ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันอีกครั้ง
ทั้งสองคนเดินผ่านป่าอันมืดมิดไปเรื่อยๆ
“อ่ะ.............” คุราปิก้าปูผ้าลงบนพื้น......
“ทำอะไรน่ะ.........ไม่รีบไปเดี๋ยวก็มืดหรอก” ฟินถามกับการกระทำแปลกๆของคุราปิก้า
“ชั้นให้เธอนอน........จะตามมาก็ไม่เตรียมอะไรมาซักอย่าง....เฮ้อ” คุราปิก้าเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่แล้วนอนพิงกับต้นไม้....
“.....ขอบใจนะ” ฟินพูดขอบคุณคุราปิก้าก่อนที่จะหลับไป......
ขณะที่ฟินหลับอยู่นั้น คุราปิก้าลืมตาตื่นขึ้น......และเดินย้อนไปทางที่พวกเขาเพิ่งจะเดินมาประมาณ 500 เมตร...
“มีธุระอะไร........ออกมาได้แล้ว” คุราปิก้าเรียก
“ว้า.........พรางจิตไว้แล้วนะเนี่ย......ยังจะรู้อีก ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ...” หญิงปริศนาเอ่ยพร้อมกระโดดลงมาจากต้นไม้
“ตั้งแต่เดินเข้าป่า ไกลน่าดูนี่.............มีจุดประสงค์อะไร” คุราปิก้าดึงดาบคู่ออกมา..
“ได้รับมอบหมายมา...........จากคนที่นายเคยเจอเมื่อ 10 ปีที่แล้ว.......ให้พาตัวนายไป....เพื่อลงมือสังหาร!!!!!” หญิงปริศนาผู้นั้นลงมือปะทะกับคุราปิก้า แต่ฝีมือยังห่างชั้นกันนัก
“กลับไปบอกเจ้านายแก.........ชั้นจะไปหาเอง......ไม่ต้องเสียเวลาส่งคนมา เมื่อไหร่ที่ชั้นหาแกเจอ.......วันนั้นคือวันตายของแก” พูดจบ คุราปิก้าก็ปล่อยหญิงปริศนาคนนั้นไป เธอกระโดดขึ้นต้นไม้ และจากไปอย่างไร้ร่องรอย
รุ่งเช้า
“นี่คุราปิก้า............เราจะไปไหนกันล่ะ” ฟินถามพร้อมกับนวดขาตัวเอง
“เดินมาไกลมากแล้วนะ.......”
“อย่าบ่นนักได้มั้ย เธอเป็นคนตามชั้นมาเองนะ” คุราปิก้าพูดและเดินไปหยุดหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง...
ก๊อก.......ก๊อก............
“เฮ้กอร์น.........อยู่บ้านรึเปล่า.........” คุราปิก้าตะโกนเรียก ทว่าคนที่ออกมาเปิดรับคือคิรัวร์
“อ้าว.........ไงคุราปิก้า ไม่เจอกันนานเลยหลังจากสอบฮันเตอร์......แล้วนี่....โห....เดี๋ยวนี้มีหญิงควงแล้วเหรอ น่ารักใช่ย่อยเลย....ชั้นชื่อคิรัวร์.....” คิรัวร์มองคุราปิก้าและฟินสลับกันด้วยสายตาทะเล้น
“อือ........ชั้นชื่อฟิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ฟินตอบหน้าตายิ้มแย้ม
“นายอย่ากวนชั้นมากจะได้มั้ย ฟินน่ะ เป็นลูกสาวของคนที่รับชั้นไปดูแลหลังจากที่........เอาเหอะน่า..... จะเชิญเข้าบ้านได้รึยัง” คุราปิก้าเริ่มอารมณ์เสีย
“เชิญคร้าบ...............” คิรัวร์พูดอย่างเซ็งๆ คุราปิก้า ฟิน และคิรัวร์เดินเข้าไปในบ้าน และเห็นกอร์นนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกำลังเล่นเกมอยู่....กับผู้หญิง........ผมสีแดงเพลิง!!!!!!
“อ้าว!! คุราปิก้า........มาทำไมอ่ะ” กอร์นถาม (เหมือนไม่อยากให้มาเลยแหะ)
“ใครมาเหรอกอ....คุราปิก้า!!!!!!!!!” หญิงสาวที่นั่งเล่นเกมกับกอร์นเมื่อครู่นี้เรียกชื่อคุราปิก้า ทำเอาทุกคนในบ้านตกใจ
“คุ..........คุเร.........คุเรจริงๆเหรอ” คุราปิก้าก็ตกใจไม่แพ้กัน เพื่อนร่วมเผ่าที่จากกันไป 10 ปี ได้มาเจอกันอีกครั้ง ............ ที่บ้านกอร์น???
