ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความน้อยใจของเฟริน
ณ ปราสาทแห่งเมืองเดมอส
“เฟลิโอน่าล่ะ โกโดม” เสียงของเจ้าปีศาจผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตาถามขึ้น
“อยู่ในห้องอยู่เลยกระหม่อม ไม่ยอมเสวยไรเลยกระหม่อม” เจ้าคนแคระเขากวางขี้ประจบตอบ “นี่ก็หลายวันแล้วที่องค์หญิงไม่ร่าเริงเหมือนเคย”
“อืม... งั้นข้าจะไปดูหน่อย”ว่าแล้วเจ้าแห่งปีศาจก็เดินไป
“ เฮ้อ .. นี่ตกลงจะไม่มีใครคิดที่จะมาหาชั้นจริงหรือเนี่ย” เสียงพึมพรำของเจ้าหญิงขี้น้อยใจ “น่าเบื่อจริง ๆ อยู่แต่ในปราสาทนี่น่าเบื่อชะมัด ไม่มีไรหนุก ๆ ทำเล้ย ป่านนี้ไอ้คิลมันคงได้ออกเดินทางไปโน่นนี่ ตามใจมัน เป็นนักฆ่าก็ดีกว่าเป็นเจ้าหญิงงี่เง่านี่” ว่าแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล
ก๊อก ๆ ๆ ! “เฟลิโอน่า ทำไรอยู่ลูก พ่อเข้าไปได้มั๊ย”เสียงของคนเป็นพ่อถามขึ้น
“ เข้ามาได้พ่อ” คนเป็นลูกตอบพลางเอามีเช็ดน้ำตาบนใบหน้า
“เป็นอะไรไปลูก หึ ไม่ยอมกินข้าว แถมไม่ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอก ไม่สบายหรือป่าว” น้ำสียงของคนเป็นพ่อแฝงไปด้วยความเป็นห่วงพร้อมเอามือไปแตะที่หน้าผากเจ้าลูกสาวตัวดี
“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ” ว่าแล้วเจ้าลูกสาวตัวดีก็เอามือปัดมือพ่อออก
“แล้วเป็นอะไร หือ ไอ่การนิ่งเงียบนี่ไม่ใช่นิสัยของลูกเลยนะ”
“ก็ ไม่มีไรหรอกพ่อ แค่เบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำ แล้วก็...”
“คิดถึงคนที่อยู่เอเดน” คนเป็นพ่อสวนกลับทันควันอย่างรู้ทันอาการของลูกสาว
ทำเอาเจ้าตัวถึงกับชะงัก แล้วนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โต วาววับขี้เล่นก็ฉายแววขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็ใช่น่ะสิพ่อ ก็ชั้นเนี่ยคิดถึงไอ่คิลมันจะตายอยู่แล้วไม่มีมันน่าเบื่อจะตาย”ว่าแล้วก็ยักคิ้วแผล็บใส่ให้ผู้เป็นพ่อ
“อ๋อเหรอ คิดถึงแต่นักฆ่างั้นเหรอ แล้วถ้าคนที่ไม่ใช่นักฆ่าล่ะ” นัยน์ตาสีดำขลับของผู้เป็นพ่อมองอย่างสื่อความหมาย
“ถ้าคนที่ไม่ใช่นักฆ่า ก็คงเป็น เจ้าโรสิพ่อ เจ้าขอทานผู้รอบรู้ พอไม่มีมัน เวลามีปัญหาไรก็ไม่รู้จะไปถามใคร”
“คิดถึงนักฆ่า คิดถึงขอทาน เฮ้อ ลูกนี่เป็นถึงเจ้าหญิงนะ จะไปคิดถึงทำไม นักฆ่า กับขอทานน่ะ”
“อ้าวก็ไอ่นักฆ่ากับขอทานที่พ่อว่าน่ะเพื่อนชั้นนะ ไม่คิดถึงพวกมันแล้วพ่อจะให้ชั้นไปคิดถึงหมาตัวไหน” เจ้าตัวยังคงดื้อดึงเถียงต่อ
“เป็นเจ้าหญิงมันก็ต้องคิดถึงเจ้าชายสิลูกมันถึงจะถูก เจ้าชายรูปหล่อ ว่าที่ราชบุตรเขยของพ่อ”
