารักยิ่งไปกว่าเดิม
“ สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า ไคล่ะ? ” ดวงตากลมจ้องเมนูในมือก่อนตอบคำถามของหัวโต๊ะ ดวงตาตากลมโตของลู่หานที่เปล่งประกายราวกับกวางตัวน้อยๆนั่นสามารถละลายหัวใจของเซฮุนได้ในพริบตาเลยถ้าหากมองมาที่เขา
“ ออส่วน ” ไคตอบกลับพร้อมวางฝ่ามือลงบนศีรษะของลู่หาน ฝ่ามือหนาขยับเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ ออส่วน..? ร้านนี้มีด้วยเหรอ? ฮ่าๆ กินอะไรแปลกๆนะไคเนี่ย ” เซฮุนเห็นด้วยกับลู่หานเป็นที่สุด บรรยากาศร้านออกแนวตะวันตก แสงสีออกครีมส่องให้ความสว่างไปทั่ว ไหนจะแชนเดอเลียประดับคริสตัลที่ดูมีราคาด้านบนอีก แล้วทำไมถึงมีเมนูแบบนั้น
“ ก็เมนูบอกว่ามี ..แล้วคุณล่ะ? จะกินอะไร? ” ไคตอบพลางชี้ให้คนนั่งข้างๆดูเมนูก่อนจะหันมาถามเขา ซึ่งลูห่านก็มองแล้วหัวเราะคิดคักที่มันมีอยู่จริงๆ
“ ส้มตำ กับชานม ” เซฮุนตอบเบาๆ แล้วปิดเมนู เขาได้พบความจริงในที่สุดว่าร้านนี้มันเป็นร้านอาหารนานาชิต มีตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ขอแค่กินได้ก็สั่งไปเท่านั้นแหละ
“ ส้มตำกับชานม? ” เจ้าของคำถามทวนคำแล้วหัวเราะก๊าก เซฮุนได้แต่มุนหัวคิ้วอย่างงุนงงว่ามันตลกตรงไหนที่เขาจะกินอะไรแบบนี้
“ หัวเราะอะไรครับคุณหมอ? ” เขาถามคนที่กำลังหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเสียงเรียบ เรื่องกินมันเรื่องใหญ่เขากินแบบนี้มันตลกตรงไหนกัน ก็คนมันอยากกินจริงๆนี่นา อย่าให้เขาได้หัวเราะเยาะเรื่องออส่วนบ้างแล้วกัน เซฮุนคิดพลางกัดฟันกรอดๆ
“ ผมแค่ไม่เคยเห็นคนกินชานมกับส้มตำ ” ไคตอบพร้อมรอยยิ้มน่าหมั่นไส้ที่มุมปาก
“ ไม่เคยเห็นก็ดูให้เต็มตานะไค เซฮุนเค้ากินแบบนี้ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ทำไมผมรู้สึกเหมือนกินอะไรแปลกแยกอยู่คนเดียวเลย ” ไม่ใช่เซฮุนที่เป็นคนเถียง เสียงหวานๆที่จู่ๆแทรกเข้ามาต่างหากที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ
“ ครับๆ เสี่ยวลู่จะกินน้ำอะไรหรือเปล่า? หรือจะกินน้ำเปล่า? ” ไคหรี่ตามองเจ้าของเมนูด้วยความหงุดหงิด
“ ไม่เอาแล้ว เค้ากินน้ำเปล่านั่นแหละ เดี่ยวค่อยสั่งของหวานเพิ่ม ” มือเล็กๆยกขึ้นถูกันเบาๆ เซฮุนรู้ดีว่าลู่หานขี้หนาวชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนเพื่อแลกที่กับอีกฝ่าย
“ ตรงนั้นแอร์ลง ลู่หานมานั่งแทนผมก็ได้นะครับ ” สิ่งที่พูดออกไปทำให้ดวงตากลมเบิกกว้างมองกลับมา ลู่หานพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบตกลง คนตัวเล็กย้ายไปนั่งยังที่เก่าของเขาพร้อมๆกับที่เขานั่งลงแทนที่อีกฝ่าย
เซฮุนรู้เกี่ยวกับลู่หานมากกว่าที่คนอื่นรู้
เขาสังเกตมากกว่าที่ใครคิด
สิ่งที่เขารู้อยู่.. บางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าเขารู้ดีกว่าคนรักของลู่หานอย่างไคเลยด้วยซ้ำ
“ ขอบคุณนะเซฮุน รู้ได้ไงเนี่ยว่าผมขี้หนาว ” รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของลู่หานขณะที่เขาส่งเสื้อกันหนาวสีแดงตามไปให้นั้นมีค่ายิ่งกว่าคำขอบคุณซะอีก
“ ผมรู้แล้วกันครับ.. ”
ผมรู้..
ที่ผมรู้..
เพราะคุณเป็นคนสำคัญครับ..
คนสามคนที่นั่งด้วยกันตอนนี้.. ใครกันนะที่จะเป็นฝ่ายเสียใจ..
writer said that ;
สวัสดีค่ะ คิดถึงกันไหมเอ่ย? ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อัพเลย.. ขอโทษจริงๆนะคะ
ขอบคุณที่ไปทวงถามกันถึงในทวิตแหน่ะ ดีใจที่ได้รู้ว่ามีคนตามอ่านอยู่นะคะ ขอบคุณมากๆ
ช่วงนี้พลับยุ่งๆ.. แต่ก็จะพยายามอัพให้ได้อาทิตย์ล่ะตอนนะคะ
ส่วนตอนพิเศษที่บอกจะอัพ .. โดนเลืื่อนค่ะ แต่พลับก็ปล่อยพาร์ทแรกของวันช็อตฟิคเรื่องใหม่ไปแล้วนะคะ
one short fiction : Neck นี่เป็นชื่อของวันซ็อตที่จะอัพให้นะคะ
ขอเช็คเรตติ้งหน่อยได้ไหม? *หัวเราะ* อยากอ่านกันไหมเนี่ย?
เอ้อ! อีกเรื่องนึง.. มีคนช่างสังเกตุด้วย ใช่แล้วค่ะ ชื่อทุกตอนอาจจะดูแปลกๆ
แต่พอเอามาเรียงกันแล้วมันจะได้ประโยคยาวๆนะคะ พลับตั้งใจแบบนั้น
ถ้าติดตามกันไปเรื่อยๆ.. มันจะเป็นหนึ่งในสปอยล์ค่ะ ชื่อตอนเนี่ย 555
มารอลุ้นกันนะคะว่ามันจะจบลงยังไง ^^
ขอขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ
ปล. รักคนเม้นท์มากนะคะ ขอบคุณจริงๆสำหรับกำลังใจที่ให้กัน
cinnamon
ความคิดเห็น