“ใครนะคิรัวร์.........” ฟินถาม แววตาสงสัย.....
“เจอกันในสนามสอบฮันเตอร์ตอนชั้นไปสอบรอบ2น่ะ.....แล้วไม่มีที่ไป เลยมาอยู่ด้วยกะ.....เฮ่ย” คิรัวร์หันไปเจอคุเรวิ่งมาจูบคุราปิก้า!!! แล้วคุราปิก้าก็จูบตอบซะด้วย....
“นายอย่ามาทำบัดสีในบ้านคนอื่นจะได้มั้ย........” เลโอลีโอที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมาเขกหัวคุราปิก้า......
“เฮ่ย!!! บัดสีอะไรกัน..................เจ็บนะเฟ่ย” คุราปิก้าต่อยเลโอลีโอเข้าที่ท้อง
“เอ่อ........เข้าใจอะไรผิดกันรึเปล่า.........คนเผ่าคูลท์น่ะ เค้าจะจูบกันเบาๆเป็นการทักทาย......แค่นั้นเองนะ.....” คุเรตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่จะมีซักกี่คนนะที่สังเกตเห็นว่าเธอหน้าแดง
“เอาเถอะๆ นั่นใครล่ะคุราปิก้า......” กอร์นเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้บรรยากาศมาคุไปมากกว่านี้
“นี่ฟิน......ลูกสาวของคนที่รับชั้นไปอุปการะ แล้วขอตามมาด้วย ส่วนฟิน.....นั่นคือกอร์น ส่วนโน่น เลโอลีโอ แล้วก็คุเร เพื่อนร่วมเผ่าของชั้น” คุราปิก้าแนะนำแต่ละคนพลางไล่มือชี้ไปตามลำดับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ...” ฟิน กอร์น เลโอลีโอ และคุเรพูดพร้อมกัน.....
“ที่ชั้นมาที่นี่ มีเรื่องอยากให้กอร์นกับคิรัวร์ช่วย.........” คุราปิก้าเริ่มพูดธุระที่มา
“แล้วชั้นล่ะ.........มองไม่เห็นหัวรึไง...” เลโอลีโอตะโกนด้วยความน้อยใจเล็กๆ
“ก็ชั้นมีโฮลี่เชน แล้ว.......จะเอาหมอไปทำไม???” คุราปิก้าตอบ ‘เออ มันก็จริง’ เลโอลีโอยอมรับในใจ แต่ก็ไม่พูดออกมา
“เอาล่ะ ชั้นต้องการให้พวกนายช่วยสืบหารังแมงมุมหน่อย ได้มั้ย??.” คุราปิก้าถามแบบเกรงใจ
“ถ้าเป็นรังแมงมุมล่ะก็ อยู่บนหลังคา.............” กอร์นเตะข้อพับเลโอลีโอล้มไป
“ได้สิ แต่คุราปิก้า นายยังไม่ล้มเลิกความคิดนั้นอีกเหรอ??”
“ถึงชั้นไม่คิด พวกมันก็คิด.........10 ปี นี่คือเวลาที่พวกมันให้โอกาสชั้นไง”
คิรัวร์และกอร์นช่วยกันสืบหารังของกลุ่มกองโจรเงามายาจนได้ความมาว่าอยู่ที่ชายป่าตะวันออกกลางของเมืองเอสเคป เมื่อรู้แหล่งแล้ว คุราปิก้า กอร์น คิรัวร์ ฟิน คุเรซึ่งอ้อนวอนคุราปิก้าให้พามาจนได้ ออกเดินทางไปยังชายป่าเอสเคป ทั้ง4 เดินไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าฟินหายตัวไปแล้ว.........
กรี๊งงงงงงงงงงงงง......................โทรศัพท์ของคุราปิก้าดังขึ้น
“ว่าไง...........ยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ชั้นขี้เกียจรอแล้วนา” โทรศัพท์จากบุคคลที่คุราปิก้าเฝ้ารอที่จะสังหาร มันจะโทรมาทำไมกันนะ
“แกโทรมาทำไม..............” ตาของคุราปิก้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน......
“ก่อนอื่น นับสมาชิกก่อนดีกว่ามั้ย....” คุโรโร่เอ่ยด้วยน้ำเสียงรื่นเริง
“คุราปิก้า.................ฟิน..........ฟินหายไปแล้ว!!!!” คิรัวร์หน้าซีด
“แก...........เอาฟินไปไว้ไหน”
“น่า ไว้มาถึงรังชั้นพวกนายก็เจอเอง......อืมเด็กนั่นชื่อฟินเหรอ.........น่ารักใช่ย่อยน้า.......” คุโรโร่วางโทรศัพท์ไป....ปล่อยให้ความเป็นอยู่ของฟินเป็นปริศนา.....
