คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Yagyuu Hiroshi & Haku Hakuno Series 5 part 5 : จุ๊บ
Yagyuu Hiroshi & Haku Hakuno
Series 5 part 5 : จุ๊บ
เหตุการณ์เมื่อวานทำให้ยางิวหัวเสียอย่างถึงที่สุดและเมื่อเคลียร์เหตุการณ์จบลงเขาก็พาฮาคุโนะกลับบ้านทันที ยางิวสั่งห้ามให้เธอเลิกทำงานนอกบ้านอย่างเด็ดขาดถึงขั้นเขียนกฎข้อตกลงในการใช้ชีวิตร่วมกันใส่กระดาษให้เธอนั่งท่องจำไว้ … ก็เขาทำไปเพราะเป็นห่วงเธอนี่นา
วันนี้เป็นวันหยุดทั้งครอบครัวต่างพากันไปส่งครหาญาติวงศ์ที่มาเยี่ยมเยียนกลับบ้านหากแต่ยางิวกลับไม่ได้ไปด้วยเพราะพ่อสั่งให้เขาอยู่บ้านกับฮาคุโนะ … พ่อของยางิวน่ะตัวดีเลยที่จับคู่
“เอ่อ …. ฮิโรชิคุง …”
เด็กสาวที่นั่งเงียบงันอยู่บนเตียงเอ่ยเรียกชื่อร่างสูงที่ยืนไล้สายตามองหาหนังสือที่วางเรียงรายเป็นระเบียบอยู่บนชั้น ยางิวไม่ได้ตอบอะไรมือใหญ่กลับไล้ตามสันหนังสือพลางเพ่งมองไปด้วย
“ฮิโรชิคุง … ยังไม่หายโกรธหรอ”
หากแต่ฮาคุโนะกลับเอ่ยถามต่อไปพลางเหลือบสายตามองเด็กหนุ่มไปด้วย
“จำกฎห้าข้อให้ได้แล้วค่อยมาพูดกันใหม่”
ยางิวเอ่ยตอบเสียงเรียบนิ่งโดยไม่หันกลับมามองเธอเลยแม้แต่น้อย เด็กสาวหงอลงไป … ตั้งแต่เมื่อคืนวานที่กลับมายางิวก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเธอเลยนอกจากเขียนกฏห้าข้อใส่กระดาษแล้วสั่งให้จำเท่านั้น
ฮาคุโนะได้แต่ก้มหน้าก้มตานั่งจำต่อไป … ที่จำไม่ได้ก็เพราะกังวลเรื่องยางิวอยู่นี่แหละไม่รู้รึไงนะ
“แล้ว … แล้วถ้าฉันจำไม่ได้ล่ะ”
“ฉันก็จะไม่พูดกับเธอ”
สิ้นคำตอบอันเฉียบขาดของเด็กหนุ่มร่างสูงเด็กสาวก็กระวีกระวาดท่องจำกฎห้าข้อตรงหน้าด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจทันที แค่รู้ว่ายางิวจะไม่พูดด้วยก็ทำเอาเธอรู้สึกเหงาเลยนะเนี่ย
ยางิวหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาจากชั้นก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำการบ้านของตนโดยไม่เหลือบสายตามองเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย … มองไปเดี๋ยวก็ได้ใจอ่อนกันพอดีน่ะสิ
ต่อมา ….
ครืด
“ฮ … ฮิโรชิคุงจะไปไหนหรอ!”
ฮาคุโนะดีดตัวลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นว่าร่างสูงลุกขึ้นดันเก้าอี้กลับเข้าไปตามเดิมหากแต่ยางิวกลับเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร
ก็เขาบอกว่าถ้าเธอจำกฎห้าข้อไม่ได้ เขาจะไม่ยอมพูดกับเธอนี่นา
“ฉัน …. จำกฎห้าข้อได้แล้วจ้ะ”
ฮาคุโนะเอ่ยตอบเสียงแผ่ว เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงแบมือไปตรงหน้าเธอแล้วกระดิกนิ้วทั้งห้าเบาๆ ร่างน้อยผงกหัวรับก่อนวางกระดาษที่เขียนกฎห้าข้อไว้บนมือใหญ่ของร่างสูง
“ข้อที่ 1?”
“ไม่กลับบ้านดึก”
“ข้อที่ 2?”
“ต้องส่งข้อความหรือโทรบอกเมื่อจะกลับบ้านช้า”
“ข้อที่ 3?”
“ต้องส่งข้อความหรือโทรบอกเมื่อถึงบ้านแล้ว”
“ข้อที่ 4?”
