คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Round 7 (2) (100%)
ท่ามกลางท่าเรือส่งสินค้าเก่าแก่ล้วนเต็มไปด้วยตู้คอนเทนเนอร์ทั้งเก่าใหม่วางระเกะระกะเรียงรายเป็นระเบียบบ้างไม่เป็นบ้าง ไซท์สองคือส่วนที่ “ถูกทิ้ง”
ปัญหาหลักคือสัมภาระบางชิ้นเสียหายก่อนส่งถึงมือผู้ส่งต่ออย่างฉัน หรือเป็นสัมภาระอันตรายอันขึ้นกับดุลยพินิจของผู้เป็นนายฉันอีกทีจะระงับไม่ให้ส่งต่อไป แต่สรุปแล้วทั้งหมดทั้งมวลที่ว่าจะมีจุดจบที่เดียวกันคือเอามารวมไว้ที่นี่
ฉันไต่ขึ้นบันไดเหล็กเก่าๆกระโดดข้ามกองไม้กวาดขึ้นไปบนตู้คอนเทนเนอร์ตู้หนึ่ง ใช้มุมมองที่สูงให้เป็นประโยชน์ในการสอดส่องหาผู้บุกรุกและคู่หูของฉัน จากที่เห็นด้วยสองตาเทย่ารุกเข้าไปด้านในไซท์ด้วยฝีเท้าที่เงียบเชียบของเขาได้ไกลพอสมควรแล้ว และฉันไม่ควรปล่อยให้เขาไกลจากฉันซักเท่าไหร่นัก
เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นจอมเวท ย่อมต้องถูกเล็งโจมตีเป็นอันดับแรกของกลุ่มเสมอ
“อควอบาเรีย!!”
ฟู่….. กิ้งๆๆ
เมื่อฉันสัมผัสถึงความผิดปกติได้ก็รีบร่ายกำแพงสายน้ำล้อมรอบกายในทันใด แทบจะวินาทีเดียวกันกับที่สายน้ำก่อตัวล้อมรอบฉันมีดบินสามเล่มถูกซัดใส่และถูกต้านทานเอาไว้ได้
ตอนนั้นเองที่ฉันเห็นภาพซ้อนทับเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง และนั่นทำให้ฉันตัดสินใจสิ่งที่ทำต่อไปได้ทันที
“อควอเรีย โดลาลอสซาร์!!”
ตูม! ฟุ่บ!
คลื่นน้ำขนาดใหญ่ปะทุขึ้นจากใต้เท้าของฉันพร้อมกับที่ฉันเคลื่อนย้ายตัวไปอีกตำแหน่งหนึ่งพร้อมๆกัน ตำแหน่งที่ฉันยืนอยู่เมื่อครู่ปรากฏร่างบุรุษในสองปีกโดนคลื่นน้ำซัดใส่เต็มๆจนลอยขึ้นฟ้า
“ยัยนี่เป็นจอมเวทโบราณ รีบจัดการก่อ- อ้อก!”
ปากของผู้พลาดพลั้งที่กำลังส่งข่าวให้กับเพื่อนร่วมทีมถูกดาบสั้นปากรอกเข้าไปจนมิอาจพูดคำอื่นใดได้อีก เทย่าทะยานมายืนข้างฉันด้วยความว่องไวยิ่งพร้อมกับดึงดาบสั้นอีกเล่มที่เหน็บไว้กับเอวขึ้นมาจับกระชับไว้ ยืนขวางระหว่างฉันกับพวกศัตรู… ที่ตอนนี้ปรากฏตัวขึ้นมาสี่คน
เห็นหมอนี่ทำอาหารเก่ง แต่อดีตก็เป็นถึงโจรสลัดน่านน้ำแดนเหนือมาก่อนเชียวนะ ฝีมือต่อสู้ของเขาน่ะดูถูกไม่ได้เลยล่ะ
“พวกเจ้าเป็นใคร” เทย่ากดเสียงต่ำ เป็นสัญญาณให้ฉันเริ่มดำเนินการเพื่อจัดการพวกนี้ในทันที ฉันยิ้มบางๆเอ่ยคำร่ายเวทพร้อมควงคทาไปมาเตรียมหลอกล่อศัตรูตรงหน้าเต็มที่
ถึงแม้ว่าฉันเคยพลาดพลั้งมาแล้ว แต่ถ้าปล่อยให้ฉันมีเวลาวิเคราะห์ซักหน่อยล่ะก็ ฉันจะไม่มีทางพลาดแน่นอน!
