emperor หยุดหัวใจนายจักพรรดิ์

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม เเต่ฉันก็ยังคงพึ่งจะกลับหอ เพราะฉันต้องอยู่ ซ้อมบาสที่ โรงเรียนจนดึก  ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงหน้า ห้องพักที่เคยอยู่ เเต่ มันไม่เหมือนเดิมตรงที่ มีใครบ้างคนยืนอยู่หน้าประตูห้องของฉันหน่ะสิ

ฉันหยุดชะงักทันที่เมื่อเห็นใครบางคน มายืนหันหน้าไปทางห้องของฉัน    มารอใครกันนะ หอที่นี้ก็เป็นหอรวมด้วยสิ หรือจะมารอห้องข้างๆ เอ๊ะหรือจะจำห้องผิด   ฉันค่อยๆเดินไป ที่ห้องของตัวเองอย่างช้าๆ เเละพยายามทำตัวเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เอ่อ..........มารอใครหรอค่ะ" 
"......................." บุคคลต้องหน้าของฉัน ก็ยังคงก้มหน้าเเละ ไม่ยอมตอบ ฉันเดินเข้าห้องเเละ ล็อคห้องทันที เพือความปลอดภัย  
ตอนนี้เป็นเวลา ห้าทุ่มเเล้ว ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงมาตั้งเเต่  สามทุ่มจนตอนนี้ก็ยังนอนไม่หลับ
"เฮ้อ..............ทำไมนอนไม่หลับฟ่ะเรา พรุ่งนี้ต้องไป โรงเรียนอีกนะ"  ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะลุกเเล้วเดินไปใส่รองเท้า เพื่อออกไปวิ่งข้างนอก เป็นกิจวัติประจำวันที่ฉันทำตอนนอนไม่หลับค่ะ
เเก๊ก ฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้อง ของตัวเองเเต่เเล้วกลับต้อง รีบปิดประตูทันที    นายนั้นยังอยู่หน้าห้องของฉันอยู่เลย   เอาไงดีหล่ะฉัน    มันทำให้ฉันตาสว่างจนนอนไม่หลับเเล้วสิเนี้ย
"เอาหว่ะ  เดินไปถามเเม่งเลย ว่าต้องการอะไร"เอ่อ..........จะกล้าถามไหมเนี้ย
"นี้เธอ"  อยู่ๆเสียงมครบางคนก็ดังขึ้น จากอีกฝากของประตู  ฉันเอาหูไปเเนบกับประตู เพื่อที่จะให้ได้ยินชัดขึ้น
"อย่าออกมาจากห้อง" หือ อะไร อยู่ๆก็บอกว่า อย่าออกมาจากห้อง ทำไมมมม ออกไปไม่ได้  เสียงหน่ากลัวชะมัด
"ฉันเตือนเธอเเล้วนะ ว่าอย่าออกมาเด็ดขาด" อึก   เสียงที่ดูมีพลัง เเบบนั้นมันอะไรกัน เเล้วทำไม ถึงต้องห้ามออกจากห้องขาดนั้นด้วย
"เอ่อ..................นี้นาย  คะ คุยกับฉันอยู่ใช่ไหม"  ฉันตะโกนถามไปอย่างกล้าๆกลัวๆเเต่เเล้วกลับไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย
"เอ่อ.....งะ...งั้นฉันไป นอนก่อนนะ ฝะฝันดีหล่ะ อย่าทำอะไรฉันนะ เอ่อ............ไปนะ"   หลังจากพูดจบฉันก็รีบวิ่งไปนอนที่เตียงทันที 
ว๊ากกกก นี้คงเป็นเเค่ฝันร้ายที่แันเจอวันนี้หล่ะมั้ง  ขอให้เป็นเเค่ความฝันเถอะ