“ไม่เชื่อฟังคำของใครโดยไม่ปรึกษาฮิโรชิคุงก่อน”
“ข้อที่ 5?”
“… ม … ไม่ก่อความเดือดร้อนให้ตัวเองอีก …”
ฮาคุโนะอึกอักกับประโยคสุดท้ายเล็กน้อย ยางิวได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้ารับด้วยความพอใจก่อนวางกระดาษลงบนโต๊ะของตนเองแล้วเอาหนังสือเล่มที่อ่านไปไม่นานมาวางทับไว้
“ล … แล้วฮิโรชิคุงจะไปไหนหรอ”
“เปล่า แค่รู้สึกหิวน่ะ”
“งั้น … ฉันจะทำอาหารให้นะ!”
เด็กสาวเอ่ยขึ้นเสียงดังทั้งแก้มใสที่พลางขึ้นสีระเรื่อ ยางิวเห็นดังนั้นจึงอดจะเผยยิ้มขำออกมาไม่ได้
“จะทำอะไรให้ฉันกินล่ะ?”
“ฮิโรชิคุงชอบโซบะ … ก็จะทำโซบะจ้ะ!”
ฮาคุโนะเอ่ยตอบก่อนเผยยิ้มกว้างทั้งที่หน้าแดงระเรื่อ เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้นก็อดจะตกใจไม่ได้ … เธอจำได้ด้วยงั้นหรอว่าเขาชอบกินอะไรน่ะ?
“เอาสิ แล้วเส้นล่ะ?”
“ฉันซื้อมาเก็บไว้เยอะแยะเลย > <”
“งั้นหรอ …”
ยางิวเลิกคิ้วมองร่างบางตรงหน้าพลางดันแว่นขึ้นสันจมูก … เด็กหนุ่มวางท่าจับผิดการกระทำของเธอชัดๆ ฮาคุโนะเห็นดังนั้นก็ได้แต่หน้าแดงหนักเข้าไปอีก … เธอมองยางิวเป็นสุภาพบุรุษที่เท่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะพอมารู้ตัวอีกทีอวัยวะในอกซ้ายก็เต้นส่ำไม่เป็นท่าซะแล้วเชียว
“เป็นไข้รึไงฮึ?”
“อ๊ะ! .. ป .. เปล่านะไม่มีอะ ….”
โครม ! เคร้ง !
จู่ๆร่างสูงก็ยื่นใบหน้าคมคายมาประชิดใบหน้าหวานของเธอที่กำลังเหม่ออย่างไม่มีเหตุผลและเมื่อดึงสติกลับมาเธอก็พบว่าตัวเองเผลอถอยหลังหนีจนชนเข้ากับโคมไฟของยางิวจนมันหล่นลงมาแตกหากแต่มือใหญ่ของยางิวกลับคว้าตัวเธอมากอดไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะได้รับบาดเจ็บ
“บาดเจ็บรึเปล่า?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มของคนที่โอบกอดเธออยู่ดังขึ้น ฮาคุโนะค่อยๆปรือตาออกมาก่อนจะหน้าแดงฉ่าพร้อมอวัยวะภายในอกข้างซ้ายที่เต้นส่ำไม่เป็นท่าเหมือนอย่างเคยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้ในระยะเผาขน
“ม … ไม่เป็นไรจ้ะ … ขอบใจนะฮิโรชิคุง”
มือบางผลักร่างสูงตรงหน้าออกหากแต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอซะงั้น แววตาภายใต้กรอบแว่นจ้องมาที่แววตาคู่สวยของเธอนิ่งงันก่อนร่างสูงจะยกมือขึ้นไล้แก้มเนียนใสของเด็กสาว … ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไร … รู้แค่ว่าตอนนี้อยากจะกอดเธอเอาไว้ ไม่อยากให้ไปไหนทั้งนั้น
“ยัยขี้ตู่ ….”
