คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Sanada Genichirou & Akimoto Pinku Series 2 part 8 : แพะรับบาป
Sanada Genichirou & Akimoto Pinku
Series 2 part 8 : แพะรับบาป
ตอนนี้เป็นฤดูของการสอบปลายภาคแล้ว … หากแต่พิงกุก็ยังคงคาใจเรื่องของซานาดะกับฮาคุโนะไม่หาย ตัวหนังสือที่เธออ่านอยู่ไม่ได้เข้าหัวเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย แค่ถามออกไปทำไมเธอถึงไม่กล้านะ?
ติ๊งหน่อง
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นทำเอาพิงกุสะดุ้งเล็กน้อย เด็กสาวรีบรีบจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อยก่อนร่างบางจะเปิดประตูแล้ววิ่งลงมาบันไดด้วยความเร่งรีบ
“มาแล้วค่า!”
แอ๊ด …
เธอตะโกนบอกให้บุคคลหน้าบ้านได้รับรู้ก่อนมือบางจะเปิดประตูออกไป … แววตาทั้งสองข้างเบิกกว้างด้วยความตกใจ … ริมฝีปากบางพะงาบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“ม … แม่ …”
“แม่กลับมาจ้ะพิงกุ”
หญิงสาวหน้าตาสะสวยสมวัย .. เส้นผมสีน้ำตาลถูกดัดลอนยาวถึงกลางหลังและทันทีที่เห็นเธอคนนั้นพลันสมองในหัวของเด็กสาวก็ประมวลผลออกมาทันทีว่านี่คือ’แม่ของเธอ'
“ม … แม่คะ …”
เด็กสาวรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดแม่ของตนทันที ต่อจากนี้เธอจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว …
“โอ๋ … แม่ขอโทษนะที่ปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวมาตลอดน่ะ”
เรียวมืองามของผู้เป็นแม่ลูบไล้เส้นผมสีน้ำตาลของลูกสาวตนอย่างรักใคร่ … เรียวมืองามที่มีแต่ความอบอุ่นมอบให้พิงกุเสมอนั้น … ในทางกลับกันเธอก็อยากให้เป็นคนบางคนเสียมากกว่า
"แล้วทำไมแม่ถึงเอาเสื้อผ้ามาแค่นี้ล่ะคะ” พิงกุเอ่ยถามก่อนมองไปที่กระเป๋าถือใบเล็กข้างแม่ตน
“จริงๆแล้วงานของแม่ยังไม่เสร็จเลยล่ะลูกรัก …”
“งั้นหรอคะ … พิงกุต้องอยู่คนเดียวอีกสินะ”
เด็กสาวเริ่มตีหน้าเศร้าอีกคราหากแต่มือเรียวงามนั้นก็ยังคงลูบไล้เส้นผมแสนนุ่มมือนั้นอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วงนะ คราวนี้แม่จะย้ายให้ลูกไปอยู่กับคุณยายที่ฮอกไกโดแทนแล้วล่ะ”
“ !!! …………….”
คำพูดของผู้เป็นแม่ทำเอาเด็กสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ …
“ม .. แม่ … พูดจริงหรอคะ”
“จริงสิจ๊ะ พอลูกสอบปลายภาคเสร็จ .. แม่ก็จะให้ลูกย้ายไปเลย”
“………………………”
“ลูกจะได้ไม่เหงาอีกนะพิงกุ”
“……… ค่ะ .. แม่ ….”
คนเป็นแม่สวมกอดลูกสาวตัวเองอีกครั้ง … ซึ่งพิงกุเองก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย … เธอควรจะดีใจสินะที่จะได้ไม่เหงาอีกแล้ว … เธอควรจะดีใจสิ... แล้วทำไมกันนะ... ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาไม่หยุดแบบนี้ … ?
‘เก็นอิจิโร่ … เรา … จะได้เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ ….’
.........................................................................................................................................................
“อากิโมโตะ!!”
