รามเกรียนตอนพิเศษ สเปเชี่ยล ตบเกรียน คิต้า~~~

ลำดับตอนที่ #1 : สเปเชี่ยลบทที่ ๑

            สถานที่แห่งหนึ่ง อยู่แห่งใดมิมีใครทราบ สถานที่แห่งนี้เป็นห้องกว้างๆห้องหนึ่ง ผนังทำจากคอนกรีตสีขาว มีพื้นผ้าใบและม่านที่อยู่ด้านหลังสีดำ ที่ข้างหน้า มีโทรทัศน์จอแบนขนาด ๑๔ นิ้ววางอยู่บนโต๊ะไม้ซึ่งข้่างหน้ามีโต๊ะกาแฟกระจกสีดำวางอยู่ข้างหน้าโทรทัศน์ ที่ด้านหลังมีตู้ที่มีหนังสือและโมเดลวางอยู่ และมีโซฟาสีแดงกลมยาวที่มีชายสามคนนั่งอยู่ ชายสามคนนั้นคือกัน บาส และโค้ด ในชุดนักเรียน
"สวัสดีครับ" กัน บาส และโค้ดพูดพร้อมกันและยกมือไหว้
"พบกับรามเกรียนตอนพิเศษ สเปเชี่ยล ตบเกรียน คิต้า~~~" ทั้งสามยิ้มพูดและยื่นมือขวาไปข้างหน้า
"นี่มันอะไรกันวะ!!!" โค้ดและบาสลุกขึ้นมาตะโกนใส่กัน
"อ้าว ก็ตอนพิเศษไง" กันยิ้มพูด
"แล้วทำไมมันต้องมีด้วยวะ ตอนพิเศษเนี่ย" บาสนั่งลงบอก
"นิยายเราคนอ่านก็ยังไม่ถึง ๕๐๐ แต่งได้สิบตอน คอมเมนท์ก็แรง แถมคนเขียนยังต้องโฆษณาในเฟซอีกนะเว้ย" โค้ดนั่งลงเช่นกัน
"พวกมึงอยากโดนตัดบทรึไง" มีเสียงจากฟากฟ้าบอกลงมา
"ขอโทษครับ" โค้ดกับบาสไหว้
"ก็ตอนพิเศษที่ครบรอบ ๑๐ ตอน ครบรอบ ๑ เดือนไงล่ะ" กันลุกขึ้นมายิ้มพูด และชี้นิ้วชี้ขวาไปข้างหน้า
"เออๆ ไรก็ได้แหละ แล้วจะให้ทำไรวะ" บาสถาม
"ก่อนอื่นก็มาช่วง ตอบจดหมายกันเลย" กันยกมือสองข้างตะโกน
ช่วง ตอบจดหมาย

"ในตอนนี้ เราจะมาตอบจดหมายที่ทางบ้านถามเข้ามาไงล่ะ" กันยิ้มบอก
"มันจะมีคนพรรค์นั้นด้วยเรอะ" โค้ดประชด
"ก่อนอื่น จดหมายฉบับแรกจากคุณที่ใช้นามปากกาว่า โอ้ว โนว์ นะครับ" กันใช้มือขวาหยิบจดหมายที่อยู่บนโต๊ะ
"เขียนว่าไงบ้างครับ" บาสยื่นหน้ามาดู
"เมื่อไรภูผาจะมีบทเมพๆซะทีครับ" กันอ่านให้ฟัง
"ภูผา ภูผาห้องเดียวกับมึงเหรอ" โค้ดหันหน้ามาถามกัน
"อ๋อ ใช่" กันคิดได้
"แล้วมันมีบทด้วยเหรอวะ" โค้ดถาม
"ก็อย่างว่า ถ้าสังเกตนะครับ ภูผาจะโผล่มาแค่ในห้องเรียนของผม และจะมีบทแค่นั้น" กันตอบ
"แล้วบทมันคือไรวะ" บาสถามต่อ
"ต่อมุข" กันยิ้มตอบ
"เอ๋" บาสกับโค้ดพูดเป็นเสียงเดียว
"ถ้ายกตัวอย่างนะ แต่ละเรื่องก็จะมีตัวต่อมุขอยู่แล้วล่ะ" กันพูด และหน้าจอก็แสดงหน้าของชายคนหนึ่ง

