คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Sanada Genichirou & Akimoto Pinku Series 2 part 3 : ปั่นหัวจักพรรดิ
Sanada Genichirou & Akimoto Pinku
Series 2 part 3 : ปั่นหัวจักพรรดิ
เมื่อหมดคาบเรียนตอนเช้า .. พิงกุก็รุดออกจากห้องเรียนทันทีเพราะเธอไม่อยากเจอซานาดะ ไม่รู้จะคุยอะไรหรือจะพูดยังไงกับคนพรรค์นี้ให้เข้าใจดี
เด็กสาวเดินออกมาจากห้องเรียนก่อนนักเรียนคนอื่นทั้งที่อาจารย์ผู้สอนก็ยังไม่ออกจากห้องแม้จะเอ่ยปากปล่อยให้นักเรียนไปพักได้แล้วก็ตาม
“ไม่ต้องตามมาเลยนะ … ไม่ต้องตามมา”
พิงกุพึมพำกับตัวเองเบาๆแม้จะรู้ว่าซานาดะไม่ตามเธอออกมาแน่เพราะยังไงจักพรรดิแบบนั้นก็ต้องไปประชุมในฐานะประธานกรรมการฝ่ายระเบียบหรือไม่ก็ห้องญี่ปุ่นตามปกติอยู่แล้ว
“อ๊ะนี่เธอ!ระวัง!”
“อ เอ๋ ? ! ว้าย !”
ทั่ก ทั่ก ทั่ก ทั่ก โครม !!
ดูเหมือนเธอจะคิดเพลินมากเกินไปจนลืมระวังเส้นทางด้านหน้า พิงกุมารู้ตัวอีกทีเมื่อมีเสียงเด็กสาวคนนึงเรียกเธอไว้ก่อนร่างของเธอจะกลิ้งลงตามบันไดแล้วกระแทกเข้ากับพื้นด้านล่างอย่างจัง
“อากิโมโตะ!!”
… เธอได้ยินน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคยเรียกชื่อของตนไว้ก่อนสติสุดท้ายจะหมดลงไป
…………………………………………………………………………………………………………………
ต่อมา … 17.35 pm.
เปลือกตาอันแสนหนักอึ้งถูกปรือขึ้นอย่างยากลำบาก … เด็กสาวเริ่มได้สติขึ้นมาบ้างหลังจากสลบไปไม่รู้วันเวลา
‘โรงพยาบาลงั้นหรอ ? …’
แววตาคู่สวยมองไปรอบๆห้องก่อนสะดุดเข้ากับร่างสูงร่างหนึ่งซึ่งนั่งกอดอกไขว่ห้างพลางปีกหมวกก็ปิดใบหน้าคมคายไว้ … เขากำลังหลับอยู่ … แต่ถึงแม้หลับอยู่สมองของเธอก็ประมวลผลได้ว่าร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้น้อยข้างเตียงตัวเองเป็นใคร
“เก็นอิจิโร่ ? …”
น้ำเสียงใสเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆ เธอพยายามใช้แขนดันตัวเองลุกขึ้นให้เงียบที่สุดหากแต่ร่างกายของเธอได้รับการกระแทกจากอุบัติเหตุเมื่อตอนกลางวันมากเกินไปจึงส่งผลให้ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาที่แผ่นหลังของเด็กสาวอย่างแรงจนเธอพลั้งปากร้องออกมา
“โอ้ย เจ็บ ! !”
น้ำเสียงอุทานของเด็กสาวปลุกเด็กหนุ่มที่หลับอยู่ข้างเตียงให้ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ซานาดะหันมองเด็กสาวต้นเหตุเสียงที่อยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งก่อนเขาจะขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เธอคิดจะทำอะไร ? ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี นอนไปซะ!”
