++FICTION - HxH++ Dark Angel

ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดผู้สืบทอด

ห่างไกลออกไป...ชนเผ่าหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่อย่างสงบเงียบก็ได้มีเรื่องให้ครื้นเครงอีกครั้ง เมื่อทารกเพศชายผู้สืบทอดสายเลือดแห่งเพลิงเนตร ได้ถือกำเนิดขึ้นมา แต่ท่ามกลางความครื้นเครงนั้น...หารู้ไม่ว่าทารกเพศชายนี้ เป็นต้นเหตุแห่งภัยพิบัติทั้งปวง



4 เมษายน......เวลา 20.20 น. เมื่อทารกเพศชาย..คุราปิก้า..มีอายุครบ 7 ปีบริบูรณ์ ทั่วทั้งชนเผ่าต่างเฉลิมฉลองยินดี



“คุเร........อยู่ไหนน่ะ........คุเร...” คุราปิก้าตะโกนหาคนคนหนึ่งที่ชายป่าอีสท์



“อยู่นี่คุราปิก้า...........อยู่นี่........บนนี้ไง เงยหน้าขึ้นมาสิ” คุราปิก้าแหงนหน้าขึ้นไปตามเสียงเรียก ข้างบนนั้นมีเด็กหญิงผมสีแดงเพลิง ตาสีแดง นั่งอยู่ปลายกิ่งไม้



“นี่.......ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ........เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก” เด็กผู้หญิงที่คุราปิก้าเรียกว่าคุเร กระโดดลงมาจากยอดกิ่งไม้สูง 5 เมตร สบายๆ



“มาหาเรามีเรื่องอะไรเหรอคุราปิก้า........???” คุเรถาม สีหน้าทำท่าสงสัย



“ไม่มีอะไรหรอก เราไม่เห็นคุเรอยู่ในงานวันเกิดเรา เราเลยออกมาตามน่ะ...” คุราปิก้าเดินเข้าไปหาคุเร



“อือ........เราเห็นนกสีแปลกดี เลยกะจะออกมาจับเล่น....แล้วพวกโซระล่ะ หายไปไหน” คุเรเดินสลับวิ่งไปทางคฤหาสน์



“อยู่ในงานแหน่ะ กำลังกินกั........................ตูม!!!!!!!!!!!!” คฤหาสน์ที่เค้าเห็นอยู่ตรงหน้าเมื่อครู่ ระเบิดกลายเป็นจุลภายในเสี้ยววินาที.....คุราปิก้ายังคงช็อคกับภาพตรงหน้า



“.....อะ.........อะไรกัน.........” คุเรเข่าทรุด......ทุกคนในหมู่บ้าน.....อยู่ในคฤหาสน์นั้น....



“คุเร.........รออยู่ตรงนี้นะ......” คุราปิก้าพูดไว้เพียงแค่นั้น และเดินหายไปทางคฤหาสน์


คุราปิก้าวิ่งลุยเพลิงไฟเข้าไปในตัวคฤหาสน์ที่ใจกลางยังไม่ค่อยมอดไหม้นัก เขาได้พบบุรุษลึกลับผู้มีกางเขนกลับหัวตราตรึงไว้ตรงหน้าผาก ด้วยลางสังหรณ์ว่าชายผู้นี้นี่เองที่ฆ่าพ่อ....แม่......เพื่อนของเขาทั้งหมด ดวงตาสีชาเมื่อสักครู่ แปรเปลี่ยนเป็นเนตรสีเพลิง



“...................................” ความเงียบเข้าครอบงำระหว่างบุรุษลึกลับและผู้สืบทอดแห่งเพลิงเนตร คุราปิก้าตั้งท่าสู้แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเด็ก 7 ขวบไม่มีทางชนะผู้ที่เพิ่งลงมือสังหารเผ่าของเขาได้ แต่ด้วยไฟแค้นที่กำลังเผาไหม้อยู่ในตัว ทำให้เขาไม่ฟังเสียงร้องห้ามของจิตใจ คุราปิก้าวิ่งไปทางบุรุษลึกลับนั้นพร้อมกับแทงดาบคู่ใส่เขา....แต่จู่ๆ บุรุษลึกลับนั้นกลับหายไปต่อหน้าต่อตา



“เร็วไปรึเปล่า..........ที่คิดจะล้างแค้นชั้นน่ะ” บุรุษลึกลับโผล่ขึ้นมาทางด้านหลังของคุราปิก้า คุราปิก้าไม่มีโอกาสขยับตัวแม้แต่น้อย เพราะถ้าขยับแม้เพียงนิดเดียว กริชสีเงินวาวที่จ่อที่คอของเขาตอนนี้ จะปลิดลมหายใจของเขาทันที
 


“10 ปี ชั้นจะรอแค่ 10 ปี ถ้านายยังฝึกฝีมือมาฆ่าชั้นไม่ได้.....ชั้นจะตามล่านาย และสังหารนายด้วยมือของชั้นเอง” ชายผู้นั้นทิ้งทวนไว้เพียงเท่านี้และเดินจากไป ปล่อยให้คุราปิก้าอยู่ในกองเพลิงที่แวดล้อมด้วยความว่างเปล่า



“ปล่อยไปอย่างนี้เลยเหรอหัวหน้า.........หัวหน้าก็รู้ดีว่าเนตรสีเพลิงของเด็กนั่นมีพลังมากที่สุด แล้วทำไม.........” อุโบกิน หนึ่งในสมาชิกกลุ่มโจรเงามายา ผู้ซึ่งไม่เคยละอายต่อบาปที่ได้ลงมือปลิดชีวิตคนมานักต่อนัก



“หึ...................ของสนุกๆ จะรีบให้ตายทำไม” คุโรโร่ ลูซิเฟอร์ หัวหน้ากลุ่มโจรเงามายาเดินจากไปพร้อมสมาชิกทั้ง 12 คน
 


“แฮ่ก..........แฮ่ก.........คุเร......คุเรนะ เฮนเซล” คุราปิก้าตะโกนร้องเรียกคุเรอยู่นาน แต่ก็มีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ



10 ปีต่อมา.........