“อ … เอ๋?”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจเอ่ยเรียกเด็กสาวขึ้นมาอีกครั้ง เด็กสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนกระพริบตาเรียกสติตนเองทันที
“เธอเหม่ออะไรแล้วเมื่อไหร่จะเลือกได้ซักที”
“อ๊ะ น … นั่นสินะ!”
พิงกุยิ้มแหยให้เด็กหนุ่มที่ยืนกอดอกขมวดคิ้วมองตนเองอยู่ … วันนี้เป็นวันหยุดวันสุดท้ายที่โรงเรียนชดเชยเพื่อให้นักเรียนอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบเธอจึงใช้โอกาสนี้ชวนซานาดะออกมาซื้อของเป็นเพื่อนโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร? แต่เมื่อรู้ความจริงจากแม่ของตนเมื่อเช้าว่าไม่นานต้องย้ายไปที่ฮอกไกโดก็ทำเอาเธออดจะชวนออกมาไม่ได้ … อย่างน้อยเป็นความทรงจำสุดท้ายระหว่างเธอกับซานาดะก็ยังดีนะ
“ของที่ฉันอยากได้มันไม่มีเลยอ่ะไปหาไอติมกินกันดีกว่า >O<”
“เธอคิดว่าฉันมีเวลามากขนาดนั้นเลยรึไง - -…”
“อะไรกันยะ ไม่ต้องอ่านหรอกหนังสือน่ะนายอ่านมาแล้วไม่ใช่หรอ =[ ]=”
เด็กสาวโพล่งแย้งขึ้นก่อนคว้ามือใหญ่ของซานาดะแล้วดึงออกจากร้านกิ๊ปช็อปไปทันที วันนี้ที่ชมรมนัดกันหยุดซ้อมเพื่อให้สมาชิกไปอ่านหนังสือ … แต่คิดว่าคงไม่ได้อ่านกันหรอก ก็เหมือนเธอกับซานาดะนี่ไง
ไม่นานพิงกุก็สามารถดึงซานาดะให้เข้ามาในร้านไอติมได้แม้ตอนแรกเด็กหนุ่มจะไม่ยอมเข้ามาแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเดินเข้ามาตามคำออดอ้อนแกมบังคับของเด็กสาวจนได้
“นายอยากกินอะไรมั้ย”
“ไม่”
“เนี่ย ไอศกรีมช็อกโกแลตซันเดย์”
“ไม่”
“งั้น … สตรอเบอร์รี่ซันเดย์”
“ไม่”
“เก็นอิจิโร่ … ฉันบอกว่าให้กินไง …”
ออร่ามาคุเริ่มเข้าปกคลุมตัวของจักพรรดินี ซานาดะเห็นดังนั้นก็เริ่มเหงื่อผุดเล็กน้อยก่อนมือใหญ่จะหยิบคว้าเมนูข้างตัวที่ถูกวางไว้มาเปิดดูทันที พิงกุเห็นดังนั้นก็เผยยิ้มชอบใจ ออร่ามาคุเมื่อกี้หายไปในฉับพลัน
“โอ๊ะ อันนี้ก็น่ากินนะ ว่ามั้ยเก็นอิจิโร่ >O<”
“อ … อืม …”
“นี่ก็ด้วย สั่งหมดเลยดีมั้ยน้า ~”
“เฮ้ย ฉันไม่ ….”
“หือ .. ? ไม่อะไรหรอ .. ?”
