REAL ME - REAL FACE เหม่เมะ

ลำดับตอนที่ #1 : REAL ME - REAL FACE เหม่เมะ(ผู้แต่ง)

ผู้แต่ง  เหม่เมะ

Introduction

คุณเคยชื่นชอบดารามากๆ บ้างไหม? ประมาณว่า คุณสามารถทุ่มสุดตัวเพื่อเขาได้เลย หายใจเข้าก็เป็นเขา หายใจออกก็เป็นเขา วันไหนไม่ได้เห็นหน้าเขาคนเนี้ยแล้วจะลงแดงตายให้ได้อะไรแบบนี้อ่ะ ถ้าคุณมีอาการเช่นนี้เราก็คงเป็นพวกเดียวกันแหละ เพราะผมก็ชอบดาราคนหนึ่งเอามากๆ และก็มีอาการแบบที่ว่านี่เปี๊ยบเลย คนรอบข้างหาว่าผมอ่ะ...บ้า!...แต่ผมไม่ได้บ้านะ เค้าเรียกว่าแค่คลั่งเท่านั้นเอง ความชอบมันก็เป็นสิทธิส่วนบุคคลด้วย ผมจะชอบเขาแบบนี้ก็เรื่องของผมดิ ทำไมคนอื่นจะต้องมาหนักอวัยวะเบื้องสูงแทนผมด้วยก็ไม่รู้…

ผมว่าเรามาเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า พูดถึงเรื่องนี้ทีไรแล้วอารมณ์เสีย...

ผมเชื่อว่าเวลาที่คุณชอบดาราคนหนึ่งมากๆ คุณก็จะฝันเกี่ยวกับตัวดาราคนนั้นใช่หรือเปล่าล่ะ ผมก็เคยนะ ผมเคยฝันว่าได้คุยและก็นั่งกินข้าวกับเขาด้วย...ธรรมดาไปเหรอ?...งั้นต้องความฝันอันนี้รับรองพิลึกแน่นอน…

ก็ผมเคยฝันว่าผมกับดาราคนที่ผมชอบมากๆ เนี่ยเป็นแฟนกัน และก็กำลังจะจูบกันด้วย!!! คืนนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลยนะ ผมยังคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงเลย...อ้าว! ฝันแบบนี้ไม่ดีเหรอ?...มันจะดีได้ยังไงกันเล่า!...ก็ในเมื่อผมก็เป็นผู้ชาย...และเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่สิ หนำซ้ำผมก็ยังเป็นแค่เด็กแว่น สุดเฉิ่ม ไร้ความมั่นใจ ไม่มีใครอยากจะเหลียว แถมยังจนอีกต่างหาก...ดาราดังๆ แบบนั้นเค้าจะมาสนใจผมเหรอ?

แต่พระเจ้าก็ยังเมตตาผมนี่สิ...

วันนั้น ก็ดึกมากแล้ว ผมเลิกจากทำงานพิเศษแล้วกำลังจะเดินกลับอพาร์ทเมนท์ของผม จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าเป็นอย่างมากวิ่งหน้าตั้งมาทางผม แล้วเขาก็ดึงผมเข้าไปในตรอกด้วยกัน ตอนนั้นผมตกใจหน้าดูเลย คิดว่าไอพวกโรคจิตวิตถารจะฉุดผมไปปล้ำ!

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

“ชู่วววว! ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตนะ ใจเย็นๆ ก่อน” ผู้ชายร่างสูงพูดพร้อมกับเอามือจุ๊ปาก ทำให้เด็กหนุ่มรูปร่างผอมบางที่ดึงมาหลบด้วยกันนั้นยอมอยู่นิ่งๆ “พอดีฉันวิ่งหนีพวกป้าๆ เพื่อนของแม่มาน่ะ เจอกันทีไรเป็นต้องจับโน่นจับนี่เรื่อยเลย ฉันน่ะสยิว”

“จะปล่อยมือได้หรือยังฮะ?” เด็กหนุ่มท้วง ผู้ชายร่างสูงจึงยอมปล่อยมือที่จับข้อมือของอีกฝ่ายแล้วถอยออกไปก้าวหนึ่ง พอเด็กหนุ่มเห็นหน้าคนแปลกหน้าคนนี้ชัดๆ เขาก็ร้องออกมา