“อ่ะ.............” คุราปิก้าปูผ้าลงบนพื้น......
“ทำอะไรน่ะ.........ไม่รีบไปเดี๋ยวก็มืดหรอก” ฟินถามกับการกระทำแปลกๆของคุราปิก้า
“ชั้นให้เธอนอน........จะตามมาก็ไม่เตรียมอะไรมาซักอย่าง....เฮ้อ” คุราปิก้าเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่แล้วนอนพิงกับต้นไม้....
“.....ขอบใจนะ” ฟินพูดขอบคุณคุราปิก้าก่อนที่จะหลับไป......
ขณะที่ฟินหลับอยู่นั้น คุราปิก้าลืมตาตื่นขึ้น......และเดินย้อนไปทางที่พวกเขาเพิ่งจะเดินมาประมาณ 500 เมตร...
“มีธุระอะไร........ออกมาได้แล้ว” คุราปิก้าเรียก
“ว้า.........พรางจิตไว้แล้วนะเนี่ย......ยังจะรู้อีก ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ...” หญิงปริศนาเอ่ยพร้อมกระโดดลงมาจากต้นไม้
“ตั้งแต่เดินเข้าป่า ไกลน่าดูนี่.............มีจุดประสงค์อะไร” คุราปิก้าดึงดาบคู่ออกมา..
“ได้รับมอบหมายมา...........จากคนที่นายเคยเจอเมื่อ 10 ปีที่แล้ว.......ให้พาตัวนายไป....เพื่อลงมือสังหาร!!!!!” หญิงปริศนาผู้นั้นลงมือปะทะกับคุราปิก้า แต่ฝีมือยังห่างชั้นกันนัก
“กลับไปบอกเจ้านายแก.........ชั้นจะไปหาเอง......ไม่ต้องเสียเวลาส่งคนมา เมื่อไหร่ที่ชั้นหาแกเจอ.......วันนั้นคือวันตายของแก” พูดจบ คุราปิก้าก็ปล่อยหญิงปริศนาคนนั้นไป เธอกระโดดขึ้นต้นไม้ และจากไปอย่างไร้ร่องรอย
รุ่งเช้า
“นี่คุราปิก้า............เราจะไปไหนกันล่ะ” ฟินถามพร้อมกับนวดขาตัวเอง
“เดินมาไกลมากแล้วนะ.......”
“อย่าบ่นนักได้มั้ย เธอเป็นคนตามชั้นมาเองนะ” คุราปิก้าพูดและเดินไปหยุดหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง...
ก๊อก.......ก๊อก............
“เฮ้กอร์น.........อยู่บ้านรึเปล่า.........” คุราปิก้าตะโกนเรียก ทว่าคนที่ออกมาเปิดรับคือคิรัวร์
“อ้าว.........ไงคุราปิก้า ไม่เจอกันนานเลยหลังจากสอบฮันเตอร์......แล้วนี่....โห....เดี๋ยวนี้มีหญิงควงแล้วเหรอ น่ารักใช่ย่อยเลย....ชั้นชื่อคิรัวร์.....” คิรัวร์มองคุราปิก้าและฟินสลับกันด้วยสายตาทะเล้น
“อือ........ชั้นชื่อฟิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ฟินตอบหน้าตายิ้มแย้ม
“นายอย่ากวนชั้นมากจะได้มั้ย ฟินน่ะ เป็นลูกสาวของคนที่รับชั้นไปดูแลหลังจากที่........เอาเหอะน่า..... จะเชิญเข้าบ้านได้รึยัง” คุราปิก้าเริ่มอารมณ์เสีย
“เชิญคร้าบ...............” คิรัวร์พูดอย่างเซ็งๆ คุราปิก้า ฟิน และคิรัวร์เดินเข้าไปในบ้าน และเห็นกอร์นนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกำลังเล่นเกมอยู่....กับผู้หญิง........ผมสีแดงเพลิง!!!!!!
“อ้าว!! คุราปิก้า........มาทำไมอ่ะ” กอร์นถาม (เหมือนไม่อยากให้มาเลยแหะ)
“ใครมาเหรอกอ....คุราปิก้า!!!!!!!!!” หญิงสาวที่นั่งเล่นเกมกับกอร์นเมื่อครู่นี้เรียกชื่อคุราปิก้า ทำเอาทุกคนในบ้านตกใจ
“คุ..........คุเร.........คุเรจริงๆเหรอ” คุราปิก้าก็ตกใจไม่แพ้กัน เพื่อนร่วมเผ่าที่จากกันไป 10 ปี ได้มาเจอกันอีกครั้ง ............ ที่บ้านกอร์น???
