คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Round 9 (1)
เริ่มต้นวันทำงานอีกครั้งด้วยการกลิ้งตกเตียง…. ฉันเปล่านอนดิ้นนะ!
หลังกระแทกพื้น ความเจ็บปวดทำให้ฉันตาสว่างในทันใด แต่การผุดลุกอย่างรวดเร็วกลับทำให้หัวของฉันไปโขกกับตู้ข้างเตียงซะงั้น
บางสิ่งร่วงลงสู่พื้นเกิดเสียงกังวานใส หันไปมองก็ต้องนึกแปลกใจ
มีดลวดลายประหลาดเล่มนั้น…. มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
ฉันหยิบมันขึ้นมาพินิจดูโดยใกล้ มันเป็นมีดเล่มเดียวกับที่ฉันได้รับมาเมื่อ… จะใช้คำว่าอะไรดีล่ะ…
เรียกว่า “รอบ” ที่แล้วก็แล้วกัน
ฉันลุกขึ้นเดินไปแต่งตัวและล้างหน้าเรียกความสดชื่นให้ตัวเองซักหน่อย ก่อนจะกลับมาแต่งหน้าที่โต๊ะ ในตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติ
คทาคู่ใจฉันหายไปไหน?
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น เมื่อฉันหันกลับไปมองผู้มาเยือนก็ต้องหยิบมีดบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้โดยพลัน
เจ้านั่น…. ชื่อฟาโก้สินะ…
“อรุณสวัสดิ์ บลูม่า” ทว่าผู้มาเยือนเพียงโบกมือทักทายคราหนึ่งพร้อมแย้มยิ้มบางเบา “เมื่อคืนเจ้าคงหลับสบาย จึงตื่นแต่เช้าเช่นนี้”
จะบอกว่าการเอามีดปักอกตัวเองเป็นยานอนหลับที่ไม่เลวอย่างนั้นรึไง?
“เจ้า… มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“พูดอะไรบ้าๆ ก็ข้าเป็นคู่หูของเจ้า มาหาเจ้าตั้งแต่เช้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”
เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆๆๆ มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้านี่อยู่ๆ จึงมาทู่ซี้บอกว่าเป็นคู่หูของฉันได้?
หวนคิดไปถึงบทสนทนาของรอบที่แล้ว หรือเจ้านั่นจะพูดจริง
วินาทีที่มีดนั้นมาอยู่ในมือฉัน “ปัจจุบัน” ก็ถูกบิดเบือนไปแล้ว?
“เจ้ายังมึนงงอยู่สินะ” ฟาโก้กอดอกเมื่อเห็นท่าทีของฉัน ผลักประตูปิดดังปัง “สิ่งที่เจ้ารับรู้และคิดอยู่ถูกต้อง ปัจจุบันกำลังถูกบิดเบือนโดยตั้งใจด้วยฝีมือข้า”
เป็นความสามารถเฉพาะตัวอย่างนั้นหรือ? ฉันพิจารณาอีกฝ่ายช้าๆ ปีกสีดำแดงหนึ่งคู่หุบเก็บแนบหลังอย่างแนบเนียนแทบไม่มีใครสังเกต (นอกจากฉันที่เคยเห็นมันกางออก และฉันจำได้) ร่างกายไม่สูงใหญ่ ทว่าเปล่งประกายสีแดงชาดเมื่อสะท้อนแสง กับเขาหนึ่งคู่ที่แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเป็นเผ่าปีศาจ
ปีศาจสายบิดเบือนมิติ? ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินนะ แต่มันหายากมากๆ และไม่น่าจะพบเจอได้ในแถบนี้เลย ชักสงสัยเเล้วสิว่าหมอนี่เป็นใครมาจากไหน
“บิดเบือนโดยตั้งใจ แสดงว่าที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเป็นเพราะฝีมือเจ้าอย่างนั้นล่ะสิ” ฉันว่า ปีศาจหนุ่มส่ายหน้า “ก็มิผิดนัก แต่สิ่งที่สำคัญคือเจ้าต้องคล้อยตาม และรับรู้ได้ว่าสิ่งที่จะบิดเบือนนั้นเกิดขึ้นได้จริง มันไม่ใช่พลังพิเศษของข้า แต่คือพลังจากสิ่งที่เจ้าถืออยู่”
ฉันชูมีดให้อีกฝ่ายเห็น ฟาโก้แบมือออกแทนความหมายว่าขอกลับคืน แต่ฉันยังไม่ไว้ใจเขาเท่าไหร่นัก จึงไม่ส่งไปให้เขา “แล้วทำไมคทาของฉันถึงหายไป”
“เจ้ายังจำเป็นต้องร่ายมนต์ผ่านคทาด้วยหรือ หากมี [เศษเสี้ยวต้นกำเนิดพลังฟ้าที่หลับใหล] อยู่ในมือเจ้า” ฟาโก้หัวเราะร่า “ปัจจุบันที่ถูกบิดเบือนทำให้เจ้ากลายเป็น [จอมเวทผู้มีเศษเสี้ยวแห่งพลังฟ้า] อยู่ในมือ ทั้งเมืองนี้รู้จักเจ้าในนามผู้พิทักษ์วารี ผู้ใช้เวทวารีได้ดั่งใจ ไร้เสียง ไร้ลักษณ์”
มันจะขนาดนั้นเลยเหรอ?
