คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Niou Masaharu & Wakaokashi Taiyaki Series 4 part 1 : ใต้ร่มสีน้ำตาล
Niou Masaharu & Wakaokashi Taiyaki
Series 4 part 1 : ใต้ร่มสีน้ำตาล
“ปุริ ~ ยางิวทำไมวันนี้มาซ้อมสายจังล่ะ”
เด็กหนุ่มเรือนผมสีฟ้าออกเงินเอ่ยทักทายคู่หูของตนที่มาซ้อมสายกว่าทุกวันแม้จะไม่สายมากก็ตามแต่ก็มาถึงเป็นคนสุดท้ายของชมรม ยางิวดันแว่นขึ้นเล็กน้อยตามฉบับของตน
“ติดธุระนิดหน่อยน่ะ ...”
ยางิวเอ่ยพลางวางกระเป๋าแร็กเก็ตบนเก้าอี้ยาวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องชมรมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
แอ๊ด !
“ยูคิมูระ!!”
“เซอิจิ เป็นอะไรไปน่ะ?!”
เสียงเอะอะดังขึ้นทำเอานิโอต้องหันไปมอง เด็กสาวร่างบางเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม แววตาสีแดงที่แสนคุ้นตานิโอกำลังเป็นที่พักพิงของยูคิมูระที่สลบอยู่หากแต่ซานาดะกลับดึงเพื่อนของตนมาไว้แล้วพาไปที่ห้องของชมรมซึ่งยางิวอยู่ในนั้นและคิริฮาระที่วันนี้ดันมาเข้าชมรมเช้าก็ตามไปด้วย
‘นั่นมัน … ยัยฟุบุคิห้องเดียวกับเรานี่นา’
นิโอคิดหากแต่ก็ไม่ได้สนใจ … ไม่ใช่ไม่ห่วงกัปตันตัวเองนะแต่ว่าถ้าซานาดะอยู่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ นิโอครุ่นคิดอะไรต่างๆนาๆในหัวมากมายก่อนยักไหล่ให้ตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ
“เฮ้นิโอ ไม่ไปดูยูคิมูระหน่อยรึไง?”
“ดูทำไม ? มีกันอยู่ตั้งห้าคนไปมุงให้ยูคิมูระตายเร็วขึ้นน่ะสิ”
ตึก ตึก ตึก
เด็กหนุ่มจอมหลอกลวงเอ่ยพลางเดาะลูกเทนนิสในมือเล่น มารุอิขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนส่ายหัวระอากับความเหลืออดของนิโอก่อนจะมานั่งลงข้างๆแทน
“มาคิดๆดูแล้วก็จริงแฮะ ซ้อมกันหน่อยมั้ยล่ะซานาดะจะได้ไม่มาเอ็ด”
“หืม … ก็เอาซี่ ไม่เสียหายหรอก”
มารุอิเอ่ยชวนเด็กหนุ่มข้างตนก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ตอนนี้แจ็กกัลป์เองก็อยู่ในห้องชมรมเพราะมาถึงก่อนยางิวได้ไม่นานขืนรอก็ไม่เป็นอันซ้อมพอดี แต่นิโอก็ยังนั่งสัปหงกอยู่จนมารุอิต้องเดินมายกขาเตะแข้งเพื่อนตนเบาๆแต่นิโอดันยกขาหลบทันซะได้
ปั่ก ฟึ่บ
“ไม่ได้แอ้มหรอก”
นิโอยักคิ้วให้เพื่อนของตนแล้วลุกขึ้นยืน ยกไม้เทนนิสพาดบ่าก่อนเดินเข้าไปในคอร์ดทันที โดยมีมารุอิ มองตามอยู่อย่างหมั่นไส้
“ให้มันได้งี้ซี่ไอ้สิบแปดมงกุฎ”
…………………………………………………………………………………………………………………
ตอนเที่ยง
เมื่อหมดคาบเช้านิโอก็ลุกจากห้องเรียนออกไปทันทีโดยไม่ได้บอกมารุอิ วันนี้เด็กหนุ่มอยากอยู่คนเดียวแปลกๆเมื่อกินข้าวเสร็จก็ไปนอนใต้ต้นไม้ เมื่อเริ่มเบื่อเด็กหนุ่มเรือนผมสีฟ้าออกเงินก็เดินไปตามระเบียงห้องเรียนชั้นปี 3 เรื่อยเปื่อยรับลมอย่างไร้จุดหมาย
‘น่าเบื่อแฮะ …’
ฉับพลันแววตาก็เหลือบไปเห็นเด็กสาวร่างบาง เรือนผมสีชมพูอ่อนที่หยิกลอนหากแต่ถูกมัดเป็นทวินเทล(ผมแกะ)เอาไว้คนนึงกำลังยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง F ซึ่งเป็นห้องเรียนของเสนาธิการของชมรมเขา มือบางทั้งสองข้างเหมือนจะกุมขนมจรดริมฝีปากและกำลังแทะทีละน้อยๆอยู่
“นี่ เธอคนนั้นน่ะบอกชื่อมาหน่อยสิ”
“…… ? ……..”
