คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Yanagi Renji & Shiroyume Rinko Series 3 part 2 : โทษฐานที่ไม่เข้าใจ
Yanagi Renji & Shiroyume Rinko
Series 3 part 2 : โทษฐานที่ไม่เข้าใจ
เวลา 7.05 am. ณ ที่ชมรมเทนนิสชายโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยริคไค
เมื่อวานเป็นการสอนพิเศษวันแรกแบบกะทันหัน และเป็นการสอนพิเศษครั้งแรกให้กับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนของยานางิ … ก็แน่นอนสิเธออยู่โรงเรียนสตีสาธิตโชโจนี่นา
แอ๊ด … ปัง
“อากุกับอาคายะยังไม่มาอีกหรอ”
เมื่อเห็นว่าสมาชิกตัวจริงของริคไคมาซ้อมรอบเช้ากันครบกันเกือบหมดแล้วขาดแต่คิริฮาระและพิงกุเท่านั้น เด็กหนุ่มร่างสูงจึงเดินมาวางกระเป๋าแร็กเก็ตลงบนเก้าอี้ยาวแล้วเอ่ยปากถามสิบแปดมงกุฎของชมรมที่นั่งเดาะลูกสักหลาดอย่างสนุกมืออยู่
“นายเห็นว่ามารึยังล่ะท่านเสนาธิการ ~”
“…….. - - ….”
“ปุริ หยอกเพราะรักหรอก ไปเจอกันหน่อยมั้ยล่ะ”
“อืม … ไม่ปฏิเสธหรอก”
นิโอเอ่ยชวนยานางิไปซ้อมด้วยกันทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนตีสีหน้าไม่พอใจใส่และดูเหมือนมันจะได้ผลเมื่อยานางิพยักหน้ารับ … ตอนนี้ยางิวซ้อมกับซานาดะอยู่เพราะนิโอดันมาช้ากว่าคู่หูของตนและยูคิมูระเองก็ซ้อมอยู่กับแจ็กกัลป์ส่วนมารุอิเพิ่งมาถึงชมรมก่อนยานางิได้ไม่นาน เขาจึงวอร์มอัพอยู่กับลูกกรงเหล็กข้างสนามเป็นการอบอุ่นร่างกายแทน
การซ้อมรอบเช้าผ่านไปด้วยดี … แต่ต่อจากนี้จะมีอะไรรึเปล่านะ
…………………………………………………………………………………………………………………
ตกเย็น … 16.20 pm.
หลังจากเลิกเรียนยานางิก็ตรงเข้ามาชมรมเทนนิสชายที่ประจำของตนทันที และเมื่อมาถึงก็พบว่าซานาดะและพิงกุไม่ได้อยู่ที่นั่น ? ทั้งที่เมื่อเช้าทั้งคู่ก็พึ่งทะเลาะกันไปแท้ๆตกเย็นหายไปไหนด้วยกันซะได้
“ยานางิรู้รึเปล่า วันนี้อากุจังตกบันไดล่ะ”
“… มิน่า ก็ว่าหายไปไหนกัน”
ยูคิมูระพูดขึ้นเมื่อเห็นเสนาธิการชมรมเดินเข้ามา ยานางิได้ยินดังนั้นก็แทบจะร้องอ๋อออกมาทันที
“ฮ่ะๆๆ ฉลาดสมเป็นนายเลยนะ”
“แล้วอากุเป็นอะไรมากรึเปล่า?”