เพียงแค่นั้น หน้าของลูกสาวจอมดื้อก็พลันวูบวาบ ขึ้นสีมาทันที
“เจ้าชงเจ้าชายที่ไหนไม่มีหรอกพ่อ ชั้นมันแค่หัวขโมยธรรมดาจะไปรู้จักมักจี่กับ เจ้าชายได้ยังไง” เจ้าตัวยังคงทำเฉไฉ
“ไม่รู้จักกับเจ้าชาย ไม่คิดถึงเจ้าชายด้วย งั้นก็แปลว่าไม่มีราชบุตรเขย งั้นล่ะสิ” คนเป็นพ่อถามแล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ พร้อมคิดแผนให้ลูกสาวปากแข็งเลิกปากแข็งสักที
“ก็ใช่น่ะสิพ่อ ไม่มี” เจ้าตัวยืนยันเสียงแข็ง
“ งั้นก็ดี พ่อจะได้สบายใจ”
“สบายใจเรื่องไรพ่อ” คราวนี้คนเป็นลูกถึงกับคิ้วขมวด
“ก็. พอดีว่าวันพรุ่งนี้น่ะสิ พ่อได้นัดหนุ่มน้อยใหญ่ในเดมอสให้ลูกได้ดูตัวที่นี่”
“ห๊า ! ว่าไงนะพ่อ นัดดูตัว พ่อจะบ้าเร๊อ ชั้นไม่เอาหรอก”คนที่ต้องดูตัวถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้าชอบเล่นไรพิเรนท์ ไม่เคยคิดถึงถึงหัวอกลูกบ้างเลย
“อะไรกันลูก พ่อก็เห็นว่าลูกก็เรียนจบแล้ว น่าจะมีคู่ครองสักที แล้วถ้าลูกไม่มีคนรักที่ไหน พ่อ ก็เห็นว่าชายหนุ่มที่เดมอสก็มีเยอะแยะที่พร้อมจะดูแลลูก ไม่ดีเหรอ” คนเป็นพ่อเอ่ยพร้อมกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหน้าลูกสาว ที่บัดนี้ทำหน้าเหมือนอยากจะขย้อนของในท้องออกมาให้ได้
“ไม่พ่อ ไม่ดี ไม่ดีเลยทั้งสิ้น พ่อคิดได้ไง คนที่เดมอสเนี่ยนะ ไม่เป็นมนุษย์หมาป่า ก็มนุษย์กินคน แถมยังมี ยักษ์ ซาตานอีก โอ๊ยแค่คิดก็ขนลุกแล้ว”ว่าแล้วก็ทำท่าเหมือนสยองเต็มที่
“อ้าว เป็นมนุษย์หมาป่าก็เท่ดีออก ลูกจะได้ไม่เบื่อไง ตอนเช้าเป็นคน พอตอนคืนพระจันทร์เต็มดวงก็ออกไปเดินชมจันทร์กับหมาป่า น่าอิจฉา ส่วนยักษ์กับซาตานพ่อว่า ก็แข็งแรงดี ปกป้องเราได้ไม่ว่าจะเกิดอันตรายใด ๆ” คนเป็นพ่อพูดเหมือนจะหยอกลูกสาวเล่นมากกว่าจะคิดจริงจัง
“เหอะ เชิญพ่อชื่นชมไปคนเดียวเถอะ ชั้นไม่เอาด้วยหรอกขอตายดีกว่า”
“แล้วลูกจะเอายังไง อย่างนั้นก็ไม่ดี อย่างนี้ก็ไม่เอา”
“โถ่พ่อ พ่อไม่ต้องมาสนใจเรื่องนี้หรอกหน่า ชั้นอยู่อย่างนี้ดีแล้ว ถ้าให้ไปอยู่กับพวกหน้าตาอัปลักษณ์นั่น ชั้นขออยู่กับพ่อดีกว่า” เจ้าตัวดีส่งยิ้มกว้างให้พ่อ
“อยู่กับพ่อมันจะไปมีความสุขอะไร สู้อยู่กับเจ้าชายแห่งคาโนวาลไม่ดีกว่า
เร๊อะ” คนเป็นพ่อวกเข้าเรื่องที่อุตส่าห์หลอกล่อลูกสาวมานาน ทำเอาคนที่ถูกหลอกล่อชะงักอีกรอบ
“ไม่ต้องไปพูดถึงมันเลยนะพ่อ ชั้นกับมันน่ะจบไปตั้งนานแล้ว”
“อ่อ นี่ลูกยังไม่หายโกรธคาโลอีกเหรอ”
“ชั้นคงไม่มีสิทธิอะไรไปโกรธเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ได้หรอกพ่อ”
