คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Round 22
รายชื่อการตายที่ไม่น่าพิศมัยที่สุดสามอันดับแรก หนึ่งในนั้นจะต้องมีการ “ถูกจับแยกเป็นชิ้นๆในน้ำลึก” อยู่ในนั้นแหงๆ…
เสียงนกกระสาดังแว่วมาตามลมปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมาพบกับเพดานและเฟอร์นิเจอร์เดิมๆ และทุกอย่างก็ดำเนินไปดั่งหนังที่กรอกลับแล้วนำมาเล่นใหม่ไม่มีผิดเพี้ยน ยำสาหร่าย ส่งของ โดดลงน้ำ แล้วก็บูม! ฉันกลายเป็นเศษนางเงือก…. ขำตายล่ะ
ปัญหาที่ฉันกำลังเผชิญคือแสงจากซีนาร์ มันสว่างเอามากๆจนบอกตำแหน่งของฉันให้เหล่าผู้ล่าได้รู้อย่างชัดเจน ฉันลองแก้ไขด้วยหลายๆวิธี อย่างเช่นเก็บมันไปซ่อน เสกฟองสบู่ห่อหุ้มมันแบบควบแน่น แต่ดูเหมือนแสงในตัวมันจะยิ่งขับเน้นออกมามากยิ่งขึ้นไปอีก
นอกจากนั้นฉันยังมองไม่เห็น “อะไรก็ตาม” ที่ลงมือสังหารฉันอย่างเหี้ยมโหด ซึ่งแม้ว่าฉันจะพยายามหลบหลีกมันอย่างไรก็ตาม สุดท้ายก็ต้านทานมันได้ไม่ถึงสิบวินาที
รอบต่อมาฉันลองฝากซีนาร์ไว้กับเทย่าโดยไม่บอกเจ้านั่น…. ก็ฟาโก้นั่นแหละ แล้วลองดำน้ำไปงมหาดู ทว่าคราวนี้แย่ยิ่งกว่า ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแนวโขดหินสีดำ แม้ว่าประสบการณ์การตายที่ผ่านมาสามรอบจะยังจำติดตรึงอยู่ในหัวสมองได้ดี แต่ฉันก็ไม่พบสิ่งที่คล้ายกับช่องลึกบาดาลดั่งเช่นที่ฉันมาพร้อมกับซีนาร์ เป็นอันว่าแผนที่จะแยกฉันกับซีนาร์ออกจากกันจึงต้องเป็นหมันไป
สิบห้านาทีหลังจากที่ฉันกลับขึ้นฝั่งมาพร้อมกับความว่างเปล่า มันเป็นเวลาพลบค่ำพอดี แต่ฉันยังมิทันได้ชื่นชมกับแสงดาวก็ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้งบนเตียง…. ฟาโก้หาเรื่องตายอีกแล้วเหรอเนี่ย?
ยังเช้ามืดอยู่เลย... ถ้าอย่างนั้นขอหลับต่ออีกซักนิดจะได้ไหมนะ?
บางครั้งแดดยามเช้าก็ร้อนเกินกว่าที่จะรีบตื่นนอน
บางทีฉันก็เริ่มคิดนะ ว่าถ้าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ทำไมฉันต้องมาเจออะไรบ้าๆแบบนี้ด้วย
ฉันกล้ากล่าวว่าตัวเองคือผู้ศรัทธา แน่นอนมันต้องเป็นเช่นนั้น--เมอร์เมจจะหยิบยืมมาน่าจากสรรพสิ่งได้ต้องเชื่อมั่นและศรัทธาอย่างแรงกล้า หากทัณฑ์ของดาวดวงนี้ไม่ได้เกิดเพราะฉัน เหตุใดฉันจึงต้องติดอยู่ในบ่วงอันไม่มีที่สิ้นสุดนี้ด้วย?
ถ้าฉันดิ้นรนแล้วมันล้มเหลวล่ะ?
ถ้ามันไม่มีวิธีแก้ไขจริงๆ แล้วฉันต้องจมอยู่ในวงจรนี้ไปตลอดกาลล่ะ?
