คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทนำนิยาย #ไม่มีชื่อเรื่อง #ไร้ข้อมูล
บทนำ
เนื้อคู่....หรือโซเมท ( soulmate )
คำที่ใครๆต่างพูดถึง และเฝ้ารอถึงใครซักคนที่เราไม่รู้จัก
ไม่เคยพูดคุยหรือพบเจอ แต่เขาคนนั้นเกิดมาเพื่อเรา เชื่อมต่อด้วยด้ายแดงแห่งพรมลิขิต
...ผมรักคุณเพื่ออะไร...ผมรักคุณได้อย่างไร...
...ผมรักคุณเมื่อไหร่...ผมรักคุณทำไม...
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผมรู้เพียงแค่ว่า
ผมรักคุณ
แค่นั้นก็เกินพอ
............................................
03/10/19XX
07:45 น.
@ Chiffon house
ตึง! ตึง! ตึง!
“ชีฟอง อย่าวิ่งลงบันไดสิลูก!” เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นขณะที่ตนกำลังเรียงจานอยู่ในห้องครัวของตัวบ้าน
“ค่า” เสียงเล็กตอบรับกลับอย่างสดใส
“น่ารักมากลูกแม่”
ฟอด!
หญิงวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘แม่’ เดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินไปอุ้มลูกสาววัยเจ็ดขวบของตนไว้ พร้อมกับหอมแก้มเด็กสาวตัวน้อยที่มีนามว่า‘ชีฟอง’ อย่างหมั่นเขี้ยว ทำให้ชีฟองนั้นหัวเราะคิกๆคักๆเพราะรู้สึกจั๊กจี้
“คิก...แม่ขาไปกันเถอะค่ะ ฟองอยากเจอเพื่อนๆแล้ว >_<”
“อะไรกันๆ ตัวเล็กแค่นี้ติดเพื่อนมากกว่าติดแม่แล้ว แถมร้องหาเพื่อนอีก ไม่รักแม่แล้วหรือไง หื้อ??” ผู้เป็นมารดาแกล้งถามบุตรสาวในอ้อมกอดตน
“ฟองไม่ได้ตัวเล็กซักหน่อย -3- แล้วฟองก็รักแม่ด้วย รักมากกว่าใครๆรักที่สุดในโลกเลย” เด็กน้อยชูมือขึ้นเหนือหัวแล้วกางออก ทำท่าเหมืองกอดโลกไว้ทั้งใบ ทำให้ผู้เป็นมารดาหัวเราะร่วน
“เอาล่ะจ๊ะๆ เราไปโรงเรียนกันได้แล้วเนอะ ชีฟองลูกแม่อยากเจอเพื่อนๆแล้ว ^^” ว่าอย่างนั้นผู้เป็นแม่ก็อุ้มลูกเดินออกจากบ้านและจัดการล็อกประตูเสร็จก็เดินตรงไปที่รถของตนและเปิดประตูจัดการวางเด็กน้อยไว้ตรงเบาะหน้าข้างคนขับ
“เดี๋ยวแม่ไปเปิดประตูรั้วก่อนนะฟอง ฟองนั่งรออยู่นี่นะก่อนนะ นั่งรออยู่นี่”เธอย้ำเพราะรู้ว่าชีฟองลูกของเธอนั้นเป็นเด็กที่ซนมากขนาดที่ว่าอยู่นิ่งนานๆไม่ได้
“ไม่เอา ฟองจะไปกับแม่ด้วย”
“แต่แม่ว่าฟองนั่งรออยู่นี่ดีกว่านะลูก”
“แต่ฟองอยากไปด้วยนี่ T^T”
“โอเคจ๊ะ ไปด้วยกันเนอะ” ในที่สุดผู้ที่ขึ้นชื่อว่าแม่ก็ต้องยอมผู้ที่ได้ชื่อว่าลูก เมื่อเห็นลูกสาวของตนที่เบะปากทำท่าจะร้องไห้...ก็นะ เธอเป็นคนแพ้น้ำตานี่ ยิ่งน้ำตาของลูกผู้เป็นมารดาย่อมไม่อยากจะเห็นเป็นธรรมดา
ชีฟองและ ‘พิมพ์อร’ มารดาของเธอจูงมือกันเดินไปที่รั้วบ้านจากนั้นพิมพ์อรก็จัดการเปิดประตูรั้วจนกว้างพอที่รถคันหนึ่งจะผ่านพ้นออกไปได้
“คุณนาย...”
พิมพ์อรที่กำลังจูงมือลูกสาวตนไปยังรถอีกรอบก็ต้องหยุดชะงักและหันกลับไปมองที่หน้าบ้านตามเสียงเรียกที่คาดว่าน่าจะเรียกตน เมื่อหันกลับไปพิมพ์อรก็เจอกับหญิงปริศนาวัยกลางคนที่คาดว่าน่าจะอายุพอๆกับเธอ หญิงคนนั้นแต่ชุดคลุมสีม่วงเข้มเกือบดำยาวขนาดคลุมรองเท้าได้เกือบมิด ใบหน้าเรียบเรียวไข่ได้รูปจมูกโด่งดวงตาไม่จัดว่าโตแต่ก็ไม่ได้เล็กจนน่าเกียจ ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด...เหมือนหมอดูเลยแฮะ
“เรียกฉันหรือคะ?”