“ไม่โกรธแต่ก็ไม่ให้อภัยด้วย”
“เรื่องแบบนี้ใครให้อภัยก็บ้าแล้ว ไอ้เจ้าชายเฮงซวย ไอ้น้ำแข็งเดินได้ ไอ้คนหลายใจ” คราวนี้เจ้าหญิงคนสำคัญถึงกับปล่อยความในที่เก็บซ่อนมานาน ทำเอาคนเป็นพ่อถึงกับถอนหายใจกับความขี้งอนของลูกสาวตนเอง
“แต่นี่ลูกยังไม่ได้ฟังเค้าอธิบายไรซักคำ ก็หนีมาน้อยใจคนเดียวอย่างนี้…”
“ก็ใครใช้ให้มันง้อคนไม่เป็นเล่าถึงชั้นจะอยากให้มันพูดอะไร ยังไงมันก็คงไม่ยอมแม้จะปริปากออกมาหร๊อก นี่ก็ไม่รู้ป่านนี้ไอ่คิลมันจะเป็นยังไง ฆ่าตัวตายไปยังก็ไม่รู้” คำพูดที่แฝงความน้อยใจไว้ของเจ้าตัวดี
“เอาเถอะลูกลองคิดดูให้ดี อย่าให้ภาพที่ลูกเห็น มันทำลายความสัมพันธ์ และความเชื่อมั่นของลูกที่มีในตัวเค้า ถึงแม้มันจะเป็นจริงหรือไม่ ก็ไม่สำคัญเท่ากับจิตใจของลูกหรอก เพราะถ้าเราตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว คนที่เสียใจก็คือ ทั้ง 2 ฝ่าย... พ่อพูดได้แค่นี้ พ่อต้องไปทำงานต่อแล้ว” แล้วคนเป็นพ่อก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ให้ลูกสาวได้เก็บเอาไปคิด
“เฟลิโอน่าล่ะ โกโดม” เสียงของเจ้าปีศาจผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตาถามขึ้น
“อยู่ในห้องอยู่เลยกระหม่อม ไม่ยอมเสวยไรเลยกระหม่อม” เจ้าคนแคระเขากวางขี้ประจบตอบ “นี่ก็หลายวันแล้วที่องค์หญิงไม่ร่าเริงเหมือนเคย”
“อืม... งั้นข้าจะไปดูหน่อย”ว่าแล้วเจ้าแห่งปีศาจก็เดินไป
“ เฮ้อ .. นี่ตกลงจะไม่มีใครคิดที่จะมาหาชั้นจริงหรือเนี่ย” เสียงพึมพรำของเจ้าหญิงขี้น้อยใจ “น่าเบื่อจริง ๆ อยู่แต่ในปราสาทนี่น่าเบื่อชะมัด ไม่มีไรหนุก ๆ ทำเล้ย ป่านนี้ไอ้คิลมันคงได้ออกเดินทางไปโน่นนี่ ตามใจมัน เป็นนักฆ่าก็ดีกว่าเป็นเจ้าหญิงงี่เง่านี่” ว่าแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล
ก๊อก ๆ ๆ ! “เฟลิโอน่า ทำไรอยู่ลูก พ่อเข้าไปได้มั๊ย”เสียงของคนเป็นพ่อถามขึ้น
“ เข้ามาได้พ่อ” คนเป็นลูกตอบพลางเอามีเช็ดน้ำตาบนใบหน้า
“เป็นอะไรไปลูก หึ ไม่ยอมกินข้าว แถมไม่ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอก ไม่สบายหรือป่าว” น้ำสียงของคนเป็นพ่อแฝงไปด้วยความเป็นห่วงพร้อมเอามือไปแตะที่หน้าผากเจ้าลูกสาวตัวดี
“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ” ว่าแล้วเจ้าลูกสาวตัวดีก็เอามือปัดมือพ่อออก
“แล้วเป็นอะไร หือ ไอ่การนิ่งเงียบนี่ไม่ใช่นิสัยของลูกเลยนะ”
“ก็ ไม่มีไรหรอกพ่อ แค่เบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำ แล้วก็...”