เอี๊ยด…. ปึง!
“ตื่นได้แล้วเจ๊พะยูน! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกันหา?”
เดี๋ยวนะ… ประโยคนี้มันคุ้นๆ และถ้าจำไม่ผิดมันจะต้องถูกขัดด้วยฝีมือโยนหมอนของฉันใช่ไหม?
สติที่กำลังสะลึมสะลือตื่นตัวเต็มร้อยเปอร์เซ็นท์แทบจะพร้อมกับร่างกายที่สปริงตัวจากเตียงได้แบบอัศจรรย์ ฉันมองเบ๊ตัวดีของฉันผู้ซึ่งตอนนี้ยืนเท้าสะเอวมองฉันด้วยหน้าเซงๆ “สิบโมงสิบห้าแล้วนะเจ๊ ลุชเชอร์เลยไม่รอเจ๊แล้วออกไปส่งของตั้งแต่เก้าโมงละ”
แต่สภาพของฉันตอนนี้คงเหมือนคนตื่นที่ยังได้สติไม่เต็มร้อย เจ้าเทย่าเห็นเข้าจึงยกมือขึ้นกุมขมับส่ายหน้าไปมา “โอยไม่นะเจ๊ นี่เมื่อคืนเจ๊ดื่มกับเจ้าอ้วนนั่นใช่มั้ย ข้าบอกแล้วไงว่าวันนี้งานใหญ่”
เดี๋ยวนะ ชักจะแปลกๆแล้ว
“วันนี้มีกี่งาน แล้วฟาโก้ล่ะ หายไปไหน” ฉันตัดสินใจถามคำถามเพื่อดูท่าทีของอีกฝ่ายก่อน และฮาล์ฟบลัดจิ้งจอกตรงหน้าของฉันซื่อเกินกว่าที่จะโกหกอะไรได้ มันตอบมาทันควัน “เอาจริงๆก็ไม่กี่งานนั่นแหละ แต่ฟาโก้? ไซท์เรามีคนงานชื่อนี้ด้วยเหรอเจ๊? หรือยังเมาค้างอยู่ข้าจะได้ชงอะไรให้กิน”
ฉันรีบยกมือเบรคอีกฝ่ายที่กำลังจะพุ่งลงไปห้องครัว ถามรายละเอียดงานอีกฝ่ายเสียงสั่น และรายละเอียดของมันก็แม่นตรงกับที่ฉันจำได้ทุกประการ
ทำไมฉันจึงกลับมาวนอยู่ที่เดิมอีกล่ะ?
นึกถึงได้อีกสิ่งฉันรีบหันขวับไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง และ...โอ้ไม่….
เศษชิ้นส่วนแห่งพลังฟ้าที่หลับใหล [ซีนาร์] ยังคงอยู่…
นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย มีบางอย่างที่ฉันทำผิดไป…. ผิดมากๆเสียจนฉันต้องกลับมาแก้ไขตั้งแต่ต้นเลยอย่างนั้นหรือ?
นั่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นหน้ากระจกสามนาที ฉันตัดสินใจจัดการปัญหาเรื่องปากท้องตัวเองเสียก่อน และเทย่าก็เตรียมผัดสาหร่ายแดงเจ็ดสีให้ฉันไว้เรียบร้อย…. เมนูเปลี่ยนอีกแล้ว แปลกจริง
รู้สึกว่าเทย่าจะไปรอที่ไซท์แล้วสิน-
วูบ….!
“อควอ…”
ก้อนน้ำจากทั้งครัวรวบรวมอยู่ในมือฉันด้วยความรวดเร็ว แต่มันก็ทำได้แค่ลอยนิ่งอยู่บนผ่ามือของฉันเมื่อฉันเห็นหน้าผู้บุกรุก
“...ฟาโก้?”