“จะ...จิน...อุ๊บ!” ร่างบางถูกเจ้าของชื่อปิดปากไว้เสียก่อนที่จะได้พูดต่อ

“ชู่ว! เดี๋ยวพวกป้าๆ ที่ตามฉันมาได้ยินเข้า เบาๆ หน่อยสิ”

เด็กหนุ่มยืนหัวใจเต้นตึกตักที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับดาราที่ตนชื่นชอบได้ขนาดนี้...อาคานิชิ จิน...ตัวเป็นๆกำลังพูดกับเขาอยู่ในระยะประชิด แถมฝ่ามือของคนๆ นี้กำลังสัมผัสอยู่ที่ริมฝีปากด้วย

…ตัวจริงหรือนี่??? OoO…

จินมองออกไปข้างนอกไม่เห็นพวกป้าๆ ที่วิ่งไล่ตามมาก็รู้สึกโล่งอก ตอนนี้เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว แต่พวกเธอก็ยังทำอย่างกับว่าเขาเป็นเด็กอยู่ คิดจะหยิกแก้มก็หยิก แค่นั้นไม่พอ ยังชอบมาหอมแก้มเขาด้วย ถ้าเขายังเป็นเด็ก 5 ขวบอยู่ก็พอว่า แต่ตอนนี้เขาอายุ 20 แล้วนะ!!!

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ”ร่างสูงหันกลับมาเห็นเด็กหนุ่มยืนตัวสั่นอยู่จึงปล่อยมือออก

“มะ...ไม่เป็นไร” ร่างบางส่ายหัวยิก

“เอ่อ...นายจะยินดีไหม ถ้าฉันจะขอแลกเสื้อนอกกับแว่นกันแดดของฉันกับเสื้อและก็แว่นสายตาของนาย? เผื่อป้าๆ พวกนั้นจะจำฉันไม่ได้” ว่าแล้วจินก็ถอดเสื้อนอกของตัวเองออกทันทีโดยไม่รอคำยินยอมของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก คำพูดที่จะปฏิเสธว่า...เสื้อของเขามันถูกเกินไปที่จะแลกกัน...ก็ถูกกลืนหายลงคอไปจนหมด

“เสื้อฉันซักแล้วน่า ใส่แล้วผื่นไม่ขึ้นหรอก” จินยื่นเสื้อให้ร่างบาง เด็กหนุ่มจึงยอมถอดเสื้อนอกของตัวเองออกและส่งให้ ร่างสูงรีบรับมาแล้วสวมทันที แต่เสื้อตัวนั้นค่อนข้างจะเล็กไปเสียหน่อย

เมื่ออีกฝ่ายสวมเสื้อเสร็จ จินก็เอาแว่นกันแดดของเขาเหน็บที่คอเสื้อให้เด็กหนุ่มแล้วก็เอาแว่นสายตาที่ร่างบางกำลังสวมอยู่มาสวมไว้เอง...

“โอย! สายตานายสั้นมากเลยนะเนี่ย ปวดตาเป็นบ้า!” ร่างสูงรีบถอดแว่นออกก่อนที่จะยืนบีบขมับตัวเอง

“เอ่อ...งั้นผมขอคืนจะได้ไหม...ผมมองอะไรไม่เห็นเลย” เด็กหนุ่มทำท่าควานหาแว่นในมือของจินอย่างเงอะงะ ร่างสูงจึงสวมแว่นกลับคืนให้เอง แต่แล้วเขาก็ถอดออกมาอีกครั้งเพื่อเปรียบเทียบใบหน้าของคนตรงหน้า

“นายเนี่ย...ถ้าไม่สวมแว่นแล้วดูดีกว่าตั้งเยอะแหนะ ดูสิพอใส่แล้วหน้าของนายดูตลกมากเลย ฉันว่าแว่นอันเนี้ยมันไม่เข้ากับหน้านายเลย ทำไมนายไม่ใส่คอนแท็คล่ะ?”