“จะกินอะไรก็กินไป แต่ห้ามยิ้มแบบนั้น! - -;;;”
พิงกุเผยยิ้มสยดสยองพลางออกปากถามร่างสูงตรงหน้าที่ตั้งท่าจะแย้งอย่างเดียว ซานาดะเห็นดังนั้นจึงกลืนคำขัดลงคอแล้วเอ่ยคำคล้อยตามออกมากลบเกลื่อนทันที พิงกุเห็นท่าทีของซานาดะก็เผยยิ้มชั่วร้ายแล้วหันไปสั่งออร์เดอร์กับพนักงานสาวที่มายืนรับออร์เดอร์ท่ามกลางบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลง(?)บ่อยของคู่ตรงหน้าที่ดูไปดูมา … ก็น่ารักดีนะ ~
ต่อมา … หลังจากที่พิงกุลากซานาดะเทียวไปเทียวมาทั้งวันแล้วก็กินเวลาไปเกือบค่ำมืด ทำให้เขาต้องเดินมาส่งเธอที่บ้านอีกคราหลังจากที่ลงจากรถไฟฟ้าที่สถานีคานางาวะแล้ว
“วันนี้สนุกมากเลยล่ะ นายว่างั้นมั้ย”
“เหอะ”
พิงกุเอ่ยถามพลางเผยยิ้มให้ร่างสูงข้างตน ซานาดะเห็นดังนั้นก็ขยับปีกหมวกแล้วหันหน้าหนีทันใด … ก็บอกแล้วไงว่าเวลาจักพรรดิเขินน่ะจะหันหน้าหนีตลอดแหละ
“นายเขินล่ะสิท่าน่ะ”
“ไร้สาระ”
“ฮั่นแหน่ะๆ”
“อะไรของเธอห๊ะ!”
ซานาดะหันกลับมาขึ้นเสียงใส่ร่างบางข้างตนทันที พิงกุเห็นท่าทีตอนซานาดะถูกปั่นหัวก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ … ระหว่างทางนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของจักพรรดินีแต่มันคงมีได้ไม่บ่อยแล้วล่ะมั้ง
“อ๊ะดูนั่นสิ!ผีเสื้อกับดอกไม้น่ะเป็นของคู่กันจริงๆเลยเนอะ ว่ามั้ย?”
จู่ๆพิงกุก็กระตุกแขนเสื้อร่างสูงให้หันไปตามนิ้วเรียวของตนที่เหยียดออกไปทางพุ่มดอกไม้ด้านข้างซึ่งมีผีเสื้อมากมายกำลังพากันดูดน้ำหวาน ซานาดะหันไปตามนิ้วเรียวเล็กนั้นก่อนพยักหน้ารับเบาๆ …
“อืม … เพราะงั้นจักพรรดิจึงต้องคู่กับจักพรรดินีไงล่ะ”
ร่างสูงเอ่ยออกมาก่อนทอดสายตามองร่างเล็กข้างตน … พิงกุชะงักไปหลังจากได้ยินประโยคนั้นจากปากของร่างสูงก่อนมือบางจะหยิกเข้าที่แขนแกร่งของซานาดะทันใด
“ตาบ้านี่!พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง!”
“แล้วฉันพูดผิดตรงไหน”
ซานาดะขมวดคิ้วพลางทอดสายตามองตามแผ่นหลังของร่างบางที่เดินนำหน้าเขาไปก่อนแล้ว
“ไม่ผิดหรอก แต่มันก็ไม่แน่เสมอไปนะ”
เด็กสาวหันกลับมาเผยยิ้มแหยให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังตนก่อนเธอจะเดินนำหน้าเขาต่อไป
“ฉันกลับเองได้แล้วล่ะ ขอบใจที่มาส่งนะเก็นอิจิโร่ ~”
พิงกุโบกมือให้เด็กหนุ่มก่อนเธอจะออกวิ่งไปในทันที … ซานาดะมองตามร่างเล็กที่วิ่งจนลับสายตาของตนไปก่อนร่างสูงจะหันกลับมาเพื่อเดินกลับไปทางบ้านของตนแทน
‘เธอเองก็เหมือนกัน … ทำไมไม่ยอมรู้ตัวซักที’
…………………………………………………………………………………………………………………
เย็นของวันสอบวันแรก
วันนี้เป็นวันสอบวันแรกและหัวข้อในชมรมของเย็นวันนี้ก็คงไม่พ้นหัวข้อ'ข้อสอบของวันนี้’นั่นเอง
“วันนี้ผมทำข้อสอบภาษาอังกฤษแทบไม่ได้เลยอ่ะ T^T”
“ยังจะมาอวดโง่ตัวเองอีกหรอ ปุริ ~”
คิริฮาระโพล่งขึ้นพลางเบะปากตีสีหน้าราวกับจะร้องไห้ … ทั้งที่อุตส่าห์ติวมาเกือบเดือนแล้วแท้ๆ นิโอได้ยินดังนั้นก็เอ่ยแขวะน้องเล็กของชมรมทันใดทำเอาคิริฮาระหน้ามุ่ยเป็นยักษ์ทันที
“แล้วรุ่นพี่นิโอทำได้มั้ยล่ะห๊ะ!”