น้ำเสียงอ่อนโยนถูกเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มบางที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างสูงก่อนเขาจะผละจากเธอออกมาอย่างรู้สึกเสียดายนิดๆ
“…………………”
เด็กสาวยังคงยืนอึ้งกับการกระทำและคำพูดของเด็กหนุ่ม เธอค่อยๆรวบรวมสติดึงตัวเองกลับมาก่อนสะบัดหน้าเบาๆราวกับเป็นการปลุกตัวเองให้ตื่นจากภวังค์ อยู่กับผู้ชายคนนี้มีแต่จะทำให้เธอปั่นป่วนไปเสียหมดทุกอย่าง … ไม่ว่าร่างกาย หรือว่าจิตใจ
“มัวยืนทำอะไรอยู่ จะไปทำอาหารไม่ใช่รึไง”
“อ …เอ๋ ? แต่ว่าโคมไฟที่แตกนั่น …. ฉันจะชดใช้ให้นะ”
ฮาคุโนะเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างรู้สึกสำนึกผิด ใบหน้าสวยของเธอหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ยางิวเห็นดังนั้นจึงชะงักไปนิดๆก่อนจะดันแว่นขึ้นสันจมูกด้วยท่าทีจริงจัง
“ชดใช้ด้วยการให้เธอไปทำงานแบบนั้นรึไง”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มแปลเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่แลดูไม่พอใจเล็กๆ …. ทำเอาเธอต้องเงยหน้ามามองเขาทันที
“ฉัน …. ไปทำร้านอื่นก็ได้”
“ไม่ได้!”
จู่ๆยางิวก็ตวาดเสียงดังขึ้นมา ใบหน้าคมคายแลเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับคำตอบของเธอแค่ไหน ฮาคุโนะสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ ก็ยางิวน่ะไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนี่นาตั้งแต่ที่รู้จักกันมา
“ฮิโรชิคุง …?”
“เธอไม่รู้ตัวเลยรึไงฮาคุโนะ”
“อ … เอ๋?”
“ว่าฉันกำลังจะเป็นบ้าเพราะเธอ”
“….. !! …..”
“เธอต้องการเห็นฉันเป็นบ้าแบบรอบที่แล้วใช่มั้ย”
ยางิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดก่อนเดินออกจากบ้านไปทันที เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงได้รู้สึกโกรธขนาดนี้แต่พอคิดว่าฮาคุโนะจะต้องถูกรุมจีบ รุมแซวเขาก็อดจะโมโหไม่ได้
เด็กสาวได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังของร่างสูงออกไป … นี่เธอทำอะไรให้ยางิวไม่พอใจรึไงนะ?
“ฮิโรชิคุง …”
ยางิวเดินดุ่มๆลงมาที่ชั้นล่างของตัวบ้านก่อนเขาจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น ร่างสูงได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเองว่าทำไมนะ … ทำไมเขาถึงโมโหขนาดนั้น … ทำไมนะ ? ทำไมถึงได้พูดแบบนั้นออกไปทั้งที่มันก็ไม่ใช่นิสัยของยางิวเลยแม้แต่นิดเดียว
แอ๊ด
“หืม … ?”
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก็ทำเอาเด็กหนุ่มอดจะหันไปมองไม่ได้พลันสายตาของเขาก็ปรากฏเห็นเป็นเด็กสาวร่างบางที่แสนคุ้นเคย … เด็กสาวที่เขาเพิ่งเอ่ยถ้อยคำเกรี้ยวกราดเมื่อกี้ออกไป
“ฮิโรชิคุง … โกรธอะไรฉันหรอ”
“….. ? ….”
“ไม่พอใจอะไรก็บอกฉันสิ อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ”
เด็กหนุ่มชะงักไปนิดๆเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮาคุโนะเอ่ยออกมา เธอสบตาของยางิว … ราวกับกำลังจะบอกว่าเธอรู้สึกแย่แค่ไหนกับการกระทำของเขา ….
“…….. ฉันขอโทษ”
ยางิวเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนก้มหน้านิ่ง … ไม่ใช่ว่ามีแต่ฮาคุโนะหรอกนะที่รู้สึกแย่น่ะ เขาเองก็เหมือนกันนั่นแหละ … แต่ที่ทำไปก็เพราะเป็นห่วง … หรือว่าจะมีเหตุผลอื่นด้วยนะ
เด็กสาวได้ยินดังนั้นจึงได้แต่ชะงักไป ฮาคุโนะเผยยิ้มบางก่อนเดินมานั่งข้างยางิว
……………………………………………………………………………………………………………
ความเงียบเริ่มปกคลุม … ฮาคุโนะกระอึกกระอักในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะกระทำ ยางิวจึงเปรยสายตาหันใบหน้าคมคายมองไปทางเธอนิ่งราวกับกำลังจะเค้นคำตอบ
ฮาคุโนะเมื่อเห็นแววตาคมกริบของยางิวภายใต้กรอบแว่นก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ …
“เอ่อ …. ฮิโรชิคุงรู้ใช่มั้ย….วัฒนธรรมของอังกฤษน่ะ”
จู่ๆน้ำเสียงใสก็เอ่ยถามออกมาดื้อๆ ยางิวแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็เลือกจะพยักหน้ารับออกไปแทน
“น … นั่นแหละ …”
“แล้วทำไม ?”