เด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลเอ่ยถามขึ้นพลางยกแร็กเก็ตขึ้นมาตรวจเช็คสภาพไปด้วย กัปตันชมรมส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบเป็นเชิงว่าไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
“ซานาดะบอกว่ายังสลบอยู่น่ะ คงต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนเลย”
“เอาไว้พวกเราค่อยไปเยี่ยมละกันนะเซอิจิ”
“อื้ม แต่วันนี้นายช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ฉันหน่อยสิ”
“อืม …ได้สิ”
ยานางิพยักหน้ารับคำเพื่อนของตน .. ตั้งแต่วันนี้ไปเขาคงจะไม่มีเวลาซ้อมมากเท่าเดิมแน่เพราะว่าติดเรื่องสอนพิเศษให้กับลูกสาวเพื่อนสนิทของแม่ซึ่งเรียนอยู่ที่โรงเรียนสตรีสาธิตโชโจ แม้ตอนแรกเขาจะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นักกับการตัดสินใจของแม่ตนเองแต่ก็ต้องยอมรับไปในที่สุด
“แฮ่ก … เก่งขึ้นนะยานางิ ข้อมูลของนายทำเอาฉันเกือบโต้คืนไม่ถูกเลย”
“งั้นหรอ แต่ยังไงนายก็เหนือกว่าฉันอยู่ดีนั่นแหละนะ”
ยูคิมูระเอ่ยขึ้นก่อนปาดเหงื่อบนใบหน้าตนแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่ม ยานางิได้ยินดังนั้นจึงยกกระบอกน้ำสีดำของตนขึ้นดื่มให้หายเหนื่อยไปบ้างก่อนเอ่ยตอบแล้วเผยยิ้มบางให้เพื่อนของตน
“ฮ่ะๆๆๆ ว่าแต่เมื่อวานเป็นยังไงบ้างกับคนที่ไปสอนพิเศษให้น่ะ”
กัปตันหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนเอ่ยประเด็นใหม่ขึ้นมาอีกครั้งพลางทอดสายตาสมาชิกของตนที่ตั้งหน้าตั้งตาซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ … วันนี้คิริฮาระก็ไม่ได้มาซ้อมอีกแล้ว เจ้าเด็กนั่นเพิ่งโทรมาบอกยูคิมูระหลังเลิกเรียนเสร็จว่าจะต้องไปเรียนภาษาอังกฤษตอนเย็นเพิ่มเป็นบางวันแม้กัปตันหนุ่มจะรู้สึกไม่พอใจแต่ก็อนุญาตไปเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งจำเป็น
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันคงต้องกลับห้าโมงแทนซะแล้วล่ะ”
“เห … งี้ก็แย่เลยสิ พักนี้คิริฮาระคุงก็มาซ้อมไม่บ่อยแล้วยังยานางิอีก”
“อย่าเหมารวมฉันไปกับอาคายะสิเซอิจิ …”
“นั่นสินะ ~ แต่ไม่เป็นไร … ทั้งคิริฮาระคุงทั้งยานางิมีความจำเป็นนี่นา”
“แต่ฉันน่ะไม่คิดโดดซ้อมหรือมาสายตอนเช้าหรอกนะ”
“แหม ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา ฮ่ะๆๆ”
ยูคิมูระหัวเราะเบาๆกับท่าทีของเพื่อนตนอีกครา ยานางิไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่หยิบสมุดโน้ตเล่มน้อยขึ้นมาแล้วหยิบปากกามาจรดเขียนอะไรบางอย่างลงไป
“ได้ข้อมูลใหม่ของนายมาแล้วล่ะนะเซอิจิ”
“หืม… นายนี่ร้ายชะมัดเลยแฮะ”
ยานางิเอ่ยขึ้นพลางเผยยิ้มบางให้เพื่อนของตนหลังจากเขียนข้อมูลใหม่ลงในสมุดเสร็จ ยูคิมูระชะเง้อหน้าออกไปมองเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบเพื่อนของตอนเสียงแผ่วพลางย่นคิ้วไปด้วย … กัปตันชมรมก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจังหรอกนะแต่ว่ารู้สึกเหมือนกับพลาดท่ายังไงก็ไม่รู้สิ?
“ปุริ ~ เมื่อวานหนีกลับเร็วไปหลีสาวหรอท่านเสนาธิการ” นิโอตะโกนแซวยานางิขึ้นมาจากคอร์ด
“อย่าเอายานางิไปเหมารวมกับนายสินิโอคุง” ยางิวเอ่ยตอบนิโอด้วยความหมั่นไส้
“เจ้าบ้านิโอนี่ปากเสียชะมัดเลยแฮะ” มารุอิได้ยินดังนั้นจึงอดจะแขวะไม่ได้
“รำคาญชะมัด ซ้อมต่อกันเหอะมารุอิ” แจ็กกัลป์เองก็หมั่นไส้จึงเอ่ยแขวะออกไปบ้าง
“เอาล่ะ … พวกนั้นก็เริ่มซ้อมต่อกันแล้วเราไปซ้อมกันบ้างมั้ยยานางิ”
ยูคิมูระเผยยิ้มบางให้สมาชิกในคอร์ด ผิดกับยานางิที่มองไปทางนิโอด้วยความหมั่นไส้หากแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า … กัปตันหนุ่มเมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มซ้อมต่อกันแล้วจึงเอ่ยชวนคนข้างๆตนขึ้นมาบ้างซึ่งยานางิก็พยักหน้ารับคำของเพื่อนตนแล้วลุกเดินออกไปที่คอร์ดทันที
…………………………………………………………………………………………………………………
ยานางิขอตัวกลับเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาที่ต้องไปสอนพิเศษต่อแล้ว เด็กหนุ่มเดินไปตามเส้นทางเดิมเหมือนกับเมื่อวานนี้ก่อนแววตาจะเหลือบไปเห็นเด็กสาวเรือนผมสีเหลืองอร่ามกำลังไขกุญแจเข้าบ้านอยู่พอดี … ไม่รอช้าร่างสูงเดินเข้าไปใกล้เธอทันที
“อ อ้าว ? ! ทำไมวันนี้มาเร็วจังล่ะเร็นจิ o w o”
เด็กสาวเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มร่างสูงแสนคุ้นตาเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังตน ร่างบางจึงหันกลับไปทักทายแม้จะแปลกใจอยู่ไม่น้อยก็ตาม
“ฉันมาตามปกติ เธอนั่นแหละทำไมกลับบ้านช้า”
“เอ๋ … วันนี้ฉันกลับบ้านช้าหรอเนี่ย (; ゜ロ ゜)”
“อืม … - - ….”
