คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทนำ เนเธอร์
00
“เมี้ยว!”
เสียงร้องเล็กๆของเจ้าเหมียวหรือเจ้าลูกแมวตัวน้อยๆ อายุคาดว่าน่าจะยังไม่ถึงปี(เพราะตัวมันเล็กแถมตายังแป๋วแหว๋ว >O<) เป็นเสียงที่ชวนให้คนฟังจิตใจสั่นคลอนเนื่องจากเสียงมันบาดลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจของผู้ฟัง แน่นอนว่ารวมถึงฉันคนนี้ด้วยเช่นกัน >_< ไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่มาอยู่บนต้นไม้สูงเท่าตึกสองชั้นแบบนี้แทนที่จะกำลังเดินทางไปโรงเรียนหรอกนะ
แน่ะ! สงสัยกันล่ะสิว่าฉันมาทำบ้าอะไรอยู่บนต้นไม้สูงเท่าตึกสองชั้น แถมยังเกี่ยวกับเจ้าแมวเหมียวตัวเล็กน่ารักอีกตางหาก แต่ถึงฉันไม่บอกผู้อ่านก็คงจะรับรู้ได้ ก็คนสมัยนี้ฉลาดกันจะตายไป ไม่บอกก็เดากันได้อยู่แล้วล่ะนะ...
แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็อยากจะเล่าอยู่ดี -O-
ย้อนความกันนิดหน่อย...เมื่อเช้านี้ฉันก็ไปโรงเรียนโดยรถแท็กซี่กับพี่สาว นิวตั้นและน้องสาว นันตาเหมือนปกติทุกวันนั่นแหละ แต่ระหว่างทางไปโรงเรียนรถแท็กซี่ก็ติดไฟแดง ทุกอย่างมันจะปกติแบบสุดๆเลยถ้าสายตาฉันไม่ไปปะทะกับร่างของเด็กผู้หญิงวัยประมาณสิบขวบที่ยืนหน้าเครียดๆอยู่ข้างต้นไม้ และพอฉันมองไปบนต้นไม้ฉันก็เจอเจ้าเหมียวตัวเล็กๆสีขาวเทาอยู่
ด้วยความที่เป็นคนดี(?) ฉันเลยบอกให้พี่นิวตั้นและนันตาเดินทางไปโรงเรียนก่อน และตัวฉันก็สวมผ้าคลุมกลายเป็นซุปเปอร์ฮีโร่สาว(จริงๆไม่ได้สวมหรอก แค่เปรียบเทียบเฉยๆ -_-;) วิ่งฝ่ารถที่จอดแน่นิ่งอยู่บนท้องถนนไปหาเด็กสาว จากนั้นก็ถามจนได้ความว่าแมวของเธอติดอยู่บนต้นไม้ตอนพาออกมาเดินเล่น!
สรุปเลยก็คือฉันอาสาไปช่วยแมวที่ติดอยู่บนต้นไม้ด้วยการปีนขึ้นไปหาเจ้าเหมียวนั่น ถึงแม้ว่าฉันจะปีนต้นไม้ไม่เป็นเลยก็เถอะ (ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น)
"พี่สาวสู้ๆนะคะ >O< หนูเชียร์อยู่ ระวังตกด้วย"
"จ๊ะ พี่จะสู้ พี่จะระวังตัวไม่ให้ตก"
ว่าจบฉันก็พยายามจะเอื้อมมือไปคว้าเจ้าลูกแมวตัวนั้นไว้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย เอาแต่ถอยหลังหนีจนจะไม่มีที่จะให้ถอยอยู่แล้วน่ะ นอกจากจะไม่ให้ความร่วมมือแล้วยังจะส่งเสียงขู่แถมยังจะแถมกรงเล็บให้เป็นของรางวัลอีกนะ T^T!
กรึบ!
เสียง! ให้เดาว่าเป็นเสียงอะไร...
เฉลยเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา เสียงต้นไม้เปราะทำท่าจะเริ่มหักค่าาาา!! อะไรจะโชคร้ายปานนั้น กิ่งก้านก็ออกจะใหญ่ทำไมช่างเบาะบางอะไรเช่นนี้ T__T ด้วยความที่กิ่งไม้ที่ฉันใช้เป็นที่ค้ำจุลอยู่ทำท่าจะรับน้ำหนักฉันไม่ไหวแล้ว เพื่อไม่ให้กิ่งไม้หักฉันเลยตัดสินใจรีบยื่นมือไปคว้าร่างเจ้าแมวน้อยนั่นไว้โดยไม่เกรงกลัวเลยว่ามันจะทำแผลให้แก่มือฉันแค่ไหน
แต่โชคก็ไม่เข้าข้างฉันซะบ้างเลย เพราะพอฉันคว้าตัวเจ้าเหมียวได้ฉันก็ลื่นและทรงตัวไม่อยู่! ทำให้ตัวฉันเอียง หาที่ยืดไม่ได้และทำท่าจะตก แต่คือตกแน่ๆอ่ะไม่ต้องทำท่าจะตกหรอก TOT! ฉันรีบเอาเจ้าเหมียวหลบเอาไว้ตรงช่วงท้องเพื่อเวลาตรงมันจะได้ไม่ค่อยเจ็บและกระทบกระเทือนมาก ส่วนตัวฉันเองก็หลับตาปี๋เตรียมรับกับความเจ็บปวดที่กำลังจะเจอ
ตุบ!
กรี๊ดดด!
ฉันหล่นลงมาแล้ววววววว />_<\
แต่แปลกแฮะ ปกติการตกต้นไม้มันจะต้องเจ็บมากๆเลยไม่ใช่หรอ แต่นี่ฉันเองก็ไม่ค่อยจะเจ็บอะไรเลยแค่จุกๆนิดหน่อย และพื้นฟุตบาตมันก็น่าจะแข็งมากกว่านี้นะฉันว่า ด้วยความสงสัยฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูเหตุการ์ณว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พอฉันลืมตาขึ้นมา อาการเจ็บปวดเล็กๆน้อยๆจากแผลที่ฉันคิดว่ามันน่าจะถลอกนิดหน่อยก็หายวับไปเลย เพราะตรงหน้าฉันคือผู้ชายที่มีใบหน้าที่โคตรหล่อ ดวงตาคม คิ้วดก จมูงโด่ง ริวฝีปากบางและออกสีแดงๆอย่างคนสุขภาพดี แถมผิวที่ขาวราวกับหิมะนั่นก็ช่างตัดกับผมกับดวงตาสีนิลของเขาซะเหลือเกิน! หล่อมาก! เทพบุตรจุตติลงมาเกิดชัดๆ O///O!
ตอนนี้เทพบุตรอยู่ในชุดนักเรียน ดูแล้วน่าจะอายุเท่าฉันนะ เครื่องแบบก็...โรงเรียนนานาชาติวิลตัน! น่าจะนะ
และที่น่าตกใจกว่าก็คือตอนนี้ตัวฉันกำลังนั่งทับเทพบุตรสุดหล่อคนนี้ด้วยน่ะสิ -O-// นี่ฉันตกจากต้นไม้ลงมาทับเขา? หรือว่าเขาเห็นฉันกำลังจะตกเลยตรงเข้ามาช่วย งั้นหรอ? แต่ไม่ว่ามันจะเป็นข้อแรกหรือข้อหลังก็ตาม ฉันขอบอกว่า...น่าอายมาก
"จะลงไปได้รึยัง? หนัก!!" ฉันสะดุ้งเพราะเสียงตวาดของเขา มันช่วยทำให้ฉันได้สติและใต่ตัวเองลงมาจากตัวเขาโดยที่มือทั้งสองข้างยังคงอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยเอาไว้และลุกขึ้นยืนก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อขอโทษเขา
"ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหล่นลงมาทับคุณ"
"แต่ฉันตั้งใจจะให้เธอหล่นลงมาทับเลยล่ะ -__-^"
ตั้งใจจะให้หล่นลงมาทับ? หมายถึงว่าเขาตั้งใจจะช่วยฉันเอาไว้ด้วยการให้ฉันหล่นลงมาทับเขาแทนการที่ให้ฉันล่วงลงจาดต้นไม้สู่พื้นปูนซีเมนแสนแข็งและเสื่องการหน้าแหกสินะ....