ฉันลองรวบรวมมาน่าที่มือข้างซ้าย ยามปกติแม้ห้องนี้จะอับชื้นแต่ก็ไม่อาจหยิบยืมพลังวารีมาได้มานัก แต่ทว่าครานี้ฉันสัมผัสได้ว่าหยดน้ำทุกอณูภายในห้องนี้นิ่งสงบรวมกันในมือของฉันอย่างเชื่อฟัง
ชักชอบการบิดเบือนที่เจ้านั่นว่าขึ้นมาหน่อยแล้วสิ โดยไม่ให้ตั้งตัวฉันแปลงสภาพมาน่าเป็นบอลน้ำปาใส่อีกฝ่ายอย่างนึกสนุก
แอ๊ด…. ปุ!
ฟาโก้เอนกายหลบเพียงนิดเดียวก็หลบบอลวารีลูกจิ๋วนั้นได้อย่างไม่ยากเย็น คนซวยจึงเป็นเทย่าผู้เปิดประตูห้องมาพอดีที่โดนล้างหน้าด้วยน้ำในห้องตัวเองตั้งแต่เช้า
“อรุณ….สวัสดิ์” หางสองหางชี้ตั้ง ตัวของเจ้าฮาล์ฟบีสจิ้งจอกสั่นจนฉันแอบกลัวอยู่นิดๆ ว่าจะเกิดเรื่อง แต่ท้ายสุดมันก็กลับมาร่าเริงเหมือนเคย “มื้อเช้าเสร็จพอดีเลย เจ๊ลงมากินด้วยกันเถอะ ฟาโก้เจ้าก็มาด้วยกันสิ” ประโยคสุดท้ายหันไปชวนว่าที่คู่หู(?) ของฉันด้วยท่าทีสนิทสนมซะด้วย
ไปรู้จักตอนไหน… ไม่สิ ถ้าบิดเบือนแบบนี้ เป็นไปได้สูงว่า…
“เจ้าเป็นคู่หูกับฉันมากี่ปีแล้วนะ” ฉันหันไปถามอีกฝ่ายผู้กอดอกพิงผนังห้องเงียบๆ ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำเชิญชวนของจิ้งจอกหนุ่ม
“สี่ปี พร้อมๆกับที่เจ้าเจอเทย่า” ฟาโก้ตอบ “เจ้าซื้อชีวิตมันมาได้ด้วยความทรงจำของเจ้า เจ้าได้ข้าเป็นคู่หูเพราะข้ารู้ใจเจ้า”
“พูดแบบนี้จะไม่เอาดีเข้าตัวไปหน่อยรึ” ฉันม้วนปลายผมตัวเองเล่น ยิ้มมุมปากเหมือนท้าทายอีกฝ่าย “เราเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่วัน กลับกล้าบอกว่าตัวรู้จักฉันดีกว่าลูกน้องที่ทำงานร่วมกับฉันมาสี่ปีอย่างนั้นสินะ”
“อย่าลืมว่าข้าก็เป็นคู่หูกับเจ้ามาสี่ปีเช่นกัน หากเจ้าไม่เชื่อใจข้า ก็ตามใจ” สิ้นคำพูดปีศาจหนุ่มก็หันหลังเดินลงบันไดไป ฉันมองแผ่นหลังนั้นตามไปครู่หนึ่งก็ถอนหายใจ
ชักจะเริ่มปวดหัวขึ้นมาจี๊ดๆแล้วสิ
บรรยากาศในห้องครัวยังคงอบอุ่นเหมือนเคย เทย่าหันไปตักยำสาหร่ายทะเลใส่จานส่งให้ฟาโก้และฉันพร้อมฮัมเพลงในลำคอไปด้วยเบาๆ ท่วงทำนองของมันฉันรู้จักดี
แต่ที่ฉันคาดไม่ถึง คือฟาโก้เองก็กำลังร้องเพลงนั้นออกมาเช่นเดียวกัน
https://soundcloud.com/chayutt-pisetpakasit/tartaros-bgm-103
“บุตรแห่งทะเล เกิดมากับเรือ ลอยคอกลางน่านนที ท้องธารคือเรือนตาย ยามแหลกสลายขอทิ้งกายใต้พื้นธารา” ความหมายมันแปลออกมาได้ประมาณนั้น
“อารมณ์ดีกันแต่เช้าเลยนะ” ฉันว่า หยิบช้อนกับส้อมขึ้นมาจัดการกับมื้อเช้าอันโอชะตรงหน้า ฟาโก้นั่งทานเงียบๆ มีเพียงเทย่าที่ตอบกลับมา “วันนี้เจ๊ไม่มีงานเข้านะ ออกไปแล่นเรือกับข้ากันไหม?”