ริงโกะตีสีหน้าเหวอราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน ยานางิเห็นดังนั้นก็อดระอาในใจไม่ได้ … นี่เขาจะต้องมาสอนพิเศษให้กับเด็กผู้หญิงที่ดูเอ๋อๆแบบนี้จนถึงสอบปลายภาคเลยงั้นหรอ
คลิ๊ก
มือบางไขกุญแจบ้านเข้าไปก่อนเดินตรงไปที่ประตูไม้ทันใด ยานางิเดินตามเข้ามาโดยไม่ลืมปิดประตูเหล็กให้เธอตามมารยาท และเมื่อริงโกะเปิดประตูไม้เข้าไปในบ้านได้เธอก็ไม่รอช้าจะเดินเข้าไปนั่งรอยานางิอยู่ในห้องนั่งเล่นราวกับรู้หน้าที่ทันใด
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินตามร่างบางเข้ามาพลางปิดประตูไม้ให้เธออีกคราแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที วันนี้แม่ของริงโกะก็ไม่อยู่… ยานางิคำนวณไว้แล้วล่ะว่าแม่ของเธอตั้งใจจับคู่ชัดๆ
“เธอท่องสูตรที่ฉันให้จดได้รึยัง”
“ห๊ะ … สูตรในสมุดน่ะหรอ?”
“อืม ใช่”
“ฉันลืมอ่ะว่าจดไว้ที่สมุดเล่มไหน เลยไม่ได้ท่อง ฉันพยายามหาแล้วจริงๆนะ(´ヘ｀;)”
“อ๋อ … งั้นหรอ - - …”
“ช .. ใช่ … = A =;”
ยานางิมองเด็กสาวอย่างจับผิดพลางเธอก็พยักหน้ารับไปด้วย แต่สีหน้าของเธอแสดงออกมาว่าหวั่นวิกตกนิดๆ … เขารู้น่าว่าเธอไม่ได้ท่องเลยแก้ตัวไปแบบนั้นนั่นแหละ
เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่หยิบสมุดโน้ตเล่มน้อยในกระเป๋าแร็กเก็ตของตนขึ้นมาก่อนกางมันตรงหน้าเด็กสาว ริงโกะเห็นดังนั้นก็สะบัดหน้าใส่เป็นพัลวัน
“ไม่เอา ฉันไม่อยากท่อง (TヘT )”
ริงโกะเบะปากทันทีหากแต่ผิดกันกับยานางิที่จับโกหกเธอได้อีกเป็นครั้งที่สามตั้งแต่รู้จักกันมา
“ไหนเธอบอกว่าพยายามหาสมุดแล้วไงล่ะ”
“ก … ก็ใช่ แล้วทำไมอ่ะ?”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการไม่อยากท่อง?”
“…. ( = A = ) ……..”
“เอาสมุดเธอขึ้นมาซะ”
“.. ค .. ค่ะ อาจารย์เร็นจิ T [ ] T!!”
เมื่อถูกจับได้ว่าโกหก ริงโกะก็กระวีกระวาดหาสมุดเลกเชอร์สีสดของตนออกมาตามคำสั่งของยานางิทันที … ที่ไม่อยากเรียนพิเศษกับคนคนนี้ก็เพราะเขาน่ะจับโกหกเธอได้ถูกตลอดแบบนี้นั่นแหละ
ยานางิสอนสมการเคมีไปตามสรุปความเข้าใจของตนไปทีละสูตรอย่างช้าๆเพื่อให้เด็กสาวตรงหน้าเข้าใจ การที่ใครซักคนไม่เก่งอะไรซักอย่างนั้นต้องใช้ความพยายามและความเข้าใจอย่างมาก … เขารู้ดีจึงสามารถสอนพิเศษได้เทียบเท่ากับติวเตอร์ทั่วไปบวกกับการที่เป็นคนใจเย็นอยู่แล้วจึงไม่เป็นปัญหาอะไร
“ฉันบอกเธอกี่รอบแล้วว่าให้จำหลักการเอาไว้”
“แต่หลักการมันไม่ได้มีแค่สองสามตัวนี่ตาบ้า!”