“เฮ่อ...........ยังไม่เข้าที่เลยแฮะ” คุราปิก้าบ่น พลางนวดไหล่ตัวเอง



“ยังไม่เข้าที่อะไรกัน.............ฝีมือนายน่ะ เก่งกว่าฮันเตอร์ชั้นยอดตั้งหลายขุม” หญิงสาวคนนึงเดินถือถาดกาแฟมาวางไว้ที่โต๊ะในสวน ที่ๆคุราปิก้าใช้ฝึกวิชา



“พ่อบอกว่าเลิกฝึกได้แล้ว เดี๋ยวร่างกายจะพังเอา ฝึกมาตั้งแต่บ่าย นี่ก็ค่ำแล้วนะ..”



“อะไรกันฟิน........แค่นี้ยังฆ่าไอ้หมอนั่นไม่ได้หรอก...” ดวงตาของคุราปิก้าเปลี่ยนเป็นสีเพลิงเมื่อคิดถึงย้อนหลังไป 10 ปี คืนที่เขาสูญเสียทุกอย่าง



“.....คุ......คุราปิก้า.......ยังไม่เลิกคิดแก้แค้นอีกเหรอ.......เรื่องมัน......แล้วไปแล้ว......ก็เลิกเถอะ........อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเลย....” ฟินน้ำตาคลอเบ้า



“เอ้า.!!! ฟิน...พ่อสั่งให้ตามคุราปิก้าเข้ามาได้แล้ว...” โฮโรมอสบิดาของฟินตะโกนมาจากหน้าต่าง



“ไม่ได้หรอกฟิน........ชั้นปฏิญาณกับชีวิตไว้แล้วว่า.......จนกว่าชีวิตจะหาไม่ ชั้นจะต้องฆ่าไอ้หมอนั่นให้ได้” พูดจบคุราปิก้าก็เดินเข้าห้องไป ฟินมองตามหลังคุราปิก้า ‘ทำไมนะ......รู้สึกเหมือนว่า......จะไม่ได้เจอคนๆนี้อีก.......’



คุราปิก้านั่งอยู่บนเตียง สายตาทอดยาวไปทางทิศตะวันออก มองยาวไปอย่างไร้จุดหมาย แววตาแสดงความเย็นชาและว่างเปล่า จู่ๆคุราปิก้าก็ลุกพรวดจากเตียง เดินไปเก็บเสื้อผ้า ทิ้งจดหมายไว้สั้นๆ



‘ขอบคุณมากครับ คุณโฮโรมอสที่ช่วยอุปการะ ขอโทษนะฟิน ลาก่อน’



แล้วคุราปิก้าก็เดินจากไปโดยไม่หวนกลับมา



ระหว่างที่คุราปิก้าเดินผ่านป่าเพื่อไปตามล้างแค้นนั้น.......สัญชาตญาณนักล่าของเขา บอกให้เขารู้ว่า........มีใครบางคน สะกดรอยเขาอยู่...



“ออกมา.......” คุราปิก้ากล่าวน้ำเสียงเฉียบขาด แต่ก็ยังมีแต่ความเงียบ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ



“ชั้นบอกให้ออกมา.......จะออกมาดีๆหรือจะออกมาแบบเป็นศพ!!” คุราปิก้าตะโกน



“อะไรกัน........แค่นี้ก็ต้องฆ่ากันเลย”.......เจ้าของเสียงกระโดดลงมาจากต้นไม้


“ฟะ......................ฟิน.......มาทำไม” คุราปิก้าถามอย่างงงๆ



“ตามนายมาน่ะสิ.......” ฟินพูดทำท่าทีเล่นทีจริง



“กลับไปเลยฟิน เดี๋ยวคุณโฮโรมอสจะเป็นห่วงนะ............” คุราปิก้าไล่ฟินให้กลับบ้าน



“ชั้นบอกพ่อแล้วน่า......ตอนแรกพ่อก็ไม่ให้หรอก แต่ชั้นก็อ้อนจนได้นั่นแหละ จะปล่อยให้นายไปคนเดียวได้ยังไงกัน.......ชั้นก็ห่วงนายเหมือนกันนะ” ฟินทำท่าสลดหน่อยๆ



“ถึงตายนะ...........แน่ใจว่าจะไป..?” คุราปิก้าถามเพื่อความแน่ใจ



“อื้อ........” ฟินรับคำเสียงแข็ง ตอนนี้ คุราปิก้ามีเพื่อนร่วมเดินทางหนึ่งคน เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย


***************************************************


หวัดดีค่ะ >_<~~~

ฟิคฮันเตอร์เรื่องนี้แต่งไว้นานนนนนนนมาแล้วล่ะ~~

แต่งไว้ 2 ปีแล้วมั้ง แต่มันก็ไม่จบซะที 55+

ก็คิดว่าได้เวลาเอามาแต่งให้จบได้แล้วล่ะนะ~~~

ฝากเม้น ฝากโหวตด้วยนะคะ >_<~~