"อย่างชินปาจิคุงแห่งร้านรับจ้างสารพัด" กันพูดและโทรทัศน์ก็แสดงหน้าของชายอีกคน

"หรือฟุรุอิจิคุงแห่งอิชิยาม่า" กันบอกต่อ
"ดังนั้น ทุกบทน่ะ ไม่ว่าจะเป็นตัวต่อมุขหรือตัวตบมุข จะมีพลังหรือไม่มี ก็มีความสำคัญหมดแหละครับ" กันยิ้มบอก
"เรามาต่อจดหมายฉบับต่อไปดีกว่า" บาสหยิบจดหมายด้วยมือขวา
"จาก..." กันยื่นหน้ามาดู
"จากผู้ใช้นามปากกาว่า ซาสึเกะน้อย กันนี่ชอบฟอร์เซ่รึเปล่าครับ มีคิต้าเกือบทุกตอนเลย" บาสอ่านให้ฟัง
"ให้เจ้าตัวตอบดีกว่านะ" โค้ดบอก
"สำหรับคนที่ไม่รู้จักฟอร์เซ่ นี่คือตัวอย่างของฟอร์เซ่ครับ" กันยิ้มบอก และหน้าจอโทรทัศน์ก็แสดงวิดีโอให้ดู

 

http://youtu.be/phMUBkAaOTI

"ก็ประมาณนี้แหละครับ" กันยิ้มบอก
"แล้วมีคืออะไรฟะ" บาสถาม
"อูจู๊ว แปลว่า อวกาศหรือมนุษย์อวกาศ คิต้า แปลว่า มาแล้ว ดังนั้น รามเกรียนคิต้า ก็แปลว่า รามเกรียนมาแล้ว!!!" กันลุกขึ้นพร้อมทำท่า
"แสดงว่ามึงชอบสิ" โค้ดถาม
"ชอบก็ชอบ แต่ว่ากูน่ะ ชอบไรเดอร์ทุกคนเลยล่ะ" กันนั่งอีกครั้งและยิ้มบอก
"แล้วตอนสู้กับวิศมึงทำท่าไรอีกน่ะ" โค้ดถาม
"อ๋อ มานับความผิดที่ของแกเหรอ มันมาจากดับเบิ้ลน่ะ" กันบอก และหน้าจอก็แสดงรูปๆหนึ่ง

"ก็ประมาณนี้ล่ะ คนนี้กูชอบที่สุดแล้วล่ะเว้ย" กันทำท่าให้ดู
"ต่อๆ จดหมายอีกใบนะครับ" โค้ดใช้มือขวาหยิบจดหมายอีกใบ
"สุดท้ายแล้วนะ" กันย้ำ
"เคๆ จากคุณลูกชิ้นปิ้ง ทำไมกันชอบลิเวอร์พูลครับ กากก็กาก ตกชั้นแน่" โค้ดอ่านให้ฟัง
"อ๋อ แค่ฟอร์มตกน่ะครับ" กันยิ้มบอก
"จบเถอะ" โค้ดบอก
"งั้นเข้าช่วงต่อไปเลยละกัน ช่วง แขกรับเชิญ" กันตะโกน
ช่วง แขกรับเชิญ
"ช่วง แขกรับเชิญนะครับ เราจะเชิญคนมาสัมภาษณ์นะครับ" กันบอก
"เราจะเชิญใครก็ได้นะครับที่ผู้อ่านอยากเปิดใจอ่าน" บาสบอก
"วันนี้เป็นใครกันแน่" โค้ดกระตุ้น
"ขอเชิญพบกับ" กันบอก
"คุณณัทฐ์ วิริยสมบัติ"
             ทั้งสามตะโกนพร้อมกัน ก่อนจะกวาดมือต้อนรับเอิร์ธที่เดินออกมาจากม่านสีดำข้างหลังด้วยความงุนงง ก่อนกันจะตบเบาะ เชิญให้เอิร์ธนั่งข้างๆ
"สะ สวัสดีครับ" เอิร์ธไหว้
"ยินดีต้อนรับครับ" กันพูด
"แล้วนี่มันเหี้ยไรกันเนี่ย" เอิร์ธลุกขึ้นถามด้วยความโกรธ
"ก็ตอนพิเศษไง" โค้ดบอก
"แล้วกูจะมาทำไมล่ะวะเนี่ย" เอิร์ธบอกอีก
"ก็มาสัมภาษณ์ไง มาๆ นั่งก่อนๆ" กันบอก
"เออ รีบๆล่ะ" เอิร์ธนั่งลงอีกครั้ง
"คำถามนะครับ เราจะมาจากทางบ้านเหมือนเดิมนะครับ" โค้ดบอก
"คำถามแรก เอิร์ธคิดยังไงกับกันบ้าง ในฐานะใดครับ" บาสยกนิ้วชี้ขวาขึ้นทำเป็นถาม
"ก็แค่สิ่งมีชีวิตร่วมเผ่าพันธุ์" เอิร์ธตอบเสียงแข็ง
"โห มึงพูดอย่างงี้ต่อยดีกว่า" กันลุกขึ้นมา
"ได้เสียเด้" เอิร์ธลุกขึ้นมาเช่นกัน
"เฮ้ยๆ มึงอย่าต่อยกัน" โค้ดห้าม
"ก็ได้วะ" ทั้งสองพูดและนั่งลงไปพร้อมกัน
"ต่อ คำถามที่สองครับ เอิร์ธเป็นประธานนักเรียนแล้วง่ายมั้ยครับ" บาสถามต่อ
"ก็ง่ายนะ ถ้าไม่มีคนบางคนผุดขึ้นมาในโรงเรียนนี้" เอิร์ธตอบเสียงแข็งเหมือนเดิม
"นี่มึงยังไม่เลิกเหรอวะ" กันเริ่มกำหมัดขวา
"เฮ้ยๆ หยุดๆ คำถามสุดท้ายครับ เอิร์ธคิดยังไงกับความสัมพันธ์ระหว่างกันกับมีมี่ครับ" บาสถามอีกครั้ง
"อุ๊บ" คำถามนี้ทำให้ทั้งสองสะดุ้งไป
"ตอบครับ" โค้ดย้ำ
"คือ..." เอิร์ธพยายามพูด
"มึงข้ามไปข้อนึงได้มะ" กันขอบาส
"ถึงกูจะหวงนิดหน่อย แต่ถ้าพี่กูมีความสุข ก็ปล่อยไปเถอะ" เอิร์ธพูดเสียงเบาทำให้ทุกคนถึงกับอึ้ง
"ฮึก ขอบคุณมากนะ น้องเขย" กันเอามือซ้ายจะโอบไหล่เอิร์ธ
"ไอ้เหี้ย กูไม่ได้หมายถึงมึง" เอิร์ธใช้มือขวาปัดมือของกัน และต่อยหมัดซ้ายใส่หน้ากัน
"แอ่ก" กันร้อง
"งั้นข้ามไปเถอะครับ เข้าช่วงต่อไปเลย" บาสและโค้ดบอก
ช่วง เกมลงโทษ

