short Fic Super junior - TVXQ

ลำดับตอนที่ #2 : Han-Hyunk No.2

ร่างฮยอกแจกลับถึงบ้านด้วยสีหน้าอิดโรย  จนคนในบ้านต้องถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่ฮยอกแจเพียงแค่ตอบไปว่าแค่เหนื่อยเท่านั้น  ร่างบางเปิดประตูห้อง พร้อมล้มตัวลงกับเตียงนอนคิดถึงเรื่องฮันกยอง

ทำไมผมต้องไปรักคนอย่างพี่ด้วย มันมีแต่ทำให้เจ็บปวด จะผิดมั้ยที่ผมรู้สึกอิจฉาพี่ฮีชอล  ถึงแม้พี่จะไม่รักผม แต่ผมก็ยังคงที่จะรักพี่ พี่ฮีชอลที่มีทุกอย่าง แต่ผมกลับไม่มีทุกอย่างอย่างที่พี่ฮีชอลเค้ามี พี่ฮีชอลทั้งเก่งเรื่องอาหาร หรือทุกๆเรื่องแต่ผมกลับ ด้อยกว่าพี่เค้า  คนอย่างผมไม่ได้เก่งไม่ได้ดีอย่างพี่ฮีชอลใช่มั้ย พี่ถึงไม่รักผม 

ฮยอกพลิกตัว แล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรหาฮันกยอง  ร่างบางรอสายสักพัก

+ ฮัลโหล +  ปลายสายตอบรับน้ำเสียงห้วน

“พ พี่อยู่ที่ไหนครับ” ฮยอกแจเอ่ยถาม

+ อยู่บ้านซิน +

“ท ทำอะไรอยู่ครับ แล้วกินข้าวหรือยัง”

+ ชั้นกำลังทำกับข้าวกับซินอยู่ นายจะโทรมาทำไมนายไม่รู้หรอว่าชั้นยุ่ง  ฮัน!!!นายอยู่ไหนเนี่ย หมูมันจะไหม้แล้ววว  ครับผม เดี๋ยวไปดู +   ฮยอกแจฟังถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  น้ำเสียงที่คุยกับเค้าและพี่ฮีชอลมันต่างกันเเหลือเกิน ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังมีความสุขอยู่  ฮยอกแจปิดปากไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกไป

“................” เมื่อฮยอกแจเงียบ ฮันกยองก็ยิ่งหงุดหงิด

+ ถ้านายเงียบอย่างนี้ ชั้นวางล่ะ + ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ

“พ พี่ครับ!!! ก กลับ บ้าน ดีๆนะค ครับ” ฮยอกแจพยายามพูดเสียงปกติ

+ ติ๊ด +  ฮันกยองกดวางสายทันที ก่อนกลับไปทำอาหารกับฮีชอลต่อ   แต่ฮยอกแจยังถือโทรศัพท์ค้างไว้ทั้งๆที่อีกฝ่ายวางไปแล้ว

วันนี้น้ำตาของฮยอกแจไหลออกมากี่รอบต่อกี่รอบแล้วก็ไม่รู้แต่มันก็ยังรักษาความเจ็บช้ำอย่างนี้ไม่ได้เลย 

หลายวันต่อมา

วันนี้เป็นวันเกิดของสมาชิกในวง นั่นก็คือ ฮันกยอง  ทุกคนในวงจึงตกลงกันว่าจะฉลองวันเกิดให้  โดยฮีชอลทำหน้าที่ทำเค้กให้ และเยซองกับคิบอมออกไปซื้อของตกแต่งห้อง โดยที่ไม่ลืมหิ้วคนรักของตนเองไปด้วย ส่วนคนอื่นๆก็อยู่ในห้องรออุปกรณ์ที่จะมาตกแต่ง 

แต่ในห้องนั้นขาดสมาชิกอยู่สองคน ฮยอกแจและเจ้าของวันเกิด ฮันกยองนั้นบอกกับทุกคนว่าวันนี้เค้าเข้าบริษัทไปทำเรื่องอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าสมาชิกนั้นได้เตรียมสิ่งพิเศษไว้ให้  ส่วนฮยอกแจนั้น ยังไม่มีใครเห็นเค้าตั้งแต่เช้าจนหัวหน้าวงอย่างลีทึกต้องโทรจิก แต่ฮยอกแจนั้นได้ปิดเครื่องไว้ จึงไม่สามารถติดต่อได้

.