ไม่รู้ว่าเกิดอะไร … ทำไมจู่ๆถึงอยากรู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา นิโอตะโกนถามไปด้วยน้ำเสียงไม่ดังมากแต่ก็มากพอจะทำให้เด็กสาวได้ยิน เธอหันมองนิโอด้วยแววตาสงสัยปนงุนงงเล็กน้อย
“บอกชื่อมาหน่อยสิ เธออยู่ห้องเดียวกับยานางิงั้นหรอ”
“……………………………..”
นิโอเอ่ยถามพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆเด็กสาวทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเขาซึ่งมีความสูงกว่าเธอราว 10 กว่าเซนได้ หากแต่ร่างบางก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมากลับกันดันหันหน้าหนีนิโอแทนซะงั้น
“ปุริ ? แค่บอกชื่อมาเองนี่นาฮึ?”
“วากาโอคาชิ .. ไทยากิ …”
“… จุ๊บ …”
“… !! …”
เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่นั่นก็ดังพอจะให้นิโอได้ยิน เด็กหนุ่มยกยิ้มรับก่อนโน้มตัวไปหอมแก้มนิ่มของเด็กสาวเบาๆ … นิโอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนทำไปเพื่ออะไร ทำไปเพราะอยากทำเท่านั้น …
การกระทำของนิโอทำเอาไทยากิสะดุ้ง .. ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อจางๆที่แก้ม เธอหันหน้าไปมองร่างสูงทันที ไม่แสดงออกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ใด … นิโอยักคิ้วให้พลางเผยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างกวนประสาท ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความอยากแกล้งเต็มทน
เพียะ … !
มือน้อยของไทยากิฟาดเข้าที่แก้มด้านซ้ายของนิโอ … แม้มันจะไม่แรงมากนักแต่ก็ทำให้เกิดรอยแดงที่แก้มใสนั่นได้ นิโอหันตามแรงตบของเด็กสาวก่อนมือใหญ่จะยกขึ้นกุมแก้มของตัวเอง
“ปุริ เธอกำลังโกรธฉันงั้นหรอเนี่ย ~”
“… นิวเคลียส .. นิวเคลียสไม่รู้จักโต …”
สิ้นคำด่าจบไทยากิก็เดินเข้าไปในห้องเรียนของตนทันที ทุกการกระทำเธอไม่แสดงออกกิริยาใดๆทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย นิโอมองตามแผ่นหลังบางของเด็กสาวก่อนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกคราอย่างอารมณ์ดี
“หน้าตายชะมัด … ชักชอบแล้วแฮะ”
นิโอเดินฮัมเพลงเข้ามาในห้องเรียนเป็นเวลาหมดพักเที่ยงพอดี มารุอิเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวแสบเบอร์หนึ่งของชมรมมาถึงก็รีบรุดเข้าไปหานิโอที่เดินมานั่งโต๊ะเรียนของตนเรียบร้อยแล้วทันใด
“นี่นายหายไปไหนมาเนี่ย”
“… มันเบื่อๆเลยออกไปเดินเล่น…”
สิบแปดมงกุฎตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะฟุบลงบนโต๊ะไม่สนใจว่าคาบเรียนต่อไปคืออะไรมารุอิเห็นดังนั้นจึงเดินกลับไปนั่งโต๊ะเรียนของตนแม้จะอยากถามเรื่องรอยแดงบนแก้มใสนั่นอีกก็ตาม
“มันไปก่อเรื่องอะไรมาอีกล่ะเนี่ยไอ้เจ้านิโอ”
…………………………………………………………………………………………………………………
ชมรมเทนนิสชายสาธิตริคไค เวลา 18.30 PM.