"เข้าสู่ช่วงสุดท้าย เกมลงโทษ" กัน บาส และโค้ด ตะโกนเสียงดัง
"นี่กูยังไปไม่ได้อีกเหรอ" เอิร์ธถาม
"ยัง มึงต้องอยู่ก่อน" กันบอกพลางใช้มือขวาจับจมูกของเขา
"แล้วให้กูทำไรอีกวะ" เอิร์ธถาม

"ช่วงนี้ เราต้องขอขอบคุณรายการเพลย์แครชครับ สุดยอดรายการครั้งอดีตที่ตอนนี้จากเราไปแล้ว" กันบอก
"แล้วมันเป็นยังไงวะ" โค้ดถาม
"ก็คือ พิธีกรสี่คนจะมาเล่นเกมแข่งกัน ใครแพ้ก็โดนลงโทษ แค่นั้นน่ะ" กันยิ้มบอก
"แล้วเล่นไรดี" บาสถาม
"เกมวันนี้คือ เกมวัดดวงง่ายๆ"
              กันเดินไปที่ตู้หนังสือไม้ และหยิบตุ๊กตาโจรสลัดในถังระเบิด ที่ถูกมีดหลากสีจิ้มอยู่โดยรอบ มาวางบนโต๊ะกระจกข้างหน้าโซฟา ท่ามกลางทั้งสามที่มองด้วยความสงสัย