.

.

.

Hyukjae^^

ทางด้านฮยอกแจนั้น เค้าได้มาที่ร้านเย็บผ้า พวกถักทอ แต่เค้าไม่ได้บอกใครซึ่งเค้าต้องการจะเซอร์ไพส์ให้กับฮันกยอง ไม่รู้ว่าฝ่ายฮันกยองนั้นจะรู้สึกเซอร์ไพส์ไปกับเค้าด้วยหรือเปล่า  ฮยอกแจเปิดประตูสักพักก็มีหญิงวัยกลางเดินเข้ามาถาม

“คุณ[^_^]ต้องการผ้าแบบไหนดีค่ะ ทางเรามีสอนถักให้ฟรีนะค่ะ  จะถักเป็นผ้าเช็ดหน้าหรือผ้าพันคอก็ได้ค่ะ   แต่ทางเราขอสนับสนุนว่าถ้าเอาไปให้คนพิเศษหรือให้เป็นของขวัญวันเกิดนั้น แนะนำให้ถักเป็นผ้าพันคอดีกว่า เพราะช่วงนี้อากาศหนาวเย็น”  หญิงวัยกลางร่ายยาวให้ร่างบางฟัง

ตอนแรกเค้ากะว่าจะซื้อไป แต่พอหญิงวัยกลางมาบอกว่ามีการสอนถักน่าจะดีกว่า  ฮยอกแจตกลงว่าจะให้สอนถักดีกว่าซื้อไปสำเร็จรูปเลย มันมีความตั้งใจกว่า

“จะทักไปให้แฟนหรอค่ะ น้าไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนจะมาถักเองอย่างนี้เลย มีแต่พวกสาวๆ สงสัยแฟนคุณคนนี้คงเป็นคนพิเศษมากๆ คุณถึงยอมลงทุนถักเองอย่างนี้” คนพิเศษหรอ หึ เรามันก็เป็นแค่คนที่เค้าไม่สนใจใยดีเท่านั้นเอง ฮยอกแจคิดในใจ

“โอ๊ย ซี้ด..เจ็บ”

“คุณนี่ 555 หลายแผลแล้วนะค่ะจะเสร็จแล้วอดทนหน่อย เดี๋ยวทำเสร็จน้าจะทำแผลให้” หญิงวัยกลางขำเบาๆ เค้าเห็นว่าฮยอกแจนั้นมีความตั้งใจถักมันมาก โดนเข็มทิ่มไปตั้งหลายรอบ ตอนนี้มือฮยอกแจมีแต่แผลไปทั่ว

“เอาเส้นนี้สอดเข้าตรงนี้ แล้วผูกให้เข้ากันก็จบแล้วจ๊ะ” ฮยอกแจนั่งทำตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว มือเล็กนั้นเต็มไปด้วยพลาสเตอร์ที่น้าคนที่สอนเอามาทำให้ 

ผ้าพันคอที่ออกมาโดยฝีมือฮยอกแจ ดูออกมาไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างเท่าไหร่ จากที่วาดไว้ว่าจะทำเป็นรูปมังกร (เง้อออ) แต่กลับออกมาเป็นเหมือนไส้เดือนเหมือนหนอนยังไงยังงั้น 

“ขอบคุณคุณน้ามากนะครับที่สอนผม” ฮยอกแจก้มหัวให้หญิงวัยกลางเล็กน้อยเป็นการขอบคุณที่สอนเค้าถักได้เสร็จ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นบริการของร้านเราอยู่แล้ว แต่ที่มือคุณคงจะดูแย่หน่อย แต่คนที่คุณจะให้น่าจะดูออกว่าคุณตั้งใจกับมันมากขนาดไหน ถ้าคุณไม่ตั้งใจขนาดนี้มือคุณคงไม่มีแผลเยอะแยะขนาดนี้หรอก ขอให้โชคดีนะค่ะ มีอะไรก็แวะมานะค่ะ” ฮยอกแจจ่ายเงินค่าผ้าให้กับหญิงวัยกลาง ก่อนจะเอ่ยลา

คอนโด

เหล่าสมาชิกช่วยกันตกแต่งห้อง จนถึงเย็นอาหาร เค้ก หรือเครื่องดืมอะไรตระเตรียมเอาไว้หมดแล้ว เหลือแต่เจ้าของงานและฮยอกแจอีกหนึ่งคน

