ห้องดองของของโชวะซัง

ลำดับตอนที่ #1 : Project #4 (1)

                ตั้งแต่ตอนนั้นมาจนถึงตอนนี้ ก็คงสิบสองปีกว่าได้แล้วมั้ง...

                ชายหนุ่มวางหนังสือในมือพลางอมยิ้มเล็กน้อย ผมสีเขียวปล่อยสยายยาวแต่ได้รับการดูแลอย่างดีถูกสะบัดไปมาเหมือนขับไล่บรรยากาศที่น่าง่วงงุน

                คิดถึงตอนนั้นแล้วก็แปลกใจนะ แค่เพียงความผูกพันในโลกเสมือนจริงก็กลับทำให้คนบางคนเก็บเป็นความทรงจำดีๆไม่มีลืมได้จนถึงทุกวันนี้

                เขาหย่อนหนังสือในมือลงกล่องเก็บของที่มีหนังสือที่เขาคัดแล้วจำเป็นอัดแน่นอยู่ก่อนจะจัดการปิดฝากล่องด้วยเทปหนา ยกมันลงจากบ้านชั้นสองลงมาข้างล่างที่ของส่วนใหญ่ในบ้านถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว

                ถ้าไม่ได้เก็บของเตรียมย้ายบ้าน  ก็คงลืมเล่มนี้ไปแล้วเหมือนกัน

                “โย เก็บของเสร็จแล้วเหรอลูก” ผู้เป็นมารดาของเขากล่าวถาม

                “ครับผม เรียบร้อยแล้ว” ผู้ถูกเรียกว่าโยกล่าว  ที่จริงแล้วชื่อเล่นเต็มๆของเขามีหลายชื่อ เช่นโยโย่ (เพื่อนตั้งให้) โยจิ (กลุ่มสาวผู้ไม่ประสงค์จะเอ่ยนาม) และโยอื่นๆที่คนอื่นจะเรียก แต่สำหรับแม่ของเขา เขาก็ยังเป็น “โยตัวน้อย” อยู่ดี

                สองแม่ลูกจับมือกัน กวาดตามองบ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่นานเกือบยี่สิบปีเหมือนจะจำให้ติดตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากบ้านนี้ไป

                ขึ้นชื่อว่าบ้าน  ย่อมเป็นสถานที่ที่มอบความสุข ความสบาย และความทรงจำดีๆแก่เรา แน่นอนตลอดเวลาที่เขาได้อยู่บ้านหลังนี้เขาได้สิ่งเหล่านั้นมามากจนต้องนับเป็นบุญคุณของบ้านหลังนี้

                และนั่นรวมถึงความสุขเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วย... ชายหนุ่มคิดในใจ

                “ไปกันเถอะ” แม่ของเขาบีบมือเขาครั้งหนึ่งก็ชวนกันก้าวเดินออกจากบ้านหลังนั้น ทว่าโยก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองอีกครั้ง สายตาจับจ้องไปยังห้องที่เคยเป็นห้องของเขา

                “ขอบใจมากนะ รักและคิดถึงนาย... โฮสต์”