เจ้าพวกศัตรูไม่ยอมกล่าวอะไรออกมา กางปีกสีดำทมิฬทั้งสองทะยานเข้าหาลูกครึ่งจิ้งจอกพร้อมสะบัดขนปีกโจมตีเข้าใส่ เทย่ากระโดดหลบพร้อมกระโจนสวนเข้าหาพวกมันตนหนึ่งฉีกกระชากปีกออกด้วยพละกำลัง โลหิตสาดกระเซ็นพร้อมเสียงโหยหวนของผู้โชคร้าย ทว่ามันก็ไม่ได้แหกปากนานเมื่อเทย่าปิดฉากมันด้วยการเสียบดาบใส่ท้องพร้อมเตะร่างไร้ชีวิตลงสู่พื้นและทะยานเข้าหาปีศาจอีกตน
เสียงก้าวเท้าแผ่วเบาดังขึ้นข้างหลังฉันพร้อมๆกับที่ปีศาจอีกตนบินตรงเข้าหาฉันพร้อมเงื้อมีดในมือขึ้น คงคิดจะปาโจมตีใส่เพื่อรบกวนการร่ายเวทของฉันสินะ
แต่เสียใจด้วยย่ะ ร่ายเวทคืออะไร? ของพรรค์นั้นฉันไม่จำเป็นต้องทำเลยซักนิด!
“อควอแอโร่ว์!!” ศรแห่งน้ำ เวทมนตร์พื้นฐานถูกร่ายผ่านกำแพงวารีที่ยังไม่จางหายไปดี ลับศรดอกนี้ให้เฉียบคมและทรงพลังขึ้นกึ่งหนึ่ง ความรวดเร็วถูกหน่วงลงชั่วขณะจนศัตรูตั้งตัวรับไม่ทัน มัจจุราชที่แลเห็นแต่ไกลพลันปรากฏเมื่อใกล้ตัวและเสียบอกทวงชีพกลับสู่สูงไปด้วยมิยินยอมพร้อมใจนัก
“วอเทอเรีย อีวาลูสเทม!” ฉันแผดเสียงออกมาพร้อมปักคทาลงพื้น ในพริบตาพื้นที่รอบตัวฉันก็เจิ่งนองและเต็มไปด้วยน้ำท่วมถึงต้นขา ถ่วงร่างศัตรูเบื้องหลังของฉันจนการลอบสังหารมีอันต้องล้มเหลว
มันแค่นเสียงครั้งหนึ่งก่อนกางปีกขึ้นเตรียมบิน ก็จริงอยู่นะว่าเวทมนตร์บทนี้มีผลแค่กับศัตรูบนพื้นดิน แต่ก็นะ…
แคว่ก! ฉึก!
มันยังไม่ทันจะตั้งตัวดีเทย่าผู้รอโอกาสนี้เคลื่อนกายผ่านร่างมันเด็ดทั้งปีกและคอขาดออกจากร่างจมสู่เวิ้งน้ำ ย้อมแอ่งวารีที่ฉันสร้างขึ้นด้วยสีของโลหิต…. ฉันเกลียดกลิ่นเลือด
โดยเฉพาะเลือดของพวกปีศาจ พวกนอกรีตที่อยู่ตรงข้ามกับเวทมนตร์บริสุทธิ์โดยสิ้นเชิง ฉันล่ะเกลียดมันยิ่งนัก
ฉึก!
เสร็จกัน! เผลอเสียสมาธิจนได้
“เกือบจะดีแล้วนะ แต่เจ้าลืมข้าไปได้อย่างไรกัน” เสียงหวานฟังนุ่มหูทว่าแฝงไปด้วยแข็งกระด้างเยี่ยงเสียงบุรุษเพศดังข้างหูฉัน
“ออกจะแปลกใจอยู่เหมือนกันที่รู้ตัวไวขนาดนี้ แต่ไหนๆก็รู้ตัวแล้วนี่นะ…” คำกล่าวนั้นมาพร้อมกับมีดที่กรีดลึกในทรวงอกของฉันมากขึ้น
“จำมันไว้ให้ดี ความรู้สึกเจ็บปวด สิ้นหวังก่อนตาย จำมันไว้ให้ดี”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน และฉันก็ตาย...อีกครั้ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อาทิตย์หน้าลงทุกวันนะครับ ฉลองวันสงกรานต์ ^^
ความคิดเห็น