“ใครนะคิรัวร์.........” ฟินถาม แววตาสงสัย.....
“เจอกันในสนามสอบฮันเตอร์ตอนชั้นไปสอบรอบ2น่ะ.....แล้วไม่มีที่ไป เลยมาอยู่ด้วยกะ.....เฮ่ย” คิรัวร์หันไปเจอคุเรวิ่งมาจูบคุราปิก้า!!! แล้วคุราปิก้าก็จูบตอบซะด้วย....
“นายอย่ามาทำบัดสีในบ้านคนอื่นจะได้มั้ย........” เลโอลีโอที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมาเขกหัวคุราปิก้า......
“เฮ่ย!!! บัดสีอะไรกัน..................เจ็บนะเฟ่ย” คุราปิก้าต่อยเลโอลีโอเข้าที่ท้อง
“เอ่อ........เข้าใจอะไรผิดกันรึเปล่า.........คนเผ่าคูลท์น่ะ เค้าจะจูบกันเบาๆเป็นการทักทาย......แค่นั้นเองนะ.....” คุเรตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่จะมีซักกี่คนนะที่สังเกตเห็นว่าเธอหน้าแดง
“เอาเถอะๆ นั่นใครล่ะคุราปิก้า......” กอร์นเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้บรรยากาศมาคุไปมากกว่านี้
“นี่ฟิน......ลูกสาวของคนที่รับชั้นไปอุปการะ แล้วขอตามมาด้วย ส่วนฟิน.....นั่นคือกอร์น ส่วนโน่น เลโอลีโอ แล้วก็คุเร เพื่อนร่วมเผ่าของชั้น” คุราปิก้าแนะนำแต่ละคนพลางไล่มือชี้ไปตามลำดับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ...” ฟิน กอร์น เลโอลีโอ และคุเรพูดพร้อมกัน.....
“ที่ชั้นมาที่นี่ มีเรื่องอยากให้กอร์นกับคิรัวร์ช่วย.........” คุราปิก้าเริ่มพูดธุระที่มา
“แล้วชั้นล่ะ.........มองไม่เห็นหัวรึไง...” เลโอลีโอตะโกนด้วยความน้อยใจเล็กๆ
“ก็ชั้นมีโฮลี่เชน แล้ว.......จะเอาหมอไปทำไม???” คุราปิก้าตอบ ‘เออ มันก็จริง’ เลโอลีโอยอมรับในใจ แต่ก็ไม่พูดออกมา
“เอาล่ะ ชั้นต้องการให้พวกนายช่วยสืบหารังแมงมุมหน่อย ได้มั้ย??.” คุราปิก้าถามแบบเกรงใจ
“ถ้าเป็นรังแมงมุมล่ะก็ อยู่บนหลังคา.............” กอร์นเตะข้อพับเลโอลีโอล้มไป
“ได้สิ แต่คุราปิก้า นายยังไม่ล้มเลิกความคิดนั้นอีกเหรอ??”
“ถึงชั้นไม่คิด พวกมันก็คิด.........10 ปี นี่คือเวลาที่พวกมันให้โอกาสชั้นไง”
คิรัวร์และกอร์นช่วยกันสืบหารังของกลุ่มกองโจรเงามายาจนได้ความมาว่าอยู่ที่ชายป่าตะวันออกกลางของเมืองเอสเคป เมื่อรู้แหล่งแล้ว คุราปิก้า กอร์น คิรัวร์ ฟิน คุเรซึ่งอ้อนวอนคุราปิก้าให้พามาจนได้ ออกเดินทางไปยังชายป่าเอสเคป ทั้ง4 เดินไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าฟินหายตัวไปแล้ว.........
กรี๊งงงงงงงงงงงงง......................โทรศัพท์ของคุราปิก้าดังขึ้น
“ว่าไง...........ยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ชั้นขี้เกียจรอแล้วนา” โทรศัพท์จากบุคคลที่คุราปิก้าเฝ้ารอที่จะสังหาร มันจะโทรมาทำไมกันนะ
“แกโทรมาทำไม..............” ตาของคุราปิก้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน......
“ก่อนอื่น นับสมาชิกก่อนดีกว่ามั้ย....” คุโรโร่เอ่ยด้วยน้ำเสียงรื่นเริง
“คุราปิก้า.................ฟิน..........ฟินหายไปแล้ว!!!!” คิรัวร์หน้าซีด
“แก...........เอาฟินไปไว้ไหน”
“น่า ไว้มาถึงรังชั้นพวกนายก็เจอเอง......อืมเด็กนั่นชื่อฟินเหรอ.........น่ารักใช่ย่อยน้า.......” คุโรโร่วางโทรศัพท์ไป....ปล่อยให้ความเป็นอยู่ของฟินเป็นปริศนา.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น