“คิดถึงคนที่อยู่เอเดน” คนเป็นพ่อสวนกลับทันควันอย่างรู้ทันอาการของลูกสาว
ทำเอาเจ้าตัวถึงกับชะงัก แล้วนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โต วาววับขี้เล่นก็ฉายแววขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็ใช่น่ะสิพ่อ ก็ชั้นเนี่ยคิดถึงไอ่คิลมันจะตายอยู่แล้วไม่มีมันน่าเบื่อจะตาย”ว่าแล้วก็ยักคิ้วแผล็บใส่ให้ผู้เป็นพ่อ
“อ๋อเหรอ คิดถึงแต่นักฆ่างั้นเหรอ แล้วถ้าคนที่ไม่ใช่นักฆ่าล่ะ” นัยน์ตาสีดำขลับของผู้เป็นพ่อมองอย่างสื่อความหมาย
“ถ้าคนที่ไม่ใช่นักฆ่า ก็คงเป็น เจ้าโรสิพ่อ เจ้าขอทานผู้รอบรู้ พอไม่มีมัน เวลามีปัญหาไรก็ไม่รู้จะไปถามใคร”
“คิดถึงนักฆ่า คิดถึงขอทาน เฮ้อ ลูกนี่เป็นถึงเจ้าหญิงนะ จะไปคิดถึงทำไม นักฆ่า กับขอทานน่ะ”
“อ้าวก็ไอ่นักฆ่ากับขอทานที่พ่อว่าน่ะเพื่อนชั้นนะ ไม่คิดถึงพวกมันแล้วพ่อจะให้ชั้นไปคิดถึงหมาตัวไหน” เจ้าตัวยังคงดื้อดึงเถียงต่อ
“เป็นเจ้าหญิงมันก็ต้องคิดถึงเจ้าชายสิลูกมันถึงจะถูก เจ้าชายรูปหล่อ ว่าที่ราชบุตรเขยของพ่อ”
เพียงแค่นั้น หน้าของลูกสาวจอมดื้อก็พลันวูบวาบ ขึ้นสีมาทันที
“เจ้าชงเจ้าชายที่ไหนไม่มีหรอกพ่อ ชั้นมันแค่หัวขโมยธรรมดาจะไปรู้จักมักจี่กับ เจ้าชายได้ยังไง” เจ้าตัวยังคงทำเฉไฉ
“ไม่รู้จักกับเจ้าชาย ไม่คิดถึงเจ้าชายด้วย งั้นก็แปลว่าไม่มีราชบุตรเขย งั้นล่ะสิ” คนเป็นพ่อถามแล้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ พร้อมคิดแผนให้ลูกสาวปากแข็งเลิกปากแข็งสักที
“ก็ใช่น่ะสิพ่อ ไม่มี” เจ้าตัวยืนยันเสียงแข็ง
“ งั้นก็ดี พ่อจะได้สบายใจ”
“สบายใจเรื่องไรพ่อ” คราวนี้คนเป็นลูกถึงกับคิ้วขมวด
“ก็. พอดีว่าวันพรุ่งนี้น่ะสิ พ่อได้นัดหนุ่มน้อยใหญ่ในเดมอสให้ลูกได้ดูตัวที่นี่”
“ห๊า ! ว่าไงนะพ่อ นัดดูตัว พ่อจะบ้าเร๊อ ชั้นไม่เอาหรอก”คนที่ต้องดูตัวถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้าชอบเล่นไรพิเรนท์ ไม่เคยคิดถึงถึงหัวอกลูกบ้างเลย
“อะไรกันลูก พ่อก็เห็นว่าลูกก็เรียนจบแล้ว น่าจะมีคู่ครองสักที แล้วถ้าลูกไม่มีคนรักที่ไหน พ่อ ก็เห็นว่าชายหนุ่มที่เดมอสก็มีเยอะแยะที่พร้อมจะดูแลลูก ไม่ดีเหรอ” คนเป็นพ่อเอ่ยพร้อมกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหน้าลูกสาว ที่บัดนี้ทำหน้าเหมือนอยากจะขย้อนของในท้องออกมาให้ได้
