การแต่งงานของเจ้าหญิงจอมยุ่งกับเจ้าชายน้ำแข็ง

ลำดับตอนที่ #3 : อึ้งงงงงงง !

อึ้งจริง ๆ  อึ้งสนิท  อึ้งกิมกี่  จนลืมเรื่องการไล่ล่าของนักฆ่าไปสนิท



ก็ไอ่ภาพที่เธอเห็นมันบาดตาบาดใจเธอเหลือเกิน  เจ้าชายน้ำแข็งคนสำคัญของเธอ กำลังจูบกับ เจ้าหญิงเรนอนคนงามของไอ่คิลมัน แล้วพอ



นักฆ่าที่ไล่ล่าตามมาเมื่อเห็นภาพนี้เข้าก็ถึงกับชะงักเหมือนกัน    ทางฝ่ายที่แสดงหนังสดให้ทั้ง 2 ดู เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก็ค่อย ๆ ลืมตา



แล้วหันไปมองแขกผู้มาเยือน แต่เมื่อเห็นแล้ว ทั้ง 2 ถึงกับอ้าปากแก้ตัวกันไม่ทัน แขกผู้มาเยือนก็วิ่งตึก ๆ ออกไปแล้ว



“คุณคิล ๆ เดี๋ยวสิคะ จะไปไหน” ว่าแล้ว สาวเรนอนก็วิ่งตามคนเข้าใจผิดไป ก่อนหันมาบอกคนในห้อง “นี่ อย่าลืมไปอธิบายให้คุณเฟลิโอน่า



ฟังด้วยนะคะ” แล้วเจ้าตัวก็วิ่งหายไป  



“เฮ้อไม่ไหว เอาอีกแล้ว” เจ้าชายที่ถูกสั่งให้ไปง้อก็ไม่ทำตาม ได้แต่นั่งปิดหีบใส่ของของตัวเอง แล้วเอามือกุมแผลที่สีข้าง  (เจ้าชายแห่งคา



โนวาล  ให้เจ้าหญิงเรนอนคนงาม ถอนพิษให้ เนื่องจากแผลที่เกิดจากการท้าสู้ของรุ่นน้องเกิดอักเสบขึ้นมา เรื่องมันก็มีอยู่ว่า เขาเดินไปเจอ



รุ่นน้องคนนี้เข้า ซึ่งเผอิญ แอบชอบแม่ตัวดีของเค้าอยู่ จึงท้าสู้ ถ้าเขาชนะ  รุ่นน้องคนนั้นก็จะไปมายุ่งวุ่นวายกับเขาและเธออีก  แต่ถ้ามันชนะ



มันก็มีสิทธิจะแย่งเจ้าจอมจุ้นไปจากเขา    ที่จริงเขาไม่สนใจที่จะสู้หรอก เพราะมันผิดกฎป้อม และมันก็เป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดีสำหรับเขา  แต่



เผอิญ มันบอกว่า ถ้าไม่รับคำแข่ง ก็แสดงว่ากลัวแพ้ แล้วไอ่ที่เค้าว่ากันว่าเจ้าชายคาโลผู้นี้เก่งนัก ก็คงเป็นเรื่องโกหก   เพียงแค่นั้น  ความอด



ทนที่มีอยู่ก็หายไป  ผลก็คือ เขาชนะ แต่ไอ่รุ่นน้องคนนั้นฝีมือไม่ใช่ย่อย เขาประมาทไปนิดเดียว เล่นเอาถึงเลือดออก ที่เป็นที่มาของแผลนี่)



“ไม่รู้หลงไปชอบได้ยังไง เจ้าตัวที่ดีแต่สร้างปัญหา” พอบ่นกับตัวเองเสร็จก็เดินออกไปหาแม่เจ้าหญิงขี้งอน แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ ไม่ว่าจะเดิน



วนเข้าวนออกกี่รอบก็ไม่เจอ  จึงตัดสินใจถามผู้รอบรู้ที่สุดที่คิดว่าอาจเห็น



“โร นายเห็นเฟรินมั๊ย”



“อืม.. ก็เพิ่งขึ้นรถกลับเดมอสไปเมื่อกี๊เอง ไงนายยังไม่ได้เจอเธออีกเหรอ  ชั้นก็นึกว่าร่ำลากันเรียบร้อยแล้วซะอีก แต่หน้าแม่เจ้าประคุณบึ้ง



ๆ นะ นายไปทำอะไรให้อารมณ์เสียอีกล่ะ” ขอทานผู้ที่มีนัยน์ตาสีเขียวฉายแววขบขันแต่ลึกลับตอบ พลางยกถ้วยน้ำชามาจิบ