"ก็แค่ไม่ให้เด้งใช่มะ ของอย่างงี้กูถนัดว่ะ" เอิร์ธกร่าง
"งั้นกูเปิดล่ะ"
"อ้าวเฮ้ย"
              กันลุกขึ้นมาดึงมีดสีเหลืองแถวแรก อันที่สาม ท่ามกลางทุกคนที่ต้องการห้าม แต่ทว่า ตุ๊กตาโจรสลัดกลับเด้งออกมาไปไกล สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคน
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ทุกคนหัวเราะ
"มันมีด้วยเหรอวะ คนแรกเปิดมาแม่งเด้งเลย" บาสหัวเราะ
"นี่มันสอง พาราด็อกซ์ชัดๆ ว้ากกกกกกก" โค้ดหัวเราะดังกว่า
"เฮ้ย พวกมึง" กันพยายามห้าม
"ไม่รอช้า เข้าสู่ช่วงลงโทษเลย" บาสและโค้ดพูด
ช่วง พันนิชเชอร์
               ที่ห้องเดิมนั้น บาส โค้ด และเอิร์ธ ได้นั่งอยู่ที่โซฟาเดิม ที่บนโต๊ะกระจกสีดำนั้น มีคีมเล็กๆสีเงินวางอยู่สามชิ้น  ท่ามกลางสีหน้าที่แจ่มใสของทุกคน
"ช่วงนี้นะครับ เราจะลงโทษ คนที่แพ้จากเกมเมื่อกี้นะครับ" บาสบอก
"บทลงโทษของวันนี้คือ" โค้ดบอก
"โกไค เชนจ์ๆๆๆๆ" บาสกับโค้ดตะโกน
"ไม่ทราบว่าเคยดูโกไคเจอร์มั้ยครับ" โค้ดถามบาส
"ขบวนการโจรสลัด ใครก็เคยดูครับ" บาสบอก
"แต่กูไม่เคยดู" เอิร์ธยกมือขวาบอก
"ไม่ต้องสนมันครับ" โค้ดบอก และหน้าจอโทรทัศน์ก็แสดงรูปหนึ่งขึ้น
 

"แล้วทราบวิธีแปลงร่างของพวกเขามั้ยครับ" บาสถาม
"ทราบครับ โคตะระเท่ห์เลยล่ะ" โค้ดบอกและหน้าจอก็แสดงรูปขึ้น

"โดยเขานะครับ จะใช้เรนเจอร์คีย์เสียบเข้าไปที่โทรศัพท์ครับ" โค้ดบอก
"เรียกว่าโกไคเชนจ์" บาสบอกต่อ
"แล้วมันเกี่ยวไรกับลงโทษด้วยล่ะ" เอิร์ธถาม
"อ้าว เมื่อกี้เราเล่นเกมโจรสลัด ก็ต้องลงโทษแบบโจรสลัดดิ" บาสบอก
"และขอเชิญพบกับ โกไคเรด" โค้ดบอก
              ก่อนที่ร่างของกันในสภาพเปลือยเหลือแต่กางเกงนักเรียน จะเดินมาพร้อมกับสีแดงทั่วร่าง และสีดำรอบๆตา กับสัญลักษณ์โกไคเจอร์สีขาวที่หน้าผาก เดินออกมาจากม่านสีดำ และยืนชิดกำแพง
"โอ๊ย ฮาโว้ยยยยย" ทั้งสามหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและชี้ไปที่กัน
"จะทำไรก็ทำ" กันพูดเสียงเบา
"ดังนั้นวิธีลงโทษของเรานะครับ จะทำโดยการใช้เรนเจอร์คีย์ครับ" บาสบอกและหยิบคีมเหล็กด้วยมือขวาขึ้นมา
"เราจะทำการแปลงร่าง โดยใช้คีย์เรนเจอร์ เสียบไปที่โกไคเรดครับ" โค้ดบอก
"งั้นมาเริ่มกันเลย"
               บาสและโค้ดยืนขึ้นมา หยิบคีมด้วยมือขวาของแต่ละคน ก่อนที่บาสจะเดินไปที่บริเวณอกซ้ายของกัน และโค้ดที่อกขวา ก่อนที่ทั้งสองจะใช้คีมนั้น หนีบไปที่หัวนมชมพูๆของกัน และดึงออกมา
"เบาๆนะ โกไคเชนจ์" ทั้งสองพูดเสียงดัง
"แว๊กกกกกกกกกก"
               กันร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงกับพื้น ก่อนจะพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง และพบกับเอิร์ธที่เดินมาพร้อมคีมสองอันในมือแต่ละข้าง จ้องมองด้วยสายตาที่น่าหวาดกลัว
"โกไคเชนจ์" เอิร์ธพูด
               ก่อนที่เอิร์ธจะใช้คีมหนีบหัวนมตั้งเต้าทั้งสองข้างของกันอีกครั้ง และดึงออกมาพร้อมหมุนไปอย่างเร็ว
"แว๊กกกกกกกกกกกก"
"โอ้โห มีท่าควงสว่านด้วยครับ นี่มันโกไคซิลเวอร์ชัดๆ" บาสบอก
               โอ๊ย กันรู้สึกจะสลบไปด้วยความเจ็บปวด ท่ามกลางร่างของเอิร์ธที่ยืนค้ำกันเอาไว้
"รู้สึกว่ากันจะมีปัญหาแล้ว" โค้ดบอก
"ถ้าอย่างงั้น" บาสบอกต่อ
"สวัสดีครับ"
               กัน บาส โค้ด และเอิร์ธ ลุกขึ้นมาเรียงแถวกันไหว้พวกคุณ