ห้องดองของของโชวะซัง

ลำดับตอนที่ #7 : Squire (1)

               ชิ้ง!! เคร้ง!! แก๊ง!!

               "...ดาบของเจ้ายังเฉียบคมเสมอ โอคาโซ่" บุรุษเบื้องหน้าเขายิ้มมุมปาก เรเปียร์ในมือกวัดไกวแผ่วเบาสอดแทรกคมดาบแทงลอดตรงเข้ารอยต่อชุดเกราะของนักรบหนุ่มอย่างแม่นยำ แต่เขาเองฝีมือก็มิใช่ชั่ว ดาบในมือปัดป้องคมดาบของเขาได้พร้อมถือโอกาสฟาดฟันใส่ด้วยกำลังโดยเล็งไปที่ข้อมือของอีกฝ่าย แรงของเขาทำให้ดาบเรเปียร์เล่มงามหลุดร่วงจากมือกระทบพื้นเสียงกังวานใส

               "อา..." ทว่าใบหน้าของผู้ไร้อาวุธป้องกันไร้ซึ่งความตระหนก ทั้งยังแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ "ข้าพ่ายแพ้เเล้วอย่างนั้นรึ"

               "หยิบดาบของท่านขึ้นมา" บุรุษในชุดเกราะกล่าวเสียงกร้าว "ข้าไม่อยากฟาดฟันผู้ที่แสร้งพ่ายแพ้เพียงเพื่อตบตาข้า"

               "หึ... เจ้าก็ยังเหมือนเดิมเสมอ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่น ก้มลงเก็บเรเปียร์ที่พื้นเชื่องช้า... ทว่าวินาทีต่อมาก็ย่างสามขุมเสือกแทงมาที่กลางอกด้วยท่วงท่าต่อเนื่องไม่มีสะดุดแม้แต่นิดเดียว

               โอคาโซ่ไม่ตื่นตระหนกกับกระบวนท่าของศัตรู ดาบคู่ใจถูกยกขึ้นขวางการแทงของอีกฝ่ายได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ นักรบหนุ่มพลิกข้อมือตวัดดาบปะทะอีกสองสามครั้งก็ดึงสถานการณ์จากเสียเปรียบให้กลับมาสูสีได้อีกครั้ง

               "เมื่อท่านต้องการเช่นนั้น... รับดาบ!" เขาประกาศกร้าว เดินหน้าบุกเต็มกำลัง ดาบแรกจู่โจมอย่างตรงไปตรงมาทว่ายากที่จะต้านรับโดยไร้แผนการ ดาบสองที่ตามมาฟาดฟันเข้าช่วงกลางลำตัว ด้วยแรงปะทะจากครั้งแรกหนุนเสริมดาบนี้ที่เห็นเชื่องช้าจู่ๆจึงวูบเข้าระยะอันตรายอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มกล้ำกลืนกำลังฝืนข้อมือใช้ดาบเรียวยาวของตนปะทะกับดาบอีกฝ่ายด้วยหักโหม แน่นอนเรเปียร์ไม่ได้สร้างมาเพื่อให้ปะทะ อีกทั้งฝ่ายจู่โจมโจมตีมาด้วยกำลัง จากที่จะรับดาบได้โดยฝืนทนจึงกลายเป็นดีดดาบตัวเองออกจากมือแทน

               "..." ใบดาบจ่อมาที่คอหอย ใบหน้าผู้ถือดาบเหี้ยมเกรียมแววตาแฝงประกายโกรธเกรี้ยวถึงเก้าส่วน ชายหนุ่มมองดาบเล่มงามด้วยสีหน้าเฉยเมย กล่าวออกล้วนเรียบง่าย "เจ้าชนะแล้ว โอคาโซ่"

               "ทำไม..." เพียงคำถามแรกดาบในมือก็เริ่มสั่นระริก ไม่สิ เป็นที่มือของนักรบหนุ่มต่างหากที่กำลังสั่นเทาทั้งเสียงก็สั่นเครือ "ท่านดยุค ทำไมท่าน..."

               "โอเคนโซ่เอย..." ผู้พ่ายแพ้แย้มยิ้มให้นักรบหนุ่ม "ข้าเคยสอนเจ้าแล้วมิใช่หรือ บางสิ่งที่เราทำ มิอาจอธิบายด้วยเกียรติรึเหตุผลได้ดอกนะ"

               ศึกนี้แน่นอนโอเคนโซ่ได้ชัยเหนือศัตรู ทว่าในใจนักรบหนุ่มยามนี้สิ้นหวังท้อแท้ดั่งพ่ายการศึกยับเยิน

               หากแม้นเขาเลือกจุดจบของทุกสิ่งได้ เขาจะไม่ยอมให้มันจบเช่นนี้แน่

               "กระทำเถอะโอเคนโซ่ อิธาคานจะสงบสุขได้ก็มีเพียงหนทางนี้หนทางเดียว" ชายผู้นั้นบอกต่อมาอีก "ข้ารู้เจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดดี..."

               "...ข้าไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น!" 

               "โอเคนโซ่" ผู้มีศักดิ์เป็นถึงนายเหนือแห่งอิธาคานขึ้นเสียงกร้าวโดยพลัน "ดาบที่เจ้าถือ จะซื่อตรงต่อใคร!?"

               "มายลอร์ด ดาบของข้าคือดาบของท่าน เกียรติของข้าคือการได้รับใช้ท่าน ชีวิตของข้าอุทิศให้ท่าน"

               นั่นคือคำสัตย์สาบานในวันแรกที่เขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งอัศวินเต็มตัว...

               ทว่าวันนี้ คำกล่าวนี้คือสิ่งที่เขาเกลียดชังมันมากที่สุด...

               "จงรับใช้ข้าด้วยสัตย์ นักรบแห่งข้า" ดยุคหนุ่มเอ่ย "ข้า ดยุคลุดวิด ขอบัญชาให้เจ้าสังหารข้าซะ!"