คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Round 7 (1) (100%)
เป็นความฝันที่ไม่ดีซักเท่าไหร่…
ฉันฝันว่าโดนชายแปลกหน้าคนหนึ่งใช้มีดแหลมคมลวดลายแปลกๆเสียบทะลุขั้วหัวใจขณะที่ฉันพยายามต่อสู้… สู้กับอะไรนะ?
เอี๊ยด โครม!
“ตื่นได้แล้วเจ๊พะยูน! จะนอนกินบ้านกินเมื-”
นะ หนอย! เจ้าเจเนรัลเบ๊ปากสุนัข!
ผัวะ!
“ใครให้เรียกชั้นว่าพะยูนกันยะ! เสียมารยาทที่สุด!” ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับปาหมอนบวกชี้หน้าเอ็ดอีกฝ่ายอย่างว่องไว ฉันไม่มีอารมณ์ขดตัวอยู่ใต้ผ่าห่มอีกต่อไปจึงลุกขึ้นเก็บที่นอนและแต่งตัว
สายแล้วแน่ๆเลยฉัน
“ลุชเชอร์ให้ข้ามาปลุกเจ๊ตั้งแต่แปดโมงเช้าแล้วคราหนึ่งแหละ เเต่ข้าเห็นเจ๊หลับสบายก็เลย…”
“อื้อ สิบโมงสิบห้าแล้วใช่มั้ย ก็กำลังรีบอยู่นี่ไง” ฉันพูดพลางรีบหยิบกิ๊บตัวเก่งมาติดกับผมที่รวบจัดทรง
เดี๋ยวนะ…. ทำไมฉันถึงรู้ล่ะว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่?
ฉันเห็นเทย่าหันไปมองนาฬิกาบนตู้ครั้งหนึ่งก็บอกต่อมา “ตรงเป๊ะเลยวุ้ย งั้นเจ๊ก็รู้แล้วสิว่า…”
“ลุชเชอร์ไม่รอฉันแล้ว เพราะเขาต้องไปจัดการกับออเดอร์ของเขาให้เสร็จก่อนเที่ยง ส่วนฉันก็มีงานที่ไซส์สอง…. ใช่มั้ย” ฉันถามอีกฝ่าย ซึ่งลูกน้องฮาล์ฟบลัดของฉันก็ดูจะอึ้งไปนานเลย “จ… เจ๊รู้ได้ไงอะ”
“มันเหมือน… อยู่ดีๆมันก็แวบเข้ามาในหัวน่ะ” ฉันตอบไปตามตรง เมื่อครู่นี้ตอนที่แต่งหน้า ตอนฉันมองหน้าตัวเองในกระจก ราวกับว่าได้ยินเสียงรายงานของเทย่าก็ดังแว่วเข้ามาในหัวสมองจากที่ไกลแสนไกล
“ก็ถูกอยู่หรอกนะเจ๊… แต่ไซท์สามนะ ไม่ใช่ไซท์สอง” เทย่าหยิบบิลล์ขึ้นมาดูก่อนยกมือเกาหัวแกรกๆ “ถ้าอย่างนั้นข้าลงไปเตรียมมื้อเช้าให้เลยละกัน”
“จ้า” ฉันตอบรับ ไม่นานฉันก็แต่งตัวเสร็จ ฉันหมุนตัวสำรวจตัวเองรอบหนึ่งจึงเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมที่จะหยิบคทาคู่มือของฉันไปด้วย…
เสียงปิดประตูบ้านดังก้องอยู่ในหัว ฉับพลันฉันเหมือนเห็นภาพเบื้องหน้าซ้อนทับกันคล้ายภาพเบลอๆ จนนึกสงสัยว่าเมื่อคืนนอนไม่พอหรืออย่างไร?
แมวน้ำปาร์ตี้บ้านตรงข้ามฉันกำลังย่างเนื้อกินกันอยู่…
ฮาร์ปี้หนุ่มนักส่งจดหมายเพิ่งบินผ่านหน้าฉันเพื่อส่งพัสดุด่วนจี๋…
เพียงหลังจากก้าวถอยหลังไม่ถึงหนึ่งวินาที สายลมหอบใหญ่ก็วูบผ่านหน้าฉันไปพร้อมกับกลิ่นหอมของเนื้อย่าง… เสียใจด้วยย่ะที่ฉันไม่กินเนื้อ!
เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีงานที่รออยู่ ฉันจึงไม่รีรอออกเดินทางสู่ไซท์ทำงานของฉันโดยพลัน ไม่เกินสิบนาทีฉันก็เห็นเทย่ากำลังยกถังน้ำบริหารร่างกายที่ไซท์อย่างขมักเขม้น...ดูมีเวลาว่างจังนะ
เอาจริงๆก็กำลังรอฉันที่มาสายประจำนี่นา…. สรุปควรโทษใครดี เอ๊ะ! ไม่สิ ฉันไม่ผิดนี่นา โฮะๆๆๆ
“จะฟิตไปถือของให้สาวที่ไหนกันล่ะนี่” ฉันทักอีกฝ่าย ซึ่งเมื่อเห็นฉันก็วางถังทั้งสองลงพร้อมตีหน้ามุ่ย “ก็ยกของช่วยเจ๊นั่นแหละ จะให้ไปยกให้สาวที่ไหนล่ะ ก็ข้ามีเจ๊คนเดียวนี่”
ดะ… เดี๋ยวสิ! พูดแบบนั้นมันเอาดีเข้าตัวไม่ใช่รึไงยะ!?
“ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับนายซักหน่อย!” ฉันรีบขึ้นเสียงใส่อีกฝ่ายเพื่อกลบความเขินอาย “นายจะไปมีสาวที่ไหนก็เชิญสิ ชั้นไม่ได้ห้ามหรอกนะ!”
“ก็ข้าไม่ได้หมายถึงข้าชอบเจ๊นี่” คำตอบของอีกฝ่ายทุบใบหน้าฉันแหลกละเอียด “จะให้ข้าไปมีสาวอื่นที่ไหนก็ช่าง แต่คนที่จ่ายตังให้ข้าก็มีแค่เจ๊คนเดียว ข้าเลยต้องอยู่ช่วยเจ๊นี่ไง”
“จะบอกว่าที่อยู่ด้วยนี่เพราะเงินล้วนๆรึ….”
“ก็รึเจ๊ทำงานแล้วไม่อยากได้เงินล่ะ งั้นให้ข้าหมดเลยก็ได้นะ….”
นายมัน….
“วอเทอร์บอล!”
ตูม! ร่างเพรียวถูกบอลน้ำลูกโตยิงอัดใส่เต็มร่างกระเด็นตกผืนน้ำไปด้วยความเร็วสูง
“ฝันไปเถอะย่ะ!” ฉันตะโกนใส่ท้องทะเล เพียงไม่นานอารมณ์ขุ่นมัวก็หายไป หันหลังกลับมาสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง
เบื้องหน้าคือตู้คอนเทนเนอร์ตู้ใหญ่ ลั่นกุญแจปิดล็อคไว้แน่นหนา รู้สึกว่าจะมีของอยู่ข้างในสองชิ้นสินะ
พูดถึงกุญแจ… กุญแจอยู่กับเจ้าเทย่ามันนี่นา….
พูดถึงเทย่า.... มันว่ายน้ำไม่เป็น...
หันหลังกลับไปก็เห็นมือข้างหนึ่งโผล่พ้นน้ำขึ้นมาพอดี ฉันจึงไม่รอช้าเสกฟองน้ำหุ้มอากาศเบื้องบนและร่างที่จมน้ำอยู่นั้นในทันที ไม่นานลูกน้องของฉันก็ลอยพ้นน้ำขึ้นมากับฟองอากาศ
“ฉันขอโทษ” ฉันกล่าวด้วยความสำนึกผิด...จริงๆนะ! เวลาเห็นอีกฝ่ายหน้าบูดน่ะมันรู้สึกไม่ดีเลยซักนิด
แต่อีกฝ่ายนอกจากจะสลัดน้ำและถอดเสื้อออกมาบิดเอาน้ำออก (อาห์… หุ่นเขาดีอย่าบอกใค- ไม่สิ! ฉันจะบอกนักอ่านทำไมล่ะ?) แล้วเขาก็เมินฉันซะสนิท
“เทย่า… นี่นายงอนฉันเหรอไง”
“เปล่า” อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงห้วนๆ
“ขี้งอนแบบนี้ไม่ใช่นิสัยนายเลยนา”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า!” คนปากไม่ตรงกับใจพูดกระชากเสียง ฉกผ้าขนหนูในมือฉันไปซับน้ำที่หัวก่อนจะใส่เสื้อแขนกุดตัวเก่ง
“เริ่มงานกันเถอะ” เขารีบตัดบท ควงพวงกุญแจในมือแล้วหยิบขึ้นมาดอกหนึ่งไขเข้ารูอย่างรวดเร็ว เทย่าเปิดตู้คอนเทนเนอร์เบื้องหน้าเผยให้เห็นสินค้าสองชิ้นอย่างที่ฉันคิดไว้
อย่างที่...ฉันคิด...ไว้…?