“พี่ทึ้ก ไอ้ฮยอกแจติดต่อมันไม่ได้เลย” ชินดงพูดขึ้น

“พี่ก็ติดต่อเค้าไม่ได้เหมือนกันไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน”

เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับร่างฮยอกแจ ที่เป็นที่บ่นของใครต่อใครอยู่นั้นเอง ลีทึกเดินเข้าไปหาร่างบาง

“นายไปไหนมาทั้งวันฮยอกแจ แล้วมือนายทำไมมันเต็มไปด้วยพลาสเตอร์อย่างนั้นล่ะ” ฮยอกแจยิ้มให้หัวหน้าวง ก่อนจะเล่าว่าเค้าได้ไปฝึกถักผ้าพันคอเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับชายหนุ่ม

“แหม  ไอ้ฮยอกชั้นว่าแกไม่ได้ถักหรอก แกเอาเข็มทิ่มมือตัวเองเล่นมากกว่า 55555” ชินดงที่ได้ฟังฮยอกแจเล่าก็เอ่ยแซวขึ้น จนฮยอกแจต้องปาหมอนที่อยู่ใกล้ตัวใส่ดังปั๊กเต็มหน้า

“ไอ้หมู เดี๋ยวชั้นจะเอาเข็มทิ่มแกแทน”   บทสนทนาที่ครึกครื้นนั้นต้องหยุดลงโดยที่คยูฮยอนได้เมาบอกว่าเจ้าของงานกำลังขึ้นมาที่ห้องแล้ว

ทุกคนไปซ่อนอย่างที่นัดแนะไว้ ฮยอกแจดู งงๆกับการกระทำนั้นแต่ก็โดนชินดงลากไปด้วย ไฟในห้องดับลง เป็นเวลาเดียวกับเจ้าของวันเกิดเข้ามาพอดี

แอ๊ด

“ไม่มีใครอยู่เลยหรอเนี่ย ไปไหนกันหมด” ฮันกยองเดินเข้ามาจะไปเปิดไฟ แต่จู่ๆไฟก็เปิดขึ้นพร้อมกับสมาชิกที่เดินออกมาจากที่ซ่อน

ป๊อก แป๊ก ปัง ปัง

“Happy Birthday ฮันกยอง!!! [^o^]/เย้!!!/มีความสุขมากๆนะ” ทุกคนต่างอวยพรให้กับฮันกยองที่ยืนตะลึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“พวกนายจำวันเกิดชั้นได้หรอ”

“นายก็เป็นสมาชิกในวงเรานะ ทำไมพวกเราจะจำไม่ได้ล่ะ” ดงแฮเอ่ยขึ้นมา แต่ที่จริงแล้วเบื้องหลังมันมีอยู่ว่า ทุกคนลืมแหละ แต่ฮยอกแจนั้นได้พูดขึ้นมาเมื่อวันก่อน

“ขอบใจพวกนายทุกคนมากนะ”  หลังจากที่ทุกคนอวยพรวันเกิดให้แล้วก็ต่างเข้าไปกินอาหารฝีมือของฮีชอล ที่ลงทุนทำคนเดียว ซีวอนที่ตอนแรกจะช่วยแต่กลับกลายว่าช่วยทำให้มันมีเรื่องมากขึ้นมากกว่าจึงได้แต่คอยหยิบของส่งให้เท่านั้น

“นี่ฮัน ชั้นทำอันนี้ให้นายโดยเฉพาะเลยนะ ที่นายสอนชั้นไงแล้วนายบอว่านายชอบกินด้วย” สีหน้ายิ้มแย้มของฮีชอลดังขึ้นกลางวง แล้วตักให้ฮันกยองที่นั่งอยู่ข้างๆ  ฮันกยองยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเป็นการขอบคุณ ฮยอกแจที่นั่งตรงข้ามรู้สึกอิจฉากับรอยยิ้มของฮันกยองที่มันไม่เคยมีให้เค้าเลยสักครั้ง

“นายจำได้ด้วยหรอ 5555 แสนรู้นะนายเนี่ย เก่งมากจ้าซินดี้ของฮัน5555” ฮันกยองล้อเลียนฮีชอลก่อนจะลูบหัวแกล้งร่างบาง