“ยางิว วันนี้ทำข้อสอบได้มั้ย ~”
เมื่อตัวเองถูกย้อนถามนิโอก็เบี่ยงเบนความสนใจไปที่สุภาพบุรุษหนุ่มซึ่งกำลังเดินเข้ามาในชมรมทันที คิริฮาระเห็นดังนั้นก็เบะปากใส่รุ่นพี่จอมหลอกลวงด้วยความหมั่นไส้
“วันนี้ฉันเองก็ทำข้อสอบได้ไม่เต็มที่เหมือนกันนั่นแหละ” ยูคิมูระที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง
“ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจข้อสอบภาษาญี่ปุ่น” แจ็กกัลป์พูดพลางเกาหัวของตนไปพลาง
“ข้อสอบภาษาญี่ปุ่นง่ายจะตายชัก” มารุอิเอ่ยขึ้นบ้างพลางเป่าหมากฝรั่งไปด้วย
“ฉันไม่เห็นว่ามันจะยากซักวิชาเลยนะ” ยานางิพูดพลางสรุปหัวข้อในสมุดโน้ตไปด้วย
“อืม … ฉันเห็นด้วยกับยานางินะ” ยางิวพูดพลางดันแว่นขึ้นสันจมูก
“นายสองคนน่ะหุบปากไปเลยไป!”
ทุกคนในชมรมต่างร่วมใจกันประสานเสียงราวกับกำลังโห่ไล่ยางิวและยานางิที่ออกความเห็นแตกต่างจากชาวบ้านชาวช่องเขา … ซานาดะและพิงกุด้วยที่โห่ไล่น่ะ ก็มันอดหมั่นไส้ไม่ได้นี่นา
หลังจากประโยคประสานเสียงดังขึ้นทั้งยางิวและยานางิก็หงอลงไปในทันที … คิริฮาระเห็นดังนั้นจึงพยายามขุดคุ้ยประเด็นใหม่ที่เพิ่งนึกขึ้นได้
“นี่ๆผมเห็นรองกัปตันกับผู้จัดการออกไปเดทกันด้วยล่ะ”
“จริงดิ?เมื่อไหร่น่ะ”
คำพูดของน้องเล็กทำเอาทุกคนในชมรมหันเหความสนใจมาทันที เจ้าตัวทั้งสองที่ถูกกล่าวหาสะดุ้งเฮือกและก็เป็นมารุอิที่เอ่ยรับประโยคบอกเล่าของคิริฮาระเป็นคนแรก
“เมื่อวานนี้อ่ะครับ สดๆร้อนๆเลย นี่ไง!”