ซานาดะเอ่ยดุเด็กสาวเสียงดังทำเอาเธอเบะปาก
“ก็ฉันไม่อยากนอนเฉยๆนี่อีกอย่างนะมันธุระอะไรของนายที่ต้องมาสั่งฉันยะ”
พิงกุเถียงด้วยน้ำเสียงปกติ อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกล้าๆไม่มีอารมณ์จะเถียงซักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้อยากจะยอมแพ้ร่างสูงที่ทำตัวราวกับเป็นพ่อข้างๆนี่เลย
“หยุดเถียงแล้วนอนไปเฉยๆ เธอต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน”
“อะไรนะ ? ! จะบ้าหรอแค่ตกบันไดเองนะเนี่ยจะนอนอะไรหลายวัน”
“หุบปากแล้วนอนลงไปอากิโมโตะ”
“ก็ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อ่ะ!ฉันจะออกแล้วฉันจะกลับไปซ้อม >[ ]<”
“นอน!!”
ซานาดะตะโกนขึ้นเสียงดังก่อนเขม็งสายตามองเธอดุๆ พิงกุสะดุ้งเฮือกก่อนหลบสายตาร่างสูงแล้วมุ่ยหน้าด้วยความไม่พอใจทันทีแต่เธอก็ยอมนอนลงไปต่อ … จริงๆแล้วนอนมันก็สบายกว่าจริงๆนั่นแหละก็หลังของเธอระบมไปซะขนาดนี้แต่เพราะไม่อยากเถียงแพ้คนตรงหน้า … แต่ก็แพ้อีกจนได้
“เชอะ … ฉันกับนายทะเลาะกันอยู่ไม่ใช่รึไงเล่า …”
เด็กสาวนอนหันหลังให้เด็กหนุ่มก่อนพึมพำเบาๆ … เธอจงใจให้ซานาดะได้ยินนะ
“……….. เออ … ฉันขอโทษ”
“ห … ห๊า ? ! โอ้ย T^T”
“จะลุกขึ้นมาทำไม!?”
พิงกุแทบไม่เชื่อคำที่หลุดมาจากปากของร่างสูง แม้มันจะไม่ได้ดังมากนักแต่เธอก็ได้ยินเต็มสองหูและนั่นทำเอาร่างบางเผลอตัวลุกขึ้นนั่งซึ่งความเจ็บปวดก็แล่นเข้าเล่นงานเด็กสาวอีกครา ซานาดะเห็นดังนั้นก็ตะเบ็งเสียงดุเธออีก … ‘ทำไมถึงได้บ้าระห่ำขนาดนี้’ เด็กหนุ่มคิดพลางส่ายหัวระอา
“อะไรยะ T^T มาส่ายหัวใส่ฉันทำไมคนมันไม่ได้ตั้งใจนี่”
“เลิกพูดมากแล้วนอนลงไปซะ!”
“นายขอโทษฉันอ่ะ! นายรู้ตัวมั้ยว่านายขอโทษฉัน =[ ]=!”
“รู้สิโว้ย!เธอคิดว่าฉันเป็นคนพูดไม่คิดรึไงห๊ะ!”
“ไอ้บ้า T^T ทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วยเล่า”
“ชิ … เรื่องมากจริง”
ซานาดะบ่นก่อนดันหัวเด็กสาวให้นอนลงไป ใบหน้าคมคายเสมองไปทางอื่น มือใหญ่ก็กดหัวร่างบางไว้จนเธอต้องงัดมือตัวเองมาดึงมือร่างสูงออก … แต่ก็ไม่เป็นผลกับคนอย่างซานาดะหรอก
“แล้วนายจะมากดหัวฉันทำไมเนี่ยตาบ้า”
“ดีแล้วที่ไม่เป็นไรมากน่ะ …”
“ห๊ะ … ?”
“คราวหน้าคราวหลังก็หัดระวังตัวบ้างยัยบ๊องตื้น”
ซานาดะเอ่ยเสียงแผ่ว เขาขยี้ผมเด็กสาวแรงๆอย่างหมั่นไส้ก่อนเดินออกไปนอกห้องทันที พิงกุมุ่ยหน้า มือบางกุมหัวของตัวเองไว้ก่อนตะโกนถามร่างสูง
“แล้วนายจะไปไหนน่ะ?!”