“ไม่พ่อ ไม่ดี ไม่ดีเลยทั้งสิ้น พ่อคิดได้ไง คนที่เดมอสเนี่ยนะ ไม่เป็นมนุษย์หมาป่า ก็มนุษย์กินคน แถมยังมี ยักษ์ ซาตานอีก โอ๊ยแค่คิดก็ขนลุกแล้ว”ว่าแล้วก็ทำท่าเหมือนสยองเต็มที่
“อ้าว เป็นมนุษย์หมาป่าก็เท่ดีออก ลูกจะได้ไม่เบื่อไง ตอนเช้าเป็นคน พอตอนคืนพระจันทร์เต็มดวงก็ออกไปเดินชมจันทร์กับหมาป่า น่าอิจฉา ส่วนยักษ์กับซาตานพ่อว่า ก็แข็งแรงดี ปกป้องเราได้ไม่ว่าจะเกิดอันตรายใด ๆ” คนเป็นพ่อพูดเหมือนจะหยอกลูกสาวเล่นมากกว่าจะคิดจริงจัง
“เหอะ เชิญพ่อชื่นชมไปคนเดียวเถอะ ชั้นไม่เอาด้วยหรอกขอตายดีกว่า”
“แล้วลูกจะเอายังไง อย่างนั้นก็ไม่ดี อย่างนี้ก็ไม่เอา”
“โถ่พ่อ พ่อไม่ต้องมาสนใจเรื่องนี้หรอกหน่า ชั้นอยู่อย่างนี้ดีแล้ว ถ้าให้ไปอยู่กับพวกหน้าตาอัปลักษณ์นั่น ชั้นขออยู่กับพ่อดีกว่า” เจ้าตัวดีส่งยิ้มกว้างให้พ่อ
“อยู่กับพ่อมันจะไปมีความสุขอะไร สู้อยู่กับเจ้าชายแห่งคาโนวาลไม่ดีกว่า
เร๊อะ” คนเป็นพ่อวกเข้าเรื่องที่อุตส่าห์หลอกล่อลูกสาวมานาน ทำเอาคนที่ถูกหลอกล่อชะงักอีกรอบ
“ไม่ต้องไปพูดถึงมันเลยนะพ่อ ชั้นกับมันน่ะจบไปตั้งนานแล้ว”
“อ่อ นี่ลูกยังไม่หายโกรธคาโลอีกเหรอ”
“ชั้นคงไม่มีสิทธิอะไรไปโกรธเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ได้หรอกพ่อ”
“ไม่โกรธแต่ก็ไม่ให้อภัยด้วย”
“เรื่องแบบนี้ใครให้อภัยก็บ้าแล้ว ไอ้เจ้าชายเฮงซวย ไอ้น้ำแข็งเดินได้ ไอ้คนหลายใจ” คราวนี้เจ้าหญิงคนสำคัญถึงกับปล่อยความในที่เก็บซ่อนมานาน ทำเอาคนเป็นพ่อถึงกับถอนหายใจกับความขี้งอนของลูกสาวตนเอง
“แต่นี่ลูกยังไม่ได้ฟังเค้าอธิบายไรซักคำ ก็หนีมาน้อยใจคนเดียวอย่างนี้…”
“ก็ใครใช้ให้มันง้อคนไม่เป็นเล่าถึงชั้นจะอยากให้มันพูดอะไร ยังไงมันก็คงไม่ยอมแม้จะปริปากออกมาหร๊อก นี่ก็ไม่รู้ป่านนี้ไอ่คิลมันจะเป็นยังไง ฆ่าตัวตายไปยังก็ไม่รู้” คำพูดที่แฝงความน้อยใจไว้ของเจ้าตัวดี
“เอาเถอะลูกลองคิดดูให้ดี อย่าให้ภาพที่ลูกเห็น มันทำลายความสัมพันธ์ และความเชื่อมั่นของลูกที่มีในตัวเค้า ถึงแม้มันจะเป็นจริงหรือไม่ ก็ไม่สำคัญเท่ากับจิตใจของลูกหรอก เพราะถ้าเราตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว คนที่เสียใจก็คือ ทั้ง 2 ฝ่าย... พ่อพูดได้แค่นี้ พ่อต้องไปทำงานต่อแล้ว” แล้วคนเป็นพ่อก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ให้ลูกสาวได้เก็บเอาไปคิด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น