“กลับเดมอสไปแล้วเหรอ” เจ้าตัวทวนคำพร้อมกับเอามือกุมขมับกับความเอาแต่ใจของเจ้าตัวยุ่ง    แล้วนี่จะให้เขาตามไปง้อถึงเดมอสเลยหรือ



ไง



“ไง คาโล ตกลงเคลียร์กับสุดที่รักได้ยัง” นักฆ่าขี้เล่นที่พึ่งได้ความกระจ่างของเรื่องนี้ ทักทายเพื่อนรักได้ถูกใจคนตัวใหญ่กว่าจนได้รับนัยน์ตา



ดุ ๆ สีฟ้ากลับมาเป็นคำขอบใจ



“กลับเดมอสไปแล้ว”



“ห๊า  กลับเดมอสไปแล้ว  นี่มันกลัวไม่ได้กลับไปเจอพ่อมันหรือไงวะจะลากันหน่อยก็ไม่ได้” งานนี้ทำเอาเพื่อนตัวแสบถึงกับอึ้งในความหึงของ



เพื่อนรักที่ถ้าจะเกินไปหน่อย



“นั่นน่ะสิคะจากไปแล้วเข้าใจผิดอย่างนี้ ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไรคุณเฟลิโอน่าคงเสียใจแย่”  คำพูดของเจ้าหญิงที่แทงใจดำเจ้าชายต้นเรื่อง



เข้าอย่างจัง



  ใช่แล้วเมื่อไรเราจะได้เจอกันอีก  ป่านนี้ไม่นั่งร้องไห้เป็นบ้าไปแล้วเหรอไง  ก็ช่วยไม่ได้นี่ เจ้าหล่อนไม่ยอมอยู่ฟังเค้าซักนิด แล้วนี่เขาคงไม่



มีปัญญาตามไปง้อถึงเดมอสหรอก เพราะกลับไปคงมีงานล้นหัว เฮ้อ แค่คิดก็เหนื่อยใจ   แล้วก็ถอนหายใจออกมา พร้อมโคลงหัว ก่อนเอ่ย



“ช่างเถอะ ไว้ชั้นจัดการเอง เราไปลาทุกคนแล้วกลับกันดีกว่าเรนอน  ไปก่อนนะคิล โร”



“ค่ะ ไปก่อนนะคะคุณคิล คุณโร หวังว่าเราคงได้พบกันอีก”



“ไอ่คิลน่ะ คุณคงได้พบมันอยู่บ่อย ๆ อยู่แล้ว แต่ผมนี่คงไปเป็นขอทานเรื่อยเปื่อย ยากที่จะได้พบกัน  แต่ยังไง ถ้าแต่งงานกันเมื่อไร ค่อยส่ง



สาส์นมาให้ผมนะครับโชคดี ไปก่อนนะ คิล คาโล เรนอน” แล้วเจ้าขอทานผู้รอบรู้ก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ทำเอาผู้ที่จะต้องให้สาส์น



เชิญ หน้าแดงจนคนที่เป็นส่วนเกินถึงกับกระแอ้มขึ้นมา



“ฮึ้ม... ไปได้แล้วล่ะเรนอน โชคดีคิล แล้วเจอกัน”



“เช่นกันเพื่อน  ชั้นคงคิดถึงพวกแกแย่”



“คิดถึงเรนอนคนเดียวก็พอ ไม่ต้องคิดถึงชั้นหรอก” แล้วเจ้าชายมาดน้ำแข็งก็เดินไปร่ำลาผู้อื่นกับเรนอนต่อไป  ทิ้งให้เพื่อนรักชะงัก ก็ใครจะ



ไปคิดว่าไอ่คำพูดพวกนี้จะหลุกออกจากปากเจ้าชายผู้มาดมากอย่างมัน นี่สงสัยมันคงอยู่กับ



เฟริน มากไป เลยติดเชื้อมา  คิดแล้วก็ส่ายหัวไล่ความคิด  ต่อไปเขาก็จะเป็นนักฆ่าเต็มตัว  จะมามัวคิดแต่เรื่องเพื่อนแบบนี้ไม่ได้ นักฆ่าไม่



ควรมีเพื่อน เพราะเพื่อนจะทำให้ลำบาก  แต่เพื่อนอย่างพวกมันคงลืมยาก  รู้งี๊  เชื่อพ่อแต่ทีแรกก็ดี  แต่ทำไงได้ ก็มันหลวมตัวไปแล้ว ขัดคำ



สั่งพ่อซักอย่างคงไม่เป็นไร  ว่าแล้วก็ยิ้มให้กับความคิดงี่เง่าของตัวเอง  ก่อนมองไปรอบ ๆ โรงเรียนที่อยู่มานาน ความรู้สึกใจหายก็ผุดขึ้น



ก่อนหันหลังเดินจากไป  โดยไม่หันกลับมามองให้หวั่นไหวอีก