“- - … ไปซื้อของ”
แอ๊ด ปัง
เด็กหนุ่มหันกลับมามองเด็กสาวก่อนเอ่ยตอบไปแล้วเดินออกนอกห้องทันที … ก็มันเย็นแล้วนี่นา พิงกุเองก็สลบไปตั้งนานคงจะหิวน่าดูก็เลยจะออกไปซื้อข้าวของให้ไง …
“ไม่ต้องมาใจดีกับฉันได้มั้ยเนี่ย …. มันลำบากใจนะตาบ้า…”
เด็กสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ … เพียงระยะเวลาไม่กี่วันที่เธอกับซานาดะได้อยู่ใกล้กันมากกว่าเดิมความรู้สึกมันก็เริ่มแปรเปลี่ยนไปทีละน้อยซะแล้ว
จังหวะที่กำลังจะล้มตัวนอนแววตาสีสวยก็เหลือบไปเห็นเครื่องมือสื่อสารแสนคุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียงของเธอ ไม่รอช้ามือบางคว้ามันมาทันที
“ไหน … ขอดูหน่อยเถอะว่าข้างในมันมีอะไรบ้าง”
นิ้วเรียวไล้มือกดปุ่มไปอย่างชำนาญถึงแม้จะมีบางเมนูที่ไม่รู้เรื่องเพราะเธอไม่เคยได้จับได้หยิบโทรศัพท์ของจักพรรดิหนุ่มเลย แต่เธอก็สามารถคลิกไปหาเป้าหมายสำคัญจนได้
‘ซานาดะคุง วันนี้ออกไปเจอฉันตอน 5 โมงได้มั้ย’
เมื่อเปิดข้อความเข้าได้เธอก็ไม่รอช้าจะเปิดอ่านเมสเซจแปลกๆที่มาจากเบอร์ของใครบางคนทันใด และเมื่ออ่านจบก็อดทำให้เธอขมวดคิ้วสงสัยไม่ได้
“อะไรกันที่บอกว่าออกไปซื้อของแสดงว่าโกหกงั้นหรออีตาเก็นอิจิโร่”
พิงกุกำหมัดที่มือแน่นอย่างไม่รู้ตัว … เด็กสาววางโทรศัพท์ของร่างสูงกลับที่เดิมแล้วล้มตัวนอนทันใด ไอ้หวงก็หวงอยู่หรอกนะแต่ที่โมโหขนาดนี้มันเพราะหวงแน่หรอ ? เพราะนิสัยปกติของเธอก็เป็นคนหวงเพื่อนอยู่แล้ว … แต่อย่างซานาดะเนี่ยเรียกว่าหวงเพื่อนได้มั้ยนะ ?
ต่อมา … เวลา 18.22 pm.
แอ๊ด … ปัง
ร่างสูงของซานาดะก้าวเข้ามาในห้องผู้ป่วยของเด็กสาว หลังจากเขาลงไปซื้อข้าวของมาเตรียมไว้เมื่อได้ยินจากหมอผู้เป็นเจ้าของไข้พิงกุว่าแผ่นหลังของเธอได้รับการกระแทกรุนแรงมากต้องพักรักษาตัวดูอาการอยู่อีกหลายวันเลยทีเดียว
“กินข้าวเสร็จเธอต้องกินยาเข้าใจมั้ย”
“…………………………..”
“…. อากิโมโตะ?”