“กลับกันเถอะนิโอคุง”
หลังจากคิริฮาระถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนามและซานาดะก็วิ่งไล่ตามพิงกุออกไปได้ไม่นาน ยูคิมูระซึ่งขอตัวกลับตามเวลาปกติก่อนจะตามมาด้วยแจ็กกัลป์และคิริฮาระตามลำดับยกเว้นยานางิที่พักหลังจะขอเลื่อนกลับเป็นเวลาห้าโมงแทนเนื่องด้วยเพราะเจ้าตัวมีสอนพิเศษและมารุอิที่วันนี้ไม่ได้มาซ้อมตอนเย็นเนื่องจากติดธุระทางครอบครัว
“โอ้ย … ง่วงชะมัดเลยแฮะ .. ฮ้าว ~”
นิโอปิดปากหาวพลางกระพริบตาไปด้วย ยางิวซึ่งกำลังเก็บของอยู่ยกกระเป๋าแร็กเก็ตสะพายบ่าของตนแล้วหันมองเพื่อนคู่หูที่นั่งหาววอดๆอยู่
“ฉันกลับแล้วนะนิโอคุง … จะไปพร้อมกันเลยมั้ย”
“ยังอ่ะ … ฉันของีบที่ชมรมก่อนละกัน”
“…. งั้นก็ตามใจนะปิดไฟล็อกประตูให้เรียบร้อยก่อนกลับด้วยล่ะ”
“ปุริ … กลับบ้านดีๆนะยางิว... ระวังผีหลอกล่ะ ~”
จอมหลอกลวงเอ่ยขึ้นพลางเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือใหญ่ก็ยกโบกให้เพื่อนของตนไปด้วย ยางิวกระตุกเล็กน้อย สุภาพบุรุษขมวดคิ้วหันกลับมองนิโอพลางดันแว่นขึ้นก่อนหันหลังกลับเดินออกไปต่อ
เมื่อเพื่อนของตนลับสายตาไป ทั้งห้องชมรมก็เหลือเพียงนิโอคนเดียว เด็กหนุ่มนอนเหยียดตัวบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวของชมรมแขนสองข้างถูกไขว้รองรับหัวของร่างสูงพลางเปลือกตาก็หลับพริ้ม แม้จะมีแสงไฟแยงตาแต่ก็ไม่ทำให้จอมหลอกลวงที่กำลังง่วงเต็มทนสะทกสะท้านได้เลย
ครืน .. ครืน
“หืม …”
เสียงฟ้าร้องทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงในห้องชมรมต้องลืมตาตื่นขึ้นมาหลังงีบได้ไม่ถึง 2 นาที นิโอลุกขึ้นยืนอย่างงัวเงียก่อนเปิดประตูออกไป … ความเงียบสงัดไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มกลัวเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าคมคายเงยขึ้นพลางแววตาก็มองท้องฟ้ามืดครึ้มที่ดูราวกับจะมีฝนห่าใหญ่ตกลงมาในไม่ช้านี้
“กลับบ้านก็ได้ … ไล่กันจังเลยนะ”
นิโอบ่นฟ้าฝน(?)ให้ตัวเองฟังก่อนมือใหญ่จะคว้ากระเป๋าแร็กเก็ตสะพายบ่าแล้วเดินออกไปทันทีทั้งที่ยังใส่ชุดตัวจริงของริคไคโดยไม่ลืมล็อกประตูตามที่ยางิวบอก
ครืน …
“เออ … กำลังกลับนี่ไงเล่า”
นิโอบ่นพึมพำกับตนเองหลังจากได้ยินเสียงฟ้าร้องอีกครา .. ฉับพลันแววตาคมคายก็เหลือบไปเห็นเด็กสาวแสนคุ้นเคยที่พบเมื่อตอนพักเที่ยง … เด็กสาวเจ้าของรอยมือบนแก้มเขาที่ถึงแม้ตอนนี้มันจะจางหายไปมากแล้วก็ตามหากแต่ก็ยังคงมีหลงเหลืออยู่บ้าง
“ปุริ ~ นั่นมัน … ไทยะจังไม่ใช่หรอน่ะ ลัคกี้เป็นบ้าเลย”
เด็กหนุ่มเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอีกคราก่อนจะรีบเดินตรงรี่ไปหาเด็กสาวเรือนผมสีชมพูซึ่งกำลังยืนกินน้ำในกระป๋องอยู่โดยมองที่ตู้กดน้ำไปพลาง …
“ไทยะจัง ~!”
“…. นิวเคลียส …”
เด็กสาวหันมองตามเสียงเรียกด้วยใบหน้าตายอีกครา … หากแต่ใบหน้าของเด็กสาวไม่ได้นิ่งแบบเย็นชาแต่นิ่งแบบไร้เดียงสามากกว่า … เพราะแบบนี้ล่ะมั้งนิโอถึงได้อยากแกล้งเธอนัก
“ฉันชื่อนิโอต่างหากล่ะ นิโอ มาซาฮารุน่ะ”
“……( _ _ ) ( - - ) ( _ _ ) …”
นิโอเผยยิ้ม … ในหัวมีแต่ความอยากแกล้ง ทำไมกันนะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ถึงได้หุบยิ้มเจ้าเล่ห์ๆแบบนี้ไม่ได้ซักทีน่ะ ไทยากิผงกหัวรับหงึกหงัก … เห็นแบบนี้ก็จำได้นะว่าไอ้ที่เหมือนคนบ้าตรงหน้าชื่ออะไร
ครืน ซ่า !