“ใช่จ๊ะ เรียกคุณนายนั่นแหละ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” พิมพ์อรถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ดวงแม่หนูคนนั้น...” เธอยกมือเรียวสวยไร้ไขมันของเธอขึ้นและชี้ไปเด็กสาวข้างตัวของพิมพ์อรที่มีตำแหน่งเป็นลูกสาวของตน
“…”
“ใกล้จะถึงฆาต”
ฮะ?...พิมพ์อรตาโตและอุ้มลูกของตนขึ้นและรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาหญิงสาวปริศนาคนนั้น
“หมายความว่าอย่างไรคะ? ลูกสาวดิฉันกำลังจะถึงฆาต? คุณรู้ได้อย่างไร และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคุณมีทางแก้หรือเปล่าคะ!”
พิมพ์อรรัวคำถามใส่หญิงปริศนาคนนั้น โดยส่วนตัวที่พิมพ์อรนั้นเป็นคนที่เชื่อเรื่องหมอดู ดูดวง เรื่องเหนือธรรมชาติอยู่แล้ว ทำให้พิมพ์อรนั้นเชื่อสิ่งที่หญิงคนนั้นพูดได้อย่างง่ายดาย
“ลูกสาวคุณนายจะถึงฆาตเมื่ออายุครบสิบแปดปี”
“ละ..แล้วมีทางแก้ไหมคะ”
“ทางแก้มันมีอยู่แล้วล่ะคุณนาย”
“ทำยังไงคะ? ต้องทำอย่างไรลูกสาวดิฉันถึงจะรอด จะต้องเสียเงินแค่ไหนดิฉันก็ยอมค่ะ!”
“ลูกสาวคุณนายจะต้อง...”
“…”
“หาเนื้อคู่ให้เจอก่อนอายุครบสิบแปดปี”
“นะ..เนื้อคู่?!” ตายล่ะ แล้วฉันจะไปหาเนื้อคู่ของลูกสาวฉันเจอที่ไหนเนี่ย!พิมพ์อรคิดในใจพลางถอนหายใจหนัก
“ใช่ แต่นับจากนี้จนลูกสาวของคุณนายอายุครบสิบแปด ลูกสาวคุณนายจะเจอเรื่องแย่ๆในชีวิต หรือว่ากันง่ายๆก็คือตั้งแต่ตอนนี้จนลูกสาคุณนายอายุครบสิบแปดปี ลูกสาวคุณนายจะพบเจอแต่เรื่องซวยๆ”
“เอ่อ...เรื่องซวยๆนี่คือ...”
“ว่ากันง่ายๆตามประสาชาวบ้านก็ตกท่อ สอบตก ออกจากบ้าน ครูทำโทษ รถเฉี่ยว บลาๆๆ เป็นต้นฯ”
“รถเฉี่ยว!”
“ถ้าคุณนายอยากให้เรื่องแย่ๆจบลง คุณนายต้องรีบหาเนื้อคู่ของลูกสาวคุณนายให้พบโดยเร็ว” ว่าแล้วหญิงสาวนางนั้นก็หันหลังทำท่าจะเดินจากไป
“เดี๋ยวค่ะ! อย่างเพิ่งไป”
“...” เธอไม่ตอบอะไรเพียงแค่หยุดเดินและหันกลับมาและมองหน้าเธอเหมือนกับจะถามว่า ‘มีอะไรก็ว่ามา’
“ดิฉันจะสามารถเจอคุณได้อีกที่ไหนคะ แล้วจะให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรดี”
“ที่ที่ฉันอาศัยอยู่ก็ตรงทางเลี้ยวซอยบ้านคุณนายนี่แหละ”
“…”
“ส่วนคำถามที่สอง...ทุกคนเรียกฉันว่าแม่หมอ...”
ว่าเพียงเท่านั้นหญิงที่ทุกคนเรียกกันว่าแม่หมอก็เดินจากไปจนในที่สุดเธอก็เดินจนหายไปจากสายตาของพิมพ์อร
“แม่ขา คนบะกี๊ใครหรอคะ?” เสียงใสๆของชีฟองลูกสาวของเธอดังขึ้นหลังจากเงียบมานาน เธอถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินอะไรซักอย่าง
อะไรคาดๆ? ที่คาดผมอ่อ? ด้วยตามประสาเด็กที่ยังไม่รู้ศัพท์อะไรมากมายก็คงยังไม่เข้าใจคำว่าถึงฆาต
“มะ...ไม่มีอะไรจ๊ะ เราไปเรียนกันดีกว่าเนอะ”
“ค่า! >3<”
ว่าจบเธอก็อุ้มชีฟอง...ลูกสาวสุดรักสุดหวงเธอตรงไปที่รถคันโปรดของเธอเพื่อที่จะส่งลูกสาวที่โรงเรียน
ไม่ต้องห่วง...แม่คนนี้จะช่วยลูกหาเนื้อคู่ของลูกเอง ชีฟอง!
ความคิดเห็น