อืม...เขาช่างเป็นคนดีจริงๆ
"เอ่อคือ ยังไงก็ขอคุณมากๆนะคะ"
"ไม่เป็นไร"
"..."
"เพราะในฐานะที่เราเป็นเพื่อนมนุษย์กันฉันก็ต้องช่วยเธอเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว" โห...คนดีสุดๆเลย "แต่ฉันอยากจะขอเตือนเธอว่าอย่าทำอะไรบ้าๆให้มาก ถ้าเกิดว่าครั้งนี้ฉันมาช่วนเธอไม่ทันเธอก็อาจจะหน้าแหก แขนขาหัก พิการ กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานอนนิ่งอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเลวร้านที่สุดก็อาจตายได้"
"-O-!" เจ้าหญิงนิทราเลยเรอะ!!
"คิดก่อนทำซะบ้างนะ ไม่ใช่เห็นใครเดือดร้อนก็จะเข้าไปช่วยเค้าหมดจนทำให้ตัวเองเดือดร้อน แบบนั้นเขาเรียกว่าโง่เข้าใจมั้ยยันเซ่อ? ขอตัว! บาย!!"
ว่าจบก็เดินจากไป ฉันที่ยืนเอ๋ออยู่ก็ได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่กับที่ เอ...ว่าแต่คุณคนนี้เขารู้ได้ยังไงนะว่าฉันเห็นใครเดือดร้อนก็กระโดดเข้าไปช่วยหมด? เจอกันมาก่อนก็ไม่น่าจะใช่เพราะฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลยซักนิด
"พี่สาวไม่เป็นอะไรนะคะ?!" เมื่อบุรุษนิรนามคนนั้นจากไปสาวน้อยที่เป็นเจ้าของเจ้าลูกแมวตัวนั้นก็วิ่งเข้ามาหาฉันและถามด้วยความเป็นห่วง
"พี่ไม่เป็นอะไรจ๊ะ อ่ะนี่แมวของน้อง" ฉันว่าพลางส่งแมวคืนให้กับสาวน้อย พอเธอเห็นเจ้าลูกแมวของเธอปลอดภัยดีก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะรับไปอุ้ม
"ขอบคุณพี่สาวมากนะคะที่ช่วยนีโม่เอาไว้"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ว่าแต่เด็กคนนี้ชื่อนีโม่งั้นหรอ น่ารักจังเลยนะ แล้วเด็กคนนี้ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้ยังไงหรอ? เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้มั้ย?"
"ค่ะ พอดีหนูพานีโม่ออกมาเดินเล่นแต่อยู่ดีๆก็มีมอเตอร์ไซเสียงดังขับผ่านมา นีโม่เป็นแมวที่ขี้กลัวเลยตกใจมากจนหนูเอาไม่อยู่น่ะค่ะ" เป็นอย่าที่ฉันคิดจริงด้วย เสียงรถทำให้แมวตกใจจริงๆ
"คราวหน้าถ้าพานีโม่ออกมาเดินเล่นก็ระวังๆหน่อยก็แล้วกันนะ"
"แน่นอนค่ะ ว่าแต่พี่สาวไม่เป็นอะไรแน่นะคะ หนูเห็นแผลถลอกด้วย"
"แน่สิจ๊ะ งั้นพี่ขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะ จะสายแล้ว" ฉันว่าแล้วโบกมือบ้ายบายสาสน้อยเตรียมจะกลับหลังหันเดินไปโรงเรียน เพราะอีกไม่ไกลก็จะถึงโรงเรียนแล้วจะให้นั่งแท็กซี่ต่อคงเปลืองเงินน่าดู
"อ๊ะ! เดี๋ยวค่ะ พี่สาวชื่ออะไรหรอคะ?"
"เนเธอร์จ๊ะ พี่ชื่อเนเธอร์"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาแล้วบทนำ ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึปล่าว
ความคิดเห็น