จู่ๆฝนเจ้ากรรมก็กระหน่ำตกใส่อย่างไม่ลืมหูลืมตา หากแต่ทั้งนิโอและไทยากิต่างก็ยืนอยู่ในเขตที่ถูกผ้าใบสีส้มคลุมเอาไว้ จึงทำให้โดนเพียงฝนที่สาดเข้ามาเท่านั้น
“… ให้ตาย จะกลับบ้านยังไงล่ะคราวนี้”
“……ฝนตก …”
นิโอบ่นพึมพำพลางหันมองเด็กสาวที่กำลังมองออกไปยังถนนด้านนอกซึ่งเปียกชื้นไปด้วยเม็ดฝนหลายพันเม็ดกระทบใส่ไม่ยั้ง ก่อนไทยากิจะเอื้อมมือซ้ายเข้าไปในกระเป๋าที่สะพายอยู่กับไหล่ด้านขวาของตนแล้วหยิบร่มสีน้ำตาลอ่อนออกมา … เด็กสาวเก็บกระป๋องเปล่าเข้ากระเป๋านักเรียนแทนแล้วกางร่มสีน้ำตาลแสนน่ากินนั่นออกมา
“ ……. มาซาฮารุ ….”
“ปุริ ?”
“…. ไป … ด้วยกันมั้ย”
ไทยากิเอ่ยพลางตีหน้าไร้เดียงสานั่นไปด้วย … นิโอได้ยินดังนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้อีกคราร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เดินเข้ามาในรัศมีร่มของเด็กสาวด้วย
“เดี๋ยวฉันถือเองร่มน่ะ เธอตัวเตี้ยกว่าฉันนี่นา”
“… อื้อ .. ( _ _ ) …”
นิโอว่าพลางคว้าร่มในมือเด็กสาวมาถือเองแต่มือใหญ่ก็ยกขึ้นคล้องคอร่างบางให้เข้ามาใกล้ตนมากขึ้นด้วย ไทยากิพยักหน้ารับก่อนเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ที่กอดคอตนอยู่ …
“… ทำอะไร …”
“จะได้ไม่เปียกฝนไงล่ะ แถมอยู่แบบนี้มันอุ่นกว่าด้วย…”
เด็กหนุ่มเอ่ยตอบก่อนพาเด็กสาวเดินออกมาจากเขตอับฝน เสียงน้ำหนักฝนกระทบเข้าที่ร่มของไทยากิเสียงดัง หากแต่นิโอก็ยังคงพาไทยากิเดินต่อไป
“บ้านเธออยู่ตรงไหนน่ะ ?”
“… เดินตรงไป … พอเจอทางแยกก็เลี้ยวซ้าย”
“ปุริ … ขอให้ไปถูกละกัน …”
ซ่า ซ่า ซ่า !
นิโอเอ่ยรับก่อนกระชับอ้อมกอดที่คอของไทยากิ ซึ่งเด็กสาวเองก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังเกาะแขนนิโอแน่นด้วย .. ไม่รู้เพราะอะไร ? เพราะเธอเกลียดฝนรึไงนะ ?
“ไทยะจัง ถ้าถึงบ้านขอเข้าไปคุยกับพ่อแม่เธอหน่อยสิ”
“…………?…………….”
“ไม่รู้แฮะ … จะไปขออนุญาตน่ะ…”
“…. ? …..”
“ขอจีบลูกสาวหน่อยจะได้มั้ยครับ …”
เด็กหนุ่มเอ่ยลอยๆราวกับไม่ใส่ใจ นิโอยังคงกอดคอไทยากิแน่นโดยที่เด็กสาวกำลังเงยมองเด็กหนุ่มที่กำลังกางร่มฝ่าฝนไปพร้อมกับตัวเองอยู่ … หากแต่ว่าคำพูดเมื่อกี้คืออะไร?
ซ่า ซ่า ซ่า …
จอมหลอกหลวง … กำลังเล่นอยู่หรือคิดจะรุกจริงกันแน่นะ ?
มีแต่ปริศนาคำพูดของนิโอเต็มไปหมดเลย ~
To be continued
.......................…………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น