“น่าสนุกดีนะ” ฟาโก้พูดขึ้นมาบ้าง หยิบหนังปลาดาวตากแห้งขึ้นมาเช็ดปาก “เจ้าสนใจมั้ยล่ะบลูม่า”
เดี๋ยวนะ วันนี้ฉันต้องมีงานเข้าสิ ส่งของสองอย่างไง…. ฉันหันมองทั้งคู่สลับไปมา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าปัจจุบันถูกบิดเบือนไปแล้ว
ไม่แน่เจ้าปีศาจแดงนี่อาจจะพยายามลากฉันไปทำอะไรซักอย่าง แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นะยอมเชื่อมาแล้ว ก็ต้องเดินตามไปให้สุดทางล่ะ
“ก็เอาสิ” ในที่สุดฉันก็ตอบตกลง ม้วนสาหร่ายคำสุดท้ายเข้าปาก “ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปทาครีมกันแดดเพิ่มก่อนได้มั้ย?”
แสงแดดวันนี้สาดส่องสดใส เรือใบลำน้อยลอยละล่องกลางสายชลโดยมีลูกครึ่งจิ้งจอกเป็นสารถี สายลมวันนี้คล้ายเป็นใจ ดั่งเสียงกระซิบแห่งเอรอนน่าที่มอบไออุ่นและความเย็นฉ่ำช่วยให้การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น ใบเรือกางออกรับลมอย่างเต็มที่ส่งแรงให้เรือแล่นฉิว
ฉันชอบการล่องเรือมากๆ แม้ว่าอารมณ์มันจะคนละแบบกับการได้ลงไปดำผุดดำว่ายในทะเลก็เถอะ แต่การรับรู้ได้ถึงสายลมที่ปะทะร่างกายตลอดเป็นเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่วิเศษมากจริงๆ
แต่ดูแล้ว(ว่าที่)คู่หูของฉันจะยังไม่เอ็นจอยกับทริปนี้ซักเท่าไหร่…. ฟาโก้ยืนกอดอกนิ่งอยู่ท้ายเรือ เขาดูนิ่งได้อย่างเหลือเชื่อจนฉันนึกสงสัยว่าร่างที่ไร้ซึ่งสิ่งยืดเกาะเหตุไฉนจึงไม่ถูกลมโต้จนตกน้ำอย่างที่ฉันคาดหวังให้เป็น
เอาจริงๆนะบลูม่า ต่อให้หมอนั่นพลาดตกเรือจริงๆ มันก็บินขึ้นมาได้อยู่ดีนั่นแหละ จะคาดหวังไปเพื่ออะไรกันล่ะแม่คุณ!
“เจ้าชอบอะไรมากกว่ากันรึ? สายลม แสงแดด สายน้ำ” เป็นคำถามแรกที่ออกจากปากของนายเฉยคนนั้นในทริปนี้ ฉันหันไปมองเขาครั้่งหนึ่งก็ตอบ “ทุกอย่าง นายขาดมันไปไม่ได้ซักอย่างหรอก ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์ ล้วนมีคุณค่าเพราะมีสิ่งอื่นเกื้อหนุนและขับเน้นให้อีกสิ่งแสดงความเด่นชัดออกมาชัดเจน เช่นนั้นแล้วฉันจึงรักในทุกสิ่ง พอๆกับที่ไม่อยากเสียมันไปเลยซักอย่างเหมือนกัน”
“เป็นคำตอบที่ดี” เจ้านั่นว่า “เจ้าจะว่าอย่างไรหากข้าเพิ่ม [เวลา] ไปในรายชื่อสิ่งที่เจ้าชอบอีกสักอย่าง”
“เวลาไม่ใช่สิ่งที่ใครๆก็ปรารถนาหรอกนะ” ฉันรำพึง เห็นเทย่าหันมามองฉันครั้งหนึ่งก็กลับไปพายเรือต่อ “ไม่ใช่สำหรับฉัน เวลาทำให้ทุกสิ่งเกิดการเปลี่ยนแปลง และฉันเกลียดการเปลี่ยนแปลง”
“เจ้าแน่ใจรึ” เสียงถามอีกฝ่ายกลั้วด้วยอารมณ์ขันจนฉันนึกสงสัยกับคำตอบตัวเอง มันมีอะไรน่าตลกกัน?
“นายกำลังจะบอกอะไรฉัน”
“หากข้าบอกเจ้าว่าวันนี้คือวันสุดท้ายของโลกนี้ เจ้าจะทำอย่างไร?”
ความคิดเห็น