“นายจะบ้าหรอไง ฮันชั้นคนนะไม่ใช่ หะ หมา” คำสุดท้ายฮีชอลกวาดหน้าไปลอบวงเพื่อให้ทุกคนรู้ว่าเค้ากำลังด่าตัวเองอยู่

“พี่ครับคำสุดท้ายหน้าไม่ต้องเสร่อขนาดนั้นก็ได้ครับ  เก็บไว้ในปากของพี่เถอะมันจะได้แสนรู้เหมือนเจ้าของมัน555555555555” เยซองเอ่ยขึ้นเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย โดยที่ไม่รู้ชะตากรรมตัวเองจะเป็นอย่างไร

“งั้นชั้นจะกัดแกเป็นคนแรกไอ้หน้าซาลาเปา แห่!!!” ฮีชอลแลบลิ้นขู่ใส่เยซอง จนซีวอนต้องเตือน

“ฮยอกแจมือนายไปโดนอะไรมา พลาสเตอร์เต็มมือเลย” เรียววุคถามขึ้นเมื่อมาสังเกตมองดูที่มือฮยอกแจ

“อ๋อ...ไอ้ฮยอกมัน อุ๊บ” ฮยอกแจใช้มืออุดปากชิงดงที่กำลังจะพูดออกไป

“ช ชั้นช่วยแม่หั่นผลไม้หน่ะ เผลอไปโดนมือ เลยแผลก็ดูเยอะอย่างนี้” ฮยอกแจรีบแก้ต่าง เค้าไม่อยากให้ฮันกยองรู้ว่ามือเค้าไปโดนไรมาเดี๋ยวความลับจะแตกซะก่อน

“ชั้นว่านะแม่นายคงได้ผลไม้อาบเลือดลิงล่ะซิ 555555” เยซองเจ้าเก่า พูดขึ้นจนเรียววุคที่นั่งอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะหันไปว่า จนซาลาเปาจ๋อยไปเลยทีเดียว

ฮันกยองจ้องที่มือฮยอกแจ จนร่างบางนั้นรู้สึกว่ามีคนจ้องอยู่ต้องหันไปมอง ฮันกยองรีบเบนสายตาออกไปราวกับไม่สนใจ  ฮยอกแจมองหน้าฮันกยองตั้งแต่เข้ามาชายหนุ่มยังไม่เข้ามาคุยกับเค้าเลยด้วยซ้ำ ทักยังไม่ได้ทักเลย  ผมคิดไปเองหรือเปล่าที่เมื่อกี้พี่มองที่มือผม

และแล้วช่วยเวลาที่สำคัญก็มาถึง  ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม ห้าสิบเก้า ทุกคนเดินมาล้อมวงฮันกยอง ก่อนจะรอเวลา

“10”

“9”

“8”

“7”

“6”

“5”

“4”

“3”

“2”

“1”

“Happy birthday to you happy birthday to you happy birthday happy birthday Happy birthday to you” 

ฮีชอลเดินถือเค้กที่มีเทียนปักอยู่ออก ก่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของงาน

“สุขสันต์วันเกิดนะ ฮัน” ฮันกยองยิ้มกว้างให้ฮีชอล พลางก้มลงเป่าเทียน  ชายหนุ่มจิ้มครีมบนเค้กมาป้ายหน้าฮีชอล

“นายทำเองหรอ”

“อ๊ะ...ฮันเลอะเทอะ ใช่ชั้นทำเองที่นายสอนไง”

“ขอบคุณมากนะ เก่งมากลูกศิษย์ของชั้น5555” ฮันกยองแย่งเค้กจากมือฮีชอลมาวางไว้ก่อนจะกอดขอบคุณ ทุกคนตบมือให้ก่อนซีวอนจะมาจับแยกทั้งสองออกก่อน  ฮยอกแจมองภาพนั้นด้วยน้ำตาคลอหน่วยตา  ชายหนุ่มไม่เคยมอบสิ่งเหล่านี้ให้เค้าเลย เค้าเจ็บจนพูดไม่ออกแต่ต้องเก็บไว้

 ทุกคนแบ่งกันกินเค้กกันอย่างสนุกสนาน  ก่อนจะมาให้ของขวัญกัน

“ของผมกับซองมิน ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะครับ อายุยืนนานอยู่กับพวกเราไปนานๆ5555” คยูยื่นกล่องสีชมพูให้แน่นอนกล่องนั้นซองมินต้องเลือกแน่อยู่แล้ว