ริงโกะมุ่ยหน้าใส่เด็กหนุ่มหลังจากเริ่มเรียนกันไปได้กว่าสี่สิบนาทีแล้ว และยานางิเองก็พร่ำบอกพร่ำเตือนเธอไปกว่าห้ารอบเรื่องหลักการที่เขาย้ำนักย้ำหนาว่ามันสำคัญ … แต่ริงโกะก็จำมันไม่ได้ซักที!
“อาศัยความตั้งใจของเธอสิ”
“ความตั้งใจฉันใช้มันไปหมดแล้วอ่ะ นายแบ่งมาให้ฉันบ้างสิ *O*”
“ถ้าเธอจะเอา ฉันแบ่งให้ก็ได้นะ - - ….”
“เร็นจิอ่ะ! หัดรับมุขฉันบ้างเซ่ T^T”
“เธอเองก็หัดรับความรู้ที่ฉันให้ไปซะบ้าง”
“ว๊ากกก เร็นจิๆๆ นายมันบ้าบอที่สุดเลย!=[ ]=”
“สูตรต่อไป …”
“ตาตี๋นี่ อย่าเมินฉันสิยะ… T^T”
ยานางิตัดบทสนทนาไร้สาระตรงหน้าด้วยการไล้ปากกาไปที่สูตรที่สองทันใด ไม่สนใจริงโกะที่เบะปากแขวะตัวเองอยู่ เพราะเด็กสาวคนนี้ทำให้เขาซ้อมเทนนิสได้ไม่เต็มที่ต้องขอกระหน่ำสอนให้จุใจสมกับที่ไม่ได้ไปฝึกซ้อมซักหน่อยเถอะ
“ทีนี้เข้าใจรึยัง?”
“ไม่อ่ะ = A = ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเลขนี้ถึงได้กลายเป็นตัว b”
“ก็เพราะว่าฉันให้เธอมองภาพรวมตามสูตรไงล่ะ”
“อ๋อ … (´□｀。) งั้นเลขนี้ก็กลายเป็นตัว a ได้ใช่ป้ะ ‘ w ‘”
“นั่นมันเลขคำตอบ เธอจะแทนตัว a เข้าไปไม่ได้”
“ถ้างั้นตัวนี้ก็คือตัว a น่ะสิ = w =”
“ไม่ใช่ ตัว a คือตัวที่ถูกมองภาพรวมตามสูตรที่หนึ่งต่างหาก”
“……. = A = …….”
“ทีนี้เข้าใจรึยัง ?”
“ไม่อ่ะ … ขอใหม่อีกรอบตั้งแต่สูตรหนึ่งนะ (っ´▽｀)っ”
ประโยคสุดท้ายของริงโกะทำให้ยานางิต้องเงยมองใบหน้าหวานของเธอที่กำลังกระพริบตาปริบๆราวกับกำลังอ้อนเขาอยู่ เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาหน่ายๆ
“ถ้างั้นฉันขอที …..”
โป๊ก
ไม่รอช้า เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเคาะปากกาตรงหน้าผากของเด็กสาวเบาๆทันทีด้วยความหมั่นไส้ ริงโกะกุมหน้าผากของตัวเอง … นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่เธอโดนยานางิเขกหัวเนี่ย!
“ก็ฉันไม่เข้าใจอ่ะ นายมาเขกหัวฉันทำไม T # T”
“ทำโทษที่ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก”
“ฉันบอกแล้วนะ =[ ]=!!”
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ฉันเริ่มสอนสูตรที่สอง”
“อึก …. ก … ก็ … โหตาบ้า!!ยอมกันหน่อยก็ไม่ได้ T[ ]T++”
ริงโกะแว้ดใส่หน้าเร็นจิด้วยเพราะอดไม่ได้ เธอไม่เคยเถียงชนะคนตรงหน้าซักทีเลย
แต่ยานางิเองก็ดูชอบใจที่ได้แกล้งริงโกะแบบนี้ ? ตอนนี้แค่ชอบแกล้งแต่ต่อไปนี่สิจะชอบอะไรน้า ~
To be continued
.......................…………………………………………………………………………………………………………………
แต่งไปก็ยิ้มไป คู่นี้น่ารักจริงๆ 555 สาวเอ๋อกับหนุ่มจอมหลักการที่มองยังไงก็เข้ากัน
ฝากติดตามผลงานต่อด้วยนะเออ ขอบคุณทุกคนมากเลยจ้า >O< รักรีดเดอร์ จุ๊บ <3
ความคิดเห็น