“เจ้าตั้งชื่อเศษชิ้นส่วนพลังฟ้าที่สาบสูญชิ้นแรกว่าอย่างไรนะ?” อีกฝ่ายถามเสียงเหี้ยม ใบหน้าที่จริงจังผิดกับคำถามทำให้ฉันตัดสินใจตอบไปตามตรง “ซีนาร์... นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น”
ท่าทีระวังของปีศาจแดงตรงหน้าฉันลดลง เขาหุบปีกเก็บทั้งสองข้างและเดินเข้ามาในครัว “เมื่อวานเจ้ากลับมาสาย มีหลายสิ่งเกิดขึ้น และข้าจำเป็นต้องบิดเบือนมัน”
ฉันสลัดมือแรงๆ ก้อนน้ำก็ระเหยเป็นไอไป “แล้วทำไมเทย่าจำเจ้าไม่ได้?”
“เป็นความตั้งใจของข้าเอง”
“นี่เจ้าไม่ได้คิดจะ…”
“เราเหลือเวลาไม่มากแล้วบลูม่า เจ้ารู้สึกตัวช้าขึ้นทุกที แต่ตอนนี้เวลาเริ่มกระชั้นเข้ามาแล้ว” อีกฝ่ายเริ่มพูดเสียงเครียด “เจ้าต้องเอาชิ้นส่วนที่สองออกมาให้ได้ก่อนดวงตะวันลับฟ้า หรือไม่เช่นนั้นเจ้าต้องยอมตายเพื่อลองใหม่ไปเรื่อยๆ และข้าอาจจะต้องใช้เจ้านั่น”
“โอเค เรื่องนี้เราต้องคุยกันก่อน” ฉันนั่งไขว่ห้าง ส้อมปักไปกับสาหร่ายบนจานเต็มแรง “นายอาจจะช่วยฉันไม่ได้จากใต้น้ำ แต่บนอากาศนายช่วยเฝ้ามองให้ฉันหน่อยไม่ได้หรือไง?”
“น่าสนใจ ข้าเองก็คิดไม่ถึง” ทางนั้นแบมือออก “บางทีเราอาจจะลองใช้เรือซักลำแล่นไปที่แนวหินแถบนั้น แต่เจ้าก็รู้เราไม่มีเวลามากพอ”
ถึงฉันจะว่ายน้ำจากวิสเทลเทียไปเขตแนวภูเขาใต้น้ำลึกได้ภายในสองชั่วยาม แต่นั่นมันความเร็วระดับ นางเงือก เชียวนะ ถ้าใช้เรือของไซส์เราต่อให้เดินทางเร็วที่สุดก็ใช้เวลาทั้งวันจึงจะไปถึงจุดนั้น
ถ้าเราเอาเรือไปจอดที่นั่นล่วงหน้าล่ะ…
“ฟาโก้” ฉันเรียกชื่ออีกฝ่าย ซึ่งเขาก็หันมาให้ความสนใจ “ฉันยังควบคุมความสามารถบิดเบือนได้ไม่ดีนัก เรื่องที่ฉันขอต่อไปนี้เจ้าพอจะทำให้ได้มั้ย”
คิ้วสีแดงเถือกของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อยเหมือนแปลกใจในคำขอของฉัน เขากรอกตาไปมาก่อนจะดีดนิ้วออกมาเบาๆครั้งหนึ่ง “นั่นสินะ วิธีแบบนั้นก็ใช้ได้อยู่ แต่ว่าจะทำอย่างไรให้ออกมาแนบเนียนล่ะ?”
ผู้ชายคิดอะไรเป็นเส้นตรงตลอดเลยรึเปล่า?
“นี่ล่ะคือเหตุผลที่ฉันไม่แนะนำให้นายทำให้เทย่าตื่น” ฉันว่า ตบไหล่เขาดังปึ้กๆ แล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่หู “เอาเป็นว่าจัดการให้เสร็จก่อนบ่ายสาม แล้วมาเจอกันที่นี่เวลาเดิมก็แล้วกัน” ฉันกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไปที่ไซท์
จะว่าไป ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีอีกต่อไป แล้วทำไมฉันยังต้องไปทำงานอีกกันนะ?
ความคิดเห็น