คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักใครไม่ได้อีก 2
“พะ...พะ...พีุ่นยอ” แบฮยอนพูเสียใสุีับสิ่ที่เาเห็นอนนี้ พีุ่นยอำลัออยู่ับานยอลเพื่อนรัอเา สายาุู่นั่นมอมาทาเ้าอเสีย้วยสายาเรียบเย และมัน็ทำให้แบฮยอนนลุึ้นทันวัน นบ้าอะไรน่าลัวะมั ไม่น่าเลยานยอล
“มีอะไร..” นถูเรียอบลับเสียนิ่เรียบ
“ทำไมพี่ับานยอลถึไ้อันแบบนั้น..ปล่อยานยอลเี๋ยวนี้เลยนะรับ”
แบฮยอนพูึ้น้วยวามสสัย พร้อมัวลับนในอ้อมอร่าสูว่า(มา) นั่นว่าะเป็นยัไบ้า
“พี่ทำามที่เราบอไม่ไ้หรอ แบฮยอน” ุนยออบลับพร้อมมอหน้าอีนนิ่ว่าเิม
“พี่หาเรื่อผมหรอรับ...านยอลไปเถอะ
สายแล้ว”
แบอบลับ้วยอารม์โรธ พร้อมรีบ้าวึ้นบันไเพื่อไปึัวานยอลออ แ่็้อหยุะัเพราะำพูอนใร้ายนนั้น
“หยุอยู่รนั้นแหละแบฮยอน..านยอลสลบไปแล้ว พี่ะพาเาไปพัที่ห้อมรมเอ”
“สลบ? พี่ทำอะไรานยอลหน่ะ!! ”ร่าเล็ะอเสียั เพราะวามโมโหสุี
“านยอลแ่ใที่ะบันไ เลยสลบไป็แ่นั่น ิว่าพี่ะทำอะไรานยอลรึไ นาย้ออบุพี่มาว่านะที่่วยานยอลไว้ไ้ทัน ไม่ั้นเพื่อนนายนอนเลืออาบอยู่้าล่านั้นแล้ว” ร่าสูพูพลาเปลี่ยนเป็นอุ้มานยอลแล้วมุ่หน้าเินไปหาที่พัให้นในอ้อมอ
“แ่พี่..็ทำร้ายานยอลปาายไม่่าันนัหรอ”
แบฮยอนพึมพำแล้ววิ่ไปเิน้าๆ ร่าสูโยหวัใหุ้นยอไ้ยินับำพูอเา
“หึ.ั้นหรอ ปาายั้นสินะ” ุนยอพูแ่นั้นแล้ว็เียบไปลอทา
ทาเินถึห้อมรมนรีที่มีแ่เสียอโหวแหวโวยวายอั้นเรียน่าๆรอบ้าอนทั้สอที่ยัมีสิับหนึ่นที่สลบอยู่ในอ้อมออนอันเยเป็นที่รั..นที่านยอลเยยอมให้ทุสิ่ ทุอย่า รอยยิ้ม วามสใส วามร่าเริ อานยอลที่เยมี หายไปพร้อมับารระทำอนที่่วยเาเอาไว้...ทำไมันนะ มันเพราะอะไรถึึให้นสอนนี้ลับมาเอันอี ทั้ที่มันไม่วระเป็น...แบฮยอนมอเพื่อนรัอเาที่หลับาสนิท ถ้านายื่นึ้นมาอนนี้นายะทำยัไันนะ นายะเสียใ นายะร้อไห้รึเปล่าานยอล หรือนายะีใที่นที่่วยนายเอาไว้ือนที่นายิถึเาอยู่ทุลมหายในายำลัะีึ้นอยู่แล้วแท้ๆ..
“นายไปเรียนเถอะแบฮยอน
พี่ะบออาารย์ให้”
ุนยอบอแบฮยอนเมื่อวาร่าอานยอลบนเียแล้วห่มผ้าให้อย่าี
“ไม่้อหรอรับ ผมัารเอไ้
พี่ะไปทำอะไร็ไปเถอะรับ”
แบฮยอนล่าวออมาเพราะไม่อยาใหุ้นยออยู่ใล้านยอลมาไปว่านี้ เา็แ่
ลัว..
“พี่ว่าพอี นายมีเรียนนิ ฝาบออาารย์ที่สอน้วยล่ะัน ^^” ุนยออบลับเรียบๆ
“แ่..ผม... ็ไ้รับ
หวัว่าพี่ไม่ทำร้ายเพื่อนผมอีนะรับพีุ่นยอ” แบฮยอน้อยอมเพราะสายาุู่นั่นที่มอมาที่เามันบ่บอว่าถ้าเาไม่ยอมไป
นนนั้นอาะทำอะไรานยอล็ไ้
เสียปิประูอแบฮยอนที่ยอมลับไปเรียนโยี ทำใหุ้นยอแน่ใว่าอนนี้มีเพียแ่เาับร่ารหน้าอยู่้วยันสอนเท่านั้น ุนยอนั่มอานยอลเียบๆ แล้ว่อยๆ เอื้อมมือไปลูบผมอานยอลอย่าเบามือ
“อือออ..”
เสียราในลำออานยอลทำเอาุนยอผละออแทบไม่ทัน ึไ้แ่นั่มอนที่สลบไปนิ่ๆ เหมือนเิมนานยอล่อยๆลืมาึ้น
“พะ..พีุ่นยอ!!!”
านยอลที่อนนี้รู้สึัวแล้วลับใับนรหน้าเามาว่าสิ่อื่นใ ทำไมพีุ่นยอมาอยู่ที่นี้ไ้
“ทำไมพี่...มาอยู่ที่นี้ไ้ละรับ” านยอลลั้นใถามร่าสูออไป้วยน้ำเสียสั่นๆ
“พี่อยู่ไม่ไ้ั้นหรอานยอล หืม? นิมันห้อมรมพี่นะ”
“มะ..มะ..ไม่ใ่รับ ็พี่..รัเียผม ผมเลย..สสัย” านยอลรู้ีว่าุนยอนั่นไม่อบเามานาไหน..
“นายเินนพี่นเือบบันไ พี่่วยนายไว้แล้วพี่็เป็นนอุ้มนายมาที่นี่” ุนยออบ
“อะ..ะ..ั้นผมไม่เป็นไรแล้วล่ะรับพีุ่นยอ
พี่ลับไปเรียนเถอะรับ ผม..ไม่..”
แล้วานยอล็ใว่าเิม เพราะยัไม่ที่เาะพูบร่าสูว่าเา็เาลับเียพร้อมับร่าอพี่เาที่เปลี่ยนมาร่อมอยู่บนัวเอ
“พีุ่นยอ!!! ทำอะไร ปล่อยผมนะ!” านยอลที่ลัวนรหน้ามาๆอยู่แล้วลับยิ่ลัวมาว่าเิม
“นายะลัวพี่ทำไมานยอล นายรัพี่ะายไม่ใ่หรอ” ุนยอแสยะยิ้ม ้อมออีนที่ลัวนัวสั่น
"ผะ...ผม" านยอลไ้แ่อึอัับำถามที่ทำร้ายิใอเา
' ใ่ '
ำอบที่ไม่อาพูออไปไ้อเา เารันรหน้านี้มา
ผู้ายที่มีแ่นหลไหล ทั้ายหิ่าพาันรุมล้อมเาันมามาย
ีรีนัี้าร์มือเออมรมนรีนนี้ นที่พราหัวใอเาไป...
นเผลอิไปว่ามันไม่มีวันที่ะไ้ลับืนมา....
ความคิดเห็น