ตอนนี้ให้กันเกือบทั้งหมด เหลือแต่ฮีชอลกับฮยอกแจเท่านั้น

“อะชั้นให้ ชั้นเห็นตอนนั้นที่เราไปเดินเที่ยวกันแล้วนายมองเรือนนี้อยู่นั้นแหละ ชั้นเลยตัดสินใจซื้อมาให้” ฮีชอลยื่นนาฬิกาให้ชายหนุ่ม ที่ชายหนุ่มนั้นยืนมองอยู่ตั้งนานจนไม่ยอมไปไหน

“ชั้นรักนายจังเลย ซิน5555 นายให้แต่ของถูกใจชั้น” อ้อมกอดนั้นนายไม่เคยที่จะได้มัน คำบอกรักที่ไม่เคยได้ยิน มีแต่พี่ฮีชอลคนเดียวที่ได้ เรามันไม่มีสิทธิ์ ทั้งๆที่ผมเป็นคนรักขอพี่แต่พี่ไม่เคย   ฮยอกแจคิดได้ดังนั้น

เรื่องไม่คาดคิดจึงเกิดขึ้น  เมื่อร่างฮยอกแจเดินปราดเข้าไปปัดนาฬิกาที่อยู่บนมือฮีชอล กล่องนาฬิกาตกลงบนพื้นพร้อมความตกตะลึงของทุกคน ก่อนจะหันมามองที่ฮยอกแจคนเดียว

ฮยอกแจอึ้งกับการกระของตัวเอง  เค้าอิจฉาพี่ฮีชอลหรอ ทำไมเค้าถึงทำแบบนี้

“นายเป็นอะไรฮยอกแจ” ฮีชอลถามฮยอกแจเสียงเรียบใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มกลับหายไปตั้งแต่ฮยอกแจปัดมันตก

“ทำไมพี่ต้องจับปลาสองมือ” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงสั่นพร่า

“นายหมายความว่าอะไร”

“หึ พี่ยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าพี่จับปลาสองมือ พี่อย่ามาแกล้งไม่รู้หน่อยเลย พี่จับทั้งซีวอนไม่พอยังเอาพี่ฮันไปด้วย” ฮีชอลอึ้งกับสิ่งที่ออกมาจากปากฮยอกแจ จนพูดไม่ออก

“ฮยอกแจ!!! นายพูดอะไรของนาย นายอย่ามาว่าซินนะ!!!” ฮันกยองตะคอกร่างบางเสียงดังจนฮยอกแจสะดุ้ง 

“ปกป้องกันเข้าไป พี่มันก็แค่คนที่แอบรักเค้าข้างเดียว เค้ามีซีวอนอยู่แล้วพี่ก็ยังจะเข้าไปยุ่งกับเค้าอีก แล้วพี่ฮีชอลพี่ก็รู้ว่าผมเป็นแฟนกับพี่ฮัน พี่ก็ยังทำอะไรกับพี่ฮันออกนอกหน้าโดยที่ไม่เกรงใจคนที่เป็นแฟนอย่างผมเลย หึ อย่างนี้เค้าไม่เรียกว่าร่าน แล้วจะให้เรียก....” ฮยอกแจพูดยังไม่ทันจบ

เพี๊ยะ

“นายนั่นแหละที่ร่าน!!! สำหรับชั้นแล้วนายนั่นแหละที่เป็นคนร่าน!!! ต่อไปนี้ชั้นกับนายเราจบกันแค่นี้  ชั้นเกลียดนายเข้าใจมั้ย ลี ฮยอกแจ เข้าใจมั้ย!!!” ฮันกยองโกรธมากตอนนี้ ฮยอกแจหันหน้าไปตามแรงตบ ตามด้วยเสียงตวาดของฮันกยอง  ฮยอกแจหันหน้ากลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมา แก้มข้างหนึ่งแดงเป็นรอยมือของฮันกยอง เกลียด สมควรแล้วแหละไอ้ฮยอกเอ๋ย แกไปว่าคนที่เค้ารักก็สมควรโดนเค้าเกลียดแล้ว