และคำถามของเด็กหนุ่มก็ราวกับบีบบังคับให้เธอต้องแสดงออกไปถึงสิ่งที่พยายามจะบอก ใบหน้าสวยของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนเด็กสาวจะเริ่มอึกอักขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็ …. คือ …..”
“… หืม ?”
จุ๊บ
หลังจากอึกอักอยู่นานเธอก็ตัดสินใจประกบจูบหนักที่แก้มเนียนใสของยางิวทันทีก่อนเธอจะรีบลุกขึ้นเพราะตอนนี้อวัยวะในอกข้างซ้ายเต้นระรัวและใบหน้าที่แดงซ่านขึ้นมา
“ท … แทนคำขอบคุณจ้ะ…”
ยางิวชะงักไป …ใบหน้าคมคายขึ้นสีแดงอ่อนๆก่อนเขาจะดันแว่นขึ้นสันจมูกแล้วกระแอมไอทำเอาฮาคุโนะสะดุ้งเล็กๆ ยังไงเธอก็จะไม่หันไปมองเขาหรอกนะ ….
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนรวบกอดเด็กสาวจากด้านหลัง … ไม่ได้หรอก ทำแบบนี้ต้องมีการเอาคืน ถึงเขาจะเป็นสุภาพบุรุษแต่เขาก็เป็นผู้ชายคนนึงที่มีความรู้สึกเหมือนกันนั่นแหละ
“เธอแกล้งฉันรึไง หืม?”
ยางิวเอ่ยเสียงแผ่วเบากระซิบข้างหูของเธอ เด็กสาวหน้าแดงซ่านก่อนเธอจะหยิกมือของเด็กหนุ่มอย่างแรง … แต่หยิกยังไงนะ ? ทำไมเขาถึงไม่สะทกสะท้านทั้งยังหัวเราะชอบใจแทนซะอีก
“ป … ปล่อยนะฮิโรชิคุง”
“เธอแกล้งฉันฉันก็จะแกล้งเธอ”
“ไม่เอานะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย”
เด็กสาวแสร้งทำหน้ามุ่ยหันมองไปที่ด้านหลังของตนเอง เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็อดจะเผยยิ้มขำออกมาไม่ได้ ร่างสูงผละอ้อมกอดออกมาก่อนจะยกมือขึ้นยีหัวของร่างบางเบาๆ
“ทีหลังห้ามแกล้งแบบนี้อีกรู้รึเปล่า”
“อ .. เอ๊ะ ?”
“อย่าลืมสิว่าฉันไม่ใช่คนยุโรปน่ะ”
สิ้นคำพูดของร่างสูงรอยยิ้มขำก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งทำเอาฮาคุโนะชะงักไปก่อนจะหน้าแดงฉ่าด้วยความอาย
เพียะ!
“ฮิโรชิคุงบ้า!”
มือบางยกขึ้นตีแขนแกร่งของร่างสูงทันทีก่อนเธอจะเดินหนีออกไปด้วยความเขินอาย … เธอก็รู้อยู่หรอกนะว่ายางิวไม่ใช่คนยุโรป แต่พอเจ้าตัวดันมาพูดเองแบบนี้ใครล่ะจะอดโมโหไม่ได้น่ะ
“เดี๋ยวก่อนสิ ไหนว่าจะทำยากิโซบะไงล่ะ”
เด็กหนุ่มพูดไล่หลังก่อนจะเดินตามร่างบางออกไป
…. ก็เล่นแกล้งซะแบบนี้ใครเขาจะอยากทำให้กินล่ะ ไหนว่าเป็นสุภาพบุรุษไงยางิว?
To be continued
.....................…………………………………………………………………………………………………………………
ขอโทษจริงๆค่ะที่หายไปหลายวันทั้งไปเที่ยว ทั้งเตรียมเรียนต่อม.ปลายภารกิจอื่นๆอีกมากมายที่ไร้สาระและไม่ไร้สาระ 5555
ตอนนี้พล็อตก็ตันค่ะแต่จะพยายามนึกคิดเพื่อรีดเดอร์ทุกคนอย่างที่ไรท์พูดไว้ว่าจะไม่ทิ้ง ^-^
ขอบคุณที่รอและติดตามตลอดมานะคะขอบคุณจริงๆค่ะ (โค้ง)
ความคิดเห็น