ราวกับภาพติดตา ฉันเหมือนเห็นภาพวินาทีที่เทย่าเปิดประตูตู้คอนเทนเนอร์อีกครั้ง ฉับพลันภาพตัดไปที่พัสดุทั้งสองชิ้นพุ่งลงใต้น้ำ และภาพก็ตัดมาที่…
ฉันถูกแทง…
“เจ๊ อึ้งอะไรอยู่เล่า เมาแดดไปแล้วรึไง?” เสียงเรียกจากลูกน้องมือดีปลุกให้ฉันกลับมาอยู่ที่ปัจจุบันอีกครั้ง ฉันกระพริบตาสองสามทีก็เห็นฮาล์ฟบลัดครึ่งจิ้งจอกยืนพิงประตูตู้อยู่
“อ้อ… เอ้อ… จัดการเลยละกัน” ฉันร่ายเวทฟองสบู่ห่อหุ้มสิ่งของทั้งสองชิ้น พร้อมๆกับถามสถานที่ส่งกับเทย่า “ให้ส่งไปที่ไหนนะ”
เงียบ… เทย่ามองหน้าฉันแบบงงๆ “อ้าว ข้านึกว่าเจ๊รู้แล้ว ข้าก็ลืมไปเสียแล้วด้วย บิลล์ก็ตกน้ำป๋อมแป๋มไปเมื่อกี้น่ะ เพราะเจ๊เลยนะ!”
โอ้เทวะ! ได้โปรดสาปแช่งฉันก่อนที่จะคิดอะไรพิเรนทร์ๆอย่างยิงบอลน้ำอัดใส่หน้าเจ้านี่อีกซักสองสามลูกทีเถอะ
“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ คงต้องเลื่อนส่งของไปก่อน ค่าเสียเวลาฉันจ่ายเอง” ฉันบ่นออกมาด้วยความเหนื่อยใจ โบกมือครั้งหนึ่งฟองสบู่ก็สลายไป ฉันก้าวถอยหลังมาให้เทย่าปิดตู้คอนเทนเนอร์นั้น “....ฉันไม่หักส่วนของนายหรอกน่า” ฉันรีบพูดต่อทันทีเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะอ้าปากพูด
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ว่างแล้วล่ะเจ๊ จะออกไซท์เลยมั้ย?” เทย่าหาเรื่องคุยเมื่องานวันนี้เสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะไม่สำเร็จก็เถอะ
แต่ทันใดนั้นทั้งสายตาของฉันและเขาก็เห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ไซท์สองพร้อมๆกัน
“ฉันตาไม่ฝาดใช่มั้ย” หันไปถามลูกครึ่งฮาล์ฟบลัดเสียงเรียบ คทาในมือถูกกำแน่น
“เจ๊ไม่ได้ปล่อยให้ใครมาเดินเล่นที่ไซท์สองใช่มั้ย” เทย่าตอบคำถามของฉันด้วยคำถาม ซึ่งฉันก็สั่นหน้าครั้งหนึ่งเป็นการปฏิเสธ
อย่างเงียบเชียบและรู้งานกันมาดี พวกเราสองคนเคลื่อนที่ลัดเลาะตู้คอนเทนเนอร์ทั้งหลายตรงไปยังไซท์สองด้วยความรวดเร็ว
6/4/58: ลงล่วงหน้า 1 วันครับ พรุ่งนี้ผมไม่ว่างลง
ความคิดเห็น