“ ฮึก ด ได้ครับ เราจบกันแค่นี้ก็ได้ ผมไม่อยากทนเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว คนอย่างผมพี่คง ฮึก ไม่เหลียวหลังมามองหรอก  คงน่าสมเพชน่าดูคนอย่างผมเนี่ย ผมเอาของมาให้พี่อย่างนึง ผ ผมทำเองกับมือ มันคงไม่สวยมาก ต แต่มันก็ดูโอเคนะครับ สุขสันต์วันเกิดครับพี่ฮัน ” ฮยอกแจฝืนยิ้มทั้งน้ำตา เค้าพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ พร้อมกับยื่นกล่องที่เค้าถักเองกลับมือให้ฮันกยองที่ยืนมองหน้าร่างบางอย่างเย็นชา

แต่แล้วของที่อยู่ในฮยอกแจก็ได้ตกลงไปอยู่กับพื้นด้วยฝีมือของฮันกยอง

“ชั้นไม่เอา”

“ห หรอครับ พี่คงไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ งั้นพี่ก็ทิ้งมันไว้ ฮึก อย่างนั้นแหละครับ ฮือ ของไร้ค่าอย่างนั้นมันคงไม่มีประโยชน์อะไร อึก” ฮยอกแจน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เค้าเจ็บเหลือเกิน ทำไมมันทรมานอย่างนี้  บางคนที่ยืนดูอยู่อยากจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนห้ามไว้ จึงได้แต่ร้องไห้ด้วยความสงสารเพื่อนเท่านั้น

“ก ก่อนไปผมขอบอกอะไรพี่อย่างนึง ฮึก ซึ่งพี่ไม่เคยเห็นค่ามันมาก่อน ผ ผม อยากบอกว่า  ผมรักพี่มากนะครับ” ฮันกยองยืนมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ทำไมข้างในเค้าต้องเจ็บด้วย

ฮยอกแจรีบวิ่งออกไปจากห้องพร้อมกับคามเจ็บปวด ซองมินและเรียววุครีบวิ่งตามไป ทุกคนยังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

“นาย...รักชั้นหรอ ฮัน” ฮีชอลที่ตั้งสติได้หันมาถาม

“.............................” แต่ฮันกยองกลับเงียบ

“นายตอบชั้นมาสิฮัน ว่านายรักชั้นหรอ ห๊ะ!!!”

“ใช่!!! ชั้นรักนาย  ชั้นรักนายก่อนที่ไอ้วอนมันจะมาขอนายคบแล้วด้วย ” ฮีชอลอึ้งในคำตอบของเพื่อนชาย ฮันกยองเดินออกไปสงบสตินอกระเบียง ก่อนควักบุหรี่ขึ้นมาสูบ

ทางด้านฮยอกแจ ทั้งซองมินกับเรียววุคที่วิ่งตามออกมาตากลับไม่เจอวี่แววของร่างเพื่อน จึงกลับไปเข้าห้องพักไป  ฮยอกแจเดินไปตามทางตอนนี้เป็นเวลาตี1แล้ว สองข้างทางนั้นเต้มไปด้วยความมืดแต่ก็ยังมีรถบางคันวิ่งสวนไปสวนมาบ้าง

“นายนั่นแหละที่ร่าน!!! สำหรับชั้นแล้วนายนั่นแหละที่เป็นคนร่าน!!! ต่อไปนี้ชั้นกับนายเราจบกันแค่นี้  ชั้นเกลียดนายเข้าใจมั้ย ลี ฮยอกแจ เข้าใจมั้ย!!!

สิ่งที่พี่พูดมันทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน นายมันน่าสมเพชฮยอกแจ นายมันน่าสมเพช นายมันร่านอย่างที่พี่เค้าบอก  ฮยอกแจดังนั้น น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลลงมามากมายแทบจะไม่มีให้ไหลแล้ว แล้วเสียงมือถือฮยอกแจก็ดังขึ้น   เรียววุค

“ฮ ฮัลโหล”

[ฮยอกแจ นายอยู่ไหน!!!] เรียววุคพูดเสียงตื่นตะหนก

“ชั้นเดินเล่นอยู่ถนนแถวบ้าน นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

[พอดีชั้นจะโทรมาบอกว่าพวกเราได้หยุด 1 เดือนเพื่อพักผ่อน]

“อ่อ อือ ขอบใจที่โทรมาบอกนะ ”

[ดึกป่านนี้แล้วนายยังไม่กลับบ้านอีก กลับบ้านได้แล้ว]

“โอเคๆ”

[แล้วนายไม่ต้องคิดมากเรื่อง พี่ฮันนะ]

“อ อือ แค่นี้นะ บาย” ฮยอกแจวางสายไป ก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยล้า