“ผมไม่ชอบ คอนแท็ค” เด็กหนุ่มรีบจับขาแว่นเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายถอดเข้าถอดออกอีก แล้วก็รีบมุดหน้าหนีเพราะรู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้ที่เห็นใบหน้าของจินใกล้ๆ แบบนี้

“งั้น...ฉันแลกแค่เสื้อก็ได้...ขอบใจมากนะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับโบกมือให้ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ลืมที่จะมองซ้ายมองขวาหาพวกป้าๆ ให้ดีก่อน

ร่างบางยืนอึ้งอยู่กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่อยู่หลายนาที เขาไม่ได้ฝันแน่ๆ เพราะลองหยิกตัวเองแล้วก็รู้สึกเจ็บ และยังรู้สึกถึงความร้อนจากมือของจินอยู่ที่ริมฝีปากของตนอยู่เลย แถมยังได้กลิ่นน้ำหอมที่ติดอยู่บนเสื้ออีกด้วย ฝันอะไรจะได้ความรู้สึกที่ชัดเจนแบบนี้...นอกเสียว่านี่จะเป็นความจริง!

เมื่อสามารถเรียกสติกลับมาได้จนครบแล้ว เด็กหนุ่มจึงเดินกลับอพาร์ทเมนท์ของตนบ้าง

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ร่างบางล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงไขประตูห้อง พอก้าวเข้าไปได้หนึ่งก้าว เขาก็รู้สึกว่ากระเป๋ากางเกงมันโล่งผิดปกติ

“กระเป๋าตังค์!” เด็กหนุ่มร้องลั่นแล้วรีบล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง

“ไม่มี!” ใบหน้าของเขาเริ่มซีดลงเมื่อไม่พบสิ่งของที่ต้องการ

“ในเสื้อ!” เมื่อนึกขึ้นได้ก็รีบล้วงกระเป๋าเสื้อนอก สงสัยว่าคงจะใส่ไว้ในนี้ตอนที่แวะซื้อของก่อนจะกลับ

“มะ...ไม่มี” เด็กหนุ่มมองเสื้อที่ตนสวมอยู่ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองโปสเตอร์รูปจินที่เขาติดไว้อยู่เต็มห้อง

“ทำไงดี!!!!!!!”

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

จินกลับมาถึงคอนโดของตัวเองอย่างหมดแรง ก่อนหน้านี้ พอเดินออกมาจากตรอกกลับไปที่รถ พวกป้าๆ ก็ยืนดักอยู่แถวนั้น หนำซ้ำพวกเธอยังตาดีมองเห็นเขาอีก เขาจึงจำเป็นต้องวิ่งหนีอีกรอบ แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่พวกป้าๆ เพื่อนของคุณแม่เท่านั้นแต่ยังมีแฟนคลับกลุ่มเบ้อเริ่มวิ่งไล่มาด้วยอีก กว่าจะแอบย่องกลับไปที่รถแล้วขับกลับมาที่คอนโดได้ก็เหนื่อยแทบตาย

จินถอดเสื้อนอกออกแล้วก็เหวี่ยงไปบนเตียง เขากำลังจะกระโจนลงไปนอนแต่เห็นกระเป๋าสตางค์หนังสีดำเยินๆ กระเด็นออกมาจากเสื้อจึงเดินไปหยิบขึ้นมาดู ร่างสูงมองอย่างสงสัยเพราะมันไม่ใช่ของของเขาอย่างแน่นอน

...แต่ทำไมถึงมีรูปของฉันใส่อยู่ล่ะ?...

แล้วเขาก็หายงงทันทีเมื่อเห็นบัตรนักเรียนในนั้น คงจะเป็นของเด็กแว่นคนเมื่อกี้นี่เอง

“คาเมนาชิ คาซึยะ” จินทิ้งตัวลงบนที่นอนและก็อ่านข้อความในบัตรนั้น

“นายไม่ใส่แว่นแล้วน่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะ ต่างกันอย่างกับคนละคนเลย” เขามองรูปนักเรียนบนบัตรที่ถืออยู่ในมือซึ่งเจ้าของบัตรนั้นไม่ได้สวมแว่นอยู่

“หน้าของนายออกจะน่ารัก ทำไมจะต้องไปซ่อนเอาไว้ใต้แว่นกรอบหนาๆ นั่นด้วยก็ไม่รู้” จินเอาบัตรใส่ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมแล้ววางไว้บนหัวเตียง

“วันนี้ฉันไม่ไหวแล้ว...พรุ่งนี้ค่อยเอาไปคืนก็แล้วกันนะ”