ซานาดะวางข้าวของที่ซื้อมาบนโต๊ะอาหารตัวเล็กมุมห้องก่อนถอดหมวกสีดำออกพลางเอ่ยถามเด็กสาวร่างน้อย แต่เมื่อไม่ได้รับการตอบรับจากร่างบนเตียงเด็กหนุ่มจึงหันไปมองทันใด ร่างสูงก้าวเดินเข้าไปใกล้เตียงตรงหน้าก่อนจะพบว่าร่างบางบนเตียงผล็อยหลับไปเรียบร้อยแล้ว …
“หมดฤทธิ์แล้วสิ …”
เด็กหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนเผยยิ้มบาง เขาเอื้อมมือไปลูบเส้นผมของเด็กสาวเบาๆอย่างอ่อนโยนก่อนจะรีบชักมือกลับแล้วตีสีหน้าเคร่งขรึม .. ‘เมื่อกี้เราทำอะไรลงไป’ ซานาดะคิดในใจก่อนรีบผละออกจากร่างตรงหน้าแล้วไปนั่งที่โต๊ะอาหารแทนทันที
ถึงแม้ส่วนตัวแล้วเขาจะรู้จักอากิโมโตะมาตั้งแต่สมัยปี 1 เพราะอยู่ห้องเดียวกัน … แต่เขาก็ไม่ได้คิดพิศวาทกับเธอเกินคำว่าเพื่อนเลยแม้แต่น้อย ทั้งนิสัย ทั้งท่าทางไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติเลยซักนิดหากแต่ว่าบางมุมของเด็กสาวก็ทำเอาเขาหวั่นไหวไปไม่น้อย... ไม่ใช่แค่ตอนนี้ เมื่อสมัยก่อนก็ด้วย … หรือว่าเขาจะคิดกับเธอมากกว่านั้นมานานแล้วแต่เพราะไม่รู้ตัวต่างหาก?
ซานาดะนั่งครุ่นคิด … ย้อนคิด … ทุกการกระทำ ทุกความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกัน ตั้งแต่แข่งระดับเขตกับเซชุนเพื่อไปรอบชิงทั่วประเทศหรือแม้แต่แข่งทั่วไปตามโรงเรียนต่างๆ ก็มีผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ให้กำลังใจเขามาตลอดถ้าไม่รวมครอบครัว … ผู้หญิงคนนั้นก็คือ อากิโมโตะ พิงกุ จนตอนนี้จะจบการเรียนมัธยมต้นปีสามแล้วเธอก็ยังอยู่ข้างเขามาตลอดเวลา 3 ปีที่ได้เรียนสาธิตริคไคและเข้าชมรมเทนนิสชาย
เด็กหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป ไม่อยากจะยอมรับเลยซักนิดว่าตอนนี้เขากำลังใจเต้นให้กับเด็กผู้หญิงก๋ากั่นแสบซ่าที่ตอนนี้หมดฤทธิ์นอนอยู่บนเตียงเป็นคนป่วยไปเรียบร้อยแล้ว
“อิทธิพลของเธอน่ะ … อย่ามาใช้กับฉันให้มากนัก”
ซานาดะเอ่ยเสียงแผ่วพลางมองไปที่เด็กสาวซึ่งหลับไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น หากแต่เสียงโทรศัพท์กับดังขึ้นมาซะก่อน เด็กหนุ่มตกใจเล็กน้อยก่อนรีบรุดไปคว้ามันขึ้นมาแล้วกดตัดสายทันใดเมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่คิดจะเมมไว้โทรเข้ามา … เขาเพิ่งรู้ตัวว่าลืมโทรศัพท์ไว้ในห้อง
‘ยัยคนนี้อีกแล้วงั้นเรอะ … น่ารำคาญจริง’
เด็กหนุ่มตัดสินใจปิดโทรศัพท์แล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกงนักเรียนของตนทันใด เพราะไม่อยากให้ใครต้องมารบกวนเวลาพักผ่อนของร่างตรงหน้า … ก็เขาต้องดูแลเธอ ต้องดูแลให้ดีที่สุดด้วย
“… ไม่รับสายหรอ ….”