คิริฮาระพูดพลางหยิบโทรศัพท์ของตนเองออกมาแล้วเปิดไปที่รูปภาพของซานาดะและพิงกุซึ่งนั่งอยู่ในร้านไอติม … ทุกคนในชมรมเมื่อเห็นภาพนั้นต่างก็หันไปมองจักพรรดิและจักพรรดินีของชมรมทันใด
“แหมซานาดะ … ไม่บอกกันบ้างเลยนะ” ยูคิมูระเผยยิ้มบางพลางเอ่ยปากแซวไปด้วย
“ฉันบอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวต้องเป็นแบบนี้” ยานางิเอ่ยขึ้นก่อนยิ้มบางขึ้นมาบ้าง
“ปุริ ~ สุดท้ายพ่อก็เลือกแม่จนได้สินะ ~” นิโอยักคิ้วหลิ่วตาใส่
“ปล่อยให้เข้าใจผิดไปซะได้นะซานาดะ” ยางิวเอ่ยขึ้นมาบ้างหลังจากเข้าใจผิดเรื่องของฮาคุโนะและซานาดะในวันนั้น … หากแต่พิงกุยังไม่ได้รู้ความจริงเลยนี่สิ
“ฮิ้ววววว !!! แบบนี้ต้องฉลอง ~” มารุอิลุกขึ้นพลางคล้องคอซานาดะและพิงกุให้เข้าหากันทันที
“โอ้ย อิจฉาตาร้อนเป็นไฟ” แจ็กกัลป์เอ่ยแซวก่อนหัวเราะร่า
“นี่พวกนาย!!”
เมื่ออดทนกันอยู่นาน … ทั้งซานาดะและพิงกุจึงโพล่งขึ้นมาตวาดเสียงดังลั่น ทำเอาทั้งชมรมเงียบกริบและชี้ไปที่คิริฮาระทันที เจ้าเด็กน้องเล็กหน้าเหวอก่อนจรลีลุกหนีทันที
“หยุดนะคิริฮาระ!! / หยุดนะฮายะ!!”
จักพรรดิและจักพรรดินีกระโจนลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่ตามตัวต้นเหตุไปในทันที
“ไม่ได้มีแต่พวกซานาดะซักหน่อยเนอะ …”
ยูคิมูระเอ่ยขึ้นก่อนเผยยิ้มบางมองตามหลังทั้งสามคนไป
“แน่นอน … ฉันก็ด้วย” นิโอผงกหัวเห็นด้วยกับคำพูดของกัปตันตนเอง
และคนที่ปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอะไรก็คือพวกที่เหลือ .. แจ็กกัลป์ผิวปากพลางหยิบชีทภาษาอังกฤษออกมานั่งดูกลบเกลื่อน มารุอิแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินด้วยการเป่าหมากฝรั่งในปาก ยางิวเองก็หยิบวรรณกรรมของต่างชาติที่ตนอ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่านและยานางิที่ลุกหนีหายไปไหนก็ไม่รู้?
“ปกปิดกันไว้ได้ไม่นานหรอก … ฉันจะล้วงออกมาให้หมดเลย”
ยูคิมูระเอ่ยขึ้นก่อนเผยยิ้มบางที่แลดูดียังไงก็ว่าสยอง … สมกับเป็นบุตรแห่งพระเจ้าที่ปกครองสมาชิกด้วยความเย็นยะเยือกภายใต้รอยยิ้ม
“อ๊ากกก ทำไมไม่มีใครช่วยผมเลยเนี่ยห๊า T[ ]T!!”
คิริฮาระยังคงวิ่งหนีผู้เป็นใหญ่ทั้งสองรอบชมรมโดยไร้สายตาปราณีจากคนในชมรม
“ไอ้เด็กบ้าฉันจะฆ่าแก !! / อย่าหวังจะได้ผุดได้เกิดเลยนะ!!”
วันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่คิริฮาระจะต้องทนรับชะตากรรมของตนเองต่อไป
… เด็กน้อยนี่มันแพะรับบาปชัดๆเลยนะ
To be continued
.........................…………………………………………………………………………………………………………………
ตอนนี้อาจจะดูแบบว่างงงวยซักเล็กน้อย(?)อยากให้มีตอนฮาเฮบ้างน่ะค่ะก็แหมพิงกุจังไม่ยอมถามนี่นา
แต่ตอนต่อไปไรท์ไม่รับรองนะ เพราะคงจะมีแต่ดราม่าทั้งตอนแน่เลย 5555 ใกล้จะจบแล้วจ้าคู่นี้
ขอบคุณติดตามกันมาจนถึงตอนนี้น้า >O<
ความคิดเห็น