หากแต่น้ำเสียงใสกลับดังขึ้นในจังหวะที่ร่างสูงหันตัวกำลังจะกลับไปนั่งที่เดิมของตน ซานาดะหันขวับมองเด็กสาวทันใด
“.. ฉันทำให้เธอตื่นสินะ”
“ไม่ใช่หรอก … ผู้หญิงที่โทรเข้ามาต่างหาก”
พิงกุเอ่ยเสียงแผ่ว … ซานาดะขมวดคิ้วทันใด
“เธอรู้ได้ยังไง ?”
“ใช่มั้ยล่ะ ? ใช่เจ้าของข้อความที่ส่งเข้าเครื่องนายเมื่อตอนสี่โมงครึ่งมั้ย ?”
เด็กสาวเอ่ยพลางดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง … ตอนนี้เธอพอจะมีแรงลุกแล้ว แม้จะเจ็บที่หลังอยู่ก็ตามที ซานาดะเห็นดังนั้นก็ตรงเข้าไปพยุงตัวเด็กสาวไว้
“เธอจะลุกขึ้นมาทำไม นอนลงไป!”
“ตอบฉันมาก่อนสิ …”
พิงกุจับมือใหญ่ที่ไหล่ของตนก่อนเงยหน้าสบแววตาร่างสูง
“….. อืม …”
เด็กหนุ่มจำใจพยักหน้าตอบกลับไป .. จริงๆเขาอ่านข้อความนั่นนานแล้วล่ะแต่ไม่คิดจะออกไปเจอ มือใหญ่ผละจากร่างบางหากแต่มือน้อยกลับยื้อมือที่ไหล่ไว้ทำเอาร่างสูงตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเธอ
“เลิกได้มั้ย ….”
“.. ? ! …”
“เลิกติดต่อ … เลิกติดต่อกับเด็กคนนั้นซักที!”
พิงกุตะโกนเสียงดังใส่หน้าซานาดะ เด็กหนุ่มเบิกตากว้างกับคำพูดของเด็กสาว นี่พิงกุเป็นอะไรไปกันแน่นะถึงได้มาพูดกับเขาแบบนี้ ?
“นี่เธอ ….”
“นายก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนในชมรมน่ะตาบ้า!”
“……. !! ….”
“นอกจากนายจะไปจีบเด็กคนนั้นเองเข้าใจมั้ยยะ ฮึ่ย!”
เด็กสาวผลักเด็กหนุ่มออกแล้วตะโกนใส่อีกครา … เธอขมวดคิ้วแล้วกอดอกพลางเบ้ปากใส่ ซานาดะยังคงงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ? สรุปแล้วพิงกุไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่เข้ามายุ่งกับคนในชมรมของตัวเองนอกจากคนในชมรมจะไปจีบเอง ? นี่แสดงว่าเธอก็ไม่ได้หึงสินะ ? !
“เลิกติดต่อเลยนะ!บอกแม่นั่นด้วยว่าผู้จัดการหวง!แล้วก็ไม่ต้องคิดจะสอยคนอื่นล่ะเพราะฉันหวงคนอื่นยิ่งกว่า >[ ]<**!!”
“อากิโมโตะ … เธอนี่มัน!!”
จักพรรดินีตัวแสบ …ปั่นหัว(ใจ)ของจักพรรดิแทบวาย สรุปแล้วเธอพูดออกไปด้วยเพราะความหวงที่มอบให้ทุกคนในชมรม ? แถมยังบอกอีกว่าหวงคนอื่นยิ่งกว่าตัวเขาเอง ? !
ซานาดะเริ่มเอะใจกับการคิดไปเองของตัวเขาซะแล้วสิ …
To be continued
.......................…………………………………………………………………………………………………………………
ไรเตอร์ตัดสินใจแล้วค่ะว่าจะอัพเรื่องของรุ่นพี่ซานาดะให้จบก่อนเพื่อป้องกันการงง :'3
เพราะเรื่องนี้ถูกรีเควสค่ะ 5555 ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจ้า >__<
ความคิดเห็น